Het algemeen gezondheidsonderzoek was officieel van start gegaan. Yvaine had de eerste patiënt zojuist de deur uitgelaten en bereidde zich nu voor op de volgende. Na nog wat aantekeningen te noteren over de heer Florintia, pakte ze de lijst er weer bij. Aloiysius Claude, de stagiaire literatuur, zou de volgende moeten zijn. Ook deze kende ze nog niet. Dit onderzoek deed haar sterk denken aan haar stagetijd als huisarts. Elke nieuwe patiënt weer leren kennen. Uit ervaring wist ze dat na één bezoek ze echt nog niet genoeg van de persoon wist om meteen conclusies te trekken. Dus ze hoopte elke leraar en stagiaire wat vaker te ontvangen. Zo ook meneer Claude, die nu als het goed was braaf op haar zat te wachten in de ziekenzaal, op een van de stoelen die keurig op een rijtje tegen de muur naast haar kantoordeur waren gezet. Als hij de melding, die ze enkele dagen terug in de lerarenkamer had opgehangen, tenminste had gezien wist hij dat ze hem vandaag verwachte.

Met een klembord in haar handen opende ze kalm de deur. “Aloiysius Claude?” haar blik gleed van de lijst op het klembord naar de kleine aantal mensen in de geïmproviseerde wachtkamer. Toen de eigenaar van de naam reageerde wachtte ze tot hij bij de deur was om hem een hand te geven en zich voor te stellen als Dokter Alezais. “Neem plaats.” Ze wees hem op een van de twee stoelen die voor haar bureau stonden opgesteld. “Zo, meneer Claude,” Yvaine nam zelf plaats in haar bureaustoel en draaide haar benen onder het desk, waarna ze de jongeman aankeek. “Hoe gaat het met u?” vroeg ze, haar vingers rustend in elkaar verstrengelend.

Hij had de ochtend vrij genomen zodat hij op tijd voor zijn afspraak in de ziekenzaal kon zijn. Het was een vrij rustige ochtend geweest. Hij had in de grote zaal licht ontbeten, later een kop koffie gedronken en een paar oefenlessen voorbereid. Zonder erbij na te denken had hij een sigaret opgestoken. Hij was al halverwege toen hij het brandende filter uitdrukte en weggooide. Hij had zijn handen gewassen en zijn tanden gepoetst en zat nu te wachten in de wachtruimte van de ziekenzaal. Hij had een andere stagiaire naar buiten zien komen die hij behalve zijn naam en vakgebied verder niet kende. Zijn blauwe ogen keken op toen er een blonde vrouw zijn naam omriep. Dat moest de arts zijn. Na een paar seconden stond hij op en ging de deur door waar de vrouw net in verdwenen was. Hij schudde haar hand, kort en krachtig en liep toen naar een van de stoelen die ze had aangewezen om erop plaats te nemen. Hij liet zich voorzichtig zakken terwijl hij naar de vrouw keek die achter haar bureau was gaan zitten. Een lichte glimlach op zijn gelaat. Met die strakke trek om haar mond en haar klembord leek ze echt op een stereotype dokter. 'Redelijk goed. Ik heb weinig fysieke klachten. Al wil het niet echt lukken om met het stoppen met roken,' grijnsde hij. Tja, wat kon hij verder nog vertellen. Hij sportte regelmatig. Natuurlijk had hij wat littekens overgehouden aan zijn recente verleden. Gevangenisrellen, opstootjes met andere gevangenen. Niemand kwam er ongeschonden uit. Maar niet echt iets waar hij blijvend last aan over had gehouden. Op zijn rookverslaving na dan.

Dat hij een goedlachse jongeman was viel meteen op. Hij leek aardig tevreden met zijn leven, allemaal dingen waar Yvaine op hoorde te letten bij dit soort check-ups. Aandachtig hoorde de blonde dokter zijn verhaal aan, onderwijl enkele details over de stagiaire neer krabbelend op een notitieblok. “Een rookverslaving is niet heel ongewoon dezer dagen. We zullen er zo meteen zeker naar kijken.” Haar blauwe ogen ontmoette zijn blauwe ogen voor een kort moment en er lag herkenning in haar blik. Ze zou het waarschijnlijk niet zo klakkeloos opbiechten aan de heer Claude, maar Yvaine had stiekem – tot haar ongenoegen – ook te kampen met een rookverslaving. “Maar voor we daar verder op in gaan,” ze schoof haar notitieblok opzij en legde de schrijfveer bedachtzaam neer “Weet u waarom deze verplichte check-up gehouden wordt?” Dat was een vraag die ze iedere patiënt vandaag en morgen zou gaan stellen. Sommige collega’s hadden al eerder zo’n onderzoek gehad bij haar voorganger(s). Maar niet iedereen wist de precieze reden en daarvoor ook wat er precies van ze verwacht werd. “Om verrassingen te voorkomen zal ik meteen maar even toelichten wat ik vandaag ga doen. Ten eerste neem ik een aantal fysieke testen af voor de algemene gezondheid. Mochten er problemen zijn, specifieke klachten of bijzonderheden die me opvallen of waar ik op moet letten dan hoor ik dat graag en zullen we dan ook dieper op in gaan.” Ze haalde een lege archief map erbij, waar ze kort geleden zijn naam op had neer gekrabbeld met haar hanenpoten handschrift. “We zullen ook wat dieper ingaan op uw verleden en dan specifiek uw medische geschiedenis. In dit gesprek hoor ik graag wat meer over uzelf en eventuele knelpunten in de mentale gezondheid.” Yvaine was zich er niet van bewust hoe neutraal en saai ze eigenlijk klonk tegenover haar patiënten, en het zou haar waarschijnlijk ook niet veel kunnen schelen, zolang de boodschap maar over kwam. Wat wel bijzonder was voor haar, was dat de gewoonlijke frons, die soms haast permanent boven haar ogen stonden, nergens te bekennen was. En dat was apart voor de stugge vrouw. Iets in zijn houding maakte het erg makkelijk voor Yvaine om zich op haar gemak te voelen bij de heer Claude. Hij was in ieder geval nog niet “afgekeurd”.

Ze hield even de lege archiefmap op om zijn aandacht daar op te richten. “Ik heb geen medisch dossier kunnen vinden onder uw naam, dus we beginnen gewoon opnieuw.” Haar mondhoeken ontspande lichtelijk en gaven bijna de indruk alsof ze daadwerkelijk een karig lachje op wilde zetten. Ze draaide zich een stukje om in haar stoel om een la te openen, waar ze een stethoscoop uithaalde die ze haast demonstratief op haar desk legde. “Goed, meneer Claude. Heeft uw een voorkeur om mee te beginnen?” vroeg ze verrassend attent. Over het algemeen zou ze niet eens vragen naar iemands voorkeur en koos ze gewoon zelf. Ze was ook nog maar net begonnen, dus je kon stellen dat Yvaine nog in een goede bui was. Had meneer Claude even geluk..

Hij zag haar schrijven vanuit zijn ooghoeken terwijl hij in het kort zijn verhaal deed. Lichtjes gingen zijn mondhoeken omhoog toen hij een glimp opving van haar handschrift. Zoals een echte dokter betaamde. Zijn mondhoeken zakte weer wat naar beneden toen ze hem een vraag stelde. Het werd vervangen door een nadenkende frons. 'Ik nam eigenlijk aan dat het jaarlijkse routine was. De medische dossiers van de werknemers weer een beetje afstoffen en zo,' gaf hij eerlijk antwoord. Hij had een oproep gekregen, dus hij was langs gekomen. Hij had er eigenlijk niet bij stilgestaan waarom de oproep was uitgegaan.
Yvaine kwam meteen ter zake na zijn antwoord en legde hem de procedure van vandaag uit. Hij knikte lichtjes op haar woorden. Het fysieke gedeelte zou geen problemen opleveren. Hij was in prima conditie. Er zouden misschien wat vragen komen, maar daar moest hij zich maar doorheen bijten. Zodra ze het over mentale gezondheid had veranderde er voor een seconde iets in zijn blik. Hij sprak niet graag over zijn verleden en daarmee zijn mentale gezondheid. Nu wist hij dat ze als arts zwijgplicht had. Maar het vooruitzicht stond hem niet echt aan. Hij knikte nogmaals dat hij haar begrepen had. Bedachtzamer ditmaal.

Ze had geen medisch dossier over hem. Logisch. Zijn dossiers waren op Cassia in het gevangenis archief waar ze hem voor alle zekerheid in het systeem hadden gehouden. Ongelofelijk. Het was bewezen dat hij onschuldig was en nog steeds geloofde mensen hem niet. Aloiysius' blik gleed naar de stethoscoop op het bureau. 'Ik denk de fysieke testen. Dan zijn we daar maar doorheen,' glimlachte hij. Daarbij gaf hem dat iets meer tijd om zich voor te bereiden op de mentale testen. 'Maar ik moet u waarschuwen, het is een tijd geleden dat iemand me met zo'n ding heeft aangeraakt,' sprak hij met zo'n bloedserieus gezicht over de stethoscoop dat hij niet anders dan een grapje kon maken. Een beetje flauw, en hij schaamde zich het moment dat hij het had gezegd. Hij gaf de zenuwen de schuld.

Voor Yvaine was het al duidelijk. De jongeman was intelligent genoeg om te snappen wat ze hier deden. Dat scheelde Yvaine een stuk. Niet al zijn collega's waren namelijk even blij met deze verplichte controle. Wat hen, in Yvaines, ogen alleen maar meer verplicht maakte voor deze controle. Ze hadden duidelijk problemen waar Yvaine ze bij moest gaan helpen.

Nadat meneer Claude zijn keuze had gemaakt pakte ze de stethoscoop weer op van haar bureau blad, terwijl ze hem een niet al te onvriendelijk blik wierp na zijn bloedserieuze grap. "Meneer Claude, zou u uw shirt uit willen trekken en daar plaats willen nemen op de onderzoeksbank?" vroeg ze al overeind komend vanachter haar bureau. Ze knikte verduidelijkend richting de zwart leren hoge bank op zilver ijzeren poten. Ze pakte de stethoscoop en gaf Aloyisius de tijd om zich te ontdoen van zijn bovenste kleding stuken. Dat was vaak een ongemakkelijk punt bij dit soort onderzoekjes, bij haar patiënten. Zij zelf had inmiddels al zo vaak en zoveel verschillende mannen, vrouwen en kinderen onderhanden gehad, in diezelfde situatie, dat het haar geen eens meer wat deed. Je wilt niet weten waar zij haar handen allemaal heeft gehad.

Gelukkig voor hem leek Yvaine niet al te afgunstig te zijn na zijn vreselijke grap. Hij had nu al medelijden met haar dat ze voorlopig nog wel even aan zijn gestuntel vast zat. Hij knikte even toen ze hem verzocht om zijn shirt uit te trekken terwijl ook hij langzaam op stond van de stoel. Zijn blik ging even naar de zwart leren bank die ze had aangewezen voor hem om op plaats te nemen. Haar apperatuur zag er in elk geval een stuk nieuwer uit dan wat hij van de Cassiaanse gevangenis gewend was. Ergens gaf dat gemoedsrust. Ondanks dat voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen toen hij de zoom van zijn shirt vastpakte en het kledingstuk in een keer over zijn hoofd trok. Hij was niet preuts. Op het moment dat je met twintig kerels in dezelfde doucheruimte stond raakte je dat wel kwijt. Hij wist alleen dat er ongetwijfeld vragen zouden komen. Vragen die hij liever niet zou beantwoorden maar waar hij toch doorheen moest.

Hij was ondertussen naar de leren bank gelopen en had er op plaats genomen. Het shirt had hij naast zich neergelegd. Het eerste wat op zou vallen aan zijn ontblootte bovenlijf was het aantal littekens dat hij had. Voornamelijk lelijk geheelde steekwonden, gemaakt met geïmproviseerde wapens. Op zijn rug zaten de overblijfselen van een brandwond. Zijn eerste ervaring met de isoleercel waarvan de wanden heet gestookt werden zodat gevangenen niet hun magie konden gebruiken om uit te breken of de muren te beschadigen. Verder was hij gespierder dan je zou verwachten van een boekenwurm. Je moest jezelf kunnen verdedigen en wanneer hem de toegang tot de bibliotheek ontzegd was, was hij in zijn vrije uren gaan trainen om de eenzaamheid te bestrijden. Ten slotte bevond zich op zijn rechteronderarm een tatoeage. De stippen en strepen deden denken aan een soort code. Het was het nummer waar hij aan herkend werd. Mocht hij het ooit voor elkaar hebben gekregen te ontsnappen, dan was hij niet ver gekomen aangezien iedereen had kunnen zien waar hij vandaan kwam. Het was ook een manier voor mensen om te zien dat ze met een ex-crimineel te maken hadden als ze al vrij kwamen na hun tijd uitgezeten te hebben. Dat was de reden dat zoveel van hen weer terug kwamen. In de buitenwereld werden ze weggejaagd omdat ze voor altijd dat stempel hadden gekregen. Een beetje ongemakkelijk wachtte Aloiysius af tot Yvaine haar onderzoek zou beginnen. Hij slikte even in de hoop het droge gevoel in zijn keel weg te krijgen, maar veel hielp het niet.

tatoeage: