[WTS] Do you wanna wreck a snowman? Come let's go out and play

Hier had hij zoveel zin in! Een grijns sierde zijn lippen terwijl hij naar de hele uitleg van de nieuwe Legendarische Magiër van het water had geluisterd. Het sein om naar het kamp te vertrekken had geluidt. Als de bliksem was de roodharige jongen naar zijn eigen kamp vertrokken tussen de hele menigte die net zo enthousiast was geweest als hijzelf. Op en neer springende wachtte hij op het signaal dat ze mochten gaan en eenmaal dat was gedaan, was hij weer als een of andere gek tussen de bomen gaan lopen, zichzelf na tien minuten rennende, met een sneeuwbal in een boom te zetten. Zijn ijsblauwe ogen keken met een twinkeling van puur plezier rond. Hij wilde iemand raken met een stomme sneeuwbal, want daar had hij gewoonweg veel zin in. Toen hij een witharig meisje voorbij zag komen kon hij het niet laten de sneeuwbal naar haar te gooien en daarna van de tak af te springen waar hij eerder had op gezeten. Een speelse glimlach sierde zijn lippen terwijl hij naar het meisje keek met een grijnsje. Ze was niet van zijn groep, nee nee, ze was van het vijandelijke kamp. Maar of hij het echt deed voor te winnen? Dat was voor hem ook nog een vraag.

[& Tári only ]

Het startsein was gegeven en de zoektocht kon beginnen. Waarom deed ze mee? Waarschijnlijk vooral voor het winnen. Dat was altijd haar reden en zou waarschijnlijk ook altijd haar eerste reden blijven. Een tweede reden was misschien dat er ergens het woord sneeuw gevallen was. Wie hield er nou niet van sneeuw?
Vanaf het kamp van haar team was ze gaan lopen. Vele hadden haast, maar zij had gekozen voor een andere strategie. Beide teams zouden mensen hebben die als een gek zouden gaan rennen. In haar ogen zorgde dat er niet voor dat je die sneeuwman sneller zou gaan vinden. Iedereen met die snelheid zou elkaar tegen komen in het midden en juist dat wilde ze ontlopen. Op een vrij rustig tempo, maar met het kleine beetje haast dat nodig was, liep ze vooruit. Een sneeuwbal in haar gezicht stopte haar echter. Een roodharige jongen landde op zijn voeten voor haar neus en een frons verscheen op haar gezicht terwijl ze de sneeuw uit haar haren veegde. Haar rode ogen keken de jongen aan en ze schudde haar hoofd. ‘Zeer subtiel.’ Zei ze zachtjes voordat haar ogen kort naar de grond gleden. Ze hield haar hoofd half schuin en keek de jongen met samengeknepen ogen aan, de neiging om de gunst terug te geven bedwingend.

Hij kon haast niet wachten om te beginnen en zodra het startschot had geklonken toen ieders aan desbetreffend kamp was. Natuurlijk was de roodharige jongen meteen als de bliksem vertrokken, zijn combatboots ploeterend in de sneeuw terwijl hij nog verdomd snel liep met dat zware geschut aan zijn voeten. Hij klom in een boom, om dan te wachten op zijn perfecte slachtoffer dat eigenlijk net aan kwam wandelen. Het witharige meisje leek niet veel haast te hebben en met zijn ogen vol twinkelend plezier had hij de sneeuwbal recht in haar gezicht gesmeten en was hij voor haar terecht gekomen toen hij uit die boom was gesprongen. Hij blies dampende wolkjes lucht uit terwijl hij toekeek hoe het meisje de sneeuw uit haar haren veegde. Haar rode ogen keken naar zijn blauwe ogen en hij glimlachte vrolijk naar haar, ‘Zeer subtiel,’ sprak ze en hij moest lachen. “Ik ben de meester der subtiliteit, maar ze noemen me ook nog wel gewoon Tim,” sprak hij en natuurlijk had hij meteen doorgehad dat ze zometeen ook een sneeuwbal in zijn gezich zou willen proberen gooien en dat idee vrolijkte hem helemaal op, wetende dat iemand wel zin had om met hem een sneeuwballengevecht te houden.

Toen ze de sneeuwbal in haar gezicht gekregen had was ze allang blij dat het sneeuw was geweest en geen ijs. Voor hetzelfde geldt had de jongen het losse sneeuw lang genoeg in zijn warme handen gehad om het samen te persen tot ijs. Dat had waarschijnlijk een stuk meer pijn gedaan en daar had ze eigenlijk heel weinig voor gevoeld. Nog steeds overigens. Als ze het zelf moest zeggen zou de rode vlek die dat achter zou laten haar mooie gezichtje een beetje verpesten. ‘Zeer subtiel.’ Zei ze en ze keek de jongen recht aan. Hij begon te lachen en haar ogen twinkelde kort. “Ik ben de meester der subtiliteit, maar ze noemen me ook nog wel gewoon Tim,” Ze knikte een keertje. ‘Ah, hallo subtiele Tim.’ Heel langzaam deed ze een stap bij hem vandaag terwijl ze verder ging: ‘Mijn naam is Tári.’ Ze bukte en pakte een stuk sneeuw. Haar handschoenloze handen waren warm genoeg om de klomp sneeuw in enkele seconde om te toveren in een redelijke sneeuwbal. In dezelfde beweging gooide ze de bal naar de jongen toe om daarna een paar stappen naar rechts te doen en te lachen. Ze bukte al voor een tweede sneeuwbal, terwijl haar ogen plagend twinkelde.

Natuurlijk was hij nooit van plan geweest om echt iemand hier pijn te doen, hij wilde gewoon plezier hebben en op dit moment had hij dat ook. Het meisje leek er hetzelfde over te denken als hij, ze had een twinkeling in haar ogen gehad toen ze sprak over subtiel zijn. Hij reageerde er vrolijk op dat hij de meester der subtiliteit was en mensen hem ook wel gewoon Tim noemde. Heel langzaam nam ze een stap van hem vandaan en dat was voor hem een sein dat het spel ging beginnen zo, ook hij nam een pas achteruit en raapte al sneeuw bij elkaar om deze mooi bij elkaar te persen tot een sneeuwbal. ‘Ah, hallo subtiele Tim.’
‘Mijn naam is Tári.’ Dus haar naam was Tári, die ging hij onthouden, ze stemde immers in voor een leuk sneeuwgevecht. Ze was al bezig met haar sneeuwbal en de zijne was klaar geweest. Taars gooide en hij kreeg de sneeuwbal vlak tegen zijn schouder omdat hij te druk bezig was geweest met zijn eigen sneeuwbal. Meteen begon hij te lachen en gooide hij zijn eigen sneeuwbal naar het gebukte meisje om dan snel nog extra sneeuw bij te rapen maar alles wel in het oog houdende.

Sneeuw kon op twee manieren werken. Je kon het geweldig vinden of je kon het haten. Er was geen tussen weg. Het leek erop dat ze nu eindelijk iemand gevonden had die het, net als haar, een geweldig iets vond. Een sneeuwbal in haar gezicht vond ze helemaal niet zo erg. Het had immers veel erger gekund en kleinzerig was ze zeker niet. Het was schone sneeuw geweest, dus er was helemaal niks aan de hand.
Natuurlijk reageerde ze op de actie van de jongen, natuurlijk pakte ze Tim terug door een stap naar achter te doen en sneeuw te pakken. Ze gooide het naar de roodharige jongen nadat ze opgestaan was en zette – bijna huppelend – een paar stappen naar rechts, waarna ze weer wat sneeuw opraapte. Ze had Tim net op zijn schouder geraakt en was van plan om hem nog eens te raken. Een grijns sierde haar lippen toen ze kort opkeek. Ze zag de witte bal op haar afkomen en plofte op haar kont in een poging de bal te ontwijken. Mooie en mislukte poging was het. De sneeuwbal kwam tegen haar borst aan en in reactie gooide ze de sneeuwbal naar de jongen. Sneller, ze moest echt sneller zijn met het maken van haar sneeuwballen.

Dit was gewoonweg geweldig! Deze meid leek net zo veel te houden van sneeuw als hijzelf deed en dat was super voor een episch sneeuwballengevecht te houden. Regel één: je moest van sneeuw houden en regel twee: have fun! En hij hield zich mooi aan beide regels terwijl hij zijn tweede sneeuwbal richting Taars had gegooid. Ze had de bal te laat opgemerkt en had deze nog geprobeerd te ontwijken door op haar kont te ploffen. Hij moest grinniken toen ze de bal tegen haar borst aankreeg. Hierna gooide zij een sneeuwbal, die hij met een prachtige majestueuze dive opzij ontweek, maar wel facefirst wat verder doorgleed in de sneeuw. Dit was geweldig, echt geweldig. Al lachend stond hij recht en bekeek hij voor een korte moment zijn silhouet in de sneeuw. “Wat een pracht kunstwerk heb ik gemaakt,” sprak hij al gniffelend terwijl hij weer sneeuw raapte en deze keer meerdere kleine balletjes maakte zodat hij deze kort en vlak achter elkaar zou kunnen gooien. Wat hij ook deed als dit klaar was. Het waren vijf kleine sneeuwballetjes geworden die kort achter elkaar naar Taars vlogen terwijl Tim alweer bezig was met sneeuw bij elkaar te rapen, zijn blauwe ogen gericht op het witharige meisje.

Het was fijn om een keertje echt plezier te hebben in de sneeuw. Ze kende niet veel mensen die van sneeuw hielden en de mensen die van sneeuw hielden die ze kende, wisten niet hoe dol zij erop was. Het was niet iets wat je bij haar zou verwachten. Tim was een uitzondering. Hij had het ondertussen door en hij vond het zelf ook leuk. En hij was van het andere team, wat alleen nog maar handiger was. Twee vliegen in één klap. Wie weet kon ze er nog wel meer vliegen van maken. Dan kon ze binnenkort een riem voor zichzelf maken en reuzen gaan uitdagen. Oké, nee, misschien ging dat te ver. Maar een meid kon dromen toch?
De tweede sneeuwbal van de jongen kon ze niet ontwijken, maar ze kon er wel wraak op nemen. Ze gooide een sneeuwbal naar hem toe, die hij ontweek. Hij ontweek hem alleen minder soepel dan hij waarschijnlijk verwacht had. Hij landde met zijn gezicht in de sneeuw en toen hij weer rechtstond keek hij naar het kunstwerk dat hij gemaakt had. “Wat een pracht kunstwerk heb ik gemaakt,” Een grijns sierde haar lippen. Ze had na het gooien van de sneeuwbal niet meer op gekeken. Ze had alles enkel in haar ooghoek gezien. Ze had een aantal sneeuwballen kunnen maken in de tijd dat Tim zichzelf vermaakt had in de sneeuw. Ze stond weer recht en grijnsde een beetje vals. ‘Gaat dat je ook redden in de toekomst?’ Ze trok haar wenkbrauwen vragend op, maar voordat ze echt iets kon doen vlogen de vijf kleine balletjes haar kant op. Ze wist de eerste twee te ontwijken en de andere drie raakte haar armen en benen. Haar blik werd even wat sloom en ze stak kort haar tong uit, waarna ze twee sneeuwballen de kant van de jongen opgooide.

Ze leek er werkelijk dol op en dat maakte Tim helemaal overactief, springerig en vooral vrolijk. Het was fijn om vrolijk te kunnen zijn over dit witte goedje en deze vrolijkheid te kunnen delen met iemand die het ook fijn vond. Toen hij zo pro mogelijk een sneeuwbal ontweek, was hij facefirst in de sneeuw gelandt en verder geschoven tot hij een tweetal meter verder tot stilstand was gekomen. Nog redelijk snel was hij opgestaan en had hij zijn kunstwerk bekeken en het een pracht van een kunstwerk genoemd voor hij weer sneeuw begon te rapen. Ze vroeg of hij het ook kon redden in de toekomst en met een vrolijke grijns beantwoordde hij haar vraag: “Tuurlijk, ik ben de meester der ontwijken.” Hij begon te lachen omdat het een dikke vette leugen was, maar dat had Taars ook al wel door. Maar deze keer hield hij het op een vijf kleine sneeuwballetjes die vlak achter elkaar gegooid werden. Ze had ondertussen ook alweer twee sneeuwballen vast gehad en had deze zijn kant opgegooid terwijl hij druk aan het sneeuwrapen was, waardoor hij beide sneeuwballen recht op zijn schouders kreeg en hij begon te lachen toen hij was omgevallen bij de impact. De sneeuw die hij nog had geraapt, had hij gekneed tot een balletje en deze richting Taars gegooid om dan weer recht te komen in één vloeiende beweging.

Tim had ondertussen wel aangetoond dat hij niet echt een genie was in het bewaren van zijn evenwicht. Het zogenaamde kunstwerk wat hij gemaakt had maakte een vraag los of eerder een opmerking. “Tuurlijk, ik ben de meester der ontwijken.” Was het antwoord dat ze op deze opmerking kreeg. Zonder er verder op te reageren vlogen de sneeuwballen alweer door de lucht.
Sneeuwbal gevechten waren een kettingreactie van wraak op wraak op wraak. Ze kon het wel waarderen dat de jongen er zoveel plezier in leek te hebben. Dit sneeuwballen gevecht was een cirkel van eeuwige wraak die heel erg lang door kon blijven gaan.
Opnieuw toonde Tim dat hij een keer zijn evenwichtsorgaan moest laten nakijken, maar behalve erom lachen gaf hij haar geen tijd om er reactie op te geven. Opnieuw kwam er een bal op haar af, ze bukte en het witte kreng vloog over haar hoofd. Ze kon het ding haar haren voelen strelen, heel zachtjes, maar hij viel achter haar kapot op de grond. Ze grinnikte zacht en blies even in haar ondertussen koude handen. ‘Als je nog eens omvalt ga ik je nog vragen of je een wandelstok nodig hebt.’ Haar ogen twinkelde uitdagend en ze wapperde even met haar handen in een poging ze warm te krijgen. God wat werden ze koud van dat sneeuw.

PROFILE MAGICIAN

» Wreck de snowman: Het inschrijvingstopic
» Wreck the snowman: de informatie
» So you wanna play with magic ~
» [open] Lets swim
» Lets take a swim, Mister Nice Guy

[WTS] Do you wanna wreck a snowman? Come let's go out and play

[WTS] Do you wanna wreck a snowman? Come let's go out and play

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen