Het was laat op de avond. Fonkelende sterren schenen hoog in de heldere avond lucht boven het kasteel. Verscheidende ramen werden verlicht door een warm tint van kaarsen of een haardvuur. Maar een plek in het kasteel was donker. Enkel verlicht door die fonkelende sterren en de halve maan door de hoge smalle ramen. Een verlaten plaatst op dit uur. Zonde eigenlijk. Het zwembad van de magische school was het prachtigst op dit moment. Glinsterende weerspiegelingen op een kalm wateroppervlak, omringt door nachtelijke schaduwen. Er was geen ziel te bekennen om deze schoonheid te aanschouwen... toch?

Een deur openende en viel krakend weer dicht. Blote voetstappen op de tegels en een kleine lichtbron die schaduwen in de zwemzaal wegjaagde. De schooldokter was binnen gekomen. Gekleed in een blauwe badkleding en een handdoek rond haar middel. Een diepe zucht verliet haar opengesperde neusgaten en ze kneep haar lippen kil op elkaar. De lichtbron was afkomstig van een kleine magische bol van water. Midden in de bol bevond zich een aller minuscuuls kleine bolletje novaans kristal. Niet eens genoeg om je bij te schijnen tijdens een van je nachtelijke leessessies van je laatste spannende ontdekking uit de bibliotheek. Maar het water dat zacht om het kristal kolkte vergrote dit aanzienlijk en zorgde voor een sereen blauw schijnsel in het zwembad. De lichtbron volgde elke beweging van de blonde vrouw en liet in een flits enkele ijzige schubben opschijnen toen een kleine draak voorbij schoot.
Meds; Een kleine ijsdraak die Yvaine nu al meer dan een jaar in bezit had. Een geschenk van de kerstboom in oaks field. Hij was eindelijk oud genoeg om mee te nemen. Niemand op school, behalve haar dochtertje natuurlijk, had van zijn bestaan af geweten. Zelfs haar assistente niet. Hij had veilig zijn eerste jaar in haar persoonlijke vertrekken op kunnen groeien, waar ze hem gecontroleerd kon begeleiden. Het diertje was verknocht aan haar, verassend genoeg. Gezien de vrouw immers zo kil kon zijn. IJzig kon je zelf zeggen. Maar goed, Meds was tenslotte een ijsdraak…

Het diertje dook direct in het stille water terwijl Yvaine haar handdoek van zich af liet glijden en deze keurig op een bankje drappeerde. Ze was blij dat er nu niemand was. Dat was ook de reden waarom de blondine zo laat nog ging zwemmen. Maar deze avond was een speciale. Eentje waarop ze zich altijd extra eenzaam voelde. Hij was vervuld met herinneringen van twee jongen meiden die elkaar plagend het zwembad in duwde. Wedstrijdjes in het water, wie was deze keer de snelste of wie kon haar adem het langste in houden. Het was inmiddels jaren geleden maar het waren herinneringen die ze koesterde en die ze goed achter slot en grendel bewaarde in haar hoofd. Die waren voor niemand anders dan haarzelf. Elaine was haar beste vriendin geweest. En bij die gedachte knipte ze vel in haar vingers wat een echo door de lege zaal veroorzaakte. Alsof ze zichzelf corrigeerde. De melancholische siddering in haar ijsblauwe ogen versteende en daar was wederom de arrogante trek in haar gezicht te zien. Ze draaide zich om, zonder twijfel, nam een haast elegante aanloop en dook als een professionele zwemster het water in. Voor een moment was de zaal weer stil en hoorde je enkel het klotsen van het water tegen de kant. De blauwe bol bleef boven het wateroppervlak zweven en zorgde voor een mystiek blauw licht in het water, afgezien van een schaduw die door het water gleed. Enkele seconde later kwam Yvaine weer boven. Haar natte blonde korten lokken plakkend tegen haar schedel. Een slanke hand gleed over haar gezicht, langs haar druipende haar in haar nek om het overtollige water weg te strijken waarna ze in een kalme slag banen begon te zwemmen. In de stilte en rust van alleen haarzelf en de kleine ijsdraak. Precies zoals ze het hebben wilde en precies zoals het was. Of tenminste… daar ging ze vanuit..

Meds the Icedragon:

Swimsuit: