Ze droeg een wat kleine rugzak op haar rug. Het ding was zwart en hier en daar kon je de korte, zwarte en witte haren zien die van de vacht van de Tasmaanse duivel afgekomen waren. Terra leg met haar kop op de rugzak en keek naar het landschap dat haar bazin al gepasseerd was. Het was een nogal vreemde houding voor de Tasmaanse duivel, die normaal gesproken altijd wilde weten waar haar bazin heen ging. Misschien voelde het beestje al aan waar ze heen gingen.
Tári had haar nachtjapon nog aan gehad toen de Tasmaanse duivel haar gewekt had en haar met nogal een hoop kabaal duidelijk had gemaakt dat er iets onder de deur door geschoven was. Het was een nogal.. Aparte manier van post krijgen. Het was niet de nieuwsgierigheid geweest die haar uit bed had gekregen, maar het onophoudelijke gekrijs van de Tasmaanse duivel, die overduidelijk wel nieuwsgierig was. Slaap leek het kreng niet nodig te hebben. Met tegenzin had ze de lakens van zich afgetrapt en was naar de deur gelopen. Ze had zich gebukt en had kort naar de compleet blanco enveloppe gekeken. Ze had kort gegromd en had het ding op haar bed gesmeten. Ze had geen zin om het gekrijs van het dier langer aan te horen. Ze had zich aangekleed en was met de Tasmaanse duivel naar buiten gegaan. Eten, drinken en de brief in de kleine rugzak.
Nu liep ze langs het stille meer. Ze had de brief nog niet geopend en dat leek de Tasmaanse duivel mateloos te irriteren.
Op een rustig plekje ging ze zitten. Het gras was droog en ze kon niet ontkennen dat ze daar best wel blij mee was. De hemel was nog schemerig donker, ergens in de verte was het zwakke licht van de opkomende zon te zien. Terra sprong van de rugzak af en gromde zachtjes. ‘Geduld, kleintje, de wereld vergaat niet als ik een brief een half uurtje later open dan jij wilt.’ Ze glimlachte zwakjes naar het beestje, dat besloot om haar voorpootjes kort tegen de tas te zetten. Een zucht ontsnapte aan Tári’s mond toen ze de tas opende en er de enveloppe uithaalde. Ze stak haar pink in de hoek, die niet dichtgeplakt zat en scheurde de enveloppe open. Ze haalde er een kaartje uit en haar ogen gleden over de tekst die erop stond.

Mats ...
Died as a real hero,
Saved a helpless child as she was surrounded by flames..
The child now wonders
Where her hero is
She will never know he sacrificed his life for her,
In flames he may rest, in peace

Hidan

Haar adem stokte en haar handen trilde. Nogmaals gleden haar ogen over de woorden. Ze namen elke letter in zich op, elk woord, elke zin, elke punt. Terra kwam voorzichtig dichterbij en sprong op haar schoot. ‘Terra.. Mats..’ Tranen welde op in haar ogen en ze beet op haar lip. Ze schudde haar hoofd. Het waren niet alleen de woorden die haar duidelijk maakte dat hij gestorven was, maar ook die vervloekte vijf letterige naam onderaan. Die naam maakte haar aan het twijfelen.. Was dit gewoon een zieke grap van hem om haar nog meer pijn te doen? Nog meer angst aan te jagen? Maar ze moest eerlijk zijn; het laatste wat ze van Mats gehoord had, was de brief die hij haar gestuurd had. Hij had haar gezegd naar SSA te komen, maar ze had hem niet gezien noch gesproken. Misschien was het wel waar..
Terra piepte zachtjes en drukte haar snuit tegen Tári’s been. Ze pakte de enveloppe en controleerde of er nog meer in zat en ja hoor. Een extra briefje lag in de enveloppe. Ze haalde deze eruit en las het.

Beste Tári,

Ongelooflijk hé? Dat ik jou, van alle personen dit stuur. Ik ben niet met je voeten aan het spelen, mocht je het je willen afvragen, de begrafenis van de assen, wat er van hem overblijft dan toch, worden rondgestrooit op 14-03-2015. Graag zou ik je daar zien, om hem een laatste gedag te wensen. Hij hield van je en hij is mijn neef, dus ik wil hem een goede begrafenis geven, eentje met jou erbij.
Hidan

Ze sloeg haar hand voor haar mond en kon de tranen die over haar wangen liepen niet bedwingen. Natuurlijk hadden zijn ouders moeilijk wat kunnen sturen, die waren er zelf net zo goed niet meer. Maar.. Hidan? Een rilling gleed over haar rug en een misselijk gevoel overviel haar. Het leek wel of haar been uit het niets begon te steken. Sinds wanneer kon het deze idioot wat schelen hoe Mats zich voelde of hoe zijn begrafenis eruit zou zien?! Ze kon het bloed proeven dat veroorzaakt werd door het kapot bijten van haar onderlip. Ze kneep haar ogen dicht en haalde een paar keer diep adem toen ze iets hoorde. Misschien was het niets en was ze nog steeds alleen, kon ze nog steeds in haar eentje huilen om wat er in de brief stond die ze nog steeds in haar handen had, maar voor alle zekerheid veegde ze met een van haar handen haar wangen droog.

De beelden van zijn vader spookten nog dagelijk rond in zijn hoofd, iets waar hij liever helemaal geen aandacht aan schonk, maar nu leek het haast onmogelijk om de gedachte uit zijn hoofd bannen. Zijn vader, die stalkte in zijn nachtmerries, hem een spuit toediende, dezelfde spuit waar moeder’s gif in had gezeten. Hierdoor was hij wel meerdere malen wakker geworden, met zijn hoofd helemaal bezweet. De woorden van zijn vader spookten nog door zijn hoofd, de woorden die hij had gesproken toen hij het medicijn in zijn dromen had toe proberen te dienen. “Now son, stop being a faggot and take your medicine,” hij voelde nog hoe hij zijn vingers in de aarde had geklauwd, had tegengestribbeld tegen de ruwe handelingen van zijn vader. Vlak voor de naald zijn arm had geraakt, was hij wakker geschoten. Nu zat Ryan rechtovereind in zijn bed, bezweet en hij keek rond. Het was nog vroeg in de ochtend en de zon schemerde door het gordijn dat voor de raam hing. Ryan’s goudbruine ogen gingen richting het raam en hij kneep zijn ogen kort fijn om dan recht te staan en de gordijnen opzij te schuiven en het licht binnen te laten. Een lichte grom kwam uit zijn mond toen hij had besloten zich aan te kleden.

Met een haastige blik wierp hij nog een blik op de kamer, voor hij vertrok op een drafje naar waar zijn voeten hem maar brachten. Eenmaal hij bij het stille meer was, ging hij tegen een boom zitten, lezend in een boek dat hij mee had gegrabbelt van Marco, hij zou het wel teruggeven als hij klaar was. Zijn blik ging kort naar een witharige meisje dat daar zat, met haar hand voor haar mond, huilend. Hij fronste zijn wenkbrauwen, maar focuste zich weer op het boek. Wat kon het hem nou schelen wat er met haar was? Serieus, hij kende die meid niet eens.  Hij zuchte bij een depressief stuk en zag hoe de meid haar tranen wegveegde, zijn goudgele ogen keken aan. “Wat is er? Heb je de mama nodig?” vroeg hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Wat kon hij toch zo’n eikel zijn, misschien was er wel een familielid ofzo dood? Maar hij deed dit met een rede, om zijn eigen pijn te verzachten.

//gebasseerd op dit: Klik
//Douchebag Ryan strikes again, sorry, kon het niet laten

Ze kon niet ontkennen dat ze nog steeds van Mats hield en dit waarschijnlijk altijd zou blijven doen. Ze had er vrede mee gesloten dat zij een domme fout had gemaakt en het voorbij was tussen hen, al was er altijd dat kleine sprankje hoop geweest. Tot nu. Nu was al die hoop weg en sloeg de kracht waarmee het uit haar lichaam gleed, een gat in haar hart. Een gat dat ervoor zorgde dat tranen over haar wangen gleden. Vooral vanwege het verdriet, maar ook de verwarring had hier een rol bij.
Had Mats geweten dat die idioot familie was? Waarom had hij dan nooit iets verteld? Waarom had hij zijn mond dan niet los getrokken, zelfs niet toen hij erachter was gekomen dat ze altijd last zou hebben van haar been? Ineens was die pijn helemaal niet zo erg. Het was een souvenir dat Hidan haar maar al te graag gegeven had en ze met heel haar hart haatte. Een souvenir dat haar op bepaalde dagen bleef achtervolgen. Het deed niet altijd pijn, maar zeker met wat koude weer kon ze voelen dat haar been niet helemaal de oude was. Nog een veel groter probleem; vechten. Iemand hoefde haar maar op de verkeerde manier te raken en ze hadden haar grootste zwakke plek te pakken. Een zwakke plek die ze waarschijnlijk nooit meer helemaal zou verliezen.
Vreemd genoeg was ze Hidan er nu dankbaar om. Het was niet alleen een herinnering aan zijn gestoorde gedrag, maar ook aan Mats.
“Wat is er? Heb je de mama nodig?” De geamuseerde grijns op het gezicht van de jongen zorgde ervoor dat ze de tranen niet meer weg hoefde te vegen, maar dat ze gewoonweg stopte met lopen. Ze draaide langzaam haar hoofd zijn kant op en stond toen heel rustig op. Haar ogen spoten vuur, maar haar gezicht zag er verder heel kalm uit. Ze bekeek de jongen even van top tot teen en knikte toen. ‘Ik geloof dat jij er een nodig hebt. Heeft je moeder je nooit manieren geleerd?’ Haar stem klonk eng kalm. Het was bijna alsof het verdriet als een soort harnas functioneerde. Het was alsof iets haar beschermde tegen de woede uitbarsting die ze normaal misschien had gehad. Nee, dit keer zou ze de ander terug pakken met woorden. ‘Want als je moeder dat had gedaan dan had je hier nu niet gestaan als een uit de kluiten gegroeide kleuter.’ Ze vouwde de brief weer in de enveloppe en trok haar wenkbrauwen iets op, waardoor er een tikkeltje arrogantie op haar gelaat verscheen. Naast haar gromde Terra kort, waarna de Tasmaanse duivel haar weg vond naar Tári’s schouder. Het beest leek al net zo geïrriteerd te zijn als haar bazin.
‘Jammer dat je moeder hier nu niet is om je zo te zien. Ik weet bijna zeker dat ze een beetje teleurgesteld zou zijn.’ Een klein alarmbelletje rinkelde in haar hoofd toen ze besefte dat ze het weer deed. Alweer daagde ze iemand uit en wist ze dat het eigenlijk alleen slecht af kon lopen. Natuurlijk zou ze niet naar dat belletje luisteren. Het stomme gerinkel was belachelijk. Hij was begonnen met de opmerkingen, nu zou hij ze terug krijgen ook.

De gedachten van hem gingen vaker en vaker uit naar zijn vader, hij wilde er een einde aan maken, het voor eeuwig en altijd oplossen. Maar dan moest hij nu Drake gaan contacteren, want anders ging het hem echt nooit lukken. Hij wilde zijn vader echt zo morsdood hebben als een pier, een verdomd slappe pier, dat moest Raymond fucking Burned nu zijn. Ryan’s goudbruine ogen flitsten op toen hij weer dacht aan de nachtmerrie die hem een paar dagen al teisterde. Hoe zijn vader een naald met medicijn probeerde toe te dienen en Ryan goed genoeg wist dat dat het gif was dat hij aan zijn moeder had toegediend. Hij haatte zijn vader en vroeg zich af hoeveel mensen hij hiermee al had uitgemoord. Hij was nu op wandel, richting een rustige plek, zolang er niemand was vond hij alles prima. Nu had hij gewoon nood aan eenzaamheid. Maar blijkbaar gunde niemand hem de eenzaamheid die hij probeerde op te eisen.

Ryan had willen lezen, maar was gestopt bij een zielig stuk in het boek, met een zucht klapte hij het dicht. Hij stond in het donkere bos, te kijken naar een gedaante die duidelijk aan het huilen was, ah hoe zielig toch. “Wat is er? Heb je de mama nodig?” vroeg hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Wat kon hij toch zo’n eikel zijn, misschien was er wel een familielid ofzo dood? Maar hij deed dit met een rede, om zijn eigen pijn te verzachten. Zijn tong ging langs zijn lippen toen hij het meisje zich zag omdraaien en zag opstaan, haar ogen spoten vuur, maar haar verdere gezichtsuitdrukking was ijzig kalm. Dit ging leuk worden... tot hij haar woorden hoorde: ‘Ik geloof dat jij er een nodig hebt. Heeft je moeder je nooit manieren geleerd?’ haar woorden raakten een aardig gevoelige snaar en meteen kneep Ryan zijn ogen tot spleetjes, wat dacht dit mens wel niet? Zijn goudbruine ogen keken haar nijdig aan terwijl ze gewoon verder sprak, alsof hij al niet genoeg waarschuwingen naar haar hoofd slingerde met zijn blik die met de seconde meer woede begon uit te stralen.

‘Want als je moeder dat had gedaan dan had je hier nu niet gestaan als een uit de kluiten gegroeide kleuter,” zei het witharige meisje en hij klemde zijn kaken al opeen en begon te daveren van woede die zich begon op te stapelen. Hij had de vieze rat (sorry Terra schatje) op haar schouder nog geeneens opgemerkt en zijn goudbruine ogen hielden zich gefocust op haar ogen, meer woede bouwde zich op in hem en bij haar laatste zin barstte de bom: ‘Jammer dat je moeder hier nu niet is om je zo te zien. Ik weet bijna zeker dat ze een beetje teleurgesteld zou zijn.’

“Kan je nou je fucking lelijke klep dichthouden?!” Ryan schoot naar voren en greep haar gevest vast, tranen prikten in zijn ogen van woede en gemis gemend. “Jij hebt geen enkele rede om mijn moeder hierbij te betrekken kreng!” spuugde hij in haar gezicht voor hij zijn vrije hand tot een vuist maakte en bij deze haar dus een vuistslag in haar gezicht probeerde te verkopen.

// http://img2.wikia.nocookie.net/__cb20131120004209/shingekinokyojin/images/7/7f/Eren_Jean_relationship.png

Die stem.. Rottig, zo zwart als de binnenkant van een appel, half verslonden door een worm. Ze had het gezicht van de jongen nog niet gezien of ze had al een bloed hekel aan hem. Niemand sprak over haar moeder, niemand kwam ermee weg haar iets als dit te vragen. De toon in de stem van de jongen hielp ook niet bepaald om hem aardiger te gaan vinden.
Heel rustig draaide ze haar hoofd zijn kant op en stond op. De handelingen gingen beheerst en ze wist dat ze zichzelf deels in moest houden. Woorden zouden nu alleen harder aankomen. Damian had haar geleerd een aanval van een ander tegen ze te gebruiken, dat zou ze nu ook doen, ze zou nu echter geen geweld gebruiken. Enkel het hatelijke vuur in haar ogen kon ze niet mijden, maar het kon haar heel weinig schelen. Vrijwel iedereen die ze ooit ontmoet had had die blij van haar gekregen.
‘Ik geloof dat jij er een nodig hebt. Heeft je moeder je nooit manieren geleerd?’ Haar stem klonk eng kalm. Dit had met haar emoties te maken, zonder twijfel. Niet alleen het verdriet, ook de woede hielp haar rustig te blijven. Vreemd hoe die woede haar ook kon kalmeren, in zekere zin dan.
De blik die de jongen haar wierp deed haar weinig. Waarschuwing? Misschien. Gevoelige snaar? Een zwakke grijns gleed kort over haar gelaat toen ze het antwoord op die vraag bedacht. Ja.
‘Want als je moeder dat had gedaan dan had je hier nu niet gestaan als een uit de kluiten gegroeide kleuter.’ Ze kon duidelijk aan hem zien dat ze hem kwaad maakte. Het was prachtig om te zien hoe hij zijn lesje heel langzaam leerde, zonder dit zelf nog door te hebben. Misschien kon ze hem iets bijbrengen en had ze vandaag toch nog een goede daad verricht, voordat ze iedereen lastig ging vallen om maar niet te hoeven denken aan de brief die ze nog steeds in haar handen geklemd had.
‘Jammer dat je moeder hier nu niet is om je zo te zien. Ik weet bijna zeker dat ze een beetje teleurgesteld zou zijn.’ Ondanks de loeiende alarmbellen in haar hoofd, dacht ze er geen seconde over na om te stoppen met het uitdagen van de jongen. Hij had het er zelf naar gemaakt.
“Kan je nou je fucking lelijke klep dichthouden?!” De jongen schoot naar voren en greep naar haar gevest. Haar gezichtsuitdrukking bleef kalm en een kleine twinkeling glinsterde in haar ogen. “Jij hebt geen enkele rede om mijn moeder hierbij te betrekken kreng!” Hij maakte een vuist en stond op het punt haar te slaan. In minder dan een seconde had ze haar vrije hand gebruikt om een van haar messen te omklemmen en die tegen zijn buik te leggen.
‘Ik zou twee keer nadenken voordat je je volgende stap zet.’ Een kille glinstering schoot door haar ogen heen. O, nee, ze zou er geen problemen mee hebben hem pijn te doen. ‘We weten allebei dat een van ons mee kans maakt om de andere echt te verwonden.’ Ze lachte kil. ‘Bovendien zou jij niet mogen klagen, jij, meneer, was de eerste die mijn moeder erbij betrok, nog voordat je ook maar een woord met me gesproken had.’ Haar mondhoeken trokken iets op. Op haar schouder gromde Terra fel. ‘Het enige wat ik heb gedaan, is je eigen woorden terug gegooid.’ Ze klakte met haar tong. ‘Maar als je me wilt slaan, ga je gang. Niet alleen zal je een prachtig litteken op je buik oplopen, je zal ook bewijzen dat ik gelijk heb. Meisjes slaan, heel erg netjes van je.’ Misschien had ze het alleen maar erger gemaakt, ze wist enkel dat ze niet zou twijfelen om kracht te zetten op het mes.

Ryan had over de moeder van de meid voor zich genoemd en meteen wist hij dat hij een gevoelige snaar had geraakt, een enorm gevoelige snaar bleek. Haar rustige manier van bewegen maakte hem oplettender, wetende dat elke normale mens er meteen had op gereageerd met een snauwende stem of iets naar hem had gegooid. Hier was geen van beiden het geval. Ryan’s goude ogen hielden het witharige meisje nauwlettend in de gaten toen ze zich naar hem draaide, de haat in haar ogen kon hij tot hier voelen en even kon hij het niet laten triomfantelijk te grijnzen. ‘Ik geloof dat jij er een nodig hebt. Heeft je moeder je nooit manieren geleerd?’ haar kalme stem deed hem fronsen en hij klemde meteen zijn kaken op elkaar, zijn moeder was nog maar recentelijk heengegaan en zij had hem inderdaad manieren geleerd, maar de wraak die hij voor zijn vader had, had helemaal zijn karakter omgedraaid, zijn gouden ogen keken haar vol verachtting aan, doordat ze net zijn perfecte momentje terug naar hem had gekaatst.

Even ging het zo door, weer een belediging ging zijn kant op. Het was een slecht idee van hem geweest om met woorden te beginnen, want hij kreeg ze gewoon allemaal dubbel en dik teruggesmeten. Deze meid wist van afbijten en was geen gemakkelijk slachtoffer. ‘Want als je moeder dat had gedaan dan had je hier nu niet gestaan als een uit de kluiten gegroeide kleuter.’ Deze belediging bleef even in zijn achterhoofd doorgalmen, de woorden die hem maar al te goed lieten beseffen dat zijn moeder er nooit meer voor hem zou zijn en hem nooit meer die geweldige omelet zou kunnen maken. begon te daveren van woede die zich begon op te stapelen. Hij had de vieze rat op haar schouder nog geeneens opgemerkt en zijn goudbruine ogen hielden zich gefocust op haar ogen, meer woede bouwde zich op in hem en bij haar laatste zin barstte de bom: ‘Jammer dat je moeder hier nu niet is om je zo te zien. Ik weet bijna zeker dat ze een beetje teleurgesteld zou zijn.’
Zijn moeder was gestorven, aan het gif dat zijn vader haar had gegeven, niemand zou haar terug kunnen brengen al wist hij dat ze inderdaad teleurgesteld zou zijn in zijn gedrag, maar dat kwam helemaal niet bij hem op omdat hij nu gewoon te kwaad was.

“Kan je nou je fucking lelijke klep dichthouden?!” Ryan schoot naar voren en greep haar gevest vast, tranen prikten in zijn ogen van woede en gemis gemend. “Jij hebt geen enkele rede om mijn moeder hierbij te betrekken kreng!” spuugde hij in haar gezicht voor hij zijn vrije hand tot een vuist maakte en bij deze haar dus een vuistslag in haar gezicht probeerde te verkopen. Hij hield halt achter zijn hoofd toen ze weer olijk verder begon te ouwehoere. ‘Ik zou twee keer nadenken voordat je je volgende stap zet.’ Haar woorden deden hem niets, hij wilde haar een slag verkopen door wat ze had gezegd, tot hij merkte dat er een mes tegen zijn buik gedrukt was, zijn amberkleurige ogen keken even naar haar hand en het mes dat met zijn scherpe kant op zijn onderbuik was gedrukt, een grom kon hij niet meer onderdrukken en hij kneep zijn ogen tot spleetjes toen ze weer verder begon te zeuren: ‘We weten allebei dat een van ons mee kans maakt om de andere echt te verwonden.’ Ze lachte kil. ‘Bovendien zou jij niet mogen klagen, jij, meneer, was de eerste die mijn moeder erbij betrok, nog voordat je ook maar een woord met me gesproken had.’ Haar mondhoeken trokken iets op. Op haar schouder gromde de rat en Ryan keek er met een vieze blik naar, wat een ranzig beest dat ze bij zich had. ‘Het enige wat ik heb gedaan, is je eigen woorden terug gegooid.’
‘Maar als je me wilt slaan, ga je gang. Niet alleen zal je een prachtig litteken op je buik oplopen, je zal ook bewijzen dat ik gelijk heb. Meisjes slaan, heel erg netjes van je.’
“Meisje, jongen of allebei, het kan me niet schelen,” zei hij op een zachte toon, een venijnige grijns speelde op zijn lippen toen hij het mes weg duwde, natuurlijk maakte dit een snee in zijn shirt en buik, waardoor zijn tanktop een rode kleur kreeg en hij deed een poging om het mes af te pakken en weg te gooien, recht in een boom (mits het lukt). Hij nam met een geamuseerde grijns afstand voor hij een hoop sterke stenen uit de grond liet komen en ze allemaal naar haar richtte. “Ik wilde zien of je aangenaam gezelschap was wittekop, blijkbaar niet. Mijn moeder is vermoord dus me echt op het goede pad wijzen kan ze niet kind.” Zijn zachte woorden, zijn geamuseerde grijns die plezier uitstraalde, met een kille lach vuurde hij de stenen op haar af, om daarna de wonde van het mes dicht te schroeien.

O ja, hij had de hele verkeerde voor zich om stomme opmerkingen te maken. Zeker als die vervloekte opmerkingen gingen over haar moeder. Ze gaf niks om dat mens, maar nog steeds had deze gast geen enkel recht om haar erop te wijzen dat ze heel misschien wel haar moeder nodig had. Ha! Ze sprong nog liever het stille meer in om te verdrinken dan dat ze naar haar moeder toe zou gaan. Het enige wat ze daarvan zou krijgen was een preek. Een preek waar voornamelijk in te horen was wat voor een mislukkeling ze wel niet was en hoe dom ze was geweest om te denken dat ze enige troost had kunnen verwachten. Na-ha, slecht plan.
Het bleek dat het niet alleen voor haar een gevoelige snaar was. Perfect. Dan kwamen haar woorden alleen maar harder aan en leerde hij zijn les voor die ene keer. Of.. dat hoopte ze. Grote kans dat dat niet het geval was en ze zichzelf alleen maar in de problemen aan het werken was. Zoals altijd.
Ze was heel wat gewend wat beledigingen betreft, maar hoe hard andere het ook geprobeerd hadden het haar af te leren, sommige dingen kon ze simpelweg niet hebben. Zeker niet van een sukkel die het zelf niet eens hebben kon.
“Kan je nou je fucking lelijke klep dichthouden?!” De jongen schoot naar voren en greep naar haar gevest. Haar gezichtsuitdrukking bleef kalm en een kleine twinkeling glinsterde in haar ogen. “Jij hebt geen enkele rede om mijn moeder hierbij te betrekken kreng!” Hij maakte een vuist en stond op het punt haar te slaan. In minder dan een seconde had ze haar vrije hand gebruikt om een van haar messen te omklemmen en die tegen zijn buik te leggen.
‘Ik zou twee keer nadenken voordat je je volgende stap zet.’ Hij dacht toch niet werkelijk dat dit zo makkelijk zou gaan? Een grom klonk uit zijn mond en zijn ogen werden tot spleetjes geknepen toen ze verder sprak. ‘We weten allebei dat een van ons mee kans maakt om de andere echt te verwonden.’ Ze lachte kil. ‘Bovendien zou jij niet mogen klagen, jij, meneer, was de eerste die mijn moeder erbij betrok, nog voordat je ook maar een woord met me gesproken had.’ O ja, zijn reactie deed haar meer dan goed. Het was geweldig als je harde werk vruchten afwierp.
Haar mondhoeken trokken iets op. Op haar schouder gromde Terra fel. De jongen wierp een vieze blik op Terra, wat het grommen enkel dieper maakte. ‘Het enige wat ik heb gedaan, is je eigen woorden terug gegooid.’ Ze klakte met haar tong. ‘Maar als je me wilt slaan, ga je gang. Niet alleen zal je een prachtig litteken op je buik oplopen, je zal ook bewijzen dat ik gelijk heb. Meisjes slaan, heel erg netjes van je.’ Natuurlijk was ze zich ervan bewust dat ze een gevaarlijk spel speelde. Maar deed ze dat niet altijd?
“Meisje, jongen of allebei, het kan me niet schelen,” Zei hij op een zachte toon. Die grijns.. Arg.
Hij duwde het mes weg, maar ze zou hem er niet zo makkelijk mee weg laten komen. Een snee verscheen in zijn buik en zijn kleding iets rood kleurde. Ze begreep nu wel dat de tijd van uitdagen voorbij was. Zeker toen hij het mes probeerde af te pakken. Ze klemde haar kaken op elkaar, maar binnen een enkele seconde had ze het besluit genomen om hem het mes af te laten pakken. Om te beginnen wist ze dat ze het waarschijnlijk niet zou winnen als ze een soort touwtrek wedstrijdje gingen houden. Ten tweede wist ze dat ze er dan nog negen had om te gebruiken. Al had ze zoveel moeite gedaan om ze weer compleet te krijgen. De jongen gooide het mes recht in een boom, maar ze keek er niet eens naar.
Zodra hij afstand nam maakte ze er gebruik van. Terra zorgde ervoor dat ze zo snel mogelijk op de grond terecht kwam en haar bazin enige ruimte had. De jongen liet stenen uit de grond komen en richtte ze op haar. Ze klemde haar kaken strak op elkaar. Ze deed het weer.. Ze had het weer voor elkaar gekregen. Geweldig.
“Ik wilde zien of je aangenaam gezelschap was wittekop, blijkbaar niet. Mijn moeder is vermoord dus me echt op het goede pad wijzen kan ze niet kind.” Ah, daar lag het puntje van gevoeligheid. Mooi, wist ze dat ook weer. Geweldig om te weten hoe je iemand kon kwetsen. Ook al was dit ervoor nodig.
Met een kille lach vuurde de jongen de stenen op haar af. Het schoot niet eens door haar hoofd om te proberen ze echt te ontwijken, het enige wat ze wilde vermijden was dat een van die stenen in de buurt van haar benen zou komen. Als dat zou gebeuren zou ze het kunnen vergeten. Dan was het moeilijk zat om überhaupt rechtop te staan. Ze zette een stap naar links en draaide in haar snelheid een kwartslag, waardoor een van de stenen vlak langs haar schouder ging en een snee achterliet. Zodra ze weer recht stond kwam er een grom uit haar mond. ‘Behoorlijk laf, denk je niet?’ Ze pakte in beide handen een mes en klakte kort met haar tong, waarna Terra richting het mes rende wat meneer kwetsbaarheid in de boom had gegooid. Niet alleen omdat ze niet wilde dat de Tasmaanse duivel iets zou overkomen, ook omdat ze dat mes wel eens nodig kon hebben en zelf naar de boom huppelen niet zou gaan werken.
Ze grinnikte zacht en keek kort naar haar schouder, voordat haar rode ogen weer naar hem gingen. Er lag een eigenaardige twinkeling in. De haat was voorbij en er was wraakzucht in haar ogen verschenen. Het was lang geleden dat ze die blik in haar ogen had gehad.