Lance was weer bijgekomen in de ziekenzaal met de nodige fragmenten die daarna afgespeeld hadden. Hij had gedwongen in de ziekenzaal moeten blijven en had Mizore zien gaan tezamen met Aura. En hij moest blijven voor nodige observatie. Zijn bovenlichaam was gewikkeld in een wit verband en hij had weer zijn doorgaans zwarte shirt aan. Zijn nek bevatte de ketting met het bliksemschitje er aan en zijn broek was weer standaard donkergeel. Een beetje zoals zijn element. Donder met een donderwolk. Maar hoe donderig hij kon zijn hij was ook eigenwijs. En hij kon niet naar het plafond staren en nadenken over hoe hij het zou aan gaan pakken. Dat zou alleen maar leiden tot dezelfde fragmenten over en over en dat maakte hem alleen maar gek. De zusters waren druk in overleg en dit was zijn kans. Hij schoot in zijn schoenen en glipte de ziekenzaal uit. Onbewust liep hij over de gangen al te kijken of hij ergens het paarsachtige haar van Mizore zag. Maar helaas ze was hem niet het pad gekruist op weg naar het kantoor van de man waar iedereen het constant over had, Savador. In tegenstelling tot de rest zag Lance het positief in. Hij was misschien niet altijd de bleefste maar hij had wel manieren. En tja, Savador kon de koppigste zijn en iedereen een hatelijke blik toewerpen. Maar meestal hadden juist dat soort mensen de grootste snak naar liefde. Lance glimlachte en liep rustig met zijn handen in zijn zakken over de gang. Wist niet waar hij heen moest maar hij volgde zijn instinct. Eenmaal bij een duur stond hij stil. Opende zijn ogen weer na kort nadenken. Meteen was het duidelijk. De ijzige stille gang. Er kwamen niet enorm veel leerlingen hier tijdens lestijd. Dat merkte hij wel. De kans was groot dat je hier gesnapt werd op spijbelen. Maar dat deed Lance nu niet dus hij had in dat opzicht niets te vrezen. Rustig klopte hij drie keer op de deur. Hij legde zijn hand op de klink omdat de deur zachtjes open was geklikt. "Master Savador?" kwam er vragend uit. "Kom ik ongelegen...?" vroeg hij op zijn bleefste toon die hij kon vinden. Echter schoot hem iets te binnen. Hij opende de duer al voor het uberhaupt was geroepen dat hij binnen kon komen. Hij voelde zich alsof er een aambeeld op zijn schouders gegooid werd. Dit kon al minpunten zijn. Hij zweeg en wachtte geduldig op antwoord van het gestalte dat er zat. Of was dat wel Savador?

- Für des Herr Savador -

- Jawohl ಠ_ಠ

Het had hem meer energie dan ooit gekost om zijn kinderen in bed te krijgen, maar het was hem uiteindelijk na veel inspanningen en moeite toch gelukt. Daar verdiende hij toch wel een glas wijn mee, vond hij. Het stond al halfleeg op de hoek van zijn bureau terwijl hij bezig was met gebruikelijke administratieve zaken. Het doornemen van de lesstof die hij in zijn spoedige vuurmagielessen moest behandelen, het contacteren van ouders van leerlingen en het bekijken en nagaan van het algemene dossier waarin alle aangemelde leerlingen stonden vermeld. Bij Medusa, wat waren er dat weer veel. Weer een nieuwe lading aan onbeschofte tirannen die iedere les weer in een hel lieten overgaan. Respect en discipline was er weer niets bij. Dat was wel te verwachten na dat laatste incident met Nina en Wren. Zacht in zichzelf de zinnen in het dossier oplezend negeerde hij alle andere aspecten in de omgeving, inclusief Saethion die als een dik tros touw opgekruld lag toe te kijken op zijn bed. Hij stond half over zijn bureau heengebogen, steunend op zijn beide armen, en had niet eens de moeite genomen om gewoon in zijn stoel plaats te nemen. Hier en daar noteerde hij iets op een stuk perkament, teveel informatie als het was om allemaal in één keer op te nemen. Onverwachts werd er op de deur geklopt, drukte de klink zich ongehoord omlaag en werd de deur al opengezwaaid voor hij enige toestemming had gegeven. 'Master Savador?' Godsamme! 'Kom ik ongelegen...?'
Alsof hij iets strict geheims te verbergen had frommelde hij alle papieren in een snelle gehaaste veeg van tafel en liet daarmee een aantal mappen op de grond pleuren. Zelf ook niet eens wetend waarom hij het zonodig plotseling op moest bergen. Met een paar documenten met slordig gekreukte en uitstekende papieren tegen zijn borst gedrukt draaide Savador zijn hoofd met een ruk richting de deur en veegde in een kordate beweging de lokken die in zijn gezicht hingen opzij. Nors staarde hij de lichtharige jongen aan die daar in nogal vreemd ogende kledij stond. 'Ja!' luidde zijn late antwoord op zijn vraag bot. 'En kun je in het vervolg niet wachten op mijn toestemming voor je zomaar binnenkomt? Dat is niet de regel hier!' Hij kwakte grimmig een paar papieren weer neer op zijn bureau en keek de jongen vervolgens weer onhartelijk aan. 'Wat wil je?' vroeg hij tenslotte verveeld.

Lance had zijn kleren voor hij klopte recht getrokken en had toen beleefd geklopt. De fout die hij vervolgens maakte liet het beleefde kloppen weer door de mand vallen. Lance zijn ogen gingen naar het witte gedaante dat in de stoel zat en nog snel wat papieren weggooide naast zijn bureau. Lance wilde weer aanstaltte maken toen hij het botte reactie kreeg. Als hij ongelegen kwam zou hij Mizore zelf wel zoeken. Maar zijn woorden die volgde deden hem vastnagelen aan de vloer. Hij luisterde aandachtig naar zijn woorden. "Mijn excuses. Ik zal er de volgende keer op letten..." sprak hij zachtjes en respectvol. Hij draaide zich weer volledig naar Savador. Hij had in zijn aanstalten zich al kwart omgedraaid maar hij vond hij zo onbeleefd om half naar Savador te staan en dan te praten. Hij keek hem aan met een kalme blik maar eentje die wel gezag toonde. Deze persoon was de hoofdmeester van de school. De meest slopende baan die je maar kon wensen. En zo ver hij kon begrijpen was hij ook nog leraar vuur magie. Hoezo veel werk. Het was voor Lance al wonderbaarlijk te zien dat hij het uithield. De vraag kwam aan als een mes door boter. Het gleed als gemak door de even ongemakkelijke stilte. "Momenteel ben ik uit de ziekenzaal geglipt..." sprak hij. De zin express niet met ik beginnend zodat hij beleefder over kwam. "...in de kerkers ben ik er achter gekomen dat Mizore een band met u heeft..." sprak hij. Hij wist niet wat voor band. Hij had alleen begrepen dat degene die om haar gaf een drukke baan had en wie kon dat anders zijn dat Savador. "...ik wilde vragen of u mogelijk wist waar ze is en of het goed met haar gaat?" sprak hij vragend en keek Savador even met vragende blik aan. Hij wist niet of Savador wist wat er zich had afgespeeld in de kerkers maar zoiets zou de hoofdmeester toch niet ontgaan. Het enige wat er nu nog van te zien was was het verband om zijn schouder dat onder zijn zwarte shirt. Hij keek naar Savador. "Of heeft U niet gehoord van wat er heeft plaats gevonden in de kerkers..." sprak Lance daarna vragend.

Nors gooide hij de laatste papieren op tafel, trok in een ruw gebaar zijn stoel naar achteren en plofte er demonstratief op neer. Dat joch wilde al gelijk weer een ommekeer maken en van hem weglopen na zijn uitval, iets wat Savador niet getolereerd had, want verdorie; hij was degene die hem kwam opzoeken. Wat het joch nodig had zou vast weer iets typisch zijn, echt iets gebruikelijks voor leerlingen. Een rooster of een simpele vraag waar ze zelf met hun zwakke hersentjes zogenaamd geen antwoord op konden vinden, en waar hij dan uitgebreid zijn kostbare tijd aan zou moeten besteden. De generatie van de jeugd van tegenwoordig was zo dom. Het ergerde hem.
'Mijn excuses. Ik zal er de volgende keer op letten,' bood de jongen zijn excuses aan, waarna hij zich weer naar hem toedraaide. Pff, dat zal wel. Hij wenste niet dat het joch er 'de volgende keer' op zou letten, hij moest er gewoon altijd op letten! Toch reageerde Savador er niet op, had hij geen zin in. In plaats daarvan staarde hij de knul enkel en alleen maar met een starende norse blik aan voor hij hem de botte vraag stelde wat hij van hem wilde. 'Momenteel ben ik uit de ziekenzaal geglipt..,' bij Medusa, daar had je het al, '...in de kerkers ben ik er achter gekomen dat Mizore een band met u heeft.' Zwijgend bleef Savador de jongen aanstaren, trok na enige tijd uiteindelijk één enkele wenkbrauw op. Wat ging hém zijn band met Mizore aan? Hij kende het joch niet eens. 'Ik wilde vragen of u mogelijk wist waar ze is en of het goed met haar gaat?' Wat was dat nu weer voor een vraag om te stellen. Fronsend rechtte Savador zich wat in zijn stoel, veegde hier en daar wat papieren op zijn bureau aan de kant om plaats te maken voor een half afgeschreven document en zijn schrijfveer. 'Wat gaat jou dat aan?' vroeg hij nors. Brutale snotter, naar zijn persoonlijke contacten durven te vragen. 'Of heeft U niet gehoord van wat er heeft plaats gevonden in de kerkers?' weerklonk de vraag van de jongen daarna zacht. Savador had zijn schrijfveer in een potje inkt gedoopt, staarde nu nauwkeurig naar de punt om na te gaan of de veer daadwerkelijk wel enige inkt had opgenomen voor hij zich met een zachte ademteug en een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen weer tot de jongen richtte. 'Half,' sprak hij kortaf. 'Maar dat zijn geen zaken voor jou,' voegde hij er onhartelijk aan toe, nietwetend dat dít juist de jongen was die een rol had gespeeld in het tafereel in de kerkers.

Als hij ongelegen kwam dan vertrok hij toch gewoon weer of niet? Nou ja, Savador dacht er anders over want die zag er een stuk norser uit toen hij probeerde vertrekken. Waarom ging alles fout wanneer je alles goed probeerde te doen.. Altijd er op letten was nu lastig want hij had het al een keer fout gedaan in het bijzijn van. Ach, je kon niet perfect zijn. Al was dat in Savador's ogen natuurlijk wel mogelijk. De woorden kwamen hart aan. Als een aambeeld op zijn hoofd. Wat hem dat aanging! Hij had haar verdomme beschermd. Laxus stopte zijn handen in zijn zij en zuchte kort. "Het lijken wel degelijk zaken van mij..." sprak hij en opende zijn ogen om Savador strak aan te kijken. Hij moest hem nu wel tegenspreken. "Ik was immers degene die uw nichtje heeft beschermd..." sprak hij en trok zijn zwarte shirt half omhoog waardoor een hoop verband duidelijk in het zicht kwam. Hij keek naar Savador en liet zijn shirt weer zakken. "Met andere woorden ik zit er midden in..." sprak hij kalm. "Mijn vraag was alleen hoe het met haar was..." sprak hij en keek naar Savador. Hij zuchtte haast onhoorbaar. Het was lastig om met deze persoon overweg te kunnen. Geen wonder iedereen hem haatte. Maar Lance was niet van plan op te geven. Kom op, als hij dichter bij Mizore wilde komen moest hij ook Savador te vriend houden. En hij had het gevoel dat ook deze man een andere kant had.

-korte post excuses-

De manier van binnenkomen, de tevergeefse pogingen om vervolgens nog beschaafd over te komen en zijn absentie van de ziekenzaal terwijl hij daar nog niet ontslagen was. Hij wist dat heus wel, want dat joch moest ongetwijfeld ergens vermeld staan op de huidige patiëntenlijst. Het was een beetje ongehoord om zelf ook al aan te geven dat hij van de ziekenzaal geglipt was. Savador mocht het joch nu al niet. Nors keek hij op toen de jongen zijn handen in zijn zij zette en een zachte zucht slaakte. Verveelde houding tegenover hem opzetten, ook al zoiets. 'Het lijken wel degelijk zaken van mij,' durfde hij hem vervolgens tegen te spreken. Bij Medusa, hij maakte het allemaal wel moeilijk voor zichzelf. Toch had Savador zich opgericht en zijn volledige aandacht op de jongen gevestigd terwijl de hand met de schrijfveer langzaam naar beneden zakte. Als hij er een goede reden voor had, graag, hij wilde het horen. 'Ik was immers degene die uw nichtje heeft beschermd...' Ontzet - al was dit nauwelijks op zijn bleke gelaat te zien - trok Savador zijn beide wenkbrauwen op toen de jongen zijn shirt omhoog trok en hem zijn in dik verband gewikkelde bovenlichaam toonde. Wat er precies gebeurd was in de kerkers was hem ontgaan, maar hij had geweten dat zich iets gespeeld had met Mizore en een incident waar hij zijn vinger nog niet op had kunnen leggen. Hij was van plan Mizore op te zoeken en het haar zelf te gaan vragen, maar hij had door zijn overvolle agenda daartoe nog geen kans gehad. 'Met andere woorden ik zit er midden in.' De jongen liet zijn shirt weer zakken en keek hem vervolgens weer aan. 'Mijn vraag was alleen hoe het met haar was...' Zwijgend staarde Savador hem aan en had inmiddels zijn oude gebruikelijke houding weer aangenomen; ellebogen steunend op zijn bureau, zijn bleke handen onder zijn kin gevouwen, en zijn norse onhartelijke houding stijf en roerloos.
'Ik weet niet hoe het met haar is,' sprak hij uiteindelijk na een kleine ademteug te hebben genomen. Hij sloeg zijn armen over elkaar en liet zich achterover in zijn stoel zakken. 'Ik heb het te druk gehad om een gedetailleerder verhaal te achterhalen. Bovendien weet ik ook niet wat er volledig gebeurd is daar beneden. Maar kennelijk weet jij er wel het fijne van?' Hij zweeg en staarde de jongen verwachtingsvol aan.

Kennelijk werd zijn afwezigheid van de ziekenzaal en zijn eerlijkheid daarover niet helemaal gewardeerd. Maar dat deerde hem weinig. Hij was hier voor Mizore niet om de beste vriendjes met deze man te worden. Al zou het hem wel makkelijker maken om bij Mizore in de buurt te komen. Als deze man hem haatte op het bot dan zou hij ongetwijfeld een weg vinden om Mizore uit zijn buurt te houden. Althans zo dacht Lance dat. "Ik snap dat u het redelijk druk heeft.." sprak hij kalm. "Dus het is te begrijpen dat u het nog niet heeft kunnen onderzoeken.." sprak hij als reactie. Hij wist niet hoe het met Mizore was, met andere woorden hij moest Mizore zelf opzoeken. De vraag drong wat later bij hem door. "Het begon met het feit dat Mizore gefrustreerd haar weg maakte naar de kerkers. Ze liep onbewust mij haast omver. Uit nieuwsgierigheid was ik haar gevolgd. Ik zie niet graag mensen ongelukkig..." sprak hij ter uitleg. "Eenmaal daar trof ik haar slapend aan maar het duurde niet lang of ze werd wakker.." sprak hij. "Na een kort gesprek tussen ons kwamen er drietal man uit het niets de kerkers binnen.." sprak Lance. "Gevolgd door een aanval richting haar..." sprak hij. "De gigantische vuurdraak raakte echter mij omdat ik nog net in de baan van de aanval kon springen. Ik nam het op met mijn magie maar hield er wel een drietal wonden aan over..." sprak hij. "Om uw nichtje te beschermen heb ik haar geboden in dezelfde ruimte te blijven en ging er zelf op af, hoe roekeloos het ook wel niet was..." sprak hij. "De echte rede licht meer in mijn verleden..." sprak hij. Echter bleek ze dat niet te waarderen en was mij gevolgd. Eenmaal daar liep het uit tot een gevecht. Ik wist samen met Mizore ze redelijk tegen te houden. Tot op een gegeven moment Mizore bijna weer werd verwond. Ik sprong nog net op tijd voor de aanval en ving hem op met mijn schouder..." sprak hij. "Op dat moment was ik redelijk verwond en had al wat bloed verloren.." sprak hij. Ik verloor langzaam mijn bewustzijn. "Het enige wat ik nog merkte was een enorme bron van watermagie. Te sterk om een leraar te zijn..." sprak hij. Niet wetend dat het de legendarische magician van water was, Aura. Hij zuchtte. "Het volgende moment wordt ik wakker met een vrouw met diezelfde bron aan watermagie en Mizore in de ziekenzaal..." sprak hij en keek Savador aan. "En toen de vrouw en Mizore inmiddels weg waren ben ik naar u gegaan..." sprak hij kalm en wachtte geduldig af op een mogelijke reactie hopend dat hij voldoende had uitgelegd aan Savador zodat het duidelijk voor hem was.

'Ik snap dat u het redelijk druk heeft..' 'Redelijk druk' was nog zachtjes uitgedrukt als je bedacht dat hij vaak tot 's avonds laat nog aan zijn werk zat en hij er de volgende dag uiterlijk zes uur in de ochtend weer uit moest. 'Dus het is te begrijpen dat u het nog niet heeft kunnen onderzoeken.' Met zijn armen over elkaar bleef Savador de jongen strak aankijken. 'Het begon met het feit dat Mizore gefrustreerd haar weg maakte naar de kerkers. Ze liep onbewust mij haast omver. Uit nieuwsgierigheid was ik haar gevolgd. Ik zie niet graag mensen ongelukkig,' begon de jongen na zijn vraag uiteindelijk zijn verhaal. Misschien was Mizore in haar frustratie naar de kerkers gegaan in de hoop hem daar te treffen, want hij zat zo nu en dan graag in de martelkamer om daar te ontspannen. Hij wist het niet.
'Eenmaal daar trof ik haar slapend aan maar het duurde niet lang of ze werd wakker. Na een kort gesprek tussen ons kwamen er drietal man uit het niets de kerkers binnen, gevolgd door een aanval richting haar...' Savador trok lichtelijk zijn wenkbrauwen op, al was dit nauwelijks aan zijn gelaat te zien. Een plotselinge aanval jegens Mizore van drie mannen. Welke buitenstaander buiten de Legendarische Magicians waagden zich nu binnen de muren van de school?
'De gigantische vuurdraak raakte echter mij omdat ik nog net in de baan van de aanval kon springen. Ik nam het op met mijn magie maar hield er wel een drietal wonden aan over. Om uw nichtje te beschermen heb ik haar geboden in dezelfde ruimte te blijven en ging er zelf op af, hoe roekeloos het ook wel niet was. De echte reden ligt meer in mijn verleden..' Het feit dat er opeens een vuurdraak in het verhaal voorkwam en de jongen wist dat Mizore zijn nicht was, was hem volkomen nieuw. Hij zweeg toen de jongen - hij wist nog altijd zijn naam niet, want de vlerk had niet eens de moeite genomen zichzelf eerst voor te stellen - verder begon te vertellen. 'Echter bleek ze dat niet te waarderen en was mij gevolgd. Eenmaal daar liep het uit tot een gevecht. Ik wist samen met Mizore ze redelijk tegen te houden. Tot op een gegeven moment Mizore bijna weer werd verwond. Ik sprong nog net op tijd voor de aanval en ving hem op met mijn schouder. Op dat moment was ik redelijk verwond en had al wat bloed verloren. Ik verloor langzaam mijn bewustzijn.' Het zat Savador dwars dat er veel meer gebeurd was in de kerkers dan hij had vermoed. Hij had het idee gehad dat er zich gewoon een klein akkefietje had plaatsgevonden dat waarschijnlijk toch weer snel vergeten zou worden. Bij lange na niet. 'Het enige wat ik nog merkte was een enorme bron van watermagie. Te sterk om een leraar te zijn...' Langzaam kroop één dunne wenkbrauw opgetrokken omhoog, zijn intimiderende slangachtige ogen nog altijd op het joch gevestigd. Nu werd het enigzins interessanter..
'Het volgende moment wordt ik wakker met een vrouw met diezelfde bron aan watermagie en Mizore in de ziekenzaal. En toen de vrouw en Mizore inmiddels weg waren ben ik naar u gegaan,' sloot de jongen uiteindelijk zijn verhaal af. Traag sloot Savador zijn ogen en leunde in zijn stoel iets achterover. Terwijl hij dat deed sloeg hij zijn armen voor zijn borst over elkaar en bleef de volgende seconden daarop roerloos stil zitten. 'Aura,' sprak hij plots zacht. Toen hij zijn ogen weer openden keken ze de jongen recht aan. 'De vrouw die je in de kerkers hebt getroffen was Vrouwe Aura, heerseres over het water en Legendarische Magician van Cassia,' verklaarde hij zich verder nader. Celebrian kon het niet zijn geweest, zij was spoorloos. Plotseling, alsof ze door iets onzichtbaars van de kaart was geveegd, evenals Deshas, Ferost en Clera. Fennon was nog overgebleven, maar die kon inmiddels ook gerekend worden tot de spoorlozen. Maar het verbaasde hem waarom Aura van alle huidige Legendarische Magicians juist op dat moment in de buurt van de kerkers was geweest en de kinderen had geholpen. Zo vaak zag hij haar niet buiten haar eigen kamer in de Toren om. 'En de drie mannen,' ging Savador op vragende toon verder. 'Geef me eens meer details over die mannen.' Hij moest weten of het onbekende buitenstaanders waren geweest met slechte bedoelingen, misschien waren ze door iets of iemand gestuurd. Iedereen die hij niet officieel op de school had toegelaten bande hij direct van zijn terrein, want vaak veroorzaakten zulke lui niets anders dan enkel problemen.