'Socrates, nein! Dieses Medikament ist nicht für du!' Met een wuif vloog de witte duif al weg, persoonlijk beledigd. Hij voegde zich bij zijn soortgenoten op het balkon, waar Archimedes lag te dutten en Hippocrates zijn veren schoonmaakte. Een diepe zucht weerklonk van de andere kant van de zaal, licht galmend door het hoge plafond en de ruimheid van de ziekenzaal. Er waren op het moment maar twee patiënten, één die al sliep wiens arm netjes verbonden was en één ander die volgens diens dossier allergisch bleek te zijn voor een kruid in zijn medicatie en moest wachten tot August een alternatief had gebrouwd. Hoewel dat niet heel erg makkelijk werk was en vaak nogal lang duurde, had hij toch wat kunnen maken. Er gingen niet veel ingrediënten in dus het ging sneller dan het maken van medicatie voor de griep of een ziekteremmer. August loste het poeder op in wat water en borg de rest op in een klein glazen potje. In zijn nette handschrift - hij had geen dokters-handschrift, daar was hij iets te netjes en georganiseerd voor - schreef hij de naam van het product op een etiket en hing dat met een touwtje aan het potje, zodat hij het kon bewaren. Hij liep met het glas naar zijn patient toe en overhandigde het aan hem. 'Drink dit in één keer op. Het is een alternatief op het originele medicijn, maar werkt net zo goed. Blijf na het drinken nog een paar minuten liggen en dan kun je wel gaan.' zei hij tegen hem en liep weer weg. De jongen keek maar of hij het ging drinken of niet. Medicijnen waren erg smerig, maar je moest ze nou eenmaal nemen. Hij was ook niet verzot op zijn eigen medicatie, maar wat kon hij eraan doen? Niets. En hij was geen kinderdokter, dus hij ging geen medicijnen met smaakjes maken.

August borg het potje op in zijn voorraadkast en deed de kast op slot. Hij had wel geleerd van gisteren, toen er een leerling medicatie was wezen stelen. Hij had hem gelukkig betrapt. Één overdosis of verkeerd innemen en het had verkeerd kunnen gaan. Er stond geen gebruiksaanwijzing op zijn medicijnen, die gaf hij mondeling als mensen naar hem toe kwamen met kwaaltjes. Hij was niet één of andere apotheek die medicijnen verkocht en leerlingen mochten zeker zijn medicijnen niet gebruiken zonder zijn toestemming. Eigenlijk mocht niemand dat. Niemand behalve hij wist hoe sterk zijn medicijnen waren en hoe weinig je er eigenlijk van nodig had. Hij was eigenlijk best trots op. Het waren volkomen natuurlijke ingrediënten die hij gebruikte, die ook nog eens niet schadelijk waren voor het lichaam. Hoewel het poeder van sommige kristallen nog wel eens verslavend kon werken, maar die medicijnen gaf hij ook maar weinig. Hij wou niet dat mensen verslaafd raakten door hem. Deels omdat hij daar zelf ook was geweest, maar grotendeels omdat hij niet weer zijn medische licentie wou verliezen. Niet nadat hij hem eindelijk terug had gewonnen.

Hij was net klaar met het opruimen van zijn werktafel en wou zijn duiven wat te eten geven, tot er een nieuwe patiënt binnen kwam. Hij keek op bij het geluid van tikkende voetstappen, een zak duivenvoedsel nog in zijn hand. Het was Miss Eres, de muziekdocente. Hij had de namen voor zichzelf al wat geleerd. Zo hoefde hij mensen niet aan te spreken met alleen ''Mevrouw'' of ''Madame'' of ''Hallo daar, met het blonde haar''. Hij zette zijn zak duivenvoedsel terug, duwde zijn bril wat omhoog en liep door de zaal naar Miss Eres toe. 'Zeer zeker. Hallo, madame Eres.' zei hij beleefd en stak zijn hand uit toen hij tegenover haar stond, om zich voor te stellen. 'Ik be August Altman, de nieuwe schooldokter.'

In de drie dagen dat hij hier aanwezig was, had hij nog niet veel kunnen spreken met de leraren en stagiaires en had hij nog geen glimp opgevangen van de legendarische magiërs. De laatste dagen waren vooral benut met zich settlen in zijn werkplaats. Hij had de ziekenzaal schoongemaakt, zijn eigen spullen opgeborgen, zijn instrumenten opgepoetst en alle dossiers aan informatie die hij had, netjes in een kast gedaan. Hij had gelijk medicijnen gebrouwd en ze opgeborgen en hij was niet heel erg dol op vliegen, dus had hij een groot deel van de tijd ook gerust door de jetlag. Het enige wat hij dus wel had gedaan, was een boek aanvragen waar de gezichten van de docenten instonden en de namen even leren, zodat hij zich niet helemaal vreemd hoefde te voelen. Hoewel, hij voelde zich nog steeds vreemd in zijn nieuwe omgeving. Hij had maar weinig kunnen wennen, zeker aan de omgeving buiten de ziekenzaal, maar hij geloofde dat dat wel op zijn plaats zou komen. Immers was de specialiteit van het menselijke ras dat men zich vlug kon aanpassen aan alles.

Met een lichte glimlach - eentje die hij in tijden niet op zijn gezicht had gevoeld, het voelde alsof zijn wangen vol zaten met botox op het moment - schudde hij Eres' haar hand. Hij knikte licht toen ze bevestigde wie ze was en liet haar hand weer los. 'Aangenaam kennis te maken. Nou, waar kan ik mee helpen?' vroeg hij kalm. Ze kwam al vlug met haar verhaal. August luisterde aandachtig. Ze had regelmatig check-ups van een arts nodig door haar huidige toestand, waar ze nog niets over vertelde. Ze wou niet dat de lessen verstoord raakten door haar afwezigheid als ze haar reguliere arts nog ging zien en daarom wou ze van hem dat hij regelmatig controles deed. Ze overhandigde haar medisch dossier aan hem. 'Ik zal eens kijken.' zei hij. August pakte het dossier aan en bladerde deze door, alles snel in zich opnemend. Ze had maar één nier, zoals aangegeven, ze was gevoelig voor depressies - hier vertrok zijn gezicht iets bij, haar slagader in haar linkerarm was zo beschadigd dat ze minder kracht kon zetten en toen kwam hij aan bij amnesie. Alle andere kwaaltjes waren kort beschreven, terwijl amnesie een heel wat langer verhaal had en zo te zien regelmatig bijgewerkt was. Hij gokte dat ze check-ups wou om die amnesie. Maar nu was hij nieuwsgierig, hoe had ze die amnesie opgelopen? En hoeveel van haar herrineringen waren er? Hij moest dit eens aandachtig doorlezen.

'Oké, ik gok dat het om uw amnesie gaat en ik ben bereid u te helpen hiermee. Vindt u het goed als ik dit dossier bij me houd en nog even aandachtig door lees?' vroeg hij en deed het dossier dicht. Hij keek Miss Eres weer aan. 'Oh, en wilt u nu gelijk een check-up? Want dat kan nu prima, ik ben net klaar met mijn patiënten te behandelen.'

August had nooit echt vaste patiënten gehad op het ziekenhuis. Als operatiedokter zag hij veel mensen maar één of twee keer, op zijn hoogst drie tot vier keer, maar meer ook niet. Dat was vaak ook iets goeds, want niemand lag graag vaak onder het mes. August zelf ook niet, ook al was hij elke dag bezig met operaties en wist hij precies welke operatie op welke manier uitgevoerd moest worden. Het was gewoon een naar gevoel, het idee dat mensen in je zouden snijden en dat je eigenlijk ook gewoon kon overlijden tijdens de operatie. Als de artsen niet vertrouwd waren, was dat dubbel zo erg, al deed August vaak zijn best wel om zijn patiënten gerust te stellen. Meer dan hij tegenwoordig eigenlijk deed. Maar uiteraard deed hij zijn uiterste best. En hij zou ook zijn best doen om Eres zoveel mogelijk te helpen met haar amnesie.

'Prima, dan doen we de controle nu. Neem maar plaats bij mijn bureau daar.' zei August en liep naar zijn net opgeruimde bureau toe, waar Archimedes op zat en zijn lamp had omgestoten en zijn papieren door de war had gegooid. August zuchtte geërgerd. Hij kon er niet tegen als zijn bureau of werkplaats helemaal rommelig was. Hij moest het altijd opgeruimd en netjes hebben als hij eens ging werken. Helaas maakten zijn duiven er vaak nogal een rommeltje van. 'Archimedes, wie oft muss ich du sagen, nicht auf meinem Schreibtisch sitzen!' zei hij en wuifde Archimedes weg bij zijn bureau, zette zijn lamp rechtop en maakte een net stapeltje van de papieren. Die ging hij later wel ordenen. Hij had nu even wat anders te doen. Hij legde het dossier op zijn bureau en ging op een stoel zitten. 'Sorry voor dat. Mijn duiven maken graag rommel.' zei hij en haalde wat leeg perkament uit een lade en een schrijfveer met inkt, zodat hij wat aantekeningen kon maken. Hij sloeg het dossier weer open en peinsde even over een eerste vraag, voor hij Eres aan keek en begon te spreken.

'Goed, ik wil zelf graag weten welke vorm amnesie u heeft. Er zijn twee veelvoorkomende soorten, één waarin alles vóór een laesie - normale taal: ongeluk - vergeten wordt en één waarbij er ook nog na het ongeluk dingen vergeten worden. In het dossier staat dat u een crash hebt gehad waardoor uw geheugen het begeven heeft. Zijn uw herrineringen alleen van uw verleden of vergeet u tegenwoordig nog steeds dingen?'


(Oh-oh, Ruuz mag doktertje spelen. Nu kan alles heel onlogisch gaan worden xD)

_______________________________
''When the sun has set, no candle can replace it''

In een net handschrift - een doktershandschrift had hij niet, dat vond hij niet netjes en de helft van de tijd kon hij doktershandschriften niet eens lezen - kraste hij met zijn in inkt-gedoopte veer Eres' naam op het perkament, de tijd, de datum en wat er uitgevoerd werd: een check-up voor haar amnesie dus. Uiteraard moest hij dit gaan bijhouden, dat zou voor hem overzichtelijker zijn bij de volgende paar check-ups. Helaas kon hij niks tegen die amnesie doen. Hij kon er geen middeltje voor brouwen of een spreuk uitvoeren. Hij had geen goede formule gevonden voor amnesie en spreuken waren er waarschijnlijk niet, of hij zou ze waarschijnlijk niet kunnen. Hij was goed qua magische kracht, hij kon in principe de leraren bijhouden qua magische kracht, maar een spreuk op de geest - als die er was of ooit zou zijn - zou te zwaar voor hem zijn. Maar goed, hij geloofde niet eens dat er een dergelijke spreuk was om gedachten terug te halen. Er waren alleen spreuken om gedachten te wissen of binnen te dringen en dat was het, voor zover hij wist.

Hij luisterde aandachtig naar Eres' verhaal. Ze herrinerde zich niks meer van voor de crash. Na de crash raakte ze in coma en kreeg in het ziekenhuis een nieuwe identiteit na haar ontwaking. Ze bleek ook zwanger te zijn van een dochter - wauw, wat een wonder dat de baby de crash had overleefd. August keek Eres aan terwijl ze haar verhaal deed, maar dacht ondertussen ook na. Amnesia kon inderdaad heel lang duren en herrineringen konden op hun eigen manier weer terugkeren. Sommigen werden geprikkeld door personen uit het verleden, anderen opeens uit het niets. Amnesie was een vage ziekte en het was nog erger dat er gewoon geen oplossing voor was. Het was afwachten en het kon nog een lange tijd duren voor herrineringen werden opgehaald. Hij dacht na over wat Eres hem vertelde en kraste iets op het papier, voor hij weer even nadacht over een vraag en zich tot Eres richtte. 'Uit je verhaal kan ik al zeggen dat je herrineringen getriggerd worden door voorwerpen en invloeden van buitenaf. Heb je ooit eens iemand ontmoet uit je vorige leven? Iemand die jou herkende, misschien? Zulke personen moet je dicht bij je houden. Ze kunnen een groot deel van je verleden zijn geweest... Maar dat had je je zelf waarschijnlijk al wel bedacht.' zei hij peinzend, wrijvend over zijn ruwe stoppelachtige kin.

''And the shadow of the day will embrace the world in grey''
_______________________________

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Het was niet makkelijk voor Eres, merkte August. Hij kon zien dat ze er niet graag over sprak, niet graag had dat mensen ervan wisten en het maar lastig vond om open tegenover hem te zijn. Hij snapte het wel. Het was gewoon moeilijk om open te zijn over bepaalde toestanden. Het was niet fijn om problemen aan te geven, zeker als het persoonlijke waren, en erover te praten. Zelf was hij vaak genoeg in therapie geweest om te weten hoe het voelde. August was echter tevreden, waardeerde dat ze zich erover heen zette en toch goed antwoord gaf op zijn vragen, ondanks dat het haar zwaar viel. Eigenlijk was het ook noodzakelijk, zij wou immers dat hij check-ups verrichtte en dan moest hij toch het één en ander weten. En daarvoor moest hij helaas vragen stellen. Hij kon niet in haar hoofd kijken, ook al zou dat soms zoveel makkelijker zijn.

Hij keek op van zijn papier na wat opgeschreven te hebben en richtte zijn blik weer op Eres, zijn blauwe ogen gericht op haar groene. Ondanks dat hij geen psychiater was, kon hij toch zien wat Eres voelde. Hij neigde altijd naar de ogen te kijken, puur omdat die het makkelijkst te lezen waren. 'Om eerlijk te zijn is het een van de redenen dat ik de baan die me hier geboden werd heb aangenomen. Hiervoor maakte ik deel uit van een band die veel rondreisde langs de planeten. We waren op Shadra toen ik daar Savador, de hoofdmeester ontmoette. Ik weet niet wat mijn connectie met hem is, maar hij herkende mij meteen. Toen ik hier kwam leerde ik ook Norwood Vavendyor opnieuw kennen. Deze man bleek mijn ex-echtgenoot te zijn. Voordat ik hier kwam had hij een nieuwe vriendin, maar naar ik heb begrepen is deze vrouw inmiddels overleden. Ondanks dat we getrouwd zijn geweest herinner ik me weinig van hem. Wat ik wel weet is dat we samen een zoon hebben, maar hij niet de vader van Elune is,' vertelde Eres aan hem. August knikte kort en schreef weer wat op. Ergens in zijn hoofd begon hij langzaam connecties te maken, draden aan elkaar te binden en theorieën te bedenken. Het schoolhoofd bleek haar dus gekend te hebben voor de crash. Dat kon betekenen dat ze hem misschien van Shadra kende - sinds hij voelde dat ze een stuk duistere magie in zich had, of ze misschien met hem gewerkt had. Hij bleek haar gelijk te hebben herkend, dus gokte hij zo dat hun connectie redelijk sterk was. Daarna had ze Norwood ontmoet. Hij bleek haar ex-echtgenoot te zijn en ze bleken samen een zoon te hebben, hoewel hij niet de vader van Elune was... En ze was na de crash bevallen van Elune? August legde zijn schrijfveer neer en stond op van zijn plek om zijn benen wat te strekken. Hij haalde twee glazen uit de la van zijn bureau en zette ze op tafel. Met een beetje watermagie stuurde hij het water uit de kan die iets verder op stond zo de glazen in. Hij leunde tegen het bureau aan in een staande houding en keek Eres weer aan.

'Dat is curieus...' sprak hij en luisterde naar het vervolg van Eres' verhaal. Ze was bezorgd, hij kon het duidelijk aan haar zien. 'Waarom herinner ik me niets van een man waar ik mee getrouwd ben geweest? Waar ik een zoon mee heb die ik me ook niet kon herinneren. Het lijkt me dat hij een heel belangrijk deel in mijn oude leven was, maar niets komt terug. Soms lijkt het alsof ik dingen herinner, al voelt het meer als een droom. Maar die zijn anders. Ze spelen zich niet af in de school, ze voelen ouder aan. Veel ouder,' voegde ze eraan toe. August leunde wat naar voren en legde zijn hand geruststellend op haar schouder. De stoïcijnse uitdrukking op zijn gezicht verzachtte, maakte plaats voor een warmere uitdrukking. Een van oprechte zorg. 'We komen er wel uit, Eres. Ik wil je zoveel ik kan helpen hiermee. En ik denk net even... Elune, zij was niet de dochter van meneer Norwood, correct? Dat wijst op een mogelijke affaire in je leven, misschien met iemand op deze school, misschien met iemand erbuiten. Het lijkt me dan een goed idee als je vraagt of meneer Norwood hier iets van weet, sinds hij je echtgenote is geweest en hij misschien iets te maken heeft gehad met wat er toendertijd is gebeurt. Ik weet niet of je dat hebt gedaan en of het mogelijk is?'


Hopelijk ga ik niet te ver? :'D

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Als hij eens naar zichzelf keek, naar zijn eigen reacties en eigen persoonlijkheid keek, dan wist hij dat hij zichzelf nooit zoals Eres had kunnen uiten. Hij uitte zich nooit, wou niet dat mensen hem als zwak gingen zien of hem afkeurend zouden aankeken, net als een tiental andere mensen, maar meest dominant: zijn ouders. Ondanks dat dat zijn eigen schuld was en hij geen spijt voelde voor het constant teleurstellen, was het geen blik die hij eigenlijk had willen zien. Hij had niet een blik willen zien die hem als afval deed voelen, hij had ook niet zo door andere mensen aangekeken willen worden. Maar goed, uitschot in een klein katholiek dorpje zijn, was niet erg prettig. Iedereen wist er van en niemand dacht er ook maar over na om hem te benaderen. Hij haatte die afkeuring en hij wou het niet weer zien. En hij vreesde dat hij die weer te zien zou krijgen als hij zijn verhaal zou doen.
Eres hoefde daar echter niet bang voor te zijn. Ondanks het conservatieve leventje van vroeger en de wrok die hij had opgebouwd voor mensen was hij wel redelijk te noemen. Hij keurde mensen vlug af, maar dat lag vooral aan het gedrag, aan wat ze deden. Zo had hij een tiental leerlingen uit irritatie weggestuurd met een pleister, maar had hij de elfde wel goed geholpen omdat ze lief deed en de anderen gewoon irritant waren als een groepje stuiterballen. Hij was nooit negatief over verhalen die verteld werden of over gevoelens van anderen, in tegenstelling tot de mensen thuis.

August kon haar onbegrip en ongerustheid goed zien nu ze haar masker van een vrolijke aardige vrouw liet vallen. Haar glimlach stierf weg en haar toon veranderde iets. Het zat haar vreselijk dwars en August wou dat hij iets kon doen, in plaats van naar zijn mening nutteloos praten. 'Dat begrijp ik. Sommige dingen wil je je gewoon niet meer herrineren...' zei hij en duwde zijn bril wat omhoog, die omlaag was gezakt door het gebogen zitten tijdens het schrijven. 'Maar uiteindelijk zul je je toch dingen gaan herrineren... en moet je aanwijzingen uit de ene herrinering gebruiken om bij de andere te komen. Maar goed, ik weet dat het lastig is en ik zal je ook nergens toe dwingen, Eres. We kunnen het ook natuurlijk laten verlopen. Misschien is dat juist beter.' Hij wendde zijn blik even af en keek naar de marmeren vloer in gedachten. 'Daarbij, de oudste herrineringen komen vaak het moeilijkst opdagen en zijn ook het moeilijkst te vinden.' plakte hij er nog kort maar peinzend achteraan. Het was een lastig iets, amnesie. Zelfs hij wist niet helemaal wat hij ermee moest. Hij had weinig amnesie-patiënten gehad, maar hij vermoedde dat hij het gewoon op simpele vragen moest gaan houden. Heb je nog episodes gezien, hoe voel je je, etcetera.

Hij keek weer naar Eres toen ze begon te spreken. Hij vermoedde al dat ze onder stress leed, hij kon zien dat ze het niet makkelijk had. Ze moest inderdaad wat rust nemen, zoals Norwood het al had gezegd. Ze begon te praten over een Cassiaans bal en hoe ze uitgenodigd was om daar de muziek te verzorgen maar niet kon gaan omdat haar partner niet op die datum kon. Ze had verder niemand anders om mee te spelen, meldde ze. Daarna wuifde ze het weg met een klein beschamend lachje. Het bracht August echter op een idee... Soort van. Hij was normaal niet erg uitgaand, maar het was zo lang geleden sinds hij voor het laatst met iemand muziek had gemaakt. En Eres had wat afleiding nodig en ze had geen partner om mee te spelen. Hij wist niet zeker of hij het moest vragen, maar hij besloot het te proberen. 'Geeft niet, maar ehm... Dat Cassiaanse bal... Als je wilt, kan ik je wel muzikaal bijstaan? Ik speel al lang viool, dus als je wat aan een violist hebt, help ik je graag?'

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________

_______________________________
''After my dreaming, I woke with this fear''

Ergens kon August Eres' gevoelens nog wel begrijpen. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij dat niet kon, want een stukje van haar verhaal kon hij herkennen in zichzelf, in een fragment uit zijn jeugd die hij het liefst wou vergeten, maar de oorzaak ervan nog elke dag volop aan het bestrijden was. Nou ja, bestrijden. Ergens had hij het opgegeven en liet hij de medicijnen maar het werk doen. Hij wou het niet eens meer bestrijden, onderdrukte het gewoon en liet niemand aan zijn gevoelens komen. Het ging al een tijd zo en hij had er niks negatiefs aan gevoeld of overgehouden, dus hij kon er net zo goed mee doorgaan.
'Het is naar, Eres. Ik weet het... Ik wou dat ik iets meer voor je kon doen dan alleen nutteloos praten.' zei hij toen ze haar gevoelens opnieuw uitte, vertelde dat ze het gevoel had dat ze erge dingen had gedaan. Voor een momentje wou August haar echt helpen. Normaal voelde hij nooit zoveel sympathie voor een patiënt, was hij vaak maar kalm en kil en een zakelijk luisterend oor en hield hij zoveel mogelijk afstand van de patiënt. Waar hij mensen nooit echt oprecht wou helpen en ze het liefst naar een anti-aanstelleritus cursus wou sturen, wou hij Eres wel echt helpen. Hij wist alleen niet zo goed hoe. Hij zou doorgaan met praten, dat had zij immers gevraagd, maar voor de rest...
Een beetje ontspanning en afleiding leek hem zo ook het beste medicijn voor haar, ook al zouden de effecten maar tijdelijk zijn. Hij had liever dat ze zo nu en dan blij was dan de hele tijd gestresst te zijn en een burnout te krijgen. Ze had ook al met depressie te doen en dat zou ook gewoon op komen dagen door alle stress en zorgen. Een avondje musiceren leek hem wel geschikt voor haar. En toen bleek ook gelijk dat ze geen partner had. August had er in eerste instantie niet aan gedacht om daarop te reageren, immers had hij het druk genoeg, maar hij vermoedde dat één avondje geen kwaad kon en hij moest zijn viool weer eens aanraken.
Na zijn verzoek verscheen er een glimlach op Eres' gezicht. Geen neppe, zoals eerder, maar een oprechte. Precies wat hij wou zien. 'Wel, ik heb het nooit echt duidelijk gemaakt. Door de patiënten heb ik er maar weinig tijd voor. Na een paar uurtjes oefenen zal ik het wel weer door hebben.' verzekerde hij haar ervan. Hij kon een beetje roestig zijn en hij moest zijn eigen viool waarschijnlijk even goed stemmen, maar als hij er een paar uurtjes in zou steken, zou het vanzelf goed komen. Hij kon onmogelijk alles vergeten zijn, daar had hij toch net iets te lang voor gespeeld.
'In ieder geval,' sprak hij terwijl Archimedes op zijn schouder landde en zacht koerde, waarna hij het beestje een aai over zijn kop gaf. 'Ik denk dat ons gesprek er wel op zit. Ik heb zelf niets meer te vragen... Enkel de muziekstukken die je wilt spelen op het gala, dan kan ik ze instuderen. Zal ik je voor elke week op dit tijdstip en deze dag indelen? Dat is wat overzichtelijker dan losse afspraken.' Hij pakte zijn veer met zijn vrije hand en schoof een leeg stuk perkament naar zich toe zodat hij het kon noteren.

Lol, zo slecht~ xD
Maar yeap, topic is zo klaar.

''What am I leaving when I'm done here?''
_______________________________