Master David
 PROFILEPosts : 636 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: [ A ] ir, thanks to some studies.Klas: Partner: Foreveralone. And fine with it.
 |  Onderwerp: Roxas  za sep 18 2010, 12:52 | |
| RoxasEnjoy When You Can,
Endure When You MustBasic Information:Naam: Roxas LumièreLeeftijd: 12 ¼Geslacht: MannelijkMagie: LichtPlaneet: NovaKarakter: Roxas is meestal een beetje zwijgzaam.
Hij kan wel goed opschieten met nieuwe mensen, die hij leert kennen.
Meestal geeft hij zijn echte emoties niet prijs en siert een glimlach altijd zijn gezicht,
Maar als hij alleen is kan hij nogal depressief zijn van wegen dingen die er zijn gebeurd,
In het heden en verleden.
Hij dagdroomt ook veel te veel en let dus nooit echt goed op in gesprekken/discussies.
Maar als hij in een situatie zit waar concentratie van hem verplicht is,
Is hij bijna niet af te leiden van het gebeuren.
Verder komt hij altijd op voor zijn vrienden, indien dit nodig is.
En is hij bereid zijn leven te geven om het hunne te beschermen.Uiterlijk:(Plaatje kan erg groot zijn.)- Spoiler:
Extra: Hij houdt van ijsjes ~GeschiedenisBeknopt- Spoiler:
De relatie tussen Roxas en zijn ouders kun je slecht noemen.
Zijn moeder is bij zijn geboorte overleden, vandaar dat hij altijd enigs kind is gebleven.
Zijn vader deed zijn best hem goed op te voeden en te beschermen,
In een van zijn pogingen tot bescherming is hij om het leven gekomen.
Roxas is bij zijn 6de jaar wees geworden.
Hij kwam vrij vroeg in aanraking met zijn magie,
Waardoor hij al snel als buitenbeentje werd behandeld.
Zijn vrienden hebben hem in de steek gelaten omdat ze jaloers waren en/of hem eng vonden omdat hij al zo snel tekenen had van magie.
Later, toen hij naar de middelbare ging, ging het ook niet goed.
Opnieuw was hij weer het buitenbeentje en uiteindelijk heeft hij besloten naar een andere school te gaan: Starshine.
A Chapter- Spoiler:
Met doffe ogen maakte Roxas de deur open. Zodra hij voet zette in de kamer gooide hij zijn rugzak ergens in een hoek van de kamer. Hij beende snel naar zijn bed en liet zich erop vallen om vervolgens zijn gezicht te verbergen in het kussen. Stilletjes begon hij te snikken, hopend dat niemand hem zou horen. Opnieuw hadden ze hem weer te pakken gehad en getreiterd… En waarom? Omdat hij weer degene moest zijn die vroegtijdig zijn magie uitvond. Trouwens, hij was er niet eens goed in! Hij rolde op zijn rug en staarde met rode ogen van het huilen naar het plafond. De jongen hapte een keer naar adem en legde de rug van zijn hand op zijn voorhoofd. Waarom gebeurde hem dit eigenlijk allemaal? Het was allemaal begonnen op die ene dag…
Met een grote glimlach die zijn gezicht sierde rende Roxas over het weiland. Hij en zijn vriendjes speelde verstoppertje. Zoekend keek hij om zich heen. Misschien als hij zich in de struiken zou verstoppen… Ja! Dat was een perfect plan! Snel rende de jongen de struiken in om daar vervolgens te hurken en zich te verstoppen. Hij legde zijn handen op zijn knieën. Zijn zintuigen waren alert, klaar om te rennen als het nodig was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en volgde iets met zijn ogen. Het was een meisje. Ze had blond haar tot aan haar schouders. Zoekend keek ze om zich heen, op zoek naar andere. Blijkbaar moest zij iedereen gaan buten. Met een onderdrukte glimlach volgde Roxas haar met zijn ogen. Alles gebeurde zo snel…
De beer.
De gil.
Zonder na te denken schoot de jongen overeind en rende hij naar het meisje toe. Met gestrekte armen ging hij voor haar staan, in een poging haar te beschermen. De beer brulde luidkeels en ging kundig op zijn achterpoten staan. Met een blik dat stond tussen angst en zelfverzekerdheid keek hij ernaar. Hij slikte. De beer hief zijn massieve poot op. Zijn klauwen glommen in het zonlicht. Instinctief kneep Roxas zijn ogen dicht, maar hij weigerde weg te gaan. De klauwen naderden snel. De jongen slaakte een kreet. Een felle flits verblinde alles voor een paar seconden. Hij verblinde de beer, die hierdoor miste en toen angstig weg rende. Al hijgend viel hij op zijn knieën. Over zijn schouder keek hij naar het meisje. Maar haar blik was verre van respectvol noch bedankend. Hij was vol angst.
Proberend de herinnering uit zijn hoofd te bannen hapte de jongen een keer naar adem. Hij had zijn tranen weer rijkelijk laten vloeien zonder er erg in te hebben. Hij rolde op zijn zij en staarde naar de muur, die even wit was als het plafond. Het was een nogal eentonig vertrekje. Hij ging weer overeind zitten en staarde naar het andere bed, dat keurig opgemaakt was. Er had nooit iemand blijvend in geslapen… Meestal wouden ze zo snel mogelijk bij hem weg. Omdat hij andere zou ‘aansteken’ of zo. Eventjes staarde hij in het niets. Hij ademde diep in. Zijn besluit stond vast. Des te langer hij hier zou blijven, des te meer hij zou denken aan vroeger… Een tijd die hij achter zich wou laten. Hij was hier met weinig spullen aangekomen, dus ging hij ook met weinig spullen weg. Geruisloos stond hij op en begon hij zijn spullen in te pakken. De toestemming van de directeur om naar een nieuwe school te gaan kwamen als een soort van redding voor hem.
Hij zou de volgende dag vertrekken en alweer opnieuw beginnen. Deze keer hopelijk met meer succes.
De volgende dag was Roxas al vroeg op. Hij kon niet wachten op zijn vertrek. Bij klokslag negenuur pakte hij zijn rugzak. Hij staarde eventjes naar zijn andere tas, waar al de andere benodigdheden inzaten en pakte hem toen stevig vast om hem op te tillen. Snel baande hij zich een weg door de lange gangen tot hij bij de hoofdingang kwam. Dit zou de laatste deur zijn die hij zou moeten passeren. Dan pas zou hij dit oord echt vaarwel kunnen zeggen. Hij hapte een keer naar adem. En liep toen met zelfverzekerde grote passen naar buiten. Hij ademde de frisse buitenlucht in. Hij bracht allerlei nieuwe geuren mee, sommige bekend, sommige nieuw. Nieuw… Zo zou hij zich weer gaan voelen op de nieuwe school…
(Ja, I ;heart; Roxas van Kingdom Hearts.) |
|
