Haar helderblauwe ogen schoten in het rond terwijl ze stil bleef staan. Dus dit was de plek waar haar zus naar toe was gegaan? Ze had vaagjes wel via via wat gehoord van haar zus maar ze hadden elkaar niet meer gesproken sinds hun ruzie. Ze begreep nog altijd niet waarom haar zus niet had kunnen accepteren dat ze ook gelukkig wilde zijn. Al was het met iemand die zij niet mocht, het was toch het belangrijkst dat zij zelf gelukkig was? Natuurlijk had ze zelf het een en ander meegemaakt daarvoor maar dat betekende niet dat ze niet voor zichzelf zou kunnen kiezen. Nu stond ze hier, met haar koffer naast zich, op te kijken naar een school waarvan ze had gehoord dat het de plek was waar ze haar zus kon vinden. Het had een deel van haar hart gebroken toen ze haar zus had zien weglopen, en ze had gezworen niet achter haar aan te gaan en toch stond ze hier weer.
Dat maakte haar wellicht wel anders dan de meeste. Ze kon niet zomaar opgeven, maar alles wat ze had, had ze nu wel opgegeven voor een kans om iets goed te maken. Ze had haar plek daar kunnen vinden, maar zou dat haar hier ooit lukken. Ze was anders en had wellicht een te zware rugzak om te dragen, maar het was een poging waard. En terwijl ze daar stond moest ze diep ademhalen voor ze toch verder liep. Ze wist wel een beetje waar ze heen moest, maar ze bleef twijfelen of dit wel een juiste keus was geweest. Met een trage beweging liet ze haar hand door haar lange lokken glijden voor ze verder liep. Ze was nerveus, en dat was dan nog wel zacht uitgedrukt. Ze had echt geen flauw idee waar ze terecht was gekomen en wat er zou gebeuren.
Op haar vorige school had ze alles, vrienden, een plek en zelfs iemand die om haar gaf. Nu liep ze met een gebroken hart naar een nieuwe, onzeker toekomst. Ze wist zelfs niet eens of haar zus haar ooit zou vergeven of een kans zou geven om weer de band op te bouwen die ze eens hadden gehad. Na alles wat ze hadden mee moeten maken was het wellicht Sarah die het leven beter had opgepakt dan haar zus, en toch respecteerde de jonge meid iedereen. Elk mens was anders en dat maakte hen daarom ook uniek. Zuchtend keek ze op langs de trappen en rechtte haar schouders. ''Daar gaan we dan.'' Mompelde ze zacht en begon de trappen op te lopen op weg naar de verdieping waar ze zou moeten verblijven.

Gapend stond ze op uit iemand anders zijn bed, met een tweede gaap rekte ze zich uit om haar ondergoed van de grond te rapen en die vlug aan te doen. Ze had er niet eens van genoten, alles wat hier rondliep bakte nergens wat van. Urgh was het geluid dat kort klonk toen ze in haar broek sprong en de gang opliep in haar bh met haar broeksknoop open. Haar lokken waren een grote bende. Haar shirt hing over haar schouder terwijl ze de trap afliep naar beneden terwijl ze haar knop dicht maakte maar geen moeite toonde om het shirt aan te trekken. Ze liep zo tegen haar zus aan, met grote ogen keek ze op en wreef kort in haar ogen. Was dat nou echt Sarah? Sarah sarah, haar zus Sarah?
Meteen sprong ze op en dook op haar zus die ze omver had gelopen. 'SARAAAAAH' riep ze vrolijk alsof er niets was gebeurt in de weken voor haar vertrek naar starshine. Ze voelde het te magere lichaam van haar zusje en schudde haar hoofd. 'Sarah wat heb je gegeten?' Vroeg ze streng met een bezorgd tintje in haar stem terwijl ze zo het shirt van haar optrok en bijna xylofoon kon spelen op haar ribbenkast.

short - sorry not sorry

Ze had zo vaak gezegd dat haar zus de boom in kon en dat ze haar niet ging opzoeken, maar zo alleen blijven zou echt haar einde worden. Ze moest op zijn minst ergens heen waar eten geserveerd werd en ze het niet zelf hoefde te verprutsen. Niet dat ze veel honger had, maar toch wist ook zij dat ze iets moest eten. Maar deze plek was echt vreemd voor haar maar het leek nog niet extreem slecht. Als ze ook nog eens een paar vrienden kon maken zou ze zich waarschijnlijk wel weer kunnen redden. Niet dat ze dat zo echt verwachtte want zelfs zij had zichzelf afgesneden van de rest van de wereld en een paar dagen eerder haar eigen hart eruit gerukt voor een ander. Als dit fout ging zou er echt niks meer van haar overblijven. De Sarah die ze eens was geweest zou dan voor goed verdwijnen.
Haar voetstappen klonken hol in haar eigen oren maar ze sleepte haar voeten voort, haar ogen op de grond gericht. Ze wilde absoluut met niemand praten nu. Toch kwam er een klein kreetje uit haar keel omhoog het moment dat iemand haar omver liep. niet dat het heel moeilijk was om haar omver te lopen, dat kon een goede windvlaag waarschijnlijk ook al doen. ''Jezus, kijk eens uit je doppen.'' Snauwde ze en wilde zich al iets omhoog duwen maar schrok zich dood zodra ze een maar al te bekende stem hoorde. Een stem die ze diep in haar hart zo erg had gemist in de tijd dat ze hem niet had kunnen horen. Ze verstijfde iets zodra ze besprongen werd maar de tranen sprongen haar al in haar blauwe ogen. ''H-Hayden?'' Wist ze stotterend uit te brengen en staarde met grote ogen naar haar zus. Even konden haar hersens niet bevatten wat er haar overkwam en wat er eigenlijk gebeurde. Ze hoorde geen boze woorden zoals in hun allerlaatste gesprek, voor ze van elkaar gescheiden raakte. De rest van de woorden die Hayden sprak drongen absoluut niet meer tot haar door, het enige wat er door haar hoofd ging was haar zus. Ze was hier, niet boos, ze leek gewoon blij te zijn haar te zien. ''Hay,'' Kwam er zwak uit voor ze haar armen om haar zus gooide en zich tegen haar aan drukte. Geen antwoord gevend op de vraag. ''Hayden, het spijt me zo, ik heb je zo gemist!'' Gooide ze eruit en voelde de tranen al ongegeneerd over haar wangen stromen.