Het was vandaag een rustige dag. Boris liep met langzame passen door de gangen. Z'n blauwe haren dansde zachtjes met de wind mee tijdens het lopen. In z'n hand had Boris een boek, het was een muziekblad met allerlei stukken voor op de piano. Gelukkig was het rustig, anders was hij waarschijnlijk al tegen iemand aan gebotst. Maar als het zo druk zou zijn, dan zou Boris nu ook niet in z'n boek kijken. Hij liep riching het muziek lokaal, daar stond een prachtige piano. En boris hielt echt van Piano spelen. Toen stond Boris voor de deur van het lokaal, lanzaam deed hij de deur open. Er was helemaal niemand, er was geen enkele vorm van licht in de kamer. Boris liep naar binnen, de houtenvloer maakte haast geen geluid zodat je nog maar heel zacht de voetstappen van Boris kon horen. Met een beweging deed hij het grote gordijn voor de ook al te grote ramen weg. Meteen was het een stuk lichter in de kamer, en omdat de muren ook wit waren leek het alleen nog lichter en rustiger. Het zag er meteen een stuk vrolijker uit dan toen het nog een donkere kamer was. Boris liep naar de grote piano, toen hij er voor stond leek hij te twijfelen of hij er op ging spelen maar toen ging hij toch op het krukje achter de piano zitten. Boris zette het muziekblad voor zich neer en glimlachte kort. Toen zette hij z'n vingers op de piano en begon te spelen. Het liedje dat hij speelde hete sparrow. Het liedje deed hem een beetje denken aan vroeger, aan z'n ouders en z'n tweelingzusje Zora Beatrijs Vos. Beatrijs was echt altijd een vrolijk persoon, zij speelde altijd viool en Boris altijd piano dat was al zo vanaf hun 3de. Het maakte Boris een klein beetje verdrietig om aan hun dood te denken. Het gebeurde allemaal vlak voor z'n 5de verjaardag, in de nacht was het huis op een of andere manier opeens in de brand gevlogen, Noir Boris z'n kat had hem optijd wakker gemaakt maar de rest van z'n familie was niet op tijd uit het huis en overleden. Het enige wat Boris nog laat herinneren aan die vreselijke tijd is een litteken op z'n linker hand dat van z'n duim tot z'n pink over z'n hand loopt, af en toe doet het nog steeds vreselijk pijn, maar dat houdt Boris niet tegen om op de piano te spelen. Boris stopte met spelen op de piano en keek met een emotieloze blik naar het litteken op z'n hand, hij zou het liefst willen huilen maar altijd emoties tonen was eigenlijk niet goed dus dat deed Boris dan ook niet.

-er zit een link in van het liedje dat Boris speelde
- open voor iedereen

Sue was weggelopen ze had haku weer gezien en deidara was niet in haar buurt geweest ze was de eerste de beste ruimte ingelopen het was er donker en Sue had een bloempot omgestoten ze verstoptte zich achter een groot gordijn daar bleef ze gehurkt zitten bang toen de deur ineens open ging de voetstappen bijna niet te horen er werden gordijnen open geschoven Sue keek voorzichtig langs het hoekje van het gordijn dat niet opengeschoven was. ze zag een jongen met blauw haar die naar de piano liep hij begon een melodie te spelen een melodie die ze kende van vroeger? Ze wist het niet het was allemaal zo verschrikkelijk vaag. De jongen stopte even met spelen en hij was naar zijn hand aan het staren Een deel van Sues hoofd kwam achter het gordijn vandaan om te kijken wat er aan de hand was maar helaas moest ze niezen een hoog niesgeluidje was hoorbaar in de witte kamer. heel vlug deed ze het gordijn weer voor haar. maar haar voeten kwamen onder de lange witte stof uit....

Boris hoorde iets, het leek even alsof iemand nieste maar dat zou onmogelijk zijn want hij was helemaal alleen in de kamer. Tenminste dat dacht Boris, maar nu begon hij echt te twijfelen. Boris ging met z'n vingers van z'n andere hand over het litteken en sloot z'n hand daarna tot een vuist want hij wilde niet dat de persoon het litteken zag. Toen keek hij emotieloos door de kamer, op zoek naar de persoon. Even leek hij niemand te zien maar toen zag hij 2 voeten onder het witte gordijn uit steken. Boris dacht kort na, zou hij het negeren, of zou hij er toch wat van zeggen. Het liefst zou hij willen zeggen dat hij haar al zag en dat ze behoorlijk slecht was in verstoppen, Boris opende z'n mond om het nu ook echt hardop te zeggen maar iets in hem hield hem tegen. Hij wist nog niet eens wie het was en dan kon hij toch niet flauwe opmerkingen maken. Boris besloot niks te zeggen. Met een zucht stond Boris toch op. En keek naar de voeten van de persoon achter het gordijn. Boris wilde het liefst hard gaan lachen maar dankzij z'n oma Claire die hem altijd oploot in z'n kamer als hij te vrolijk of boos zou reageren liet hij z'n emoties het liefst niet zien. Hij liep langzaam naar het gordijn en toen hij er vlakbij stond wachte hij even. Misschien kwam de persoon wel zelf achter de gordijnen weg, of misschien zou ze kijken of Boris door had dat ze er was. Boris kuchte een paar keer toen hij merkte dat het meisje niet achter de witte Gordijnen weg ging. Boris boog zich een beetje naar de gordijnen. ''Hallo, is het daar gezellig. Achter die gordijnen'' Zei Boris met zijn overdreven Frans accent. Toen stond hij weer rechtop en zette een paar stappen naar achter.

Sue hield haar adem in hopend dat ze niet opgemerkt was. Al gauw hoorde ze voetstappen en ook een zucht. Sue bleef zenuwachtig zitten wachtend op wat zou volgen. de lichtte voetstappen kwamen dichterbij tot ze stopte ze hoorde een paar keer een gekuch Ze bleef zitten niet weten wat ze nu moest doen. ''Hallo, is het daar gezellig. Achter die gordijnen'' zei een stem met een overdreven frans accent. Sue slikte. Het is hier een beetje muf zei ze met een zachte, haast fluwele stem voor ze voorzichtig het gordijn aan de kant schoof en het tot een bolletje gerolde meisje zichtbaar werd. Ze keek hem licht angstig aan met haar grote diepblauwe ogen. ik wilde je niet storen... zei ze weer zachtjes terwijl ze haar hoofd even naar de grond richtte. Sue was best verlegen eigenlijk vaak nogal onzeker maar ook een rasechte optimist.

'' Het is hier een beetje muf'' Zei een meisjesachtige stem van achter de gordijnen. Boris trok z'n wenkbrauwen omhoog. ''Van mij hoef je daar ook niet te zitten hoor'' Zei Boris met nog steeds z'n Franse accent. Boris zei bijna altijd wat hij dacht, als iemand hem iets vroeg gaf hij altijd een eerlijk antwoord hoe gemeen of vals het ook was. Toen schoof de persoon de gordijn aan de kant. Verbaast keek Boris even om zich heen en toen keek hij naar beneden. Daar zat een Meisje, ze keek met haar grote blauwe ogen een beetje bang naar Boris. ''ik wilde je niet storen...'' zei het meisje zachtjes en keek naar de grond. Boris bleef koud en emotieloos kijken. ''Het maakt nu nog weinig uit, hè?'' zei Boris. Z'n Franse accent zorgde ervoor dat z'n gemene woorden nog een beetje aardig klonken. Boris was opgegroeid in een rijke familie, daar kon hij altijd zeggen wat hij wilde zonder dat iemand boos op hem werdt. Daardoor was hij het gewend om te doen. Toen draaide Boris zich zonder nog verder iets te zeggen weer om naar de piano en liep er naar toe. Boris ging weer op het krukje zitten en zette z'n vingers op de piano toetsen. toen speelde hij endless love een nummer die hij vaak speelde op de piano. Hij was al bijna vergeten dat er nog iemand anders in de kamer was. Toen hij het lnummer bijna af had begon het litteken op z'n hand pijn te doen, maar koppig speelde hij het nummer toch af. Toen hij het nummer af had gespeeld keek hij emotieloos naar z'n linkerhand. Licht geirriteerd drukte hij met z'n duim zachtjes op het litteken.

''Van mij hoef je daar ook niet te zitten hoor'' Zei de stem met nog steeds z'n Franse accent. De jongen bleef koud en emotieloos kijken. Iets waar Sue het best wel benauwd van kreeg. ''Het maakt nu nog weinig uit, hè?'' zei de jongen. ze wist nizet echt of hij het gemeen bedoelde maar zo klonk het toch wel in haar oren. Maar mischien had ze het mis wie weet? De jongen liep weer naar de piano en hij begon een ander liedje te spelen Sue luisterde er naar het was mooi maar ze vond dat vorige liedje toch leuker. Ze stond op en nogal verlegen met kleine stapjes ging ze dichterbij. Het leek wel of hij haar niet meer leek op te merken. hij bleef verder spelen maar op het einde leek hij meer moeite te hebben met het liedje en toen hij klaar was greep hij naar zijn ene hand Sue zag al snel de reden er stond een litteken op en met al die bewegingen van zijn handen en vingers deed het vast pijn. Sue keek er even naar. Dat moet vast pijn doen. Merkte ze zachtjes op. Ze schoof nog wat dichter. Mag ik eens kijken? Mischien kan ik helpen. Zei ze met een vriendelijke lach.

''Dat moet vast pijn doen.'' zei het meisje, het bleek dat ze naast hem was komen staan. Boris sloot z'n hand meteen en keek naar het meisje, zijn ogen leken woedent. Maar eigenlijk was Boris gewoon geschrokken dat ze opeens naast hem stond en natuurlijk wilde hij dat niet merken. Het meisje schoof dichterbij. ''Mag ik eens kijken? Mischien kan ik helpen.'' zei het meisje met een vriendelijke lach. Boris z'n woedende blik maakte plaats voor een rouwende blik, het had weinig zin om nu nog iets te proberen met het litteken het zat er al vanaf z'n 4de bijna z'n 5de. Het was eigenlijk te pijnlijk om terug te denken aan z'n verleden. Boris voelde zich nu wel heel verdrietig over z'n verleden maar hij liet het niet zien, snel keek hij weer emotieloos. ''Het heeft weinig zin'' zei Boris. Z'n Franse accent zorgde ervoor dat z'n verdrietige opmerking toch een beetje vrolijk klonk maar mensen die goed oplette zouden kunnen merken dat Boris verdrietig klonk. Al zou het litteken weg kunnen Boris zou het niet willen hij had het gevoel dat het zijn schuld was dat z'n ouders en Beatrijs z'n tweelingzusje waren overleden. Toen hun huis in brand stond had Boris z'n ouders niet wakker gemaakt en was doodsbang naar buiten gerend samen met z'n kat Noir. Hij had enorm spijt. Maar wat Boris niet meer echt door had was dat het op z'n 4de was en dat hij nog niet slim genoeg was om zoiets te bedenken.

Boris z'n woedende blik maakte plaats voor een rouwende blik. Hij was niet echt een happy persoon, vond ze best triest voor hem. Maar al snel verdwenen die emoties. Arme jongen dacht ze ze had vreemd genoeg echt medelijden met hem. ''Het heeft weinig zin'' zei Boris. Dat accent bracht haar wat in verwarring maar Sue was goed in ware emoties zien ze zag heus wel dat hij verdrietig was. Ze liet een kleine troostende glimlach zien. Ik kan het wel genezen...Maar daar had je het niet over hè? Zei ze kalmpjes. Sue was mischien wel heel verlegen en onzeker maar als het ging om mensen helpen die verdrietig waren was die kant meteen weggedrongen en kwam de eeuwige optimist naar boven gespetterd. Ze keek hem onderzoekend aan haar hoofd een beetje schuin. Voor ze zich ineens realiseerde dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. Ik ben Sue trouwens...Teminste dat denk ik... Zei ze met een kleine grijns terwijl ze haar handen voor zich gevouwen hield.