Hij zat rechtop op zijn bed en keek leeg starend voor zich uit. Tranen gleden langs zijn wangen omlaag en hij voelde hoe koud, nat en klam hij het had. Het was vreselijk om te bedenken dat zij nu daar plezier had, terwijl hij hier alleen zat. Alleen.. met Zean dan, maar alsof Drake daar ook maar een ene moer aan had. Hij verwachtte niks meer van hem, liet het gaan zoals het was. Zelfs nu lag hij niet in zijn bed, waar was die maloot? Zijn ogen waren rood door het huilen en hij schaamde zich er voor. Huilen zag Drake als een zwakte en hij was een zielig gedrocht wat zich aanstelde. Het was echter nog altijd moeilijk voor hem om het los te laten. Los laten van wat niet meer was en nooit meer komen zou ook. Waarom was het zo koud? Hij keek naar zijn klokje op het nacht kastje, half 3. Het was erg laat, maar nog veel te vroeg om je bed weer uit te komen. Toch deed Drake het en slofte de jongen zachtjes over de harde stenen. In het raam ging hij zitten, zoals hij erg vaak deed. Hij kreeg altijd het gevoel meer overzicht te hebben op zulke plekken, als je het van bovenaf kon bekijken. Drake wreef in zijn ogen maar ze deden nog altijd pijn en zijn hele lichaam voelde als een blauwe plek. Nachtmerries met flarden van zijn afranselingen, maar ook de beelden van Hayden en Gilbert die voorbij kwamen. Hij was dood en zij was weg, terug naar Razen. Waarom ze precies terug was gegaan wist Drake niet, maar hij wist wel zeker dat hij haar vreselijk miste. Al zijn nieuwe vrienden, hij waardeerde ze enorm en gaf om ze. Het was belangrijk voor hem om lol met ze te maken, de weinigen die hij een beetje vertrouwde. Toch.. toch was het niet hetzelfde. Hunter had letterlijk zijn leven gered, hij mocht de jongen super graag en hij hield ervan om met hem op te trekken. Kriss was een geweldige meid waar hij niet zonder mee kon. Kailee begon ook steeds belangrijker te worden en zo waren er een ander klein aantal, maar toch. Hij dacht aan zijn eigen woorden. I will never lose you again, ooit tegen haar gezegd, maar toch was het zo ver en hij had er dit keer weer niks aan kunnen doen. Hij wist ook wel dat van iemand houden ook iemand loslaten was, maar hij had het belooft! Drake kneep met zijn vingers tussen zijn haren in zijn voorhoofd. ''But promise me, that you will trust me and never let me go. I will be there when you need me.'' de woorden gonsde door zijn hoofd en hij keek naar de sterren, sterren en planeten. Een van die planeten was zij nu en hij kon er met geen mogelijkheid heen. Hij moest hier blijven om die rot magican opleiding af te maken, maar zij moest terug. Iets met Laxus? Drake wist het niet goed meer en wilde het niet eens weten. Hij was kwaad geweest, had geschreeuwd en geraasd zoals alleen hij kan razen in een grote vuurwervelstorm van bruisende dikke woedde. Hij was zo boos geweest, maar niet met haar er bij. Al zijn frustratie had hij er tijdens een training in de arena uit gegooid, had krachtige sprueken uitgevoerd hij daarvoor minder goed kon. Het was een ding waar Drake zijn kracht uit kwam; de pijn, het verdriet, de onmacht, het gevoel uitelkaar getrokken te zijn en alles van je is af gepakt tot op het laatste bot van je ziel. Het laatste lichtje dat dooft in de hemel wanneer je naar buiten kijkt, maar Drake zocht naar dat licht en zij was ooit zijn schijnende zon geweest. Nu... nu keek hij naar een lichtje hoog aan de hemel, of eigelijk meer. De sterren en de maan. Hij had de tijd stop willen zetten. Zijn vingers tekende kleine figuurtjes op het raam. Het leek nergens op maar in zijn hoofd waren het tekeningetjes die bijna tot leven kwamen. Herinneringen van hoe hij met Gilbert aan het voetballen was, Speelde met Hayden door zich in een grote kast te verstoppen. Een kast waar hij op oudere leeftijd meer zou doen dan spelen. Een glimlach verscheen op zijn lippen en de vochtige ogen fonkelde in het maanlicht. Hij tekende drie poppetjes drinkend in de pub. Ze waren speciaal voor hem en dat zouden ze altijd blijven. Ze hadden hem voor het aller eerst gered van altijd gepest worden. Ze hadden hem voor het eerst in zijn leven laten voelen dat hij iets waard was toen alles donker was, toen hij zijn broer had verloren en dacht nooit een echt thuis te hebben. Van hen had hij geleerd dat vrienden meer kunnen beteken dan family, dat je je eigen family kunt maken. Zij waren ales wat hij in zijn kinderjaren nodig had en wat hij ervan genoten. De lol in de les en het stiekem roken achter de schuur. Er gleed een enkele traan langs zijn wang. wat miste hij ze. Alleen bij de gedachte aan hen ging hij verder terug, want die twee hadden hem het enige warme terug gegeven die hij als kleine kleuter had gekend. De onbeholpen en ongemakkelijke maar toch liefdevolle arm van zijn broer. Toen de dagen nog jong waren en de zon zo groot. Dagen waar ze tikkertje speelde tussen de graanvelden achter hun huis. Samen in de bomen klimmen, zwaardvechten met takken en piraatje spelen op het bed. Je verkleden in de veel te lange jas van de vader en dan snel weg rennen als je betrapt werd. De dagen dat ze hun toetje mee naar boven smokkelde en het dan met elkaar mengde tot je een vieze smurrie had en uiteindelijk de hele vloeronder zat omdat Drake weer een verkeerde afwijking met zijn arm had gedaan. Niet de troep op ruimen maar elkaar daarna bevechten met vla. De enige leuke herinneringen die Drake had van zijn kindertijd waren die met Zean. Een jongetje wat hij altijd een volle honderd procent kon vertrouwen en Drake was nog altijd de gene die het zo zag, maar het was niet langer die onbreekbare band van vroeger maar slechts een schim van dat wat was geweest. Drake kon enkel denken aan het verleden om positief te zijn voor zijn broer. In het verleden hoefde hij het namelijk niet te zoeken. Drake had Zean uit een hel gered, had hem een plek gegeven op deze school, had Oriël gevraagd hem te helpen. Het was een heftig moment geweest en erg confronerend. Drake had gedacht dat als Zean zou herinneren wie hij was dat het dan beter zou zijn, maar tot op heden merkte hij er totaal niets van. Drake tekende twee jongetjes naast elkaar met zwaardjes in hun hand, maar daarnaast twee figuren met hun rug tegenover elkaar, waarbij er maar een omkeek, terwijl de ander naar beneden keek. De jongen slaakte een zucht en de ruit besloeg. Waarom veranderd altijd álles.

Nu de problemen in zijn hoofd waren opgelost en de nevelige wolken van zijn herinneringen waren weggevaagd had Zean gedacht dat slapen nu weer normaal kon zijn. Dat hij gewoon zijn ogen kon dicht doen en gewoon kon wachten tot de slaap hem kwam overvallen. Maar niets was minder waar. Ja, in slaap vallen was misschien makkelijker geworden, maar dat maakt het proces wat erna kwam er niet beter op. Integendeel. Nu hij al zijn herinneringen terug had waren de nachtmerries alleen maar erger geworden en was het nauwelijks mogelijk om nog een oog dicht te doen zonder iets van medicijnen te nemen. En laat het nu net zijn dat zijn slaappillen op waren. Midden in de nacht naar de apotheek gaan leek geen optie en de andere optie, zichzelf gewoon in coma zuipen, had waarschijnlijk ook geen goede uitwerking. Een hele lange tijd had hij gewoon naar het plafond gestaard, nadenkend over wat zijn volgende stap zou zijn. Gewoon zijn leven dat hij blijkbaar had gehad weer oppakken, of iets compleet nieuws beginnen. Het leven dat hij gehad leek te hebben was nog voor het serum, zeker tien jaar geleden. De mensen die hij toen kende kon hij niet meer terug vinden op de school, waren vast opgegroeid op Razen en waren blij dat ze van hem, en waarschijnlijk ook van Drake, af waren. Het leek veel meer voor de hand liggend om opnieuw te beginnen. Hayden was weg, wat voor Zean al een grote opluchting was. Nu was er tenminste niemand die geruchten kon verspreiden over wat er was gebeurd tussen hen. Hij wilde het het liefst ook vergeten. Hij zuchtte en keerde zich van het raam af waar hij naar buiten had lopen staren. Drake lag waarschijnlijk gewoon in zijn bed te ronken dus als hij terug naar zijn kamer wilde, wat hij zeker nu ging doen want het was koud hier, moest hij stil zijn.
Zachtjes was hij terug gelopen en had geluisterd of hij iets van geluid hoorde. Niets. Of Drake was eens een keer niet aan het snurken, of hij was wel degelijk wakker. Zean klikte het slot om en deed de deur open om zachtjes naar binnen te sluiten. Toen de deur in het slot klikte keek hij even snel naar het bed van Drake. Dat was leeg. Misschien had zijn broer ook plannen gevonden en was hij er op uit. Maar niets was minder waar. Toen Zean uiteindelijk zich omdraaide om naar zijn eigen bed te lopen ontwaarde hij een figuur in het raamkozijn. Even verstijfd bleef de jongen staan. 'Drake?' Klonk het alsof hij niet kon geloven dat de jongen daar zat. 'Wat the fuck doe je daar?' Het was donker dus Zean kon de emoties op zijn broers gezicht niet aflezen en eigenlijk had hij ook niet veel zin in drama. Maar Drake wist altijd de verkeerde momenten te pakken dus Zean gokte er al op dat het niet goed ging met zijn broer.

Twijfel maakte van hem de meester. Moest hij nu gewoon negeren hoe Drake daar zat? Terwijl hij wel duidelijk de lichaamstaal uitstraalde dat het niet goed met hem ging? Of moest hij gewoon de verzorgende, oudere broer uithangen en er eens diep op in gaan? Zean kon wel raden dat Drake dat liever niet zou willen hebben, het was tenslotte voor beiden een gevoelig raakvlak om over hun eigen emoties te praten. Zijn ogen gingen van Drake naar het raam waar allerlei vage tekeningen gemaakt waren. Zean kon ze niet plaatsen, maar het was niet lastig te raden dat het over Drake en zijn vrienden ging. Zean had nooit iets van die periode mee gekregen, hij was tenslotte niet naar die school geweest, nee, zijn oom had hem te pakken kunnen krijgen en hem gebrainwashed, en in de tijd dat hij onder de invloed van het serum was geweest had hij maar een vriend gehad en van die had hij zijn hart doorbrand. Dat was een herinnering die hem zeer helder voor de geest stond en hem ook steeds de rillingen en angst gaf als hij eraan terug dacht. Hoe had hij ooit zoiets kunnen doen, zo harteloos en koel. Zean haatte zichzelf erom en het was verschrikkelijk moeilijk voor hem om het te verwerken, hij kon het nauwelijks verwerken. En het liefst was dat iets wat hij weer wilde vergeten. Zijn onderzoek naar een vergetelheidsdrank liep nog steeds, al was er niet veel voortgang in gekomen. Maar nog steeds had hij het doorzettingsvermogen om er naar te zoeken. En dat zei al heel wat.
Ergens onder Zeans bed kwam een lichte gloed vandaan. Er klonk wat gekrabbel en ineens stond er de geestesverschijning van een eekhoorn. De aandacht van de blonde jongen werd even van Drake afgeleid, die bezig was het raam schoon te maken, en hij knielde om de Spirit van de eekhoorn op te pakken en in zijn handen te houden. De geest die Luna, de legendarische magican van Earth, had gevonden en aan hem had geschonken. Nog steeds wist hij niet wat hij er mee aanmoest maar het hield gezelschap, plus het had weinig verzorging nodig. De eekhoorn werkte zijn weg omhoog op zijn schouder en bleef daar zitten terwijl hij nieuwsgierig naar Drake keek. Zean had heel duidelijk Drake's gesmoorde stem gehoord en wist maar al te goed dat er iets aan de hand was. Misschien was de eekhoorn juist verschenen om hem het duwtje in de rug te geven en aan zijn broer te vragen wat er nu precies aan de hand was. Maar voor hij zijn mond open kon doen was Drake hem voor. 'Ik kon niet slapen, as always.' Was zijn korte antwoord waar hij ook meteen mee duidelijk maakte dat hij het niet over dat onderwerp wilde hebben. 'Maar Drake, het is wel duidelijk dat er iets is. Dus alsjeblieft, gooi je ego aan de kant en zeg het gewoon.' Het klonk bezorgd maar ook weer niet té, bijna ook arrogant maar Zean zorgde ervoor dat hij de juiste toon had uitgekozen om Drake over die moeilijk streep te krijgen zodat hij eens ging praten. Zoals Drake ook bij Zean had gedaan. Al hoopte hij wel dat het niet weer op een gevecht zou uitmonden.

Drake keek het raam uit, zag de tekeningen op het raam, maar nu Zen in de kamer stond was hij niet meer zeker van dat wat hij wilde en veegde het uit. Verstoppen, vluchten, weg kijken en niet meer terug naar wat was. De tranen over zijn wangen, de pijn die binnen zo groot was en hem voor velen dingen weg hield. Het was zwaar en toch relatief weer anders voor de anderen en het kon altijd weer erger en erger. Waar stopte het? Wanneer was iets het aller ergst, of juist niet? Drake snapte de wereld soms echt niet meer en van binnen was hij nog zo klein. De traumatische ervaringen hadden hem nooit kind laten zijn. Het was voor Drake altijd een harde wereld vol duister en pijn geweest. Voor Zean was het misschien anders maar ook hij had de meest vreselijke dingen gezien, moeten doen en meemaken. Het was zo ingewikkeld en soms had Drake het gevoel dat hij boven op het dak van het kasteel kon gaan staan, puur om te gaan staan schreeuwen, janken en brullen. Misschien was zijn dierlijke vorm daarom wel veranderd in een wolf. De draak die hij ooit was geweest was veranderd doordat hij niet meer écht hoefde te vechten of vuur moest spuwen naar die gene die hij haatte, ze waren uit zijn leven. Nu het gevecht over was, bleef de huilende wolf naar de maan over, als een gevaarlijk duister beest wat de wereld met weemoed bekeek. Nu Zean in de kamer stond, keek Drake naar buiten zodat hij niet naar zijn broer hoefde te kijken. Hij hield zijn scheenbenen vast en tegen het koude glas zette hij zijn voorhoofd. Drake sloot zijn ogen en wilde dat Zean weg zou gaan. Ga weg, allemaal weg van wat was, wat is en wat zou komen. Drake wilde het niet weten, morgen zou hij weer worden mee genomen door de dagelijkse sleur en natuurlijk moest hij morgen weer de plaaggeest van de school gaan spelen, zijn masker op zetten en doen alsof hij zo ontzettend sterk was. Niemand wist hoe hij echt was, niemand begreep wat voor beschadigd, verdrietig en gepijnigd klein kind er hulde in zijn hart als een geest van het verleden en heden. De enige die dat wisten waren dood, weg en.. hij. Hij, die nu in zijn kamer stond. De eerste dag dat hij hem weer had gezien had hij er alles voor over gehad, om zijn broer terug te hebben, maar toen wist hij nog niet wat zou komen en dat het zijn van een pure klootzak toch echt in de familie zat. Drake deed zijn ogen open, tot zijn verbazing zag hij een soort groene lichtverschijning in de weerspiegeling van het raam. Drake keek nieuwsgierig om naar Zean, die tot Drake zijn verbazing een eekhoorn op zijn schouder had zitten. Drake slikte en fronste zijn wenkbrauwen, hoe kwam Zean daar nu weer aan? Hij wilde het bijna vragen maar hield zijn mond.'Ik kon niet slapen, as always.' dit was ook weer geen verbazend antwoord en Drake nam er maar genoegen mee. Hij keek nog steeds naar de eekhoorn en het beestje was ook nieuwsgierig naar hem. De gesmoorde stem was duidelijk voor Zean, dus hij vroeg er ook naar. 'Maar Drake, het is wel duidelijk dat er iets is. Dus alsjeblieft, gooi je ego aan de kant en zeg het gewoon.' Drake keek weg en het groene licht scheen op hem. Drake slikte en vroeg zich af of hij dit wel wilde. Het bleef moeilijk en hij vroeg zich af of Zean weer bot ging doen en de manier waarop hij Drake bijna dwong te praten, was voor Drake niet fijn. Misschien moest hij juist daarom zeggen waar het op stond zodat de boodschap in een keer binnen kwam. ''I miss.. everything what we used to be. Everything I used to have, friends I could count on until the very end, but since they all left, died or betrayed me and the only person I ever loved  as a child only cares about forgetting who he used to be..'' Drake slaakte een zucht en keek Zean serieus bijna een beetje boos aan. ''I am also, only human. I also saw things, rgret the choices I made. I was actually never ever ment to be born Zean. I can remember everything and I would never forget what I have seen. What has happend to you? I..'' Drake wreef door zijn ogen en verstopte zijn gezicht achter zijn handen. ''I miss you.The old you. The new one fucking sucks.'' Hij had in die tijd altijd op Zean kunnen rekenen, hoe klei  ze ook waren geweest en toen was het heftiger geweest in vergelijking, maar nu? Hij zag nooit meer iets van zijn broer.