Gehuld in zijn gebruikelijke lange leren jas met ijzeren koordjes die bij iedere beweging die hij maakte zacht tegen elkaar klingelden zat Axel ontspannen in de top van een boom waarvan de takken over het water helden. Met een onderarm steunde hij op een opgetrokken knie en hield in een hand één van zijn chakrams vast. Het was vroeg in de ochtend en de lentebries liet de zoom van zijn jas rustig wapperen en zijn stijve vuurrode lokken zacht meewiegen in de luchtstroom. In zijn andere hand hield hij een blauwig gekleurd ijsje, maar hij had er nog nauwelijks een lik van genomen en bovendien was het al flink aan het smelten. Zijn felgroene ogen waren turend gericht op de opkomende zon aan de horizon, die hij hier op deze hoogte goed kon aanschouwen. Het was veel leuker een ijsje samen met Roxas of iemand anders te delen, in z'n eentje vond Axel er weinig aan, alhoewel hij te vaak alleen op zichzelf was. Eenzaam sprong hij van tak tot tak vaak naar andere bomen in het duistere bos, hij ging nauwelijks naar de lessen en dwaalde maar een beetje rond. Zuchtend vouwde Axel zijn armen onder zijn hoofd en liet zijn lichaam neerliggen op het bladerdek. Een lange tijd staarde hij boven zich naar de wolken die tegen de ochtendhemel voorbij dreven, af en toe volgden zijn ogen een vlinder die overfladderde. Dat hij onder zich bij het meer intussen gezelschap gekregen had merkte hij nauwelijks.

Er dreef een ijskoude rilling langs haar heen. Quana sloot haar ogen even en probeerde dit door haar heen te laten komen. Dit wou zeggen dat er iemand in haar buurt was. Ze keek om, maar zag niemand. Ze voelde zichzelf een beetje slap worden, dus stond op. Van het zitten en nadenken over dingen die eigenlijk te erg voor woorden waren, werd je ook niet wijzer van. Quana besloot om op onderzoek uit te gaan. Ze kon immers niet achter de persoon komen als ze niet ging kijken en haar reet bewoog. Ze liet haar ogen rustig langs al dat groen glijden. Ze stapte steeds verder een soort bos in. Ze keek omhoog en zag opeens iets roods. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en de schuwe kant stak op. Ze dwong zichzelf een beetje achteruit. Ze knipperde nogmaals met haar ogen en keek nu weer. Ze keek naar boven. Ja, ze had het wel juist gezien! Ze dacht na. Zou ze iets roepen? Ze keek een beetje beter. Het was in elk geval een jongen, aan het postuur te zien. Meer kon ze niet zien. Dus riep ze maar zachtjes: 'Hé!' Ze dacht na. Toen ging ze een tak omhoog, dichterbij de persoon die daar lag. Ze zette zich neer op de tak en keek naar de persoon. Ze had geen idee om wie het ging. In elk geval niet om Drew of Cecil. Quana leunde tegen de boom aan, terwijl ze naar boven bleef kijken.

- :O sorry voor kortheid! -

- Geeft niet :3

De warmte die steeds sterker werd naarmate de zon hoger aan de hemel klom maakte Axel soezelig. Genietend had hij zijn ogen gesloten, terwijl het ijsje in zijn hand langzaam in de hitte verging. Koude blauwgekleurde druppels drupten van de onderkant van het ijsje naar beneden. Nu moest hij er wel aan gaan likken, zijn jas onder de vlekken was immers ook geen mode. Langzaam liet Axel af en toe zijn tong langs het ijs glijden. Bijna alsof het met tegenzin was. Niet omdat het ijs niet lekker was, maar omdat hij het liever niet in z'n eentje at.
Roxas had hij al een tijdje niet gezien, al lag dat ook aan hemzelf; hij had zich voor een langere tijd teruggetrokken in het bos en was daarbij ook nog een periode op Razen geweest voor bepaalde zaken af te handelen voor de Organisatie waar hij een deel van was. Hij moest Roxas binnenkort maar eens weer opzoeken, kijken hoe het met het jochie ging.
In de tussentijd besefte Axel nauwelijks dat hij bekeken werd. Althans, iemand probeerde hem te bekijken maar kon dit niet door de kruin van de boom die hem in het groen hulde. 'Hé!'
Een zachte stem die plotseling de stilte verbrak, een stem die overduidelijk aan een meisje toe behoorde. Loom kwam Axel rechtop zittend overeind, klopte de bladeren van zijn kleding af en streek even met een vrije hand door zijn rode lokken. Hij liet zich daarna doorrollen zodat hij nu met zijn buik op het bladerdek lag en over de rand van bladeren naar beneden kon blikken. Daar zat een meisje op één van de lagere takken, kennelijk had ze zich uit nieuwsgierigheid omhoog gewerkt. Axel kende haar niet, had haar in de school ook nog niet gezien. 'Yo,' begroette hij kalm terug waarbij hij een hand groetend opstak. Hij wist niet wat het meisje wilde of waar ze op doelde, maar dat zal vast nog wel komen. Misschien wilde ze alleen een praatje maken omdat er op hen twee na nog niemand te bekennen was in deze vroege ochtend.

Quana grijnsde vrolijk naar de jongen. Nu ze zijn gezicht wat beter zag, kon ze ook gelijk meer herkennen aan hem, ook al had ze hem nog nooit gezien. Ze kon bijvoorbeeld zijn groene ogen zien en zijn rode haar, dat nogal in een piekerige staat op zijn hoofd zat. Hij was niet mis. Quana grijnsde even en keek vrolijk naar de jongen, iets wat haar vroeger niet tot nauwelijks overkomen was. Quana negeerde de donkere tijd van toen en richtte zich aandachtig op de jongen. Misschien had de jongen ook gewoon uitval voor zijn vakken, of ging hij niet naar school, dat kon natuurlijk ook. Quana spijbelde eerlijk gezegd steeds vaker. Ze vond het gewoon niet leuk om de hele tijd in een klas te spenderen, terwijl er buiten genoeg te doen was. Sinds kort was ze niet meer zo braaf als eerst, maar hechtte er geen belang aan, aan die plotselinge verandering. Vrolijk keek ze naar de jongen. Ze verzette zich wat makkelijker tegen de boom, zodat ze de jongen wat beter kon bekijken. Dit deed ze niet al te opvallend. Ze wist hoe vervelend het kon zijn als iemand minutenlang naar je bleef kijken, alsof hij een soort obsessie voor je had en je van alle kanten wou bekijken. Nee, dat zou zij nooit fijn vinden. 'Ik heet Quana,' zei Quana vriendelijk. Ze had maar geboft dat ze weer een vrolijk karakter had gekregen. Dat was eerst wel anders geweest. Weer dwong ze haar gedachten af. Ze zouden alleen maar duistere herinneringen vragen, waar ze dus echt niet naar zocht. En ze wou een normale vriendschap hebben. Dat wou zeggen dat ze niet meteen alles hoefde te vertellen over haar geschiedenis. Er bleken hier meerderen te zijn met een geschiedenis. Sommigen pijnlijk, anderen verwend. 'En jij?' vroeg ze, terwijl ze hem rustig aankeek, maar met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. Tja... De eerste indruk was nu eenmaal de indruk waarop personen je gingen behandelen. O wee als die fout was.

- Deze beter -

Het meisje schonk hem een vrolijk grijnsje, en de eerste indruk was meestal een blijvend beeld voor Axel. Als reactie kropen ook zijn eigen mondhoeken in een klein glimlachje omhoog. Het meisje had een bleke huid, lange donkere haren en blauwachtige ogen. Dat waren de drie kenmerken aan haar die hem direct opvielen, maar afzichtelijk oogde ze zeker niet. De vrolijkheid in haar blik deed zijn wat mindere humeur wat oppeppen, iets waar hij haar lichtelijk dankbaar voor was. Het eerste lesuur moest al een paar minuten geleden van start zijn gegaan, en Axel vroeg zich af of dit meisje uitval had. Vast wel.
Hij had zich na de begroeting weer op de horizon gericht en merkte daarbij nauwelijks dat het meisje ondertussen de gelegenheid nam om hem eens goed te bekijken. 'Ik heet Quana,' stelde het meisje zichzelf uiteindelijk voor. Axel draaide zijn hoofd weer terug om op haar neer te kijken. Quana dus. En kennelijk wilde ze ook echt een gesprek beginnen. Het deerde hem niet, integendeel. 'Axel,' stelde hij zich met een half grijnsje voor na Quana's vraag. Axel, niets meer, niets minder. Hij was niet iemand speciaals. Eigenlijk was hij niemand.
Hij had zijn blik daarna weer op de horizon gevestigd, maar richtte zijn felgroene ogen vervolgens weer op Quana. Het zou sneu zijn om zijn aanwezigheid zo te laten verslappen door geen woord te zeggen en alleen maar naar de zon te kijken. Langzaam bracht hij het smeltende ijsje richting zijn mond. Zijn andere hand verdween in de grote wijde zak van zijn lange leren jas en haalde er een nieuw ijsje uit, nog compleet in verpakking. 'Ik heb er nog één over,' zei hij glimlachend, zijn stem half gesmoord door het ijs in zijn mond. Hij zei het op een toon alsof Quana het mocht hebben en ze samen een ijsje konden delen onder het uitzicht van een rood fluwelen ochtendhemel.

Quana keek naar het ijsje en toen naar Axel. Wat wou hij? Dat zij het aannam? Of niet? Ze kon het niet goed thuisbrengen, aangezien ze aan de toon niet echt kon raden of hij wou dat ze het nam of niet. Als ze het nu zou nemen, dan zou hij pas raar kijken. Quana glimlachte. 'Dat zie ik,' zei ze vrolijk, waarna ze hem aankeek en haar ogen van het ijsje scheurde, naar de roodkleurige hemel. Even was Quana gefascineerd door die prachtige, rode gloed. Het gaf toch iets moois, vond ze. Ze keek naar Axel en wist nog steeds niet goed wat ze moest doen. 'Bedoel je er iets mee?' zei ze toen plagend, maar meer om erachter te komen wat hij nu wou zeggen. Ze schatte de afstand in. Naast Axel was er wel nog genoeg ruimte om te gaan zitten. Quana pakte een tak vast en klom verder omhoog. Bang om hoog te klimmen was ze toch niet. Nooit geweest. Er waren wel dingen waar ze meer bang voor was. Ze trok zich op totdat ze bij Axel zat en probeerde houdvast te zoeken, die ze al snel had. Ze hield zich vast en wierp een blik op de roodkleurige hemel. Even rood als Axels haren, als je goed zou kijken. Quana vond het wel iets hebben. Toch smolt Axels ijsje nogal gauw onder de zon, vond ze, alhoewel het nog redelijk frisjes was. Ze sloot haar ogen even om de warmte in zich op te nemen en keek toen opzij, naar zijn lichaam en liet haar blik rusten op zijn gezicht. Zijn groenkleurige ogen gaven voor Quana een mysterieuze indruk, iets waar ze wel van hield. Haar ogen weergaven vooral veel schuwheid, vond ze. Sommige mensen waren gewoon makkelijk in te schatten. Vrolijk, nors, niet echt vrolijk, humeurig, humoristisch... Quana richtte haar aandacht weer op Axel, in plaats van over haar 'blikken-proces' en grijnsde vrolijk.

Kalm glimlachend hield Axel zijn hand met het verpakte ijsje naar beneden uitgestoken, toereikend naar Quana. Ondanks de aarzelingen in haar ogen bleef de glimlach op zijn gelaat aanwezig. Het was juist zijn bedoeling dat ze het mocht aannemen. Hij wilde de eenzaamheid even uitbannen. En het was dan wel niet Roxas, haar aanwezigheid was goed genoeg. Wie weet werd Quana een nieuwe goede vriend waar hij zijn problemen mee kon delen. Want behalve Roxas had hij niet echt zo'n persoon, laat staan een heel scala aan vrienden.
'Dat zie ik,' was de enige reactie die Quana gaf. Alleen die drie woorden, daarna ging haar blik weer naar de hemel alsof het ijsje er niet toe deed. Maar niettemin zei ze het met vrolijkheid in haar stem, dat wel. Langzaam trok Axel zijn arm weer terug en sloeg met omlaaggezakte mondhoeken zijn felgroene ogen bedenkelijk neer. Emoties, hij begreep ze niet altijd.
'Bedoel je er iets mee?' Hij keek weer op en blikte vanuit zijn ooghoeken vragend naar Quana. 'Nou,' begon hij met een glimlach. 'Ik kan een grote mond hebben wanneer het noodzakelijk is, maar het is nog steeds niet groot genoeg voor twee ijsjes.'
Zijn grappende woorden die soms de overhand namen, daar zou Quana als nieuw persoon voor hem waarschijnlijk aan moeten wennen. Het was gewoon een eigenschap dat bij hem hoorde. Axel stopte zijn eigen ijsje weer half in zijn mond en hield het aan het stokje vast terwijl hij zwijgend toekeek hoe Quana zich verder omhoog werkte, houvast zocht en naast hem op het bladerdek neerzeeg. Samen op een hoog punt, uitkijkend over een wijd uitgestrekte omgeving, starend naar de zon en de hemel terwijl ze een ijsje deelden. Hoelang was het wel niet geleden sinds de laatste keer dat hij dat met Roxas had gedaan? Met een onderarm steunend op een opgetrokken knie sloot Axel zijn ogen even terwijl een zachte bries zijn haren mee lieten wiegen. Te lang geleden. En hoewel het nu met een persoon was, een meisje nog wel, die hij nooit eerder ontmoet had, voelde het een beetje hetzelfde. Langzaam opende Axel zijn ogen weer, en merkte vanuit zijn ooghoeken dat Quana haar blik op hem gericht had. Hij draaide zijn hoofd om haar even aan te kijken. Al gauw genoeg kroop er weer een glimlach op zijn gelaat. Met in zijn gehandschoende hand nog het verpakte ijsje hield hij het Quana binnen handbereik voor om het haar nogmaals aan te bieden. Zonder enkele woorden dit keer.

Quana grijnsde vrolijk en nam toen het ijsje aan van Axel. Haar ogen keken even in de zijne. Ze slikte even. Hij was een grappige jongen. Ze vond hem nu direct al aardig. Een glimlach kroop ook op haar mond en een vreemd gevoel kwam in haar buik. Mocht je in de details willen treden, precies in haar onderbuik. Misschien was ze een beetje ziek aan het worden? Een komende koorts? Lekkere ziekte dan. Jawel, niet sarcastisch bedoeld, het was een fijn gevoel. Maar als het langer zou zijn, zou ze wel naar de ziekenzaal moeten, met dat fijne gevoel. Het voelde alsof iets in haar buik fladderde ofzoiets. Quana scheurde handig de verpakking van het ijsje af en stak het in haar mond. Ze sabbelde eraan en keek toen opzij naar Axel. 'Lekker,' zei ze, terwijl ze het ijsje omhooghield en hem vrolijk toelachte. Ze keek even naar de grond. Ze waren nu nog niet zo heel hoog. Ze keek naar de mooie, oranje hemel. Goh... Dit had ze nog nooit gezien. Vrolijk keek ze opzij naar Axel. Het bleek dat ze een aardig iemand had gevonden. Zijn grappige karakter stond haar wel aan. Het was leuk om mensen grapjes te zien maken. Zelf kon ze er ook wel wat van. Ze grijnsde flauwtjes en keek naar haar ijsje. Ze besabbelde het weer en sloot haar ogen. Daarna maakte ze een overdreven kreun. Lachend liet ze het ijsje uit haar mond glijden. 'Heerlijk,' zei ze nogmaals lachend. Ja, ook zij kon grappig doen. Ze keek even naar Axel. Het gevoel in haar onderbuik wakkerde weer op. Jeetje... Ze moest spoedig naar de ziekenzaal. Of ze moest Axel vertellen dat ze misschien een enge ziekte had. Het gevoel kwam wel steeds als ze naar hem keek. Ze keek naar voren. Nee, wacht, nu had ze het ook! Ze had vast een enge ziekte. Ze sloot haar ogen even en at weer van het ijsje. Het gevoel ging weer weg. Raar.

- Haha, enge ziekte, die vind ik leuk verzonnen -

x]

Met zijn eigen ijsje nog half in zijn mond trok Axel zijn arm weer terug en keek Quana glimlachend aan nadat ze het andere ijsje uiteindelijk had aangenomen. Een kleine tijd bleef hij alleen maar in haar ogen staren, voornamelijk omdat zij haar blik ook niet van hem afwendde. De blik in zijn ogen werd even vragend voor hij zijn aandacht weer op het uitzicht richtte. De meeste andere mensen keken hem zo lang niet aan, laat staan dat ze ook maar contact met hem zochten. Niet dat hij het erg vond; het was goed zo. Axel keek een klein moment later weer opzij toen Quana de verpakking van het ijsje trok en het in haar mond stak. Zijn mondhoeken gleden weer om in een klein grijnsje bij haar vrolijk toelachende woorden. 'Daar zijn ze voor gemaakt, niet dan?'
Grijnzend hield hij zijn eigen ijsje even omhoog om Quana's beweging te imiteren. Met een kleine zucht van de napret liet hij de hand met het ijsje erin daarna langzaam op zijn schoot zakken en omsloot het stokje met twee handen terwijl hij er even afwezig naar bleef staren. Ja, daar waren ze voor gemaakt. Zelfs een simpel ijsje had een doel in het bestaan; om lekker gevonden te worden en mensen met de verfrissende smaak tevreden te stellen. Maar wat was zijn doel? Hij wist het niet, en hij werd er somber van als hij eraan dacht. Axel hief zijn hoofd een stukje op om weer naar de zon te kijken, het roodachtige licht liet zijn ogen nog groener lijken dan ze al waren. Met iets verwijdde ogen keek hij Quana aan toen ze het volgende moment een verlekkerde kreun slaakte, waarna ze vervolgens het ijsje lachend uit haar mond liet glijden. Half draaide Axel zich naar Quana om om haar glunderend aan te kijken. 'Ook als ik zeg dat ik dat ijsje vooraf door het slijk heb gehaald en het daarna weer teruggestopt heb in de verpakking?'
Het lukte hem een paar seconden om zich in te houden, maar zodra hij de reactie van Quana zag schoot Axel in de lach. Hij had er niets mee gedaan, tuurlijk niet. Dat zou gemeen zijn.

Verschrikt keek Quana opzij. Meende hij dat, of was dat nep? Ze wou net iets zeggen, toen ze hem zag lachen. Lachend kwam ze dichterbij en gaf ze hem een klein duwtje. 'Gemeen,' zei ze met een piepstem, waarna ze het ijsje weer liefkoosde met haar tong - wat overigens raar klonk, maar bon - en genoot van het ijsje. 'Hmm... Dan mag je dat plekje waar dat slijk slikt wel aanduiden. Het is lekker,' zei ze lachend, terwijl ze opzij keek naar Axel. Zijn groene ogen trokken de aandacht van haar. Weer dat vreemde gevoel in haar onderbuik. Quana schonk er geen aandacht aan. Ze zou straks wel naar de ziekenzaal gaan. Nu hier blijven zitten met Axel was veel leuker. Op Cecil en Drew na, had ze niet echt vrienden, maar zelfs bij Drew of Cecil had ze niet zoveel lol als bij Axel. Ze keek opzij. Haar blik bleef net zolang hangen op hem - en dat was lang! - totdat haar ijsje begon met smelten. Snel likte Quana eraan en sloot haar ogen weer even. Niet omdat ze het lekker vond, maar om zich even af te zonderen van het felle licht in haar ogen van de zon. Ze grijnsde even en richtte haar blik daarna op Axel. Ze probeerde iets te verzinnen om over te praten. 'Heb jij ook het eerste uur uitval?' vroeg ze dan maar. Het was niet echt zinvol, dat wist ze, maar het kon ermee door.

- Ugh... Echt waar... Sorry -

Nee zeg, is toch goed genoeg? =w=
Kan er wel wat mee hurr ;3

Haar verschrikte reactie was tijdloos, het zette ongewild zijn lachspieren aan de arbeid. Nog zacht nalachend liet Axel zich porren, maar hield zijn aandacht op het ijsje gericht om het niet uit zijn handen te laten vallen. Plagen kon er altijd wel bij; beter dan dat ze alleen maar zwijgend naar de horizon zouden kijken. Alhoewel dat laatste toch ook wel bij hem in de smaak viel. Hij deed het immers al vaak genoeg. 'Hmm... Dan mag je dat plekje waar dat slijk slikt wel aanduiden. Het is lekker,' glimlachend richtte Axel zijn blik vanuit zijn ooghoeken weer op Quana terwijl hij nog een lik nam, maar hij gaf er geen reactie op. Dat plekje met het slijk bestond natuurlijk niet. Hij was gewoon een grapjas, dat moest Quana inmiddels ook wel beseffen. Niettemin kon zij er zelf ook wel vast iets van. Het was fijn weer eens gezelschap te hebben. Op Roxas na had hij zich alleen maar met zichzelf bezig gehouden. Alleen hij en zijn chakrams. En af en toe een ijsje, niet te vergeten.
Axels felgroene ogen waren weer gericht in de verte, waar buiten het schoolterrein matige wildernis begon en hij over meer boomkruinen heen moest turen. Zo nu en dan likte hij de smeltende druppels van zijn ijsje, maar Quana kijk hij een tijdje niet meer aan. Zijn eigen ijsje had hij al half op. Zodra hij zich weer op de horizon richtte, merkte hij dat Quana hem nu al wel heel lang aan zat te staren, niet moeilijk te zien vanuit zijn ooghoeken. Hij vroeg zich af waarom. Zo verschrikkelijk interessant was hij toch ook weer niet? Zeker niet als je een niemand was.
'Heb jij ook het eerste uur uitval?' De vraag kwam onverwachts, maar de beweging hoe hij zijn hoofd weer naar Quana toedraaide was kalm en ongestoord. Even keek hij haar aan, tot zijn mondhoeken weer lichtjes omkrulden. Of hij ook eerste uur uitval had, ironisch.
'Misschien wel, misschien niet,' luidde zijn simpele antwoord. Want het was ook zo. Hij ging het niet na wanneer hij precies lestijden had en wanneer hij vrij was. Gewoon, omdat hij van mening was dat hij niks te zoeken had op de school. Het schoolhoofd zou daar vast niet tevreden over zijn, maar wanneer was hij dat nu wel?
'En jij?' vroeg Axel na nog een lik van zijn ijsje te hebben genomen. Hij keek Quana weer glimlachend aan. 'Uitval of toch heel stiekem een dagje spijbelen?' Zijn mondhoeken kropen verder omhoog in een grijns terwijl hij het op een plagend toontje zei.

Quana grijnsde flauwtjes naar Axel. 'Ik heb een uur uitval, maar ik denk er wel serieus over na om dat gewoon te doen, aangezien ik verder in mijn magie toch niks leer. Ik vind het gewoon niks om de hele dag te spenderen in een klaslokaaltje,' zei Quana, terwijl ze naar Axel keek en nogmaals over haar ijsje likte, die langzaam begon te smelten. Ze vond dat het wel snel ging smelten. En dat rare gevoel dan in haar onderbuik, dat was pas raar. Ze ging niet kleinzerig doen. Pas al de ziekte langer bleef doorzetten, zou ze er pas iets over zeggen, misschien wel als eerst tegen Axel. Of zou hij haar dan ook kleinzerig vinden? Ze vond het een vervelende gedachte, om eerlijk te zijn, haast verschrikkelijk. Ze sloot haar ogen even en likte weer aan haar ijsje. Het ijsje was gelukkig nog lang niet op. Hoe langer ze ervan kon genieten, hoe beter. Ze keek vrolijk opzij naar Axel en toen weer voor zich. 'Ja, ik spijbel dit dagje denk ik. Ik weet niet wat jij doet, maar ik doe het gewoon,' zei ze half stoer, half lachend. Ze likte weer aan haar ijsje en liet zich een beetje achteruit zakken. Haar rug begon pijn te doen van deze houding, maar het maakte Quana niet zoveel uit. Ze schudde haar hoofd even en liet haar lange zwarte haren soepel over haar rug glijden, die gelijk kietelende bewegingen maakten. Weer sloot Quana haar ogen even om aan de heerlijke stilte te wennen en om ervan te genieten, die ze net onderbroken had met een nogal overbodige vraag. Of het was uitval, of Axel spijbelde gewoon. Ze wreef even over haar hoofd en likte nogmaals. Daarna at ze haar ijsje op. Haar tanden werden koud van dat ding. Ze keek naar het stokje en sabbelde eraan. Nasmaak kon nog altijd lekker zijn. Ze proefde nog een keer en liet het ijsje toen in haar zak glijden. Het stokje, beter gesproken. Ze keek naar Axel. 'Zin om deze dag te spijbelen met elkaar?' zei ze grijnzend. Ze had niet zo'n zin om als enige een hele dag te spijbelen. Het zou saai zijn en nu had ze tenminste iemand om mee te praten. Ze keek naar Axel en dat rare gevoel steeg weer in haar onderbuik. Kon een ziekte dan fijn zijn? Ook haar hart klopte sneller. Wauw! Een hele rare ziekte. Ze krabde even over haar hoofd. Daar moest ze echt mee ophouden, ze leek wel een aap! Bij die gedachten moest ze moeite doen om niet te lachen. Ze keek weer richting Axel, het rare gevoel in haar onderbuik negerend.

'Ik heb een uur uitval, maar ik denk er wel serieus over na om dat gewoon te doen, aangezien ik verder in mijn magie toch niks leer. Ik vind het gewoon niks om de hele dag te spenderen in een klaslokaaltje,' een logisch antwoord, het was gewoon een standvast feit dat het alles behalve plezierig was een mooie lentedag te verspillen door alleen maar de gehele tijd in een donker stoffig lokaaltje te zitten. Terwijl er ook nog eens les werd gegeven. Natuurlijk waren er zo nu en dan, vooral bij lekker weer, genoeg buitenlessen, maar Axels voorkeur ging nog steeds niet uit naar het onderwijs. 'Ja, ik spijbel dit dagje denk ik. Ik weet niet wat jij doet, maar ik doe het gewoon.' Axel kon het niet laten een zachte lach te onderdrukken toen hij Quana daarna weer aankeek. Zijn eigen ijsje was al op, en het kale stokje ervan had hij als een sigaret tussen zijn lippen geklemd. 'Een dagje kan geen kwaad,' was hij van mening. "In grote tegenstelling tot een hele periode afwezig te zijn," dacht hij er sceptisch achteraan. Maar niemand leek hem ook maar te missen. Misschien waren de meeste leraren van de instelling, 'gooi je er met de pet naar, dan moet je het zelf weten'.
Voor een klein ogenblik wederkeerde de rust en de stilte weer, waarin alleen het rustgevende gefluit en het gekwetter van vroege actieve vogels te horen was. De hitte die de cohtendzon verspreidde werd steeds warmer door zijn zwarte leren jas, maar Axel vertikte het om die uit te doen. Het stond symbool voor de organisatie waar hij een lid van was, maar waar hij eigenlijk nooit iets over had losgelaten. 'Zin om deze dag te spijbelen met elkaar?'
Axels felgroene ogen schoten weer opzij naar Quana. Een langere tijd bleef hij haar aankijken. Langzaam haalde hij het ijsstokje uit zijn mond tussen twee vingers terwijl zijn mondhoeken zich omkrulden tot een klein ondeugend grijnsje. 'Waarom ook niet? Het is niet dat ik iedere dag gezelschap krijg van een mede-spijbelaar,' beantwoordde hij Quana's vraag opgewekt. Zijn blik was even later weer op de lucht gericht. 'Dus..,' begon Axel zacht. Het ijsstokje schoof hij weer in zijn mond. 'Enige plannen voor de toekomst?'

Quana grijnsde vrolijk naar hem. Ze kon lang in zijn groene ogen blijven kijken. Ze had zijn vraag niet verwacht en moest dus even nadenken. Tja... Plannen voor de toekomst? In elk geval niet een man hebben en kinderen krijgen. Haha. Nee, even serieus. Lerares worden? Nee. In een duf kantoor werken? Nee. Schoonmaakster bij de bioscoop worden? Nee. Kassavrouw bij de supermarkt? Nee. Vakkenvuller bij de supermarkt? Nee. Kapster? Hmm.... Quana's ogen lichtten geïnteresseerd op. 'Ja!' zei ze opgewekt, waarna ze hem aankeek. 'Misschien word ik wel kapster. Iemands haren doen lijkt me wel tof,' zei Quana, terwijl ze even dromerig voor zich uitstaarde. Ze schudde haar hoofd lichtelijk en keek weer naar Axel. 'En jij?' vroeg ze, terwijl ze hem vrolijk aankeek. Ze legde haar hand naast de zijne neer voor betere ondersteuning en schoof achteruit. Ze zette steun op haar hand om niet te vallen en ging toen voorzichtig achteruit liggen. Ze verwachtte elk moment om te vallen, maar dat gebeurde gelukkig niet. Ze legde haar hoofd op haar handen en keek toen opzij naar Axel. 'Kom me gezelschap geven,' zei ze grijnzend, terwijl ze op het plekje achter zijn rug klopte. Ze sloot haar ogen. De zon verlichtte fel op haar ogen en dat was geen prettig gevoel. Het gevoel in haar onderbuik was wel prettig, alleen kon ze het niet plaatsen. Contacten om het te vragen had ze niet en ze ging er niet voor naar de ziekenzaal, evenals dat ze het aan Axel vroeg. Ze grijnsde en legde haar hoofd weer terug neer.

- Sorry

Als reactie op haar vrolijke grijns schonk Axel Quana er eentje terug voor hij zijn blik weer richtte op de lucht. Zijn vraag erna was eruit gekomen voor hij er zelf ook maar erg in had gehad. Hij hoopte dat Quana het niet erg vond, maar iets anders was niet in hem opgekomen. Hij vestigde zijn felle groene ogen op een lage voorbijdrijvende wolk terwijl hij op antwoord wachtte en speelde in de tussentijd wezenloos met het ijsstokje tussen zijn lippen. 'Ja!' klonk het plost van Quana's kant. Axel scheurde direct zijn blik los van de hemel en keek haar met licht opgetrokken wenkbrauwen en een zwak verrasd glimlachje aan. 'Misschien word ik wel kapster. Iemands haren doen lijkt me wel tof,' luidde Quana's reden voor haar spontane enthousiasme. Met een fronsende blik keek Axel weer voor zich uit. Kapster, waarom zou iemand dát nu willen worden? Hij besloot er geen woorden over te breken, nee zeg. Iedereen had zo zijn eigen dromen en wensen, dat moest geaccepteerd worden. Hoe vreemd die dromen en wensen ook mochten zijn.
'En jij?' Ongewild werd hij uit zijn eigen diepe gedachten gehaald toen hem nu de vraag terug werd gesteld. 'Ik?' vroeg Axel met lichte verbazing in zijn stem. Zijn blik schoot even opzij naar Quana, om daarna weer bedenkelijk in de verte te turen. 'Right.. wat wil ik eigenlijk doen?' Hij wist het niet, had ook geen enkel flauw idee. Soms had hij het gevoel alsof hij alleen voor de organisatie en diens belangen leefde. Hij kon nu immers niet echt zeggen dat hij een totaal eigen leventje lijdde. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even toe hoe Quana zich voorzichtig onderuit liet zakken en languit op haar rug ging liggen. 'Ach, we hebben nog genoeg tijd om dat allemaal uit te pluizen, niet dan? Misschien word ik wel vuurtoren,' voegde hij er uiteindelijk geinend aan toe, doelend op zijn vuurrode haar. Met een halve grijns wisselde hij van onderarm die hij op zijn knie liet steunen zonder zijn blik van Quana af te scheuren toen ze uitnodigend op het ongebruikte plekje achter zijn achterwerk klopte. 'Kom me gezelschap geven.' Dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. In lome bewegingen liet hij zich eveneens neerzakken tot hij vlak naast Quana op zijn rug lag, zijn schouder tegen de hare. Kalmpjes vouwde Axel zijn armen onder zijn hoofd en sloeg zijn ene been over het andere. Zijn ogen waren genietend gesloten in het warme licht van de zon en de doodse stilte. Toch zat hem iets dwars. Zijn groene ogen staarden licht fronsend naar de eindeloos lijkende lucht boven hem voor hij weer half overeind kwam om op Quana neer te kijken. 'Waarom kapster?' kwam het er droogjes uit.

Quana keek opzij naar Axel, alsof hij een vraag had gesteld die echt niet kon. Ze trok haar wenkbrauw op. Tja... Waarom? De plek waar Axel met zijn schouder tegen haar aan had gelegen, brandde nu. Nou ja... Het brandde niet, maar het was wel nog steeds voelbaar. Ze slikte even. Wat moest ze daar op antwoorden? Dat dat het enige was wat haar vader nog niet van haar af had kunnen nemen met zijn vieze gedoe? Ze bloosde lichtelijk onder Axel's blik en sloeg haar ogen neer. Ze wist niet goed wat ze op zijn vraag moest antwoorden, dat was nu wel duidelijk. 'Ik weet niet. Misschien heb je gelijk en moet ik het ook nog maar even uitpluizen. Het is allemaal nog zo verwarrend op deze leeftijd,' zei ze, terwijl ze hem aankeek en lichtelijk naar hem grijnsde. Zo had ze toch antwoord op zijn vraag gegeven. Toch? Ze keek hem aan en liet haar blauwe ogen staren naar zijn groene ogen. Ze slikte even. Haar hart... Die klopte niet eens normaal. Ze keek opzij en zag allemaal groen. Net als Axel's ogen dacht Quana en ze schrok ervan om dat te denken. Ze richtte haar aandacht weer op Axel. De drang om - rare drang! - hem terug tegen de tak te duwen en haar hoofd op zijn schouder te verplaatsen, kwam in haar op en ze stond er even versteld van. Ze richtte haar aandacht op naar nagels, die opeens wel fijn interessant waren geworden. Ze probeerde een van haar goede grapjes te bedenken. Veel grapjes waren dankzij haar vader vergoten gegaan, maar ze had er ook een paar kunnen redden, om een beetje vrolijkheid diep in zich te houden. 'Dan ga ik wel werken op de Shadraanse luchthaven,' zei ze, doelend op haar zwarte haar en haar bleke huid, alhoewel ze niet wist of Axel dat ooit zou kunnen begrijpen. 'Sorry. Moeilijk te begrijpend grapje,' grijnsde ze, terwijl ze het schaamrood naar haar wangen voelde stijgen. Dat zou vast nog gekker staan, bij die bleke huid. Ze speelde verlegen met de zoom van haar jurk. Eerst wou ze helemaal geen jurken aan, in verband met mannen. Maar nu had ze het eindelijk kunnen accepteren en deed ze toch een jurk aan. Ze vond het wel mooi bij zichzelf staan. Ze richtte haar aandacht weer op Axel, terwijl ze de gekke drang probeerde te onderdrukken en naar hem probeerde te luisteren, haar kloppende hart probeerde te negeren en dus ook dat rare gevoel in haar onderbuik, die alsmaar sterker werd.

Vragend bleef hij op Quana neerkijken, nu was hij er toch wel nieuwsgierig naar. Hij wilde zijn groene ogen weer ongemakkelijk afwenden toen hij de uitdrukking op haar gelaat zag, want het was alles behalve zijn bedoeling geweest om haar te hoe dan ook te beledigen. Niet echt wetend wat te doen scheurde Axel uiteindelijk zijn blik van haar los en krabde met een hand tussen zijn piekerige steile lokken toen hij een blos op haar wangen dacht te zien en ze haar ogen neersloeg. Misschien had hij toch iets verkeerds gezegd, maar hoe ver hij ook terugdacht, hij kon er niet precies zijn vinger op leggen. 'Ik weet niet. Misschien heb je gelijk en moet ik het ook nog maar even uitpluizen. Het is allemaal nog zo verwarrend op deze leeftijd,' ergens voelde hij opluchting dat Quana er zo luchtig op reageerde, ondanks de ongemakkelijkheid tussen hen die even voelbaar was geweest. Met een glimlach keek Axel haar weer aan. 'Tuurlijk,' zei hij met een vriendschappelijke knipoog. 'Genoeg tijd.'
In tegenstelling tot Quana bleef hij in zijn rechte positie zitten en had zijn aandacht weer gevestigd op de zon en de hemel, zijn gewoonlijke focuspunt. Daarbij merkte hij amper wat er in de tussentijd allemaal in Quana's hoofd omging, en dat hij het centrale gedeelte van haar gedachtes vormde. 'Dan ga ik wel werken op de Shadraanse luchthaven,' liet Quana de aandacht weer op haar opeisen. Met een glimlach draaide Axel zijn gezicht naar haar toe. 'Sorry. Moeilijk te begrijpend grapje,' voegde ze er even later aan toe, waarna zelfs hij nu kon zien dat de verkleuring die weer op haar wangen verscheen waarschijnlijk wel meer dan uit schaamte alleen was. 'Dan eis ik een baantje op als steward. Gratis eten en een gratis reisje. Kunnen we elkaar iedere dag groeten,' wuifde Axel haar schaamvolle woorden met een kalme glimlach weg. Hij onderdrukte een zachte lach toen hij zich daarna weer op zijn rug naast Quana liet zakken, zijn armen weer achter zijn hoofd gevouwen. Hij zag zichzelf al in zo'n strak apenpakje rondlopen achter een trolly door een willekeurige shuttle naar een willekeurige planeet.

- Ik kan lachen met jouw posts -

Quana schoot in de lach en legde haar hand tegen haar mond. Haar lach was hoog en schel. Oeps. Ze grijnsde naar Axel en schudde lachend haar hoofd. Hij was soms een beetje gek, maar hij had wel leuke grapjes. Zij en hij zouden een goed duo voor grappen maken kunnen zijn. Ze grijnsde lichtelijk en zag toen dat hij naast haar lag. Ze keek naar boven en sloot haar ogen even, om van de stilte genieten. Cecil en Drew wisten al over wat haar vader gedaan had, maar ze kon moeilijk glashard liegen tegen Axel. Toch...? Dit was wel een goed moment om gewoon alles te vertellen wat op haar hart lag. Moest ze die kans niet gewoon nemen? Quana ergerde zich eraan dat ze zoveel twijfels had. Ze was pas echt gaan twijfelen aan zichzelf na haar vaders dood. Ze kon een zucht niet onderdrukken. 'Het is warm,' zei ze maar, om haar werkelijke bedoeling van haar zucht te maskeren. Ze zou het hem wel vertellen. Dat was maar beter ook. 'Axel?' vroeg ze en ze draaide zich op haar zij naar hem toe. Ze ondersteunde haar hoofd, zodat ze hem beter kon aankijken. Ze zuchtte even zachtjes. 'Eigenlijk...' zei ze en ze sloeg haar ogen neer. Ben ik verliefd op je 'Heb ik gelogen, wat dat kapstergedoe betreft,' zei ze en ze keek hem aan. Nee, ze kon het niet. Tenminste, niet als ze hem in zijn ogen moest aankijken. Dadelijk ging ze huilen, waren haar ogen net zo blauw als die van een rivier, omdat het zo vol liep met tranen. Ze sloot haar ogen even. 'Ik probeer in werkelijkheid een job te zoeken waarvan ik hoop dat ik niet te depressief uitkom,' begon ze. Ze was wel lekker begonnen. Zou Axel het nu nog snappen? Niet als ze niet verder praatte. Kom op Quana, zeg het gewoon dacht ze en een zucht kon wéér niet ingehouden worden. Ze voelde haar ogen brandden. Nee, niet nu dacht ze wanhopig. Om haar plotselinge omslag van stemming te maskeren, verlaagde ze zich in een reflex tot Axels borstkas en legde haar hoofd ertegenaan. Als Axel nu nog niet dacht dat ze gestoord was, nou, dan wist ze het ook niet meer. Maar aangezien ze niet wou dat Axel met zijn vrienden over het monster van Frankenstein sprak die hij vandaag gezien zou hebben na wat ze verteld zou hebben, was het beter zo. 'Mijn vader heeft me, sinds de dood van mijn moeder, een hoop afgenomen,' zei Quana zachtjes. Oh, wat haatte ze die moeilijke onderwerpen. Het feit dat Axel diegene was die het mocht horen, was misschien nog wel het meest moeilijkst van al. 'Hij deed... strafbare dingen. Lichamelijk, dan,' zei ze, terwijl ze weer haar volle aandacht aan haar nagels besteedde en de kleur van haar jurk. Moest die niet in de witte was? Wat een onzin! Lag ze hier met Axel een puur persoonlijk verhaal te vertellen, moest zij weer aan de was denken. Misschien was het gewoon afleiding. 'Seksueel misbruik.' Had ze dat laatste echt gezegd? Ze voelde natte plekken op haar wangen. Oh nee...

- Dankzij die serie waarbij ik moest huilen, is deze post zo bagger -

Er verscheen een grote brede grijns op Axels gelaat toen hij merkte dat Quana wel om zijn grapjes kon lachen. Met die vrolijke uitstraling op zijn gezicht draaide hij zijn hoofd op zijn armen in de liggende positie opzij en keek haar aan. Haar lach was hoog en schel, maar wat dat betreft was het niets om je voor te schamen. Ergens vond hij het wel lachwekkend, en dan niet op een spottende manier. Zodra het lachen een moment later uiteindelijk weer wegstierf en de stilte wederkeerde draaide Axel zijn hoofd weer terug en richtte zijn aandacht - net als Quana - op de lucht boven hen. Terwijl er opnieuw gedachtes door Quana's hoofd schoten waar hijzelf amper besef van had maakte hij zich het gemakkelijk door zijn ogen te sluiten en een been op te trekken en die over het andere te slaan. Zijn voet die daarbij rustte op zijn bovenbeen maakte zachte bewegingen alsof hij die meebewoog op de maat van onhoorbare muziek. Het ijsstokje dat hij nog in zijn mond had bewoog hij tussen zijn tanden wippend op en neer. Het was sereen, zo vroeg in de ochtend in de warmte van de zon en met een nieuwe vriend naast zich. Hij kon nu immers wel zeggen dat Quana een nieuwe vriend was.. of niet?
'Het is warm,' verbrak Quana's stem de stilte plots. 'Hmm,' reageerde Axel binnensmonds als een instemmend antwoord zonder zijn ogen daarbij te openen. 'Axel?' Quana weer. 'Hmm?' Het klonk nu meer vragend dan mompelend, maar nog steeds bleven zijn ogen gesloten. 'Eigenlijk...' Haar woorden klonken aarzelend, een kleine prikkel waardoor Axel nu wel zijn ogen openden en Quana vanuit zijn ooghoeken aankeek. 'Heb ik gelogen, wat dat kapstergedoe betreft.' Axels voet stopte met bewegen, evenals het ijsstokje in zijn mond. Langzaam kwam hij weer zittend overeind en liet een hand door zijn lokken gaan om die weer in model te brengen. Pas toen die weer geordend waren keek hij Quana weer aan. Er stond een glimlach op zijn gezicht. 'Wat geeft het?' wuifde hij geruststellend haar woorden weg, met de glimlach nog op zijn gezicht. 'We hebben nog alle tijd van de wereld. Tuurlijk, met geen mogelijkheid kunnen we nu al tot een vast besluit springen wat de loop voor de rest van ons leven bepaalt, wel dan?' Hij zweeg toen Quana weer begon te spreken: 'Ik probeer in werkelijkheid een job te zoeken waarvan ik hoop dat ik niet te depressief uitkom.' Nieuwsgierig keek hij haar aan, niet helemaal snappend waar ze op doelde. Dat zou vast nog wel komen. Er ging een onvermijdelijke schok door Axel heen toen Quana zomaar ineens haar hoofd tegen zijn borst legde. Zonder zijn verbaasde blik van Quana's donkere kruin af te scheuren haalde hij in een lome beweging het ijsstokje tussen zijn tanden vandaan. 'Mijn vader heeft me, sinds de dood van mijn moeder, een hoop afgenomen,' vertelde Quana verder, en Axel had door alle abruptheid lichtelijk moeite om haar woorden tot zich door te laten dringen. Toch liet hij haar uitpraten en luisterde hij in stilte. 'Hij deed... strafbare dingen. Lichamelijk, dan.' Haar verhaal kwam steeds in kleine haperende stukjes. Ze moest er vast veel moeite mee hebben om hem dit te vertellen. Logisch ook, ze kende hem eigenlijk pas sinds deze ochtend. 'Seksueel misbruik,' het woord had zijn oren bereikt voor hij er erg in had gehad, en Axel leek zich door de terechte schok even te verslikken. Daarna volgde er een lange pijnlijke stilte waarin hij geen raad had wat te doen. 'Dat is...' Hij zweeg weer, zocht koortsachtig naar woorden. 'Onvergefelijk,' maakte hij uiteindelijk zijn zin af. Weifelend legde hij een arm om Quana heen toen hij natte plekken op haar wangen zag. Menselijke emoties, hoe moest hij ermee omgaan? En hoe kon je een persoon het beste troosten.. een meisje nog wel?
'Maar het is niet jouw schuld,' probeerde Axel Quana's treurige bui op te helderen. 'Ik weet dat het je waarschijnlijk veel aan heeft getrokken.. maar schuif jezelf geen schulden op die niet aan jou toebehoren,' voegde hij er zachter aan toe.

De arm van Axel brandde rond haar nek en Quana sloot haar ogen. Ze droogte haar tranen af en keek toen pas naar hem. 'Sorry als ik veel op het monster van Frankenstein lijk,' zei ze, proberend een klein grapje te maken om de nogal geschrokken uitziende Axel weer een beetje te laten lachen, zoals zij nu ook deed. Met moeite kon ze de grijns op zijn plaats houden. Ze keek naar Axel. Ze droogte haar tranen opnieuw af en was nu wel tevreden. Het was fijn dat Axel haar troostte. Ze vond wel steun bij hem. Ze keek hem rustig aan en lachte toen weer. 'Sorry. Eigenlijk hou ik niet zo van liegen. Ik vond dat je het moest weten,' zei ze tegen hem en keek toen een beetje van haar stuk gebracht weer naar de lucht. Ze probeerde met alle macht koortsachtig naar een manier te zoeken waarop ze haar vorige woorden ongedaan in zijn hoofd kon maken. Natuurlijk, hij zou het altijd in zijn hoofd houden misschien, maar ze wou hem het voor nu even ontnemen. Als hij er 's avonds nog eens aan dacht, dan kon ze daar niets aan veranderen, maar als hij nu van streek was, nee, dat wou ze niet. Expres keek ze hongerig naar zijn ijsstokje en pakte die toen met een snelle beweging weg. Achter haar rug om draaide ze het stokje om, zodat de plek waar Axels tanden hadden gezeten ver achter zich bleef, haalde het toen weer tevoorschijn en stak het tussen haar tanden, zodat Axel misschien dacht dat ze nu op zijn speeksel aan het zuigen was. Expres opende ze haar mond en liet haar tong langs het stokje gaan. 'Hmm... Je hebt lekker speeksel,' zei ze en ze schonk hem een knipoog. Lachend liet ze ijsstokje tussen haar tanden glijden en beet er af en toe op. Eigenlijk was het wel een leuke bezigheid. Ze wist niet meer waar ze haar stokje had gestoken. Dat was ze vergeten. Iets wat typisch iets voor haar was. De plek waar Axels arm lag, brandde nog steeds, maar op de positieve manier. Het gaf haar een soort... rare energie. En dan dat gevoel in haar onderbuik. Ze keek Axel aan. Het gevoel werd heviger en met een schok, een lichtelijke dan toch, besefte ze wat er aan de hand was. Ze had er al eens meiden over horen praten op deze school. Gevoel in je onderbuik (bijna onderbroek geschrevenXD), een beetje een zweverig gevoel en steeds denken aan hem. Ze was verliefd. Peinzend beet ze op het ijsstokje. O, o, o! Hoe moest ze hiermee nu weer omgaan? Ze was er nauwelijks mee bekend, laat staan dat ze ooit een jongen haar gevoelens bloot had gelegd. Dat had ze zojuist bij Axel even gedaan. Quana was er zelf nog niet achter gekomen dat haar wangen nu wel erg rood waren. Bijna even rood als Axels haren. Ze ging met haar eigen hand door haar haren. Ze keek Axel aan. 'Hoj!'

- onderbroek! XD

Met onwetende twijfels wreef Axel met een gehandschoende hand ietwat onhandig over Quana's rug in de hoop haar te troosten. Jezus, wat was hij hier slecht in. Soms voelde het net alsof hijzelf niet menselijk was en zichzelf geen standaard emoties en de reacties erop kon bijbrengen. Het was in ieder geval beter dan gewoon roerloos te blijven zitten en naar Quana's zichtbare verdriet te staren. Hij slikte onhoorbaar en tilde aarzelend zijn hand op toen Quana zich weer oprichtte en haar tranen droogde. 'Sorry als ik veel op het monster van Frankenstein lijk,' luidde haar reactie, waar ze zelf kennelijk wel om kon lachen. Verrukt bleef Axel een tijdje op haar neerkijken, zijn wenkbrauwen ietwat gefronsd. 'Waar heb je het over?' vroeg hij zacht. Zijn eigen mondhoeken bleven strak naar beneden hangen. Monster van Frankenstein - verreweg van niet. Quana was veel mooier dan dat; ze moest niet zo slecht over haarzelf spreken. Nogmaals droogde Quana haar tranen, en Axel trok langzaam zijn handen terug toen hij inzag dat het nu waarschijnlijk weer met haar ging. 'Sorry. Eigenlijk hou ik niet zo van liegen. Ik vond dat je het moest weten,' nu gleed er wel een klein glimlachje op Axels gelaat. 'No sweat. Dat is je allang weer vergeven en vergeten,' sloeg hij haar woorden luchtig af. 'En ik vind dat jij moet weten dat het niet jouw schuld is en dat je ook geen Monster van Frankenstein bent. Anders ben ik een roodharige King Kong,' voegde hij er nog glimlachend met een knipoog aan toe. 'Hee-!'
In een flits werd het ijsstokje zomaar uit zijn hand gegrist en hield Quana het plagend achter haar rug. Ze stak het ding daarna gewoon in haar mond alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Axels gezicht betrok; deed ze dat nu serieus of zat ze hem voor de gek te houden? Alsof het nog niet absurd genoeg was opende Quana haar mond en liet haar tong opzettelijk langs het stokje glijden. 'Hmm... Je hebt lekker speeksel,' ook aan de toon in haar stem toonde aan dat ze hem aan het plagen was. 'Ja, nou.. ontzettend,' mompelde Axel. Met een moeilijke frons ademde hij in een hand om de geur van zijn eigen adem op te nemen. 'Ik moet je er wel aan herinneren dat ik vanmorgen zeven broodjes knoflook op heb,' zei hij daarna met een vrolijk glimlachje. Als zij hem ging plagen kon hij dat ook. Quana leek hem alleen maar aan te staren terwijl de verkleuring op haar wangen terugkwam. 'Hoj!'
Beduusd staarde Axel een klein moment terug. 'Kom, geef maar terug want dat is niet goed voor je,' zei hij op een ongemeende toon alsof Quana er aangeschoten of iets dergelijks van kon worden. Met een klein grijnsje schoof Axel dichter naar haar toe en mengde zich in Quana's spelletje door het ijsstokje weer te proberen terug te pakken.

Lachend probeerde Quana hem te ontwijken. Ze schudde lachend haar hoofd. 'Mijn stokje!' zei ze met een babystemmetje en ze hield het tegen zich aangedrukt, alsof het werkelijk haar baby was die ze tegen iets moest beschermen. Ze keek naar Axel. Ze had rode wangen en grijnsde een beetje onbeholpen. Toen zuchtte ze en reek ze het stokje naar hem. Net voordat hij het zou kunnen pakken, zwaaide ze het stokje weg en hield het weer bij zich. 'Gemeen ben ik, hè?" vroeg ze en ze keek hem gemeen aan, maar gaf hem wel een knipoog. Ze hield het stokje weer voor zich en liet zich toen uiteindelijk overwinnen door Axel. Grijnzend trok ze haar knieën op. 'Roodharige King Kong, hè?' vroeg ze en ze hield haar hoofd schuin, zodat haar haren naar voren vielen en een litteken dat vlak onder haar kin naar haar rechteroor reek, die ook verborgen zat onder haren, even zichtbaar werd. Quana keek Axel ondertussen diep in zijn ogen aan. Toen schudde ze tevreden haar hoofd. 'Als jij King Kong bent, eet ik mijn pantoffels op. Je bent toch nog net wat knapper dan die aap, maar het scheelt niet veel,' zei ze plagend en lachend gaf ze Axel een bemoedigend klopje op zijn been. 'Het leven is hard, ik weet het,' zei ze grijnzend. Geamuseerd keek ze hem aan. Ze kon heel goed met Axel opschieten. Te goed om dat door iets te laten verpesten wat ze zelf ook nog nooit van haar vader had gehad. Juist ja, liefde. Ze keek Axel aan. Ze keek naar de lucht. De middag was onderhand al aangebroken. Gefronst bleef Quana even kijken naar de lucht. Toen richtte ze zich tot Axel. 'En wat ga jij doen in de vakantie?' vroeg ze en ze hield haar hoofd schuin. Zij wist het nog niet zo goed. Ze kon het best gewoon hier op school blijven. Er was niet veel reden om te vertrekken naar een planeet. Op Razen werd ze ook veel voor een Shadraan aangezien en ze werd soms gepest. Daar had ze geen zin in. Ze had haar zelfbeheersing al eens verloren. Ze wreef een beetje peinzend over haar litteken. De vraag van Axel schoot haar te binnen. 'Oh ja, ik leek op het monster van Frankenstein door mijn waarschijnlijk uitgelopen make-up,' zei ze grijnzend.

Hoe kinderachtig als het eigenlijk was, hoe meer Axel er zijn plezier in kon vinden. Quana kon er om lachen, en hijzelf kon zijn uiting van plezier ook niet langer onderdrukken terwijl hij het stokje terug probeerde te pakken. Het was vreemd, ergens hoorde het gewoon niet voor hem. Deze momenten overkwamen hem niet vaak, momenten als deze had hij tot nu toe alleen maar met Roxas beleefd. Axel probeerde er niet teveel aan te denken. In plaats daarvan had hij ook teveel plezier in het onnozele spelletje tussen hem en Quana. Uiteindelijk leek ze weer wat tot rust te komen, opnieuw met de verkleuring op haar wangen, al kwam Axel tot de conclusie dat het vast van de inspanning kwam. Het ijsstokje werd voor zijn neus gehouden, vrij om te pakken. Net toen hij dat echter wilde doen trok Quana het stokje weer voor zijn gezicht weg. 'Gemeen ben ik, hè?' zei ze met een knipoog. Axels mondhoeken trokken verder omhoog in een bredere glimlach. 'Het is dat je het zelf toegeeft. Kun je ook lief doen?' In een geacteerd hooghartig grisje greep Axel met licht getuitte lippen alsof hij heel wat was het stokje uit Quana's handen op het moment dat ze zich uiteindelijk overgaf. 'Roodharige King Kong, hè?'
Axel stak het stokje weer tussen zijn tanden en keek Quana vanuit zijn ooghoeken grijnzend aan. Voor even gleed zijn grijns weg bij de glimp die hij opving bij een merkwaardig litteken dat bij Quana even te zien was, lopend vanaf haar kin richting haar rechteroor. 'Als jij King Kong bent, eet ik mijn pantoffels op. Je bent toch nog net wat knapper dan die aap, maar het scheelt niet veel.' Stomverbaasd keek Axel haar aan, toen uiteindelijk zijn grijns weer terugkoop. 'Ooh!' riep hij verontwaardigd uit terwijl hij zich in hetzelfde moment half op Quana stortte om haar een halve minuut-durende kieteldood te geven. 'Begin dan vast maar aan je pantoffels, want ik zal me eens als een King Kong gedragen als je niet oppast.' Nalachend kwam hij een moment later weer zittend overeind en streek zijn lokken weer glad. De stilte wederkeerde weer voor een kleine periode, en de zon scheen feller dan een paar minuten geleden. Net als Quana richtte Axel zijn blik weer op de lucht. De middag moest inmiddels al wel aangebroken zijn, en nog steeds zaten ze hier, spijbelend van de lessen. 'En wat ga jij doen in de vakantie?' vroeg Quana plotseling. 'Hmm,' klonk het bedenkelijk vanaf zijn kant. Met zijn groene ogen afwezig op het bladerdek gericht trok Axel een been op en leunde er met een onderarm op. 'Dunno. Ik denk dat ik gewoon hier blijf. Er is niet echt een plaats anders dan deze school waar ik heen kan gaan,' vertelde hij eerlijk. 'Oh ja, ik leek op het monster van Frankenstein door mijn waarschijnlijk uitgelopen make-up,' haalde Quana het onderwerp weer plagend te boven. Axel gaf haar grijnzend een vriendschappelijke stomp tegen haar schouder. Hij brak er verder geen woorden meer over, maar ging weer recht zitten en haalde nu weer met een emotieloze uitdrukking het ijsstokje uit zijn mond. 'Wat ga jij doen?' vroeg Axel zacht als weervraag op Quana's eerder gestelde vraag wat hij in de vakantie ging doen.

Lachend verzette Quana zich zoveel mogelijk tegen Axel. Het lukte maar amper. Gelukkig hield hij al snel op met kietelen. Haar hart bonkte een paar keer harder toen hij vertelde dat hij misschien bleef. Dan zou zij ook makkelijk kunnen blijven. Maar Axel had vast ook nog andere vrienden, dus veel tijd zou hij misschien niet bij haar willen uitbrengen. Ze keek geamuseerd naar Axel. Toen hij een wederkerende vraag stelde, wreef ze weer even peinzend over haar litteken. Alsof ze daar echt over na moest denken. Naar Razen gaan wou ze niet. De reden was dat ze aangekeken werd. Ten eerste vanwege haar bleke huid en ten tweede omdat haar vader redelijk bekend was op de planeet en mensen nu allemaal medelijdend naar haar keken. Ja, haar vader had goed carrière gemaakt. Een kind mishandelen en misbruiken, dat zou toch nooit bij zo'n man opkomen, dachten de mensen dan. Nou, dan hadden ze het mooi mis. Nee, voor geen goud wou ze terug naar Razen gaan en haar tijd spenderen op die andere planeetjes, nee, dat wou ze niet. Eigenlijk zat ze in Starshine als gegoten. Alleen, dat zou wel weer anders worden als ze wel ergens heen moest. 'Ik denk dat ik me bij je voeg, Ax. Ik zie ook niet in waarom ik naar een andere planeet zou gaan. Er valt weinig te doen daar. Tenslotte ga ik dan je babyface missen,' zei ze en ze keek hem plagend aan. Met een gemene frons in haar wenkbrauw grijnsde ze naar hem. Toen liet ze zich naast hem zakken. Ze liet zich op haar rug zakken, zodat Axel iets boven haar uitstak. Nee, haar vakantie hier spenderen was meer dan genoeg. Lessen volgen, zou ze dat nog wel doen dan? Misschien niet. Misschien kon ze Axel gewoon eens een keertje uitdagen voor een gevecht. Voor een schijngevecht. Ze wou hem natuurlijk niet verwonden, dat was niet de bedoeling. Ze maakte een kring van vuur, met steeds kleiner wordende spiralen. Ze blies ertegen. Toen het dichtbij het bladerdek kwam, liet ze het met een gebalde vuist uiteen spatten tot mooie vonken. Ze grijnsde. Ze keek naar Axel. Haar bloed pompte sneller rond, voelde ze. 'Trouwens, ik ga je toch nog eens uitdagen voor een schijngevecht. Wedden dat ik win,' zei ze arrogant, maar haar lach verried dat ze het niet echt meende.

- Sorry... Flutpost -