Al dagen keek ze op tegen deze dag. Al dagen had ze slapeloze nachten gehad. En sinds jaren weer een driftbui. Ditmaal naar haar vader toe. Ze had ze al zo vaak gehad, maar was er overheen gegroeid. Het was een ding dat ze aan het begin van haar pubertijd kende, hoewel het begon voor haar puber tijd en het stopte in het begin van haar puber tijd. Niet bepaald leuk voor haar ouders. Die hebben behoorlijke klappen gehad. En juist gister, de dag voor ze weg zou gaan, kreeg ze er weer een. Haar moeder had haar koffer in gepakt en daardoor werd ze boos. Ze had gillend in haar kamer gestaan. Haar vader de nodige woorden geschonken en hem een dreun in zijn maagstreek gegeven. Hij was op zijn beurt weer boos geworden en had haar met een ruwe greep naar haar kamer getrokken. Boos gesnauwd en was weg gegaan. Vanochtend had Isabelle geen blik naar haar vader geschonken en was de shuttle in gestapt. Weg gegaan zonder te kijken hoe haar ouders haar gedag zwaaide en had de hele reis zitten mokken. Zodra ze was aangekomen had ze woest de koffer uit de handen van een of andere man getrokken en was richting het gebouw gelopen. Rode blosjes op haar wangen, ogen die niet bepaald vriendelijk stonden maar eerder angstig. Ze had meteen gekozen voor de Nova etage omdat Razen haar te eng leek. Het leek af en toe wel alsof ze nog een kind was.
Nu zat Isabelle op een bankje op een groot grasveld. Het zonnetje scheen fier en Isabelle had haar haar in een klein staartje gestoken, voor zover dat kon met haar korte koppie. Ze had enkel een licht laagje oogschaduw op gedaan en had andere kleding aan getrokken sinds ze aangekomen was. Isabelle keek het grasveld eens rond. Het was enorm waardoor ze zich nog meer alleen voelde. De eenzaamheid die ze ooit had gehad was terug gekomen. In de verte kwam Maud aan liegen. Ze landde op de schouder van Isabelle. De geelkuif kaketoe begon gelijk te praten. 'Ies, je moet niet zo mokken!' "Houd je mond." snauwde Isabelle toe. 'Nee, Ies. Je kan toch niks meer doen. Je zit hier en daar moet je het mee doen.' Isabelle liet een sissend geluid horen waarna Maud er een 'blablablabla' uit gooide. Isabelle rolde met haar ogen. "Ga toch weg." kwam er kil uit haar mond. 'Je kan er toch niks meer aan doen. Daaag!' "Eigenwijs beest." Isabelle trok haar benen op en sloeg haar armen er om heen. Ze keek even op hoe ze Maud een boom in zag vliegen. Ze zuchtte eens diep. Het liefst wou ze dat het bankje een stoel was, waar ze alleen op kon zitten, niemand die de kans ook maar had om er naast te komen zitten. Ze legde haar hoofd op haar knieën. Neuriede zachtjes een liedje. Hopend erop dat er niemand zou komen, al achtte ze die kans klein. De voetstappen die ze hoorde bewezen dat al.

Maud:

"Ja ik vang hem wel!..." riep een jongens stem naar een stel meiden aan de overkant. Een jongen die bij de twee meiden stonden schudde zijn hoofd zag het al fout gaan. Een zwarte schijf schoot door de lucht. Snelle voetstappen klonken over het veld. Al was het maar moeilijk te horen. Het weer was goed dus dat zorgde voor een leuk potje frisbee met zijn vrienden. De zwarte schijf schoot weer weg naar de rest van de meiden die het vingen. Mitsu kreeg de zwarte schijf weer naar hem toe. Hij rende naar achter, maar zag het bankje achter hem niet. Hij viel achterover. De schijf schoot door het bos in, en de twee meiden liepen kei hard lachend met de jongen het bos in om de frisbee te zoeken. Mitsu kreunde zacht. Het was alsof hij met zijn rug op de zitvlak zat en zijn benen over de rugleuning had. Toen hij zijn ogen opende sloot hij ze weer. Dat meen je niet, was dat nou een meisje naast hem. Vandaar lachte ze zo hard. Mitsu kreunde moeizaam en gooide zijn benen naar achteren. Rolde weer recht en kwam overeind. Wreef even over zijn nek. "Frisbee, een handige sport als je een kluns bent..." sprak hij wat mopperend. Daarna werd zijn aandacht getrokken door het meisje op de bank. Ze zag er niet al te vrolijk uit. Mitsu twijfelde of hij contact zou leggen. Maar aangezien hij de rest van zijn vrienden niet zag en het meisje aan het mokken was, kon hij het niet laten. Mitsu ging zitten naast haar op het bankje. De ruimte die er tussen bleef was maximaal. Hij zat helemaal tegen de andere kant. "De eerste dag, altijd moeilijk..." sprak hij kalm en vriendelijk. Zijn blik ging toen naar Isabelle. "Hebben ze je lastig gevallen?" sprak hij kalm en keek haar aan.

Wat er voor haar gebeurde vatte Isabelle nauwelijks op. Behalve dan dat er iemand tegen het bankje aan viel waar zij zat. Vanuit haar ooghoek keek ze toe. Daarna richtte ze haar blik weer naar het grasveld voor haar waarna haar blik terug gleed naar het meer, iets verderop. Isabelle keek echter geschrokken op naar de jongen die naast haar zat. Wellicht aan de andere kant. Haar ogen waren groot en onzeker, haar lippen aan elkaar vast genaaid, zo leek. Met haar grote blauwe ogen keek ze hem aan. Ze slikte even toen Maud weer op haar schouder kwam zitten. De grote geelkuif kaketoe maakte eerst wat klakkende geluiden. 'Ja en nee.' Zei het beest met luide stem. Isabelle keek met haar grote ogen naar Maud, daarna naar de jongen om vervolgens beschamend naar de grond te staren. 'Gister was ze nogal boos geworden, ze wilde hier niet naar toe. En nou zit madam te mokken..' Heel overdreven rolde Maud met haar ogen. "Houd je snavel!" siste Isabelle Maud toe. "Sorry voor Maud, ze weet af en toe haar snavel niet te houden. En ja, eerste dag, niet bepaald de leukste." Isabelles wangen waren licht rood aangelopen. Haar grote ogen stonden nu klein en onzeker en richtte hun blik even op de jongen en daarna terug naar de grond. Zachtjes zuchtte ze. Maud liep wat onrustig heen en weer. Sprong van haar schouder en ging op het midden van de bank staan. Klakte nog eens met haar tong en keek de jongen aan. 'En wie ben jij wel niet eigenlijk?' Nieuwsgierig waggelde ze naar de jongen toe. Isabelle keek beschamend naar haar papegaai. Rotbeest dat het af en toe was.

Mitsu glimlachte toen ze niet naar hem keek. Begrijpelijk. Een wildvreemde leerling begint een gesprek met je. Mitsu glimlachte enkel toen de papegaai op de schouder landde. Hij grinnikte even toen het begon te praten. Maar de woorden deden hem opkijken. Het meisje was er totaal niet blij mee. Mitsu glimlachte toen de papegaai zijn plek gewezen werd door Isabelle. Hij keek haar kort aan. "Geeft niet..." sprak hij kalm en keek naar de papegaai. "Begrijpelijk..." sprak hij kalmpjes. "De eerst dagen zijn nooit de leukste, daarna ontmoet je mensen en worden ze makkelijker..." sprak hij met vriendelijke stem. Mitsu keek op toen de papegaai weer dichterbij kwam. Met schelle stem vroeg het wie hij was. Mitsu grinnikte en knikte even. "Mitsu is de naam..." sprak hij kalm en glimlachte. "Aangenaam kennis te maken, Maud..." sprak hij. "En jou naam is..." sprak hij vriendelijk toen hij naar Isabelle keek. Hij glimlachte. Maakte met zijn hand een zegel naast zijn been zodat niemand het zag. Hij kon een kleine vorm van telepathie. Mitsu concentreerde zich op Isabelle zodat hij iets kon zeggen zonder dat de papegaai het hoorde. Maak je geen zorgen dat Maud iets zegt, ik kan wel wat hebben...en schaam je niet, papegaaien zijn gewoon ondeugend en nieuwschierig... sprak hij in haar gedachten met kalme en warme stem. Hij knikte enkel en glimlachte vriendelijk. Hij wilde haar niet het gevoel geven dat Maud haar voor schut zette voor Mitsu, dat zou niet gebeuren.

Isabelle keek naar hem hoe hij op haar woorden reageerde. Daarna keek ze beschamend naar beneden. 'Nou, dat is bij haar toch echt anders." Zei Maud met haar schelle stem. Isabelle kon nu wel door de grond zakken. Rot beest dat het af en toe was. "Mauhaud!" Mompelde Isabbelle. Ze zuchtte even. Toen Maud haar schelle stem weer liet horen. Isabelle's wangen werden steeds roder merkte ze. Ze hoorde hoe de jongen antwoorde, Mitsu. Mitsu vroeg ook naar haar naam. Isabelle keek even op toen ze een stem in haar hoofd hoorde, en niet eens haar eigen stem. Een kreet verliet haar mond. Met grote geschrokken ogen keek ze Mitsu aan. "Wa..wa..." Isabelle keek onzeker naar Mitsu. "Wat doe je?" Haar stem was trillerig. 'Wat mopper je nou Ies? Hij doet helemaal niks!' Isabelle keek van Mitsu naar Maud en weer terug. 'Ik ben.. Ik ben Isa.. Isabelle." Hakkelde Isabelle. "Ies, die alsjeblieft normaal, je doet nooit zo stom.' Maud keek met ondeugende oogjes naar Isabelle. "Houd je snavel eens een keer!" Siste Isabelle geïrriteerd. Zachtjes gaf ze de papegaai een duw die daarna zuchten een boom in vloog. 'Ik ga al, ik ga al.' Isabelle keek de papegaai na en draaide zich om naar Mitsu. Haar handen plaatste naast haar benen waardoor ze iets minder gesloten leek. "Hoe deed je dat?" Vroeg Isabelle nieuwsgierig.. "Ik bedoel.. dat.. dat.. wat ik alleen hoorde.."

Mitsu zijn ogen gingen van Maud naar Isabelle en weer terug. Hij schudde zijn hoofd. "Bij iedereen is dat zo..." sprak Mitsu als weerwoord op de papegaai. Mitsu zijn blik ging naar Maud toen die opkeek bij zijn actie. Nou ja, opkijken, ze schrok zich haast wezenloos. Mitsu zijn ogen waren wat verbaasd. Telepathie was niet de vreemdste vorm van communicatie in de magiewereld. Mitsu zijn ogen gingen naar de papegaai die wegvloog. "Aangenaam, Issabelle." sprak hij kalm. Haar vraag deed hem glimlachen. "Magie, woudmagie op preciezer te zijn. Al kan je het met iedere vorm van magie uitvoeren..." sprak hij. "Het praten via gedachten is alleen communiceren. Ik ben niet in staat je gedachten te lezen..." sprak hij kalm. Zo hoefde ze zich geen zorgen te maken over wat ze na dacht. Even concentreerde Mitsu zich op het meer. "Razen, je komt van Razen niet?" sprak Mitsu. "Of verwar ik het nou met Nova?" sprak hij. Hij vond de magie moeilijk af te lezen, maar ze bezat een van de twee. Of mogelijk allebei.

Nog bijna sprakeloos staarde ze Mitsu aan. Hoe kwam het dat hij dat kon. Ergens was Isabelle blij dat Maud weg vloog. Ze kwam altijd op de verkeerde momenten en zei altijd de verkeerde dingen dan. Het antwoord van Mitsu deed Isabelle even fronsen. Ze knikte even kort. Ze had het zelf nooit mee gemaakt, maar dat kwam eerder omdat ze altijd een leven alleen had geleefd. Ze had zo min mogelijk contacten met de buiten wereld, en hier was het toch heel anders. Haar opluchting liet ze lichtjes merken toen hij zei dat hij geen gedachten kon lezen, wat zou hij wel niet denken als hij dat kon. Angst die ze had zou voor hem waarschijnlijk iets doms zijn. Wie was er nou bang om andere te ontmoeten, juist Isabelle. Mitsu vervolgde. Isabelle keek weer naar het meer terwijl ze naar hem luisterde. "Doe je dat ook met je.. je telepathie?" Isabelle keek vanuit haar ooghoeken Mitsu aan. "Dat vertellen wat voor magie ik heb." Isabelle stond nog strak van de spanning, ze zuchtte even en keek weer strak naar het meer. "Ik heb op allebei gewoond. Eerst Razen daarna Nova." Zei Isabelle zacht. Ergens vanuit de boom klonk Maud. 'Wauw! Ze zegt iets over zichzelf.. Knap gedaan hoor Mitsu!' Isabelle rolde even met haar ogen. Dat verdomde beest ook af en toe.

-- BTW, HAPPY BIRTHDAYY!

Mitsu had zich geen zorgen gemaakt over het feit wat ze zou kunnen denken. Hij dacht immers ook na en vaak ook over dingen die de rest absoluut niet hoefde te weten. Mitsu zijn ogen gingen kort naar het meer waar een stel leerlingen rustig een duik namen. Mitsu glimlachte enkel en zijn blik ging weer naar Isabelle. Mitsu was niet de beste als het ging om contact te leggen. Hij ontmoette graag mensen, maar hij had daarbij ook zijn angsten. Hij wilde niet stilvallen, hij wilde niet de stomste dingen doen die hij op dat moment zou kunnen doen. Mitsu keek op toen hij haar weer hoorde praten. Hij was kort in gedachten verzonken. "Hmmm, ik mis een kleine basiskennis van magie..." sprak hij vriendelijk. "We stralen het allemaal uit, magie..." sprak hij. "En een goed getrainde magiër kan deze magie makkelijk aanvoelen. Ik daarentegen ben nog niet zo volleerd maar proeven kan ik het wel. Ik kan het met enige moeite uithalen wat voor magie iemand heeft. Maar ik kan er niet iemand door opsporen..." sprak Mitsu vriendelijk en kalmpjes. Mitsu glimlachte vriendelijk toen ze wat over zichzelf vertelde. Leuk om te horen. "Ik heb o...." hij stopte toen de papegaai vanuit de verte nog wat riep. Hij draaide zich naar hem toe. "Ja goed he~!..." riep hij sarcastisch naar de papegaai. "Zeg zal ik Touma eens roepen! Dan kan je tenminste je vleugels van je lijf fladderen als je achterna wordt gezeten door een gigantische witte tijger..." sprak hij waarschuwend naar de papegaai. Mitsu grinnikte enkel. Hij keek naar Isabelle. "Geen zorgen. Touma heb ik hier..." sprak hij. Hij ritste de tas open en een kopje kwam omhoog. Touma had zijn naam horen vallen en was nieuwschierig geworden. Door de rugleuning zou de papegaai het amper kunnen zien wat het was, dat uit de tas kwam.

Een klein kopje van een jong tijgertje was zichtbaar. Maar het schoot net zo snel terug als het tevoorschijn was gekomen. Mitsu keek vreemd naar de tas. Om een of andere rede was Touma onrustig en angstig. Mitsu ritste zijn tas dicht. Touma had daar zijn eigen plek gemaakt. In een apart vak zaten een aantal boeken. Mitsu keek naar Isabelle. Hij voelde zich door Touma lichtelijk onrustig worden. Iets was er niet pluis. De kinderen die aan het zwemmen waren waren ook weg. Mitsu pakte zijn tas vast en deed deze op zijn schouder. Hij stond op alert dat zag je aan zijn rustige handelingen en zijn open ogen. Het was stil op het terrein, op een enkele vogel na. Ineens hoorde Mitsu een ademhaling. Gevolgd door een grom. Mitsu keek naar Isabelle. Die zat nog steeds naast hem. Mitsu schoof wat dichter bij haar. "Wat ik nu doe, vergeef me..." sprak hij. Ineens legde hij zijn arm over haar nek en trok haar van het bankje de grond op. In de lucht draaide hij haar naar boven zodat ze niet te hard zou vallen. Zijn tas was van zijn rug af gevlogen en weggerold. Mitsu draaide zich op Isabelle. En legde zijn hoofd zo laag mogelijk naast haar hoofd. "Alsjeblieft sluit je...." Mitsu stopte halverwege. Hij was te laat. De wolf was over Mitsu heen gesprongen en had zich dus aan Isabelle laten zien. Mitsu had een hekel aan het feit dat zoiets nou juist nu moest gebeuren. Maar het duistere bos was niet het veiligste bos dat er was. Een valse wolf was eigenlijk nog niets met water soms schuil ging. Mitsu keek naar de wolf en kwam zuchtend van Isabelle af. "Ik had nooit gedacht dat ik een meisje, op haar eerste schooldag, al moest beschermen tegen een valse wolf. Die wolf weet niet wat hij doet, de eerste schooldag, de eerste indruk. Hij verpletterd het hele veilige gevoel van haar, dat ze eventueel zou kunnen hebben." sprak hij mompelend tegen zichzelf. Mitsu zat nu tussen Isabelle en de wolf in met gespreide armen. Deze leken licht groen op te gloeien. Mitsu bereidde zich immers voor op een mogelijk gevecht.

-Dank je wel~!
Als je het trouwens niet leuk vind dat ik dit gebeuren met de wolf doe, dan moet je even een pb sturen, dan pas ik het even aan.

Isabelle had geïnteresseerd geluisterd naar het verhaal van Mitsu, wat zijn vrij bijzonder vond. Ze merkte al snel dat zij nog lang niet zo getraind was met haar magie. Ze gebruikte het immers weinig. Een gevecht zag zij nooit zitten dus voor die doeleinde was het al een gelopen race voor de ander. Ze kon zich amper verweren. En daarbij, haar magie gebruikte ze maar voor de kleine dingen. Maud wist er weer eens een opmerking in te gooien, iets waar Isabelle niet zo gauw iets over kon zeggen, maar dat deed Mitsu, op een bepaalde manier al. Isabelle keek ook even om naar Maud, die op haar beurt haar rug naar hen toe draaide. 'Pff.. Zo'n tijger kan echt niet bij me komen. Denk je me bang te maken ofzo.' Isabelle moest even grinniken, meer om de woorden van Maud, omdat ze daar enige angst in bleek te horen. Ze kende dat beest lang genoeg om te horen dat ze zich niet prettig voelde. Daarna keek Isabelle naar de tas van Mitsu die bewoog. "Wat lief.' Zei Isabelle zachtjes.

Het beestje verdween weer in de tas. Eigenlijk net zo snel als het verscheen. Misschien was het diertje ook verlegen, Isabelle zou ook zo hebben gereageerd. Ze was zelf ook altijd bang geweest, zeker voor de ontmoeting met andere. Echter bleek er iets te zijn, want Isabelle voelde aan de spanning van zichzelf en die van Mitsu dat er iets niet goed zat. Vragend keek ze hem aan toen hij zich verontschuldigde voor iets.. Ze had geen idee wat. Ze voelde zich al niet prettig dat hij dichter in haar buurt kwam. Het was alsof hij haar cirkel in kwam waar ze niemand in wilde hebben. Al snel werd het intimideren voor haar. Hij legde zijn arm om haar nek en trok haar het bankje af. In plaats van dat ze op de grond zou neer knallen viel ze echter op Mitsu waardoor het ongepast voelde. Niet begrijpend en beangstigend keek ze hem aan. Maud kwam als een malle aan gevlogen en ging op Mitsu zitten die inmiddels nu op Isabelle zat. Isabelle keek met grote ogen naar Mitsu, bang om ook mar iets te zeggen, bang om ook maar iets te doen, net als vroeger. Zijn hoofd kwam richting de hare en Isabelle moest moeite doen met slikken. Haar ogen stonden vol angst, verdriet en haat. Maar haar lichaam was strak gespannen maar tegelijkertijd zo slap dat ze niks kon doen. De woorden van Mitsu hoorde ze eigenlijk haast niet en ze liet een kreet uit haar mond horen toen er een beest over Mitsu heen sprong. In haar beweging bevroren, zonder te happen naar adem, werd haar hoofd haast rood. Maud kwam er gelijk aan vliegen, liep onrustig over het bankje heen en weer. 'Kijk wat je doet!' Galmde haar schelle stem. 'Adem!' Isabelle nam een hap adem en kuchte even. Ze had haast niet mee gekregen wat er zojuist was gebeurt, maar Maud ging onrustig op haar schouder zitten toen ze overeind kwam en Mitsu zat met zijn rug naar haar toe, mompelde iets wat ze zelf amper kon verstaan en keek toen langs hem heen, recht in de ogen van de wolf. Ze deinsde achteruit tot ze met een klap tegen het bankje aan kwam. Even wreef ze over haar rug. Ze was inmiddels zo'n stuk van hem weg geschoven dat hij uit haar cirkel was geraakt. "Wat....... is.......... dat?" Kwam er met stoten uit. Nog steeds had Isabelle moeite met ademen. Het was niet niks als er ineens iemand op je ging liggen die je niet kende. En zeker voor een onzeker en bang persoon als Isabelle was het geen pretje. Geschrokken keek ze van Mitsu naar de wolf.. Bang om ook maar enige beweging te maken. Bang om zelfs maar adem te halen.

Mitsu was iemand die 'de cirkel' van personen altijd waardeerde en naar luisterde, maar niet wanneer levens op het spel stonden. Mitsu deed dan alles wat hij kon, al was het een vriendelijk meisje van een bank af trekken en haar tegen de grond drukken. Als Mitsu het niet had gedaan was de wolf met zijn klauwen op Isabelle gekomen en wie weet wat dan gebeurt zou zijn.

Met zijn ogen strak op de wolf zat Mitsu nog steeds op zijn hurken voor Isabelle. Zijn armen nog steeds gespreid en nog steeds dezelfde groene gloed. Deze spreidde zich verder uit en vormde twee doorzichtige lianen. Mitsu keek strak naar de wolf. De intenties die de wolf precies had zag hij niet. Maar Mitsu kreeg het gevoel dat hij uit was op bloed, en dan het liefst van een makkelijke prooi. En in dit geval was dat Isabelle. Er stond alleen 1 ding in de weg, Mitsu. "Isabelle!" sprak Mitsu streng. "Ik zal er voor zorgen dat deze wolf niet eens in je buurt kan komen. Al kost het me een ledemaat." sprak hij vastberaden en met serieuze ondertoon. Toen Maud nog eens aan kwam vliegen en het waagde een loze opmerking te maken zuchtte hij kort. "Maud!. Ik heb je hulp nodig. Concentreer je op de golflengte van mijn magie, daarmee kun je het versterken..." sprak hij kalmpjes. "Maar dit werkt alleen als je geen woord zegt en muisstil bent. Hiervoor is Touma nog te jong..." sprak Mitsu duidelijk. Hij wilde niet dat Maud nog een loze opmerking maakte. Daar had hij geen behoefte aan. Maar hij wilde niet dat Maud zich compleet nutteloos voelde in dit gebeuren. De wolf gromde laag toen hij merkte dat Mitsu zich klaar maakte voor de eerste zet.

De twee lianen die eerst als twee slangen rustig bewogen, schoten ineens richting de wolf. En recht door de romp gingen ze. Het leek alsof de doorzichtige lianen een knoop legde met elkaar en aantrok. Daarna verdwenen de lianen. "Body Link, succes..." sprak Mitsu kalmpjes. Hij grijnsde. De wolf moest nu oppassen wat hij deed. Maar door de stem van Mitsu kwam het kopje van Touma ineens tevoorschijn. De tas die een vijftal meter van zowel de wolf als Mitsu verwijderd lag bewoog en de wolf merkte dit op. Wat er voor zorgde dat de wolf een nog makkelijkere prooi had. Mitsu slikte en rende richting de tas op het moment dat de grijze poten zich afzette. Maar halverwege de sprint zette de wolf een andere hoek in zijn baan, regelrecht op.....Isabelle! Mitsu remde zo snel hij kan af en rende terug. Het laatste wat Mitsu zag was de wolvenmuil die beet richting Isabelle.

Mitsu had zijn ogen gesloten en onderdrukte een kreet van pijn. Een stekende pijn schoot door zijn schouder. Hij stond met zijn armen gespreid weer vlak voor Isabelle. Alleen kon ze geen kant op. Mitsu vlak voor haar en de bank in haar rug.Kort kuchte Mitsu. De snuit van de wolf zat op zijn schouder en de gele kijkers keken recht op Isabelle. "Een wolf laat over het algemeen zijn prooi niet los." sprak Mitsu met een tevreden glimlach. Een klein straaltje bloed stroomde uit zijn linkerhoek van zijn lip. Ineens liet de wolf piepend los en droop strompelend af. Mitsu viel achterover en hijgde. Hij lag met een pijnlijke schouder voor Isabelle op de grond. Bij bewustzijn welliswaar maar veel kon hij niet. "Body link.." sprak hij. "Ik had mijn lichaam gelinkt aan de wolf. Als ik gebeten werd zou de wolf hetzelfde voelen. Andersom gaat niet, aangezien ik de persoon ben die hem heeft uitgevoerd..." sprak Mitsu die vanuit zijn ooghoeken naar Isabelle keek.

-Mijn excuses voor de extreem lange post, ik heb iets teveel lopen verzinnen tijdens mijn stage XD-

Isabelle kon alleen maar kijken in die grote kijkers van de wolf. Angst over spoelde haar en ergens zette ze zich schrap. En hoewel Mitsu voor haar zat kreeg ze sterk de neiging dat de wolf op haar af wilde komen. En de wolf zou dan ook wel door Mitsu heen gaan als het moest. Om haar heen, heel dicht om haar heen kwam een lichte gloed. De gloed was erg licht, bijna niet te zien. Maud keek even op naar Mitsu en deed daarna wat hij vroeg. Iets waar Isabelle lichtelijk versteld om stond. Maar lang kon ze dat niet zijn, het gevaar bleef haar strak aan kijken. Ze hoorde maar half wat Mitsu zei en fronste even. Daarna zag ze in haar ooghoek het kopje van de kleine tijger uit de tas komen. Geschrokken keek Isabelle ernaar. Haar hoofd draaide volledig om, het moment dat ze wilde opstaan om Touma te pakken zag ze Mitsu al naar het beestje gaan. Isabelle zag het gevaar op haar af komen. Ze duwde Maud weg, die achter haar ging zitten, de band om haar werd sterker, feller en lichter. Isabelle vertrouwde volledig op haar eigen kracht.

Haar leven flitste even voorbij. De momenten dat ze boos was geweest op haar ouders, maar waarom eigenlijk? Vaak sloeg het nergens om. De ruzie's met Demy
en de vervelende tijden op Razen. Isabelle beet haar kiezen op elkaar en klemde deze. Haar ogen kneep ze fijn. De angst overspoelde haar nu ze wist dat de wolf haar te pakken zou nemen, en Mitsu zou vast niet op tijd zijn. Dat kon niet. Het beest was vliegensvlug en Mitsu stond verderop bij Touma. Ze hoorde Maud achter haar heen en weer open op de bank, waarna ze er vanaf hopte en naar de rand liep. Isabelle deed haar ogen open en zag het beest gebogen staan, Mitsu in eerste instantie niet te zien. Geschrokken keek ze rond en zag Maud nog verder naar beneden springen, waar Mitsu op de grond lag, onder de wolf. Door de angst en spanning had ze zijn kreet niet gehoord en was ze alleen gericht geweest op haar eigen. Ze hoorde hem nog wat zeggen. Ze knikte even kort en keek sprakeloos toe.

Snel sprong ze van de bank af en knielde naast Mitsu neer. Ze zag de wolf alweer weg strompelen en bij Mitsu een straal bloed lopen. Met een vinger veegde ze deze weg, terwijl ze naar Mitsu zijn uitleg luisterde. Ze knikte lichtjes. "Nog nooit heeft iemand dat voor me gedaan." Zei ze zachtjes tegen hem. "Nog niemand heeft ooit zijn leven voor mij geriskeerd." Ze hielp Mitsu omhoog. Voorzichtig legde ze haar hand op zijn schouder, waar de wolf hem had gebeten. "Dit gaat misschien wat warm aanvoelen." Zei ze zachtjes. 'Ze wil je helpen, omdat jij haar leven hebt gered.' Hoorde Isabelle Maud zeggen. Lichtjes kwam er een glimlach op haar gezicht te staan. Deze verdween echter weer toen er een fel licht begon te schijnen bij haar hand. Een klein licht blauw vlammetje. Deze begon lichtjes te dansen over de bijtwond van de wolf. Langzaam werd het vlammetje roder en uiteindelijk verdween hij. "Het zal niet alle pijn wegnemen, daar is het te groot voor, maar het ergste is denk ik wel weg." Zei Isabelle zachtjes. Maud was inmiddels op haar schouder gaan zitten en keek gespannen naar Mitsu. Geen idee hoe hij zou kunnen reageren, evenals Isabelle die dat idee had. Ze had nog nooit iemand anders echt genezen. Ze deed het enkel bij zichzelf, bij Maud of heel af en toe bij haar familie. Het was niet iets waar ze heel getraind in was. Voorzichtig ging ze weer zitten op het bankje en liet een zucht haar mond verlaten. Het koste haar behoorlijk wat energie, zeker omdat ze niet zo getraind was in haar magie.

-- haha geeft niet.. kan ik ook eens een beetje los gaan whaha..
Hoop dat deze eigenlijk ook wel een beetje lang is (A)

Mitsu lag op de grond met een zelfvoldaan gevoel. Hij had iemand gered van een wolf. Iets wat hij niet dagelijks deed, maar stil blijven staan kon hij niet. Mitsu sloot kort zijn ogen maar opende ze weer toen hij haar hoorde. Hij grinnikte, wat over ging in kuchen. Hij had veel geleden met de beet van de wolf. Hij schudde zijn hoofd. "Ik had weg kunnen lopen en altijd met een schuldgevoel kunnen lopen. Of ik had je geholpen zoals nu en mijn leven riskeren, en daarmee iets goed doen...." sprak hij kalm. "Dan is het voor mij niet moeilijk kiezen..." sprak hij kalm en langzaam. Mitsu sloot zijn ogen op het moment dat hij haar hand op zijn schouder voelde. Er ging een prikkende pijn door heen. Hij zweeg en voelde het warm worden. De pijn ebde weg en hij opende zijn ogen en zag wat licht van zijn schouder af komen. Voor Isabelle haar hand weg kon trekken pakte hij met zijn andere hand haar pols vast. "Dank je..." sprak hij langzaam maar met een vriendelijke toon. Hij kwam met moeite overeind en kneep zijn ogen samen. Hij keek haar kort aan. Mitsu had nog een reserve van zijn magie. Moeizaam stond hij op toen hij zag dat ze terug ging zitten. Mitsu ging recht voor haar staan en keek een beetje naar beneden. Hij legde twee handen op haar schouders. Hij kneep een oog lichtelijk dicht toen zijn schouder nog durfde te klagen bij de beweging. Donkergroene gloed kwam op zijn armen. ging over in een beige achtige kleur gemengd met oranje vakken. Mitsu glimlachte. "Magie overdragen. Je bent kapot door het gebruiken van je magie, dit zal je wat energie geven..." sprak hij vriendelijk. Alleen Mitsu gaf iets meer dan hij zelf wist. Hij liet langzaam los en ging naast haar zitten. Hij hijgde nu na, het was iets wat hij niet dagelijks deed. Met een wolf vechten en wat energie afstaan. Het putte uit, dat kon hij wel zeggen.

Het was gewoon een wonder voor haar dat iemand die haar nog nauwelijks kende al zoveel voor haar deed. Het was iets wat ze nog nooit had mee gemaakt. Ze was er zelfs even stil van. Sprakeloos. En dat bleek maar weer, ze kon niks zeggen. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei. "Maar dan als nog. Je kent me nauwelijks en je zet je eigen leven op het spel." Zei ze zachtjes tegen hem. "Ik zal waarschijnlijk voor veel mensen onbekend zijn.. Dus.." Zei Isabelle meer in zichzelf dan tegen hem, niet veel mensen zouden haar immers missen. Ze legde haar hand op zijn schouder ben begon met helen. Isabelle stak zoveel energie in het herstel van Mitsu dat ze niet goed op haar eigen gezondheid lette. Hijgend kwam ze omhoog toen Mitsu haar pols beet pakte. Even geschrokken keek ze hem aan, maar een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen Mitsu haar bedankte. "Graag gedaan." Daarna schoof ze uitgeput op het bankje. Maud kwam bij haar zitten. Ze staarde even naar de grond waar ze wazig zag dat Mitsu overeind kwam. Het moest even bezinken wat er zojuist was gebeurt. Een of ander wild dier kwam om haar aan te vallen. In plaats van zijn doel te hebben gegrepen had hij Mitsu beet gehad. Ze schrok even toen ze twee handen op haar schouders kreeg. Verlegen keek ze omhoog, in Mitsu's ogen. Ze voelde zachtjes wat druk op haar schouders toen zijn armen gingen gloeien. verschillende kleuren wisselde elkaar af. Wat Isabelle normaal gesproken zou doen was weg deinzen. Het niet toelaten wat hij deed. Alleen de kracht had ze er niet meer voor. Maar deze kwam al snel door Mitsu. Isabelle knipperde even met haar ogen. Ze knikte bij zijn woorden. Zei niks. Ze wist gewoon niet wat ze moest doen bij mensen die zo aardig waren tegen haar. Ze had het nog nooit, tenminste heel weinig keren, meegemaakt dat iemand zo tegen haar deed. Misschien was dit wel een teken dat ze haar eerste echte vriend had gevonden, al vond ze het doodeng. Maar Mitsu gaf haar eenmaal het idee dat ze hem daadwerkelijk kon vertrouwen! Haar gezicht trok iets bezorgder toen Mitsu ditmaal hijgend naast haar kwam zitten. "Je hoeft echt niet zo veel te doen voor me. Ik red mezelf best. Je bent veel te aardig," Zei ze zachtjes tegen hem, terwijl ze haar gezicht naar hem toe draaide.

Mitsu had haar woorden gehoord. Ja, hij kende haar niet, en ja hij wist niet of ze te vertrouwen was. Nou en? Het was iets wat in hem zat. Het was het aard van het beestje om mensen te helpen in nood. En toch was hij dé organisatie gaan helpen. Echter had hij weer afscheid genomen van die periode. Mitsu keek naar Isabelle toen ze hijgde en verlegen omhoog keek. Een warme glimlach was het enige wat hij deed om haar proberen gerust te stellen. Mitsu ging naast haar zitten en hijgde uit. Kalm keek Mitsu voor zich uit en hijgde nog na. Het was toch verassend uitputtend. De body-link had hem de das om gedaan. Dat was de vermoeidste spreuk. En dan nog wat energie afstaan, die combinatie was niet goed. Mitsu wist in gevecht precies wat hij deed. Alleen was hij alles behalve ervaren en de uithoudingsvermogen lang nog ver onder het niveau van een leraar. Iets waar hij dagelijks aan werkte. Mitsu glimlachte en keek naar Isabelle toen ze sprak en lachte. Kort maar duidelijk. "Tja, de volgende keer zal ik de wolf wel zijn gang laten gaan..." sprak hij vriendelijk. "Ik kan heb eventueel nu ook halen, mocht je willen..." sprak hij kalm en grinnikte kort. "Nee..." sprak hij kort. "Ik ben niet véél te aardig" sprak hij ineens. "Isabelle. Ik had weg kunnen rennen en niet kunnen weten wat je overkomen zou zijn. Ik had je kunnen helpen en zelf wonden op lopen, maar daar tegenover jou in een heel zien." sprak hij kalm. "Ik deed wat ik dacht dat het beste was, Isabelle. De eerste dag, iets waarmee je de eerste indruk krijgt..." sprak hij kalm. "De wolf nam die slechte indruk weg, en ik wil die indruk weer omhoog krikken. De school is lang niet slecht, meer goed dan verkeerd zelfs..." sprak hij kalm. "En er lopen tientallen meer van mij rond. Die allemaal jou geholpen zouden hebben. Alleen moet ze je net treffen..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Het hijgen was minder maar hij haalde nog steeds onrustig adem. Mitsu glimlachte en keek naar Isabelle.

Isabelle voelde zich iets gerust gestelder na de woorden van Mitsu. Oke hij wilde het zelf, dat zei hij, maar toch kon Isabelle er ergens niet bij. Waarschijnlijk alleen omdat nog nooit ook maar iemand de moeite had genomen om ook maar iets voor haar te doen. En hij redde gelijk haar leven, terwijl hij net als al die andere haar ook had kunnen laten zitten. Nou wist Isabelle wel dat haar schild tegen een stootje kon, maar zo'n wolf daar achtte ze haar kracht niet sterk genoeg voor. "Het is gewoon voor mij.. nieuw." Zei ze zachtjes. "Ik ben dit gewoon niet gewent," ging ze verder, "nooit heeft iemand ook maar iets voor me gedaan, zijn hand ook maar uit gestoken. Ik ben altijd het onbekende meisje geweest. Niemand zou mij ooit redden voor zoiets. Isabelle keek met grote ogen naar Mitsu. "Je bent echt de eerste die zo iets voor me doet. Je wil niet weten hoe dankbaar ik je ben.." Isabelle zuchtte even. "Alleen het komt er weer zo knullig uit." Isabelle zuchtte even en trok haar benen op, sloeg haar armen er om heen. Ze wist nu gewoon even niet hoe ze zich moest gedragen, wat het beste was. Ze wilde niet dat Mitsu zich lullig zou voelen omdat ze geen bedankje kon geven. Want ze wist simpelweg niet hoe ze het moest doen. Ze was alleen al door het dolle heen dat hij haar gered had, wat niemand behalve haar familie waarschijnlijk ooit had gedaan. Al zag je het misschien niet aan haar. Ze was te verlegen en te bang om het te laten zien. Enkel het glimlachje op haar gezicht zou het kunnen verraden, dat ze blij was dat Mitsu er zojuist was.

Mitsu lag met zijn armen gespreid over de bank met zijn hoofd wat naar de lucht en hijgde nog steeds wat uit. Hij had zich echt tot het uiterste gedreven. Mitsu keek op toen hij haar woorden hoorden. Keek haar serieus aan en luisterde aandachtig. Hij was gestopt met hijgen en glimlachte kort. De laatste woorden deden hem in de lach schieten. Echter stopte die gelijk weer. "Nee..." sprak hij kalm. "Het komt er niet knullig uit...." sprak hij kalm. "In tegendeel, je spreekt vanuit je hart en dat is een goede eigenschap..." sprak hij kalm. "Diegene die jou zouden laten zitten zijn zelfzuchtige sukkels die niet weten wat ze zouden moeten doen..." sprak hij. "Ik twijfel geen moment als iemand mijn hulp nodig zou hebben....' voegde hij er aan toe en glimlachte. Hij keek weer naar de lucht. "Zo zie je maar weer, als je volhoudt, als je door blijft gaan en recht over dat pad heen wandelt. Hoeveel dalen je tegen komt. Eens komt die berg..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij vergeleek een heuvellandschap met positiviteit. Iets wat hij vaker deed. Vergelijkingen maken om iets te omschrijven. Hij glimlachte en keek toen weer naar Isabelle. Ineens voelde Mitsu iets tussen de twee inspringen. Touma had zijn weg uit de tas gevonden en was nu op zoek naar een beetje aandacht. En van wie zou hij dat makkelijker kunnen krijgen dan van Isabelle. Met een pootje op haar been keek hij haar zowat zielig aan. Mitsu grinnikte kort en keek naar hoe Isabelle er op zou reageren.

Isabelle keek naar de grond. Misschien had Mitsu wel gelijk, alleen zo voelde het niet. Ze had zich altijd al als een mislukkeling gevoeld en dat deed ze nog steeds. En wat die zelfzuchtige sukkels betreft. Het was hun goed recht toch? Isabelle deed nooit iets, dus waarom zouden zij iets voor haar doen. Isabelle zuchtte even kort en staarde naar de grond, om daarna naar Mitsu te kijken. Ze kon hem niet helemaal volgens. Met zijn heuvels en dalen. Isabelle zag haar leven als een groot dal waar ze nooit meer uit zou komen. Een dal dat eerst een heuvel was en veranderde in een gigantisch diep dal waar ze nooit meer uit zou komen. Enkele pieken er in maar bijna altijd zou het dalen. Ze zag alles meer negatief en gaf de schuld van iets altijd aan haar zelf. Iets wat misschien een ander niet zou doen. Maar alles wat er gebeurde wat met Isabelle te maken had was in haar ogen haar schuld. De dood van haar moeder, de gebeurtenissen op Razen echt alles. Isabelle wist niks op Mitsu te zeggen. Hij was zo positief en lief, dat niks zou helpen om haar gelijk te krijgen. Het was immers zo wat zei zij. Haar gedachten werden onderbroken doordat ze een lichte druk voelde op haar been. Maud kon het niet zijn, die voelde anders aan. Isabelle keek naar het kleine beestje dat op haar schoot stond. Haar zowat zielig aan keek. Isabelle glimlachte voorzichtig en legde haar hand op de kop van Touma. Zachtjes aaide ze het zachte beestje.