Zijn enige bezit was de rugtas die om zijn schouder hing, natuurlijk zaten er nuttige spullen in waaronder kleren en z'n tandenborstel. Doelloos staarde hij in de verte terwijl hij langzaam over het rechte pad strompelde, het pad dat naar Starshine leidde. Het was de plek waar hij de komende paar jaar van zijn leven zou zijn. De koude herfstwind deed zijn haar opwaaien dat al redelijk gegroeid was, het was zeker tijd voor een knipbeurt. Z'n 'scheiding' was wat meer naar rechts zodat z'n haar niet in z'n linkeroog zou komen. Heel erg vond hij het niet, maar soms kon dat lange haar redelijk irriterend zijn. De wind besloot weer eens met hem te spelen, zijn haar opzij te blazen zodat het weer voor zijn ogen hing. Verveeld aaide hij z'n haar weer in model. De enige reden dat hij hierheen gekomen was omdat het leven hier fijner was. Hij hoefde niet zo hard te werken en kon gewoon naar school, zelfs al hield hij er niet van. Het bleef beter dan werken en op jezelf wonen. Even sloot hij zijn ogen, waar ging het mis? Het was niet dat hij ergens spijt van had.. Hij heeft z'n vader nooit gezien, zijn halfzusje's vader kent hij ook niet, daarbij liep ze weg.. En boven alles, hij was een moordenaar. En bij die gedachte stond hij vast en hij zal weigeren om het te veranderen. Hij heeft z'n moeder vermoord. Op een koude typische nacht op Shadra trof hij zijn moeder dood aan, ze had zichzelf opgehangen. Het was zijn schuld, hij had haar de dood in gejaagd. Ze was al ziek, depressief en hij was bijna van haar afgepakt en de ruzie die ze toen hadden, de dag ervoor, kwam blijkbaar te hard aan. Het was een fout die hij had gemaakt.. misschien het enigste waar hij echt spijt van had in zijn leven. Het enige ja. De rest is niets meer dan domme fouten. Sja, iedereen maakt fouten toch? Hij heeft er aan gedacht om zijn leven te beëinidgen maar het is hem nooit gelukt. 'Wat kind of courage do you need to die?' dat vroeg hij zich soms af. Maar hij is er ook al achter gekomen dat het antwoord niet komt als hij slechts aan de vraag denkt. Geen vrienden, familie, alleen op de wereld zijn? Niemand die aardig tegen je is en je gepest wordt? Dat soort dingen..? Hij wist het niet, want zelfs al kwalificeerde hij voor de meeste punten, hij leeft nog, hij is hier op dít moment. Een zuchte glipte tussen zijn lippen door en voor enkele seconde staarde hij naar de grote deur, hier waren de slaapkamers van de leerlingen en hij was op weg naar de verdieping voor de Shadranen, waarschijnlijk zou de eerste die hij tegenkomt in zijn 'val' lopen. Hem aardig, sociaal en vriendelijk vinden. Alles aan hem is nep, zijn lach, ogen en karakter. Maar er was niemand die het zag, zou her überhaupt iemand zijn die ooit de 'echte' Akito zal kennen. Vast niet, ten eerste moesten ze het ontdekken en het talent hebben om door een masker van mensen heen te kijken. En omdat hij nep is, is hij een leugenaar. Vriendelijke en onnozele woorden, het doet hem niets. Helemaal niets, gevoelens zijn nutteloos. Zo cliché is hij ook weer niet, het is simpelweg gewoon dat hij het niet kán voelen. Het is niet dat hij het niet wíl, nee oké, hij wil het ook niet.. Of eerder; hij vindt het gewoon niet nodig. Hij realizeerde zich dat hij als een verlegen, introvert idioot naar de dichte deur stond te staren en besloot maar snel om hem open te duwen en vervolgens dicht te doen. De temperatuur was redelijk, ongeveer hetzelfde als buiten maar toch warmer. Ten slotte waait het binnen niet. Hij besloot maar om snel naar de etage voor Dark Magicans te gaan.

|| & Haru

Met z'n ogen op de grond enkele meters voor hem gericht liep hij verder. Het was donker, hij had niets tegen de duisternis.. Helemaal niet, er waren tijden dat het hem gerust stelde, alsof hij niet alleen was. Maar licht was ook niet verkeerd, het was toch fijn om te zien waar je liep en dat je niet bij de eerst volgende stap in een hondendrol staat. Gelukkig liepen hier geen honden, dat hoopte hij tenminste. Want hij kon het écht niet met honden vinden, hij schudde zijn hoofd met als doel de gedachte uit zijn hoofd te schudden. Hij hoorde voetstappen, het was al de hele tijd stil en hij was niemand anders tegen gekomen.. dus ja, het viel op. Het werd steeds luider en door het ritme kwam hij erachter dat hij - het kon natuurlijk ook een zij zijn - rende. Hij deed de moeite niet om eraan te denken. Het verbaasde hem natuurlijk wel toen iemand tegen hem op knalde, hoe haalde hij het in z'n hoofd? Hij wist nog maar net zijn voet te verzetten voordat hij om viel. Maar dat was slechts valse hoop want hij werd door de jongen op de grond geduwd. Of het met opzet was wist hij niet, misschien wel.. Hij wist alleen dat het niet zo'n comfortabele houding was met iemand die op hem lag. Z'n hart klopte als een gek en een seconde leek wel een eeuwigheid te duren. Z'n oog viel al snel op de tas en boeken die eruit lagen. Oh! Goed plan. Hij kroop overeind en schoof de spullen terug in z'n tas. Hij keek hem een tijdje glimlachend aan tot zijn glimlach in een lach veranderde. "Had je haast ofzo?" wat wiebelig stond hij op en deed zijn rugtas weer goed om z'n schouder. "..Of was het misschien met opzet?" een kleine grijns was te zien op zijn gezicht, al was het grotendeels gewoon een lach. Maar het was nep, hij voelde er weinig bij.. weing? Niets eigenlijk. Geen woede, pijn, blijdschap en hij voelde zich zelfs niet tot hem aangetrokken. Nee, voor iets als lust viel hij niet, hij gaf zich niet zo makkelijk gewonnen. Hij zocht eerder naar liefde. Zelfs al klinkt het zo kinderachtig. Naja, het feit dat hij op jongens viel was al vervelend. Het was niet dat hij het verborgen hield, helemaal niet. Het is gewoon dat hij nooit écht verliefd is geweest, niet op een meisje maar ook niet op een jongen. Hij weet enkel dat hij meiden irritant vind, hun gedrag, overdreven makeup en hoe ze met je flirten. Walgelijk was het, jongens deden dat tenminste niet. En al deden ze dat wel.. Dan zou hij nog liever met een meisje uitgaan. Nog steeds slingerde hij wat rond met de tas van de roodharige jongen van wie hij de naam niet kende. Wie weet of hij er ooit achterkomt? Dat was niet zo moeilijk, maar goed. Hij keek wat naar beneden, hij zat nog steeds. Ongeduldig tikte hij enkele keren op de grond met z'n voet, daarna gooide hij de tas in de roodharige jongen z'n armen. Hij had er geen zin in om de hele tijd met zijn tas te gaan staan.

Hij besteedde slechts enkele seconde te verspillen door naar zijn hand te kijken voordat hij hem de hand schudde. Hij lachte, dezelfde verraderlijke lach als altijd. Het was niets vreemds, zeker niet, het was gewoon een deel van hem geworden. "Aangenaam. Kurosawa Akito, dat ben ik." snel liet hij de walgelijke hand los, hij had het niet zo op lichamelijk contact met andere, met vreemde. Agh, het was geen meisje. Dat scheelde. Even inspecteerde hij hem, hij zag er niet uit als iemand van Shadra, zijn uistraling was gewoon véél anders. "Wat doet iemand als jou eigenlijk hier? Dit is de etage voor Shadranen en een Novaan zoals jou wordt hier niet echt op prijs gesteld." zijn ogen waren koud, maar de lach bleef, beide dingen waren niets nieuws. Een tijdje blijf hij hem stil aankijken, wachtend op een antwoord. Ja, hij was een jongen en hij viel op jongens. Dus? Dat wilt niet zeggen dat hij met iedere jongen die hij tegenkomt gelijk een relatie wil.. Hij wel dat sowieso niet, naja, hij voelt er gewoon niets bij. "Maar doe wat je wilt, ik heb er verder geen problemen mee." hij haalde zijn schouders op en keek voor enkele seconde weg, z'n rode haar viel hem wel op. Er waren wel meer mensen met rood haar, maar hij zag er vrijwel nooit één. Dus ja. Hij weet wel dat zogenaamde 'gingers' op Shadra gepest werden, om hun rode haren. Hij had zich er voor de rest nooit bij bemoeid, vooral omdat hij zich zelf voor alles terug trok. Een lafaard, zo wou hij zichzelf eigenlijk niet noemen, maar het kwam wel in de buurt. Z'n glimlach trok langzaam weg en hij keek hem een tijdje serieus aan. Een lachend zuchtje verliet zijn mond en hij keek hem grijnzend en toch weer lachend aan. "Wat doet zo'n optimist als jou eigenlijk hier? Shadranen beïnvloeden met hun optimisme? Is dat je doel? Het zal je vast niet lukken, levensvormen als jij. Iemand als jou die zogenaamd perongeluk tegen míj opbotst? Ik durf te wedden dat het met opzet was. Maar je hoeft je geen zorgen te maken hoor, ik bewaar je geheimpje wel." Snel verlieten de woorden zijn mond, alsof ze de trein bijna miste. Hij pakte stevig zijn kin beet en bracht zijn gezicht dichterbij, daarna sprong hij behendig naar achteren en keek hem lachend aan. "No worries, mister." met een big-smile staarde hij hem aan. Overduidelijk plagend, intimiderend, het deed hem niets. Was hij altijd al zo'n karakter? Het zal wel, het was interessant om hun reacties te zien. Bovendien verveelde hij zich er een stuk minder door.

|| Inderdaad. Was Akito altijd al zo'n karakter? Q_Q