In eerste instantie, als je het gangpad van de grote bibliotheek in zou kijken zou je niets geks zien. Pas als je blik omhoog zou glijden zou je het gestalte van Ephony zien. Op haar tenen om zich zo lang mogelijk te maken, balancerend op een houten trap. Haar armen uitgestrekt, had daarbij een van de boekenplanken vast en probeerde met haar andere hand een groenig/blauw boek te pakken te krijgen. Ze had geen zin om weer naar beneden te klimmen en de trap te verplaatsen, daarom probeerde ze maar zo erbij te komen. 'Kom op,' mompelde ze met een betrokken gezicht van spanning en concentratie. Een klein stukje nog, iets verder helde ze voorover. Alsof de goden met haar onhandigheid speelde begon te trap door de verplaatsing van haar gewicht te wiebelen. 'Nee, nee!' klonk het wanhopig, waarbij Ephony nog net probeerde terug te gaan staan. Maar het was te laat, de houvast van de trap leek geheel weg te vallen waarbij de houten trap omviel. Met een korte, hoge gil voelde Ephony alles onder haar vandaan vallen. Nu bungelde ze aan haar vingers aan de boekenplank, luid vloekend en haar blik omhoog gericht. De trap was met een donderende knal omgevallen, en met zich mee waren een paar boeken gegaan. Terwijl Ephony zachtjes verwensingen mompelde probeerde ze haar voeten op een andere plank neer te zetten, om zo veilig naar de grond te komen.

Kale stond in een andere rij met boekenkasten. Hij had een aantal boeken terug gezet en stond er nu met eentje opengeslagen in zijn handen om na te lopen of het het goede boek was wat hij had. Hij keek echter met een ruk op toen hij iets om hoorde vallen. Hij klapte het boek dicht en ging richting de bron van het geluid. Hij zag een leerlinge aan de kast hangen. De gevallen trap vertelde hem wat er gebeurd was. 'Ik wist niet dat Savador ook apen aannam' begon hij zacht maar hard genoeg voor het meisje om te horen. 'Ik denk niet dat die kasten bedoeld zijn om op te klimmen' zei hij daarna iets luider. Nu hij beter keek herkende hij het meisje. Hij had haar een keer in zijn les gehad. Ze was toen te laat binnen komen rennen. Ook had ze nogal onzeker geleken toen. 'Heb ik jou niet eerder in de les gehad?' vroeg hij bedenkelijk.

Met een verwrongen gezicht probeerde ze hopeloos haar voeten neer te zetten. Het boek, wat haar goal was geweest, stond nog steeds vrolijk in de kast. Boos staarde ze naar de rug, alsof het boek haar ter plekke uit lachtte. Eindelijk vond ze houvast met de punt van haar schoen, en zuchtte opgelucht toen de zware last van haar vingers werd gehaald. Bij het horen van een zachte stem probeerde ze tevergeefst een blik over haar schouder te werpen, maar aangezien haar armen geheel langs haar hoofd omhoog gestrek waren was dit onmogelijk. Alleen al de woorden die de stem sprak kon haar laten mopperen. 'Ik...' pufte ze hopeloos, waarna ze een besluit nam. Ze zetten zich af, sprong hierbij van de kast af. Lichtvoetig, alsof ze net niet van zo'n twee meter naar beneden wat gesprongen lande ze op haar voeten. Zuchtend keek ze op bij de volgende zin, natuurlijk wist ze zelf wel dat kasten niet gemaakt waren om te klimmen. Maar dit was de beste optie geweest, aangezien de andere mee vallen was. En ze had geen zin in de ziekenzaal te belanden doordat ze van een trap af gevallen was. Toen haar blik op de man gevestigd was, was er voor een moment een bedachtzame blik in haar ogen te zien. 'Ik weet het niet,' begon het eerst mijmerend waarbij haar wenkbrauwen zich ietsjes fronste. 'Master Kale?' kwam het er daarna een tikkeltje ongelovig uit, inclusief haar wenkbrauwen die nu omhoog schoten om de gehele volgens-mij-klopt-dit-niet-of-heb-ik-iets-gemist uitdrukking af te maken. 'Sorry als... dit, u ergens bij heeft gestoord. Ik kwam alleen niet bij een boek-' haar blik ging weer bijna venijdig naar de groen/blauwige rug van het boek, '-en de trap verloor evenwicht. Naja, ik eerlijk gezegt,' probeerde ze zich te verontschuldigen, waarbij ze door haar hurken zakte om de gevallen boeken maar op te ruimen. Het boek bevatte, als ze goed het rigister had bestudeerd, informatie over vleugels bij mensen. Maar vanuit de geschiedenis gezien, belangrijke personen met vleugels, symbolische waarden etc. Om niet geheel als een onhandige debiel over te komen begon ze haastig de gevallen boeken op te rapen. Haar blik schoot weer omhoog, terwijl ze bezig was om master Kale weer vluchtig te bekijken. Vooral het kleurverschil in ogen was iets waar haar blik even bij bleef hangen. Beschaamd richtte ze hem snel weer op de boeken toen ze besefte dat ze voor een moment stom had gestaard, waarbij ze haar wangen een tintje dieper voelde kleuren.

Kale wachtte rustig af tot het meisje op haar voeten stond en niet meer als een circusartiest aan de kast hing. Haar ongelovige woorden die ze even later sprak herinnerde hem eraan dat hij na zijn laatste les pas zijn nieuwe uiterlijke veranderingen had ondergaan. 'Ongeluk' sprak hij daarom vrij kortaf op haar ongelovige woorden. Het was immers van haar gezicht te lezen dat ze het niet echt begreep. Terwijl ze de boeken opraapte en ondertussen een verontschuldiging maakte keek Kale naar het boek dat ze had willen hebben. Het stond zo hoog dat ook hij het niet zonder trap zou kunnen pakken. Hij drukte zijn vingers strak en gestrekt tegen elkaar en met de zijkant van zijn hand sloeg hij tegen de ruggen van twee boeken twee rijen onder het gewenste boek. Daarna sloeg hij er in een vloeiende beweging nog eens extra tegenaan met de muis van zijn hand. De boeken trilde door die klap en door die trilling viel het boek waar het in eerste instantie om had gegaan naar beneden. Met zijn vrije hand ving Kale het boek op. Hij las even de titel. Daarna gaf hij het aan het meisje. 'Als je hier al zo lang rondloopt als ik heeft deze school geen geheimen meer voor je' zei hij kalm. 'Benieuwd naar je erfgoed? Of heb je zelf vleugels?' vroeg hij vervolgens, doelend op het boek.

Het enige wat er door Ephony's hoofd heen ging was de vraag hoe een dergelijk ongeluk een geheel uiterlijk kon veranderen. Ze liet niets merken, ging haastig verder met de boeken oprapen en ze op de planken te zetten. Ze keek op toen master Kale in beweging kwam, haar ogen verwijdde zich ietsjes toen ze zag wat hij aan het doen was. Niet begrijpend volgde ze zijn handelingen. Haar mond zakte een stukje open, en met grote verbazing keek ze naar het gewilde boek dat nu in zijn handen lag. 'Dat moet u me echt leren,' gooide ze het er ongelovig uit, meer als dank tuige. Hoe vaak had ze wel niet staan balanceren op die gevaarlijke trap voor zo'n boek dat niet mee wilde werken. Vluchtig pakte ze het aan, waarbij haar blik meteen over de kaft gleed. Haar kaken spande zich, en haar blik bleef strak op het boek gericht toen hij de vraag stelde. Ze zette het laatste boek weg dat was gevallen, terwijl ze paniekerig over een antwoord nadacht. Hij was een random leraar, iemand die je kon vertrouwen, niet? 'Beide, en meer,' antwoorde ze hem uiteindelijk zachtjes, haar blik niet van het boek afhalend. Ze had haar vleugels liever geheim gehouden, wist niet waarom maar het voelde veiliger op die manier. maar zo'n directe vraag kon ze niet weg wapperen. En liegen was al geheel iets wat ze nooit zou doen. 'Je zou kunnen zeggen dat ik soms te veel wil weten over geschiedenis,' probeerde ze haar vorige antwoord luchtig te laten kllinken, waarbij ze nu met een verlegen glimlachje opkeek.

Kale besefte zich te laat dat hij Suasama technieken had gebruikt om het boek te pakken te krijgen. Viel niets meer aan te doen. Verder gewoon niet op in gaan. Hij was blij dat het onderwerp van hem werd afgeleid toen ze antwoord gaf op zijn eerdere vraag. 'Nieuwsgierigheid is een goede eigenschap. Maar zonder voorzichtigheid enkel een eigenschap voor de dwazen' zei hij zacht. Hij legde het boek waar hij in bezig was, over belangrijke gebouwen in Kovomaka door de eeuwen heen, op een tafel. 'Heb je iemand die je leert vliegen?' vroeg hij vervolgens. 'En denk er maar niet over te liegen. Als er iemand was geweest die het je leerde had je de trap niet eens nodig gehad' zei hij met een lichte triomfantelijke grijns waarmee hij aangaf dat zijn vraag meer theoretisch was.

Bij master Kales zachte woorden voelde ze haar wangen alweer een tintje dieper worden, waarna ze als antwoord alleen maar instemmend knikte. Ze deed wel voorzichtig, het was alleen die constante terugkoming van onhandigheid die haar vaak de baas was. Met een wat gebogen hoofd volgde ze Kale's beweging toen hij het boek weglegde, om daarna bijna verschrikt op te kijken bij zijn vraag. 'u-uhm,' stotterde ze opgelaten, waarbij ze het boek tegen haar borst drukte en onhandig haar gewicht op haar hielen verplaatste. Er kwam een klein, onovertuigend glimlachje op haar lippen bij zijn triomfantelijke woorden. Daar had hij een punt. 'Dankzij master Akito heb ik mijn vleugels, verder weet bijna niemand het.. dat ik vleugels heb. Maar aangezien hij het erg druk heeft en er eigenlijk nooit is, ben ik zelf een beetje aan het oefenen,' antwoorde ze hem zachtjes. Ze kon hem moeilijk vertellen dat bij de eerste keer oefenen ze Savador bijna mee het raam uitgesleurd had. 'Niet... niet dat het echt lukt,' fluisterde ze er daarna bijna beschaamd achter aan waarbij haar blik voor een moment omhoog schoot, om vervolgens weer hardnekkig en beschaamd naar de grond te blijven staren.

Kale leunde tegen de rand van de tafel aan toen het meisje hem vertelde hoe ze aan haar vleugels kwam. 'Wil je dat ik het je leer?' vroeg hij daarna plots. 'Vliegen bedoel ik. Ik heb zelf dan wel geen vleugels maar ik heb vaak genoeg met mensen gewerkt die ze wel hebben' zei hij. Hij had Diva geholpen om haar vleugels zo te gebruiken dat ze ongrijpbaar was in gevechten. Het was een mooie aanvulling geweest aan haar gebruikelijk Suasama training. 'Als je wilt althans' eindigde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Hij pakte het boek waarin hij aan het lezen was voordat hij het meisje had opgemerkt en zette het op een open plek in de boekenkast.

Het was dat ze er wat krampatisch bij stond, anders had ze het boek in haar armen laten vallen zodra Kale de vraag had gesteld. Met grote ogen staarde ze hem alleen maar aan, wat er nogal schaapachtig en komisch uit zag. 'Dat... Als u dat welkelijk kan. Dan zou ik daar heel blij me zijn,' nu brak er een brede lach op haar gezicht door, die haar gehele gestalte bijna deed stralen. 'Maar alleen als het u echt niet in de weg zit. Ik bedoel, ik wil u niet van belangrijke dingen af houden. Ik kan net zo goed zelf ook trainen,' vervolgde ze haastig, bijna panisch. Ze wilde niet iemands tijd opvullen als die gene betere dingen te doen had. Ze vroeg zich af hoe hij haar daarmee zou kunnen helpen. De keer dat de windvlaag op kwam zetten en ze daardoor balancerend op het dak van Savadors kantoor was beland stond haar nog goed in haar geheugen.

Het was inderdaad komisch om de schaapachtige blik van het meisje te zien. 'Onzin. Ik ben leraar om je wat te leren. Of dat nou duistere magie is of vliegen. Als ik het je kan leren ben ik het je haast verplicht om het je te leren' zei hij simpel op haar eerste woorden. Maar toen ze zei dat ze anders zelf wel zou trainen draaide hij zich naar haar om. 'Zou je daadwerkelijk een gat in je hoofd riskeren en een ritje naar de ziekenzaal om vervolgens dagenlang in je eentje op je etage te blijven of wellicht een hersenschudding krijgen?' vroeg hij kalm. Dat was dan wel een van de verschrikkelijkste situaties die je kon bedenken maar Kale was niet zo'n optimistisch type. 'Dus wat zeg je ervan?' vroeg hij vervolgens opnieuw alsof hij daarnet nooit een levensbedreigende situatie had beschreven. Daarnaast vroeg hij het opnieuw omdat hij niet echt een antwoord had gekregen.

Ze frunnikte wat afstandelijk aan de mouw van haar t-shirt toen hij met zijn logische verklaring kwam. 'Dat is waar,' gaf ze toen maar toe, wetend dat het gewoon de waarheid was. Ze keek op, liet haar mouw met rust en staarde master Kale aan. 'Nee, dat lijkt me typisch iets voor mij,' antwoorde ze hem met een zuinig glimlachje toen hij met de gehele opsomming aan gebeurtenissen kwam, mocht het fout gaan. Dat wás al bijna gebeurd, niet dat ze dat aan hem ging vertellen. Straks zat hij er niet op te wachten om aan iemand met twee linkerhanden, of vleugels waarschijnlijk in dit geval, te leren vliegen. Ze zuchtte, een zucht die aangaf dat ze over stag was gehaald. 'Heel graag,' antwoorde ze zijn vraag nu zekerder, met een lach op haar gezicht.

Toen het meisje met zekerheid toestemde en naar hem glimlachte gingen Kale's mondhoeken automatisch ook een beetje omhoog. Het was bijna een echte oprechte glimlach te noemen. Zijn blik ging naar de wandklok bij de deur. 'Wanneer begint jouw volgende les?' vroeg hij zacht. Hij wou eigenlijk het liefste zo snel mogelijk beginnen met oefenen. Als Kale heel eerlijk was voelde het best als een uitdaging om dit te doen. Sinds Diva had hij die niet echt meer gehad. 'Ik weet trouwens je naam nog niet' zei hij ineens waarna hij het meisje weer aankeek. Het trainen zou een stuk makkelijker gaan als hij ook haar naam wist naar zij de zijne wel wist.

Ongemerkt werd haar glimlach nog ietsjes breder toen Kale terug glimlachte. Het was voor haar een natuurlijke reactie om haar mondhoeken omhoog te krullen zodra iemand anders vrolijkheid toonde. Hierdoor liep ze soms schaapachtig glimlachend door de gang, alleen omdat ze net iemand keihard had zien lachen. Bij zijn vraag staarde ze even bedachtzaam naar de grond, haalde in haar geest haar rooster weer voor zich. 'Nog maar een lesuur vandaag. En die begint pas eind deze middag. Mijn lange tussenuur begint eigenlijk nu,' antwoorde ze hem nu met een brede lach. Dit betekende waarschijnlijk dat hij meteen wilde beginnen, iets wat ze alles behalve tegen zou gaan. 'Dat is waar ook. Mijn naam is Ephony. Ephony Duvessa,' stelde ze zichzelf nu eindelijk voor, waarbij ze haar hand uitstak en hem vrolijk aankeek.

Kale knikte even licht toen het meisje hem haar rooster vertelde. Dat was tijd genoeg om in elk geval de basis onder de knie te krijgen. Hij wist niet hoeveel ervaring ze al had, maar daar zou hij snel genoeg achter komen. Hij keerde terug uit zijn gedachte toen het meisje zich daarna voorstelde als Ephony Duvessa. Voor deze keer maakte Kale een uitzondering en pakte haar uitgestoken hand aan waarna hij die even schudde. 'Kale' zei hij eigenlijk zonder erbij na te denken. 'Maar dat wist je al' voegde hij daar aan toe terwijl hij haar hand weer los liet. 'Ik neem maar aan dat jij dus nu tijd hebt. Is het mogelijk dat ik je over een paar minuten buiten op het grasveld zie?' vroeg hij al was aan de toon in zijn stem duidelijk te horen dat het meer een bevel dan een vraag was.

Wat gerust gesteld schudde ze Kales hand, toen hij die van haar aanpakte. Er speelde een vluchtige, maar gemeende glimlach op haar lippen toen hij zichzelf automatisch voorstelde. Verder gaf ze er geen aandacht aan. Toen hij haar hand weer los liet ging hij terug naar het boek, zodat ze die tussen haar gekruiste armen tegen haar borst kon houden. Ze knikte op zijn eerste vraag, die meer retorisch was gesteld. 'Ja, natuurlijk,' antwoorde ze hem haastig, met een zenuwachtige glimlach die op speelde en weer verdween. Ze knikte hierbij gehaast. 'Ik leg even dit boek op de etage, dan kom ik er meteen aan,' vervolgde ze haastig, om na een laatste zenuwachtige maar enthousiaste blik zich om te draaien en met haar zweverige, en lichtvoetige passen weg te hollen. Terwijl ze door de school rende lag er een brede grijns op haar gezicht, had ze toch nog eens geluk.