Na de eerste les had Scorpi al meteen gemerkt dat dit geen luizeleven werd. Die mensen hier beulde hem af maar dan mentaal. In de kamer die hij had gekregen, of beter gezegd de jongen voor wie hij in de plaats was, had een klein bureautje. Gelukkig genoeg was hij net groot genoeg om er achter te kunnen komen. Op dit bureautje stonden al stapels huiswerk opgestapeld. Lucht en Duister. Best ironisch. Lucht was licht zacht terwijl Duister juist zwaar op je schouders rustte en aanvoelde als schuurpapier. Oorspronkelijk was zijn moederland Puffoon, maar de jonge jongen wist nog nauwelijks iets van dat land. Zo ver hij wist leefde hij zonder ouders, zonder een dak boven zijn hoofd. Samen met wat andere weesjes had hij weten te overleven in de straten van Puffoon. Echt vrienden had Scorpi ze nooit genoemd, ze waren overlevers. Hij gaf hen wat zij wouden als hij kreeg wat hij wou. Een woordeloos contract om elkaar te helpen overleven, maar als het erop aan kwam redde iedereen zijn eigen hachje. Scorpi vond het wel best zo, hij was mentaal sterk en helder van geest. Nieuwe manieren om te stropen en mensen te beroven kwamen allemaal uit zijn hersenpan.
De fragile jongen liep het kasteel uit naar buiten. Hij had lucht nodig. Op tijd weer naar binnen want hij wilde het eten niet missen. Starshine was erg gul qua eten. Je kon van alles pakken en als je iets niet luste of niet lekker vond was er wel iets anders voor in de plaats. Zelf was hij niet gewend aan al dat eten. De enige reden waarom hij niet alles naar binnenschrokte als een beest was omdat hij zich voor moest doen als Fatre Yoru. De jongen die hij had weggejaagd in de shuttle om zijn plaats in te pikken. Scorpi wist niet wat de straf was als verstekeling maar hij was niet van plan om terug te gaan naar Shadra. De levende hel die hem had achtervolgd..

Scorpi was op zijn zevende naar Shadra verhuisd. Een rijke kerel had hem gevonden in de krotten van Puffoon. Waarschijnlijk hadden zijn ogen hem aangetrokken want de laatste zes jaar keek de man hem altijd indringend aan. De naamloze jongen werd Scorpio genoemd. Een rot naam dat hij zelf veranderde in Scorpi. Scorpi was een soort bediende voor de man. Het huishouden en de man geriefelijk maken was zijn taak. Hij werd afgebeuld en het andere personeel was niet bepaald medelevend. Een dag na zijn verjaardag was de man overleden. Niemand wist waarom.

Niets vermoedend had de jongen het meer bereikt. Zachte plensjes deden hem opkijken. Een jong meisje, rond zijn leeftijd, met twee grote staarten in was bij eht meer. Kil staarde hij naar haar rug. Alsof hij met zijn blik dwars door haar heen wilde boren. Ze was vrolijk, hij zag het aan haar houding en voelde het van haar afstralen. Hij haatte het. Hij haatte dat vrolijke wat hij nooit gesnapt had.

[Moet weg ]

De jongen kon niet geloven dat het meisje zijn blik niet voelde. Steeds wanneer hij naar iemand keek voelde diegene meteen zijn blik. Vaak gevolgd door een snauw of een klap, dat hij niet zo moest staren of dat hij is aan het werk moest. Nee het meisje moest het wel gevoeld hebben, misschien negeerde ze hem? Ach wat boeide hem dat. Ze was slechts een niet zeggend kind. Net zoals hij maar daar dat wuifde hij voor het gemak maar even weg. Zonder iets te zeggen verschoof hij zijn blik naar het meer. De laatste rimpeling trok weg zodat er een glad oppervlak overbleef. Zo blauw als zijn ogen, dat was de kleur van het meer. Zou het ook zo koud zijn als zijn blik? Een briesje deed zijn sluike haar wapperen. De lokken die altijd voor zijn ogen hingen als tralies waaide weg. Het meisje bij het meer was op gestaan. Langzaam kwam ze dichterbij. Kil keek hij onbeschaamd naar haar. Ze was vrolijk, maar ook onzeker. Hij zag het want ze twijfelde. Scorpi trok een wenkbrauw op. Wat wilde ze van hem? Het vreemde meisje hoorde bang voor hem te zijn. Ze hoorde te rillen en te huiveren voor zijn blik. Gillen voor zijn vertoning of hem gewoon dom weg negeren omdat hij haar aanwezigheid niet waard was. Wie was dit meisje die dacht dichter bij te kunnen komen? Scopri beet op zijn wang. Hij snapte haar niet. Hij snapte haar hele houding niet.
'Hoi,' klonk de kinderstem in hem. De stem die hij haatte. Ja ook dat haatte hij. Zo kinderlijk nog, het paste niet bij zijn koude ondertoon, het paste niet bij zijn karakter. En toch had hij het. Zonder het zelf te merken sloeg een ijskoude wind langs zijn gezicht. De jongen twijfelde wat hij moest doen. Normaal twijfelde hij nooit. Scorpi had altijd wel een weerwoord klaar staan, een scherpe tong die uithaalde of een kwetsende opmerking om de ander te laten zien wat hij werkelijk was. Geen klein jongetje die niks in zijn eentje kon. Het meisje zag er goed uit. Goed qua verzorgd. De gezonde kleur huid, vrolijke ogen en glanzend haar. Scorpi wist het. Scorpi had het kunnen weten zonder haar echt te hoeven zien. Dit meisje had geen honger gekend. Niet de pijn als de wereld tegen je aan schopte en je moest terug vechten. Een doodnormaal meisje, zoals iedereen op de school waar hij nu zat. Een dood normaal meisje..

'Wat wil je?' Vroeg hij bot. Scopri had nog nooit met een meisje gepraat. Niet echt. Alleen de huisvrouwen en dienstmeisjes van díe man hadden ooit wat gezegd. Maar dat was alleen maar een snauw als hij in de wegliep, geroddel dat hij meer betaald kreeg zonder de vuile klusjes op te knappen of een vloek wanneer ze hem weer een klap verkochte. Maar nu was hij ouder. Nu had hij wat hij wilde. Aan zijn hals hing de zwarte ketting. Het vale shirt dat hij droeg verborg de pentagram die aan de ketting hing. Aceton was er met goude letters ingekerfd. De naam van de man en nu droeg hij de naam. Scorpi Aceton, zijn enige erfgenaam.

[bwah Scorpi is lastig xD]

Bijna was Donova achteruit gedeinsd, maar ze hield zich in. Hoe bedoelde hij wat ze van hem wou? Hij was achter haar gaan staan, niet zij! Ze keek hem verontwaardigd aan, niet echt bang voor zijn verschijning. Ze had gelijk gehad. Aan zijn stem te horen was hij inderdaad niet veel ouder dan haar. Maar waarom deed hij dan zo? Ze snapte het niet. Ze snapte eigenlijk niemand, zelfs zichzelf niet. Waar kwam het idee ook alweer vandaan om haar oude kleren te vervangen voor een totaal nieuwe look? Ze was maar twaalf jaar. Ze was aan het begin van haar tienerleven. Veranderingen hoorden pas op je vijftiende of zo, niet op je twaalfde. Aarzelend keek ze hem aan, niet goed wetend wa ze op zijn woorden moest zeggen. Hij had ergens best wel een beangstigende indruk, alleen ging die niet goed over op Donova. Donova was dan ook niet het type dat gauw bang werd, hoe erg de poging tot intimidatie van de ander dan ook was. 'Ik weet niet. Wat wil jij? Jij bent immers naderbij me gekomen,' zei ze zachtjes, hem terecht wijzend op zijn eigen woorden. Hij had immers de stap richting haar gedaan. Vond hij het dan ook zo raar als zij zich dan naar hem zou draaien? Ze keek hem rustig aan, het kinderlijke even verdwijnend in haar ogen. Als ze zich nu als een kind zou gedragen in zijn buurt, zou hij alleen maar geïrriteerd worden. Trouwens, ze kon soms kinderlijk doen, maar eigenlijk was ze best wel op de weg naar het volwassen worden. Ze keek hem een beetje onzeker aan. 'En vrienden worden,' zei ze er zachtjes achteraan, waarna ze even naar de grond keek, proberend haar verlegenheid voor de jongen te verbergen. Contact met jongens was hetzelfde voor haar als contact met een stuk of vijftig vreemde mensen, wachtend tot zij zou zingen tot hun. Zo voelde het, ongeveer. Ze keek naar hem. Ze zag zijn ogen nu beter. Blauw. Blauw als de zee. Blauw als de oceaan. Blauw als... de hemel. Ander kleur blauw dan haar ogen. Ander kleur blauw dan haar haren.

Donova liet haar verlegen houding een beetje zakken en dat maakte plaats voor een meer zelfverzekerde houding, maar zeker geen arrogante. Nee, een arrogante houding zou je bij haar nooit kunnen vinden. Aan arrogant zijn had je niks. Ze keek rustig naar hem en probeerde ondertussen de woorden te zoeken om iets meer te zeggen. Hij had onterecht bot gereageerd, maar eigenlijk kon ze het hem nauwelijks kwalijk nemen. Hij was ook maar een jongen, verzeild geraakt in deze wereld. Niemand waarschuwde je van te voren dat je leven zo zou veranderen. En ze kende natuurlijk zijn verleden niet. Misschien speelde dat ook een rol. Ze deed een paar stappen achteruit en ging weer zitten. 'Als je maar weet dat ik het goed vind als je bij me komt zitten,' mompelde ze zachtjes, maar met een vriendelijke glimlach.

- En Donova is cute [^^] -

Het meisje had weer zo'n vreemde niet kennende blik in haar ogen. Zo'n blik die een dienstmeid had gehad toen ze werd ontslagen. Haar stem was omhoog geschoten, dat had hij gehoord want hij was verstopt achter de gordijnen. Scorpi moest de planten water geven toen de dienstmeid was binnengestormd. Via een gaatje in het gordijn had hij haar gezien. Ze had een vreemde blik in haar ogen die de jongen niet kon plaatsen. En nu had dat meisje ook zo'n blik. Scorpi had de dienstmeid nooit meer gezien in het huis noch erbuiten. Hij vroeg niet naar haar, hij mocht haar niet, maar hij wist wel dat er drie opties waren. Ze was ontslagen, ze was dood of ze was weggegaan op eigen initatief. Het huis bevatte best wat oudere vrouwen. Vrouwen met rimpels die net bergen waren in hun gezicht. Door dee dikke wallen onder hun ogen leken ze altijd moe. De hangende wangen maakte hun gezicht slap en lang. Scorpi haatte hen ook. Want een voor een verdwenen ze uit zijn leven.
Scorpi was pas zeven geweest toen hij dat grote huis in kwam. Niet wetend wat er van hem verwacht was. Wat hij moest doen. Op straat bestonden er een paar regels. Een van die regels was dat niets voor niks was. Voor eten moesten je betalen of anders stelen. Voor respect moest je werken of afdwingen. Het huis waarin hij beland was was groot, de spullen waren duur en het personeel rende door de gangen als gedressuurde mieren. Hoe moest hij in hemels naam zoiets groots terug betalen? De jongen haatte het om in de schuld te staan bij iemand en hij wilde het snel afhandelen. Aceton was het ermee eens want de volgende dag had hij al blaren op zijn handen van het werk. Een oude vrouw kwam die avond met verband en een naald. Ze prikte de opgeblazen velletje door om daarna het verband gedoopt in water om zijn handen te wikkelen. Ze stopte hem in bed en bleef bij hem tot hij in slaap was gevallen.
In het huis bleken er nog meer van zulke vrouwen te zijn. Vrouwen die hem iets warms gaven in de winter en hem verzorgde wanneer hij ziek was. De jongen kreeg altijd een brandend gevoel in zijn binnenste. Het sluimerde en het voelde prettig. Maar elke keer als hij weer alleen was in het grote huis. Was het vuur in hem gedoofd door de schreeuwen en bevroren door die blikken.

'Ik kwam niet dichter bij jou,' antwoordde hij sceptisch hij legde de nadruk op het woordje jou, 'ik kwam dichter bij het meer.' Hij snoof alsof het meisje iets doms had gezegd. Scorpi snapte haar niet. Ze was zo wisselvallig als het weer. Eerst onzeker, toen die vreemde blik die hij niet kende, daarna twijfelend en nu rustig. Hoe kon iemand zoveel emoties in nog geen uur laten zien? Speelde ze een spelletje met hem? Hij wist dat verdriet, woede en schreeuwen vaak goed gingen met elkaar. Kil en koel ook. Maar die emoties die het meisje liet zien. Het verwarde hem, waarom was ze zo open met haar gevoelens? Dunne wenkbrauwen zakte naar beneden tot een frons. Hij wilde zijn blik afwenden om de emoties niet te zien maar dan kwam hij zwak over. Dus hij bleef terugkijken.
Diezelfde wenkbrauwen sprongen verbaasd omhoog. De onzekere stem sprak een niet begrijpend zinnetje. Alsof ze chinees tegen hem praatte. Hij kende de woorden die ze uitsprak maar de betekenis was niet helemaal helder. Wilde ze vrienden worden? Vrienden als elkaar rugdekking geven tijden een dieftsal? Vrienden als eten delen? Of vrienden die voor elkaar opkwamen om elkaar sterker te maken? Scorpi gromde wat overstaanbaars binnensmonds. Waarom moest dat meisje zo vaag doen? Gelukkig ging ze weer zitten. Minachtend keek hij haar aan, had ze hem nou net toestemming geven om aan het meer te zitten? Scorpi had zin om te vloeken en te tieren naar het meisje en haar te dwingen duidelijk te zijn. Nukkig liep hij langs de rand van het meer. Vijf meter van het meisje af plofde hij neer. Zijn hand graaide naar een steen en gooide die het meer in. Zijn spiegelbeeld verdween in de rimpeling.

De rimpeling in het water verdween. Het werd weer een spiegelglad meer alsof niemand het ooit had aangeraakt. Het wateroppervlak toonde zijn spiegelbeeld. Het sluike zwarte haar dat voor zijn ogen hing, de blauwe gloed die er fel tussen scheen alsof zijn ogen licht gaven. De fragile schouders die paste bij de rest van zijn lichaam.. Dat was alleen maar het uiterlijk. Scorpi zag veel meer, zo veel meer. De jongen probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk een onverschillige, koele, koude houding aan te nemen. Om andere af te stoten. Niemand was te vertrouwen, ze deden je alleen maar zeer. Maar iedereen zag het, hij ook. De pijn was voelbaar en zijn ogen weerspeigelde de eenzaamheid en zijn hart bewaarde zijn verleden. Scorpi beet gefrustreerd op zijn lip. De zoutige smaak van bloed spoelde zijn mond. Hij haatte zijn spiegelbeeld, hij haatte zichzelf omdat hij nooit voor zichzelf was opgekomen totdat hij de kracht vond om Aceton te vermoorden. De hond die zijn meester bijt na zoveel slaag. Scorpi haatte de man, er waren maar twee dingen waarvoor hij hem dankbaar was. Zijn naam op zijn testament en het leren om Duistere magie te gebruiken die op Shadra gewoonlijk was. Zoals verwacht was Aceton niet erg geliefd. Niet gek ook, die man was vreselijk en zeurde vreselijk over zijn dochter die geen zoon was en geen zoon had. Dat kwam voor Scorpi goed uit. De jongen likte langs zijn lippen. Het was goed dat Aceton dood was. Nu was er een nieuwe meester, een jonge maar hij was van plan om alles terug te pakken wat de wereld van hem had afgenomen.
Opnieuw keek Scorpi naar zijn spiegelbeeld. De jongen die hij zag was slechts een masker. Een masker die hij moest breken. Kort werd hij uit zijn eigen gedachten gehaald. Het water rimpelde, maar hij bewoog niet. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar het meisje, zag hij. Tranen? Scorpi fronsde zijn wenkbrauwen, waarom huilde ze? Had ze een reden om te huilen? Misschien kon ze er niet tegen als iemand bot, gemeen of kortaf tegen haar deed. Schuldig voelde hij zich er niet om. Daar werd ze hard van, als een zacht donsen eendje redde je het niet op deze wereld dat had hij wel geweten. Toch een beetje nieuwsgierigheid diep verstop boog hij wat voorover om haar beter te bekijken. Toen ze weer in beweging kwam ging hij ook normaal zitten. Ze friemelde wat aan haar nagels, was ze weer nerveus?
Scorpi wuifde de verontschuldigingen weg. 'Wie zegt dat ik kwaad was? Zo ben ik gewoon.' Merkte hij er iets milder op. Hij had geen zin in een huilbui. Dat had hij al genoeg gehad en gehoord. En hij werd er ziek van. 'Scorpio Aceton.' Zei hij terwijl hij op het droge ging zitten. 'Maar ik gebruik de naam Scorpi.' De jongen tikte met zijn vinger in het water. Hij hoefde zijn spiegelbeeld niet te zien. Wat hij zag klopte niet, en wat niet klopte bestond niet. Het stille meer werd gitzwart.

Scorpi keek zonder iets te zeggen naar Donova. Ze deed ongeveer hetzelfde als hij deed, maar dan met een andere kracht. Het water rees omhoog, maar niet omdat het water het zelf deed. Licht verbaasd dat het meisje misschien ook van Puffoon kwam keek hij haar aan, al hield hij zijn verbazing voor zich. Het enige wat hij liet zien was een opgetrokken wenkbrauw terwijl het meisje geforceerd glimlachte. De jongen haalde zijn schouders op. Hem kon het niet schelen of ze zijn idee vervormde en haar eigen maakte. Het was zo vaak gebeurd dat kinderen uit de straten van Puffoon zijn ideen stalen als ze slim probeerde te zijn of om indruk te maken. Het maakte Scorpi niet uit. Als hij écht iets voor zichzelf hield deed hij zijn mond niet eens open om erover te praten.
Hij liet zich achterover vallen in het gras. De sprietjes kriebelde in zijn nek. Hij zuchtte vermoeid en sloot zijn ogen. In het duister probeerde hij te bedenken wat hij moest doen. Alleen de geluiden van vogels en ritselende bladeren zeiden hem nog dat het dag was. Dit was zijn eerste gesprek met iemand die zonder een snauw verliep. Het voelde nogal vreemd aan, de jongen wist dat hij degene was die nu bot en kortaf deed. Wilde hij Donova kwetsen or irriteren om die bekende snauw te horen? Of was hij gewoon zo en kende hij niet anders? Scorpi wist bijna zeker dat het van allebei een beetje was. Alleen leek dit meisje niet snel te snauwen, of ze kwam gewoon heel onschuldig over. In ieder geval was het meisje met de twee staarten niet helmaal zuiver. Waarom moest ze anders huilen om niets? Iedereen heeft zo'n problemen, de een is alleen beter in het verbergen dan andere.

Zijn vingers speelde met een sprietje toen hij zachtjes een vraag werd gemompeld. Bijna automatisch zakten zijn wenkbrauwen als een baksteen naar beneden. Hij had geen hekel aan Donova, nog niet. Hij vond haar ook nog niet aardig. Hij vond haar moeilijk in te schatten, haar emoties waren net als het weer. Onvoorspelbaar. Tijdens het hele gesprek probeerde Scorpi het meisje een beetje te peilen, hoe ze was en of hij iets aan haar had. Maar het was alsof hij door een dikke mistbank keek, starend naar een zwarte vlek. Donova, je stelt zulke lastige, irritante vragen die jouw niet aangaan, dacht Scorpi in zichzelf. Alleen omdat hij geen zin had om haar te laten huilen, en geen zin had in een snauw hield hij die gedachten binnen.
'Als ik ja zei, wat veranderd er dan aan mijn situatie? Niks, dus waarom vraag je het?' Gromde hij op een toch licht geergerde toon.

I want to love the glaringly bright world that shattered in the distance and vanished. Hide your dreams in your eyes until tears come falling onto your sullied heart. De zachte stem overstemde nauwelijks de ruizende wind. De regendruppels sloegen hard tegen zijn gevoeloze wangen. De kleren die hij droeg hielden de warmte al lang niet meer binnen. Doorweekt plakte de kleren aan zijn lijf. Het sluike zwarte haar hing langs zijn gezicht. De verwilderde lokken kleefde aan zijn gezicht. Met gesloten ogen liet hij de regen op zich neerdalen. De druppels gleden langs zijn hals naar beneden, in zijn kleren. Andere gleden langs zijn vingers en kleurde roze. De roze rode druppels waste het bloed van zijn handen. Lieten de blauwe steen aan zijn ketting schitteren.
The trap known as Dreams, lures us toward the flames. No scream of any sort will be heard by the merciless Gods above the Heavens. Wat heb ik gedaan? Hij had zin om te schreeuwen, te lachen en te huilen. In plaats daarvan zong hij dat ene liedje wat hij altijd zong. Nooit in het huis, nee de dienstmeisjes snauwde alleen maar dat hij zich moest concentreren op zijn werk. Dit was het enige wat hem een beetje troost gaf in de donkerste dagen van zijn leven. Een klein schamper lachje speelde rond zijn lippen. Dat schampere lachje dat hij altijd had wanneer hij zong. Scorpi kon niet geloven dat hij zo'n zwakke plek had. Een klein jongetje dat zong, hij kon iedereen al horen lachen en denken. Moet dat Scorpio zijn? Ik wist niet dat hij zo was, is hij vaker zo? Het is net een klein jongetje! Hij wilde geen kein jongetje zijn. Niet schattig maar gevreesd. Niet lief maar gehaat. Het was niet omdat hij harteloos was, het was gewoon veel veiliger. Waar je van hield kon kapot gemaakt worden of weggenomen. De woorden rolde over zijn lippen zonder dat hij er erg in had. De kleine jongen stond op. Hij strompelde verder het bos in waar hij in was gevlucht. Langzaam omhelsde de duisternis hem tot hij er geheel in verdwenen was. De wind was gestopt en de wolken stopten met huilen. Zacht hoorde je nog een paar zinnen tussen de bomen door: Lets become firewood that has been burnt until we're hollow. And burn up the sky till it's no more. Lacrimosa, I want to fearlessly love the blood-soaked world that I was born in.

Scorpi opende zijn ogen. Het felle licht van de zon scheen in zijn ogen. Met vernauwde ogen zag hij Donova opstaan. Verbaast maar stil keek hij haar aan. Vaagjes had hij haar stem gehoord tijdens zijn ''flashback'' naar vroeger. Hij had niet gereageerd. Ze had gelijk in wat ze dacht, hij wilde geen hulp maar ergens was hij ook niet tevreden met hoe hij nu leefde. Scorpi snapte dat kind simpelweg niet. Waarom wilde ze hem helpen? Hij was bot en kil tegen haar en ze kende hem nauwelijks een uur. 'Rather than being forgiven, forgive and have faith. Count the number of lachrymose days left of this tarnished earth.' Mompelde hij meer in zichzelf dan naar Donova. 'Waarom wil je me zo graag helpen? Wat win jij ermee?' Vroeg Scorpi luider dan hij bedoeld had. Afwachtend staarde hij haar aan.

[ Meh ik wou lacrimosa in mijn post (AA) Linkje mocht je willen luisteren :3

Edit: Wie was jij op WC O.o]

'Dan ben je zeker meer dan vijf jaar te laat mee,' smaalde hij. Ondanks dat werd er een smeulent kooltje van nieuwsgierigheid in hem aangewakkerd. Was dat de reden waarom ze moest huilen? Voelde ze zich op een vreemde manier verbonden met hem omdat ze allebei een slechte jeugd hadden? Hoe naief kon ze zijn, dat ze iets gemeen hadden was slechts een wonder te noemen. Zij kon onmogelijk snappen wat hij had doorgemaakt, dat kon niemand. Zo kon hij haar niet begrijpen, met wat ze ook had doorgemaakt. Het irriteerde hem dat Donova beter was in het verbergen van haar verleden dan hij, bij hem leek zijn verleden als een soort zwarte vloeistof uit zijn opgetrokken muur te vloeien. De jongen zag meteen dat ze zich anders gedroeg. Kleine dingen. Ze keek hem niet meer zo lang aan als eerst. In ieder geval leert ze snel wat ze wel en niet moet doen, dacht Scorpi. Zoals gewoonlijk sprong er een wenkbrauw een beetje spottend omhoog. Ze mocht hem omdat ze haar stiefmoeder niet mocht? Daar zat dus totaal geen logica in. Als hij iemand haatte betekende dat niet dat hij automatisch de hele wereld aardig en lief vond. Donova sprak het uit alsof het het normaalste was van de wereld. Heel diep in hem voelde hij spijt voor het meisje dat ze een akelige stiefmoeder had. Maar hij liet geen woord over zijn lipen rollen. Bij dit meisje had hij echt het gevoel dat hij van de ene kant naar de andere werd getrokken. Wat ze zei, hoe ze deed. Het klopte niet, die dingen paste niet bij elkaar. Ze zegt dat ze haar stiefmoeder haat maar het enige wat ze doet is lachen en knipogen. Het zou Scorpi niks verbazen dat ze alleen zo deed omdat ze er onbezorgd uit wilde zien.
Zo te zien was de neiging om weg te gaan onderdrukt. Ergens vond hij het jammer dat hij geen rust had maar hij zag hier ook wel kansen in. Donova was, zoals hij het zag, zacht aangelegd. Ze dacht dat ze hem snapte, kon begrijpen omdat ze een stomme stiefmoeder had. Maar begrijpen deed ze helemaal niet. De make-up die glinsterde in de zon maakte haar tot een van die meisjes die hij op straat altijd zag. Goed verzorgd, nooit honger en ze zagen je niet eens zitten. Zulke mensen die een dikke bril op hun neus hadden waardoor ze alleen het goede zien en hun eigen leven. Slechte dingen? Nee zo ver reikte hun blik niet eens.
'Mensen.' Mompelde hij spottend. 'Mensen zijn arrogant en egoistisch geboren. Geef een vriend een miljoen euro om zijn beste vriend te verklikken en hij doet het. Mensen zijn zo zwak. We zijn hebberig en als we het juiste stukje ''vlees'' voor onze neus krijgen kan de rest ons niks meer schelen.' Hij glimlachte naar Donova. Bitter en vreugdeloos zoals een jongetje van 13 die de zwarte kant van de wereld al had gezien.

Scorpi stond op. Een zwarte vogel kraaide en streek neer op zijn schouder. Haast teder streek hij over haar veren. Onverwachts pakte hij haar hand en trok haar zonder moeite omhoog. Scorpi glimlachte met zijn ogen gesloten. Bijna een charmant vorlijk glimlachje. 'Dit is Casmara, mijn kraai,' zijn kraai kraaide een begroeting. 'Laat ik het maar proberen. Misschien kunnen we vrienden worden.' Hij bleef glimlachen, maar onder zijn oogleden lachte zijn ogen niet mee.

Donova schoot in de lach. 'Sorry, vijf jaar geleden zat ik nog opgesloten in mijn kamer,' zei ze, met glinsterende ogen. Ze beet op haar lip om haar pret verder niet door te zetten. Misschien vond Scorpi dit juist irritant. Ze keek naar het water en fantaseerde dat ze erin kon zwemmen. Dat kon ze ook, maar dat ze erin leefde. Adem kon halen zonder dat ze steeds omhoog moest komen en alles kon eten wat ze maar wou. Bij haar stiefmoeder was het altijd een regel geweest om alles op te eten wat je op je bord kreeg. Volgens Donova schepte Mandy gewoon expres te veel bij haar op, zodat ze het echt bijna niet op kreeg. En daar ging haar filmpje voor die avond dan, dan moest ze vroeg naar bed. Stom mens. Ja, ze was blij dat ze ervan verlost was, maar spoedig zouden ze haar ergens komen zoeken en haar vinden. Haar vader zou dat misschien doen, Mandy niet. En als Mandy tegen haar vader inging, dan was het nog maar de vraag of haar vader haar zou komen opzoeken. Haar vader was zo naïef tegenover Mandy. Hij geloofde alles wat ze zei, evenals ze geen gelijk had. Daarom had Donova ook al zo vaak straf gekregen. Niet dat haar dat iets kon schelen. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan mezelf niet indenken dat ik zoiets zou doen. Iemand verklikken voor een miljoen,' zei ze en ze keek hem aan, ook een glimlach op haar gezicht, wetend dat ze nu heel naïef op hem overkwam. 'Maar Mandy wel,' zei ze zachtjes en ze keek naar het water. Ze schrok van de hand van Scorpi. Gewillig liet ze zich omhoog trekken en keek naar de kraai. 'Oh, wauw,' zei ze zachtjes en voorzichtig, kijkend naar Scorpi met een soort vraag om toestemming, streek haar vinger over een vleugel, terwijl ze hoopte dat de kraai, Casmara, niet boos zou reageren. Dit bleek in elk geval nog niet zo te zijn en ze keek weer naar Scorpi. 'Ja, misschien wel,' zei ze en ze glimlachte terug naar hem. In tegenstelling tot Scorpi's ogen, lachten haar ogen wel mee. Maar dat was eigenlijk gewoon heel normaal voor haar. Ze richtte haar aandacht weer op de kraai en aaide het een tweede keer.

Plots voelde ze een paar steken in haar rug. Niet dat soort steken dat iemand naar haar keek, maar echte, pijnlijke steken. Ze sloot haar ogen heel even, terwijl haar vinger zachte kringen over Casmara's veren maakte. Het waren de diepe snijwonden die zij zichzelf had toegebracht. Mandy had nooit geweten dat er een keukenmes, een groot vleesmes, ontbrak in haar keuken. Of ze had het wel ontdekt en had het gewoon gelaten voor wat het was. Zo gek was dat mens wel. Het vleesmes was lang genoeg voor Donova om tot aan haar onderrug te komen als ze het al op haar rug hield. Snijwonden maken, van die hele diepe, daar hoefde ze alleen maar een beetje druk voor te geven aan het handvat. En dat was haar gelukt ook. Ze had het wel moeten betalen om haar rug niet meer bloot te moeten geven, maar als dat alleen al de prijs was, dan had ze er vrede mee. Het was een soort opluchting en ontsnapping geweest om zichzelf zo erg te verwonden. Ze had de hoop opgegeven om een klein adertje te vinden die zo breekbaar was dat er veel bloed uitkwam, waardoor ze zou leeglopen. Dus ja, ze had ook een duistere kant. Alleen toonde zij die nooit. Want niemand mocht erachter komen. En als iemand het zag, verzon ze wel iets. Gekrabd door een kat. Alhoewel, daar waren de wonden echt heel diep voor. Een diepe, rode snee. Ze keek naar Scorpi en verdrong haar gedachten, alsof Scorpi ze zou kunnen lezen. 'Het is een mooie kraai,' zei ze, als een soort compliment.

- Whoot, zie je vraag nu pas! Ik was op WC Shadowrose en zo... Sorry voor het niet beantwoorden op mijn vorige post, duizend maal excuus *gaat op de grond zitten voor voeten * -