 |  Onderwerp: Once upon a time...  vr nov 04 2016, 00:05 | |
| 
Lang, lang, lang geleden in een land hier ver vandaan leefde een zwarte prins. Niet die standaard blonde gast met zijn witte paard, nee een zwarte prins met zilverblauwen ogen. In plaats van zijn witte ros zat hij op een stalen versie; zijn ogen op de onverharde weg voor zich gericht. Heuvel op en heuvel af ging hij, zijn ravenzwarte haar dansend in de koele wind van het najaar. Klamme zweetdruppels vormen zich onder zijn zwarte sweater terwijl hij met zijn mountainbike door het niet-zo-donkere bos crossed. Er zijn maar weinig daadwerkelijk actieve activiteiten waar Julian plezier aan beleefd en fietsen is daar een van.
Aangekomen bij de watervallen pauzeert Julian kort; het zweet van zijn voorhoofd vegend met de achterkant van zijn mouw. Uit het netje van zijn rugzak vist hij zijn waterfles die hij tegen zijn lippen zet en gulzig uit drinkt. Het landschap is prachtig hier in Kovomaka waar je ook komt bedenkt Julian zich tevreden. Toen hij een week geleden van Puffoon vertrok had hij niet durven hopen om zo'n omgeving als deze, ideaal voor mountainbiking. Even oogt Julian zijn stalen ros, een hint van trots in zijn ijzige ogen. Hij was er jaren en jaren mee bezig geweest, en het was in zijn ogen nog steeds een work in progress, maar hij was trots op zijn wit-zilveren gehavende mountainbike. Na een korte pauze vervolgt Julian zijn weg weer. Nu nog wat bergen af en dan rolde hij zo weer Star Academy binnen...
Althans dat was wat hij gepland had. Echter gaan dingen niet altijd zoals je wil dat ze gaan en liggen er soms stenen die je in de schaduw van de bomen niet ziet liggen. Wat je dan wel ziet liggen is een zwarte prins; van zijn stalen ros af gebokt. Geen enkel sprookje gaat enkel over rozen tenslotte. Zo was het dus dat de prins van zijn ros tuimelde, in het rode bladerdek belandde en daarmee zijn knie openhaalde. Julian fronst, frommelt zijn broek omhoog tot hij de schade kan zien en zucht. Flinterdunne straaltjes bloed stromen uit zijn opengescheurde knie. Ondanks de prikkende pijn glijdt Julian's mondhoek een centimeter of twee omhoog. Hier had hij stiekem op gehoopt, niet zo dramatisch nee... maar dit gaf hem wel een reden voor de ziekenzaal te betreden; iets wat hij vanaf het begin al wilde. Julian komt overeind, zijn linkerbeen ontlastend terwijl hij richting Starshine fietst.
Tien minuten later staat Julian, compleet met takjes; modder, zweet en bloed voor de klapdeuren van de ziekenzaal. Zijn jongensdroom was altijd al geweest om hier later te werken, nuja, niet precies hier maar wel in het ziekenhuis. Zonder pardon duwt hij de klapdeuren open. De zaal is zo goed als leeg, geen ander levend individu te bekennen. Julian zucht, opgelucht, en struint naar een van de rollende bijzettafeltjes met materiaal er in. Als een vis in het water begint hij zijn eigen wond te verbinden zo goed als hij dat geleerd heeft vanuit de boeken. Lichtelijk gefrustreerd blijft hij echter bezig met het daadwerkelijke verbinden van de wond. Wanneer hij de klapdeuren open en dicht hoort gaan maakt hij er dus maar een onhandige knoop in en keert hij zijn gezicht naar het persoon wat binnen gelopen was. Dus... nu hebben we een sprookje vol goed en kwaad. De prins is al hier, het enige wat nog mist in dit sprookje is... zijn donkerharige prinses.
Hoop dat je er wat mee kunt. Wist niet zo goed in wat voor 'richting' ik moest schrijven.
Voor @Caraphernelia
|
|
|
PROFILE
