Spoiler:

Hij was het zo spuugzat. Elke nacht was het hetzelfde. Dan leek het alsof hij eindelijk eens goed kon slapen en telkens kwamen de nachtmerries. Hij durfde het gewoon niet meer. Zelfs met pillen niet. Zean was voor het eerst bang om echt te gaan slapen. En slaap was nu iets wat hij echt nodig had. De vorige nacht had hij amper drie uur geslapen en de nacht daarvoor al helemaal niet. Hij voelde zich ziek en de wallen onder zijn ogen waren groter dan ooit. Zelfs zijn huid was bleker dan normaal. Van veraf kon je al meteen zien dat het niet goed met hem ging. Nu stond hij voor de badkamerspiegel. Een hand ging door het warrige haar en probeerde zo goed als het kon zijn bleke gezicht te negeren. Wat erg moeilijk was omdat het recht voor hem te zien was. Met een zucht liep hij terug naar de slaapkamer. Hij had zich nog niet omgekleed en had daar eigenlijk ook absoluut geen zin in. Als hij al naar zijn bed keek verafschuwde het hem. Hij had nooit gedacht dat het tot zover zou komen. Met een somber gezicht raapte hij zijn jas op die op het einde van zijn bed lag, trok hem aan en verliet stilletjes de kamer. Het was niet geweldig laat, maar blijkbaar hadden mensen vandaag het idee om zeer vroeg te gaan slapen en bijna heel de kamer was uitgestorven. Ook deze kamer verliet hij en met snelle passen liep hij de trappen af, langs de grote zaal en richting buiten.
De buitenlucht leek zijn hoofd altijd op te klaren. Hij keek omhoog naar de sterrenhemel. Het was vrij helder en dus ook vrij koud. Maar omdat de lente ook steeds dichterbij kwam was het niet meer zo koud als in midwinter. Zean snoof de lucht even diep in en liep toen verder over het pad dat richting het grasveld, het bos en andere locaties liep. Het was compleet leeg buiten, hij had ook niet anders verwacht. Wie zou er anders rond een uur of tien nog buiten wandelen in het pikkedonker? Zean blijkbaar. Maar dat was het. Op dit soort momenten voelde hij zich op zijn gemak. Niemand in zijn buurt, hij kon rustig nadenken en hij was gewoon compleet alleen. Zean stond stil en keek over het grasveld uit. Er was geen wind en een complete stilte heerste. En die heerste maar een paar minuten. Terwijl Zean met zijn ogen dicht ervan genoot klonk er ergens in de verte muziek. Verbaasd keek hij in de richting waar het vandaan kwam. Ergens bij de rand van het meer zat een vrouw, met een harp. En van die harp kwam de muziek. Geïnteresseerd liep hij in de richting van de vrouw. De muziek had een fijne werking op hem, het gaf hem een kalm gevoel en maakte hem ook in de richting van slaperig. Op een afstandje bleef hij staan luisteren. Het viel hem op dat hij veel vaker moest gapen dan normaal en dat het hem moeite kostte om zijn ogen open te houden. Hij wachtte geduldig totdat de vrouw gestopt was met spelen en wreef vervolgens in zijn ogen. Daarna was hij nog even stil voordat hij zijn mond durfde open te trekken. 'Dat was..mooi.' Zei hij langzaam op een vriendelijke toon. Hij wilde haar niet beledigen. Integendeel, het was voor het eerst in heel lange tijd dat Zean eindelijk oprecht aardig probeerde te zijn.

Met geoefende vingers gleed Querelena over de snaren heen en liet de muziek eruit voort vloeien. Het was heerlijk om eens te kunnen spelen, gewoon te zitten en te spelen en niet na te hoeven denken over wat er allemaal gaande zou zijn wanneer ze weer terug naar haar kamers in de toren ging. Ze hoefde niet te denken aan de stapels papieren die op haar bureau lagen en die nodig door moesten worden gekeken. Ze had weer een adviseur nodig, iemand die haar kon helpen met deze taak en haar van rationeel advies kon voorzien. Maar nu.. Nu gleed alles voor enkele minuten van haar af.
Het lied was afgelopen en de harp verdween in een zachte golf van zwarte rook. Shadows.. Het maakte het leven van een persoon toch altijd wat aangenamer. Nog even bleef ze voor zichzelf uit staren, maar haar stilte en rust werden al snel verstoord door een jongeman die zijn complimenten gaf over haar muziekspel. Uiteraard was het mooi, maar het belangrijkere aan deze jongeman was dat hij hier kon staan. Zo dicht bij haar muziek en toch leek het erop dat hij haast niet was beïnvloed door de spreuk die ze erover had uitgesproken. Was de spreuk dan toch minder van kracht dan wat ze had verwacht? Querelena stond op en draaide zich om naar de jongeman. Zijn aura was vertroebeld, maar het leek alsof hij het probeerde weg te drukken. Dat kan een fatale combinatie zijn in een magician van Razen. Het was in geen enkele magician een goed idee om je in te houden, maar wanneer het er bij een Raziaan eruit kwam bleek het in haar ervaring vaak wat meer explosiever te zijn. Aan de andere kant; als je er niets mee te maken had, dan kon het leuk zijn om het te aanschouwen.
‘Thank you.’ Sprak ze hem terug. Langzaam zette ze enkele passen naar hem toe. ‘And how is it, my dear that you can’t sleep at this time of night?’ Haar gezicht was open en vriendelijk. Het kon geen kwaad om een nieuwe student te leren kennen. Misschien kon hij later nog wel wat voor haar betekenen. In goede of slechte zin. Op dat moment draaide ze zich van hem weg en liep naar de waterkant om daar neer te hurken. ‘The moon is shining, there are no sounds for miles and my song was compelling youngsters like you to go to sleep.’ Haar hand gleed langzaam over het wateroppervlak. Net dichtbij genoeg om het water aan te raken, maar net te ver weg om het te breken. ‘Maybe.. Just maybe, something is troubling you?’ zei ze zachtjes en keek hem vanuit haar gehurkte positie aan.

De harp verdween, opgaand in zwarte rook. Zean had ook wel half verwacht dat ze het ding niet speciaal hier heen had gesleept om te spelen bij het meer. Hij onderdrukte een gaap en keek hoe de vrouw hem onderzoekend bekeek. Ze was te oud om een leerling te zijn en ze was ook geen lerares, dan had Zean haar wel vaker op de gangen gezien. Ze leek ook niet echt het type voor een dokter dus er was nog een optie. Hij had te maken met een legendarische magican. Hij gokte dark of water. Het was immers nacht en de vrouw met haar zwarte haren had niet echt de trekjes voor light of anderen. Daarnaast was het nog aan het water. Maar Zean vertrouwde zijn gedachten niet en probeerde geen label aan de zwartharige vrouw vast te pinnen. Thank you.’ Sprak de vrouw. Hij glimlachte zwakjes en deed een halve stap achteruit toen ze in zijn richting liep. Hij wilde niet dat ze zag hoe ziekelijk hij er uitzag, misschien zou ze hem naar de ziekenzaal sturen en dan kwamen ze erachter wat er allemaal in zijn hoofd spookte. Nee, hij wilde het voor zichzelf houden, zo goed als het kon tenminste. Ondanks dat de muziek was afgelopen en de vrouw de harp had laten verdwijnen was het gemakkelijke gevoel en de slaperigheid gebleven, het maakte het alleen maar moeilijker om zijn ogen open te houden. ‘And how is it, my dear that you can’t sleep at this time of night?’ Haar gezicht was open en vriendelijk. Zean keek weg en gaf niet meteen antwoord. Hij kon toch niet aan iemand die hij net had ontmoet vertellen dat hij langzaam doordraaide en elke avond geteisterd werd door nachtmerries? Dat hij liever gewoon weer rust in zijn hoofd wilde en dat niemand aan hem merkte dat hij zo verschrikkelijk in de knoop zat met zichzelf. Op dat moment draaide ze zich van hem weg en liep naar de waterkant om daar neer te hurken. ‘The moon is shining, there are no sounds for miles and my song was compelling youngsters like you to go to sleep.’ Haar hand gleed langzaam over het wateroppervlak. Zean liep een paar passen in haar richting. ‘Maybe.. Just maybe, something is troubling you?’ zei ze zachtjes en keek hem vanuit haar gehurkte positie aan. Zijn ogen staarden weg en hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken. 'Maybe.. yes.' Antwoordde hij na een kleine stilte. 'I just don't want to sleep.' Hij had spijt van de woorden die hij had gezegd. Waarom vertelde hij het uberhaupt aan deze vrouw? Wat was er dat haar zo bijzonder maakte en hem het gevoel gaf dat hij haar alles kon vertellen? Zean probeerde zich in te houden en beet op zijn lip. Waarom maakte hij altijd verkeerde keuzes?