Zack was aan het lezen in een van zijn theorieboeken voor lichtmagie, een frons kon hij niet onderdrukken toen hij overduidelijk merkte dat het er niet gemakkelijker op werd. Met zijn hand wreef hij over zijn voorhoofd en maakte hij nog enkele notities op perkament om dan het boek en het perkament weg te stoppen. Zijn ijsblauwe ogen staarden naar het meer wat hem haast meteen weer kalmeerde. Het was nu al een paar weken geleden dat hij hier was geweest, hij kroop richting het meer en hij bekeek zichzelf, wallen onder zijn ogen, zijn ravenzwarte haren warrig en zijn gedaante gespierd maar uitgeput lijkend. Deze jongen was moe, had hoofdpijn jegens zijn ziekte reuzengroei. Hij zat nu aan de 1.92 en hij geloofde er niet in dat hij ging stoppen met groeien. De vorige keer dat hij zichzelf had gemeten een half jaar geleden was hij nog 1.88 en dit frustreerde hem. Hij wilde niet boven iedereen uittorenen, maar dit deed hij nu wel. Zack wreef vermoeid in zijn ogen en hij ging tegen een groot uigevallen steen leunen, zijn schoenen deed hij uit en zijn sokken uit. Langzaamaan liet hij zijn voeten in het koude water zakken en sloot hij zijn ijsblauwe ogen, genietend van het aangename water. Het was immers goed weer, dus waarom niet zijn voeten in het water steken?
Hij had de aanwezigheid van de andere persoon hier nog niet opgemerkt, maar dat kwam omdat hij diep in gedachten was verzonken.

De simple rede waarom hij zo uitgeput was door de hele toestand met zijn ex vriendin Rhine, die een jaar geleden zelfmoord had gepleegd. Het verstoorde zijn slaapritme, de herinneringen aan hoe hij haar eerst had tegengehouden, maar toch haar liet gaan. Weer voelde hij hoe hij haar uit zijn grip had laten glippen. Het was voor de meesten over heel deze school bekend hoe hard Zack er onder leed, maar ze hadden ook zoiets van dat hij het zelf had gezocht, door op zo iemand te vallen. Het leek hem nu toch minder en minder aan te tasten, zijn bruin getinte huid zag er gezonder uit en hij had weer de spiermassa die hij vroeger had opgebouwd.
Hij had de persoon naast hem zelfs niet eens opgemerkt, hij was zo diep in gedachten verzonken geraakt dat hij daar gewoon aan de oever zat, met zijn voeten in het water, een lichte glimlach sierde zijn gezicht. Een sissend geluid was hoorbaar tot hier, en een nog hete stok contact maakte contact met zijn voeten, als een automatische reactie, siste hij van de pijn en trok hij zijn voeten uit het water. Met zijn ogen wijd opengesperd greep hij met zijn beide handen naar zijn voet en hij jammerde kort. Zijn ijsblauwe ogen gingen ten slotte naar het meisje dat naast hem zat en even schrok hij. Hoe kwam zij hier? Deze vraag spookte door zijn hoofd toen hij met zijn mond lichtelijk open naar het kleine meisje staarde. “Hallo!” begroette ze hem vrolijk terwijl hij daar nog steeds zat, zijn voet pijnlijk omklemmend met zijn hand, en zijn uitdrukking verrast omdat ze zo opeens naast hem zat. Hij had geen idee gehad dat hij niet alleen was geweest. “Mijn naam is Flamma, wie ben jij?” vroeg ze hem ten slotte en hij keek haar nog steeds lichtelijk verbaasd aan. “Ehm... hallo...”, begon hij zijn zin en hij slikte even kort terwijl hij zijn voet heelde met wat lichtmagie. “Ik ben Zack,” zei hij ten slotte met een lichte glimlach terwijl hij zijn vrije hand over zijn sikje liet gaan. “Heb jij enig idee wie die stok in het water heeft gegooid?” vroeg hij met een lichtelijke beschaamde blik in zijn ogen terwijl hij Flamma aankeek.

Zack keek haar ongeloofwaardig aan. Hoe kon ze nog zo casual zijn nadat zee en verdomde brandende stok in het water gooide zonder te kijken of iemands voeten er nog instaken? Wauw dit meisje was echt nog piepjong kennelijk, door haar handelingen viel het voor hem meteen op dat ze zelfs nog niet eens vijftien was. Dat was overduidelijk nu. "Hallo Zack!", antwoordde ze vrolijk en hij glimlachte.
Hij moest toegeven, haar lach was aanstekelijk in zijn geval dan toch. Toen hij met een lichtelijk beschaamde blik had gevraagd of zij de stok had gegooid in het water, kreeg hij een verrassend vrolijk antwoord, kennelijk besefte ze niet dat zijn voet was verbrand en hij trok een pijnlijk gezicht toen ze zei: "Ja hoor, dat heb ik gedaan"
Zijn blik ging naar het meer toen ze zich verzette en hij sprak zachtjes: “Nou, die stok was heel warm... en het verbrandde mijn voet.” Hij schudde zijn hoofd en heelde gewoon zijn voet, het kostte wel veel energie van hem, maar het was het waard, want nu jeukte het alleen nog maar een beetje. "Cool hoe je je voet heelde!", zei ze enthousiast, hem met een geïnteresseerde uitdrukking aankijkend in haar amberkleurige ogen . "Hoe doe je dat? Hoe oud ben je eigenlijk?"
“Dankje,” zei hij zachtjes met een zachte glimlach. “Ik ben achttien jaar Flamma, hoe oud ben jij?” Zack grijnst lichtelijk en keek haar geïnteresseerd aan.
“En wat brengt jou hier op deze lentedag?” vroeg hij haar met een brede glimlach, zijn humeur was helemaal opgeklaard met haar enthousiasme en dat was duidelijk te merken.

Toen ze sorry zei, kon Zack helemaal geen spoor van berouw vinden, maar ze was nog jong, dus misschien was dat gewoon daardoor, of ze moest een soort van ziekte hebben, maar dat betwijfelde hij sterk. Zack kon niet boos blijven op zo'n piepjong meisje, nee dat kon hij niet, ook deels omdat niemand hem ooit al boos had gezien, maar ook omdat ze zo jong was en nog een heel leven voor haar had en ze dus best veel positieve invloed moest krijgen in zijn ogen, zolang ze nog niets had meegemaakt, zou hij blij zijn voor haar. Want niemand wilde het leven gezien hebben dat hij had gezien, niemand wilde met dezelfde gedachten elke dag rondlopen, omdat je iemand niet had kunnen helpen met haar gedachten.
Toen hij zijn leeftijd onthulde aan Flamma, kreeg hij een reactie die best wel voor de hand lag, maar toch moest hij eventjes grinniken: "Dat is zoo ouuuud", zei ze lachend, de "ou" uitrekkend. "Ik ben 12, piepjong, nee? Ooit zal ik nog groeien, en dan word ik groot, misschien net zo groot als jij, meneer de reus!"
"Dat betwijfel ik lieve Flamma, ik ben zo groot omdat veel stampen op mijn achterste heb gekregen," zei hij met een lieve glimlach. Hij wilde niet uitleggen dat hij ziek was, bang dat ze zou doorvragen en omdat ze het vast ook niet zou begrijpen. Het was moeilijk uit te leggen en voorlopig hield hij het gewoon bij dit antwoord, dat volstond wel voldoende. Toen hij haar had gevraagd waarom ze hier was, antwoordde ze haast direct:  "Ik weet niet echt waarom ik hier ben, gewoon, enjoy the warm sun."

Dat was een prima antwoord, het was goed weer, plus er was een fris briesje, wat deze lente echt aangenaam maakte. "En wat brengt jou hier, aan het meer?" vroeg ze en hij grijnsde lichtelijk. Hij hield niet van dingen achterhouden eigenlijk, dus hij begon het gewoon uit te leggen, wat voor kwaad zou het kunnen? "Ik ben hier om iemand die me dierbaar is, te herdenken. Dit was de plek dat ik haar voor het eerst had ontmoet. Plus, het is geweldig mooi weer vandaag, dus ik kwam ook deels voor dat naar hier eigenlijk," hij glimlachte naar het meisje naast hem, ze deed hem denken aan hoe hij zelf was vroeger; een vrolijk iemand zonder zorgen. Het voelde goed om iemand te zien die net zo zorgeloos was als hij toen hij niet al die rotzooi op zich kreeg.

Toen Flamma begon over het feit dat het superschattig was, het uitroepend, voelde hij een steek in zijn hart en klemde hij zijn kaken op elkaar. Rhine was een... speciaal iemand voor hem geweest en dat besefte hij deze dagen meer dan ooit nu. Zack zou van haar blijven houden, haar herinneringen blijven koesteren tot hij oud was. Elk jaar zou hij haar graf hier zelfs komen bezoeken, al moest hij van Nova helemaal naar hier komen. Een koele bries waaide over en brachten zijn zwarte haren nog harder in de war. Het was nog maar net gewassen geweest in de ochtend en het fluffige zwarte haar stak alle kanten uit. Alleen kon hij de zwarte wallen onder zijn vermoeide ogen niet wegwerken. "Wat is er gebeurd? Zijn jullie uit elkaar gegaan, of.." zei ze en zijn ogen werden groot, zijn blauwe ogen keken haar ongelovig aan. Waren zijn woorden niet duidelijk geweest? Hm... hij slikte de brok in zijn keel weg met veel moeite en wendde zijn blik af om weer naar het meer te kijken. “Een jaar geleden had ze me gedumpt omdat ik beter verdiende, dat ik haar last niet mee hoefde te dragen. En dan... een paar weken later, kreeg ik een afscheidsbrief van haar, ik snelde me naar haar kamer. Om haar dan daar te zien liggen, ik probeerde haar nog te redden, maar ze had al te veel bloed verloren en ze stierf... ze heeft zelfmoord gepleegd..” zijn woorden waren nauwelijks te horen, je kon aan zijn ogen en houding zien hoe hard het hem teisterde, hoeveel pijn het hem eigenlijk wel niet deed. “Wees blij dat je je hier nog geen zorgen over hoeft te maken, hopelijk moet je dat nooit,” zei hij zachtjes, zijn waterachtige ogen weer op haar gericht, hij forceerde een glimlach op zijn gezicht, zodat zij zich er geen zorgen over hoefde te maken.