Het zwarte korset zat strak om haar middel heen. Haar adem stokte voor kort toen de draden nog strakker werden aangetrokken. “Is dit genoeg, vrouwe?” Een kwade frons was het enige antwoord dat de geest kreeg. Verdomme, natuurlijk was dit niet genoeg. Het leek alsof ze de laatste weer was aangekomen. Bah, lelijk. Rustig plaatste haar hand tegen haar pols en liet wat vetten in haar lichaam oplossen. De magie van een genezer. Aandachtig bestuurde ze haar vingers. Had ze ooit iemand genezen? Nee. Zou ze ooit iemand genezen? Nee, behalve haarzelf. Elk klein wondje, elke imperfectie weghalen. Met ingehouden adem keek ze in de spiegel tegenover. Volgde haar eigen jukbeenderen, daalde via haar sleutelbenen naar beneden langs haar wespentaille om uiteindelijk te eindigen bij haar ranke enkels. Ze was haar eigen kunstwerk. Velen uren, dagen wellicht, besteed om er perfect uit te zien. “Houd op, rot op.” Haar hese stem die de stilte doorsneed, liet de geest in niks oplossen. Haar vingers streken de zwarte jurk, waar het korset een onderdeel van was, glad. Natuurlijk was het zwart. Geen andere kleur paste bij haar. Geen andere kleur kon haar duistere emoties zo goed uitbeelden als zwart. Nee, een andere kleur zou vreemd voor haar zijn.
Rustig haalde ze haar, zwarte, rijglaarsjes uit de kast. Ze had een eigen kamer. De schoolleiding was zo slim geweest om dat te regelen. Wellicht ook beter voor het welzijn van een mogelijke kamergenoot. Niet alleen de emotie-wisselingen en de soms ronduit onvoorspelbare, agressieve aanvallen van de dame konden gevaarlijk zijn; een stel geesten hongerig naar energie was ook niet fijn om standaard in je kamer te hebben. Behalve als je Vic heette en die geesten een deel van je waren. Ze kon niet zonder ze en ze deden alles voor der. Zelfs haar schoenen aantrekken, zoals nu gebeurde. Rustig keek ze naar beneden terwijl de veters door onzichtbare vingers dicht geknoopt werden. Hierna draaide ze zich zonder iets te zeggen om en liep de kamer uit. Bedankjes waren niet nodig. Ze was Vic; uiteraard hoefde ze niemand te bedanken die iets voor haar deed.
Met een snelle pas verplaatste ze zich door de gangen. Nooit liep ze rustig. Er was geen tijd om rustig te lopen. Er waren botten om te misvormen, geesten om te breken; geen tijd voor rust dus. Voor kort lag er een verleidelijke glimlach op haar lippen toen ze langs een bepaalde jongen liep. Wanneer had ze met hem geslapen? Ze had geen idee, maar de blik in zijn ogen vertelde haar dat het wel gebeurd was. En hij kon nog glimlachen; had ze toch iets verkeerds gedaan. Maar ze had geen zin in een simpele jongen vandaag. Ze waren te makkelijk te breken, te goed te voorspelen. Ze wilde een nieuw spel, iets met een uitdaging. Iets waar ze haar hele dag mee kon vullen. Dus met haar snelle tred liep ze door. Opzoek naar een uitdaging. Opzoek naar een persoon om te breken.
Victoire
PROFILE Real Name : Marit Posts : 88
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Water Klas: - Partner:
Onderwerp: Re: can't take it anymore || Dante. wo nov 07 2012, 20:08
Door de haast eindeloze gangen van de school echode een zacht gekras. Het was een ritmisch geluid dat steeds luider werd naarmate het dichterbij kwam. Een even zacht getik mengde zich met het geluid en vervolgens een hoog gepiep. De oorzaak van dit lawaai was Dante. Het regende buiten en net als een kind van vijf verveelde hij zich. Na twee uur bewegingsloos op zijn bed naar muziek geluisterd te hebben bedacht hij plotseling wat hij kon doen. Zijn kamer was net opnieuw wit geverfd en gaf een saaie indruk. Niet echt iets voor Dante dus. Gelukkig had hij zijn spuitbussen mee weten te smokkelen vanaf Erd. Met zijn vrienden had hij al de halve stad versierd, dus waarom kon hij zijn kamer niet een beurt geven? Niemand die erachter kwam. Er was geen schoonmaker die elke week in hun kamer kwam en als er wel iemand kwam checken dan kon hij altijd een laag rots voor de muur plaatsen met behulp van zijn aardmagie. Snel had hij de spuitbussen tevoorschijn gehaald en was begonnen, maar na een half uur was zijn zwarte spuitbus alweer op. Met een zucht keek hij het ding aan. Het was de laatste die hij van thuis had meegenomen, dus het zou wel even duren voordat hij een vervangende bus kon vinden. Helaas was zijn muur nog niet af en dat kon echt niet. Het was altijd een soort ongeschreven regel geweest van de straatjongens in de stad. Wanneer je aan je werk begint dan moet je het afmaken. Anders kan je de volgende dag allerlei beledigende teksten op je kunstwerk vinden. Nu wist Dante zeker dat er niemand in zijn kamer zou komen om zijn muur onder te kliederen, maar oude gewoontes leer je nou eenmaal niet erg gemakkelijk af. Hij bedacht dat ze in het kunstlokaal vast nog wel wat spuitbussen hadden. In het weekend was het lokaal waarschijnlijk leeg, dus hij kon er zonder moeite een spuitbus meenemen.
De hoge piep kwam van de spuitbus die langs de stenen muur schuurde. Verveeld en licht ingezakt liep Dante naar het kunstlokaal. Zijn schoenen die over de gang sloften veroorzaakten het gekras en met zijn vingers maakte hij er een soort ritme van. Dit deed hij niet omdat hij bijzonder muzikaal was of een geweldige drummer, maar omdat het onbewust ging en hij toch niets beters te doen had. Toen hij bijna bij de hoek dwong hij zichzelf om rechtop te lopen. Hij versnelde zijn pas een beetje en maakte een scherpe bocht. Echter liep er net een meisje dat zo te zien haast had. Hij was niet snel genoeg om haar volledig te ontwijken, dus zijn rechterschouder knalde tegen die van haar aan. Haar lange, zwarte haren wapperden tegen zijn gezicht aan en hij rook een geur die alleen een meisje kon hebben. Alleen was dit niet de geur van fruit of madeliefjes, het was iets anders, maar hij kon het niet helemaal plaatsen. De spuitbus vloog uit zijn hand en als het meisje niet zo’n tenger geval was dan had hij haar op zijn minst uitgescholden. Vlug raapte hij de bus op en keek achterom naar het meisje. ‘Nou, bedankt,’ mompelde hij terwijl hij omhoog kwam.
Kijk; er waren natuurlijk altijd nadelen aan een snelle pas hebben. Het feit dat je opviel als je zo door de gangen racete, was dat wel een nadeel te noemen?, en bochten waren altijd wel lastig. Je wist nooit wanneer iemand de bocht om zou komen waar jij dan frontaal tegen aan kon botsen. Zoals nu gebeurde. Okay: het was geen frontale botsing die er voor zorgde dat ze op de grond belandde, maar hun schouders maakten zo’n felle ontmoeting dat het genoeg was voor het meisje om stil te blijven staan. Een korte wankeling op haar voeten, waar ze zich snel van herstelde want dat was alles behalve charmant, en een felle blik op de jongen. Ze bekeek hem zoals een roofdier zijn prooi zou bekijken. Volgde elke vorm van zijn lichaam, schatte hem fysiek in en vroeg zich af of ze moest aanvallen of niet. Zijn getinte huidskleur viel haar op. Getint net zoals de hare, maar waar haar huid de ongezonde, grijsachtige kleur van lijken had, was zijn huid eerder te omschrijven als oud perkament. Verkleurd door tijd en met een warme, verwelkomende tint. Een kleur die een sterk contrast vormde met zijn blauwe lokken. Nee, ze waren compleet anders van elkaar. Vic die alleen een pallet van zwart-tinten leek te zijn en de jongen die, vanuit haar ogen dan, een explosie van kleur was. Bovendien waren hun reacties op de situaties ook zo verschillend mogelijk. Hij was verontwaardigd en zij was.. tja.. laten we zeggen dat het roofdier zijn prooi had gevonden.
Haar lippen tuitten iets en haar donkere ogen liet ze weer genadeloos over zijn lichaam glijden. Het kon haar weinig uitmaken als hij het opmerkte of niet. Zij was hongerig, hij was voedsel; veel simpeler kon de situatie niet zijn. Haar mondhoeken krulden zich om tot een charmante glimlach – een glimlach waarvan ze wist dat ie haar verdomd goed stond. Haar hand lag luchtig tegen haar borstkas geplaatst alsof de woorden haar geraakt hadden. Er verontschuldigend uitzien was altijd een goed begin. “Dat was niet mijn bedoeling.” Haar stem was zowel diep als hees tegelijk. Een licht accent van het dialect waar ze mee opgegroeid was, klonk door in haar woorden. Ze liet haar hand weer naar beneden vallen en trad dichterbij. Beperkte schaamteloos de ruimte tussen de twee lichamen. Zonder enige vrees traden haar donkere ogen de zijne tegemoet. Ze had ook niks te vrezen van een jongens zoals hij. Kom op nou; ze had wel voor hetere vuren te staan. Dit was een snack, iets tegen de verveling, meer niet. Het zou haar verbazen als hij haar kon verrassen. Misschien zou ze binnen een uurtje al klaar zijn en opzoek kunnen gaan naar een nieuw slachtoffer.
Haar ogen glinsterden even gevaarlijk toen haar vingers zich om de spuitbus klemde, haar huid daarmee op sommige plekken tegen de zijne aangedrukt. Maar ze verbrak het oogcontact niet; bleef hem aankijken, lonkend naar een reactie. Haar blik was een combinatie van uitdaging en spot. Precies genoeg om indringend te zijn. Een zachte ademhaling rolde over haar lippen die iets geopend waren terwijl ze haar hoofd opzij kantelde. “Ik hoop dat dat ding het nu nog doet.” Uiteraard doelde ze op de spuitbus die op de grond gekletterd was dankzij hun botsing. Toch was er een kleine spot in haar zin te horen, iets wat duidelijk maakte dat het haar weinig kon boeien of het ding nog deed of niet. Eerlijk gezegd maakte het haar ook helemaal niks uit waarom de jongen überhaupt met een spuitbus door school liep. Nee, het enige waar ze aandacht was hem breken. Breken. Breken van lichaam en geest. Want ze had honger.
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.
PROFILE
Onderwerp: can't take it anymore || Dante. 
zo nov 04 2012, 21:57
