Met bonkend hoofd en een krijtwit gezicht staarde ze naar haar benen. Het bloed langs de zijkant van haar hoofd had zich vermengd met tranen maar het stromen van dat laatste was gestopt. Ze was al vrij ver van de zaal verwijderd maar toch wist ze dat Malekith haar gehoord moest hebben. Of anders had hij haar bloed wel geroken. Ze moest zich met kracht overeind houden, haar benen lagen slap op de grond en weigerden dienst. Hoe was het mogelijk? Al vier jaar lang was het goed gegaan, waarom was die stomme afwijking nu weer tevoorschijn gekomen?!
Ze deed weer een poging om op te staan en viel na een flinke inspanning omver. Ze duwde zichzelf weer overeind in een zittende houding en uitte een woord waarvan zelfs Elveria van zou schrikken. De tranen welde weer op. Nu zou het zeker uitkomen, tenzij ze Savador in vertrouwen nam en die zou dat hoogstwaarschijnlijk aannemen als een kans om haar bij Norwood weg te halen en wie weet wat met haar uit te halen.
Twee armen omhelsde haar. "Rustig maar, ik ben hier" Een kalmerende hand streelde haar haren. "Bij mij kan je niets meer gebeuren, ik pas op je." Malekith drukte haar tegen zich aan en verlichte de pijn bij haar hoofd. Enya kalmeerde wat en ademde wat rustiger uit. 'Het spijt me....ik...ik kan niet opstaan...' Ze pakte hem bij zijn bovenarm beet. 'Ik kan er niks aan doen....als sinds...sinds die dag dat...' Haar stem stokte. Het geheim...het grote geheim dat ze al heel lang had verborgen. Zelfs voor Lie.

Malekith voelde dat Enya alweer wat rustiger werd in zijn armen, en hoorde dat ze weer wat langzamer ging ademen. Opeens werd ze weer wat gespannener, en Malekith keek haar afwachtend aan. Hij verwachtte dat ze zo iets ging zeggen, maar hij liet haar haar tijd nemen. "Het spijt me....ik....ik kan niet opstaan..." Zei Enya met moeite terwijl ze Malekith's bovenarm vastpakte. Hij keek haar een beetje verward aan, wat zei ze nou? "Ik kan er niks aan doen....al sinds...sinds die dag dat...." Ze probeerde nog iets uit te brengen, maar het leek alsof ze het gewoon niet kon. Malekith herkende opeens totaal hoe Enya zich voelde, aangezien hij ook ooit een lang bewaard geheim had moeten vertellen. Eens was de eerste keer, en Malekith voelde aan Enya dat ze zich op dit moment in net zo'n situatie bevond. De gang was uitgestorven en donker, iets wat Malekith altijd op zijn gemak deed voelen. Het donker had iets rustigs, je kon erin wegkruipen, terwijl het zich als een deken om je heen hulde. "Ten eerste hoef je je helemaal nergens voor te verontschuldigen, jij hebt helemaal niets fout gedaan, in ieder geval niet voor mij." begon Malekith rustig. "En ik ben er ook zeker van dat je dat voor anderen ook niet hebt." Fluisterde hij er rustig achteraan. Het was ook zo, Enya was een meisje dat nooit met opzet iemand pijn zou doen. Rustig leunde ze in Malekith's armen tegen hem aan, terwijl ze samen op de donkere gang zaten. "Vertel nu rustig wat je wilt zeggen, neem gerust alle tijd die je nodig hebt." Zei Malekith zachtjes. Enya moest zich vooral niet haasten, dan sla je snel dingen over wat weer tot misverstanden lijdt. "Onthoud dat altijd, ik ben er altijd voor je als je iets aan iemand kwijt wilt, I'm there to listen." Fluisterde hij zachtjes met zijn ogen dicht, terwijl hij nog altijd zijn armen om Enya heen had geslagen. "Always there..." Fluisterde hij nog zachtjes in zichzelf, en wachtte nu tot Enya weer iets zou zeggen. Het maakte hem niet uit hoe lang het zou duren, hij had namelijk alle tijd voor Enya, en hij zat hier ook eigenlijk wel goed. Het was gezellig donker, op twee kleine zilveren lichtjes na.

De wond op haar hoofd herstelde een beetje maar toch zou ze er een litteken aan overhouden. "Ten eerste hoef je je helemaal nergens voor te verontschuldigen, jij hebt helemaal niets fout gedaan, in ieder geval niet voor mij." begon Malekith rustig. "En ik ben er ook zeker van dat je dat voor anderen ook niet hebt." Fluisterde hij er rustig achteraan. Ze sloot even haar ogen en er rolde weer een traan over haar wang. Gewoon een overgebleven. "Vertel nu rustig wat je wilt zeggen, neem gerust alle tijd die je nodig hebt." Ze haalde trillerig adem en sperde haar ogen weer wijdopen. "Onthoud dat altijd, ik ben er altijd voor je als je iets aan iemand kwijt wilt, I'm there to listen." Fluisterde hij zachtjes met zijn ogen dicht, terwijl hij nog altijd zijn armen om Enya heen had geslagen. "Always there..." Ze duwde zichzelf een beetje van hem af en keek hem strak aan. 'Dat kan ik niet...' Ze sloot weer even haar ogen. 'Je ziel kan toch bezit nemen van mijn lichaam? Doe dat dan en kijk in mijn geheugen....want ik kan het niet uitleggen.' Ze legde haar hoofd weer tegen zijn borstkas. 'Dit is wat er schuilgaat achter mij...' Ze concentreerde zich op die ene herrinnering...dat ene moment dat haar leven omver had geblazen. Malekith zou het zien en het hopelijk begrijpen.

Sneeuw dwarrelde naar beneden en hulde alles in het wit. Een groot, statig landhuis werd bedekt onder een grote laag verse vlokken. Een meisje met rood haar en blauwe ogen hield zich vast aan de hand van haar moeder. Ze was klein, niet groter dan twee opelkaar gestapelde laarzen en leek een jaar of vijf. De blauwe ogen flitsten alle kanten op en leken ergens op te wachten. Haar magere gestalte was nauwelijks zichtbaar achter de grote rok van Seevra die het meisje stevig vasthield. Een man kwam naar buiten, statig en trots. Hij hield een wandelstok vast en liep de vrouw en het kind voorbij. 'Danio, dit kun je niet maken.' siste de vrouw en greep het meisje nog steviger vast. 'Houd je brutale mond dicht wijf.' snauwde de eigenaar van het huis. 'Het is je dochter! Hoe kun je deze beslissing nemen?!' De man negeerde haar en trok het kind van haar weg. 'Des te meer reden om iedereen te laten zien wat voor een kleine feeks het is.' Het meisje gaf geen kik maar keek alleen maar strak voor zich uit. Haar vader dwong haar om voor hem te gaan staan. 'Dit zal je dat geren wel afleren, jij klein onderkruipsel.' siste hij en gaf een zwiepje met zijn hand. Luid gillend en huilend van de pijn viel het kind neer aan de voeten van haar vader. 'Enyana!' gilde de vrouw en wilde op haar af rennen maar haar man hield haar tegen. 'Laat dat, anders kun jij hetzelfde krijgen.' Hij keerde zich naar het snikkende meisje. 'Vanaf deze dag aan loop je mank mijn kind. Je spieren zijn ontregeld en vastgegrendeld wanneer je je te sterk inspant. Ook je vruchtbaarheid zal worden aangetast. Je zult geen kinderen kunnen krijgen totdat je iemand zult ontmoeten dat net zo'n monster is als jij. Alleen van diegene zul je nageslacht kunnen baren.' En na zijn dochtertje eerst doordringend te hebben aangekenen, trok hij zijn vrouw mee naar binnen, de vijfjarige Enya achterlatend in de sneeuw.

Malekith voelde hoe Enya zich een beetje van hem afduwde. Hij keek haar even niet begrijpend aan, maar zag toen dat ze iets wilde zeggen. "Dat kan ik niet...." Zei ze langzaam, en sloot haar ogen. Malekith was even stil, en knikte langzaam. Hij wist wel wat dat betekende, hij zou zijn verhaal ook niet zomaar één, twee, drie kunnen vertellen. Dat moest je ervaren. "Je ziel kan toch bezit nemen van mijn lichaam? Doe dat dan en kijk in mijn geheugen....want ik kan het niet uitleggen." Nogmaals knikte Malekith, en was het met haar eens. Enya legde zachtjes haar hoofd tegen zijn borstkas, en hij ademde even diep in. "Dit is wat er schuilgaat achter mij..." Zei ze geconcentreerd, net voordat Malekith zijn ziel over Enya's lichaam uitblies.

Malekith zag een klein meisje in de sneeuw staan. Een meisje met rood haar en blauwe ogen, duidelijk Enya, maar dan nog klein. Opeens kwam een grote man naar buiten, duidelijk erg trots, en was op die trots waarschijnlijk ook erg zuinig. Er was ook een vrouw bij, die hield Enya's kleine hand vast. Waarschijnlijk waren het haar ouders. De man en vrouw schreeuwden iets naar elkaar, Malekith hoorde het wel, maar begreep niet helemaal wat ze ermee bedoelden. Ruw trok de man Enya weg, maar Enya deed niets, waarschijnlijk omdat ze dat niet durfde. Duwend jaagde de man het kind vooruit, terwijl hij haar ondertussen aan het uitschelden was. Een enorme klap volgde, en het volgende moment lag Enya huilend op de grond, voor de voeten van haar vader. De vrouw schreeuwde en wilde naar haar toerennen, maar de man hield haar tegen. De volgende woorden verstond Malekith erg goed, en hij schrok er van hoe wreed ze wel niet waren. "Vanaf deze dag aan loop je mank mijn kind. Ook je vruchtbaarheid zal worden aangetast. Je zult geen kinderen kunnen krijgen totdat je iemand zult ontmoeten dat net zo'n monster is als jij. Alleen van diegene zul je nageslacht kunnen baren." Het meisje bleef verstijfd achter in de sneeuw, terwijl vader en moeder weer naar binnen liepen.

Malekith zat verstijfd als een bange kat tegen de muur gedrukt. Zijn ogen waren volledig zwart geworden, er was geen zilver meer te zien. Snel ademde hij in en uit, maar na een tijdje werd hij alweer wat rustiger. Hij merkte dat zijn handen in klauwen veranderd waren, en trok ze snel weer terug. Hoe wreed kon iemand zijn? Malekith wist dat wel, hij had immers zelf iets soortgelijks meegemaakt, alleen niet op die leeftijd al. Langzaam kroop hij weer naar Enya toe, waar hij zonder iets te zeggen diep inademde, en een zilveren gloed zich van Enya naar Malekith's hard begaf. Zijn ogen kregen hun zilver weer terug, maar hij zag er nog steeds erg geschrokken uit. Na een paar minuten durfde hij eindelijk weer iets te zeggen. "Waarom deed hij het?" Zei hij met tranen in zijn ogen. "Waarom noemde hij je een monster?" Vroeg hij met een iets luidere stem, en de tranen stroomden inmiddels over zijn wangen. "Waarom...." Zei hij zachtjes in zichzelf, en keek wanhopig om zich heen alsof hij iets zocht. Hij zat onderuit gezakt tegen de muur, alsof hij zich geen raad meer wist. Dat wist hij ook niet. "Als jij een monster zou zijn, wat je niet bent volgens mij, wat moet ik dan wel niet zijn?!" Schreeuwde hij bijna uit. Malekith besefte dat hij was opgesprongen en tegen de muur was gevlogen, om daar vervolgens een flinke barst in te maken. Hij kon er niets aan doen, het was voor hem nog altijd moeilijk om met zichzelf te leven. Maar nu ging het hem om Enya. Zij was geen monster, dat zat niet in haar. "Jij bent geen monster, waarom deed hij dat?" Vroeg hij zachtjes. Enya was Enya, geen monster.

Malekith had haar los gelaten en leek echt door het lint te gaan. Zijn ogen waren helemaal zwart en hij leek buiten zichzelf van woede. Zijn handen waren onmenselijk geworden, klauwen. Ze schrok ervan. Maar al snel werd hij weer de oude. Een paar minuten bleef hij stil. "Waarom deed hij het?" Zei hij met tranen in zijn ogen. "Waarom noemde hij je een monster?" Vroeg hij met een iets luidere stem, en de tranen stroomden inmiddels over zijn wangen. "Waarom...." Tussen haar tranen door moest ze even glimlachen. Hij zou dit punt moeilijk begrijpen. Ze kon het hem uitleggen maar hij zou haar tegen zichzelf blijven verdedigen. "Als jij een monster zou zijn, wat je niet bent volgens mij, wat moet ik dan wel niet zijn?!" Schreeuwde hij bijna uit. Hij veroorzaakte een enorme barst in de stenen muur en nu zag ze voor het eerst iets onmenselijks in hem terug. "Jij bent geen monster, waarom deed hij dat?" Vroeg hij zachtjes. Ze wreef over haar nog steeds futloze benen en staarde naar de grond. 'Mijn geboorte heeft mijn moeder onvruchtbaar gemaakt. Toen ze zwanger van mij werd, waren de onderzoeken uitgekomen op het feit dat ik én mijn moeder het niet zouden overleven.' Ze slikte, dit was een lastig onderwerp en ze had het er alleen met Milo over gehad. 'Dat gebeurde uiteindelijk niet, hoewel ik het maar op een haar na overleefde. Mijn moeder's baarmoeder was zo toegetakeld dat het geen tweede kind zou kunnen dragen. We weten niet hoe, maar ik was geen normaal kind toen ik in haar buik zat. Ik was wel degelijk een monster, wanneer er geen controle meer over me was, gebruikte ik magie terwijl ik dat eigenlijk nog niet hoorde te bezitten.' Ze keek Malekith weer aan. 'Als ik kwaad ben...je zag zelf wat er met mijn ogen gebeurde, als ik buiten mezelf van woede ben gebeuren er vreselijke dingen...Ik kan mezelf niet in bedwang houden en ben krachtiger dan normaal. Mijn vader vervloekte de ontwikkeling van mijn spieren, deels als bescherming tegen mezelf en anderen en deels omdat ik geen jongen was...' ze glimlachte wrang. 'Als ik me teveel inspan, activeer ik de vloek en worden mijn benen buiten werking gesteld, wieweet voor hoelang. En die onvruchtbaarheid...nouja, na wat ik mijn moeder had aangedaan moest ik zelf weten hoe het is...Alleen iemand die ook kampt met weinig zelfcontrole en ongekende krachten kan mijn kinderen verwekken, en als mijn eerstgeborene een jongen is.....dan pas wordt de vloek opgeheven...' Ze veegde een haarpluk achter haar oor. Het bloeden was gestopt.

Malekith slikte, niets meer dan dat. Enya deed hetzelfde, en keek stilletjes naar de grond. "Mijn geboorte heeft mijn moeder onvruchtbaar gemaakt. Toen ze zwanger van mij werd, waren de onderzoeken uitgekomen op het feit dat ik én mijn moeder het niet zouden overleven." Zei ze uiteindelijk. Ze was even stil, en keek Malekith daarbij aan. Hij zat nog steeds een paar meter verderop verbijsterd te kijken. "Dat gebeurde uiteindelijk niet, hoewel ik het maar op een haar na overleefde. Mijn moeder's baarmoeder was zo toegetakeld dat het geen tweede kind zou kunnen dragen. We weten niet hoe, maar ik was geen normaal kind toen ik in haar buik zat. Ik was wel degelijk een monster, wanneer er geen controle meer over me was, gebruikte ik magie terwijl ik dat eigenlijk nog niet hoorde te bezitten." Malekith zat met grote ogen te luisteren, in kleermakerszit zoals gewoonlijk. Ineengekrompen liet hij de woorden door zijn hoofd gaan, en sloeg ze goed en veilig op, een plekje waar niemand anders bij kon. "Als ik kwaad ben...je zag zelf wat er met mijn ogen gebeurde, als ik buiten mezelf van woede ben gebeuren er vreselijke dingen...Ik kan mezelf niet in bedwang houden en ben krachtiger dan normaal. Mijn vader vervloekte de ontwikkeling van mijn spieren, deels als bescherming tegen mezelf en anderen en deels omdat ik geen jongen was..." Vervolgde ze haar verhaal, waar bij ze even een klein glimlachje op haar gezicht toverde. "Als ik me teveel inspan, activeer ik de vloek en worden mijn benen buiten werking gesteld, wieweet voor hoelang. En die onvruchtbaarheid...nouja, na wat ik mijn moeder had aangedaan moest ik zelf weten hoe het is...Alleen iemand die ook kampt met weinig zelfcontrole en ongekende krachten kan mijn kinderen verwekken, en als mijn eerstgeborene een jongen is.....dan pas wordt de vloek opgeheven..." Het was even stil. Tenminste... niet even, maar best wel lang. Voor Malekith's gevoel had die stilte wel uren geduurd, maar het waren er eigenlijk maar vijf. Hij besloot om de stilte te doorbreken met een klein kuchje en een knikje, terwijl hij nog steeds nadenkend naar de grond zat te staren. De gang was opeens niet meer zo gezellig donker als die eerst was geweest, de muren waren nu hoog en het was volledig stil geworden. Hoelang zaten ze hier eigenlijk al? Malekith was totaal zijn besef van tijd vergeten, en besloot toen weer langzaam naar Enya toe te kruipen. "Ik weet niet wat ik moet zeggen..." Zei Malekith na een tijdje. Hij wist het ook niet, en hij wilde ook niet zomaar iets uitkramen wat waarschijnlijk nergens op sloeg. "Ik dacht dat je met monster zoiets als ik bedoelde... maar dat was dus anders. Sorry dat ik me daarom even niet in kon houden net." Zei hij, en knikte even grinnikend naar de muur, waar een enorme barst in zat. Hij had Savador belooft dat hij geen onrust meer zou veroorzaken, dus blies hij even een laagje zilver over de scheur uit, waarna deze verdween. "Jij hebt nu volgens mij je verhaal verteld, en ik denk dat de tijd gekomen is, om ook mijn verhaal maar te delen." Zei hij zachtjes en raadselachtig, waarna hij Enya weer aankeek. Zachtjes straalde een zilver licht op Enya af, die in haar lichaam verdween. Malekith slikte nog even, maar zette toen zijn volledige geest en lichaam open voor Enya.

Een suizend geluid ging door Malekith heen, het geluid van zijn lichaam. De lucht die in zijn longen werd gepompt, en vooral: het geluid van zijn ziel, een hoog suizend geluid van een onevenaarbare energie die zich in de kleine gestalte schuilhield. De kracht van zijn lichaam was zo groot dat hij in een afzet bij het plafond kon zijn, en dat was best hoog. De geur van oud gedruppeld bloed prikte in zijn neusgaten, vermengt met de hapjes en drankjes die in de grote zaal werden opgediend. De muziek die van beneden kwam kon hij nog duidelijk horen, met daarbij de kwade voetstappen van Savador die zich aan de andere kant van het kasteel bevonden. Maar al snel was dat alles totaal weg, alsof het met een rode knop was uitgeschakeld. Langzaam kwam er iets in zicht, het leek de gang wel. Ja, dat was het ook. De gang, maar dan door de ogen van Malekith, en dat zag er net iets anders uit dan door de ogen van een normaal mens. Maar ook dit was niet voor lang te zien, de gang maakte plaats voor een donkere kamer, ver afgesloten van alles wat er bestond.

Een twaalfjarig jongetje zat als een bange kat tegen de muur gekropen, het enige wat hij kon in de cel waar hij was opgesloten. Verder was er helemaal niets, alleen maar donker en steen. Hij had er sinds een paar jaar gezeten, bij zijn moeder weggesleept als een veulen van zijn merrie. De jaren erna hadden ze hem geslagen, gemeen gemaakt... zijn donkere echte binnenkant naar buiten gelokt. Koud had hij het niet, dat gevoel kende hij niet. In een ruk werd de deur opengetrokken, en het donker maakte plaats voor daglicht. De cel was opeens volledig verlicht, wat het jongetje op deed schrikken uit zijn gedachten. Van een jongetje was hij opeens in een monster met klauwen, tanden en vleugels veranderd, maar bovenal, zijn ogen stonden verradelijk in zijn hoofd, en keken de mensen om hem heen gevaarlijk aan. Hij probeerde boos weg te vliegen, maar de kettingen om zijn benen, armen en nek stonden dat niet toe. Ruw werd hij zijn cel uitgesleept, waarna zijn kettingen werden losgemaakt. De eerste persoon die de hij tegen was gekomen was al onthoofd, waarna de tweede volgde. Pijlsnel schoot hij naar buiten, maar buiten was er niet. Het was een glazen kooi waar hij en zijn soortgenoten in vast zaten, niets meer dan dat. Een grote, bruinharige jongen kwam op hem afgevlogen, met dezelfde gemene blik in zijn ogen als hij. Een onmenselijke krijs ontsnapte uit zijn mond, en de bruinharige jongen deed hetzelfde. Zo gingen ze het gevecht aan, en het kleine jongetje won. Al gauw ging iedereen voor hem uit de weg, niemand durfde meer het gevecht met hem aan te gaan. "Zo een heb ik er nog nooit meegemaakt." hoorde hij één van de bewakers op een dag zeggen. "Zo snel, zo sterk, zo'n verbitterd hard.... Hij is prachtig." Dit deed het jongetje trots voelen, trots op wat en wie hij was. Alle beledigingen zoals 'gemeen' en 'moordenaar' vatte hij op als goed, en alle complimenten zoals 'lief' en 'schattig' waren voor hem een reden om diegene te laten weten wie de baas was. Een echte show-off werd hij ervan, hij ging graag de wedstrijd met anderen van zijn soort aan. Ook was hij de knapste van al zijn honderden soortgenoten, aangezien niemand hem durfde aan te vallen. Velen waren verminkt door de verwondingen die ze hadden opgelopen tijdens gevechten. Het kleine jongetje heette Malekith, en kreeg de bijnaam "The King", omdat hij gewoonweg het sterkste was van al zijn soortgenoten. Dit maakte hem trots, en dat trotse was nooit meer weggegaan. De jaren erna ging het zo door. Hij kon alles maken, en niemand moest het durven om zich beter voor te doen dan hij. Hij veroverde alle meisjes van zijn soort, en hielde alle jongens op afstand, alleen al door voorbij te vliegen. Tot een paar jaar geleden, toen hij was ontsnapt, en de echt wereld was ingegaan. Mensen waren over het algemeen vreselijk, en Malekith had een grote hekel aan ze gekregen. Hij kon er totaal niet mee omgaan, ze waren bijna allemaal hetzelfde, en hij was de enige andere. Van de The King was hij opeens veranderd in iemand die niets had. Gelukkig had hij daarvoor ook niets gehad, hij was gemaakt voor buiten in het bos, in het donker. Voedsel was ook geen probleem, hij kon alleen maar mensen eten, verder niets. Maar hier waren de mensen niet blij mee, terwijl dat altijd had gemogen. Overal werd hij weggejaagd, nergens werd vriendelijk tegen hem gedaan. Van een trots wezen was hij in een verlegen jongetje met een groot geheim veranderd. Nooit had hij vrienden gehad, tot de dag dat een klein roodharig meisje in een meer had zien staan. Hij had haar gelijk geweldig gevonden, aanbad haar zowat. Zij was de enige vriend die hij ooit had gehad, voor de rest had hij iedereen vermoord, en vond niemand hem aardig.

Zachtjes vervaagden de beelden, en kwam het gesuis van Malekith's lichaam weer terug. Het was hoger dan net, wat kwam door de opwinding die de herinnering had veroorzaakt. Een enorme energie balde zich op de plek waar normaal een hart zou hebben gezeten en barste nog net niet uit een. Langzaam stierf het geluid van zijn lichaam weer weg, en kwam de normale wereld weer voor zich...

Malekith hapte naar adem alsof hij uit de dood herrezen was, toen de zilveren gloed van Enya's lichaam weer zijn eigen lichaam binnen ging. Hij moest even hijgen om op adem te komen. Langzaam keek hij Enya aan, terwijl er een traan over zijn wang gleed. "That was my story in short..." Zei hij snikkend, en verborg zijn gezicht tussen zijn knieën. Groot als hij eens was, zo gebroken was hij nu.


(woeeeh megapost xD)

De stilte die erop volgde duurde minuten en het hadden ook wel jaren kunnen zijn. Ze zat daar, doordrongen van bloed en tranen. Een onvruchtbaar kind en gedoemd eeuwig zonder normale beweging te leven. Malekith besloot die stilte met een klein kuchje en kroop weer naar haar toe. Maar deze keer wilde ze niet dat hij haar aanzou raken. "Ik weet niet wat ik moet zeggen..." Zei Malekith na een tijdje. Ze sloeg haar ogen neer. "Ik dacht dat je met monster zoiets als ik bedoelde... maar dat was dus anders. Sorry dat ik me daarom even niet in kon houden net." Zei hij, en knikte even grinnikend naar de muur, waar een enorme barst in zat. Ze glimlachte even. 'Geeft niet, ik heb erger gezien...' Ze keek even naar het gat en bedacht dat ze inderdaad erger had gezien. Zoals Savador die Elveria op haar donder gaf.
"Jij hebt nu volgens mij je verhaal verteld, en ik denk dat de tijd gekomen is, om ook mijn verhaal maar te delen." Ze keek hem verward aan maar het gebeurde al. Voordat ze er erg in had werden haar gedachten afgevoerd naar zijn geheugen.

De kamer die ze zag was nog erger dan ze zich had kunnen voorstellen. Bij haar thuis hadden ze een soortgelijke gehad, wanneer haar vader een woedeaanval had en zij opgesloten werd. Hij was verlaten dacht ze. Nee toch, een klein jongetje van een jaar of twaalf. Hij zat weggedrukt tegen de muur aan. Ze herkende Malekith, maar dit beeld joeg haar angst aan. Waarom zat hij hier opgesloten als een valse hond, waar waren zijn ouders? De deur vloog open en het daglicht dat naar binnen stroomde was oogverblindend. Malekith schoot woedend op maar werd door zware kettingen tegengehouden. Bewakers sleepten hem ruw mee. Het beeld van twee afgeslachte mensen deed haar niets, dit was wreed. Een soortgenoot kwam naderbij, stootte een vogelachtig gekrijs uit waarna hij en Malekith elkaar aanvielen. Niemand won van hem.
"Zo een heb ik er nog nooit meegemaakt." hoorde ze één van de bewakers zeggen. "Zo snel, zo sterk, zo'n verbitterd hard.... Hij is prachtig." Enya kon dit geen plek geven. Deze wezens werden gefokt en getraind als een stel roofdieren....het waren ook roofdieren. Ze zag zijn jaren voorbij gaan, hoe hij ontsnapte en zich aan de buitenwereld aanpaste. Toch kon ze hier niet mee omgaan, verwaarloosd en verstoten.

Malekith moest even op adem komen. "That was my story in short..." zei hij, voor hij in snikken uitbarste. Ze was niet de enige, dat had ze wel door. Hij leek kapot en gebroken. En ze kon er niets aan doen.
Haar kleine hand raakte ze zijn hoofd, haar andere hand pakte de zijkant vast. Ze trok hem tegen zich aan en huilde ook. Maar dit keer liet ze hem tegen haar borst rusten. Ze drukte een trillerige kus op zijn haar en sloot haar ogen.

Malekith voelde hoe zijn hoofd werd vastgepakt door twee kleine handen. Het waren die van Enya. Hij had verwacht dat ze koud waren, maar ze voelden eigenlijk wel veilig warm aan. Enya drukte zijn hoofd tegen haar borst, terwijl ze zelf ook moest huilen. Toen gebeurde er iets wat hij totaal niet verwacht had, hij voelde Enya's lippen zacht in zijn haar neerkomen. Trillend gaf ze hem een klein kusje. Malekith keek even op van haar borst, schonk haar met tranen in zijn ogen een ongelofelijk dankbaar glimlachje, en zei: "Dit is de eerste keer sinds tien jaar dat iemand mij zo vasthoud." Tranen stroomden over zijn wangen, en hij nestelde zich weer als een klein jongetje bij zijn moeder tegen Enya's borst. Het was ook zo. Nadat hij bij zijn ouders was weggehaald had nooit iemand hem meer liefgehad, laat staan zo liefhebbend vastgehouden. Hij voelde zich veilig in Enya's armen, en zou nu elk moment in een vredige slaap kunnen vallen. Dat deed hij echter niet, omdat hij 's nachts nooit echt vast sliep. Als hij nu in slaap zou vallen, zou dat straks niet meer lukken, en was hij morgen de hele dag chagrijnig. "Wat vind je nu eigenlijk van me?" Vroeg hij uit het niets. Hij was bang dat Enya zo erg was geschrokken van wat hij was, dat ze hierna niets meer met hem te maken wilde hebben. "Ben je niet geschrokken van wat je net allemaal hebt gezien...?" Vroeg hij een tikkeltje aarzelend. Natuurlijk was ze geschrokken, iedereen zou van zoiets schrikken. "...Van wat ik allemaal heb misdaan..." Voegde hij er zachtjes aan toe. Even keek hij naar haar benen, die nog altijd niets deden. Een monster had haar vader haar genoemd... Dat was alles behalve waar. Malekith sloot zijn ogen weer, en lag nog altijd zachtjes tegen Enya's borst. Rustig ademde hij in en uit, en voelde hoe hij steeds slaperiger werd... Hij sliep alleen als hij zich veilig voelde, en dan nog was het moeilijk om in slaap te vallen. Nu was het probleem eerder wakker blijven, wat voor Malekith's doen erg bijzonder was. Hij gaapte even, en keek even tevreden omhoog. Rustig vielen zijn ogen weer als kleine luikjes dicht, en voelde hoe hij langzaam maar zeker in dromenland werd getrokken...

Het leek vertrouwd, alsof ze een klein kind tegen zich aandrukte. Een klein kind dat getroost wilde worden door zijn moeder... Hij keek even op van haar borst en glimlachte dankbaar door zijn tranen heen. "Dit is de eerste keer sinds tien jaar dat iemand mij zo vasthoud." Glimlachend streek ze met een hand over zijn hoofd. De stilte in de gang was rustgevend en het duister een troostende kracht. Ze had het idee dat Malekith zo in slaap zou vallen. Alle stress en pijn waren eruit gehuild, ook bij haar. Ze had hier al elf jaar met niemand over gepraat en het voelde alsof er een grote steen uit haar maag was gegleden. Het was zo'n druk geweest, een vloek, of een afwijking. Ze had er niets van kunnen maken, alleen maar rustig aandoen, stress vermijden en oppassen dat ze niet kwaad werd.
"Wat vind je nu eigenlijk van me?" Vroeg hij uit het niets. "Ben je niet geschrokken van wat je net allemaal hebt gezien...?" Daar moest ze nog over nadenken...Het was inderdaad vreselijk wat hem was overkomen maar ook wat hij had gedaan, de trotse blik was ze niet vergeten. "...Van wat ik allemaal heb misdaan..." Voegde hij er zachtjes aan toe. Het beeld van de onthoofde mensen flitste weer voor en dit keer deed haar wel een beetje angst aan. Maar hij was veranderd, dat was wel duidelijk voor haar. 'Dat heb je vandaag wel weer goedgemaakt.' zei ze sussend. 'Ik herken berouw als ik het zie Male, wat zij bovendien met jou deden was net zo afschuwelijk.' Hij leek werkelijk weg te zakken en ze voelde zichzelf ook wel slaperig. Misschien dat ze dit kon aangrijpen als haar enige kans om een moeder te zijn.
Zachtjes, alsof het opsteeg uit de grond, klonk een klein liedje door de gang, zacht en rustig. Ze wist niet alle woorden meer maar nog genoeg om het tot een geheel te krijgen.

(wat ze neuriet: https://www.youtube.com/watch?v=RmpeA-jpD28&list=FLiLBj2371Hug9_9vAWAEo0Q&index=2)

Enya streelde zachtjes over Malekith's hoofd, terwijl hij zachtjes tegen haar borst aan lag. Hij had moeite om niet in slaap te vallen, en wist nog net even zijn ogen open te houden. "Dat heb je vandaag wel weer goedgemaakt." Zei Enya zachtjes tegen hem, wat Malekith gerust stelde. "Ik herken berouw als ik het zie Male, wat zij bovendien met jou deden was net zo afschuwelijk." Hij glimlachte even. Enya neuride zachtjes een liedje, maar Malekith hoorde het niet voor lang. Hij viel zonder dat hij er iets aan kon doen in een diepe slaap. In zijn slaap leunde hij met zijn volle gewicht op Enya, die dat waarschijnlijk niet zou houden, ook al woog hij niet zo veel. Hij sliep gewoon door zonder ook maar iets te merken. Dat was sinds een hele lange tijd niet meer gebeurd. Hij lag als een klein jongetje bij zijn moeder op Enya geleund. Eigenlijk was Malekith alleen helemaal rustig als hij sliep, dat was dus best bijzonder. Even werd hij wakker van Enya die bewoog, en hoorde dat ze nog steeds aan het neuriën was. Ze had nog niet gemerkt dat hij weer wakker was geworden, en er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. Toen pas kwam hij erachter dat hij half over Enya heen lag, waar hij zo van schrok, dat hij in één beweging weer overeind zat. "Ik heb je toch niet geplet ofzo?!" Vroeg hij bezorgd. Hij begon zich te verontschuldigen, maar bedacht zich toen dat hij er niets aan had kunnen doen. Hij was gewoon in slaap gevallen, meer niet. Hij was weer een tijdje stil, en besloot toen maar iets te zeggen. "Je zingt trouwens mooi." Zei hij met een klein, ontschuldig glimlachje op zijn gezicht. "Net zo mooi als een roodborstje dat kan." Voegde hij er nog aan toe. Het klonk zo schattig, dat je bijna zou vergeten dat Malekith eigenlijk een gevaarlijk monster was. Toen hij daaraan dacht verscheen er even een verdrietige blik op zijn gezicht, maar toen hij weer naar Enya keek, was die blik als sneeuw voor de zon verdwenen. "You make me smile.." Zei hij zachtjes.

(Flutpost -.-)

Het duurde een tijdje voor ze besefte dat hij in slaap was gevallen. Ze kon toch nergens heen dus bleef ze neuriën en hem vasthouden. Het feest was nu iets duidelijker te horen, een paar verdiepingen lager. Ze hoopte Savador de volgende weken te kunnen vermijden.
Er schoot een soort tinteling door haar benen, verbaasd hield ze op met zingen. Voorzichtig probeerde ze haar been een stukje te bewegen. Ze slaakte een zucht van opluchting toen het aan haar wens voldeed. Alleen werd Malekith wakker van de kleine beweging. Hij was in zijn slaap een beetje weggezakt en schrok meteen overeind. "Ik heb je toch niet geplet ofzo?!" Vroeg hij bezorgd. Ze grijnsde. 'Nee hoor, al ben je wel wat zwaar.' zei ze, een tikkeltje plagend. Ze besloot dat grapjes weer konden. "Je zingt trouwens mooi." Zei hij met een klein, ontschuldig glimlachje op zijn gezicht. "Net zo mooi als een roodborstje dat kan." Voegde hij er nog aan toe. Ze werd een beetje rood en keek vlug naar haar benen. Uhm...dankje. Mijn moeder zong het altijd voor me als ik niet kon slapen...' Ze veegde weer een haarpluk achter haar oor. Even leek Malekith een beetje verdrietig maar direct verdween het weer. "You make me smile.." Zei hij zachtjes. Ze glimlachte zwakjes.
Nu kijken of het werkelijk ging. Ze duwde af en...Een beetje wankelend kwam ze overeind, maar keek opgelucht. 'Gelukkig maar, mijn laatste ongeluk heeft twee jaar geduurd.' Ze voelde zich wat slapjes maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze zolang stil had gezeten. 'Maar ik denk toch dat ik ga liggen...' ze zette een paar wankele stapjes, het ging nog goed.

Enya grijnsde plagend naar Malekith. "Nee hoor, al ben je wel wat zwaar." Malekith keek haar met een hoofd van 'Ik hou je in de gaten' aan, en moest toen even grinniken. Hij gaf haar een complimentje over dat ze mooi kon zingen, met als gevolg dat ze een beetje rood werd. "Uhm... dankje. Mijn moeder zon het altijd voor me als ik niet kon slapen..." Verlegen veegde ze een plukje haar achter haar oor, en keek even naar beneden. "You make me smile..." Zei hij glimlachend. Het was ook zo, altijd als hij naar Enya keek prikkelde er iets van binnen waardoor hij automatisch ging glimlachen. Verlegen glimlachte ze terug, en toen gebeurde er iets wat Malekith totaal niet had verwacht! Ze kwam uit het niets opeens langzaam overeind, wankelde nog even, maar ze stond! Malekith kreeg een brede glimlach op zijn gezicht, en keek blij naar boven. Nu ze stond stak ze boven hem uit. "Gelukkig maar, mijn laatste ongeluk heeft twee jaar geduurd." Zei ze opgelucht, en keek gelukkig. "Ik was even bang dat ik je overal heen zou moeten vliegen. Al zou ik dat helemaal niet erg vinden hoor." Zei hij grappend, en knipoogde even. Ze zag er nog wat wankelig uit, maar dit zou wel overgaan, wist Malekith. Hij wilde bijna ook opstaan om haar te hulp te schieten, maar toen kondigde Enya aan dat ze weer naast hem kwam zitten. "Maar ik denk toch dat ik ga liggen..." Zei ze zachtjes, waardoor Malekith zachtjes moest grinniken. Ze stapte naar hem toe, en ging toen weer naast hem zitten. Malekith lag languit op zijn zij op de grond, en kon zijn ogen bijna niet van Enya afhouden. Hij vond haar zo mooi! Even verscheen er een verleidelijke blik in zijn ogen, maar die schudde hij gauw weer weg. Zo lag hij even naar haar te kijken, zijn ogen zochten de hare. Hij keek haar diep aan, en kreeg een klein glimlachje op zijn gezicht. Opeens rolde hij om als een speelse kat, en zat weer in kleermakerszit. Toen sprong hij omhoog en verdween in de schaduw van het plafond. Daar bleef hij even tegen de muur geplakt zitten, en sprong toen weer naar beneden. hij kwam precies achter Enya terecht die hem waarschijnlijk even helemaal kwijt was, en zei hard: "KIEKEBOE!" Luid lachend rolde hij om en hield grinnikend als een klein jongetje zijn hand voor zijn mond. "Did I scare you?" Zei hij ondeugend, en keek haar stout aan. Zo bleef hij nog even grinnikend zitten. Even zochten zijn ogen weer die van Enya, die waren zo mooi blauw, hij kon er wel in verdrinken! Stiekem wist hij zelf al dat hij een beetje verliefd op Enya was, maar het begon voor anderen ook wel duidelijk te worden. Hij zat de hele tijd met zijn hoofd in de wolken, en was vaak overdreven blij.

"Ik was even bang dat ik je overal heen zou moeten vliegen. Al zou ik dat helemaal niet erg vinden hoor." Zei hij grappend, en knipoogde even. Ze keek hem even neerslachtig aan en gaf hem toen en vriendschappelijke stomp op zijn arm. Het duurde even voor ze doorhad dat Malekith haar zat aan te staren, niet zoals sommige rotkinderen deden, of zoals Lie, als hij haar gedachten probeerde te raden. Nee, het was dezelfde manier waarop Milo haar had aangestaard. Dromerig en een tikje hebzuchtig. En ze schrok van de korte blik die ertussen kwam.
Hij schudde het gauw van zich af en rolde toen plotseling om, om meteen van een zittende houding omhoog te springen naar het plafon. Ze keek verbaasd op maar zag hem nergens. Argwanend stond ze op en tuurde naar de hoek waar hij verdwenen was.
"KIEKEBOE!" Een hard gelach. Ze slaakte een kreetje van schrik. "Did I scare you?" Zei hij ondeugend, en keek haar stout aan. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek hem half geamuseerd en half geïrriteerd aan. 'Ja.' zei ze prompt en trok haar wenkbrauwen omhoog. Toen moest ze ook lachen. Van puur plezier liet ze vanuit de grond een enorme bloem groeien die zich uitvouwde en zich om een been van Malekith heenwikkelde. Toen viel ze hem vanachter aan door op zijn rug te springen. 'Eigen schuld dikke bult Male, ik kan ook heel gemeen zijn als ik dat wil.' zei ze plagend en legde haar kin op zijn hoofd zodat haar lange rode haar over zijn gezicht heen viel.

"Ja" Zei Enyana geïrriteerd terwijl ze haar armen over elkaar sloeg, maar Malekith hoorde in haar stem dat ze het stiekem toch wel een beetje grappig vond. Uiteindelijk kon ze zich ook niet meer inhouden, en barstte net zoals Malekith in lachen uit. Toen gebeurde er iets wat hij totaal niet had aan zien komen; uit het niets groeide er een enorme bloem uit de grond, die zich om Malekith's been heenwikkelde. Hij stond nog even verdwaast te kijken toen Enya vanachter op zijn rug sprong, en moest moeite doen om overeind te blijven. Hij kon geen stap meer verzetten, dus kon hij ook zijn voeten nergens neerzetten als hij om dreigde te vallen. Toch bleef hij staan. "Eigen schuld dikke bult Male, ik kan ook heel gemeen zijn als ik dat wil." Plaagde Enya en legde haar kin op Malekith's hoofd. Haar rode haar viel over zijn gezicht waardoor hij even niets meer zag. "Hé, kijk nou! Gordijnen!" Zei hij triomfantelijk. Als gordijntjes hield hij het haar voor zijn gezicht even open, waarna hij grinnikend naar Enya omhoog keek. Toen ontfermde hij zich over de bloem die om zijn been gewikkeld zat. Hij dacht even na hoe hij die er het best af zou kunnen krijgen, maar begon toen maar gewoon. Hij begon aan de bloem te sjorren en met zijn been te rukken, maar er kwam geen beweging in. Enya moest waarschijnlijk helemaal door elkaar geschud zijn, maar ze zat nog steeds, en was volgens Malekith ook niet van plan om haar post te verlaten. Voor een paar seconden stond hij even stil, maar waagde toen een tweede poging. Hij boog een stukje naar voren om bij de bloem te kunnen, en begon er toen met twee handen aan te hangen. Nog altijd kwam er geen beweging i.... of toch wel. Met de bloem nog in zijn handen viel hij met Enya die nog altijd op zijn rug zat om, waarna hij languit op zijn buik op de grond terecht kwam. Met Enya op nog steeds op zijn rug! Zuchtend en steunend probeerde hij iets uit te brengen. "Volgens mij...oef...is er in jou nog minder beweging te krijgen dan die bloem..." Zei hij met moeite, maar toch wist hij het een tikkeltje plagend over te laten komen. Met één oog keek hij met een opgetrokken wenkbrauw argwanend naar Enya, maar barstte toen in lachen uit. Enya zat nog altijd op zijn rug, en stevig ook. "Volgens mij ben jij niet van plan je post te verlaten he?" Zei hij grinnikend. "Dan blijf ik nog maar even liggen...Het is immers al laat..." Hij legde zijn hoofd op zijn armen en deed met een paar snurkgeluiden alsof hij in slaap viel, maar toch wist hij zich niet stil te houden. Hij proestte nogmaals in lachen uit.

"Hé, kijk nou! Gordijnen!" Zei hij triomfantelijk en Enya grinnikte. Ze hield zich heel stevig vast, bijna steviger dan de ranken om Malekith's been. Hij begon te sjorren en te rukken aan de bloem in een poging zich los te trekken. Enya gniffelde, het was een giantius lilium, moeilijk weg te krijgen. Maar Malekith was sterk. Hij bleef trekken toen er opeens beweging in kwam. Hij viel met haar op zijn rug voorover waarna Enya een gil slaakte. Uit een kleine wraakactie bleef ze liggen en ging geen kant op. "Volgens mij...oef...is er in jou nog minder beweging te krijgen dan die bloem..." Zei hij met moeite, ze keek triomfantelijk. Toen moesten ze allebei weer lachen. Wat vreemd eigenlijk, dat ze allebei daarnet in tranen hadden gezeten en nu weer lachte alsof er niks gebeurd was. "Volgens mij ben jij niet van plan je post te verlaten he?" Zei hij grinnikend. "Dan blijf ik nog maar even liggen...Het is immers al laat..." Hij legde zijn hoofd op zijn armen en deed met een paar snurkgeluiden alsof hij in slaap viel, maar toch wist hij zich niet stil te houden. Hij proestte nogmaals in lachen uit. Ze grinnikte en besloot toen om hem genade te schenken. Ze rolde zich van hem af en bleef een paar seconden liggen.
Maar de gedachte aan Lie kwam weer op. Morgen zou hij haar misschien voor paal gaan zetten. Of hij zou het goed maken. Ze voelde zich laf maar toch hield ze nog steeds van hem. Het was haar eerste relatie en het was moeilijk om er vorm aan te geven. En dan was Malekith er nog....Haar vrolijke vriend. Ze wist niet goed wat ze ermee aan moest. Haar gevoelens voor Malekith leken elke dag sterker te worden. En hun band was nog eens extra aangescherpt door wat ze elkaar net hadden laten zien.
'Male...' begon ze aarzelend. Dit was echt moeilijk. 'Wij zijn toch heel goede vrienden...?' Ze veegde verlegen een pluk haar achter haar oor en keek naar de grond. 'Zeker nu we afhankelijk zijn van elkaars vertrouwen...Het voelt voor mij als een onbreekbare band.' Ze schoof wat dichter naar hem toe. 'En als die band breekt, dan zou ik inwendig bloeden denk ik...alsof ik dodelijk gewond ben...' Ze friemelde aan haar rok en de rode gloed op haar wangen werd sterker. 'M-maar dat is niet mijn punt...mijn punt is....' nu moest ze het onderwerp naderen en ze had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. '....Ik voel geen sterker band met Lie, of misschien wel, maar niet zoals een koppel hoort te hebben. En als ik met jou ben is het alsof ik alles los kan laten, alsof ik nooit vervloekt ben...Dan voel ik me opeens niet zo zeker meer van mijn relatie met Lie...Begrijp me niet verkeerd, ik hou van hem, als snap je misschien niet hoe...maar ik ben nu echt niet meer zeker van alles, het is verwarrend en frustrerend voor me....want ik...ik....' Alsof de muren haar een duwtje gaven schoof ze nog dichterbij, boog in één snelle beweging voorover en deed wat ze zelf niet kon tegenhouden. Zachtjes en teder drukte ze haar lippen op de zijne, een paar seconden maar, toen was het voorbij. Maar deze kus voelde zo anders dan die van Lie. Malekith's lippen waren warm en zacht en leken veiliger en vertrouwder. Inwendig walgde ze van zichzelf, het was niet eens definitief uit. Maar dit moment leek zoveel magischer en fijner, dat ze het liefst nooit gestopt was.
Trillerig schoof ze weer achteruit maar durfde hem niet meer aan te kijken.

Uiteindelijk schonk Enya genade aan Malekith, en rolde van hem af. Daar bleef ze even liggen, maar ging toen weer zitten. Malekith deed hetzelfde. Het leek even alsof Enya even nadacht over wat ze zou gaan zeggen, maar uiteindelijk begon ze. "Male..." Zei ze aarzelend, het leek alsof ze veel moeite had om dit eruit te persen. "Wij zijn toch heel goede vrienden...?" Ging ze raadselachtig verder, terwijl ze verlegen een pluk haar achter haar oor veegde. Malekith knikte en kreeg even een lachje op zijn gezicht. Hij vond het fijn om een echt goede vriendin te hebben. "Zeker nu we afhankelijk zijn van elkaars vertrouwen...Het voelt voor mij als een onbreekbare band." Ze schoof wat dichterbij, en Malekith kreeg een enorme glimlach op zijn gezicht, hij voelde immers hetzelfde. Hij wilde Enya nooit kwijt, voor helemaal niks. "Als die band breekt, dan zou ik inwendig bloeden denk ik...alsof ik dodelijk gewond ben..." Ging ze verder, en werd nog roder dan dat ze al was. Malekith zat met een stomme glimlach die hij niet meer van zijn gezicht af kreeg. "M-maar dat is niet mijn punt...mijn punt is..." Stotterde ze, en wist even niets meer uit te brengen. Malekith keek haar verwachtingsvol aan, maar had alle geduld. "....Ik voel geen sterker band met Lie, of misschien wel, maar niet zoals een koppel hoort te hebben. En als ik met jou ben is het alsof ik alles los kan laten, alsof ik nooit vervloekt ben...Dan voel ik me opeens niet zo zeker meer van mijn relatie met Lie...Begrijp me niet verkeerd, ik hou van hem, al snap je misschien niet hoe...Maar ik ben nu echt niet meer zeker van alles, het is verwarrend en frustrerend voor me...want ik...ik..." Het kwam er allemaal in één keer uit, en Malekith moest moeite doen om haar bij te houden omdat ze zo snel praatte. Hij keek haar begripvol aan, maar toen gebeurde er iets wat hij totaal niet aan had zien komen. Opeens schoof ze dichterbij, en gaf hem een klein kusje. Haar lippen drukten zich op de zijne. Niet voor heel lang, maar het voelde als een doorslag voor Malekith. Haar lippen voelden warm en zacht, een beetje als perzikjes. Ze schoof weer een beetje achteruit, en keek trillerig naar de grond. Malekith keek haar even verbaast aan, maar moest toen breed glimlachen. Hij keek haar bijna met tranen van geluk in zijn ogen aan, en schoof toen verlegen naar haar toe. Zachtjes, streelde hij even over haar wang zodat ze haar hoofd ophief, en drukte toen ook zacht en teder zijn lippen tegen de hare. Rustig zoende hij haar, maar hield wat langer aan dan net. Rustig schoof hij weer een stukje naar achter, en keek Enya toen ook verlegen, maar toch gelukkig aan. "What you just told me was exactly how I feel." Zei hij zachtjes. "Op de een of andere manier voel ik me gewoon verbonden met jou, en ik kan er niets aan doen. Al vanaf het eerste moment dat ik je zag was er gewoon iets..." Hij stopte even. Hij wist niet goed hoe hij moest beschrijven wat hij voelde. "...I feel like we're the same..." Zei hij voorzichtig, hij wist niet hoe hij het moest beschrijven. Verlegen keek hij Enya aan en schoof toen weer een beetje naar haar toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en gaf haar een lange knuffel. "I....you...." Stotterde hij zachtjes. Malekith had moeite om nog iets uit te brengen, maar uiteindelijk lukte het toch. "...You're the first one.....who did this out of yourself..." Het klonk stotterend en onduidelijk. "What I just want to say is...." Zei hij slikkend. Het kostte hem erg veel moeite om dit uit te brengen, omdat hij het nog helemaal nooit had meegemaakt. "I think I love you..." Fluisterde hij uiteindelijk zachtjes. Hij keek haar een beetje wanhopig aan. "I really do." Zei Malekith nogmaals terwijl hij zachtjes Enya's handen vastpakte, en er een klein kusje op gaf.

Ze wilde niets liever dan dit moment eeuwig te blijven zitten en nooit meer ergens heen te hoeven. Ze voelde hoe hij dit keer dichterbij kwam. Hij streelde haar wang, wat haar dwong om haar hoofd op te tillen en hem aan te kijken. Toen kuste hij haar ook, dit keer wat langer. Ze legde haar handen om zijn hals en liet het begaan.
"What you just told me was exactly how I feel." Zei hij zachtjes. "Op de een of andere manier voel ik me gewoon verbonden met jou, en ik kan er niets aan doen. Al vanaf het eerste moment dat ik je zag was er gewoon iets..." Hij stopte even. Ze legde haar voorhoofd tegen de zijne en sloot haar ogen. "...I feel like we're the same..." Zei hij voorzichtig, hij sloeg zijn armen om haar heen. "I....you...." Stotterde hij zachtjes. Met een lichte schok besefte ze dat hij huilde. "...You're the first one.....who did this out of yourself..." Het klonk stotterend en onduidelijk. "What I just want to say is...." Zei hij slikkend. "I think I love you..." Fluisterde hij uiteindelijk zachtjes. Hij keek haar een beetje wanhopig aan. "I really do." Zei Malekith nogmaals terwijl hij zachtjes Enya's handen vastpakte, en er een klein kusje op gaf. Maar dit was pijnlijk voor haar. Het was zo'n grote zooi in haar hoofd.
'Ik hou van je...' zei ze zacht en hortend en begon toen te weer te huilen. 'Maar het is zo'n bende in mijn hoofd de laatste tijd...!' Twee jonge mannen, ze waren haar beide lief. Ze voelde zich een achterbakse slet....en smerige hoer.
Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst. 'Ik hou echt....heel veel van je.....' kwam er met lange halen uit. Ze huilde hartverscheurend en merkte niet eens dat haar rok er nat van werd.
Een klein iets roerde haar hand. Ze keek even neer en zag tot haar verbazing door haar tranen heen een kleine vuurvlieg. 'Z..Zip!' zei ze zacht en veegde haar ogen af met haar mouw. Het vuurvliegje veegde zijn pootjes en vloog toen op haar schouder. Toen kon ze weer enigszins glimlachen. 'Had ik het deksel niet op je pot gedaan rakker?' Ze haalde twee keer haar neus op en veegde toen de rest van de tranen weg.

"Ik hou van je..." Bracht Enya met moeite uit terwijl ze weer begon te huilen. Malekith nam haar in zijn armen en drukte haar tegen zich aan. "Maar het is zo'n bende in mijn hoofd de laatste tijd...!" Riep ze een beetje uit. Malekith wist maar al te goed hoe het was om het allemaal niet op orde te hebben, hij had altijd moeite gehad met zichzelf. Enya drukte haar gezicht in Malekith's borst, en zei iets wat Malekith maar moeilijk kon verstaan omdat haar stem werd gesmoord door zijn borst. "Ik hou echt....heel veel van je...." Kon hij er uit opmaken. Enya begon weer hartverscheurend te huilen. Malekith wiegde haar sussend heen en weer, en drukte zijn gezicht een beetje in haar haren. "Shhhhh..." Klonk het zachtjes, terwijl hij haar over haar rug streelde. Opeens zag hij een klein lichtje vanuit zijn ooghoek, en keek verbaast op. "Z..Zip!" Zei Enya zachtjes. Malekith zag dat het een klein vuurvliegje was, dat kennelijk de naam "Zip" had. Enya veegde haar ogen droog, en het vuurvliegje lande op haar schouder. Tot Malekith's grote opluchting verscheen er een klein lachje op Enya's gezicht. "Had ik het deksel niet op je pot gedaan rakker?" Malekith moest een beetje lachen. Hoe zo'n klein beestje zoveel goeds kon doen! Het vuurvliegje vloog naar Malekith, en bleef even voor zijn gezicht hangen, alsof hij het bestudeerde. "Hallo mannetje..." Malekith moest zijn best doen om niet door de grond te zakken, hij wilde niet weten hoe stom dat "Hallo mannetje" wel niet had geklonken. "Had ze het deksel niet op je pot gedaan?" Zei hij plagend, terwijl hij Enya even aankeek. Hij grinnikte even, en Zip werd een beetje weggeblazen door de wind die daarbij vrijkwam. Hij werd even rood door alle blunders die hij binnen 10 seconden had gemaakt, en ving het beestje gauw in zijn hand. Hij vloog een beetje boos weg, en parkeerde zich weer op Enya's schouder. "Ik wist niet dat je een huisdiertje had." Zei Malekith uiteindelijk met een verlegen lachje op zijn gezicht. "Heb je hem al lang?"

(jup, heel erge flutpost :/)

Wat zou ze graag met hem verdwijnen, voor eeuwig in de lucht blijven hangen aan zijn vleugels. En nu kwam als een kleine troost haar vuurvliegje. vloog naar Malekith, en bleef even voor zijn gezicht hangen, alsof hij het bestudeerde. "Hallo mannetje..." hij klonk alsof hij tegen een klein kind praten en even flitste er een levendig beeld voor Enya's ogen. De keuken van haar oude huis, opgeknapt en zonnig waarin een klein kind rondrende en Malekith die het optilde en lachte omdat hij zijn zoontje of dochtertje weer zag na een lange dag. Dat kon ze hem nooit geven. Ze wist niet wat haar vader met het begrip ''monster'' had bedoeld maar waarschijnlijk had het met haar gevaarlijke kant te maken. Een iemand die ook rode ogen kreeg en andere symptomen die zij nooit was tegen gekomen. De vloek hield niet alleen haar in bedwang, hij hield ook anderen veilig voor wat ze was.
"Had ze het deksel niet op je pot gedaan?" Zei hij plagend, terwijl hij Enya even aankeek. Hij grinnikte even, en Zip werd een beetje weggeblazen door de wind die daarbij vrijkwam. Hij werd even rood maar Enya grinnikte alleen maar. Zip kwam nu bij haar zitten, eerst op haar schouder en daarna naar zijn favoriete plekje: Enya's linkeroor. De holte was net groot genoeg en het leek net of haar hersens in een gloeilamp waren veranderd. "Ik wist niet dat je een huisdiertje had." Zei Malekith uiteindelijk met een verlegen lachje op zijn gezicht. "Heb je hem al lang?" Enya keek even naar haar besmeurde jurk, bloed en vuil van de grond hadden zich vermengd maar dat kon ze wel weer wegpoetsen.
Al bijna elf jaar.' Ze giegelde even toen het beestje zich bewoog en haar oor kietelde. 'Mijn oma bezat een grote fokkerij van bijzondere insecten. Ik kreeg hem toen ik zes jaar oud werd.' Zip maakte een geluid dat het middenhield tussen een zangtoon en een soort pianoaccoord. 'Het is een regenboogvuurvlieg.' legde ze uit. Hij veranderd van kleur, afhankelijk van het klimaat en als hij je aardig vind ''zingt'' hij voor je.' Kennelijk had Zip nu geen zin om voor Malekith zijn befaamde liedje te zingen en bleef zitten waar hij zat.

Malekith keek een beetje vreemd toen Zip in het linkeroor van Enya ging zitten. Als er bij hem een vlieg of wat dan ook in zijn oor zat werd hij gek, en begon hij als een maniak in het rond te slaan en zwaaien. "Al bijna elf jaar." Zei Enya als antwoord op Malekith's vraag, en giechelde een beetje toen Zip bewoog. Malekith kon het bijna niet geloven. Hij dacht dat insecten nooit zo oud werden! "Mijn oma bezat een grote fokkerij van bijzondere insecten. Ik kreeg hem toen ik zes jaar oud werd." Het beestje maakte opeens een geluid wat tussen een piano en een zangtoon in zat, en Malekith keek een beetje vreemd op toen hij het hoorde. Enya zag kennelijk zijn niet begrijpende blik, en legde uit hoe het zat. "Het is een regenboogvuurvlieg." begon ze. "Hij veranderd van kleur, afhankelijk van het klimaat en als hij je aardig vind "zingt hij voor je." Malekith keek verwonderd naar het beestje in Enya' oor. Dat had hij totaal niet verwacht van zo'n klein schepseltje. Hij maakte even het geluid alsof hij een kat lokte naar Zip, en gebruikte nog een heleboel lokmetoden, maar zonder enig succes. Wanhopig zakte Malekith weer terug op zijn plaats. "Volgens mij heeft hij het niet zo op me..." Concludeerde hij. Alle geluiden en bewegingen die hij net had gemaakt waren ronduit belachelijk, en hij werd voor de zoveelste keer rood. Even kuchte hij. "Welke kleur wordt hij in de sneeuw?" Vroeg Malekith na een tijdje, om de ongemakkelijke stilte die er viel te doorbreken. Opeens herinnerde hij zich weer een trucje wat hij vroeger van zijn soortgenoten had geleerd. Door heel erg op een kleur te focussen kon hij soms voor een paar seconden zijn oogkleur veranderen. Malekith wist niet of hij het nog kon, maar probeerde het toch. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, en dacht aan de kleur groen. Na ongeveer een minuut deed hij ze weer open, en zag inderdaad een soort van groene waas voor zich, in plaats van de zilvere die er normaal was. Even grinnikte hij. "Hihi, ik kan het ook! Maar niet zo goed als Zip." Zei hij triomfantelijk. Hij kneep zijn ogen weer dicht, en de volgende kleur die tevoorschijn was, was rood. Dat moest er vast angstaanjagend uitzien, dus Malekith kreeg snel een idee voor een goede grap in zijn hoofd. En ja, grappen uithalen, daar was hij als de beste in! "MUAHAHA" Riep Malekith hard en angstaanjagend in een buitenwereldse stem terwijl hij op Enya afstormde om haar te laten schrikken. Toen hij een paar meter voor haar was sloeg hij opeens zijn vleugels uit en vloog naar boven. Daar kwam hij weer tot stilstand en zat zonder enig geluid stil. Na een tijdje liet hij zich weer naar beneden vallen, om vervolgens geluidsloos achter Enya neer te komen. Uit het niets sloeg Malekith zijn armen om haar heen. "Boe" Zei hij zachtjes, en gaf haar een klein kusje in haar haar. Speels ging hij weer verderop zitten, waar hij haar vervolgens grijnzend zat aan te staren. "Did I scare you again?" knipoogde hij naar Enya.

De bloedsporen op haar jurk en hoofd waren nog steeds duidelijk te zien maar de pijn leek verdwenen. Toch zou ze morgen even naar de ziekenzaal gaan om het te laten nakijken.
Malekith maakte een aantal lokgeluiden om hem naar hem toe te krijgen maar Zip bleef stug in haar oor zitten. "Volgens mij heeft hij het niet zo op me..." Concludeerde Malekith. Dat verbaasde Enya niet, haar huisdiertje had het niet zo op mannelijk aandacht tegenover haar. 'Hij is jaloers.' legde ze gniffelend uit. "Welke kleur wordt hij in de sneeuw?" Vroeg Malekith na een tijdje, om de ongemakkelijke stilte die er viel te doorbreken. 'Wit of ijsblauw, ook weer afhankelijk van de temperatuur.' zei ze zacht. De stilte leek nogal pijnlijk en ze wist zelf niet goed meer wat ze moest zeggen.
Malekith leek iets boven te halen en kneep even zijn ogen dicht. Enya moest onwillekeurig lachen, hij zag eruit alsof hij een ei ging leggen zo groot als een voetbal. Maar het had gewerkt. Zijn ogen waren nu felgroen hoewel er nog wat zilver in ronddanste. Even grinnikte hij. "Hihi, ik kan het ook! Maar niet zo goed als Zip." Zei hij triomfantelijk. Hij kneep zijn ogen weer dicht, en de volgende kleur die tevoorschijn was, was rood. "MUAHAHA" Riep Malekith hard en angstaanjagend in een buitenwereldse stem terwijl hij op Enya afstormde die haastig achteruit deinsde. Achja, mannen. Die moest je soms even hun gang laten gaan.
Hij verdween voor de tweede keer in de schaduw van het plafon dit keer door middel van zijn enorme vleugels uit te slaan. Ze speurde het dak weer af maar hij was even onzichtbaar als eerst. Kennelijk stond hij alweer achter haar en sloeg zijn armen om haar heen. "Boe" Zei hij zachtjes, en gaf haar een klein kusje in haar haar waarna hij weer ging zitten. "Did I scare you again?" knipoogde hij naar Enya. Ze trok een speelse pruillip. 'Ja.' zei ze prompt en liet zich naast hem neerzakken. 'Flauwerik.' zei ze, half geamuseerd en legde haar hoofd in zijn schoot. Ze haalde haar hand door zijn zwarte haar en woelde erin.

Enya trok voor de grap een pruillip. "Ja." Zei ze prompt, en ging weer naast Malekith zitten. Grinnikend keek hij haar met een gemeen lachje aan. "Flauwerik." Zei Enya die het toch wel een beetje grappig vond. Ze legde haar hoofd op Malekith's schoot, en woelde met haar hand door zijn gitzwarte haren. Malekith keek dromerig omlaag naar Enya, en streelde haar zachtjes over haar wang. Het was volledig donker geworden op de gangen, het enige licht dat er nog was kwam van de sterren die zachtjes door het raam schenen. Dromerig keek Malekith ernaar, hij hield van de sterren alsof het familie was. Als hij 's nachts buiten was om zijn vleugels te strekken kon hij er uren naar kijken, hij werd er rustig van. "Vind jij ze ook zo mooi?" Vroeg Malekith, terwijl hij nog steeds zachtjes over Enya's wang streelde. "Ze zijn aan de ene kant zo rustgevend en helend, en aan de andere kant zo fel. Trots staan ze aan de hemel." Ging hij rustig verder. "Mijn moeder zei vroeger altijd dat het licht van een ster binnenin mij zit." Zei hij terwijl hij zijn ogen even liet oplichten. Ze werden fel zilver, en bleven zo. "Alleen moet die ster af en toe wel kunnen schijnen, anders wordt hij dof." Zei Malekith zachtjes. Het was inderdaad zo, als hij niet af en toe 's nachts naar buiten ging werd hij zwak, en namen zijn krachten af. Opeens kwam hij op een idee. "Shall I show you the star?" Zei hij fluisterend, op een iets te enthousiaste toon. Gelukkig keek hij Enya aan, hij wilde het haar graag laten zien. Daarvoor moesten ze wel naar buiten, maar dat zou Enya vast niet erg vinden. Dromerig keek hij weer naar de sterren, zo mooi waren ze niet vaak. Het waren er duizenden, de ene scheen nog feller dan de andere.

(Beetje kort, volgende wordt langer :3)

Nog iets om erbij te luisteren trouwens: https://www.youtube.com/watch?v=1gKooEPqbkA&list=PLeJm_HUGI7T4YksEuC6FM_Z0H66zDOXGI

Nu ze weer rustiger werd, voelde ze hoe moe ze was. De woedeaanval, de tijdelijke verlamming en de huilpartijen hadden haar totaal uitgeput. Ze sloot haar ogen en vroeg zich af hoe lang het geleden was dat ze zich zo behaaglijk had gevoeld. Nu even niet denkend aan wat er morgen te wachten stond. Ze snapte niet wat Malekith was, maar wel dat hij op een bepaalde manier veel geleden moest hebben. Ze had wel gemerkt hoe hij in die jaren tegenover zijn soortgenoten had gestaan, trots op zijn kracht en die houding joeg haar angst aan. Maar dat was niet de Malekith van nu. Deze Malekith kon om anderen geven en anderen vertrouwen. Ja, ze voelde zich veilig bij hem. En ook had ze nu het idee dat ze zo in slaap kon vallen. Misschien deed ze dat ook wel. Zijn lichaamstemperatuur leek net zo behaaglijk als haar bed boven in de toren. Ze krulde zich op, waardoor Zip even protesteerde en vervolgens uit haar oor vloog. Hij zoefde weg en zou ongetwijfeld een beter plekje op de slaapzaal gaan zoeken.
Malekith streelde over haar wang. Het enige licht in de gang kwam van de sterren buiten. "Vind jij ze ook zo mooi?" Vroeg Malekith, terwijl hij nog steeds zachtjes over Enya's wang streelde. "Ze zijn aan de ene kant zo rustgevend en helend, en aan de andere kant zo fel. Trots staan ze aan de hemel." Ging hij rustig verder. "Mijn moeder zei vroeger altijd dat het licht van een ster binnenin mij zit." Zei hij terwijl hij zijn ogen even liet oplichten. Ze werden fel zilver, en bleven zo. "Alleen moet die ster af en toe wel kunnen schijnen, anders wordt hij dof." Zei Malekith zachtjes. Enya was daadwerkelijk bijna in slaap gevallen en schrok nu weer even wakker. De glans in zijn ogen had iets wonderbaarlijks. "Shall I show you the star?" Zei hij fluisterend, op een iets te enthousiaste toon. Ze wreef vermoeid in haar ogen. Ze wilde wel alleen voelde ze geen kracht meer om op te staan. Nouja, wat kon het nu voor kwaad. Ze sloeg haar armen om zijn nek. 'Op één voorwaarde.' zei ze zacht en keek hem recht aan. 'Jij draagt me.' ze grijnsde loom en drukte nog een kus op zijn lippen.

Malekith moest even grinniken toen hij erachter kwam dat Enya bijna in slaap was gevallen en nu weer wakker schrok. Hij gaf haar een plagend duwtje. Ze wreef in haar ogen, en was duidelijk niet van plan om op te staan. Ze sloeg haar armen om Malekith's nek. "Op één voorwaarde." Zei Enya zacht, maar in haar blik zag Malekith ook iets strengs. "Jij draagt me." Grijnsde ze, en drukte een kus op zijn lippen. Malekith grijnsde. "Vrouwmens." Zei hij plagend, en gaf een kus terug. Hij pakte Enya als een babytje vast, en tilde haar op. Vervolgens ging hij zelf staan en hees haar nog even omhoog. "There we go" Grijnsde hij, en gaf er nog een knipoog achteraan. Hij begon te lopen, en maakte daarbij het geluid van een raceauto. "VRRRRRRRRRMMMMMMM!!!!!" Klonk het door de gangen. Even had Malekith een lachuitbarsting omdat hij zichzelf zo grappig vond, maar hield toen al gauw weer zijn mond. Hij glimlachte even zijn tanden bloot naar Enya die nog altijd als een babytje in zijn armen lag, en gaf haar toen een snel kusje op haar voorhoofd. Het was maar goed dat Malekith in het donker zo goed kon zien, want een normaal mens zag geen hand voor ogen, zo donker als het op de gangen was. Als snel hadden ze de buitendeur van het kasteel bereikt, die langzaam krakend voor hun openging. De donkere hal stroomde vol met het spookachtige, zilveren sterrenlicht. Voor een moment stond Malekith stil om de koele, nachtelijke buitenlucht diep op te snuiven. Dit deed hij met zijn ogen dicht, en zodra hij ze weer opende waren ze fel zilver. Ze zagen eruit als de sterren die boven hun hoofd aan de hemel stonden. Malekith kwam weer in beweging en zette de eerste stap buiten de deur. Met Enya nog altijd in zijn armen liep hij door het gras dat vochtig was geworden van de dauw. "Watch them shine, they're telling us that everything's oke." Zei Malekith zachtjes terwijl hij naar boven keek. "Ze zijn er voor ons, omdat dit een speciale avond is." Zei hij zachtjes terwijl hij Enya een kusje op haar voorhoofd gaf, waarna hij haar voorzichtig neerzette in het gras. "Voor het geval dat je te moe bent om nog zelf te staan..." Fluisterde Malekith grinnikend. Hij drukte Enya een kus op haar lippen waarbij een klein wolkje zilver haar mond binnendrong. Ze zou nu zo lang kunnen blijven staan als ze wilde, daar hoefde ze zich zelf niet meer voor in te spannen. "Zoals ik dus al zei, shall I show the star?" Zei Malekith zachtjes met een zachte knipoog, en een klein kusje op Enya's voorhoofd. Hij liep naar achter zodat de afstand tussen hem en Enya wat groter werd, maar na tien meter bleef hij staan. Hij sloot zijn ogen, en concentreerde zich diep op wat in hem zat. Zijn ziel. Hij drukte het naar buiten, en langzamerhand verscheen er een zilveren gloed over heel Malekith zijn lichaam. Het schijnsel werd steeds feller, en uiteindelijk gaf Malekith helemaal licht. Het leek alsof hij van zilver was gemaakt, alsof hij één van de sterren was die hoog aan de hemel stonden. Langzaam sloeg hij zijn vleugels uit, en zette zich van de grond af. Hij vloog een eindje de lucht in, en verlichtte alles waar hij langs kwam. Na een paar rondjes gevlogen te hebben kwam hij langzaam weer wat naar beneden, en landde recht voor Enya. "So, did you ever ride a star?" Zei hij zachtjes, nog altijd lichtgevend zoals de sterren aan de hemel. Hij hoopte dat hij haar niet verblindde, maar dat zou in ieder geval over zijn als ze op zijn rug zat.

Malekith grijnsde. "Vrouwmens." Zei hij plagend, en gaf een kus terug. Hij tilde haar op. "There we go" Grijnsde hij, en gaf er nog een knipoog achteraan. Hij begon te lopen, en maakte daarbij het geluid van een raceauto. Het was maar goed dat hij dat deed want Enya rolde even met haar ogen en mompelde iets wat verdacht veel leek op ''mannen''. Malekith moest er zelf wel om lachen maar hield vlug weer z'n mond. Hij keek haar grijnzend aan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Toen legde ze haar hoofd op zijn schouder en moest ook lachen.
In de grote hal voor de deur hielden ze stil, waarna de enorme houten deur krakend openging. Het was maar goed dat Savador waarschijnlijk teveel wijn naar binnen had gewerkt en dat alle leraren waarschijnlijk helemaal teut waren van het kerstbal. De grote hal stroomde vol sterrenlicht. Malekith stapte naar buiten en liep over het gras tot ze ver genoeg van de school vandaan waren. "Watch them shine, they're telling us that everything's oke." Zei Malekith zachtjes terwijl hij naar boven keek. "Ze zijn er voor ons, omdat dit een speciale avond is." Zei hij zachtjes terwijl hij Enya een kusje op haar voorhoofd gaf, waarna hij haar voorzichtig neerzette in het gras. "Voor het geval dat je te moe bent om nog zelf te staan..." Fluisterde Malekith grinnikend. Hij drukte Enya een kus op haar lippen waarbij een klein wolkje zilver haar mond binnendrong. Ze voelde hoe zijn ziel haar de nodige kracht gaf om overeind te blijven staan en toen ze haar ogen opendeed, waren ze zilver, net als die van Malekith. "Zoals ik dus al zei, shall I show the star?" Zei Malekith zachtjes met een zachte knipoog, en een klein kusje op Enya's voorhoofd. Ze knikte en hij staote achteruit tot de afstand tussen hen zo'n tien meter was. Hij sloot zijn ogen en leek zich te concentreren. Eerst was er niets te zien maar toen verscheen en een sterke zilveren gloed om hem heen. Enya wist wat het was. Ze keek er met grote ogen naar. Hij sloeg uiteindelijk zijn vleugels naar buiten en schoot een eind de lucht in. Ver weg in de lucht leek hij niet te onderscheiden tussen de sterren. Alsof hij een van hen was geworden. Na een paar seconden lande hij voor haar. "So, did you ever ride a star?" Zei hij zachtjes, ze wist hoe het moest. Dat had ze al een keer gedaan. Ze liep naar zijn rug en hield evenwicht aan zijn schouders. Ze zette haar knieën in de holtes bij zijn vleugels en hees zichzelf omhoog. Maar deze keer sloeg ze haar armen om hem heen in plaats van zich aan de veertjes vast te houden. Ze voelde zich eigenlijk als een jagende kat met haar nu lichtgevende ogen.