De luidruchtige gangen en mensen had de raaf allang achter zich gelaten. Ergens ver weg kon hij nog hard gelach en misschien nog rennende voetstappen onderscheiden maar daar bleef het bij. Diaval had door de gangen gewandeld bij de klaslokalen, maar had het zo gedaan dat hij niet opviel. Tijdens de leswisselingen had hij gewoon gedaan alsof hij ook onderweg was, behalve dat hij dan een gang inliep die compleet leeg was om vervolgens te wachten tot de bel ging, de laatste voetstappen verdwenen en de laatste deur dichtviel. Dan kwam hij weer tevoorschijn om verder te snuffelen en uiteindelijk had hij alle gangen gehad. Rustig slofte hij verder om een hele andere weg in te slaan, richting de gymzaal. Bij het zien van een half geopende deur bleek het dat er les was. Hij kon daar dus moeilijk naar binnen schuifelen om te kijken hoe het er allemaal uitzag. Echter was er naast de kleedkamers voor gym nog een deur. Deze bleek compleet leeg te zijn en een totaal ander interieur. Alles was betegeld met wit en blauw en er hing een sterke lucht van chloor. En die geur kon voor hem maar één ding betekenen. Water. En als er iets was wat hij sterk verafschuwde en weg bij wilde blijven, was het water. Als raaf hoefde je niet te zwemmen want als je eenmaal het water aanraakte kwam je er niet meer uit. Het maakte je veren nat en moeizaam om omhoog te krijgen en er was dus geen uitweg en was je gedoemd te verdrinken. Een luide plons trok echter zijn aandacht.
Diaval besloot toch te gaan kijken, hij zou niet nat worden en wegblijven bij het water. Het was een simpele taak die hij makkelijk kon uitvoeren. Hij liep de deur door en de geur van het chloor prikte in zijn neus. Verbaasd keek hij even rond. Het zwembad was prachtig gedecoreerd en duidelijk ook voor vrije tijd bedoeld. Uiteindelijk merkte hij het meisje in het water op. Instinctief zette hij even een pas achteruit, alsof hij bang was dat uit het water een magische hand zou komen en hem er in zou trekken om hem te verdrinken.
'I'm sorry.' Zei hij met zijn Britse accent. 'Ik was slechts nieuwsgierig.' Zijn ogen waren echter maar even op het meisje met haar blauwe haren blijven hangen. De rest van zijn zin had hij bang naar het water gestaard en zonder dat hij het wist was hij een paar stappen achteruit geschuifeld. Het meisje zelf leek niet al te blij en hij hoopte maar dat ze hem zou wegsturen.

Het meisje hees zichzelf omhoog, water stroomde langs haar lichaam en Diaval verbaasde zich erover dat ze niet uitfreakte. Maar daarna bedacht hij zich dat ze gewoon kon zwemmen, in tegenstelling tot hem, en dat het water haar niets uitmaakte. Ze vond het moeilijk om op de rand te komen maar Diaval hielp haar niet. Voor je het wist duwde ze hem misschien zelf het water wel in. Uiteindelijk lukte het haar en deed ze haar benen over elkaar, om hem daarna nader te besturen. Hij, Diaval die wat schrikachtig tegen de muur aangeleund stond, bang voor het klotsende water dat tegen de rand aan beukte door de acties van het blauw-harige meisje. 'Dan zijn we met twee,' Antwoordde het meisje op zijn excuus. Zijn gedrag was haar waarschijnlijk goed op gevallen want ze begon er meteen een vraag over op hem af te vuren die hem lichtelijk overrompelde.  'Wat doe je hier als je het hier niets vindt?' Hij aarzelde even. 'Zoals ik al zei, ik was gewoon nieuwsgierig hoe het eruit zou zien hier.' Het was wat hakkelend maar tegen het einde van de zin had hij zijn woorden goed te pakken. Het meisje was opgestaan en liep naar hem toe. Om wat minder bang over te komen slikte hij de brok in zijn keel door en stopte met het schuifelen, al bleef de angst wel in zijn borst zitten. 'Ik ben Wren, wie ben jij? Ik heb je hier nog nooit gezien.' Dit meisje, Wren verbeterde hij zichzelf, had duidelijk pit. Hij kon zich zo niet laten zitten? Terwijl Wren haar handen in haar zij zette en hem bleef aanstaren herstelde Diaval zich en antwoordde op haar vraag. 'Ik ben Diaval, Diaval Arbon.' Eerlijkheid was nu eenmaal een goede eigenschap van hem, maar de volgende vraag die het meisje op het maf vuurde was moeilijker te beantwoorden. 'Hoe komt het dat ik jou nog nooit ergens rond heb zien lopen?' Hij zuchtte even. Tot nu toe had hij twee andere mensen hem dit gevraagd en tot nu toe had hij telkens anders geantwoord. 'Ik ben een paar dagen geleden op school aangekomen, dus daarom heb je me waarschijnlijk niet gezien.' Hij haalde even nonchalant zijn schouders op alsof hij hoopte dat ze zich daarmee liet afschepen.
Na een klein kuchje maakte hij zich van zijn plaats los, het staren van haar maakte hem ongemakkelijk, en liep een beetje om het zwembad heen. Het chloor liet haast zijn ogen tranen en hij bleef nog steeds bij de buitenste rand van het zwembad lopen. Diaval krabde even aan een van de littekens bij zijn ogen en bekeek het water. Het zag er best mooi uit zo, maar wat mooi was kon verraderlijk zijn. Even keek hij weer naar Wren. 'Je leek niet bepaald blij om mij te zien. Was er iets gebeurd?' Weer ging hij met zijn hand over het litteken en uiteindelijk besloot hij, toen hij aan de andere kant van Wren stond, nu haar maar eens terug te pakken en terug te staren. Een van zijn wenkbrauwen ging omhoog toen ze nog steeds niet geantwoord had.

If ya wanna see da scars:

Het meisje, Wren had al duidelijk door dat hij hier zich niet op zijn gemak voelde. Ondanks dat hij zich wat meer had hersteld was Diaval nog steeds onrustig bij het klotsende water, dat nu langzaam tot stilstand kwam aangezien er niemand meer was om het op hol te laten slaan. 'Dus jij gaat dingen onderzoeken waar je bang van bent? Interesting.' Het blauwharige meisje haalde haar schouders op. Iets wat Diaval al zo vaak deed om wat kalmer en nonchalanter over te komen. Alleen leek het hem geen goed idee om haar handelingen te kopiëren, het maakte hem misschien nog vreemder dan hij al was. Het meisje knikte toen hij zijn naam zei. Maar waarom? Om te zeggen dat ze het begreep? Dat ze het had verstaan? Even fronste Diaval, niet helemaal zeker wat ze er mee bedoelde. Mensen waren soms vaag en ongebruikelijk. Toen de volgende vraag op hem werd afgevuurd sprak hij de beste leugen die hij kon verzinnen en haalde, jawel, zijn schouders op. Hij richtte zichzelf wat op en liep van Wren weg, om het zwembad heen, het water nog steeds goed in de gaten houdend, en toen hij zo ongeveer tegenover haar stond staarde hij terug. Zijn inktzwarte ogen bekeken haar even. Ze had een mooi figuur maar was erg klein. Hij kon haar hoofd bijna als een soort armleuning gebruiken. Tja, 1.80 was soms best grappig. Je torende dan vaak boven iedereen uit. 'Oh, niets bijzonders. Gewoon een issue in de kantine,' zei Wren. Diaval kreeg een scheef lachje op zijn mond. Hij had geen idee hoe dat was omdat hij haast nooit in de kantine had gezeten. 'Stomme brugjes hebben nergens respect meer voor,' vond ze. Hij knikte maar en lachte even zachtjes. Blijkbaar ging het dus zo. Hij zou het best grappig hebben gevonden om dat te hebben gezien. Het was even stil tussen de twee toen Wren weer het woord nam. Al die tijd had Diaval niet naar het water gekeken en toen hij dat besefte, was hij best trots op zichzelf.
'In ieder geval,' ging Wren verder. 'Het had niet echt iets met jou te maken. Aangezien ik je niet ken.' Was dit een soort excuses? Hij wist het eigenlijk niet, maar Wren was nog niet klaar en ratelde verder. 'Maar, waarom haat je water?' Diaval trok even een wenkbrauw op maar begreep het achteraf wel. Het was haast duidelijk dat hij water niet mocht. Hij nam er afstand van en leek het niet te vertrouwen, ja, het was absoluut duidelijk. 'Ik haat vuur, dus maak je geen zorgen. Ik zal je niet uitlachen,' zei ze er nog achteraan en hij glimlachte even. Wren zorgde er wel voor dat je niet het gevoel kreeg dat je er alleen voor stond. Hij schraapte even zijn keel voor hij antwoordde en ging nog een keer met zijn vingers langs het litteken, de pijnscheuten waren inmiddels al weg gegaan.
'Om eerlijk te zijn heb ik nooit echt leren zwemmen vanwege een ongeluk jaren geleden. Daarom dus.' Een kort, maar krachtige, leugen. Hij kon moeilijk zeggen dat hij eigenlijk als raaf in de open lucht rond moest toeren dus maakte hij er dit maar van.

Het zag er naar uit dat zijn verhaal geloofwaardig bleek te zijn en stiekem gaf hij zichzelf een onzichtbaar schouderklopje. Zie je wel, bedacht hij zich, je kan makkelijk jezelf eronder uitpraten. Maar ondertussen waarschuwde hij zichzelf. Hij moest niet als Lie worden, verstrikt met zichzelf in een web van leugens, geen kant op kunnend. Nee, hij wilde vrij zijn. 'Heftig,' was Wren's antwoord. Diaval zei niets, hij bleef haar alleen aanstaren. 'Weet je dan zeker dat je hier wil blijven?' Hij haalde weer zijn schouders op, maar het duurde even voor hij die handeling deed. Het klopte, hij voelde zich niet op zijn gemak, maar zo heel slecht ging het ook niet met hem. 'Maar, anyway, jij bent ook geen brave leerling,' begon ze, kijkend alsof het haar echt iets kon schelen. 'Het is tijd voor een les, zo ondertussen, of niet?' Even was er wat paniek in zijn ogen te zien. Shit, daar had hij absoluut niet over nagedacht. Lessen, waar hij eigenlijk bij moest zijn als hij dit neppe leven aan zou moeten houden. Hij bedacht zich hoe hij zojuist door de gangen had gelopen, en een gevoel bekroop hem dat hij misschien niet alleen was geweest en dat hij was gezien. Dan zat hij in diepe shit. 'Ach, een lesje hier of daar minder maakt weinig uit.' Zei hij na een kleine tijd van stilte. 'Ik mag je wel,' zei Wren, hij glimlachte. Dat had hij eigenlijk nooit gehoord. Een compliment over zijn persoonlijkheid. Van Lie kreeg hij alleen maar snauwen of complimentjes dat hij zijn werk goed had gedaan. 'Vertel me, heb je de Hoofdmeester al ontmoet?' Even schoten er een aantal beelden van mensen door Diaval's hoofd heen. De Hoofdmeester, wie was dat ook al weer? Oh ja, Savador. Hij grijnsde. Die altijd zo pessimistische man met zijn slangen. Die had er voor gezorgd had dat Diaval geen meester meer had. Hij haatte hem, tot in het diepst van zijn hart. 'Ik mag hem niet.' Zei Diaval koud en kortaf, met een sprankje haat in zijn stem. Het complimentje wat Wren tegen hem had gezegd was hij allang weer vergeten. 'Hij heeft iets...wat mij niet aanstaat.' Misschien waren het meerdere dingen. De slang was een goed voorbeeld. Ondanks dat hij groot genoeg was om niet als middageten voor het beest te dienen was de slang toch nog gevaarlijk. Toen hij besefte dat hij helemaal niet vriendelijk klonk kuchte hij even en liep weer richting Wren toe.
'Excuses, ik had mijzelf niet zo mogen laten spreken.' Was zijn weerwoord. Hij streek met zijn hand door zijn haren en keek Wren een tijdje onderzoekend aan. Het was een nieuwsgierig meisje met een temperament dat hem wel aanstond. 'Je ziet eruit alsof je al wat langer hier zit. Vertel mij, voor wie moet ik zoal uitkijken?' Hij wist een aantal namen, een paar gezichten, maar voor wie hij echt moest oppassen had hij geen enkel idee van.

Diaval kreeg zo het idee dat het Wren niet uitmaakte wat ze zei en dat ze zo haar eigen oordeel vormde door zijn antwoorden te combineren. Zo iemand had hij eigenlijk nooit ontmoet. Het waren altijd nette mensen geweest, zij het wel met een duister kantje, maar Diaval had nog nooit iemand als Wren ontmoet. Toen hij zijn antwoord over Savador had gegeven had hij zich bedacht dat zijn stem wel iéts te hatelijk klonk. Misschien had hij het een tikkeltje rustiger aan moeten doen en hij verwachte dat Wren argwanend een wenkbrauw zou optrekken. Maar het was compleet het tegenovergestelde. Het leek alsof ze de beste de dag van haar leven tot nu toe had. 'Eindelijk!' zei ze, blij. 'Iemand die geen fan van die kwijlende oude vent is!' Wren kwam ineens een stap dichterbij en Diaval voelde zich oncomfortabel worden. Hij was nog nooit zo dicht in mensenvorm bij een meisje in de buurt geweest. Hij kon het chloor ruiken en waterdruppeltjes die als kleine kristalletjes in haar haar geweven leken ook goed zien. Hij slikte even en keek de andere kant op, terwijl hij Wren's ogen op zijn littekens gerust voelde. Dit was...akward. 'Je ziet er ook uit alsof je hem niet mag,' zei Wren uiteindelijk. 'Hij heeft iets wat mij niet aanstaat,' antwoordde Diaval terug. Wren gooide even haar armen omhoog wat Diaval de gelegenheid gaf om een stap achteruit te doen, richting het water. 'Ja, I know right! Maar wel meer dan één ding. Om te beginnen zijn hoofd. Dan dat giftige schoothondje van hem. Zijn familie. Zijn drankverslaving. Álles aan die gast kan me zo misselijk maken!' Diaval's gezicht liet een grijns zien. Het deed hem niet alleen aan Savador denken, maar ook aan een ander specifiek iemand. Drankverslaving, moeilijke familie, en Diaval kon je als het giftige schoothondje zien. Ja, eigenlijk hadden Lie en Savador veel met elkaar gemeen, maar ze hadden het nooit willen toegeven. 'Je ziet eruit alsof je al wat langer hier zit. Vertel mij, voor wie moet ik zoal uitkijken?' Vroeg Diaval toen Wren klaar was met haar tirade over de hoofdmeester. Wren kwam meteen al met een weerwoord. Het verbaasde hem hoe ze deze dingen allemaal kon onthouden en hoe ze zo hyper kon zijn. ''Allereerst kwallenkop,' zei ze, refererend aan Savador. 'Dan is er ook nog een Dominic. Hij is niet zozeer gevaarlijk, maar gewoon ontzettend sluw en ik weet nooit wat hij nu van mensen wil. En mensen natuurlijk die van Savador houden. Je moet uitkijken voor Miss Sugar!' Diaval inprentte de namen in zijn hoofd, maar hij had nog steeds geen idee hoe de mensen eruit zagen. Hij zou er snel genoeg achter komen als hij weer eens door de gangen zou dwalen, of een rondje door de school maakte als raaf. 'Ze aanbidt Savador. Net als sommige leerlingen. Vraag me niet hoe, maar die slang kan met een lachje en zijn geld alles voor elkaar krijgen. Hij heeft mij bijna verzopen in ijswater en niets eens de onderwijsinspectie erachter aan.' Diaval trok een wenkbrauw op. Interessant om te weten, dat kwam er ook ineens uit. 'De meeste mensen hier zijn gewoon jong en zielig en vrij zwak, daar kan je zo overheen lopen. Een paar hebben een attitude, dan moet je gewoon doorwalsen en ze geven wel op. Gewoon uitkijken voor suïcidale types en sluwe types.' Dat was het advies wat ze hem gaf. 'Met vrienden van mij kan je het vast wel vinden,' kwam er nog achteraan. Hij glimlachte weer. 'Maar je zal het wel snel genoeg merken,' vond Wren. 'Gewoon niet te dicht in de buurt komen van Saffie.' Diaval voelde hoe de vraag van Wren er weer aankwam, het was gewoon een vraag en antwoord voor de twee. Als je er zo over nadacht misschien saai, maar Diaval had nog nooit zo'n gesprek met iemand gehad dus hij had volle interesse. 'Maar.. waarom haat jij hem dan? Behalve om wie hij is?'
De glimlach op Diaval's gezicht vervaagde meteen. Shit, hoe moest hij hier omheen praten. Dit was een rotvraag, een rotvraag die hij niet ging beantwoorden. Hij hield zijn handen omhoog en keek haar aan. 'Die vraag beantwoord ik liever niet' Hij deed een paar stappen achteruit, tot hij voelde dat er grond meer was en hij een ding wist. He fucked up. Diaval voelde hoe hij viel en hij voelde door de paniek die in hem opkwam zijn mensenvorm verliezen. Net voor hij het water raakte veranderde hij naar zijn originele vorm. Een raaf. Hij kraaide toen het water zijn veren raakte. Het voelde meteen zwaar en hij wist niet hoe hij hier uit moest komen. Hij deed zijn best om op te stijgen en bewoog zijn vleugels alle kanten op. Het hielp niet. Zijn zwarte ravenogen keken smekend naar Wren. Hij hield het niet lang meer vol en voelde hoe het water zijn veren en hem naar beneden trok.

[Good luck C:]

Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij eindelijk een trilling in het water voelde komen die niet van hem afkomstig was. Hij was al compleet in paniek, maar dat was ook nog eens ernstig aangesterkt door de lange afwezigheid van Wren. Zou ze hem echt hier laten zinken en laten verdrinken? Als hij dan weer tot leven zou komen zou hij haar hele leven verzieken. Welke psychopaat liet nou een vogel verdrinken? Hij zonk steeds verder en zijn ogen brandde van het chloor. Daarbij was zijn zicht absoluut niet optimaal en de adem die in zijn kleine longetjes vast zat was bijna op. Zijn vleugels probeerde bij elke slag naar boven te gaan, maar hij ging alleen maar sneller naar beneden. Terwijl hij al bijna flauwviel wist hij nog steeds een ding zeker. Zijn vleugels moesten niet bij zijn lichaam komen anders zaten ze voor een hele lange tijd vastgeplakt. Toen voelde hij houvast, en zwaarte kracht trok aan hem toen hij met een razende snelheid ineens naar het wateroppervlak ging. Wren was toch gekomen. Hij zond een bedankje naar de Goden en voelde toen de duisternis insluiten.

Toen hij even later bijkwam voelde hij hoe een vinger in zijn lijfje werd geprikt. Even moest hij zich herinneren wat er aan de hand was. Toen Diaval besefte dat hij bijna verdronken was kwam er een enorme waterstraal uit zijn bek. Hij hoestte, zover een vogel kon hoesten, al het water op wat per ongeluk in zijn lijfje terecht was gekomen. Hij probeerde zijn vleugels te bewegen en ondanks dat het erg moeizaam ging, het lukte. Ze zaten niet vast geplakt aan de andere veren en als hij lang genoeg wachtte zouden ze vanzelf opdrogen. In tegenstelling tot mensen die in dieren veranderden zouden hun vacht of veren of wat dan ook opdrogen samen met de kleding van de persoon. Maar als je van dier naar een mens veranderde zou je vacht niet opdrogen samen met je mensenvorm. Je zou er net zo lang in moeten blijven tot het opdroogde.
Met alle kracht die hij nog in zich had veranderde Diaval zich weer terug naar mens. Hij hoestte nog steeds maar het was al aardig afgezwakt. Zijn kleding was ook kletsnat en hij voelde hoe kippenvel over zijn lichaam kwam. Hij trilde en in zijn ogen was nog steeds een teken van paniek. Toen hij naar Wren keek had hij gemengde gevoelens over haar. Ze had hem gered, maar ook bijna laten verdrinken, hij wist niet hoe hij over haar moest denken. 'Je liet me..bijna verdrinken.' Kwam er uit zijn mond. Hij wist niet echt wat hij meer moest zeggen en bleef op de grond liggen, terwijl kou hem overnam en hij zeker wist dat hij verkouden zou worden.

Terwijl de rillingen keer op keer over zijn rug gleden, zijn haren overeind lieten staan en hem eens een echt gevoel lieten geven van wat kou was, en natheid, gaf Wren een antwoord. Een antwoord waar hij het compleet mee eens was en hem een gevoel van spijt gaf dat hij geen simpel bedankje had gezegd. 'Ik.. ik schrok gewoon, okay?'Ze klonk nog steeds geschrokken en Diaval keek naar haar. Ze was kletsnat en haar haren vielen continu voor haar gezicht, het was best grappig om te zien. 'Alsof ik ervoor klaar stond dat jij het water in zou springen!' Ze pakte zijn arm vast en schudde eraan, deels om haar irritatie te uiten en hij moest glimlachen. Ja, hij leefde nog. 'Maar je leeft nog, toch?' Hij kon alleen maar knikken sinds er een enorme hoestbui volgde. Het was bevestigd. Verkoudheid was al onderweg. 'Ja, ja, natuurlijk, ik heb je uit het water gevist,' mompelde ze, het was nauwelijks verstaanbaar voor hem, ook omdat er veel water nog in zijn oren zat maar hij hoorde Wren wel. 'Ik ga een handdoek halen. Blijf hier!' waarschuwde Wren ineens uit het niets, ze was binnen een paar tellen meteen weg, Diaval achterlatend. Sloom had hij zich wat verder van het water begeven en ging richting de muur. Wren was vrij snel terug met twee handdoeken. Ze spreidde een van de handdoeken naast hem neer. 'Ga erop liggen. Desnoods rol je om. Anders wordt je rug koud en heb je een afdruk erin,' Hij grijnsde. Van een vragend, nieuwsgierig aagje was ze haast veranderd naar een dictator die hem allerlei dingen beviel. Hij had er geen moeite mee, Diaval zelf had geen flauw idee wat hij moest doen als hij eigenlijk nat was geworden door water. Even overwoog hij om te blijven zitten maar Wren begon al meteen weer te blèren. 'Ga nou maar liggen en wikkel dat ding om je heen. Heb je nog iets anders nodig?' Diaval schoof zich op de handdoek. Het was misschien nog steeds koud, het was wel een stuk comfortabeler. 'Ja mevrouw de tiran.' Grijnsde hij. Terwijl Diaval daar zo zat besloot hij haar toch te bedanken. Zonder Wren had hij op de bodem van het zwembad gelegen. 'Toch nog bedankt..voor het redden van een verzopen vogel. Het was misschien raar dat je ineens een raaf zag liggen maar het is gewoon een soort van..' Zijn ogen draaide even weg terwijl hij naar de juiste woorden zocht. '..Instinct van mij. Zo zou je het kunnen noemen ja. Diaval haalde een haal door zijn zwarte haren, die alle kanten opzaten. 'Ik zou je wel willen vragen of je misschien straks een föhn kan halen, mijn veren moeten drogen. Hij ging geen week met een nat vogelpak rond lopen, dat was absoluut niet zijn doen.