I could Try | Hoshi

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

De man liet zijn hoofd steunend en kreunend achterover vallen. Het was véél te warm om nu te gaan werken. Laat staan om met iemand te gaan praten. En toch zat hij weer in zijn spreekkamer, wachtend op de volgende patiënt. Of patiënte, om precies te zijn. Een van de eerste vrouwelijke patiënten die hij had gekregen. Hij had net een kwartier naar haar dossier zitten staren, maar had niets geregistreerd in zijn brein op haar geslacht en naam na. Hoshi. Hoshi Yunami. Zijn brein, vertraagd en rottig door de hitte bedacht dat Yunami klonk als een appelras, de Junami. De man had mazzel; de afspraak was pas over een uur. Maar zijn werkkamer was klein en warm en hij was naar zijn spreekkamer verhuisd in de hoop dat het hier wat minder warm zou zijn, maar nee. Ook hier was het warm. Het was een droge hitte, dat wel, maar het was een nazomerdag die Thomasso liever buiten op het gras zou doorbrengen dan binnen in de kliniek.
In een poging om wat losser te worden rekte hij zich uit. Zijn nek kraakte en hij geeuwde even. Het was eigenlijk de perfecte gelegenheid om heel even een dutje te doen, bedacht hij zich. Dat was dan ook meteen het laatste wat de man dacht, want hij sloot zijn ogen en was weg.

Thom droomde op een heel specifieke manier. Eerst kwamen de kleuren. Het waren altijd kleuren die hij nog niet eerder had gezien, tinten roodgroen en vage kleuren die zowel paars als oranje waren. Kleuren die hij als hij wakker was niet kon zien en niet kon benoemen, laat staan omschrijven. Langzaam kregen de kleuren vormen en veranderden de vormen uiteindelijk van kleur, tot de kleuren en vormen herkend konden worden als zijn herinneringen. Thomasso droomde niets nieuws, nooit. Hij droomde in mensen en herinneringen. Hij keek naar Emilia’s gezicht, wat lachte, daarna betraande, daarna woedend was en toen langzaam weer lachte. Het gezicht vervormde naar dat van zijn moeder, die hij nooit had zien lachen en nooit had zien huilen. Het gezicht droeg de eeuwige glimlach die de vrouw altijd op haar gezicht had, wat er ook gebeurde. En toen besefte Thom dat het gezicht op zijn eigen gezicht begon te lijken. Hij stond weer boven het water van de rivier in het dorp, starend naar zijn eigen gelaatstrekken. Kijkend wat er anders aan hem was. Want ondanks dat hij niet echt anders behandeld werd, wist de jongen al vanaf jonge leeftijd dat hij anders was. “Bastaard” noemden ze hem. Was bastaard-zijn een ziekte? Kon je het zien aan zijn gezicht? Het water begon te kolken, sleurde zijn gezicht mee en met het gezicht zijn adem.

Hij ademde diep in en schrok erdoor wakker, besefte waar hij was en ging met een schok rechtop zitten. Zijn helderblauwe ogen schoten geschrokken naar de klok, waarna hij even rustig ademhaalde. Hij had nog een minuut of vijf voordat het meisje hier zou zijn. Vlug stond hij op, fixte hij zijn haar en raapte hij zijn bril op, die gevallen was in zijn slaap. Daarna pakte hij haastig zijn notitieblok en pen, ging even door het dossier heen. Hoshi Yunami, vrouwelijk, kwam van Erd. Ze was jong, pas 14. Haar moeder lag in een coma en ze had een aantal fobieën waarmee ze geholpen wilde worden. Knipperende lichten, bloed, vlinders. Thom fronste, maar de deur ging al open en hij liet de uitdrukking van zijn gezicht glijden, keek het meisje vriendelijk aan. ‘Hallo, kom binnen, ga zitten.’ groette hij haar. ‘Ik ben dokter Cavallo, de psychiater. Maar zeg maar gewoon Thomasso. Jij bent Hoshi, toch?’ Hij was nog niet helemaal wakker. De lijnen tussen zijn werk en zijn vriendelijke persoon waren nog niet helemaal scherp.

Hij's crappy, I'm sorry D:
Voor Hoshi.

Na de eerste paar dagen op school vond ze zich er al makkelijk in, het enige waar ze keer op keer moest wennen waren de vele vlinders die er waren. Gelukkig leken deze een beetje weg te gaan door het weer. Het mocht dan nog wel mooi weer zijn, maar minder aangenaam voor de vlinders. Minder aangenaam voor de dieren die niet goed tegen de kou konden. Een paar bladeren waren al aan het verkleuren, een paar blaadjes hadden al zo veel vocht verloren dat ze van de boom af vielen.
Ze liep door de gangen heen, het geluid van haar schoenen kon je horen weergalmen doordat er weinig leerlingen waren op het moment. Ze kon zich een week geleden niet herinneren en liep wat doelloos rond. Ze had een afspraak bij de dokter gemaakt, ze wilde het aan iemand kwijt en had hem via via doorgekregen. Veel zin om te gaan had ze niet echt. Ze wilde erheen omdat ze nieuwsgierig was, maar was tegelijk bang voor wat er zou komen. Ze liep langs de ziekenzaal, na een paar stappen stond ze stil en keek rustig om met haar kastanje bruine ogen. Haar haar zwaaide om haar heen doordat ze zo abrupt stilstond. Ze keek in een fractie van een seconde om en liep alweer met een paar boeken in haar handen terug. (“Dit… is de ziekenzaal.”) Dacht ze zo. Ze had nog een half uur, ze was voor de zekerheid weer bij het raam gaan zitten en was al snel weer verdiept in het tekenen van de structuur van buiten, ze tekende rustig van wat ze zag en toen het bijna tijd was ruimde ze haar spullen op. Ze klopte haar kleding af zodat de stof er vanaf was. Haar haren liet ze zoals ze altijd zaten weer hangen, het had toch geen nut om het in een staart te doen. Ze was dat ook niet gewend. Ze liep naar het kantoor van de dokter waar ze zo een afspraak had. Ze zag een klein bordje staan en las even wat erop stond. (“het is het goeie adres…”) Ze keek nog een keer achterom, nu was er geen weg terug meer. Het was ook al tijd om binnen te komen. Ze klopte voorzichtig op de deur, om te laten weten dat ze er was, omdat ze niet ongewenst binnen wilde komen. Ze merkte al snel dat de deur iets open gleed en pakte de deurknop vast, ze volgde de deur en kwam daardoor al snel binnen. ‘Hallo, kom binnen, ga zitten.’ Klonk het als eerste, even kort keek ze hem verbaasd aan. Ze had een veel ouder persoon verwacht. ‘Ik ben dokter Cavallo, de psychiater. Maar zeg maar gewoon Thomasso. Jij bent Hoshi, toch?’ Langzaam kwam haar hoofd in beweging en knikte wat voorzichtig. “Hoshi Yunami Meneer.. Thomasso. “ Ze was zoals altijd weer schuw in het begin. Na een hand gegeven te hebben ging ze op een stoel zitten, ze zat letterlijk op haar handen, de handen had ze naast haar eerst gelegd en was er vervolgens op gaan zitten zodat haar handen klem zaten tussen de stoel en haar benen. De voeten reikte de vloer niet doordat haar benen net te kort waren en schommelde dan ook beetje nerveus met haar benen. Ze keek hem aan met een warme glimlach op haar gezicht en eerlijke ogen. Haar haren had ze zijwaarts van haar omdat ze er anders waarschijnlijk op zou gaan zitten. Ze keek hem voorzichtig aan, waarom was ze zo nerveus ineens… Was het door haarzelf? “ Alles… okay?” probeerde ze maar een beetje, nieuwsgierig wachtte ze op een antwoord, haar hoofd iets gekanteld.

Derp… XD Moet nog inkomen :’)

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

Hij zag er wat verward aan, bedacht hij zich. Zijn overhemd gekreukt, zijn broek wat lager op zijn heupen dan normaal, haren half wel en half niet in model. Hij zag er normaal al niet uit als een psychiater, maar op dit moment leek hij toch echt meer op een student dan op een psycholoog die aan het eind van zijn opleiding medicijnen zat om daardoor psychiater te worden. Maar hij kon nu moeilijk zijn haar en zijn kleding gaan rechttrekken en verbeteren, want het meisje stond al in zijn kantoor en hij wilde niet nóg ongeorganiseerder lijken dan hij er nu al uitzag. Want geloof me, hij zag er echt niet uit als een volwassene op dat moment. Nouja. Hij zou het wel goedmaken met zijn woorden. Dat was tenslotte zijn werk, woorden.
Het eerste wat hij deed was het meisje bestuderen. Ze was anders dan de meeste kinderen die hij voorgeschoteld kreeg. Die waren over het algemeen depressief, ongelukkig, duidelijk mentaal niet helemaal of gewoonweg eng. Dit kind zag er echter uit alsof ze was opgegroeid in een sprookje. Op haar fobieën na kon Thomasso weinig bijzonders aan haar ontdekken, op het feit na dat haar gewoonheid haar bijzonder maakte. Ze had vreselijk lang haar, nog langer dan zijn zusje, blond en in twee schattige staartjes gebonden. Bruine ogen keken hem vanuit een lief gezichtje aan. Thom voelde zich voor een keertje blij om iemand te helpen, want hij zou zo’n meisje waarschijnlijk nooit teleur willen stellen. Hij had het al moeilijk met mensen teleurstellen, met vrouwen teleurstellen, maar het feit dat ze zo jong en onschuldig was maakte het alleen maar erger. Hij zou zijn best doen, besloot de man, om haar van elk probleem wat ze had af te helpen.
Ze gaf hem een hand, die hij zacht schudde. Hij keek haar aan over zijn brillenglazen, vriendelijk en kalm, om haar niet in de stress te laten schieten. Ze was wat verlegen, merkte hij op. Dan was dit waarschijnlijk niet prettig voor haar. Hopelijk zou hij het niet erger maken. Hij lachte zachtjes, een zeldzame gebeurtenis als hij aan het werk was. ‘Ja hoor, alles okay. Ik zou dat aan jou moeten vragen, Hoshi.’ Hij pakte zijn pen en papier en keek even vriendelijk naar haar. ‘Je bent hier omdat je bang bent voor een aantal dingen. Flitsende lichten, bloed en vlinders, las ik.’ Hij schreef haar naam en de info aan de bovenkant van zijn papier, keek haar daarna weer aan met kalme blauwe ogen. ‘Kan je me misschien vertellen waar die angsten vandaan komen?’

Afgeraffeld. Sawry.

Ze was wat zenuwachtig, ook al wist ze niet goed waarom. Netjes had ze zich voorgesteld en had de hand geschud met hem. Ze zag zijn ogen en het leek alsof je precies kon lezen wat ze zeiden. Iets rustiger vroeg ze hoe het met hem was, gewoon… Ze wilde van de stilte eigenlijk af. Na zijn antwoord ging ze zitten. Ze was op haar handen gaan zitten die zich tussen de stoelkussens en haar boven benen bevonden. “S…….Excuses daarvoor.” Sprak ze met een lichte giecheltje door de nerveusheid. Ze sloeg haar hand weer voor haar mond, dit was niet gepast in een gesprek. Althans, zo ging het hoe ze het geleerd had. Ze luisterde naar het gekrabbel, naar zijn stem en andere details. Haar ogen gleden nog over de kamer waar ze in zat, vele structuren vielen haar op, vele dingen. Ze keek hem weer aan en merkte dat hij blauwe ogen had, hij zag er niet echt uit als een psychiater maar dat was zo vaak zo. “De flitsende lichten… dat komt door een ongeval van m’n moeder… toen de tijd dat we op Razen woonden.” Sprak ze wat mat als het waren, ze haalde de herinnering naar voren, het was een van de vele voordelen van een fotografisch geheugen, maar het minpunt ervan was dat je snel teveel dingen onthield, of dingen die je het liefst wilde vergeten bleven hangen. “We gingen op een avond sterren kijken, de volgende dag lag ze met ons in der armen, ze werd niet wakker en een van ons had papa gehaald. “ Ze was gewoon haarzelf nu, geen Vader maar papa zei ze. Ook al hadden ze niet z’n goeie band. Even haalde ze diep adem, ze had het nog niet aan veel mensen verteld. “ Eenmaal dat m’n vader er was, kwamen er ook vele lichten dat knipperde, flitste, allemaal kleine doosjes dat flitste, en kreeg er een zowat tegen me aan. Het leek net alsof al die flitsen je naar een kant duwde, en vervolgens klem zetten. “ Ze had niet opgemerkt dat ze met haar haren aan het klieren was tussen haar vingers. De ene keer ging het door haar ene hand, dan kamde ze dat stukje door middel van haar vingers, dan begon ze het te vlechten. Allemaal tijdens het praten. “Later kregen we veel meer van die flits dingen, en pap die trok ons er steeds opnieuw vandaan. “ De redenen dat ze erdoor bang was wist ze zelf nog goed op de plek te zetten, maar ze wist dat ze er bang voor was. Het enige dat ze kon was aan de herinneringen vertellen.

{Flutje ._. }

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

Het onschuldige blonde meisje met angsten was een aangename afwisseling van de constante stroom psychopaten die zijn kantoor inkwamen. Aan de ene kant was het de droom van een psychiater om constant omringt te zijn met zulke interessante zaken. Aan de andere kant, dit was een school. Elke psycho die binnenkwam had hier contact met normale mensen. Thom vreesde vaak voor het ergste als hij werd opgeroepen voor een noodgeval. Het was nog niet voorgekomen dat een van zijn patiënten over de grens was gegaan, maar het was een tikkende tijdbom die steeds verder opraakte. Op een dag zou de man toch echt binnenrennen in zijn doktersjas en iemand vinden die doorstoken was met scharen, of uit elkaar getrokken was door magie. Door een van zijn patiënten.
Maar Hoshi zou eerder het slachtoffer dan de dader zijn. En dat was prettig, want ondanks zijn afkeer jegens geweld voelde hij altijd mee met zijn patiënten. Zijn empathie werd dan eng. Vandaag echter niet. De dame tegenover hem had geen mentale aandoening, slechts wat fobieën waar hij haar wel vanaf zou kunnen helpen als ze het een beetje goed probeerden. Zijn humeur werd steeds lichter, zelfs al vond hij het te warm om te werken en was hij eigenlijk hard toe aan een kop thee en een goed boek. Hij focuste zijn aandacht echter op het meisje, luisterde aandachtig naar haar woorden.

Haar eerste angst, die van flitsende lichten, was een vrij normale angst. Het was echter niet zo dat het meisje ooit een epileptische aanval had gehad, dus werd het weer vrij ongewoon. Maar als Thom zo naar haar verhaal luisterde, was het heel logisch dat ze een afkeer had van de lichten. Als hij het goed begreep, en daar vertrouwde hij zichzelf wel in, associeerde het meisje de flitsende lichten met het gevoel van paniek toen haar moeder in een coma raakte. Hij keek haar medelevend aan en sprak zijn gedachten uit. ‘Ik vermoed dat je brein een connectie heeft gelegd tussen de knipperende lichten en de paniek die je voelde toen je moeder ineens in een coma raakte.’ Zijn vingers noteerden een paar woorden op zijn kladblok, maar zijn ogen staarden door zijn bril naar haar. ‘Het is een heel gewone manier van angstontwikkeling en vrij simpel op te lossen, maar dat zullen we later doen.’ Zijn plan was simpelweg om Hoshi iedere keer dat ze flikkerende lichten zag, te helpen herinneren dat ze niet in paniek hoefde te raken, omdat dit niet de ochtend was dat haar moeder in een coma was geraakt.
Zijn ogen flitsten even van haar gezicht naar de vingers in haar haren. Ze was nerveus en dat zag Thomasso duidelijk. Het gesprek zou waarschijnlijk makkelijker verlopen als ze zich wat meer op haar gemak zou voelen. Hij wekte een kalme lach op zijn gezicht en keek haar weer vriendelijk aan. ‘De lichten verbind je met je moeders ongeluk. Kun je me misschien wat meer vertellen over de vlinders en het bloed, of maakt dat je ongemakkelijk? We kunnen namelijk altijd beginnen bij de lichten en dan verdergaan.’ Hij bedacht zich dat dat misschien niet helemaal logisch klonk, dus voegde hij nog wat toe. ‘Het is voor mij makkelijker om een profiel op te stellen als ik de herkomst van al je angsten weet, maar als dat niet gaat kunnen we het een voor een doen. Dan wordt het proces gewoon wat langzamer.’ verklaarde hij rustig, zijn ogen kalme zeeën van blauw. Hopelijk begreep ze het en zou het denken aan de angst haar niet al teveel stress bezorgen.

Psycholoog spelen is best moeilijk Stare

Ze had haar herinnering verteld, en was continu bezig met haar haren. Dan friemelde ze erin, dan maakte ze deels een vlecht, of dan was ze weer haar haren aan het doorkammen met haar hand. Ze keek hem aan en zag de lach die ineens op zijn gezicht kwam. “ naja… misschien…” Sprak ze even, ze had een licht trillende stem, beelden kon ze makkelijk naar boven brengen door een fotografisch geheugen. Beelden ervan laten weggaan was dan wat moeilijker. Ze was even stil, het was waar, als hij alles wist zou het vast een stukje beter zijn, misschien wat makkelijker. Maar dat was de angst waarvan ze de betekenis duidelijk wist, van de vlinder wist ze niet goed meer, dat was al sinds dat ze klein was dat ze er echt doodsbang voor was. Het bloed, tja… dat was iets waar ze helemaal geen antwoord op had, het was alsof een deel van haar dan erheen wilde, maar ze werd bang van dat gevoel, bang voor wat er anders zou gebeuren. Een keer had ze het toen benaderd, maar werd en bang van, een onwetend gevoel kwam bij haar omhoog, beelden die op een vage manier in haar dromen zaten, in haar netvlies, beelden van mensen die dood waren, doorbloed en levenloos. Ze had geen idee waar het van kwam, geen idee waardoor het kwam. Nooit had ze nog een dood iemand gezien. “ van het bloed… weet ik niet, ik raak in paniek, ik… ik weet niet waarom ik er bang voor ben… maar… Iets van mij wilt ernaar toe, soms, en andere keren wil ik ervan weg rennen. “ Ze klonk iets wat meer down, ook al stond de lach nog op haar gezicht. Ze keek naar de grond en wist tranen binnen te houden. Ze had het niet door dat ze er waren, ze had het niet door dat ze van binnen eigenlijk een beetje aan het stressen was. Waarom wist ze het niet? Waarom kon ze het gewoon niet plaatsen?

-x- Meh XD Derp :') Ze weet dat van het bleod niet, die beelden kan ze niet plaatsen omdat dat beelden zijn van haar TRET gebeurtenissen. De vlinders... tja... heeeeel lang verhaal =3= -x-

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

Toen haar stem begon te trillen wist Thomasso dat hij beter niet te ver door kon gaan met dit meisje. Het laatste wat hij wilde was iemand moeten troosten, want dat vergde emoties en juist die probeerde de man zo goed mogelijk te onderdrukken als hij aan het werk was. Zijn medelevende glimlach zonk weer wat weg in zijn gezicht, tot er slechts een vriendelijke uitdrukking over was die in zijn ogen ronddanste.
Zelf had hij nooit zijn angsten hoeven te beschrijven, maar fobieën had de man dan ook niet echt. Opgegroeid in een simpel dorp waarin duistere bossen zijn speeltuinen waren en spinnen vrienden in plaats van ongedierte, had hij weinig kans gehad om een echte angst te ontwikkelen. Hij kon zich echter perfect inbeelden hoe het zou moeten zijn om juist datgene waar je bang voor was, te moeten beschrijven. En dat was niet fijn. Helemaal niet fijn.
Hij wilde haar ervan verzekeren dat het niet hoefde als ze zich er onprettig bij voelde, maar ze leek al na te denken over zijn vraag en dus zweeg hij. Haar antwoord was vaag en vrijwel compleet onbruikbaar, maar vreemd. Er verscheen een klein nadenkfronsje op zijn voorhoofd. ‘Je bent er bang voor, maar je wil er naartoe?’ Het leek hem nog het meest op de nieuwsgierigheid die een kind bezat, waarin ze wisten dat iets gevaarlijk was en het nog steeds wilden onderzoeken. Het was niet echt een angst waar hij op dit moment wat mee kon, maar misschien kon hij haar er later meer over laten vertellen. Hij zweeg even, noteerde het verhaal van het meisje op zijn notitieblok.

Nadat alles op papier stond legde hij zowel pen als papier op het tafeltje naast hem en leunde hij wat naar voren. Hij plaatste zijn ellebogen op zijn knieën en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar. Met zijn wijsvingers tikte hij zachtjes tegen zijn lip. Zijn blauwe ogen sloot hij tijdelijk. Zijn gedachten schoten elke kant op, maar vooral naar de formulering van zijn woorden. Hij moest haar absoluut duidelijk maken wat zijn bedoelingen waren en wat ze moest doen, anders zou ze misschien in paniek raken en dat was zeer ongunstig.
Hij stopte met zijn getik en opende zijn ogen. ‘Oké, dit is wat ik deze sessie nog wil doen.’ kondigde hij aan, ging weer rechtop zitten. ‘We gaan proberen om je angst voor de flitsende lichten te verminderen.’ Hij keek haar aan over zijn brillenglazen. ‘Eerst moeten we je angst begrijpen. Gelukkig is dat niet zo moeilijk. Je hersenen leggen de link tussen de flitsende lichten en de angst die je voelde toen je moeder in een coma raakte. Dat zorgt voor het bange gevoel: de herinnering aan je angst van toen.’ Even pauzeerde hij, wilde zeker weten dat ze het kon blijven volgen. ‘We kunnen twee dingen doen: de herinnering loskoppelen van de flitsende lichten en wat ademhalingsoefeningen die je kan doen zodra je weer bang wordt.’ Weer pauzeerde hij, haar onderzoekend aankijkend. ‘Ben je bereid om dat te doen?’

Er stond nog een lach op haar gezicht, tranen in haar ogen die ze niet doorhad. En van binnen, was ze licht aan het stressen. Waarom wist ze nu niet oged waarom ze afkeer had naar bloed… waarom was ze er bang voor.. Net zoals met vlinders, het was al zo lang geleden… ‘Je bent er bang voor, maar je wil er naartoe?’ Ze knikte, ze kneep haar hand samen tot een kleine vuist, opende deze weer en legde deze plat op haar schoot. Ze keek omhoog en keek hem recht aan. Haar ogen zag je deels angst, maar ook waarheid. Toch ergens, leek er wat diep heel diep verborgen twinkeltje te zijn. “ Uhuh…” Sprak ze enkel kort. Het was een bevestiging dat ze had neergezet zo als het kon. Ze bleef rustig zitten wachten tot hij klaar was, zelf had ze graag haar tekenblok erbij gepakt, ze wilde erg graag even tekenen, even haar gedachtes ergens anders op zetten. Toch wist ze de drang te verhouden wat haar veel vergde. Het tikken maakte haar niet veel rustiger maar ook niet veel actiever. Zij zelf zat steeds rechtop, handen netjes op haar schoot en voeten hingen stil. Ze knikte op zijn woorden, het was andig te weten wat hij ging doen. Misschien had ze er dan zelf ook een beter beeld bij. Doordat Mr. Thomasso over zijn bril heen keek zag ze zijn ogen. Het merkte haar op dat je zijn ogen minder goed zag door de bril heen dan zonder bril. Waarom had hij een bril nodig? Dacht ze eerst. Ze knikte toen hij een pauze hield, ze wist het wel. Ze had het onthouden, ze zou het niet snel vergeten. Doordat ze zo aan het luisteren was, hielp het wel want de tranen die eerst in haar ooghoeken geplant zaten waren er nu niet meer. De glimlach was overgebleven en het plan leek haar wel een goed plan. Even kort overwoog ze de dingen, als hij haar zou helpen ermee… Kwam ze zeker opnieuw in aanraking met de flitsende lichten, dan zou er waarschijnlijk niet veel overblijven van de lachende Hoshi. Ze keek even kort naar beneden, overwoog alles en knikte. Ze knikte nog een keer en keek omhoog, ze wilde minder bang zijn, minder schrikachtig zodat haar zus haar ook wat meer zou zien, dat ze gewoon niet zo bang meer hoefde te zijn. “ ja, ben er klaar voor meneer Thomasso.” Ze sprak hem aan met meneer, maar dat was zoals ze gewend was. Al slikte ze wel even en begon haar van binnen haarzelf moed aan te spreken, ze was niet goed in dingen onder ogen komen en al helemaal niet als het haar angst aandeed.

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

Hij was absoluut niet van plan om Hoshi direct met lichten te gaan confronteren. Er waren mensen die dat wel deden. Zij meenden dat directe confrontatie de beste manier was. Thomasso was het niet met hen eens. Hoewel confrontatie met een angst eventueel een goede stap was, hield hij die troef liever achter de hand tot zijn patiënten wat verder gevorderd waren in het proces.
Zijn plan was simpel. Er was een scheiding te maken tussen de herinnering en de lichten. Simpel was het, maar makkelijk niet. Als hij het blonde kleine meisje kon laten inzien dat ze haar herinneringen kon loskoppelen van gebeurtenissen, zou het waarschijnlijk al een stuk beter gaan. Dan hoefden ze alleen nog aan de andere twee angsten te werken. Vlinders en bloed. Vlinders en bloed. Het kwam hem toch vreemd voor, hoe ze bang was voor die twee dingen. Hij zou zeker een vervolgafspraak nodig hebben voor die angsten.
Het meisje gaf aan dat ze klaar was. Thom betwijfelde haar statement. De nerveuze glimlach en de halve tranen in haar ogen vertelden een ander verhaal dan haar stem. Protesteren deed hij echter niet, want het was warm en hij was behoorlijk moe. Hij keek haar slechts vriendelijk aan en knikte. ‘Oké dan, dit is mijn voorstel: we zorgen ervoor dat je brein de herinnering van dat moment waarin je moeder niet wakker werd, niet verbind met de flitsende lichten.’ Makkelijker gezegd dan gedaan, maar Thom moest niet negatief gaan doen nu.
‘Daardoor wordt je dus niet bang van de lichten, omdat er niets is wat de herinnering aan angst opwekt.’ Hij legde zijn pen en papier naast zich neer, stond op en liep naar zijn kast toe. Daar trok hij een la open, waaruit hij zowel een rood lint als een schaar pakte. Hij liep terug naar zijn stoel, nam weer plaats en knipte een stuk van het lint af. Hij hield het omhoog. ‘Het doel van dit stukje lint is vrij simpel. Iedere keer dat je ernaar kijkt, denk je aan het feit dat we dit gesprek hebben gehad.’
Hij gaf het lint aan Hoshi, glimlachte vriendelijk. ‘Maar je kan er ook een andere herinnering aan geven. Zoals de herinnering dat je moeders coma en flitsende lichten niets met elkaar te maken hebben.’ Thom ging weer zitten in zijn stoel, pakte zijn schrift. ‘Elke keer dat er ook maar een kans is dat er flitsende lichten zijn, kijk je naar het lint. Het zou je moeten kalmeren.’ Hij wees met zijn pen naar haar. ‘Je kan hem het best als een strik om je pols dragen, dan kan je hem altijd zien.’

Ze zag hem knikken en ging weer op haar handen zitten. Zo hingen haar benen van de grond en kon ze er mee heen en weer zwiepen. Ze luisterde zijn voorstel door en keek hem aan met een schuin hoofd. “Oké. “ Zei ze eventjes wat korter dan normaal. Ze keek weer terug naar hem toen hij opstond. Hij leek wat te pakken en zo ging zij nieuwsgierig proberen mee te kijken. De nieuwsgierigheid zat wel in haar aard. Ze zag wat rood maar meer kon ze eigenlijk niet zien doordat Thomasso ervoor stond. Rustig bleef ze dus maar wachten maar de vragen leken zich steeds meer op te dringen. Eenmaal dat hij weer zat kon ze goed het rode geval bekijken. Het was een lintje, ze kreeg het zelf in handen en bekeek het van elke kant. Nam gelijk de structuur in zich op en voelde het ook even kort. Het was zacht van de ene kant en minder zacht aan de andere kant. Ze luisterde naar hem, het beste om haar pols… Ze keek naar haar pols en legde het lintje erop. Het was niet het beste wat ze kon, ze had er nog compleet geen handigheid in maar na even prutsen had ze het toch wel losjes om gekregen. “ Is dit misschien een soort gelijke methode met de kruisjes? Die teken je op je hand als je niets moet vergeten…” Vroeg ze nieuwsgierig, nu zouden de vragen van haar kant waarschijnlijk pas beginnen.

// Derp beschrijvingen =3=” flut laat en derp =3=” 

"Where you don't understand
The worst you do is lie
Run for shelter
So cast aside these chains"

De reden dat hij de methode met het lintje zo prettig vond was dat hij zelf niet constant het kind hoefde te monitoren. Thom kon in theorie zijn patiënt een aandenken geven, in dit geval het lintje, en dan zou de rest zich vanzelf wel oplossen. Nu was dit vaak niet zo omdat angsten moeilijker waren dan een herinnering loskoppelen van een gevoel, maar het hielp vaak enorm. Een soort van quickfix voor fobieën en angstaanvallen.
Thomasso was zelf onbekend met het fenomeen fobie, laat staan dat hij wist hoe een angstaanval voelde. Ja, hij kon zich inbeelden hoe iemand bang voor iets was, maar dat was niet hetzelfde. De man had echter weinig zin om te ervaren hoe zoiets echt was en was dus maar blij dat zijn verbeelding toch nog een soort van grenzen had. Al lagen die grenzen naar zijn een stuk verder dan ze zouden moeten liggen.
Hoshi pakte het lintje aan en bond het op een klunzige manier om haar pols. In een situatie waarbij Thomasso geen psychiater was geweest had hij het waarschijnlijk schattig gevonden en zijn hulp aangeboden, maar op dit moment was er weinig aandacht in zijn hoofd voor schattige dingen.
Sterker nog, hij was er stiekem wel een beetje klaar mee. Het was een warme zomermiddag en hij had vanavond dienst, maar dat was pas drie uur vanaf nu. Hij moest nog eten en wilde eigenlijk ook nog hardlopen, dus hij kon de tijd goed gebruiken. Bovendien waren ze al een minuut of twintig bezig en voor dit soort gevallen nam Thom vaak niet langer dan een half uur.

Hij was al begonnen met een ordelijke versie van zijn bevindingen op te schrijven, zoals de man altijd deed na een gesprek, toen zijn patiënte hem ineens een vraag stelde over het lintje. Hij keek op, zijn blauwe ogen naar haar kijkend door zijn brillenglazen. Even zweeg hij. ‘Ja, zo zou je het wel kunnen zien. Het lijkt er inderdaad op.’ Hij tikte met zijn pen tegen zijn lippen, keek haar toen vriendelijk aan. ‘Dit is echter wat makkelijker, naar mijn mening.’ Daarna krabbelde hij weer verder. ‘Tenzij je nog vragen hebt kan je gaan.’ deelde hij haar zacht mee, naar zijn papier starend. Hoe sneller hij dit af kreeg, hoe meer vrije tijd hij zou hebben.

PROFILE MAGICIAN

» Hoshi Yunami [WIP]
» The new future [&HOSHI]
» The fateful Reunion - Hoshi & Hisuki

I could Try | Hoshi

I could Try | Hoshi

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen