Het waren de lichte tintelingen in haar lichaam die Queralena wakker maakten uit haar diepe slaap en dwongen haar ogen te openen om een nieuwe ochtend te verwelkomen. Als ze haar ogen sloot dan zou ze kunnen voelen waar hij was en wat hij deed op dit onmogelijke tijdstip van de dag. Waar hij de energie vandaan haalde om nu op pad te zijn dat wist ze niet, maar het lag hoogstwaarschijnlijk aan het feit dat hij het het beste uit haar en zijn vader had getrokken en zijn eigen had gemaakt. Gabriëll was naar het meer gegaan. Zou hij dezelfde methode als zijn vader om na de training een duik te nemen in het ijskoude water om het verhitte lichaam af te koelen? Met een lichte zucht wilde ze de resterende slaap van zich af en duwde de heerlijke dikke en warme lakens van haar af om in haar koude torenkamer zich snel aan te kunnen kleden. Simpele zwarte broek en een grijze trui overheen waren genoeg. Het was niet alsof dit de eerste keer was dat ze naar hem toeging om te kijken hoe zijn training ging en het daarna over te gaan in haar hoofd om zijn zwakke en sterke punten eruit te halen. In een wolk van zwarte rook verdween ze uit haar kamer en verscheen op een van de grote rotsen die het meer omgaven. Zacht nam Q’leen plaats op de rots voordat ze besloot naar Gabriëll te kijken.

‘Mistress, are you sure?’ Q’leen keek via de spiegel naar haar bediende voordat ze hem een briefje aanreikte die door een bekende dokter was geschreven. ‘Ik had mijn vermoedens en Wallace heeft het bevestigd.’ ‘Maar u be-‘ Bedrieglijk kalm draaide Q’leen zich om en staarde hem aan. ‘Ik ben oud? Was dat wat je wilde zeggen Iklèp? Wees niet bang, mijn lichaam kreeg de spreuk toen ik nog kinderen kon dragen en baren, ik zie geen enkele reden waarom ik nu het dan niet meer zou kunnen. Als ik het niet zou kunnen dan zouden die vervelende periodes iedere maand ook ophouden en dat is in de afgelopen tijd ook niet eerder gebeurd.’ Ze wist dat hij geen opmerking zou durven maken over de periodes in de maand wanneer ze extra bloedlustig was, hoe ironisch het ook was, en dat de discussie over zou zijn. ‘Wie is de vader als ik het mag weten, Mistress?’ Q’leen glimlachte licht. ‘Een koppige Raziaan die blijkbaar vergeet om protectie te gebruiken.’

De woorden van Gabriëll brachten Q’leen uit haar verdwalingen. ‘Als je al weet wie ik ben, waarom zou ik me dan moeten voorstellen Gabriëll?’ Haar toon hield de geamuseerde klank aan die ze zo vaak gebruikte bij iemand die haar permissie had om dichterbij te komen. Mentaal en fysiek gelijk. De harde klanken waren om ze weg te houden, de zachte om ze naar haar toe te laten komen. Haar ogen volgden de bewegingen van haar zoon en zoals gewoonlijk moest ze af en toe moeite doen om niet in te springen en hem te laten zien waar zijn techniek zoveel beter kon zijn dan wat het nu was. Het waren dezelfde punten die ze enkele jaren geleden aanduidde, aangaf aan zijn trainers, zelfs aan zijn vader, maar op een of andere manier konden ze er maar niet in slagen om de jongen te leren waar het fout ging. De routine kwam ten einde naar wat Q’leen wist en over het algemeen was dat het moment dat ze zich uit de voeten maakte, hem alleen zou laten, maar vandaag was het anders. Dit was de eerste keer dat hij haar had aangesproken en dat hij wist wie ze was. Er bestond geen wonder over dat dit kwam van zijn vader. Zij had namelijk ook van hem een brief gekregen dat Gabriëll klaar was op de academie en dat hij naar de school zou komen omdat zij hem meer kon leren over zijn duistere kant. Ook had hij zich daarna heel goed weg weten te werken, missies die hij moest volbrengen waardoor ze niet langs kon komen, oftewel, zodat ze niet tegen hem tekeer kon gaan. Jammer, meestal ging hij een uitdaging om ruzie met haar te maken niet uit de weg. Zodra hij zich naar haar had omgedraaid, liet ze zich van de rots glijden en hield voor hem halt. ‘Hoe vaak moet ik die trainers van je nog zeggen dat je routine nog steeds niet volledig is?’ Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek op hem neer. Hij was lang, maar nog niet uitgegroeid dus ze kon nog net boven hem staan. Nog een paar maanden en hij zou de lengte van zijn vader hebben of als hij geluk had er zelfs bovenuit steken. ‘Hoe is het mogelijk dat jij rond deze tijd actief bent als ik nu meestal net een uur lig te slapen en je vader ook niet is aan te sporen in de ochtenden?’ Hierbij haalde ze haar wenkbrauw op, maar de iets warmere stem moest hem duidelijk maken dat ze het zich serieus afvroeg.

Met de zachte tinteling van de ochtendzon die Komokova begon te verwarmen, zat Queralena naar haar zoon te kijken. Haar blik gleed van goedkeurend tot afgrijzen en weer terug bij de aanschouwing. De kritieke punten die haar altijd dwars zaten, waren nog steeds niet uit zijn systeem gegooid, terwijl zijn sterke punten alleen maar waren verbeterd. Hij was sneller, maar maakte meer fouten. Dat was begrijpelijk. Geamuseerd keek Q’leen op Gabriëll neer bij het horen van de kille toon in zijn anders licht melodieuze stem. ‘Misschien. Je had het ook kunnen proberen te herinneren. Ik heb me meerdere malen voorgesteld, al was het misschien niet altijd met deze naam.’ Haar hand stak lichtjes uit om zijn gezicht naar haar terug te draaien en grinnikte zodra ze zag dat hij met zijn ogen draaide. ‘Ik geef het niet zo snel op little one. Hoe goed jouw trainers ook zijn, ze kunnen nog steeds niet zo gedisciplineerd zijn als ik kan zijn wanneer ik iemand onder mijn hoede heb. Dat terzijde,’ Queralena nam opnieuw plaats op de steen en klopte lichtjes op de plaats naast haar, ‘ik heb oplossingen voor je fouten waar zij zeggen dat je enkel moet blijven oefenen totdat het goed gaat.’ Haar volgende vraag haalde eindelijk het gesnauw uit zijn stem en Q’leen onderdrukte een lichte zucht. Ondanks dat ze veel bij hem was geweest wilde dat niet zeggen dat ze wist hoe ze met hem moest praten en het was nou niet zo dat ze tegen hem kon praten als ze tegen ieder ander deed of wel? De laatste keer dat ze tegen een kind sprak waar ze om gaf was meer dan 150 jaar geleden en haar zoon was toen pas slechts enkele jaren oud. Het enige wat ze had waren de herinneringen van hoe haar ouders met haar broer omgingen en zelfs zulke dingen waren in haar geheugen al erg wazig geworden. ‘Hoe weet jij nou of ik humeurig ben? Al heb je gelijk over Eragon. Hij is in de ochtenden nog humeuriger dan zijn draak wanneer die een jaar niets te eten heeft gehad.’ Q’leen greep toen snel de hand van Gabriëll en volgde de lijnen die in zijn palm liggen voordat ze de hand losliet. ‘Mhm, wat heb je al gedaan in de vorm van zwarte magie? Of was je een brave jongen en gebruikte je alleen je vuurkrachten?’ Een grijns was even te zien op haar gezicht voordat Q’leen weer met een lichte glimlach zijn kant op keek.