Met een vies geluid kwakte de witte klodder zonnebrand op haar blote buik. De vage aanduiding van buikspieren werden iet wat geaccentueerd toen ze het witte smeersel met een draaiende beweging uitsmeerde. Het was stil. Afgezien van de zachte wind in de boomtoppen, de enkele vogels hier en daar en de vliegende insecten. Zoemend van bloem naar bloem. Ze had vrij. De hele dag. Eindelijk. Ze was al weken achter elkaar hard bezig geweest. Elke leraar scheen het namelijk altijd voor elkaar te krijgen dat ze al het huiswerk, wat ze makkelijk over het hele jaar hadden kunnen verspreiden, precies in de laatste paar maanden opgaven. Deze laatste paar weken waren dus constant gevuld met overhoringen, proeftentamens, praktijktoetsen, schriftelijke opdrachten. En er zouden nog wel veel van zulke weken komen.  Maar vandaag niet. Er was geen eens les. De leraren hadden vandaag een verplichte vergadering of een studie bespreking or whatever. Dus kon Kriss lekker doen wat ze wilde.

En nu lag ze languit op een grote vel geel en lichtblauwe badhanddoek, met uitzicht op het stille meer. Gekleed in niks anders dan een rood en witgestipte bikini. Ze was niet voor niets hier gaan liggen. Nu was het nog stil, al was het niet eens zo erg vroeg meer. Ze had een grote kleurige weekendtas bij zich. Gevuld met het mogelijkere tijdverdrijf. Boeken, tijdschriften, maar ook snacks en drinken. Maar eerst zonnen. Haar huid was vrij blank voor de meeste Razianen, - waarschijnlijk door haar moeder die net zo wit was. Gelukkig bruinde ze snel. Haar gezicht, armen en benen waren dan ook al wat gekleurd. Te danken aan de praktijk lessen buiten of andere tripjes in de buiten lucht. De rest was echter nog vrij licht, maar daar ging ze nu verandering in brengen. Languit op haar badhanddoek, met gesloten ogen, genoot ze van de warme gloed van de zon op haar huid. Het was pure brandstof voor haar. En niet alleen voor haar magie. Het bracht haar werkelijk tot leven. Gaf haar energie. Ze stond ook telkens weer versteld van de schoonheid die de zon soms kon creëren. Een leuk extraatje was dat haar rode haar in de zon vuriger werd. Iets wat ze zelf erg leuk vond. En van haar korte rode haar werd ze mee gevoerd op een gedachte stroom. Over haar broer, die net zulk rood haar bezat als zij – misschien een paar tinten donkerder, over haar vader en moeder, over Razen en uiteindelijk eindigde de gedachte stroom bij Kito. En daar kapte ze haar gedachtes dan ook meteen af. Ze wilde dit fijne moment niet laten verpesten door hem. Eikel… Haar goede humeur was meteen verdwenen en er verscheen een lichte frons boven haar gesloten ogen. Ze likte langs haar lippen en probeerde zich weer te concentreren op wat wel fijn was. De stilte en de zon. Maar dat werd ook onderbroken. Dit keer door iemand anders. Vanachter haar geslote oogleden zag ze hoe een schaduw over haar heen viel en ze hoorde de aanwezigheid van iemand anders. Een nadrukkelijke zucht van ongenoegen klonk terwijl de frons dieper werd. “Ben je serieus zo stupide om niet te begrijpen waarom ik precies op deze plek ben gaan liggen?” katte ze arrogant, met nog steeds haar ogen gesloten. “Op een open veld… Midden in de zon… Zonder schaduw,” legde ze er nog extra nadruk op. Steunend op haar ellebogen kwam ze iets overeind en keek, haar ogen knipperend tegen de velle zon, nogal geïrriteerd op naar de veroorzaker van haar irritatie. Want uiteraard moest die persoon weer precies in haar zon staan..


{Open   }

Een vrije dag, heerlijk gewoon! Al bij zonsopkomst was Eduard het kasteel uitgeslopen, daarbij begeleidt door Alerion en zijn geliefkoosde gitaar. Niet dat die laatste veel in te brengen had. Alerion daarentegen had moeite om zijn ergernis over het vroege opstaan te verbergen en het eerste uur had hij dan ook nors op Eduard's schouder gezeten, absoluut niet van plan om ook maar een veer te strekken.

Maar uiteindelijk had de alpenkauw dan toch het luchtruim verkozen en binnen de kortste keren vloog Alerion weer over de weide, met een souplesse die je maar zelden zag, zelfs bij een vogel.
Een tijdlang had hij aan de rand van het meer gezeten, zachtjes tokkelend op zijn gitaar en de vliegkunsten van Alerion bewonderend, terwijl zijn gedachten afdwaalden naar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Starshine Academy was een fantastische school en het was geweldig om zo veel met magie bezig te zijn, maar het vele huiswerk eisten een zware tol. Niet alleen omdat hij nauwelijks nog vrije tijd had, maar vooral ook omdat hij amper nog op zijn gitaar kon spelen. En als je een ding niet van hem af mocht pakken, dan was het wel zijn gitaar.

Hoelang hij daar zo had gezeten? Twee uur? Drie? Langer? Hij wist het niet. Feit was, dat toen hij weer opstond de zon al hoog aan de hemel prijkte. Op een kleine honderd meter merkte hij nog een strandganger op, tenminste, voor zo ver je dit een strand kon noemen. Hij besloot van zijn vrije dag gebruik te maken op enkele nieuwe contacten aan te leggen. Maar al snel bleek dat zij daar niet zo in geïnteresseerd was.

“Ben je serieus zo stupide om niet te begrijpen waarom ik precies op deze plek ben gaan liggen?” Het was het eerste wat hij te horen kreeg toen hij bij haar aankwam, tenminste, als je die zucht niet mee liet tellen. “Op een open veld… Midden in de zon… Zonder schaduw.” Hij glimlachte toen ze zich rechtop zette en zijn richting uitkeek. Hij kon ook wel zien dat hij in haar zon stond, de contouren van zijn schaduw waren op en rondom haar te zien, en het feit dat hij keurig bleef rechtstaan maakte dat zij hem waarschijnlijk niet zo goed zou kunnen zien. "Vertel het me eens. Waarom ben je precies op deze plek komen liggen?" Zijn stem had een wat plagerige ondertoon. Hij wist heel goed wat ze bedoelde, maar hij hoopte haar met zijn antwoord uit haar lood te slaan.

Dit was zeldzaam. Kriss die geen zin had in andere mensen. Normaal gesproken was ze juist nieuwsgierig naar mensen. Waar ze vandaan kwamen, waar ze naar toe gingen, wat ze van plan waren. Ze hield van het menselijke contact. Het kon zo verassend en leerzaam zijn. Ooit, op een mooie dag – en wanneer ze zo rijk als het schoolhoofd was, zou ze een lange reis door heel Kovomaka maken. Van planneet naar planneet reizen en overal een tijdje blijven, om hun hele cultuur eens goed in zich op te nemen. Dat leek haar werkelijk geweldig. Maar zo ver was het nog niet. Daar moest ze eerst voor afstuderen, vond ze zelf, en daar moest ze heel heel hard voor leren. Iets wat ze zelf soms zo vermoeiend vond. Leraren zouden het eerder bestempelen als lui. En nu had ze eindelijk even voor zichzelf, komt een of andere knul haar rust verstoren.

En een knul was het zeker. Ze schatte hem niet ouder dan 13. Hij durfde wel. Ze had niet zoveel eerste en tweede jaars gezien die zo op haar af waren gestapt. En zijn opmerking liet haar eigenlijk nog meer verbazen. Dat het plagend bedoelt was had ze weldegelijk door. Ze wist er alleen niet echt een antwoord op. Want hij had er eigenlijk mee bevestigd dat hij dus echt zo stupide was. Ze kon er iets over zeggen. Maar zo gemeen was ze nou ook weer niet. Maar goed, hij stond daar nog steeds. In Háár zonlicht. Met een grote glimlach op zijn gezicht, wat ze nu kon zien door de beschermende hand boven haar ogen. Hmm deze mocht ze wel.. Ze staarde hem even strak aan, een wenkbrauw iets opgebogen, liet zich toen met een diepe zucht terug op haar handdoek vallen en begon vreugdeloos en ellendig te lachen wat eindigde in een kreun van “God! Waarom heb ik dit!”. Ze staarde een tel omhoog, naar de strak blauwe wolkenloze hemel, en richt opeens haar uitgestoken vinger op. Wijzend naar een klein lichtgevende speldenknop, die bijna net zo vel als de zon afstak tegen het azuurblauw. “Zie je dat lichtje daar? Dat is een meteoriet. En die meteoriet komt recht op ons af,” melde ze heel serieus en kwam weer iets overeind. “En weetje waar hij zal landen? Precies … daar,” en ze wende haar blik op zijn schoenen, alsof hij op een onzichtbaar kruis stond wat de landingsplaats aangaf. Tuurlijk had ze het allemaal uit haar duim gezogen. Dat zou de jongen vast en zeker ook niet ontgaan. Dat lichtvlekje was geen meteoriet maar een Novaanse dagster. Iets wat ze toevallig net had geleerd anders had ze het zelf ook niet geweten. Haast met een triomfantelijke grijns keek ze weer op naar de jongen. “Dus, Knul.. Als je niet van je sokken geblazen wilt worden kun je net zogoed gaan zitten,” en ze klopte naast zich in het gras bij wijze van uitnodiging. Zonder op zijn verdere acties te letten ging ze weer liggen en sloot haar ogen. “Dus.. Een artiest in de maak?” vroeg ze vervolgens doelend op zijn gitaar, die haar absoluut niet was ontgaan. “Hoe heet deze artiest?” vroeg ze vervolgens met een grijnsje..