_{Als ze vanmorgen haar plan had gevolgd, zou je haar deze ochtend al vroeg buiten hebben zien staan, op weg naar een van de plekken waar niemand haar zou kunnen zien – of althans waarvan ze de illusie had dat niemand of niets haar bekeek, en waar ze vervolgens zou proberen haar vuurmagie terug te krijgen. Volgens Ziva had ze immers nog maar twee dagen om het terug te krijgen en alsof haar leven ervan af hing zou ze er alles, maar dan ook echt alles, aan doen om het voor maandag ochtend terug te hebben. Zodat ze Savador kon vertellen dat ze zijn hulp niet meer nodig had, en ook nooit nodig had gehad, en haar vuurmagie weer terug was. Misschien gepaard met een grote grijns op haar gezicht en wie weet zelfs om daarna een middelvinger op te steken. Want fuck you, I don’t need you. Echter waren die plannen meteen in de soep gevallen, ze had zich bagger gevoeld die zaterdagochtend. Niet omdat ze ziek was, nee, helemaal niet. Nee, ze voelde zich bagger en klote omdat ze zich zoveel had ingespannen de afgelopen paar dagen, haar lichaam was vermoeid door de stress en de woede die in haar kampte en ze wist dat ze zo haar vuurmagie onmogelijk terug zou kunnen oproepen. Het zou niet wakker worden als haar lichaam daar te gespannen, te gestrest en bovenal te gefrustreerd voor was. Vandaar dat ze zich ook richting de gymzaal had gewerkt, wetende dat het buiten de lestijden veranderde in een soort sportzaal waar iedereen gewoon maar wat gebruik kon maken van de apparatuur die daar stonden. Natuurlijk kon ze ook buiten gaan rennen, maar wetende dat het buiten zo warm was en misschien wel druk, had ze ervoor gekozen om naar de gymzaal te komen. Rennen ging ze toch niet doen vandaag, dat had ze de afgelopen paar dagen al vaker gedaan en het had niet geholpen. Ze moest stoom af blazen en hoe kon men nou beter stoom af blazen dan ergens tegen te kunnen slaan? Al snel stond de jongedame dus voor een van de boksballen, haar helderblauwe ogen gefixeerd op het ding alsof het haar vijand was. Ach, het was in ieder geval beter dat ze dit tegen een boksbal deed en niet zomaar een van haar medeleerlingen in een waas van woede sloeg  - dat zou haar waarschijnlijk in meer problemen brengen, niet alleen met leraren maar misschien ook tegenover de leerlingen, want zonder haar vuurmagie was ze best zwak. De brunette balde haar handen tot vuisten en hield ze voor zich, een felle klap uitdelend aan de boksbal, gevolgd door nog een klap waardoor het ding naar achteren schoot en weer naar voren kwam. Ze had geen zin gehad om enige bescherming om haar handen te doen, op een verband ding na om haar knokkels lichtjes te beschermen. De klappen die ze aan de boksbal uitdeelden, brandden dan ook natuurlijk door in haar handen. Al kon ze niet zeggen dat ze dat gevoel haatte, pijn maakte haar alert en gaf haar adrenaline, het zorgde ervoor dat ze even haar problemen kon vergeten zoals ze dat nodig had. Naast haar stond nog een vrouw, ze leek erg geconcentreerd tegen de boksbal aan te slaan, haar vuisten kwamen krachtig tegen het ding aan en zorgden ervoor dat het hevig heen en weer bewoog. Ze bekeek de vrouw kort, zo te zien leek ze geen leerling maar Ziva kon ook niet bepaald zeggen dat ze haar kende als een leraar. Dus waarschijnlijk geen leraar van haar. Rustig besloot ze zich weer te concentreren op haar eigen boksbal, alle woede in een keer eruit latende door tegen het ding aan te meppen. ”Gefrustreerd Miss?” Zei ze, even grijnzend, haar vuist nog een keer tegen de bal aanslaande waarna ze deze terugtrok en met haar andere arm de boksbal tot stilstand bracht om haar helderblauwe ogen weer op de vrouw te richten en haar wenkbrauwen ietwat vragend omhoog te laten glijden.}