Zodra het meisje op de stoel was gaan zitten en de muziek was uitgezet, was Graham zelf in Yvaine's stoel gaan zitten. Echter voelde dit al snel toch... onwennig, alsof het niet zijn plaats was. Het voelde gewoon zo stijfjes en statisch, alsof hij als belerende dokter wel even zou gaan vertellen wat er aan de hand was, al zittende in zijn chique stoel. Juch, nee.
Dus stond de doktersassistent maar rustig op en leunde in plaats daarvan wat nonchalanter tegen Yvaine’s bureau aan. Hm, veel beter!
Zijn vriendelijke, amberkleurige ogen waren op het meisje gevestigd, terwijl hij aandachtig naar haar woorden luisterde. Haar blik was op zijn zachtst gezegd aandoenlijk te noemen, waardoor hij het simpelweg niet kon helpen ietwat vertederd te glimlachen. “Aangenaam Kyna Mavis Everly.” herhaalde hij haar volledige naam geduldig. Hij had niet verwacht dat ze hem haar hele naam zou vertellen, maar het leek juist haar schattige uitstraling te versterken. Vervolgens luisterde hij aandachtig naar haar verhaal en trok een pijnlijk gezicht bij haar woorden. “Auch. Dat moet pijnlijk zijn geweest!” reageerde hij medelevend, zonder verder enig oordeel aan de gebeurtenis te verbinden. Zulke ongelukjes konden immers iedereen overkomen en het laatste wat hij wilde, was zijn patiënt zich er beschaamd over laten voelen richting hem.
Voor hij verder sprak, nam Graham de tijd eerst op haar vraag te antwoorden. “Mijn naam is Graham James Lockwood.” vertelde hij daarom op dezelfde wijze zoals zij had gedaan, zodat ze evenveel informatie hadden over elkaar -al wist hij niet of ze toevallig zijn naam misschien al eens voorbij had horen komen. “Maar je mag me ‘Graham’ noemen, als je wilt.” klonk het toch nog met een stiekeme geamuseerde ondertoon. Met eenzelfde nieuwsgierigheid en jeugdigheid, nam de jongeman het meisje in zich op met zijn doortastende blik.

In een soepele beweging duwde hij zich tenslotte af tegen het bureau, zodat hij recht kwam te staan. Vervolgens moest hij een flink stuk door zijn knieën buigen om Kyna’s hoofd goed te kunnen bestuderen. “Ik ga nu even de schade bekijken. Maar als het te erg pijn doet, moet je het maar zeggen of…me gewoon hard knijpen als wraak, goed?” sprak hij met zijn doorgaans kalme, verzachtende stem en lachte even zachtjes om Kyna meer op haar gemak te stellen. “Hm…” Zorgvuldig begon de doktersassistent de verschillende, lichtelijk gezwollen en rode plekken op het hoofd van zijn patiënt te bestuderen. Zijn lange vingers plaatsten zich er zoveel mogelijk omheen om haar geen onnodige pijn te brengen, maar probeerden ook hier en daar de blonde lokken wat opzij te halen, zodat hij het beter kon zien.

Even later trok hij zijn handen weer terug en hurkte hij schuin voor de stoel neer, zodat hij op gelijke ooghoogte met Kyna kwam. “Goed nieuws: je gaat niet dood en het gaat zelfs vanzelf over.” begon hij, met nog altijd een serene, vriendelijke glimlach op zijn zongebruinde gezicht. “En je hoofd is niet gebroken. Maar het is wel te zien dat je het aardig hard hebt gestoten, dus het is te verwachten dat de plekken waar je je hoofd gestoten hebt de komende uren nog iets zullen opzwellen.” Hij wachtte even, zodat ze alle kans kreeg om de woorden rustig te verwerken, voor hij verder sprak: “De zwelling kan geen kwaad, het kan alleen wel pijnlijk zijn. Wat kan helpen tegen de pijn en de zwelling is om er iets kouds tegenaan te houden.” Graham dacht een ogenblik na. “Wacht maar even…” In een vloeiende beweging stond hij op en liep naar Yvaine’s bureau. Daar reikten zijn vingers naar een kan water. Door een lichte draai van zijn pols, liet Graham het water uit de kan omhoog stijgen, om het vervolgens even te laten zweven en geleidde het uiteindelijk naar een schone doek die hij inmiddels met zijn andere hand had gepakt. Net voor het water de doek zou raken, veranderde het in een blok ijs. Behendig knoopte de blonde jongeman de lap stof om het ijs heen. Dit overhandigde hij triomfantelijk aan Kyna. “Houd dit tegen de plekken die pijn doen. Het water is magisch bevroren, dus zeker voor de komende uren zou het niet moeten smelten.” Zijn mondhoeken krulden weer iets verder omhoog, waardoor er kleine kuiltjes in zijn wangen verschenen. “Mocht je je ineens heel duizelig en misselijk voelen of iets wat daarop lijkt, kom dan vooral even terug hier.” was het laatste stuk van zijn noodzakelijke, professionele praatje.
Na deze woorden zette de jonge arts daarom weer zachtjes de muziek aan, ook om Kyna weer meer tot rust te laten komen. Met een goedkeurend knikje door de opwekkende melodie, richtte hij zich weer tot de blondine. “Dan nu nog een belangrijke vraag aan jou…” sprak hij plotseling met een grinnik. “Heb je toevallig zin in warme chocolademelk of thee voor de schrik? Ik wilde toch net wat voor mezelf maken.” Met een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht keek hij het meisje aan in afwachting van haar antwoord.