Het was moeilijk om zijn aandacht bij de les te houden. Zijn concentratielevel was gewoonweg nul en hij viel telkens bijna in slaap. De nacht ervoor had hij niet geslapen en ook deze nacht was niet goed afgelopen. Nog steeds werd hij geteisterd door nachtmerries. En hij kon het beeld van hem die Nero's hart doorbrandde niet van zijn netvlies krijgen. Daarnaast waren de nachtmerries de laatste tijd alleen maar op die herinnering gebaseerd. Alsof ze hem extra wilden kwellen. Hij gaapte en leunde met zijn wang op zijn hand. Zijn oogleden voelden zwaar aan en hij zou er alles voor over hebben om nu in zijn bed te duiken. Mits de nachtmerries afstand zouden houden. Soms kwam de gedachte van Heidi ook nog langs in zijn hoofd. Hun laatste ontmoeting was vreemd gelopen. Vreemd was nog zacht uitgedrukt. Hij had verteld over hoe hij over haar dacht en over hoe hij over de rest dacht. Sinds die dag had hij Heidi niet meer gezien of gehoord. Hij maakte zich geen zorgen, het meisje was waarschijnlijk te bang om iemand het hele verhaal te vertellen. Daarnaast, wie zou zo'n verhaal nou geloven? De enige die hem nog echt in de weg zat was Drake. Hij had het serum gestolen, afgepakt op het moment dat hij het het meest nodig had gehad. Hij kon zijn broer bijna niet meer uitstaan, maar zonder hem was hij ook niet op deze school beland. Al wist hij niet precies of hij er blij mee moest zijn. Het eten was lekker en zijn bed was beter, maar zijn oom had hem wel zes jaar in huis genomen en voor hem gezorgd. En zijn oom was nu dood. Zean wist niet of hij het verschrikkelijk moest vinden of er blij over moest zijn.
'Mister Burned.' Klonk het plotseling. Zean schrok op en kwam tot de ontdekking dat hij half in slaap was gevallen. 'Als u de les echt zo oninteressant vind en het u een beter idee lijkt om te gaan slapen, adviseer ik u het buiten het lokaal te doen.' Zean knikte, opgelucht dat hij weg mocht. 'Best.' Mompelde hij terwijl hij zijn spullen inpakte en het lokaal uitliep, luid geeuwend. Hij ging zijn slaap niet inhalen op de koude vloer van de gang, nee. Hij ging zijn bed opzoeken.

Blij om aangekomen te zijn in een haast lege leerlingenkamer die vol zat met stilte gooide hij zijn jas op de gezamenlijke kapstok en slofte in de richting van zijn kamer. Oh, hij verlangde zo naar zijn bed. Die andere lessen kon hij wel skippen, slaap was nu belangrijker. Hij stond voor de deur en deed hem open. Om vervolgens een bekend gezicht te zien. 'Nou nou.' Sprak hij rustig terwijl hij de deur achter zich dicht deed. 'Looking for something, are we?' Al vanaf haar plaats kon je zien dat het niet goed met hem ging. Hij had zwarte kringen onder zijn ogen en was duidelijk aan iets toe om zijn gedachtes af te leiden. Hij wist waar ze naar opzoek was. 'Doe geen moeite. Drake was je voor.' Hij zette zijn tas op de grond neer en bleef voor de deur staan. Peinzend wachtte hij op haar reactie.

[+Heidi]

Hij deed een klein stapje achteruit toen hij het zwaard zag. Dat had hij niet verwacht. Hij fronste even om het beeld scherp te krijgen. Door de moeheid ging alles een stuk langzamer. Hij onderdrukte een gaap. 'Mooi misschien leer je dan eens omgaan met anderen.' Sprak Heidi vervolgens. Zean maakte een flauwe grijns. 'Oh, maar ik heb nog zat andere mogelijkheden.' Zei hij en hij knikte naar de badkamer. De deur stond open en je kon het medicijnkastje duidelijk zien. Het stond vooral vol met medicijnen die Zean had gejat van de ziekenzaal. De meesten waren kalmeringsmiddelen, gewoon om eens goed te kunnen slapen of om alles te vergeten. Een enkele zat er tussen die een oppepper gaf, gewoon voor de lol. Hij draaide zich even om naar de deur, in het volste vertrouwen dat Heidi, of Hayden, hem niet aan zou vallen, ze had zojuist al paniekerig geklonken dus hij verwachtte dat ze te bang was om hem iets aan te doen. Rustig draaide hij de deur op slot en haalde de sleutel uit het sleutelgat. 'Oh, ziet er naar uit dat je opgesloten zit.' Zei hij en hij hield de goud-roestige sleutel omhoog. Het was dezelfde hand waar de glasscherven zich in hadden gereten en nog steeds kon je duidelijke littekens zien. Vervolgens deed hij de sleutel in zijn broekzak en nam hij afstand van de deur. 'Waarom neem je nou je zwaard mee, ik dacht dat we het de vorige keer zo gezellig hadden gehad.' Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om de slaap eruit te houden en hij leunde tegen een kast aan. Heidi mocht niet zien dat hij zich absoluut niet goed voelde, al was het waarschijnlijk wel duidelijk aan de donkere wallen onder zijn ogen. Hij was niet heel erg onder de indruk van Heidi's verschijning maar hij hield rekening met haar zwaard. Het kon zomaar zijn dat de punt niet bot was. 'Maar goed. Het serum is niet hier. Wat nu?' Zean grijnsde terwijl hij een hand door zijn verwarde haren haalde. Liever had hij dit zo snel mogelijk opgelost, hoe leuk hij het ook vond om met haar te spelen. Maar zijn hoofd stond alleen maar naar slaap.

In een paar stappen was het roodharige meisje dichterbij gekomen. Ze zette het zwaard tegen zijn keel. Verschrikt wilde hij achteruit stappen maar hij stond tegen de kast aan, wat alleen op een pijnlijk achterhoofd neerkwam. Hij gromde. 'Ben jij werkelijk zo dom of begrijp je het nu gewoon echt niet?' Vroeg ze terwijl ze hem een schop in zijn buik gaf. Hij hapte naar adem en wilde dubbelklappen, maar het zwaard hield hem waar hij was. Deze kant van Heidi kende hij nog niet. Zijn ogen keken niet angstig, eerder nadenkend. Hij zag hoe haar handen trilden, dus ze was nog steeds bang voor hem. De flauwe grijns kwam weer terug op zijn gezicht. 'Move and it will kill you' Fluisterde ze terwijl ze hem strak aankeek. Hij zei niets en bleef stil staan. Zijn hart mocht dan wel snel op en neer gaan van de adrealine, zo heel erg geschokt over de kwade Heidi was hij niet. 'Wat dacht je van jij geeft mij nu de sleutel en laat mij vanaf nu met rust anders heb je een probleempje' Zean lachte. Langzaam haalde hij zijn hand omhoog en greep haar gewonde pols vast. Vervolgens drukte hij op de wond. Dat moest pijn doen. 'Ik trap er niet in Heidi.' Gromde hij nijdig. Hij bracht door de kracht van zijn hand op de wond haar zwaard naar beneden. Vervolgens drukte hij extra hard zodat ze het zo laten vallen. 'Je bent iets vergeten schat. Je bent. Van. Mij.' Zijn ogen glommen kwaadaardig. 'Je bent in het hol van de leeuw terecht gekomen, niet zo slim van je.' Hij duwde haar hard terug en kwam van de kast af. Nog steeds vermoeid staarde hij Heidi aan. Hij wist niet of hij nou moest toehappen of niet. Hij had geen serum in zijn bezit en hij wilde geen knietje riskeren. Maar voor de rest wist hij ook niet wat hij verder kon doen. Hij begon weer op zijn duim te kauwen, vergetend dat hij niet zoveel tijd had om na te denken als toen Heidi onder invloed van het serum was.

You're lying to yourself again
Suicidal imbecile
Think about it, you're pounding on the fault line
What'll it take to get it through to you precious

Doordat hij zo vermoeid was werkte zijn brein niet goed mee en ging nadenkend ook een stuk moeilijker. Het was een tic van hem geworden, op zijn duim bijten. Hij deed het altijd zonder dat hij het doorhad. Heidi was op haar knieën gevallen maar was ondertussen weer opgestaan. Die pols van haar was een zwak punt. En haar mentale gestel waarschijnlijk ook. Ze mocht nu dan wel stoer eruit zien, haar trillende handen hadden haar weggeven. Ze was en bleef bang voor hem. En dat vond hij prettig. Al bleef haar scherpe tong er nog wel zitten en dat irriteerde hem. Hij wilde liever dat ze wegging maar dan wist hij dat ze regelrecht om hulp zou roepen. Het was er nu van genieten of er voor gestraft worden. Hij grijnsde. 'Jij denkt dat ik ja en amen ga zeggen? Ik ben geen eigendom, ik ben geen object. Ik ben een mens en geen speelgoed.' Zei Heidi. Ze had haar zwaard weer in de schede gedaan maar hield haar hand nog steeds op het gevest. Hij moest voorzichtig zijn, maar nu het zwaard geen directe bedreiging vormde kon hij meer doen. 'Mensen kunnen speelgoed zijn Heidi.' Er kwam een gemeen lachje uit zijn mond en hij deed een stap in zijn richting. Voor even was hij zijn vermoeidheid compleet vergeten. 'De volgende keer dat je zo spreekt ruk ik je tong eruit.' Sprak hij dreigend terwijl hij op haar afliep. 'En je weet dat ik daartoe in staat ben.' Nog voordat Heidi naar haar zwaard kon grijpen had hij het te pakken en hij rukte het uit haar handen. Vervolgens smeet hij het in een hoek waar ze absoluut niet bij kon en dreef hij haar verder naar de muur. Zijn net helderblauwe ogen kleurden naar geel en een maniakale grijns lag op zijn lippen. Hij bekeek haar lichaam weer en bedacht zich wat hij nu met haar ging doen.

[Drake may Enter]

Drake keek verveeld voor zich uit, het was bar saai in de les. De jongen speelde met een elastiekje tussen zijn handen met zuchten en steunen. Hij had al in de gaten dat de leeraar zich natuurlijk ontzettend aan hem irriteerde. Drake draaide enkel met zijn ogen als reactie. Drake keek de klas rond, hoe iedereen rustig zat te werken uit een theorie boek over magie. Drake daar in tegen zat mooi naar buiten te kijken, liet het elastiekje tussen zijn vingers spelen en verveelde zich te pletter. Een paar tafeltjes verder zat Zean en met een ingehouden grinnik zag Drake hoe de jongen half in slaap was gevallen. Ach die arme jongen had ook zoveel last van nachtmerries, Drake had dat stadium ook gehad, dus in die periode was hij ook zat in slaap gevallen in de schoolbanken. Nu zag hij ook hoe hun docent daar erg in had, waardoor hij Zean er op aansprak. Drake grinnikte bij het zien van dat en al snel verliet zijn broer de klas. Daarna stak Drake zijn hand omhoog. De docent zuchtte vermoeied. ''What is it?..'' ''Ik wil graag hetzelfde recept als mijn broer.'' zei Drake met een trollface. De man was gefrustreerd en wees naar de deur. ''ERUIT!!'' Drake pakte zijn tas en gebaarde met zijn handen alsof het geluid wat zachter moest. ''Danku, fijne dag verder.'' met een vermakelijke grijns stapte hij toen de klas uit.

Verveeld slenterde Drake de gang over. Zean zou waarscheinlijk naar zijn kamer zijn gegaan, Drake had daar geen zin in. Hij stak een peuk op en genoot daar van. Hij bleef staan bij een raam om over het school terrein heen te kijken. Er was niemand, iedereen zat nu in d les of vond het te koud om naar buiten te gaan. Hij had de sigaret opgerookt, maar toen hij er nog een wilde pakken merkte hij tot zijn irritatie dat het doosje leeg was. Drake gromde even en besloot naar zijn kamer te gaan waar nog wel een doosje lag. Hij liep de trap op en kwam uiteindelijk bij de kamer. Zean was er waarscheinlijk al, hoewel Drake op het moment niet echt zin had om zijn broer, net als sommige andere mensen hier. Toen Drake de deur open wilde maken, het stond altijd open, fronste hij. Deze keer was de deur op slot gedraaid, Drake werd argwanend. Drake pakte de sleutel uit zijn zak, er waren er 2 en hij had er altijd een bij zich voor het geval dat. Voordat hij de deur open had, hoorde hij stemmen. 'Je bent in het hol van de leeuw terecht gekomen, niet zo slim van je.' Drake fronste, dat was de stem van zijn broer, ''k ben geen object. Ik ben een mens en geen speelgoed.' Drake werd nog verbaasder. Het was de stem van Hayden, wat moest ze nu weer van hem? Kon dat wicht niet gewoon oprotten? De volgende woorden van Drake lieten alleen zijn gedachte omslaan. Haar tong? Dit klonk niet goed. Drake draaide de sleutel om en deed de deur open. Hij stond in de deur opening en zag een vreemd tafereel. Zean die gevaarlijk dicht bij Hayden stond met een vreemde blik in zijn ogen en Drake zag aan Hayden gelijk dat ze bang was, hij wist door de jaren heen precies hoe dat er bij haar uitzag. Drake zijn gezicht stond bloedserieus en hij keek Zean met dodelijke blik aan. ''But you forgot that there lives a dragon in your hole to, kitty.'' Drake kwam binnen lopen en had snel zijn zakmes in zijn hand. ''Leave her alone.'' Drake keek even naar Hayden, al was de blik niet wat ze van hem zou verwachten. Want hij was nog steeds boos en wilde haar nu het liefst zijn kamer uit hebben. Zijn gezicht stond boos, ''Wegwezen dan, ik dacht dat je mijn kamer al onderzocht had.'' sprak de jongen bot.

Hij had niet echt op het geluid gelet maar opeens klikte de deur open. Er waren maar twee sleutels voor die deur. Een van die sleutels had Zean. De ander had Drake. En beiden hadden de sleutels altijd bij zich. ''But you forgot that there lives a dragon in your hole to, kitty.'' Klonk het achter hem. Het was Drake. Natuurlijk moest het altijd Drake zijn. Wanneer zou zijn broer geen roet in het eten gooien? Wanneer was dat nou niet gebeurd? Toen hij met Heidi in Oaks Field was, maar vervolgens had Drake wel het serum weggehaald. Dus Drake had ook daar indirect de boel lopen saboteren. Zean deed een stap achteruit van Heidi en staarde Drake aan, die ondertussen al zijn zakmes te pakken had gekregen. Zeans gele ogen versmalden zich en probeerden het beeld van zijn broer scherp te stellen. ''Leave her alone.'' Sprak Drake. Zean snoof. 'Stay out of this. Brother.' Hij spuugde het laatste woord bijna uit. Hij was er niet trots op dat Drake zijn broer was, absoluut niet. Drake richtte zich even op Heidi, die nog steeds op dezelfde plek stond. ''Wegwezen dan, ik dacht dat je mijn kamer al onderzocht had.'' Zean had geen aandacht meer voor het meisje en richtte zich enkel en alleen op zijn broer. 'When are you going to learn to stay out of my buisness.' Siste hij giftig richting Drake. Zean was niet zomaar kwaad, hij was woedend. Zijn broer moest net op het moment dat hij zich ging vermaken binnen vallen, het weer van hem afpakken. Hij richtte zich nog een keer op Heidi. 'We'll meet again.' Zei hij met een boosaardige grijns. En als ze elkaar tegen kwamen, dan had hij wel wat voor haar in petto. Maar voor nu was Drake zijn probleem.

Uit het diepst van zijn hart haatte hij Drake. Degene die zijn hele leven verwoest had en had afgebroken tot aan de grond. Zonder zijn hulp zat hij misschien nog bij Raymond maar zoals zijn brein nu werkte leek het hem helemaal geen slecht idee om daar te zijn. Daar had hij tenminste iemand die hem stuurde, die wist hoe hij in elkaar zat. Iemand die hem kon helpen met het verlossen van de verschrikkelijke woede die binnen in hem vast geketend zat en ieder moment los kon barsten. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat Hayden geen raad wist met hoe ze weg moest komen. Hij zou haar kunnen pakken, misschien als chantagemiddel kunnen gebruiken. Maar voor wat? Het serum? Dat had hij niet meer en hij wist dat Drake het had vernietigd. Hij had niets te ruilen, hij was in de minderheid en aan de verliezende kant. Hij verloor altijd. Hij staarde weer naar Drake die zijn zakmes voor zich hield, zelfs daarin kon Zean hem niet overweldigen, hij had geen wapens behalve zijn vuisten en kille, hatelijke woorden. Hayden had ondertussen haar zwaard gegrepen en was uit zijn buurt. Bij de deur bleef ze staan. 'And you better hope i wont kill that worthless piece of trash that indentifies as Zean Burned. Because I will make you Burn' Kwam het uit haar mond. Zean lachte hatelijk. 'Try me darling, I think that you should do more and talk less.' Maar zijn grootste focus was naar Drake toe. A worthy opponent. Maar in Zean kwam twijfel naar boven, hij wist hoe het ging uitpakken. Hij zou aanvallen en Drake zou ook vol in de aanval gaan, vervolgens leek het alsof Zean bijna gewonnen had maar dan kwam Drake weer met een misselijkmakende streek met magie en vervolgens lag Zean ergens half bewusteloos op de grond. Hij had het al meegemaakt en liever wilde hij het niet opnieuw doen. ''No one is gone be killed.'' Was Drake's antwoord op Haydens woorden. Zean kon zich daar wel in vinden. 'For one time we can agree.' Zei hij naar zijn broer. 'But that doesn't mean nobody is going to get hurt.' Zijn gele ogen staarden naar Hayden en vervolgens naar het verband om haar arm. Hij had er van genoten toen ze onder invloed van het serum was, oh hoe hij met haar had kunnen spelen, haar zijn eigendom had kunnen maken. Jammer genoeg was die droom snel voorbij gegaan. 'I don't want to attack you Drake. I don't because I know I will lose, but don't tempt me.' Gromde hij vervolgens terwijl hij zijn vuisten balden en zijn blik weer op de zwartharige jongen vestigde. Oh hoe graag hij diens schedel wilde inslaan, maar zijn laatste greintje verstand weerhield hem, wat maar goed was ook.