Zijn voornemen om in het kamp te blijven zitten, had hij al snel... verbroken? Genegeerd? Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. In ieder geval, hij was te been en hij liep hoofdschuddend door het gebied van Cassia. Opnieuw vroeg hij zich af waarom precies hij rond aan het dolen was, want hij kon op de Academy zitten, liggen, hangen, etc. Hij kreeg ook al extreem veel stress van de muts op zijn hoofd, want veel had hij er niet aan, hij had het nog steeds koud en de ijzige wind sneed gewoon door de muts heen. Alleen op dit moment had hij spijt van zijn opgeschoren haar, want echt warm was dat ook niet. Kailee had een sneeuwbal in zijn hand, hij had nog geen idee wat hij er mee ging doen, leg de nadruk op nog geen. Hij kon die echt wel tegen iemand opgooien als die te kort in zijn buurt zou komen. Hij was ook al beginnen met liedjes neuriën om zichzelf niet te verliezen aan het eentonige geluid van alleen wandelen in de sneeuw. Hij wreef zijn handen in elkaar om ze weer warm te krijgen. Zijn onderarmen waren het enige die het niet koud hadden doordat ze verpakt zaten in verband. Deels nog van omdat hij nog steeds last had aan zijn pols doordat hij zijn hand te hard boven tegen zijn bed geslagen had. Ook anders, maar het hield goed warm. En waarom had hij vingerloze handschoenen aangedaan? De sneeuw van de sneeuwbal zorgde ervoor dat hij zijn vingertoppen nog amper voelde.

OOC: Voor ieder team

''Ey Kailee, ga je dat ding nog gebruiken ook of wil je zien hoe de sneeuw smelt!'' Hij keek geërgerd op en merkte dat het Drake was die dat geroepen had. Omdat hij de jongen best wel mocht, verdween zijn ergernis een beetje, al was hij nog steeds redelijk pissed en niet in staat op een leuk antwoord terug te geven. Daarom beet hij gewoon op zijn onderlip en deed alsof hij Drake niet gehoord had. De jongen met het blauwe haar knipperde even met zijn ogen en legde de sneeuwbal in zijn andere hand. "Muh", reageerde de jongen met een schouderophaal naar de kerel met het duistere haar. Plots voelde hij een sneeuwbal tegen zijn oor op. Net tegen zijn oor, koud, nat en bovenal ook pijnlijk. Kai kromp een beetje in elkaar en wreef met zijn oor tegen de rand van zijn jas om de achtergebleven sneeuw weg te wrijven, maar toch kroop er een deel van in zijn T-shirt en hij voelde de sneeuw op zijn huid. Dan hàd hij al een sneeuw-werende jas aan. "Can you not." Hij keek naar waar de sneeuwbal vandaan moest komen, en daar stonden enkele bomen. Bomen waar zijn aanvaller dan bij in de buurt moest zitten. Hij kneep zijn ogen samen en schudde zijn hoofd. De sneeuwbal in zijn hand was ondertussen echt gewoon al te erg aan het smelten en Kai voelde zijn vingers nog amper door de vervelende koude. Met een zwiep van zijn arm kogelde hij de waterige sneeuwbal richting de boom waar heel duidelijk iemand in zat. Jammer dat bomen hun bladeren niet bewaren in de winter, en de jongen had nu ook niet echt een voordeel met zijn felrood haar. Als dit een sneeuwballengevecht ging worden, dan moest en zou hij iemand sneeuw doen vreten, het maakte hem niet eens uit wie. Jawel, eigenlijk wel. Hij wou die idioot die een sneeuwbal tegen hem op gegooid had sneeuw doen eten, want die zat ook niet eens in zijn team. Nog pissiger dan toen hij op Cassia arriveerde, keek hij naar de kerel in de boom, weinig aandacht schenkend aan Drake.

De sneeuwbal miste. De fucking sneeuwbal miste gewoon zijn doel. Nu was hij al helemaal lastig. Eerst had die kerel met zijn rode haar al gelachen toen Kai "can you not" gezegd had, en nu had hij zich ook nog eens van die tak laten zakken, of ja, hij liet zich vallen. De roodharige idioot viel gewoon op zijn voeten. Kai werd nog humeuriger omdat hij zelf op zijn gezicht gegaan zou zijn. Kai hield de jongen precies in de gaten terwijl die een sneeuwbal aan het maken was, of ja, wat je sneeuwbal kon noemen. Eerder een hoop sneeuw die in zijn richting zou vliegen, hij voelde het. De blauwharige jongeman bukte toen de sneeuwbal hard zijn richting uit kwam vliegen. "Vind je dit nu werkelijk leuk?" vroeg hij, dat roodharig kind aankijkend. "Niet een klein beetje kinderachtig of zo?" Kai hurkte neer en verzamelde een sneeuwhoop, geen moeite meer van plan te doen om er een nette sneeuwbal van de maken. De jongeman wierp deze sneeuwhoop nu op zijn buurt weer naar de roodharige jongen toe. Nu deed hij ook enkele stappen korterbij, als je al niet kon zeggen dat hij gewoon kort genoeg liep om de sproeten op de kerel zijn gezicht te kunnen zien. Zo'n drie meter of zo, zo ver bleef hij van hem afstaan. "Wie ben jij?" vroeg Kailee. Hij wou de naam onthouden. Hij wou zeker zijn dat hij nooit, maar dan ook wel NOOIT nog iets zou doen met deze jongeman doordat hij een bloedhekel had gekregen aan hem, nu al.

Drake had duidelijk gemerkt dat Kai niet in zijn beste hum was, maar gelukkig zei die daar niets over, anders was Kai waarschijnlijk enkel maar humeuriger geworden. De duistergeklede jongen was naast of in de buurt van Kai komen staan (hij schonk er geen aandacht aan doordat hij zo bezig was met die Tim die zo lastig aan het doen was). Drake zei was, noemde die vuurtoren humptydumpty waardoor Kai heel even zijn mondhoeken ophaalde. Wat een openbaring, zijn humeur verbeterde zelfs even. De roodharige jongen had Kai's sneeuwhoop gewoon opgevangen, en dat feit ergerde hem weer een beetje feller. De kerel zei iets dat hij zijn pudding niet wou missen, waardoor Kai fronste. Jezus, hoe kinderachtig kon je zijn? Was hij dertien? Pff. Drake had het ijs wel doen smelten, het ijs onder de voeten van de kerel die zichzelf Tim noemde. Ook een vuurmagiër, blijkbaar. Typerend, dat rode haar, het was haast te mooi om waar te zijn. De kerel droogde zichzelf op en vroeg met wie hij de eer had. "Je hebt de eer met Jeff en-" Hij wierp een blik op Drake en fronste kort. "Dirk." Hij knikte even vol overtuiging en trok de muts met een lastige beweging van zijn hoofd om die gewoon neer te gooien naast zich op de grond. Koude kwam nu helemaal tot aan zijn hoofd, door zijn opgeschoren haar heen en hij kreeg een verbeten uitdrukking op zijn gezicht. "Nee, serieus nu. Kailee en Drake. Hij mag Kai zeggen, maar jij houdt het maar op Kailee. Desnoods gewoon hem, je moet mijn naat niet eens uitspreken, Tim." Hij sprak de jongen zijn naam met lichte afkeur uit. God, hij had nu al een hekel aan hem. "Sneeuwballen gooien is lelijk en kinderachtig. Kruip terug in je stomme boom."

Terwijl hij zijn woorden uitsprak, vroeg hij zich af waarom. Waarom hij in Godsnaam zo iets bedacht. Jeff en Dirk, hij had niets beters kunnen verzinnen. "Nee, serieus nu. Kailee en Drake. Hij mag Kai zeggen, maar jij houdt het maar op Kailee. Desnoods gewoon hem, je moet mijn naam niet eens uitspreken, Tim." Hij had een hekel gekregen aan die roodharige jongen, en hij kon er niets aan doen, maar hij wou hem gewoon nooit meer zien. God you really think you have balls. I hate you, ain't it true. I hate you and everything you do. “Dan hou ik het mooi op je naam die je net uit je duim hebt gezogen, Jeff.” Als het mogelijk was om het echt te voelen, dan voelde Kai zijn bloed koken, niet alleen door de 'Jeff', maar door het feit dat Tim echt het lef had hem zo te noemen. Niet dat hij wat zou doen, maar hij kon er niet tegen dat de kerel die naam nu echt ging gebruiken ook. Het heen en weer gaan van de jongen gaf hem ook alleen maar stress en bijna had hij zijn ogen gesloten om die kerel niet meer te moeten zien. Hoe konden mensen die vuurtoren nu echt leuk vinden? Wat had hij buiten een knap gezicht? Niets. Dat was nog het ergste. Hij was veel te vrolijk en hij was gewoon te actief. Veel te actief. "Sneeuwballen gooien is lelijk en kinderachtig. Kruip terug in je stomme boom." Toen er weer een sneeuwbal naar hem toe gegooid werd, zag hij bijna zwart voor zijn ogen, zéker toen de sneeuwbal hem ook nog eens raakte. “Je moet wat afkoelen driftkikkertje, de hele bedoeling van dit evenement was om in de sneeuw te ploeteren en sneeuwballen naar elkaar te smijten”, zei Tim. Hij zei dit met een glimlach. Een rede glimlach. Een te brede glimlach. Hij was sneeuwballen aan het maken, maar hoeveel kon hij er nog gaan maken? Het maakte hem ziek en lastig. “Plus als je beweegt tijdens dit spel en dus loopt, krijg je het sneller warm!” Hij rolde met zijn ogen en plaatste zijn handen in een kommetje om zijn mond heen zodat hij zijn halfbevroren vingers warm kon blazen. "Ik wil het niet warm hebben... Redhead." Hij werd nog humeurig door het feit dat hij geen fatsoenlijke bijnaam kon verzinnen. En deed weer enkele stappen naar Tim toe, en jammer genoeg was hij niet veel groter, maar enkele centimeters. Hij wou dat hij even van hoogte kon wissen met Ryan, dan kon hij tenminste neerkijken op de jongen, maar nee, natuurlijk niet, natuurlijk stond het geluk hem niet aan zijn kant. "En," zei hij, waarna hij even op zijn onderlip kauwde en vaststelde dat hij die weer eens kapot gebeten had, "Ik. Ben. Geen. Driftkikker." De pauzes tussen ieder woord waren echt, echt nodig voor het effect dat hij probeerde te bekomen. Om dat te bewijzen (not) zette hij zijn handen tegen Tims sleutelbeenderen en probeerde hij de kerel omver te duwen. Hij had net nog gezegd dat sneeuwballen gooien kinderachtig was, en veel beter was hij op dat moment zeer zeker niet. Maar wat moest een mens anders al doen om zijn woede kwijt te raken?