Op Nova had hij informatie verzameld die erop wees dat de oorspronkelijk Shadraans-novaanse samensmelting zich de laatste jaren voorzichtig aan het uitbreiden was naar andere planeten. Het was niets nieuws natuurlijk, mensenhandel, prachtige meisjes die gestolen werden van de straat. Overal gebeurde het in mindere maten, het was haast niet te voorkomen. Maar het was wel iets wat Lust ontzettend aan het hart lag, dit was een van de dingen die hij echt niet kon laten glippen. Hier zou hij achteraan jagen, met al zijn kunnen de praktijken bestrijdend. Ook als het over de grenzen van zijn thuisgebied heen ging dus.

Hij had het probleem met Eodan besproken, duidelijk van streek. Gelukkig had de man, die Lust onderhand wel als een vriend en leermeester zag, het begrepen en hem toestemming gegeven om alles te doen wat hij nodig achtte. Na wat bezorgdheid en geruststellingen van Lust's kant had de man hem succes gewenst en mocht hij het zelfstandig gaan regelen, die vrijheid gunde Eodan hem gelukkig. Wel in overleg met de desbetreffende bestuurder natuurlijk, in dit geval de vrouwe van het Water. Het was belangrijk om haar zo snel mogelijk op de hoogte te stellen van de praktijken die op haar thuisplaneet gaande waren, maar voordat hij bij haar langs ging bracht Lust een bezoekje aan de bibliotheek. De reden daarvoor was nogal stom, maar het was een gewoonte die hij niet gemakkelijk af zou leren. Hij zocht er namelijk naar informatie over niet alleen de planeet, maar ook de gebruiken en begroetingen, om zo hopelijk een goede eerste indruk te maken. Ditmaal had hij echter weinig tijd, dus na een half uurtje liet hij de boeken alweer netjes achter.

Op naar Ilma, om Fealwen te storen. Hij had wel een bericht achtergelaten dat hij haar zeer urgent spreken moest, maar op zulke korte termijn was echt afspraken maken er ook niet bij. Soepel liep hij naar de deur en nog voor hij zijn aanwezigheid officieel kenbaar maakte was het al te merken dat hij er was door het zachte schijnsel onder de deurkier door. ''Vrouwe Fealwen?'' gonsde zijn stem zachtjes door de lucht. Met een tikje tegen de deurklink schoot er het geluid van een elektrische lading door de gang, hopelijk genoeg om haar aandacht te trekken. Hij nam haar aanwezigheid waar en begon te spreken.

''Mijn naam is Ha Muon, de adviseur van Eodan. Ik dank U ten zeerste voor Uw tijd, moge de regen uw levensakker bevloeien en de zaden van uw toekomstige geluk bewateren.'' De formaliteiten werden afgesloten door een uitdrukking van zegening die hij opgedaan had in zijn korte speurtocht in de bib. Hopelijk stond hij zo niet voor gek, hij wilde Fealwen gunstig stemmen en haar aangeven dat hij dit alles serieus nam. Hij had al een aantal troeteldiertjes als adviseurs gezien, die verdwenen na korte tijd alweer, logisch ook. Adviseur zijn was iets anders dan een schoothondje of een praalkat, hoewel dat niet bij iedereen duidelijk was. ''Heeft U mijn bericht ontvangen? Mijn excuses voor de late kennisgeving, maar deze urgente situatie kon helaas niet wachten.'' gaf hij dan met een kalme stem aan.

[Much overdreven beleefdheid yay~ Voor Fealwen, obviously ]

"Zeer urgent". Fealwen zuchtte, terwijl ze het briefje naar de hoek van haar bureau schoof en haar agenda erbij pakte. Waarom lieten dringende zaken zich nooit inplannen? Nu kon ze weer mooi een afspraak verzetten en moest Bela wat eerder opstaan om te gaan lopen dan normaal. Fealwen vond dit soort onverwachte dingen nooit leuk, maar ze had ook het hart niet om nee te zeggen. Als degene die haar wilde spreken écht urgent met haar wilde spreken, was al het geschuif met haar afspraken niet voor niets geweest. En soms durfde ze er wel op te vertrouwen dat mensen met echt belangrijke zaken aan kwamen zetten.
Zodra Bela zijn rondje en zijn voer gehad had, nam Fealwen plaats achter haar bureau. Ze liet de deur op een kier staan, zodat degene die langs wilde komen wist dat ze er was. Niet dat haar aanwezigheid niet op te merken was, maar ze wilde enigszins het signaal afgeven dat hij welkom was. Het was niet professioneel om openlijk in te zitten over de moeite die ze gedaan had voor deze afspraak en al helemaal niet om dat aan de persoon die kwam te laten blijken, dus zou ze het ook niet doen. Mocht het zo zijn dat hij erg gestresst was, dan zou een starre houding van haar kant ook niet werken. Nee, professionaliteit zou ze als motto handhaven, in gedrag en houding. Gelukkig had de urgente spreker wel een tijd achtergelaten waarop hij zou komen, ook al was dit maar de ochtend van tevoren gepland. Maar goed, het theewater kon ieder moment klaar zijn, dus ze was er klaar voor.

Ah, daar zou hij zijn. Een zacht geluid trok haar aandacht, evenals een abnormaal schijnsel. Fealwen keek op, wachtte tot er iets gebeurde aan de andere kant van de deur. Haar naam werd vragend uitgesproken en de vrouw knikte even naar Bela, zodat de hond netjes in zijn mand ging liggen. Ze vond het fijn als hij bij haar lag, maar ze had hem niet meer nodig om haar zelfvertrouwen op te krikken als ze met anderen sprak. En om dat aan zichzelf te bewijzen, moest ze hem af en toe wat afstand laten nemen. Wat had je aan zelfstandigheid als je het niet af en toe uit probeerde? 'Kom binnen,' sprak Fealwen rustig. En daar was hij, Ha Muon, de adviseur van Eodan. Gek, ze meende zich te herinneren dat Eodan haar over een 'Lust' verteld had. Ach, misschien werd dat nog wel duidelijk. Zij was vast niet de enige met meer dan één voornaam.
Het beviel haar wel hoe hij gelijk formeel begon. Het was anders dan Sairi; zij was star, deed niet per se professioneel omdat ze zich er enorm voor inzette. Bij Ha Muon kwam het wel over alsof er erg zijn best voor deed, maar dat veranderde haar mening niet. Mensen die beleefd en professioneel overkwamen, hadden een streepje voor bij haar. Het sloot aan bij haar eigen houding en besprekingen verliepen dan altijd een stuk beter.

Hoewel zijn uitspraak enigszins.. ongebruikelijk was, ontving hij een knikje, dat haar goedkeuring moest voorstellen. De woorden waren volgens haar meer gebruikt door priesters op trouwdagen, of door dominees tijdens de zondagse Mis. Hoe dan ook, de manier waarop hij de woorden uitsprak vertelde haar dat hij zelf ook niet helemaal wist wat hij er mee moest. Ze lagen vreemd in zijn mond, hoorden niet op zijn tong. Ach. Het was geen belediging, dus veel meer kon ze er niet mee. De vraag of zij zijn bericht ontvangen had werd gevolgd door de benadrukking van hoe urgent de situatie was. Fealwen knikte, keek hem aan. 'Bedankt voor de berichtgeving. Beter laat dan nooit, niet? Ik verwachtte je al. Ga alsjeblieft zitten.' Fealwen gebaarde naar de stoel tegenover de hare, aan de andere kant van het bureau. Ze draaide zich om en schonk het water in twee mokken in. Goed, dat was precies op tijd klaar. Ze pakte een schoteltje en plaatste daar de mok op, waarna ze ook nog een bakje met Cassiaanse kruidenthee meenam naar Ha Muon. Beide werden voor hem geplaatst en toen pakte ze haar eigen mok, waarna ze nog een laatste keer terugkeerde om het bakje met smaken weer terug te zetten en twee koekjes te halen. Toen dat allemaal klaar lag ging zijzelf weer zitten, plaatste haar ellebogen op tafel en vouwde haar handen over elkaar. 'Goed, Ha Muon, ik zou graag meer horen over de kwestie.'

Nou, hij kon helemaal losbranden. Fealwen had er ook voor gezorgd dat ze zowel aan zijn kant als aan de hare lege vellen papier had liggen en een ganzenveren pen, vlakbij een potje inkt. Mochten er aantekeningen gemaakt moeten worden, of dingen om alles te verduidelijken, dan hoefde ze niet pijnlijk onprofessioneel op zoek naar schrijfwaren. Nu moest ze alleen nog de hele zaak identificeren en kijken wat zij er zelf mee te maken had. Hoogstwaarschijnlijk was het één van de dingen die in de tijd van Victoire gebeurd was en waar zij nog niet van op de hoogte was, als het zo urgent was. Ze was naast al haar huidige taken nog bezig met het inhalen van Victoires oude documenten en werk. Vier jaar was niet niks op een planeet en daar had de vrouw rekening meegehouden. Het enige wat ze vergeten was, was dat er maar 24 uur in een dag zitten. Ach, nog een paar weken doorgaan en ze zou dat werk afgerond hebben. Het was niet iets wat kon blijven liggen. Ze zou al wat werk moeten laten liggen als ze met Alexander naar Erd ging, laat staan dat ze het zich daarna nog kon veroorloven om achter te lopen? Nee, de vrouw had niets tegen een urgente kwestie, maar het kon maar beter niet teveel van haar tot nu toe niet bestaande tijd opslurpen. Nu was het echter zaak om te luisteren en alle overige ballast te droppen: alleen focussen op het verhaal van de adviseur tegenover haar.

Met een onhoorbare tred kwam hij de ruimte binnen, zijn lijnen vloeiend en zacht gloeiend. Over zijn lichaam heen projecteerde hij uit beleefdheid een laag simpele kledij, al was er niets mannelijks aan zijn figuur te zien. Mensen vonden kleding gewoon belangrijk en aangezien waarnemingen van het menselijk oog enkel op een redelijk kleine bandbreedte aan lichtgolven gebaseerd werden was dat een fluitje van een cent.

De vrouw was redelijk klein, maar ze was duidelijk geen kind. Er was een hond, even meende Lust hierin de adviseur van het water te herkennen, maar hij herinnerde zich toen dat Ilma al tijdenlang zonder adviseur zat. Een huisdier dus, een principe dat Lust niet geheel kon bevatten en daarom maar gewoon besloot te respecteren zonder er een waardeoordeel over te vellen. Technisch gezien hielden mensen een dier in gevangenschap, wat hij afkeurde, maar dit individu leek er niet onder te lijden, hij zag niet eens een halsband zitten.

Traag en gecontroleerd liet hij zich zakken op de stoel, keek over het bureau heen naar Fealwen, die allereerst drinken verzorgde. Hoewel hij officieel geen voedingsstoffen nodig had kon hij smaken en geuren wel ervaren, wat kruidenthee tot een prettige ervaring maakten. Het koekje pakte hij aan, legde die tijdelijk op het schoteltje en besloot die voor Eodan te bewaren. Die zou er meer van genieten dan wanneer hij het dematerialiseerde en de energie in zich opnam. Hij nam het theekopje op en bracht dat dicht naar zijn mond, waar hij de geurige dampen langs zijn gezicht voelde glijden.

Tijd voor een toelichting van zijn urgente afspraak, uiteraard. ‘Het zit zo, een organisatie werkzaam op vooral Shadra en Nova is al een aantal decennia lang bezig met zich uitspreiden, als een netwerk met takken over alle planeten. Het is als een schimmelinfectie en hoewel het de afgelopen jaren behoorlijk rustig was is er sinds vorige maand weer activiteit waargenomen op Nova. Natuurlijk, criminaliteit zit in het menselijk wezen, nooit zal het geheel uitgebannen worden en op elke planeet, in elke stad zijn er wel problemen. Maar deze organisatie overkoepelt steeds meer planeten, is een aantal jaren rustig geweest om zich onzichtbaar in allerlei handelsgebieden te nestelen. Het was de stilte voor de storm.’ Hij was even stil, zijn blik gleed over Fealwen om haar reactie op te meten. Deze zaak lag hem erg aan het hart, het was iets wat hem persoonlijk raakte, maar hij wilde wel objectief blijven en Fealwen naar waarheid inlichten. ‘En afgelopen maand is er een grote slag geslagen, twee schoolklassen zijn verdwenen, in het totaal zijn er al 178 verdwijningen gemeld, in alleen de hoofdstad van Nova. Ik ben erheen gegaan, heb een aantal daders kunnen vinden. Le Havre in het oosten van Cassia huisvest blijkbaar één van hun nieuwere centra, onder leiding van ene Jaqueill. Heeft U wellicht iets gehoord de afgelopen tijd wat op aanwezigheid van deze organisatie kan wijzen?’ Mensenhandel was een niet te onderschatten probleem, die meestal onopvallend en ondergronds gebeurde, maar de organisatie werd groot, werd arrogant. De topmannen en vrouwen zaten vol vertrouwen, wilden meer rijkdom, meer macht. Dat had hen terug op de radar gebracht, de hoogmoed die hopelijk voor de val kwam. Maar daarvoor had hij wel hulp nodig, elk beetje informatie hielp.

Haar handen werden gewarmd door de mok thee die ze ertussen klemde. Hoewel de persoon tegenover haar geen mens was, had ze hem toch maar thee en een koekje gegeven; wie weet wilde hij het wel hebben en als hij netjes afsloeg en het liet staan, had hij ook geen vijand van haar gemaakt. Het enige waar het nu mis kon gaan, was als hij met een verhaal over helemaal niets kwam. Absoluut helemaal niets, dat ze voor zoiets vrij had gemaakt in haar volgeplande schema. Hoe je het jezelf binnen een maand druk kon maken, daar was zij heel goed in. Ze had geen problemen met overuren en extra werk, maar wel met mensen die haar tijd onnuttig opmaakten. Water stond niet in relatie tot tijd; met haar magie kon ze lastig de tijd terugdraaien of de dag verlengen, niet? Het maakte haar enigszins angstig, dat die optie erin zat. Ze wilde er niet aan denken hoe een paar verloren uurtjes zich ergens verderop in haar strakke schema zich op zouden stapelen. Maar goed, ze kon daar nog niet over oordelen tot de Ha Muon zijn verhaal gedaan had. Ze moest die plagende ideeën weghouden uit haar gedachten en er gewoon niet teveel mee bezig zijn! Ze nam een slok van de thee en hoopte dat de kalmerende werking van de kruiden ook effect zou hebben op haar mentale toestand.

Dus. Ze was benieuwd. Haar blik en haar houding gaven niets weg van de gedachten die door haar hoofd raasden, van de zorgen die ze zich maakte; ze wachtte alleen netjes op het verhaal van degene tegenover haar. Rustig, zoals ze altijd de rust zelve probeerde te blijven. Een organisatie, die zeer ongunstig vergeleken werd met een schimmelinfectie. Een stilte voor de storm. Fealwen knikte even, maar haar uitdrukking bleef leeg. Niet dat het haar niets kon schelen, maar in haar ogen waren emoties in dit soort zaken compleet overbodig. Aan Ha Muon was wel te zien dat hij deze zaak zeer serieus nam. Jaqueill. Le Havre. Die twee woorden lieten haar even fronsen, denken, maar ze bewoog verder niet.
Ha Muon vroeg haar of zij er iets van wist, tekenen die op de aanwezigheid van de organisatie konden wijzen. Fealwen wachtte even, maar toen ze merkte dat hij niets meer wenste te zeggen, zette ze haar mok terug op de tafel en trok ze een grote stapel documenten naar zich toe om daar doorheen te zoeken. Ondertussen verklaarde ze wat ze aan het doen was. 'Dat is inderdaad zeer ernstig. De namen direct zeggen me niets, voor Jacqueill niet..' De 'maar' bleef in de lucht hangen, nog niet uitgesproken. Fealwen trok een paar velletjes papier tussen de rest uit en bestudeerde ze even, waarna ze ze aan Ha Muon overhandigde. 'Ik heb wel brieven ontvangen uit Le Havre. Globaal staat er weinig in, maar het vertelde me over het toenemende aantal verdwijningen in deze stad en gebieden in de buurt. De rest van Cassia is nog vrij rustig, daarom viel het mij op dat hier veel meer verdwijningen zijn.' Ze reikte nu naar een andere stapel, waar een map op lag. Ze opende het ding en bladerde wat terug, waarna ze hem opensloeg en naar Ha Muon terugdraaide, waarna ze de brieven terugnam en weer bovenop de stapel legde. Er had niets anders in gestaan dan die melding. 'Als reactie daarop heb ik mensen aangesteld die de zaken in de gaten houden in Le Havre. Van hen heb ik de meldingen verzameld. Denk je dat dit juiste tekenen zijn?'

De map die ze naar voren had geschoven bevatte een logboek, waarin ze zelf alle meldingen bijgehouden had. Er waren meldingen over verdwijningen, signaleringen, compositieschetsen van verdachte personen. Het was het begin van een groot werk, maar Fealwen had na de meldingen wel gezorgd dat er tenminste een paar personen op zaten. Ze had geen zaak rond, ze had geen bewijs of iets om de organisatie mee op te pakken; ze had echter wel intel en soms was dat meer van belang. 'Ik weet niet of dit specifiek relevant is voor je, maar het is de activiteit die gesignaleerd is in Le Havre en omstreken. Ook heb ik de burgemeesters van bepaalde districten gevraagd meer op dit soort activiteit te letten en mij op de hoogte te houden.' De vrouw schoof weer wat papieren opzij, nam een slok van haar thee voor ze verder ging. Hoewel haar blik nog steeds leeg was, weinig zeggend, gaf haar houding wel een vorm van actie aan. 'Ben je alleen naar me toe gekomen om het te melden?' vroeg ze daarna. 'Ik sta open voor een plan van actie en eventueel samenwerking,' vertelde ze de Adviseur. Zoiets was lastig in je eentje aan te pakken, vooral als het om zo'n uitgebreid netwerk ging. Nee, zij zou graag met anderen samenwerken. Nu even kijken wat er van de informatie gemaakt zou worden en dan konden ze weer verder. Ze had haar notitiespullen weer dichterbij geschoven, zodat ze relevante woorden van Ha Muon bij kon houden. Dit was een ernstige kwestie, het was in ieder geval geen tijdverspilling!