Er was een tijd dat hij hier alleen in de ochtend was, na zijn training. Om de zonsopkomst te bekijken. Maar de laatste tijd heeft hij meer en meer van zijn tijd op het dak besteed. Nu was het op het punt dat hij nergens anders meer te vinden was. Hij sliep op het dak, en besteedde zijn dagen op het dak. Hij had bij zijn lessen de laatste paar weken niet de moeite genomen om aanwezig te zijn. Hij had al dagenlang niets gegeten, en het enige wat hij dronk was de regen die in zijn mond viel.

Ace was depressief. En niemand wist echt waarom. Zelfs Ace zelf niet. Al had hij zo zijn theorieën. De meest logische was voor hem dat hij geen doel meer had op Starshine. In het verleden was hij hier voor Romance. Nu was zij ook buiten zijn bereik. Er was niemand meer hier voor Ace. Niemand, behalve zijn laatste connectie tot zijn verleden. Zijn kleine broertje Zack. De rest was al weg van Starshine of had niet echt een goede relatie meer met hem, sinds zijn meerdere verdwijningen. Niet dat hij het ze kwalijk kon nemen. Door zijn familie was het maar een kwestie van tijd voordat hij weer op de vlucht moest. Dit maakte hem onbetrouwbaar als vriend.

Des al niettemin, was er dus niemand voor Ace meer op Starshine. En hij vroeg zich af of hij er wel goed aan deed om terug te komen. Tuurlijk hij mistte Starshine. En zijn vrienden hier. Maar nu zijn vrienden hier niet meer waren, en de anderen niet bepaald meer zijn vrienden waren, was het het waard? Misschien was hij beter af geweest als zijn familie hem gevangen had. Als prins had hij tenminste nog een doel.

Hij nam een besluit. Een besluit waar hij weken over had nagedacht. Vandaag zou hij het beeindigen, niet langer zou hij zijn vrienden in gevaar brengen met zijn verleden. Niet langer zou hij doelloos over de werelden reizen. En niet langer zou hij verdrietig zijn. Zijn zwaard verscheen in zijn rechterhand, uit een teleporterende vlam. Hij hield het handvat met beide handen stevig vast, de punt van het zwaard gericht op zijn hart. Springen was nutteloos, want uit reflex zou zijn vleugel zijn momentum in de val breken. Een pistool had hij niet, en verdrinken kon niet vanaf het dak waar hij al meerdere weken zat. Dit was zijn laatste oplossing.

Hij stond rustig op, de punt van het zwaard nog steeds gericht op zijn hart, en sloot zijn ogen. Het was nu of nooit.

(En hier mag iemand anders een post in maken. Ace op het rand van het dak met een zwaard op zijn hart gericht. IEMAND zou toch wel zou aardig zijn hem te redden?

Excuses voor de overmatig dramatische post. Ik had een excuus nodig voor mijn en indirect dus Ace zijn absentie, en de redenen die ik heb gegeven in de post zijn allemaal waar op een manier.

En dus. Post ze. En tot ziens.)

Het was al een tijd geleden dat Zack zijn broer nog had gezien. Hij wilde hem graag nog eens terug zien. Natuurlijk miste Zack hem, verschrikkelijk zelfs. Al een tijd had Ace niets van zich laten horen en dat baarde hem zorgen, enorm veel zorgen zelfs, waar was die jongen toch? Sinds dat incident in de eetzaal, wat maanden geleden was, was er geen enkel spoor van leven meer te bespeuren van Ace. Dus Zack had het goede idee gehad om hem eens te gaan opzoeken. Misschien was hijgewoon weer naar huis vertrokken? Dus Zack had een daguitstap gemaakt naar Shadra, in de hoop Ace weer te zieb. Maar hij was niet thuis, hij was blijkbaar nog altijd op de school… Vreemd, waar zou Ace dan uithangen? Zack had hem zoveel te vertellen en hij trok een bedenkelijk gezicht. Dan liep hij weer naar de shuttle om weer naar SSA te gaan.

Zack had de vrijheid gekregen om te gaan en staan waar hij wilde. Hij wist goed genoeg dat Ace op de vlucht was omdat hij geen prins wilde worden. Zo dacht hij verder tot hij op SSA arriveerde. Het was eigenlijk een lange reis, een saaie reis. Hij had echt Ace véél te vertellen en hij wilde dan ook werkelijk zijn broer terug zien. In de hoop dat ze konden babbelen met elkaar. Want eigenlijk waren ze het contact zo goed als kwijt en Zack wilde dit in alle ere herstellen. Hij stapte langzaamaan uitde shuttle en hij zag een schim op het dak staan. Hij besloot te gaan kijken.

Eenmaal hij dicht genoeg stond zag hij dat het Ace was, met zijn zwaard tegen zijn hart gekeerd. Zack begon te panikeren en riep zijn naam, maar het was niet luid genoeg. Zack liet zijn witte vleugen verschijnen en trapte met volle kracht op Ace’s handen zodat hij het zwaard zou loslaten. “Ace! Waar ben je mee bezig!” riep hij in volle paniek en hij omhelsde zijn broer stevig. “Waarom deed je dat?” zei hij zachtjes voor zijn ogen zich vulden met tranen. Hij begon al snel te huilen. “Ik wil je niet kwijt broer” mompelde hij al stamelend. Nee dit was niet hetgene wat Zack wilde. Ace mocht zijn leven niet beeïndigen.

Ace liet het zwaard vallen bij een plotse pijn in zijn handen. Zijn ogen schoten open. 'SOLDIER schoenen...' Hij werd in een omhelzing genomen, en hij herkende meteen de geur van zijn kleine broertje. Zijn blik verzachtte en hij keek voor zich uit. "I stopped fighting my inner demons. We're on the same side now." Hij keek omhoog, de lucht in. "The Gift of the Goddess is lost to me."

Ace draaide zich om en liep uit zijn broer's omhelzing. "Ik heb geen doel meer, Zack. Het enige wat er voor mij over is, is schuilen voor Moeder en Vader. Al mijn vrienden hier zijn al weg of zijn niet langer mijn vrienden. De ene persoon voor wie ik constant terug kwam, is nu buiten mijn bereik." Hij draaide zich terug naar Zack en spreidde zijn armen uit, terwijl hij zijn ogen sloot en zijn gezicht naar de hemels keerde. "Jij en Angeal zijn de enigen die ik nog over heb. En je zal je nu vast afvragen hoe ik Angeal ken. Angeal en ik waren al lang voordat onze ouders je adopteerde, bevriend. Hij was degene die ons vroeg om jou te adopteren. Hij was degene die het beste thuis in Shadra voor je wist te vinden."

Ace grinnikte plots en opende zijn ogen. "Eigen wilde hij ons allebei helpen. Voor jou wilde hij een familie, voor mij wilde hij mijn eenzame leven opbeuren. En als iemand dat wel niet kon, dan was dat de puppy."

Zijn glimlach verdween en zijn verdrietige ogen keken naar Zack. "Maar er is niks meer om me op te beuren, kleine. Er was een tijdje geleden iemand die alleen maar naar me hoefde te glimlachen om me op te beuren. Maar dat is volgens mij ook voorbij. Jij hebt nu je eigen leven en je eigen vrienden, en Angeal is op een planeet waar ik een gezochte man ben. Ik heb niemand meer."

(Nog steeds open buiten Zack, btw. Het liefst tussen de 3 en 5 mensen. Behalve de lessen zijn er niet genoeg topics meer die een redelijk aantal RPers heeft.)

Het was winter, de kou gaf haar rode blosjes nog wat extra kleur. Ze had een rode muts op en een warme sjaal om haar nek geslagen. Haar handen in wollen verpakking gestoken. Zo was ze volkomen warm en beschermd tegen het ongure weer. Natuurlijk kon ze sinds kort ook haar vuurmagie aanroepen om hetzelfde te doen, maar ergens was het een fijn gevoel, die winterkleding. Het droeg bij aan de sfeer, die bij sinterklaas en kerst hoorde. Ze was door de bossen gaan wandelen en kwam nu weer terug naar het kasteel, verlangend naar een kop warme chocolademelk met marshmellows. Hmm, dat zou haar humeur nóg beter maken. Ze stond net op een beetje een heuvelachtige plek, had een goed uitzicht op alles in de omgeving. Haar ogen gleden doelloos en random over alle interessante dingen heen. Maar als ze naar het kasteel liep zag ze iets opvallends. Was dat nou... Iemand op het dak? Ze schrok en keek wat beter. Het was inderdaad werkelijk waar een persoon. Wat deed die daar nou. Ze liep vlug verder, staarde ondertussen gefocust naar de dakpannen en de jongeman erop. ''Hey!!!'' riep ze zo hard als ze kon, in de hoop aandacht te trekken. Maar of het aan zou komen wist ze niet. De wind blies hard haar richting in, verwoei waarschijnlijk haar woorden. Maar ze moest het proberen. Want ondertussen had ze opgemerkt dat de ander een soort wapen had. Betekende dit alles wat zij dacht dat het betekende? Rennen, rennen. Dit kon toch niet zomaar? En daarbij meende ze die gestalte te herkennen. Er waren niet zo megaveel jongens met rood haar en zo'n groot zwaard-ding. Ace. WAT DEED HIJ OP HET DAK?! Ze rende door, de wind door haar haren. Haar muts was afgewaaid. Shit. Ze sprintte terug, raapte het ding op. Propte het in haar zak en rende maar weer door, blind voor alle takken die in haar weg zaten. Met schrammen op haar gezicht kwam ze het bos uit, liep zo gauw ze kon het grasveld over en keek omhoog. ''Hey! Niet doen!'' riep ze opnieuw, nu dus wat dichterbij het dak. Maar ze was moe van het rennen en haar adem was bijna op. Dus ook nu wist ze niet of ze gehoord was. Ze hoopte het maar. Of dat Ace helemaal niet aan het doen was wat zij dacht. Er was echter geen tijd te verliezen. Ze spurte de gangen in, botste bijna tegen mensen aan. Ternouwennood ontweek ze een leraar om dan naar boven te gaan. Vlugger dan verwacht vond ze gelukkig een toegang tot het dak. ''Ace?'' zei het jonge meisje zachtjes, aarzelend terwijl ze onzeker een voet op het dak zette. Ze bleef zo goed als het ging in het midden van het dak en liep naar de jongen toe. Ze zag nu ook dat er een tweede jongen was en probeerde dichterbij te komen. Eigenlijk durfde ze niet zo goed, het was best hoog hier. Dus ze keek naar de twee jongens terwijl ze naar adem hapte. Vermoeid likte ze over haar lippen. Haar roze haren volkomen verward, geheel uit model, maar dat was niet belangrijk. De vragen waren belangrijker. Was dit Ace, was dat een zwaard, waarom dan? En wie was die andere jongen? ''Ace? Wát is er aan de hand?'' vroeg ze met wat meer vastheid in haar stem. Bezorgd keek ze met haar grote ogen naar de twee op. Probeerde er maar niet aan denken waar ze zich nu bevond, al maakte de wind en het uitzicht dat wel erg lastig.

Hoe lang was het nu geleden? Romance wist het niet, dagen en nachten waren voorbijgegleden zonder dat ze er werkelijk op had gelet. Haar ogen zagen het ene moment herinneringen van Kanda en het volgende moment voelde ze alleen nog maar de kou die van hem afkwam, een kou die onnatuurlijk was. Haar oren hoorden enkel nog zijn zachte ademhaling die op een gegeven moment gewoon stopte zoals lichaam aanvoelde dat het gewicht van hem veranderde. Romance probeerde met alle macht hem uit haar gedachten te duwen, maar de volgende seconde liet ze hem weer binnen. Haar hele zelf was gericht op die ene gebeurtenis en had geen oog voor de blikken die haar werden toegezonden, voelde niet hoe er van de een medeleven kwam en hoe ze door de ander werd genegeerd. Romance had zich teruggetrokken en ze was opnieuw dat kleine meisje dat alles wat ze liefhad verloor, dat zag hoe haar ouders levend werden verbrand, dat was ontwaakt uit een diepe slaap en zag hoe haar grootmoeder enkele meters verderop had gelegen en zoveel bloed was verloren dat na slechts een enkele blik in haar ogen die ogen voor eeuwig sloten en dat vastzat in dat ritme. Romance had hen allen niet zien staan, was afgesloten voor deze wereld en pogingen van anderen liepen meestal op niets uit. Vaak had ze niet eens door dat er iemand bij haar was, tegen haar praatte of haar dwong wat ze doen. Zo at ze sporadisch, maar voelde niet de honger die haar lichaam bezat. Automatisch draaide ze zich na een schooldag weer terug naar de etages en liep samen met leerlingen door de lange gangen. Bij de trap bleef ze staan en staarde naar de deur die nu open stond en waardoor zij Kanda in haar gedachten kon zien lopen met een stocijnse blik maar met zachte zwartzilvere blik keek naar de witharige jongen die iets voor hem zou lopen. Met verse tranen die opwelden scheurde ze haar blik weg en liep de trappen op totdat ze niet verder kon en hijgend tegen een muur stond. Langzaam zakte ze in en sloeg haar armen om haar knieën toen de tranen begonnen te stromen. Hoe ze nog voldoende vocht in haar lichaam bezat om tranen te kunnen uitstoten voor deze uitbarsting wist ze niet, al lag die vraag ook niet dicht genoeg bij haar bewustzijn. Uiteindelijk wist ze overeind te komen en liep door de deur die toegang bood tot het dak. Het had half open gestaan, maar Romance had niet gezien dat een meisje haar voorbij was gerend en de toestand die er op het dak aan de hand was. Romance liep het dak op en liet zich omgeven door de koude gure wind die haar zou moeten verkillen tot op het bot. Jammer genoeg voor de wind zou dat niet lukken, want ze was niet meer warm geweest sinds ze de warmte uit haar kleine broertje had zien vertrekken. Even gleed haar blik over de mensen die ook op het dak waren, maar hun woorden bereikten haar niet, ze zag hen niet door de wazigheid heen en de wind om haar heen trok alleen maar aan voordat ze plaatsnam op het muurtje en met een klein duwtje zo naar beneden kon vallen. De wind nam af en Romance ingeslonken houding keek uit over het landschap zoals ze die dag ook had gedaan totdat ze pas echt had geweten hoe erg die volgende uren zouden worden.

- Ro is depressed, dus je had dit kunnen verwachten.
- Gedwongen door Raj om hier te posten als je iemand wil slaan.

Zack vloog met zijn ene witte vleugel omhoog sinds hij de gestalte had herkent en Ace dus een poging waagde tot zelfmoord. Natuurlijk sloeg Zack helemaal in paniek en schopte met volle kracht op de handen van Ace, die het zwaard lieten vallen. Al snel volgde er een omhelzing van Zack. "I stopped fighting my inner demons. We're on the same side now." Zack schudde zachtjes zijn hoofd maar huilde in stilte verder. Hij was compleet de kluts kwijt. Waarom wilde zijn broer nu zijn leven wegnemen? Waarom deed hij dit? "The Gift of the Goddess is lost to me."
“No brother, you are the gift of the goddess.” Zei hij zachtjes voor Ace de omhelzing beeïndigde en Zack gewoon liet staan. Een vraag werd door hem gesteld, die Ace beantwoordde "Ik heb geen doel meer, Zack. Het enige wat er voor mij over is, is schuilen voor Moeder en Vader. Al mijn vrienden hier zijn al weg of zijn niet langer mijn vrienden. De ene persoon voor wie ik constant terug kwam, is nu buiten mijn bereik." Hij draaide zich terug naar Zack en spreidde zijn armen uit, terwijl hij zijn ogen sloot en zijn gezicht naar de hemels keerde. "Jij en Angeal zijn de enigen die ik nog over heb. En je zal je nu vast afvragen hoe ik Angeal ken. Angeal en ik waren al lang voordat onze ouders je adopteerde, bevriend. Hij was degene die ons vroeg om jou te adopteren. Hij was degene die het beste thuis in Shadra voor je wist te vinden." Zack keek hem met een open mond aan. Had Angeal alles dan gepland? Dus hij wist goed genoeg dat Zack zou gaan naar Ace’s familie voor adoptie? Blijkbaar wist hij niet zo veel als dat hij verwacht had. Maar dat maakte niet echt uit, Ace was nu de topprioriteit. "Eigen wilde hij ons allebei helpen. Voor jou wilde hij een familie, voor mij wilde hij mijn eenzame leven opbeuren. En als iemand dat wel niet kon, dan was dat de puppy." Zack glimlachte met tranen in zijn ogen. “There is no hate, only joy. For you are beloved, by the goddess. Don’t take your life away, the goddess will be sad.” Zei hij zachtjes voor hij Ace weer naderde. Zijn broer keek hem aan met een verdrietige blik, wat Zack helemaal vanbinnen kapot maakte. "Maar er is niks meer om me op te beuren, kleine. Er was een tijdje geleden iemand die alleen maar naar me hoefde te glimlachen om me op te beuren. Maar dat is volgens mij ook voorbij. Jij hebt nu je eigen leven en je eigen vrienden, en Angeal is op een planeet waar ik een gezochte man ben. Ik heb niemand meer." Zack greep Ace’s schouders vast en keek met zijn blauwe ogen vol tranen naar hem. “Je bent mijn broer, jij bent zo belangrijk voor me. Ik wil niet dat je gaat!” riep hij haast voor hij hem losliet en even naar de persoon keek die erbij was komen staan. Zijn ogen vol met tranen zagen maar een vaag silhouet. ''Ace? Wát is er aan de hand?'' blijkbaar kende de persoon zijn broer. Zack veegde verwoed zijn tranen weg maar het had geen nut, er kwamen er nog meer. “Mijn broer wilt zijn leven wegnemen” zei hij al stamelend en dan zag hij nog een meisje, maar die zei helemaal niets. Dus Zack zei ook niets terug. Hij ging zitten met zijn voeten over de rand en zijn witte vleugel klapwiekte.

Bwergh herfst, verdomde herfst. Alles werd bruin en nat en
nog belangrijker praktisch alles ging dood. Jippie, hoe leuk meer dood en
verdoemenis op deze godvergeten planeet. Nee Rhine hield beslist niet van dit
seizoen. Ze was meer voor de winter wanneer alles al dood was. Dan lag er geen
verotting meer op de grond maar een maagdelijk wit sneeuwtapijt dat alles met
elkaar verbond.


Het was vroeg, heel erg vroeg. Maar Rhine was niet moe, of
beter gezegd ze kon niet slapen. Dat had ze wel vaker, die eeuwig durende
slapeloze nachten. Soms wenste ze dat ze haar blauwe pilletjes terug had als ze
die had genomen sliep ze, sliep ze lang soms zelfs verschillende dagen. Maar
helaas ze had Zack beloofd om de gevaarlijke drugs niet meer te nemen dus was
Rhine al jaren clean.


Met haar zwarte
outfit; zwarte muts, zwarte stoffen jas
met grote knopen, zwarte jeansbroek en zwarte sneackers balanceerde Rhine op de
smalle kantjes van het dak. Ze liep heir graag rond op lange nachten maar nu
wilde ze gewoon even tot rust komen in het licht van de opgaande zon. De zon
bron van warmte en licht. Iedereen was dol op de zon, zij niet. Rhine hield
meer van de maan. De zon verlichte de dag wanneer alles al licht was maar de
maan, de maan bracht een schemerig licht in de donkerste uren.


Maar vandaag was er iets bijzonders aan het dak, de normaal
zo rustige plaats, aangezien er bijna niemand gek genoeg was om op deze daken
rond te hangen, zeker niet wanneer alles glad en koud was door de regen en
snijdende wind, was vandaag druk. Erg druk. Rhine zag de contouren van ver al
hoorde gemompel van de stemmen. Welke gekken zouden er in godsnaam op dit uur,
op deze plaats zo’n heisa maken? Rhine kwam dichterbij haar gezichtsuitdrukking
onleesbaar, en misschien zelfs een beetje kil.


Twee meter bij de andere vandaan hield ze halt. Dichterbij
wilde ze echt niet gaan. Langzaam aan werden de contouren duidelijker en
herkende ze er zelfs 2, Zack de jongen waar ze van hield, en het blije
springende geval dat nu opeens niet meer zo blij leek. Vreemd. En dan was er nog die andere jongen,
die jongen die eerst tegen zack aangeplakt had gezeten. En dat zwaard, dat vreemde,
vreemde zwaard dat hier zomaar lag. Wat was er toch allemaal aan de hand? Zack,
zwaard, vreemde kerel, blij meisje dat niet zo blij leek en dat allemaal op een
dak. Nee dat was beslist niet normaal. Wat hier aan de hand was wilde ze wel
weten maar er naar vragen daar dacht ze niet over. Haar blik werd vragend en
wantrouwend terwijl ze Zack aanstaarde, als iemand haar een verklaring kon
geven was hij het wel.

(mijn postje nu al zo vaak moeten aanpassen omdat er altijd iemand sneller was dan ik ^^")

Ace zuchtte kort. Wat was er gebeurt met zijn vredige dak. Nog nooit had hij zoveel mensen hier op het dak gezien. Toen hij voor het eerst hier kwam was er die dochter van Deshas, de toenmalige Heer der Duisternis, en daarna Romance. Maar verder had hij nog nooit iemand op het dak gezien. Het dak dat Verboden Terrein hoorde te zijn. Dus wat was dit nu. Ace merkte Moyra op en merkte dat ze iets zei. Wat ze zei bereikte hem niet echt. Als begroeting gaf hij haar een glimlach die zijn ogen niet echt bereikte en deed zijn hand op haar hoofd, waarna hij haar haar kort door de war gooide. Hierna merkte hij op dat Zack was gaan zitten en dat er een meid bij hem was. Hij merkte ook Romance op, waarom die hier was wist hij niet, aangezien ze voor zichzelf uit aan het staren was en op niemand anders lette. Hij liep naar Zack, terwijl hij Moyra met maar een beetje kracht achter hem aan trok, en ging naast hem hurken, waarna hij zijn arm om Zack zijn schouders sloeg.

"Het spijt me, jochie. Het was dom van me om te denken dat ik niks meer had om voor te leven. Zelfs als is er niets anders, dan is er altijd mijn kleine puppy-broertje nog, he?" Hierna keek hij naar Moyra en daarna terug naar Zack. Hij had deze sombere sfeer gecreëerd, het was aan hem om het op te lossen. Hij wees naar Moyra met zijn vlakke hand, zijn palm naar boven gericht. "Zack, dit is mijn vriendin Moyra. Zij heeft me meerdere malen aan het lachen gekregen." Hierna keek hij naar Moyra en wees naar Zack. "Moyra, dit is mijn kleine broertje Zack, het Licht in de Duisternis. Ook wel bekend als Zack de Puppy." Hierna glansde hij naar Rhine en keek daarna weer naar Zack. "En Zack, wie is deze prachtige jongedame die je zo streng aan kijkt?" Vroeg hij half plagend. Als iets hem dan kon opvrolijken vandaag, dan was het zijn kleine broertje plagen.

Naast haar was een ander meisje langsgekomen. Wit haar, en een verdrietige uitstraling. Bezorgd volgde Moyra's blik haar. Ging alles wel goed? Zo te zien niet. Want het witharige meisje ging op het randje van het dak zitten. Zo kwetsbaar, alsof ze elk moment kon vallen. Moyra twijfelde, wilde eigenlijk naar het meisje toe gaan. Maar wat als ze iets verkeerds zou zeggen? Of wat als ze zou struikelen? Hoe langer ze erover nadacht, hoe minder blij ze was met haar impulsieve actie. Want het dak was hoog en best wel eng.

Een jongen die ze niet kende had zich als reactie op haar geschokte woorden omegedraait. Tranen liepen over zijn wangen. “Mijn broer wilt zijn leven wegnemen” Ze hapte naar adem. Dat... Dat kon toch niet? Zoiets heette zelfmoord. Waarom zou Ace dat willen? Was hij niet meer vrolijk? Hij had toch beloofd dat hij vrolijk zou zijn? En dat terwijl hij ook nog eens een broer had. Die van hem hield en die nu in tranen uit was gebarsten. Hoe durfde Ace. Boos keek ze de roodharige jongen aan. Dit was gemeen. Je mocht niet zomaar beslissen dat je niet meer wilde leven, al helemaal niet als je daar zo veel mensen verdrietig mee zou maken.

Haar woede was algauw weer vergeten, toen Ace op haar af kwam en haar haren door de war deed. Maar de verdrietige sfeer die hier hing had haar weldegelijk geraakt, de altijd vrolijke Moyra was nu alweer kwetsbaar en emotioneel. De vorige keer dat ze Ace had ontmoet was zij verdrietig geweest om zichzelf, nu was ze heel erg verdrietig, omdat hij iets van plan was geweest wat ze nauwelijks kon bevatten. Hoe stom je leven soms ook leek, het was het toch waard? In haar ogen wel. Het meisje, dat nooit echt veel ongeluk had meegemaakt, had altijd wel iets gehad om voor te leven. De zonsopgang, de vogeltjes die je kon horen fluiten. Dat kon haar vaak al makkelijk opvrolijken. Want ondanks haar vloek was ze altijd optimistisch en nooit echt lang down. Ze liep voorzichtig achter Ace aan, op weg naar de jongen die volgens haar zijn broer was. Dat had ze afgeleid uit de woorden die de huilende jongen had gesproken. Ze voelde zich net een detective. "Zack, dit is mijn vriendin Moyra. Zij heeft me meerdere malen aan het lachen gekregen." Verlegen glimlachte ze naar Zack. Blosjes op haar wangen, want het betekende best veel voor haar dat Ace zo lief over haar sprak. "Moyra, dit is mijn kleine broertje Zack, het Licht in de Duisternis. Ook wel bekend als Zack de Puppy." De verlegen glimlach gleed nu van haar gezichtje, werd vervangen door een iets enthousiastere, verbaasde blik. ''Hoi Zack. Leuk je te ontmoeten'' zei ze zachtjes. Het klonk gek. Net was ze erachter gekomen dat Ace zichzelf wilde vermoorden en nu zij ze dat iets leuk was?! Het klonk misschien een beetje vreemd, onrespectvol. Maar het was niet zo bedoeld. Het was gewoon haar manier om aan te geven dat ze de jongen er aardig uit vond zien. En helemaal geen teken dat ze nu al niet meer inzat over Ace en zijn domme, dómme plan. ''W-waarom heet jij puppy?'' vroeg ze dan. Ze wist niet zeker of dit gepast was, maar ze wilde het zo graag weten. Ace vroeg iets aan Zack, over een meisje dat hier blijkbaar ook was. Ze draaide zich om en wierp het blonde meisje een aarzelende halve glimlach toe.

Dit was allemaal raar, heel erg raar zelfs. Zo raar dat Zack niet eens had opgemerkt dat Rhine naast hem stond en hem dan nog eens een strenge blik gunde. Nee, zijn gedachten waren ver, ver weg van hier, weg van alle mensen en deze planeet. Hij voelde zich niet lekker en zijn gezicht was bleek geworden. Zijn broer wilde zichzelf van het leven beroven en dan kwam er nog eens die misselijkheid die hij voelde bij. Zack slikte langzaam de krop in zijn keel door. Hij zat nu best gevaarlijk op de rand, maar niemand die hem tegenhield dat hij veiliger moest gaan zitten. Niemand had door dat hij zich helemaal niet lekker voelde. een arm werd om hem heen geslagen, het was Ace's arm. Zack dwong zichzelf te glimlachen, misschien verdween hierdoor het misselijke gevoel wel. Dat zou fijn zijn, zeer fijn... "Het spijt me, jochie. Het was dom van me om te denken dat ik niks meer had om voor te leven. Zelfs als is er niets anders, dan is er altijd mijn kleine puppy-broertje nog, he?" Zack knikte al glimlachend op hetgene wat Ace zei. Hij had inderdaad Zack nog, hij zou er nooit of te nimmer alleen voor staan. Maar dat nam niet weg dat hij zich nog steeds misselijk voelde. "Moyra, dit is mijn kleine broertje Zack, het Licht in de Duisternis. Ook wel bekend als Zack de Puppy." Hierop reageerde Zack niet echt, hij voelde zich echt niet lekker en hij voelde zich dan bovenop alles licht in zijn hoofd. ''Hoi Zack. Leuk je te ontmoeten'' zei Moyra en zack knikte en zei met een schorre stem "Insgelijks" Meer woorden hoefde hij er niet vuil aan te maken, dat was ook helemaal niet nodig. Hij voelde zich echt niet lekker eigenlijk... Misschien moest hij zo maar eens naar de ziekenzaal lopen? Ja dat was een goed plan, een perfect plan, misschien wisten ze daar wat er met hem aan de hand was. ''W-waarom heet jij puppy?'' vroeg het meisje dan. Zack keek Moyra aan met zijn grote blauwe puppyogen en zijn bleke gezicht waarvan het litteken op zijn kaak nu serieus zichtbaar werd. "Daarom" zei hij en hij richtte zijn blik weer op de horizon. Met elke seconde werd hij duizeliger en misselijker. Hij zag werkelijk dubbel. "En Zack, wie is deze prachtige jongedame die je zo streng aan kijkt?" vroeg Ace aan Zack "Rhine, maar ik voel me niet lekker..." zei hij voor hij zijn ogen sloot en voorover viel, van het dak. Met volle snelheid viel hij op zijn rug met zijn lichaam op het gras en zijn hoofd op de stenen. Hij lag in een plasje bloed dat zich al snel verspreidde en dat afkomstig was van zijn hoofd.. Dit zag er niet goed uit...

(*push here to add extra drama* )

Rhine vond het allemaal maar een raar gedoe. Het klonk niet logisch en eigenlijk snapte ze eerst ook niet waarom al deze mensen hier waren, waar Zack die jongen knuffelde. tot ze doorkreeg wie hij was, Ace, Zacks geadopteerde broer. Dat zwaard was vast van hem, zacks zwaard zag er namelijk anders uit. Na een tijdje kon ze er wel het een en ander uit opmaken. Kennelijk had Ace - Zacks broer dus - had zelfmoord willen plegen om een reden die nog onduidelijk voor haar was, nu nog in ieder geval. Rhine zou er wel achter komen dat deed ze altijd wel. Zack zelf leek niet te merken dat ze er ook bij stond, ze werd er neit kwaad om ze begreep het wel. Hij had net bijna zijn broer verloren waarschijnlijk was hij daardoor een beetje in shock. Ze had medelijden, medelijden met hen beide - ookal kende ze Ace niet echt - jup ze had echt met de jongens te doen - niet dat ze dat zou laten merken, laat staan toegeven in dit gezelschap - Rhine bekeek iedereen met haar kalme afstandelijke blik. Die zelfde blik bleef een tijdje op Zack en Ace rusten. Zack zag er vreemd uit maar ze kon nit achterhalen wat er precies met hem was. Haar blik werd peinzend tot ze werd wakker geschud omdat iemand haar naam liet vallen. Even moest ze in haar geheugen graven opzoek naar wat er precies was gezegd terwijlz e er maar half bij haar gedachten bij was geweest. Kennelijk vroeg ace zich dus af wie ze was, begrijpelijk uiteraard omdat ze zo vreemd deed. Ergens was ze gevleid door het compliment maar ook dat liet ze niet merken, uiteraard. Waarom zou ze ook? Het was compleet overbodig vond ze zelf. Alles leek toch nog uit te draaien op een rustige dag totdat Zack ineens van het dak af duikelde en met een doffe plof op de grond terecht kwam. Haar ogen werden een fractie van een seconde groot, vervuld van angst voor ze van het dak af sprong, even op het schuine gedeelte gleed en zo met haar benen kaars recht op de grond landde. Oké dat was best hoog geweest en haar spieren protesteerde even gepijnigd maar dat kon haar niets schelen. Ze moest naar zack nu! Ze knielde langs hem neer keek bezorgd naar de als maar groter wordende plas bloed. Met een snelle beweging wikkelde ze haar sjaal rond ahar nek uit en drukte het zwarte geval - dat al snel kleverig en nat werd door zacks warme bloed - Tegen de hoofdwond die al het bloed veroorzaakte. Met haar andere hand ging ze naar zijn pols voelend of zijn hartslag nog ging, ja dat was goed het klopte nog. met veel kracht bleef ze tegen de wond duwen, het moest stoppen met bloeden en snel. Rhine dacht koortsachtig na, wat kon ze nu het beste doen? ze wist dat ze hem niet mocht verplaatsen, dat dat te gevaarlijk was. Moest ze hulp gaan halen? Nee dat kon niet ze kon hem hier niet alleen laten en iemand moest tegen de wond drukken. Rhine beet op haar lip knipperde de tranen weg die wouden uitbreken. nee ze mocht neit huilen, alles zou goed komen, dat moest gewoon.