Haar eerste contact met de heerser van een andere planeet, enkel omdat de heer te druk bezig was met de zoektocht naar een dode. Een verloren zaak in Sairi haar ogen natuurlijk, maar o-wee als ze daarover begon. Want het waren natuurlijk ‘haar zaken niet’. Nee, als adviseur ging het haar niks aan wanneer werk een achterstand kreeg door bepaalde zaken die volgens de tegenpartij belangrijker waren. Nee hoor, gewoon zo doorgaan met alles, zij zou de rest wel opknappen. Maar ze liet het maar voor wat het was, het had geen zin om hem daarin tegen de haren in te strijken. Voor nu in elk geval nog niet. Ze zou hem wel wat in laten zakken, wachtte af tot hij bij zinnen zou komen, bewust werd en het tot hem door zou dringen dat hij weldegelijk haar hulp nodig zou hebben. Hij kon deze zaken niet alleen. Dat wist hijzelf ook heel goed. Maar nog beter, dat wist zij ook maar al te best. En daar zou vroeg genoeg gebruik van gemaakt worden. Tenminste, als hij haar ooit naar binnen zou laten en naar haar opende. Maar ze had tijd en geduld zat. Daarbij kwam, niemand heerste voor eeuwig. Als hij het niet goed zou doen, zou iemand anders dat wel doen. Maar alles op z’n tijd, al dat goed is komt naar zij die wachten.
Met een stapel aan documenten in haar arm geklemd, netjes weggestopt in een zwart mapje, kwam ze aan voor de deur. Twee keer klopte ze op de deur, luid en stevig. Ze gaf de vrouw aan de andere kant van de deur even een moment om zich op het geluid te focussen, voordat ze verder ging met haar handeling. Haar hand werd op de deurklink gelegd, die ze toen voorzichtig en langzaam naar beneden duwde. De deur schoot een klein stukje open toen hij volledig naar beneden was gehaald. Hij was open, mooi, dan was ze in elk geval aanwezig in haar kamer. Dat, of de nieuwe heerseres was een onvoorzichtig geval en liet de deur maar gewoon open, ‘want niemand zou dom genoeg zijn om de kamer van een legendarische magiër binnen te dringen.’ Ze hoopte op het eerste. Maar menselijke wezens konden verraderlijk en onvoorspelbaar in hun gedrag blijven. En tactloos. Vooral tactloos.
De vrouw trok de deur iets verder op een kier, maar hield zich nog achter het hout verscholen. Spiedde zelfs niet met stiekeme ogen een klein beetje tussen de kier door. Nieuwsgierigheid ontbrak in haar persoonlijkheid, alles was puur zakelijk gericht. “Vrouwe Fel’dan?” galmde haar krachtige vrouwenstem door de gang en kroop via echo’s verder de kamer van de vrouwe in. “Sairi Lenox, adviseur van de heerser van het woud. Ik ben hier voor de afspraak,” ging ze verder. In geen enkel woord klonk twijfel, alsof ze hier achteraf toch niet hoorde te wezen. Ze wist immers weldegelijk dat ze hier moest wezen vandaag, het stond in haar planning. En haar planningen logen nooit. Het was eerder de vraag of de vrouwe van het water er wel vanaf wist. “Ik vertrouw erop dat heer Merewode u heeft ingelicht over de afspraak én dat ik langs moet komen in plaats van hem, omdat hij wegens omstandigheden er helaas toch niet kan zijn?” Hoop, zoveel gehoop. Hoop dat hij het écht door had gegeven en dat het bericht écht aan was gekomen. Anders was ze hier voor niks naartoe gekomen, had ze voor niks zo netjes de nodige documenten met zich meegebracht en had ze voor niks de planning voor vandaag in elkaar gezet. Dan kon ze weer de halve dag verspillen aan met dingen schuiven en trekken, zodat alles toch nog op tijd af zou komen, enkel wegens een klein, dom communicatiefoutje. Ze hoopte dat het niet nodig was.

Opluchting nummer één; de vrouwe was aanwezig. En wat een opluchting dat was! Dat zou haar een hele hoop drama om planningen recht te gaan trekken schelen. Hun ontmoeting zou dus beginnen met een meevaller. De meevaller werd echter direct weer tegengeslagen door iets waar Sairi eigenlijk al bang voor was; informatie die niet doorgegeven bleek te zijn. Jareth was zo druk bezig geweest met zijn eigen zaken, dat die mededeling hem vast ontschoten was. Wat rommelig weer. Maar heel veel anders had ze eigenlijk ook niet kunnen verwachten. Ze kon hem al bijna applaudisseren omdat hij eraan gedacht had om deze afspraak überhaupt te maken. Nog zo een extra mededeling erbij neerleggen was een te hogen eis geweest van haar kant. Genoteerd.
Op de uitnodiging trad de vrouw naar binnen, houding even zelfverzekerd als altijd. Kin omhoog en borst naar voren, haar blik geen enkele hint van haar gedachtes weergevend. Ze trad naar binnen als een gesloten boek. Haar geslotenheid maakte duidelijk wat haar intenties waren hier; het was puur zakelijk gericht, er zou niet gesproken gaan worden over ditjes en datjes. Ze liet het aan de mensen zelf over om hun tijd aan zulk soort onzinnigheid te verspillen, maar niet het hare.

Na haar binnentreden bleef Sairi voor de vrouwe staan, keek ze haar voor een moment strak aan om de kleine verschijning in zich op te nemen, waarna ze een diepe buiging maakte. Een buiging als verontschuldiging, niét als begroeting. Daar mocht ze niet een misverstand in verdenken. “In naam van de heer Merewode bied ik mijn diepste verontschuldigingen aan voor deze miscommunicatie. Dit is zeer onprofessioneel afgehandeld zo.” Haar voorovergebogen hoofd bleef naar de grond gericht en haar ogen bleven gesloten, alsof ze zich bijna écht schaamde hiervoor. Maar het was geen schaamte wat Sairi voelde, het was eerder irritatie. De manier hoe bepaalde zaken behandeld werden werkte gewoon niet als oppepper voor de serieuze vrouw haar humeur. Dit was ook weer iets wat tussen neus en lippen door was gebeurd, kon niet anders. En tussen alle dingen door werden zaken natuurlijk vergeten. Ze kon alles op briefjes voor hem gaan schrijven, elk klein dingetje voor hem bij gaan houden, maar ze weigerde om hem een volle 100%, 24/7 daarin op de vingers te tikken. Ze zou hem er na zijn terugkomst zeker over aanspreken, als hij wat uitgeruster was en waarschijnlijk wat acceptabeler zou zijn voor haar woorden. Maar ze zou hem niet voor alleen aan de haren gaan lopen trekken. Dat was niet de juiste manier om hem beter te gaan benaderen en vertrouwen op te bouwen.
Maar, ze zou hem niet verder zwart gaan praten nu, hoe vreselijk ze ook tegen een aantal van zijn handelingen en acties was. Het was niet gepast om haar heer af te kraken, zéker niet tegenover één van zijn collega’s. Die zou zelf een beeld van hem mogen ontwikkelen als ze onder elkaar waren. Maar niet via haar.
“Echter, is het wel de bedoeling dat de afspraak gewoon verder gaat en de nodige zaken behandeld gaan worden. Ik ga mijn best doen om de heer zijn rol hierin zo goed mogelijk te vervullen. Mocht u achteraf toch nog vragen hebben, ben ik er vrijwel van overtuigd dat ik deze voor u kan beantwoorden, gezien ik mezelf natuurlijk up-to-date houd in de gang van zaken in het universum.” De vrouw stelde zich weer recht, blik strak gericht op de persoon voor haar. “Dan zou ik nu graag verder over willen naar de échte zaken, waar de hele afspraak immers voor is gemaakt.” Eindelijk nam ze de uitnodiging van de vrouwe aan en nam ze plaats, waarna ze direct de map met documenten op de tafel legde en de boel open legde. Ze zou er niet meer omheen draaien nu, het was tijd voor zaken.
Enkele foto’s en illustraties werden over de tafel gelegd. Sommige lieten beelden zien van overstromingen van bruingekleurd water, andere waren kaarten met rode cirkels om bepaalde gebieden heen. Al met al; het was een probleem wat op tafel gelegd werd.
Nog een paar velletjes werden wat rechter getrokken, voordat Sairi de nu bijna-lege documenten-map dicht sloeg en opzij legde. “Goed, zoals u wellicht al kunt zien; Gren heeft de laatste periode behoorlijk wat last van overstromingen in een aantal gebieden. Dit vindt vooral plaats rondom de regenwouden, maar het begint zo erg uit de hand te lopen, dat het steeds verder trekt en dat sommige dorpen al zijn geëvacueerd, waardoor de crisis alleen maar groeit. Het is in tijden niet zo heftig geweest in de gebieden, waardoor het leven nogal zwaar getroffen is.” Tijdens haar uitleg verwezen haar ranke vingers naar enkele afbeeldingen, waarbij ze wees naar de beelden van het water en naar de kaarten. Haar vingertoppen tikte vooral op de gebieden waar het het ergste was. “Nou hadden heer Merewode en ik erop gehoopt dat u, als vrouwe van het water, hier wellicht een handje in zou kunnen helpen. We zouden wel wat van het water weg kunnen laten stromen, maar voor de volledige klap hebben we wat extra hulp nodig.” Haar blik kwam los van haar uitlegmateriaal en klikte weer terug naar de vrouw, afwachtend op haar reactie.

Haar woorden zouden de situatie duidelijk genoeg moeten maken; er was een probleem. En problemen moesten opgelost worden. Het oplossen van problemen was onder andere haar verantwoordelijkheid, maar wanneer dit buiten haar macht viel, moest er naar anderen gekeken worden. Op die manier moesten sommige problemen uitgespreid en verdeeld worden, zodat de lasten minder zwaar voor één individu werden en het makkelijk weggedragen kon worden in het geheel. Het menselijk ras kon soms wat terughoudend zijn over het concept ‘om hulp vragen,’ gezien hun trots ze vaak genoeg blind maakte. Mensen waren domme wezens, daar was Sairi al letterlijk eeuwen geleden achter gekomen. Ze plaatste hun eigen emoties vaak genoeg voor de grotere belangen en riskeerde- en verspilde op die manier teveel levens. Niet alleen menselijke levens, maar ook andere rassen kwamen hieronder te lijden. En dat wist zij natuurlijk maar al te goed.
Dit menselijke wezen leek echter niet zo zwaar getroffen te zijn door de aandoening ‘stommiteit’. Het vrouwelijke wezen leek zowaar nog na te denken over de situatie en de mogelijkheden die daarin rustte. Gedachtes werden overwogen in haar hoofd, dat viel makkelijk op te merken uit haar gezichtsuitdrukking en haar houding. Ze luisterde naar het verhaal en was er bewust mee bezig. En dat was al meer dan ze van vele mensen gekregen had.

Terwijl haar uitleg gaande was geweest, had de vrouwe natuurlijk al na zitten denken over de situatie. Wat was er mogelijk, hoe kon het aangepakt en daarmee opgelost worden. Ook toen Sairi haar verhaal tijdelijk afgelopen was bleef het even stil. Woorden werden eerst goed overdacht voordat ze naar buiten gesmeten werden.
Woorden kwamen eindelijk. Vraag nummer één werd beantwoord, waarna vraag nummer twee en drie van de vrouwe haar kant volgde. Duidelijkheid, ze wilde duidelijkheid over de situatie. Vraag twee werd even overgeslagen, Sairi nam eerst de derde vraag in behandeling. “Voor nu zijn het nog speculaties, maar men verdenkt wat watermagiërs van de chaos. De verwachtingen zijn dat ze het regenseizoen gebruiken als een dekmantel om wat vrijer op de loop te gaan. Natuurlijk, hier is nog geen enkele bevestiging over gekomen, het zijn slechts mogelijkheden die nog niet echt naar buiten zijn gekomen. Motieven en dergelijke zijn hierin ook nog niet ontdekt, dus het is wat twijfelachtig. Echter kwamen enkele bewoners van die gebieden wel met verhalen over dat ze vreemdelingen tijdens de overstromingen door de dorpen hebben zien ronddwalen, maar deze verhalen werden voorheen niet al te serieus genomen. In tijden van nood en wanhoop beelden mensen wel vaker dit soort dingen in. Ze hebben iets nodig om naar te kunnen wijzen en zoeken naar verklaringen. Het is niet de eerste keer dat dit soort verhalen naar voren zijn komen rollen. Maar nu de klappen wel erg zwaar opgevangen worden en het alleen maar erger wordt, komen de verhalen weel veel meer naar voren. Een aantal leden van de regering en andere raadgevers blijven er wat sceptisch over, voornamelijk omdat we zo weinig weten. Voor nu kan hier niet heel veel onderzoek naar gedaan worden, maar er is wel een plan om ze uit te lokken, met de nodige voorzichtigheid. We weten hier verder niks van, dus voorzichtigheid is zeker noodzakelijk.” En dan nu voor vraag nummer twee.
“Het is wellicht wel een idee om, mocht het veroorzaakt worden door menselijke handen, deze chaosverspreiders uit te lokken. Op deze manier kunnen we erachter komen of het echt de oorzaak is van een groep die het met bepaalde zaken niet eens is, of het uit de handen van moeder natuur komt. Wat het ook mag zijn, we kunnen er alleen maar wijzer uit komen. Mijn voorstel was om naar een kleiner overstroomd gebied te gaan.” Even viel de vrouw stil en zocht ze met haar wijsvinger één van de kaarten op waar een klein gebied met rood omcirkeld was. De stilte heerste zo niet lang, want ze wist precies waar haar wijsvinger moest wezen. Ze was zich er zeer goed van bewust waar ze welke kaart had neergelegd, haar geheugen was meer dan prima. “Hier en wellicht ook hier. Het plan is om in een klein gebied als deze het water weg te leiden en de overstromingsproblemen op te lossen. We geven een vals bericht aan de mensen dat ze weer terug mogen keren naar hun thuis. Hierbij staan ze onder bescherming van andere watermagiërs, die zich tussen de dorpelingen mengen. Zo een klein gebied valt weer makkelijk aan te vallen en te overrompelen met een nieuwe overstroming, het is een kleine moeite en een makkelijk uitlokpunt. Dit moet dan echter wel met een klein team gebeuren, het mag niet al te duidelijk worden dat de problemen rechtstreeks ‘aangevallen’ en onderzocht gaan worden, anders jaagt het de kansen wellicht weg. Als dit deel van het probleem wat ophelderingen heeft gekregen kan het laatste onderdeel van het plan uitgevoerd worden en kan wat van het water wellicht naar de drogere gebieden getransporteerd worden. Maar de prioriteiten liggen eerst nog op achterhalen waar deze plotse overvloed vandaan komt.” Eerst het een, dan het ander. “En hierna wordt ook besloten wie meegaat met de operatie. Heer Merewode zal ongetwijfeld graag aanwezig zijn wanneer dit gebeurt, maar als het voor hem wegens omstandigheden weer niet mogelijk is, neem ik deze taak natuurlijk over. Maar voor nu heb ik hier nog niet genoeg duidelijkheid over.”

Het eerste gesprek tussen de twee vrouwelijke figuren verliep nu al een stuk soepeler en makkelijker dan het eerste gesprek tussen Sairi en Jareth gedaan had. De vrouwen waren direct tot zaken gekomen en waren er beiden ook over uit dat dat de beste manier van handelen was met dit soort situaties en onderwerpen. Het ging immers over belangrijke zaken, niet? Daar moest je dan ook serieus en direct over zijn als je wilde dat het gebeuren vooruit kwam en je voorderingen wilde boeken. Maar tussen de vrouw en haar Legendarische Magiër leek dat lang niet zo vanzelfsprekend en makkelijk te gaan. De twee botste veel meer met elkaar. Waar Sairi zo strak en stijf was, probeerde Jareth het wat losser op te lossen. Te gemakzuchtig in Sairi haar ogen natuurlijk, zie hield totaal niet van om de dingen heen draaien en was hard in haar woorden en daden. Wellicht dat dat ook te maken had met dat ze geen mens was en zich nog steeds kon vergissen in het ras zijn emoties en manieren van omgang. Ze snapte al heel veel zaken al wel, maar begreep zoveel nog steeds niet goed. En dat viel soms best goed te merken.
Voor nu leek haar stijve houding echter niet veel uit te maken. Haar tegenspeelster leek redelijk gediend te zijn van de directe aanpak en de duidelijkheid die ze mee had gebracht in haar woorden. Ze vulde het op haar beurt aan met eenzelfde soort directheid, waardoor de twee elkaar goed wisten aan te vullen. Mooi, zaken leken vooruit te gaan op deze manier. En dat was precies de reden dat ze hier gekomen was; om vooruitgang te kunnen boeken en het probleem te verhelpen. En op deze manier bouwde ze wat meer vertrouwen op. Tot nu toe verliep het meer dan prima zo.

Speculaties, plannen en ideeën werden open en bloot op tafel gelegd, niks mocht in deze zaak onaangekaart achter blijven. En beide vrouwen leken dat te weten. Sairi haar zegje was voor even gedaan, waarna ze geduldig afwachtte tot de vrouwe het over zou nemen waar Sairi het had laten liggen. Ze gaf haar de tijd –maar niet teveel- om na te denken over de genoemde scenario’s, zodat wat ze uitbracht niet totale onzin zou zijn. Dit soort problemen moesten goed overdacht en overlegt worden, waarin ze enkel wat zouden hebben aan wijze en tactisch geplaatste woorden. Anders zouden ze alleen maar vast komen te zitten en kwamen ze alsnog nergens.
De woorden rolde langzaam van haar tong. Het gebeurde in stukken en onderdelen, de vrouwe liet niet alles als een waterval er direct uitstromen. Per onderdeel nam ze wijselijk de tijd en ging ze alles af. Ze dacht na over de zaken. Hemelen zij geprezen, ze dacht na. Dit menselijke exemplaar dacht echt na over de dingen. Eíndelijk zouden de dingen wat beter en sneller voor haar kunnen gaan.
Terwijl voorstellen en vervolgen over de plannen volgde, liet Sairi het ook allemaal goed tot zich komen. Ze overdacht direct de dingen op het moment dat ze het hoorde en legde haar antwoorden daar al snel op klaar. Het menselijke ras mocht nadenken over elk woord dat ze spraken, maar zij stond daar in haar eigen ogen nog steeds boven. En dat hoorde zo te blijven. Zij had geen tijd nodig hiervoor. Ze had zeeën van, maar hoefde er maar wat druppels van te lenen. “Die hoeveelheid aan gebieden lijkt mij een prima aantal. Ook als ze wat verder uit elkaar liggen, dan valt het makkelijker in te schatten waar de daders zich ongeveer kunnen bevinden zodat we weten waar we wat verder moeten zoeken. Ook de hoeveelheid aan dagen die tussen de vernieuwde overstromingen zullen liggen kunnen helpen met onze theorieën en verdere plannen uitwerken. Mochten deze noodzakelijk zijn, natuurlijk.” Vluchtig wierp de vrouw een korte blik over wat van de kaarten en foto’s. Een paar gebieden die haar de juiste keuze leken kwamen al in haar op, maar daarvoor zou ze na dit gesprek wel nader onderzoek gaan doen. Ze wilde geen schoonheidsfoutjes gaan maken.
“De specifieke gebieden ga ik na onze ‘vergadering’ nog voor wat meer zekerheid af. Ook zal ik met Gren weer contact opnemen om wat meer informatie over de huidige situatie te krijgen. Wie weet hebben zich er zo onderhand weer meer overstromingen plaats gevonden en zijn er wat meer gebieden bij gekomen.”
“En over het team van Cassia; mijn voorstel is om het simpel te houden. Een bescheiden team aan mensen die verder niet veel meer van de operatie weten, betrouwbaar zijn, maar verder geen vragen zullen stellen. Laat ze gewoon hun werk doen, geef ze wat ze voor de operatie willen en laat ze dan weer rusten op Gren, tot de volgende drooglegging is gepland. Overtuig alles en iedereen ervan dat het niks meer dan een klein iets is wat zich na wat hulp vanzelf weer op zal lossen. Voor de werking van Gren was ik van plan om wat van onze eigen, betrouwbare mensen te sturen. Maximaal twee per groep, die de boel begeleidingen en in de gaten houden, waarna ze het volk ook zullen begeleiden en de ernstige vernielen na zullen gaan voor verdere reparaties en vervangingen. Ik informeer deze mensen over de zaken en over het plan, zodat ze met wat extra aandacht alles na zullen gaan en voorzichtiger overal in verder zullen treden. Ik wil dat geen enkele hint aan ze voorbij kan gaan, maar hoe minder mensen hierover weten, hoe beter.”
Tijdens haar gepraat had Sairi haar ellenbogen op tafel gezet en haar handen met de vingertoppen zachtjes tegen elkaar gedrukt. Toen ze het meeste weer gezegd had vouwde haar handen zich in elkaar en legde ze deze rustig op de tafel. “Ik hoop dat u zich hierin kan vinden, vrouwe. En ik hoop er natuurlijk ook op dat de speculaties verkeerd zijn en het enkel een extreme seizoensverandering is.” Als het daadwerkelijk mensen waren die voor de problemen zorgde, zou dit nog een lange zaak gaan worden. Mensen zorgde altijd voor veel meer problemen dan ze zelf misschien door hadden. Hun grootste problemen; het waren kuddedieren. Net als schapen volgde ze elkaar. En met dit soort acties en daden konden ze nog wel eens wat meer onrust opwekken.

Voor zover ging het overleg beter dan ze in eerste instantie verwacht had. Haar uitleg werd begrepen en haar woorden werden niet licht opgevat en maar weer gewoon in de lucht gegooid, alsof het niks was. Nee, het werd erkent dat haar woorden een dragende inhoud hadden en haar ideeën werden zeer op prijs gesteld. Ze had het zich eigenlijk niet beter kunnen wensen. Voor een mens leek de vrouw weldegelijk wat verstand in die bovenkamer te hebben. Als het allemaal aan haar had geleden, had het ras nog wat hoop voor de toekomst kunnen hebben.
Maar voor nu zou enkel Gren wat van haar meekrijgen voor de toekomst. Als alles normaal verliep en goed uitpakte tenminste. Maar als ze zo de overdachte woorden van de vrouwe hoorde, twijfelde Sairi daar niet zo aan. Beide luisterde naar elkaar, ideeën werden goed overdacht en besproken en geen detail bleef onbekeken. Zo hoorde dat bij het overleggen van plannen. Het was geen wellus-nietus-spelletje, het was een gesprek tussen twee figuren die een oplossing wilde vinden. Een oplossing die steeds dichterbij leek te komen. Perfect, dan kon dit bijna afgerond worden en kon alles in motie gezet worden. Hoe eerder er actie ondernomen zou worden, hoe beter. De mensen op Gren zouden zich anders ook gaan afvragen waar de helpende kracht zou blijven.

Het stappenplan werd nog even doorlopen, waarbij wat extra ideeën neergelegd werden. De laatste paar ideeën, waarschijnlijk. Het plan was bijna rond. Bedenkelijk gleed Sairi met haar hand over haar gezicht, zonder dat ze haar blik ook maar voor een moment van de vrouwe van het water afwende. De vrouw leek het allemaal prima te begrijpen en hield het tempo van de bespreking verder goed bij. Gelukkig, dan gingen ze verdere herhalingen uit de weg en bespaarde ze daarmee tijd. Enkel de laatste puntjes nog en dan kon zij weer vertrekken. “Als de extra credits nodig zijn om ze tevreden te houden, waarom niet. Zolang het maar niet teveel naar buiten komt. Maak het onderdeel van hun loon, ze gaan immers naar Gren voor een taak die ze behoren te vervullen. Als er normaal met de situatie omgegaan zal worden, zullen zij dat ook denken en is er verder niks aan de hand. Voor mensen van buitenaf is het enkel een drooglegging waar wat hulp bij nodig is, niks meer. Laten we het dan ook niet meer maken.” Het klonk misschien wat ernstiger dan het was, maar voorzichtigheid met deze operatie was een must. Met de ogen van hebzucht keken mensen heel anders en kon alles ze opeens bijzonder opvallen. En dat was iets wat ze beter uit de weg konden gaan.
“Ik hoop dat de zaak in actie gezet kan woorden over maximaal twee weken. Mijn teams zullen me op de hoogte houden van alles.” Daar had ze het volste vertrouwen in. Twee van de deelnemers in die teams behoorde immers tot haar eigen ras, van daaraf kon het niet fout gaan. “Elke dag zullen ze mij een rapport sturen die over de 24 uur zal gaan die ze daar hebben gespendeerd. Deze rapporten zal ik doorlezen en de nodige punten zal ik dan uitwerken, zodat ik ze naar u hoogst persoonlijk kan sturen. Ik zal u van het nodige op de hoogte houden. En mochten er veranderingen in het plan noodzakelijk worden zal u de eerste zijn die het hoort.” Haar blik gleed af naar de papieren die ze over de tafel verspreid had. Zoals het er nu naar uitzag waren ze klaar voor vandaag, dus waarom niet al beginnen met de boel bij elkaar rapen. Enkele papieren werden op elkaar gelegd of belandde onderin bij de stapel. Alles werd weer in precies dezelfde volgorde als eerst gelegd. Op die manier behield Sairi de orde voor zichzelf. “Straks, wanneer ik terug ben in Erdore, zal ik het plan in zijn volledigheid uitwerken, met alle details erin verwerkt. Hiervan zal ik dan ook een kopie naar u sturen, zodat u het team in elkaar kan zetten. Wanneer u dit gedaan hebt, wil ik u verzoeken om mij de dossiers van de teamleden op te sturen, zodat ik dit door kan sturen naar mijn eigen team en er geen misverstanden zullen ontstaan onderling.” De laatste paar papieren werden in de map geschoven. “En mocht de situatie veroorzaakt zijn door mensen, zullen ze op Gren in hechtenis genomen worden. Als dit is gebeurt hoop ik dat u tijd genoeg hebt om naar Gren te komen en de daders hiervan met mij te ondervragen. Wellicht dat er meerdere groepen als deze zijn. Maar dit zullen we verder nog af moeten wachten.” Eerst het een, dan het ander. Ze wilde niet al te ver op de zaken vooruit gaan lopen, straks verloor ze de kijk op de nabije toekomst. Met de documenten vast genomen kwam Sairi overeind en stak ze haar hand uit naar de vrouwe van het water. “Als er verder niks anders is…” Als er verder niks anders was kon ze vertrekken en kon ze het allemaal laten beginnen. Het gesprek leek naar haar idee wel gedaan zo.