Nachtpatrouille door de gangen; weer eens iets anders dan zijn gebruikelijke route door het woud als hij op leerlingenjacht was. Maar het hoorde erbij en heel soms betrapte hij zichzelf erop dat hij het lang niet zo erg vond als dat hij liet merken. Niet per se om roekeloze eerstejaartjes die uit hun bed waren geglipt van de kille gangen te snaaien. Eerder omdat hij nog altijd een volbloed Shadraan was. En de nacht, dat was zoals het algemeen bekende feit luidde het domein van iedere zelfrespecterende Shadraan. Natuurlijk dat hij niet iedere hoek van het kasteel uit ging kammen. Niet in zijn eentje, althans. Daar had hij zijn trouwe slangen voor. Ieder van zijn slangen nam een richting voor diens rekening, terwijl hij zelf ondertussen de andere kant verkende. Het was geen wonder dat het gerucht ging dat hij ogen in zijn rug had, en oren op de meest ondoordachte plaatsen. Alles kwam hij meestal wel te weten, van de meest sappigste roddels tot de meest ernstige privé-zaken, maar enkel omdat zich overal in het kasteel één van zijn slangen verborgen hielden die figureerden als zijn ogen en oren. Als hij zich zelf al niet in zijn dierengedaante als grote cobra schuilhield en iedereen die zijn starende goudgele slangenogen opmerkte angst aanjoeg.
Hij beende met een vlam in de kom van zijn hand alsof hij het begoten had met olie vlot door de donkere gangen, de lange zwarte mantel die hij droeg daarbij zacht achter zich aan ruisend. Voor hem gleed zijn trouwste slang Saethion uit, die zich met zijn meterslange lijf kronkelend een weg baande naar de andere vleugel van het kasteel. Zijn inktzwarte tong flitste in- en uit zijn bek om de omgeving door middel van reuk in zich op te nemen. Plotseling verstijfde het dier en bleef het doodstil op zijn plek liggen. Nog geen twee tellen later schoot hij er weer pijlsnel vandoor, zich haast nog sneller glijdend voortbewegend dan wanneer hij zich op een prooi stortte. Savador haastte zich er snellopend achteraan, zijn vlammende hand iets hoger opgeheven om er met zijn priemende ogen langs naar het donkere einde van de hal te blikken. Hij had het zelf ook gehoord. Een bons, maar het had meer geklonken alsof iets luid was dichtgeklapt. En het kwam uit de richting vandaan waar zich de leerlingenetages vlakbij bevonden. Hij sloeg een volgende hoek om, maar bleef even staan om langs de likkende vlammen in het duister te turen. Als hij het niet dacht.
'Staan blijven!' snauwde hij de gedaante toe aan het eind van de gang, die uit de duisternis opdoemde naarmate hij dichterbij kwam. Hij liep met vlotte passen op de gedaante af, bescheen zonder er rekening mee te houden dat het plotselinge licht nogal fel kon zijn diens gezicht en kon zijn vermoedens bevestigen toen het gezicht van een jongeman in de gloed van het vuur onthuld werd.
'Wel wel..,' sprak hij zacht terwijl hij de jongen beter bescheen en even van top tot teen bekeek. Niet bepaald lang, hij gokte ergens in het middenjaars en bovenal Shadraans. 'Wat een.. onverwachte verassing.' Want really, dit had hij nu echt niet van zijn leerlingen verwacht zeg. 'Vertel me eens, je kunt me zeker niet blij maken met een geldige reden voor je.. nachtwandelingetje?' Zijn houding leek een plotselinge wending te nemen zoals zijn stem opeens weer bars werd en de woorden er snel en streng over zijn smalle lippen uit kwamen terwijl zijn hand weer terugschoot naar het gezicht van de jongen. In de gloed van het vuur boorde hij zijn scherpe goudgele ogen rigoureus in die van de jongen, in afwachting van een mogelijke verklaring die hij in negen van de tien gevallen toch als loos zou bestempelen.

De jongen leek het felle licht van het vuur niet te waarderen - hij negeerde het zoals gewoonlijk straal. Nu hij een nachtwandelaar uit zijn bed had betrapt wilde hij wel even het profijt nemen wie het was om de vlegel de rest van het schooljaar nog nijdige blikken toe te kunnen werpen. Goh, de dwaas leek nog tamelijk kalm onder zijn plotselinge aanwezigheid te kunnen blijven ook. De ironie. Menig leerling deed het in zijn broek als hij als een schaduw opeens achter ze stond of vanuit het niets opdook alsof hij al de gehele tijd aanwezig was, bij het geluid van zijn strenge stem alleen al. En ondanks dat alle haat en nijd jegens hem, hem eigenlijk best eenzaam en onbegrepen maakte, werkte het in situaties zoals deze perfect in zijn voordeel. Hij was nu eenmaal niet de soepelste leraar, algemeen bekend feit. Nooit geweest ook. De miserabele jeugd van tegenwoordig moest weten wat er verstaan werd onder discipline, wat de normen en waarden waren, de definitie van respect kennen. Met harde hand als het moest. Toch, aan de andere zijde; hij stond er ook om bekend dat hij Shadranen voor zou trekken en hun fouten vaker door de vingers zou zien. Vooral als hij op de één of andere manier connecties met ze had, als hun eerste indruk voldoende was of als ze belangrijke Shadraanse mensen in hun familie hadden. Leerlingen die hij nog niet kende moesten er vaker onder lijden, en deze jongeman bevond zich jammer maar helaas in datzelfde scenario door hem tegen het lijf te lopen. Had hij zijn bed maar niet uit moeten komen.
'Precies wat u zegt, een nachtwandelingtje.' Dat was het antwoord wat hij kreeg, en daar moest hij het kennelijk ook mee doen. Sceptisch trok hij een enkele wenkbrauw op. Uiteraard dat het hem geen voldoening gaf. Dus het was weer zo'n blaaskaak. Daar kwam later weer helemaal niets van terecht, kon je zo al zien aan zijn manier van spreken en doen. Mislukkelingen, bij Medusa. 'Ik heb liever nacht dan dag, en daarom vind ik het weleens fijn om 's nachts even mijn benen te strekken.'
'Fantastisch voor je,' reageerde Savador kil waar de ongegeneerde spot letterlijk van zijn woorden af leek te dropen. 'Dan kan ik dus met een gerust hart aannemen dat je of gewoon net zo dom bent als dat je eruit ziet en geen letter van het Schoolregelement kunt lezen, of gewoon lak hebt aan de regels en het amuserend vind om de schoolgangen te terroriseren.' Het stond gewoon in de schoolregels, zwart op wit. Half tien: iedereen bevind zich op zijn of haar slaapzaal. Half elf: lichten uit, smoelen dicht en slapen. Blijkbaar was zoiets simpels als te moeilijk voor de gemiddelde tiener om te kunnen begrijpen, zo bewees dit rampzalige joch het maar weer eens voor zijn soortgenoten.

Wie dacht het joch wel niet wie hij was? Leerlingen die bijna bezweken onder hun trillerige angstvallige beentjes; prima, amuserend. Leerlingen die een 'stoere' indruk boven de verstandigste keuze verkozen om gewoon met 'ja' en 'amen' mee te gaan in zijn eisen; ongehoord. En dat zouden ze uiteindelijk ook wel merken als hij een keer met alle intimiderende woede van dien uitbarstte of ze erachter kwamen dat de geruchten niet zomaar geruchten waren wanneer ze in de koude kerkers tussen de ratten terecht kwamen. Hij was geen man om mee te sollen, loste problemen op met listen in plaats van oplossingen en kon over het algemeen moeiteloos handhaven. Of de jongeman nu wilde of niet; hij zou ook figuurlijk voor hem buigen. Letterlijk, als hij weigerde, met een stomp in zijn maag.
Zijn goudgele ogen staarden de jongeman als de blikkerende ogen van een roofdier in de reflectie van licht een lange tijd aan. Afwachtend, hooghartig - want de dwaas schraapte zijn keel en had kennelijk iets te zeggen. Hij had zogezegd 'geen lak aan de regels' en 'moest er 's nachts soms gewoon even uit'. Heel 'gewoon', ja. Semi-vragend gingen Savadors wenkbrauwen langzaam omhoog, de ontvlammende woede in zijn binnenste gemaskerd in zijn plots bijna griezelig kalme houding. 'Misleidt mijn gehoor me?' stelde hij de retorische vraag als op een zachte verbaasde toon. 'Hoor ik daar tegenspraak?'
Alsof er een knop werd omgedraaid viel de huid tussen zijn wenkbrauwen het volgende ogenblik in een diepe frons weg om zijn ware harde aard weer te laten zien. 'Je doet er goed aan maar beter te doen wat ik van je verwacht, impotente dwaas, of dit kan nog wel eens een heel zwaar semester voor je worden. Een kleine wijziging in je eerstvolgende compensatiepunten en ik kan je laten zakken als een stuk onbenul dat bevestigd aan een kei naar de bodem getrokken wordt van een godvergeten oceaan. Als je er dan zo nodig uit moet, dan blijf je in je leerlingenkamer! Daar mag je in alle rust wegkwijnen in je eigen onbenul.' De ogen van de Hoofdmeester fonkelden vervaarlijk toen het joch ook nog eens zijn reden voor zijn nachtdolen leek te beduiden alsof hij de onwetende ziel hier was. Dat maakte de maat een beetje vol. In een dreigend voorkomen zette Savador een stap naar hem toe, klauwde een hand over de schouder van de jongen, bracht zijn strenge gezicht dichterbij en siste; 'En jij zou toch niet willen dat je vriendjes je zeer spoedig als vermist aanvaarden?' De greep over zijn schouder werd iets sterker. 'Ik kan het zo doen, moet je weten. Wie niet bereid is te luisteren, zal bereid moeten zijn gestraft te worden. Dat is de bekende beding hier.' Was het maar zo eenvoudig geweest dat lijfstraffen nog wettelijk toegestaan waren. Dan was hij meteen overgegaan op executies. Brandstapels, guillotines, zweepslagen. Niemand die dan nog over genoeg lef beschikte om hem een weerwoord te durven geven.