Met een brede glimlach keek hij naar het geitje dat haar kleine horentjes chagrijnig tegen zijn been bonkte. Hij sloeg zijn armen over elkaar en knikte. ‘Gaat verder alles goed met je, kleintje?’ Nica keek op en blaatte even boos. Dat probeerde ze althans, het klonk eerder als een hopeloze poging. Kit hurkte neer en pakte de kop van het dier vast. ‘Als je nou niet zo zeurt, kunnen we ergens gaan zitten en krijg je een dekentje van me, oké?’ Het geitje blaatte nogmaals en liep voor haar baas uit. Kit lachte zacht en liep achter het geitje aan.
Ze groeide snel, maar in haar ogen niet snel genoeg. Vooral de snelheid waarmee haar horentjes groeide, leek haar helemaal niet aan te staan. Hij liep rustig achter het geitje aan en liep kort langs het water om naar zijn eigen spiegelbeeld te kijken. Hij hurkte neer bij het water en liet zijn hand in het ijskoude water glijden.
‘Nica, kom eens hier.’ Het geitje kwam twijfelend naar hem toe lopen en bleef argwanend op een afstandje staan. Kit zuchtte even en wenkte dat het dier dichterbij moest komen. Nica kwam met duidelijke tegenzin naar hem toe en zodra het dier dichtbij genoeg was, schepte hij wat water uit het meer en gooide dat over het dier. Nica bleef doodstil en dat maakte dat hij langzaam op stond. Hij wist dat het dier kwaad was en niet zo een beetje ook. Nog voordat hij helemaal stond, rende het dier op hem af. Ze kwam met haar kop vol in zijn maag terecht. Door de manier waarop hij stond, verloor hij zijn evenwicht en viel hij achterover in het meer. Hij ging maar voor een fractie van een seconde kopje onder, maar kwam toch hoestend boven water. Hij keek verbijsterd naar het geitje en klom toen op de kant.
‘Ik geloof.. Dat ik die verdiende.’ Hij bleef op zijn rug liggen en liet zijn hand even over zijn buik gaan. Hij zuchtte even en keek naar de geit. Het beestje blaatte boos en liep bij haar baas vandaan. Hij glimlachte even en veegde zijn natte haren van zijn gezicht. Hij rilde even en ging rechtop zitten. Zijn ogen werden groot toen er kort een flits voor zijn geestesoog langs schoot en hij greep naar zijn hoofd. ‘Nica.’ Het was een simpele naam, maar de toon was genoeg om het geitje snel terug te krijgen. Het zwarte geitje kwam snel terug lopen en keek haar baas wat angstig aan. Kit fronste en liet zijn hoofd los. Of hij werd weer gek, wat hem op zich niks zou verbazen, of er was iemand die hem ook al opgemerkt had.. Hij hoopte het laatste, hij was niet van plan toe te geven dat hij weer gek werd.

Het was een mooie dag: het zonnetje scheen lekker, het was noch te koud noch te warm. Kortom het was de perfecte dag om buiten te gaan zitten en van een goed boek te genieten. Het liefst was zij op de fiets gestapt en doorgereden totdat het donker werd. Dat was alleen niet mogelijk, aangezien zij op dat moment geen fiets tot haar beschikking had en de mogelijkheid om te verdwalen tamelijk groot was.
En nu zat zij dus vlakbij het stille meer in het gras, slechts gehuld in een elegant, wit jurkje. Normaal gesproken zou zij zoiets nooit aangedaan hebben. Het was iets te verhullend naar haar smaak. Zij had sowieso niet de dunste benen meer en haar rode eczeemplekken in haar eleboogholtes werden als het ware tentoongesteld. Het kleedje was alleen zo beeldig en het zat ook zo lekker luchtig... Bovendien was er toch niemand anders die haar kon zien. Dat dacht zij tenminste, totdat een dof geluid in de verte haar anders vertelde. Haar ogen gleden direct de omgeving af. Tot haar verbazing zag zij iemand in kleren en al op de kant klimmen. Niemand was dus in levensgevaar.  Was het dan nog wel nodig om op diegene af te stappen? Het was inderdaad wel zo aardig, maar misschien zou het ook ietwat opdringerig overkomen. De vijf minuten twijfelen en de twee minuten, die nodig waren om haar spullen bij elkaar te rapen, leverden de nodige vertraging op.
Zodra zij dichterbij was gekomen, viel haar het geitje pas op. Ze constateerde dat dat beestje vast de oorzaak van het hele gebeuren was geweest. Of de jongen was zo onhandig om spontaan het meer in te kunnen struikelen.
'Gaat het een beetje?' Haar stem klonk ongewild vlak, alsof ze het niet meende. Oh god, ze moest het echt gaan oefenen. 'Ik ben dus Yagami. Wat is jouw naam?' voegde zij onhandig eraan toe.

Had hij er heel veel problemen mee nat te worden? Nee, natuurlijk niet. Vond hij het verschrikkelijk om het koud te hebben? Zonder enige twijfel. Hij kon het geitje er echter niet op wijzen, want het dier had enkel gereageerd op zijn stomme actie. Hij moest wel toegeven dat hij het – als hij de kans kreeg het opnieuw te doen – gewoon nog eens zou doen.
Hij bleef op zijn rug liggen toen hij het water uit gekomen was, niet meteen in staat om op te staan. Hij ging pas rechtop zitten toen er een lichtflits voor zijn geestesoog langs schoot en hij greep meteen naar zijn hoofd. Het terug roepen van het geitje was gewoon standaard. Hij wilde niet weten wat hij zou doen als er iets met het dier gebeurde. Soms was hij zelfs bang dat hij terug zou vallen op zijn drankprobleem. Nica bleef wat angstig bij hem staan. Het geitje deed altijd haar best om over te komen als een dier dat nergens bang voor was, maar eigenlijk was het arme ding overal bang voor.
Kit liet zijn hoofd los en fronste even. Midden in zijn gedachte of hij nou gek werd of niet, klonk er een stem: 'Gaat het een beetje?' De stem klonk vlak. Hij keek op en glimlachte even toen hij het meisje zag. Hij knikte kort en stond op. ‘Ik geloof.. Van wel..’ Nica ging half achter hem staan en blaatte kort en zacht. Kit glimlachte even en legde zijn hand op de kop van het beestje. Zijn andere hand bracht hij weer even naar zijn hoofd. Zolang het bij deze ene flits bleef, was er niks aan de hand, bleef het daar niet bij, kon hem dat voor de komende dagen heel wat hoofdpijn opleveren en zo geen hoofdpijn, dan wel een hele hoop stress. Hij had er een hekel aan, puur omdat hij altijd bang was dat het terug kwam.
'Ik ben dus Yagami. Wat is jouw naam?' Kit lachte zacht. Hij knikte. ‘Een beetje nieuwsgierig, hm?’ Hij rilde even kort en boog zijn hoofd iets. ‘Mijn naam is Kit en deze angsthaas hier, is Nica.’ Het geitje kwam achter hem vandaan en blaatte even kort. Mooi, het dier liet zich eindelijk eens zien. Hij wist dat als hij het geitje geen angsthaas genoemd had, ze dat nooit had gedaan.
Hij liet zijn hoofd weer los en zuchtte kort. ‘Geen van ons bijt.’ Hij glimlachte en keek even zijdelings naar het geitje. ‘Geen van ons bijt onbekende, althans.’

Ze liet Kit's woorden even tot haar doordringen. Ze was nooit een echte prater geweest en ze zou er ook nooit een worden. Eerste ontmoetingen bestonden bij haar negen van de tien keer uit een paar niet gemeende vragen, gevolgd door een ongemakkelijke stilte. Een enkele keer -als ze geluk had- kreeg ze het voor elkaar om en normaal gesprek te houden over een van haar interesses.
‘Geen van ons bijt. Geen van ons bijt onbekende, althans.’ Nu moest zij wel wat zeggen. Ze vond dat ze niet langer niets kon zeggen. Niet wetend wat zij haar handen moest laten, sloeg zij die over elkaar heen om vervolgens haar nagels in haar bovenarmen te klauwen. Het deed geen pijn meer. 'Jullie weten beiden mijn naam, dus ik ben toch geen onbekende meer voor jullie, toch?' Haar mondhoeken gingen subtiel omhoog. 'Moet ik nu wegrennen?' Zodra zij die woorden had uitgesproken, had zij er al spijt van. Veel mensen vatten haar sarcasme op als vijandigheid, terwijl zij het nooit zo bedoelde. Tegen mensen die zij niet mocht deed zij eerder koel. Dat was vele malen effectiever.
Haar blik ging nogmaals over Kits gelaat heen. Het eerste wat door haar hoofd heen schoot was de gedachte dat hij nog kou zou vatten met die natte kleren aan. 'Weet je zeker dat je je kleding niet uit wilt trekken?' Nu klonk het net alsof ze hem wilde gaan strippen. 'Om ze te drogen bedoel ik... Ik beheers een klein beetje luchtmagie. Dat kan handig zijn. Je weet wel, je kleding droogt dan wat sneller op.'
Ter demonstratie liet ze een zacht briesje door zijn haar heen gaan. Na afloop stond het overeind. Het was om eerlijk te zijn een komisch gezicht. Niet dat zij er geweldig uit zag met haar haar omhoog.
Ze onderzocht haar spullen voor de tweede keer. Deels om er zeker van te zijn dat ze niets vergeten was en deels om te kijken of er nog iets nuttigs tussen zat. Haar boek, ipod en schetsboek hadden niet meer zoveel nut. 'Heb je toevallig honger?' vroeg zij, toen zij een muesli reep tussen haar boek vandaan haalde. Het zag er niet meer zo mooi uit als twee uur geleden, maar dat betekende niet dat het niet eetbaar was.

[Excuses voor mijn late antwoord :c]

Het was een perfecte kennismaking, niet? Eerst dondert hij het water in en natuurlijk had iemand het gezien.. Hij had er geen problemen mee, maar hij kon zich er wat bij voorstellen als het meisje niet helemaal wist hoe ze zich moest gedragen. Hoe zou hij reageren? Waarschijnlijk zou hij zich doodschrikken en niet weten hoe snel hij bij de ander moest zijn, om daarna te wensen dat hij zich er nooit mee had bemoeid. Iets wat hij deels met zijn tweelingbroer gemeen had.. Al zou Hisashi niet eens de moeite nemen om ervan te schrikken.
Goed, eerst de naam, dan hadden ze dat al gehad. Het was toch niet meer dan normaal gewoon je naam te zeggen? De naam van het zwartje geitje kreeg ze er zomaar bij. ‘Mijn naam is Kit en deze angsthaas hier, is Nica.’ Hij was blij dat het kleine ding reageerde op zijn woorden en achter hem vandaan kwam. Het was wel zo fijn voor het meisje als ze kon zien wat voor een zwart ding achter hem stond. Bovendien was het een heel stuk veiliger, zo had het dier een stuk minder kans om hem in zijn been te prikken met de kleine horentjes. Hoe klein ze ook waren, ze waren niet bepaald zachtzinnig..
‘Geen van ons bijt.’ Hij glimlachte en keek even zijdelings naar het geitje. ‘Geen van ons bijt onbekende, althans.’ Het meisje sloeg haar armen over elkaar en hij zag hoe ze haar nagels in haar bovenarm zette. Hij keek er even zwijgend naar, maar keek op toen het meisje vroeg: 'Jullie weten beiden mijn naam, dus ik ben toch geen onbekende meer voor jullie, toch?' Kit knikte langzaam. ‘Weten wie iemand is en kennen, zijn twee verschillende dingen. Ik ken je nog niet, dus ben je nog een onbekende.’ Er klonk een plagende toon door zijn stem. Hij kende zo een aantal mensen die knetter gek werden van dit soort opmerkingen. Vooral als ze uit zijn mond kwamen. Hisashi en Leylya hadden het prima met elkaar kunnen vinden als zijn tweelingbroer de tijd had genomen het meisje te leren kennen voor ze was gestorven. Als je het zo mocht noemen. Hij hoopte maar dat Yagami er niet al te veel problemen mee had.
Haar mondhoeken bewogen subtiel omhoog, voordat ze verder ging: 'Moet ik nu wegrennen?' Kit glimlachte breed en binnen tien seconde begon hij zacht te lachen. Hij knikte kort. ‘Als je je zo bedreigd voelt, zal ik je niet tegenhouden.’ Hij keek even naar het geitje en glimlachte. ‘Ik denk alleen dat zij eerder zal rennen dan jij.’ Hij keek met twinkelende ogen naar het meisje. ‘En ik beet geen mensen zonder aanleiding.’ Nica blaatte zachtjes en liep achter Kit langs naar zijn andere zijkant en bleef daar naar het meisje kijken, alsof het dier door Yagami heen wilde kijken.
'Weet je zeker dat je je kleding niet uit wilt trekken?' Vroeg het meisje nadat ze hem nog eens bekeken had. Kit keek haar met opgetrokken wenkbrauwen en een grijns aan, maar zei niks, kreeg er niet eens de tijd voor. 'Om ze te drogen bedoel ik... Ik beheers een klein beetje luchtmagie. Dat kan handig zijn. Je weet wel, je kleding droogt dan wat sneller op.' Hij voelde vlak daarna een klein briesje door zijn haren en sloot even zijn ogen, terwijl hij zacht zei: ‘Ik geloof je echt wel.’ Hij opende zijn ogen en keek naar het meisje. Hij was zich bewust van zijn haren, maar deed niet veel moeite er wat aan te veranderen.
Yagami begon door haar spullen te zoeken en vroeg na een tijdje: 'Heb je toevallig honger?' Kit keek haar even met een frons aan. Meende ze die nou? Ze kende zijn naam en was al bereid hem iets te eten te geven? Zoveel mensen kwam je niet meer tegen die daartoe in staat waren, of hij kwam altijd de verkeerde tegen. Een glimlach verscheen rond zijn lippen en hij boog zijn hoofd licht. ‘Dankjewel, maar het is van jou. Je zal het niet voor niets bij je hebben. Eet het zelf op tegen de tijd dat jij honger hebt.’ Hij keek het meisje glimlachend aan en liet zijn hand op de kop van het geitje rusten. Hij zweeg even, waarna hij zijn shirt uittrok. Hij keek het meisje twijfelend aan, wetend dat er krassen en littekens op zijn borst te zien waren. Sommige waren van Nica. Hij moest het dier zo vaak optillen terwijl het ding zwaar tegenstribbelde, dat de horens krassen achter lieten. Andere waren echter van de tijd nadat hij en zijn tweelingbroer uit elkaar waren gegaan. Kwaad door alles wat er gebeurd was, was hij gaan drinken en was hij steeds bewuster geworden van zijn wraakgevoelens. Er zou een dag komen dat hij de jongens die zich zijn vrienden genoemd hadden, zouden boeten voor wat ze zijn geliefde Leylya aan gedaan hadden. Bij die gedachte waren alleen een hele hoop problemen gekomen. Hij was zich anders gaan gedragen en tot op de dag dat hij gestopt was met drinken, had hij elke dag wel in de problemen gezeten.

‘Weten wie iemand is en kennen, zijn twee verschillende dingen. Ik ken je nog niet, dus ben je nog een onbekende.’  Die opmerking deed haar verdacht veel aan iemand denken: Erik, een jongen van haar thuisplaneet. Ondanks dat hij twee klassen hoger dan haar zat, had hij er geen problemen mee gehad om met haar te praten. Velen deden hem af als een rare en vermeden hem daarom. Maar als je met hem in een echt gesprek raakte, zou je er achter komen dat hij beter was dan de meeste mensen die je kende of ooit zou leren kennen. Hij liet iedereen in zijn normen en waarden en accepteerde je zoals je was. Aan de andere kant was hij soms wel eens betweterig en genoot hij intens van verhitte discussies. Zo was zij dikwijls in discussies met hem geraakt over dingen waar de gemiddelde mens nooit op gekomen zou zijn.
Yagami zei het eerste wat er in haar opkwam: ''En wat maakt een persoon dan jouw vriend? Wat maakt dan het verschil tussen een kennis en een vriend?'' Haar stem was niets meer dan een zachte fluister, meedeinend op de wind. Voor de eerste keer kijk ze hem recht in de ogen aan. Het was niet eens wat ze vaak deed.
Ze probeerde haastig haar laatste opmerking te verbloemen. Zulke dingen kon je beter niet zeggen tijdens een kennismaking. ''Nou... dan ren ik toch samen met Nica weg van jou?''
Haar blik was inmiddels weer strak op een willekeurig plek in het landschap gericht. Dat was veel veiliger.
Kits antwoord was beleefd en totaal niet onverwachts. ‘Dankjewel, maar het is van jou. Je zal het niet voor niets bij je hebben. Eet het zelf op tegen de tijd dat jij honger hebt.’ Eigenlijk moest zij het toch al kwijt. Ze wist niet eens waarom ze het ooit meegenomen had. In zulke snacks zaten veel te veel suiker. ''Je weet wat ze zeggen, toch? Het oog wilt meer dan de maag. Neem het alsjeblieft aan...'' Om haar woorden kracht bij te zetten, drukte zij de muesli reep in zijn hand en sloot zijn vingers om de reep heen. ''...Anders zou ik me verschrikkelijk schuldig voelen.'' Zijn hand voelde zelfs toen warm aan onder haar vingers. Niet dat het een grote verrassing was. Een combinatie van nooit warm genoeg kleden, een slechte doorbloeding en altijd haar kamerraam opendoen voor de frisse lucht hadden haar chronisch koude handen en voeten opgeleverd.
Voor haar gevoel trok hij iets te plotseling zijn shirt uit. Hij had haar wel mogen waarschuwen. Zo subtiel mogelijk wendde zij haar gezicht af. Dat was wel zo beschaaft. Niemand werd er blij van als je halfnaakt bekeken werd. Toegegeven, ze was ook wel preutser dan de meeste mensen.
Uiteindelijk moest ze haar hoofd weer een kwartslag draaien. Met iemand in gesprek raken zonder in elkaars richting te kijken, was helemaal niet te doen. Ongewild trokken de verwondingen op zijn borst haar aandacht. Het was te aanwezig om het te negeren. Het eerste wat in haar opkwam was automutilatie.
Het woord was voor haar een redelijk groot deel van haar leven geworden. Zij had het gedaan, weliswaar niet een lange periode, maar lang genoeg om te weten hoe het was. Een paar van haar vrienden vonden of vinden -nog steeds- een manier om hun gevoelens te uiten erin. Om eerlijk te zijn was ze er meestal pas achteraf er achter gekomen. Haar vermogen om in haar eigen wereldje op te gaan had ook zijn nadelen.
Niet wetend wat ze moest zeggen, zweeg ze erover en pakte zijn shirt op. Het was tamelijk doorweekt. Het had wel een tijdje nodig om te drogen. Met het puntje van haar tong tegen haar gehemelte aangedrukt, begon zij haar luchtmagie op Kits kledingstuk uit te oefenen. Het voelde aan net zoals joggen: ze moest haar concentratie erbij houden, haar best ervoor doen, maar zou niet snel buiten adem raken. Praten ging haar op dat soort momenten net iets minder goed af. Dat haar magie kunsten niet de allerbeste waren -op zijn zachts uitgedrukt- hielp niet echt. Toch probeerde zij het gesprek gaande te houden. ''Wat doe je in je vrije tijd als je je geitje niet uitlaat?'' Het was de perfecte vraag om los te branden.

‘Weten wie iemand is en kennen, zijn twee verschillende dingen. Ik ken je nog niet, dus ben je nog een onbekende.’ Was de reactie die hij het meisje gaf toen ze hem erop wees dat ze geen onbekende meer was, omdat ze hem haar naam had gegeven. Hij wist dat Hisashi hem bij het horen van die opmerking een klap op zijn hoofd gegeven zou hebben. Zijn broer had een hele hoop fout gedaan, maar Kit zou niet weten wat hij zonder hem moest. Hij wist het eigenlijk zelfs.. De tijd die hij doorgebracht had, gescheiden van zijn broer, waren de dagen, weken, maanden en jaren geweest waarin hij straalbezopen zijn bed op wonderbaarlijke wijze had kunnen vinden.
''En wat maakt een persoon dan jouw vriend? Wat maakt dan het verschil tussen een kennis en een vriend?'' Kit keek op toen hij de zachte fluistering van het meisje hoorde. Hij glimlachte en knikte. ‘Dat is een goede vraag..’ Een hele goede vraag, een vraag waar hij geen antwoord op kon geven. Hij sloot zijn ogen en zijn stem zwakte tijdens zijn woorden af tot een zachte fluistering, die bijna liet blijken hoe graag hij haar een goed antwoord wilde geven: ‘Ik weet al heel lang niet meer wat vrienden zijn.. De laatste die ik vrienden noemde.. Nou ja, die hebben me meer pijn en verdriet bezorgd dan iemand anders ooit zal kunnen doen..’ Toen hij zijn ogen weer opende en het meisje weer aankeek, leek het alsof de hele herinnering uit zijn hoofd verdwenen was. De glimlach was weer terug en de twinkeling in zijn ogen ook. Toch zou hij geen seconde aarzelen om Yagami een eerlijk antwoord te geven als ze om meer uitleg zou vragen.
''Nou... dan ren ik toch samen met Nica weg van jou?'' Zei ze, nadat hij haar gezegd had dat het zwarte geitje waarschijnlijk eerder weg zou rennen. Kit lachte zacht en keek naar Nica, die kort blaatte. Hij boog zijn hoofd. ‘Nogmaals, ik zal je niet tegenhouden als je besluit weg te rennen, dat is je eigen vrije keus, maar ik betwijfel of je deze kleine mee krijgt. De eerste meters misschien, maar tegen die tijd zal ze weer iets vinden wat een stuk interessanter is.’ In de zomer kon het geitje uren achter vlinders en hommels aan rennen en dan kreeg je het dier echt niet meer zomaar te pakken.
Toen het meisje hem de reep aanbood, kon hij niks anders dan weigeren. Weer iets waarin hij en zijn broer verschilde. Zijn tweelingbroer had misschien even getwijfeld, maar had de reep dan aangenomen, zonder nog te denken aan zijn twijfeling. Hij niet. Yagami had het ding waarschijnlijk niet zomaar mee genomen en hij kon het ding dus echt niet simpelweg aannemen. ‘Dankjewel, maar het is van jou. Je zal het niet voor niets bij je hebben. Eet het zelf op tegen de tijd dat jij honger hebt.’ Hij wilde het ding niet opeten, wetend dat zij straks misschien honger had. ''Je weet wat ze zeggen, toch? Het oog wilt meer dan de maag. Neem het alsjeblieft aan...'' Ze drukte de muesli reep in zijn hand en sloot zijn vingers eromheen. ''...Anders zou ik me verschrikkelijk schuldig voelen.'' Hij keek naar haar handen toen hij voelde hoe koud ze waren. Zijn blik werd even bezorgd. Hij had zelden zulke koude handen gevoeld. De laatste keer dat hij zulke koude handen had gevoeld, was het moment geweest dat hij Leylya voor het laatst had gezien. Iets waar hij haar ouders voor gesmeekt had. Haar ouders waren er stellig van overtuigd geweest dat hij de schuld was van de dood van hun dochter en hij kon ze niet eens ongelijk geven. Hij had haar uitgemaakt voor van alles en nog wat en had haar verslagen en alleen achter gelaten in de ijs kou. En de ochtend erna had haar broer bij hen aangeklopt en had hij te horen gekregen dat ze dood was.
Hij wende zijn blik weer af en keek naar de reep. ‘Niemand heeft een hele dag geen honger. Je hebt geen idee hoe lang je nog buiten bent, dus alsjeblieft, houdt het zelf bij je.’ Hij keek haar met een serieuze blik aan. ‘Ik wil niet dat je straks honger hebt en je niks meer hebt. Ik heb pas nog gegeten. Jij kan het beter bij je houden, als je het uiteindelijk toch niet hoeft, heb je nog iets voor later.’ Hij hield het ding voor zich uit, in de hoop dat Yagami het terug zou pakken.
Na even getwijfeld te hebben, trok hij zijn shirt uit. Hij zag dat het meisje haar gezicht afwendde, op een zo subtiel mogelijke manier. Hij glimlachte even, maar besefte zich toen dat hij degene zou moeten zijn die zijn blik af zou moeten wendde. Hij was zich er heel goed van bewust dat de littekens en krassen te zien waren en hij was bang voor de reactie van het meisje.
Het duurde niet heel lang, voordat het meisje zijn shirt aanpakte en het met haar magie begon te drogen. Kit bleef naar Nica kijken, zelfs toen het meisje hem iets vroeg. ''Wat doe je in je vrije tijd als je je geitje niet uitlaat?'' Hij glimlachte zwakjes. ‘Ik laat haar niet uit, zij mij.’ Hij keek het meisje nog steeds niet aan. ‘Maar ik lees graag en soms train ik.’ Het trainen zou hij pas opgeven op het moment dat hij die zogenaamde vrienden stuk voor stuk het leven zo zuur had gemaakt dat ze nooit meer hun huis uit zouden komen. Hij wist dat Leylya dat nooit zou willen, maar hij moest iets doen tegen de actie van de meest achterbakse klootzakken van heel Cassia.
Hij beet even op zijn lip en keek toen naar Yagami. Hij twijfelde even en slikte toen. ‘Ik.. Ik weet niet wat je denkt.. Maar ik..’ Hij keek haar even twijfelend aan. ‘Het heeft een logische reden..’ Het meisje vroeg hem niet eens iets ver de littekens en krassen, dus waarom begon hij erover? Het maakte ook niet uit. Hij had het gezegd en misschien kon hij haar een goede uitleg geven als ze erom zou vragen.

‘Dat is een goede vraag..’ Heel even leek het erop dat hij zijn woorden niet wilde verduidelijken. Juist toen zij het niet verwachtte, begon hij weer te spreken, nee te fluisteren. Ze moest zich inspannen om hem te verstaan. Haar gehoor was al behoorlijk aangetast door te vaak te harde muziek luisteren.  
‘Ik weet al heel lang niet meer wat vrienden zijn.. De laatste die ik vrienden noemde.. Nou ja, die hebben me meer pijn en verdriet bezorgd dan iemand anders ooit zal kunnen doen..’ Haar ogen knepen zich automatisch samen tot spleetjes, een frons verscheen op haar voorhoofd en ze nam zijn gezicht voor de tweede keer in haar op. Met zijn ogen gesloten zag hij er bijna... sereen uit. Zo te horen had hij het nodige meegemaakt. Het leven was niet altijd rozengeur en maneschijn.
‘Vaak zijn mensen niet zoals je verwacht hebt. De mens is van nature egocentrisch en gericht op overleving. Niet dat het echt nodig is in de samenleving van vandaag... Bovendien kunnen de mensen die je vertrouwt je beter kwetsen. Die weten inmiddels jouw zwakke plekken en van hen verwacht je het juist niet.’ De wind onderbrak haar met zijn krijsende stem. In een reflex schoten haar handen door haar haar heen. Ze kon er echt niet tegen als het voor haar ogen zat. Een van haar mindere kwaliteiten.
‘Dat neemt niet weg dat de meeste onder ons een lang leven zullen lijden. Het is nogal eenzaam om die tijd alleen door te brengen,’ citeerde zij moeiteloos uit haar lievelingsboek. Zij had het inmiddels al zo vaak gelezen, dat zij hele passages in haar slaap op kon dreunen.
‘Niet dat wij nu gelijk beste vrienden moeten worden. Zoiets moet door de tijd groeien. Wie weet zien wij elkaar niet eens meer na deze dag. Het is gewoon een goede raad die ik je wil geven.’ Om eerlijk te zijn zou het wel fijn zijn als zij na vandaag een vriend erbij had, maar ze moest van zichzelf realistisch blijven. Hoe vaak was zij niet teleurgesteld geraakt door te hoge verwachtingen? Ze kon de media de schuld ervoor geven en daarmee het voorbeeld van de andere tieners volgen. Of ze kon proberen om het aantal verwachtingen laag te houden.

Op haar grap werd niet zo gereageerd als zij gewend was. Aan zijn doen en laten was te zien dat hij wel raardere types tegengekomen was. In haar hoofd begonnen de gekste soort mensen al te ontvouwen. Allemaal kregen zij een zorgvuldige rol in een gedramatiseerde scenario aangewezen. Ze moest moeite doen om weer terug in het hier en nu te komen.
‘Je moet mijn woorden niet zo serieus nemen. Als je eruit had gezien als een engerd...’ Opnieuw schoten haar gedachtes alle kanten op. Ze bleven uiteindelijk hangen bij die ene ontmoeting met die twee rare jongens. Ze wilde het liefst die gebeurtenis zo snel als het kon vergeten. Hun namen dansten echter nog in haar achterhoofd rond: Dominic en Light. Een fractie van een seconde werden haar lippen op elkaar geperst. Zelfs de herinnering eraan maakte haar geïrriteerd.‘... was ik niet naar je toegegaan.’

Anders dan verwacht, wees hij haar aanbod nogmaals af. Deze keer kon ze moeilijk blijven aandringen. Zonder iets te zeggen, stopte zij het weer terug op zijn oorspronkelijke plekje: haar boek. Er viel niet zoveel over te zeggen.
‘Ik laat haar niet uit, zij mij.’ Kits bijdehante opmerking wist haar een voorzichtig lachje te onttrekken. ‘Lezen? Wat is je lievelingsboek? Ik heb de mijne helaas niet mee, want ik wilde eens wat nieuws lezen.’ Het boek wat zij bij zich hield zij even omhoog. De sierlijke letters op de voorkant werd niet meer zo veel gebruikt en maakte het boek ook vrij snel te herkennen. 'Divergent' luidde de titel.
Het laatste deel van zijn antwoord trok gelijk haar aandacht. Wellicht omdat hij er geen nadere uitleg bij had gegeven. ‘Wat bedoel je precies met trainen? Magie, beoefen je een sport of iets anders?’
De plotselinge wending in het gesprek was verrassend, maar niet ongewenst. ’Ik.. Ik weet niet wat je denkt.. Maar ik..’  Het was duidelijk dat hij het over zijn littekens had. Hun ogen ontmoetten elkaar voor de tweede keer. Ditmaal zag hij er verloren uit. ‘Het heeft een logische reden..’ Zonder na te denken reikte haar vrije hand naar hem uit. ‘En wat bedoel je precies met een logische reden?’ Halverwege bleef hij in de lucht hangen. Alsof zij zich bedacht had. 'Als je het niet vertellen wil, zal ik je woorden weer onmiddellijk vergeten. Je levensverhaal uitstorten bij een wildvreemde is niet niets.' Ergens wilde ze het wel weten, hem helpen. Toch wist zij dat het niet haar taak was. Zij was maar een meisje dat zomaar uit het niets verschenen was.

‘Dat is een goede vraag..’ Antwoorde hij op haar vraag. Het was een goede vraag. Een vraag die mensen hem nooit stelde.. ‘Ik weet al heel lang niet meer wat vrienden zijn.. De laatste die ik vrienden noemde.. Nou ja, die hebben me meer pijn en verdriet bezorgd dan iemand anders ooit zal kunnen doen..’ Zijn stem was veranderd in een fluistering en hij had zijn ogen gesloten. Hij dacht terug aan de jongens waar hij een paar jaar terug veel mee om was gegaan. Elke dag. Alleen als hij bij Leylya was, was hij niet bij die jongens te vinden. En als hij ze nu zou zien, zou hij ze stuk voor stuk de grond in boren, stuk voor stuk zo hard mogelijk kwetsen, pijnigen tot ze hem smeekte hen met rust te laten. Hij hield er niet van mensen pijn te doen, maar deze jongen verdiende het niet om gelukkig te zijn, nooit niet.
‘Vaak zijn mensen niet zoals je verwacht hebt. De mens is van nature egocentrisch en gericht op overleving. Niet dat het echt nodig is in de samenleving van vandaag... Bovendien kunnen de mensen die je vertrouwt je beter kwetsen. Die weten inmiddels jouw zwakke plekken en van hen verwacht je het juist niet.’ Hij opende zijn ogen en keek Yagami met ogen aan die kort twinkelde. Het was geen vrolijke twinkel, noch een verdrietige. Het kwam eerder in de buurt van kwaad. Niet op haar, maar op de jongens. Hij knikte kort en sloot zijn ogen opnieuw. ‘Misschien wel.. Maar ze hebben niet alleen een vriend, mij, ermee geraakt.. Ze hebben er een hele familie mee geraakt, twee misschien zelfs.’ Hij had door dat hij in raadsels sprak, maar hij kon er niks aan doen. Hij opende zijn ogen toen er een wind opstak en hij zag nog net hoe Yagami snel naar haar haren greep. Hij onderdrukte een glimlach. Hij wilde haar niet uitlachen en zou dat ook niet doen. Het zag er alleen vrij grappig uit en ergens herkende hij Leylya erin. Dat meisje was al panisch geworden als haar haren door de wind omhoog gewaaid werden. Kit had dan altijd gelachen en dat was vaak uitgelopen op een behoorlijke discussie, al eindigde dat altijd met een lachende Leylya.
‘Dat neemt niet weg dat de meeste onder ons een lang leven zullen lijden. Het is nogal eenzaam om die tijd alleen door te brengen,’ Bij haar woorden hield hij zijn hoofd iets schuin. ‘Niet dat wij nu gelijk beste vrienden moeten worden. Zoiets moet door de tijd groeien. Wie weet zien wij elkaar niet eens meer na deze dag. Het is gewoon een goede raad die ik je wil geven.’ Hij glimlachte en knikte. Hij keek even naar het water en keek toen weer naar Yagami. ‘Ik heb zelden iemand ontmoet die op deze manier reageert op mijn.. Enigszins stomme reacties, dus ik hoop niet dat we elkaar hierna nooit meer zien..’ Hij glimlachte even naar haar.
‘Je moet mijn woorden niet zo serieus nemen. Als je eruit had gezien als een engerd...’ Reageerde ze toen hij haar zei dat ze weg mocht rennen als ze dat wilde. Hij zag kort hoe ze haar lippen voor een fractie van een seconde op elkaar perste, voordat ze verder ging: ‘... was ik niet naar je toegegaan.’ Kit schoot in de lach en schudde zijn hoofd. ‘Maak je geen zorgen. Ik nam je niet serieus, al meende ik wel wat ik zei. Als je weg wilt, kan ik je moeilijk tegen houden, wel?’ Hij keek haar met een brede grijns aan, terwijl in zijn achterhoofd hij terug spoelde wat hij had gezegd. Had hij het echt zo serieus gezegd? Vast wel, anders zou ze dit niet zeggen.
Toen het meisje hem aandrong de reep aan te nemen, wees hij het weer af. Hij wilde echt niet dat hij haar eten op zou eten, of ze het nou wilde of niet. Niemand nam zomaar iets mee. Gelukkig drong ze niet verder aan en stopte ze het ding weg. Zijn ogen twinkelde even toen ze eindelijk naar hem had geluisterd.
Nadat ze zijn shirt aan had gepakt, vroeg ze hem wat hij in zijn vrije tijd deed. ‘Ik laat haar niet uit, zij mij.’ Hij zag in zijn ooghoek dat ze voorzichtig lachte en hij beet even op zijn lip. Ze kon het dus wel. ‘Maar ik lees graag en soms train ik.’ De reactie van Yagami kwam sneller dan hij had verwacht. ‘Lezen? Wat is je lievelingsboek? Ik heb de mijne helaas niet mee, want ik wilde eens wat nieuws lezen.’ Hij glimlachte en keek naar het boek dat ze tevoorschijn had gehaald. ‘Ik lees alles graag. Ik heb eigenlijk geen favoriet.. Nooit over nagedacht ook.’ Hij wilde haar dolgraag een antwoord geven, hij had er alleen echt geen.
‘Wat bedoel je precies met trainen? Magie, beoefen je een sport of iets anders?’ Hij wende zijn blik weer af. ‘Ik beoefen geen sport en ik train mijn magie ook maar zelden om eerlijk te zijn..’ Hij aaide even over de kop van Nica en ging verder: ‘Ik doe van alles.. Ik jog, doe soms arm- en beenspieroefeningen, maar ook buikspieroefeningen..’ Meer zei hij niet.. Hoe moest hij haar uitleggen waarom hij trainde? Straks liep ze nog echt weg en stond hij hier alleen..
Hij keek het meisje twijfelend aan en slikte. ‘Ik.. Ik weet niet wat je denkt.. Maar ik..’ Hij bleef haar twijfelend aankijken, niet helemaal zeker of hij dit wel echt wilde doen.. Ook al was hij haar eigenlijk wel een uitleg verschuldigd. ‘Het heeft een logische reden..’ Yagami reikte haar vrije hand naar hem uit. ‘En wat bedoel je precies met een logische reden?’ Haar hand bleef halverwege in de lucht hangen, alsof ze zich ineens bedacht had. 'Als je het niet vertellen wil, zal ik je woorden weer onmiddellijk vergeten. Je levensverhaal uitstorten bij een wildvreemde is niet niets.' Hij keek naar haar hand, met een enigszins aarzelende blik, al twinkelde er iets van hoop in zijn ogen. Wilde hij haar alles uitleggen? Was hij bereidt haar uit te leggen wat er gebeurd was met zijn ouders? Met Leylya? Met zijn tweelingbroer en hem? Ja.. Wat hield hem dan tegen? De angst dat ze hem niet zou begrijpen, hem uit zou lachen en weg zou lopen.
Ondanks dat, pakte hij met enige twijfel haar hand. Voor zijn geestesoog schoot een lichtflits en er klonk heel kort een hoog piepgeluid in zijn oren, maar hij sloot het van zich af en pakte voorzichtig haar andere hand ook vast, waardoor ze gedwongen was te stoppen met het drogen van zijn shirt. Hij trok haar voorzichtig naar de grond en liet haar toen los. Nica ging achter hem staan en legde haar kleine kopje op zijn schouder, alsof het dier hem zowel wilde helpen alles uit te leggen, als hem warm houden.
Kit keek haar even zwijgend aan en wende toen zijn blik af. ‘Als je iets niet begrijpt of als je niet wilt dat ik verder vertel, moet je het zeggen, oké?’ Hij keek haar met zijn goud-bruine ogen pijnlijk aan. Hij kende haar net, maar hij vond dat hij haar de uitleg niet kon ontnemen, het was immers iets waar hij over begonnen was..

Zij had niet gedacht dat hij op haar zweverige uitspraken zou reageren. Een ontwijkende tegenspraak was wat zij op het meest had geanticipeerd. ‘Misschien wel.. Maar ze hebben niet alleen een vriend, mij, ermee geraakt.. Ze hebben er een hele familie mee geraakt, twee misschien zelfs.’ Die opmerking deed haar denken aan oorlog. In oorlogen werden vaak hele families -op soms een paar (on)gelukkigen na- weggevaagd. Nee, dat klonk veel te onrealistisch. Er moest een logischer uitleg ervoor zijn. Iets wat niet klonk net als het uit een goedkoop romannetje kwam, enkel geschreven om de zoveelste cliché verfilming uit te laten brengen.
Als reactie op zijn slecht onderdrukte glimlach, trok zij haar wenkbrauwen omhoog. Toch kon ze het niet laten om nogmaals aan haar haar te zitten. Er woorden aan verspillen, leek haar iets te overbodig. Over haar slechte gewoontes hebben: daar had zij geen zin in. Het nut erin was ook ver te zoeken.
Een voorzichtige glimlach ontspon op haar gezicht toen hij precies haar eigen gedachtes hardop uitsprak. ‘Ik heb zelden iemand ontmoet die op deze manier reageert op mijn.. Enigszins stomme reacties, dus ik hoop niet dat we elkaar hierna nooit meer zien..’ Met haar hoofd schuin, haar vingers reikend naar haar neus en de peinzende blik in haar ogen zag zij er bedachtzaam uit. 'Je zei precies wat ik dacht. Wat raar is, aangezien we echt verschillend zijn.'
Dat was tenminste wat zij opgemaakt had uit de korte tijd die zij met hem doorgebracht had. Zij had niet zoveel met dieren, noch haatte zij ze. De meeste vermeed zij ook, maar dat is meer omdat ze allergisch voor praktisch bijna alle huisdieren was. Hij leek bijna onafscheidbaar te zijn van zijn geitje, Nica. Hij leek geen problemen ermee te hebben om cryptische woorden over zijn leven uit te spreken, terwijl ze haar verleden het liefst voor zichzelf hield. Hij had er minder problemen mee om zijn lichaam te tonen. Zij hield inderdaad ervan om zich mooi te kleden, om te tutten. Nooit was haar motto echter 'geef je lichaam bloot' geweest.
Misschien zat zij er wel helemaal naast en was haar mensenkennis nog slechter dan ingeschat. Daar zou ze wel spoedig achterkomen.

‘Maak je geen zorgen. Ik nam je niet serieus, al meende ik wel wat ik zei. Als je weg wilt, kan ik je moeilijk tegen houden, wel?’ Haar ervaringen bewezen vrijwel meteen het tegendeel. De voorbeelden rolden terstond uit haar mond uit. 'Nou, je zou me in een wurggreep kunnen houden. Indien je het goed doet, kan ik geen enkele kant op. Of je kan mij drogeren. Dat vergt wel meer tijd en geduld...' Haar stem stierf al nadenkend weg. Nu begon het gesprek overduidelijk de verkeerde kant op te gaan. Wie weet was hij toch niet zo goed als hij voordeed, een ware meester in acteren en had zij hem op ideeën gebracht. Zelfs als hij geen engerd was, zou hij na de opmerkingen die op het puntje van haar tong lagen, haar een rare vinden.

‘Ik lees alles graag. Ik heb eigenlijk geen favoriet.. Nooit over nagedacht ook.’ Jammer, ze had graag over zijn lievelingsboek gepraat. Gesprekjes over boeken gingen zelden mis bij haar. Helaas lazen genoeg mensen niet meer zoveel boeken. Het begon te stoffig en muffig te worden, volgens degenen die het niet deden. Hetzij het was te tijdrovend.
Hij probeerde haar blik te ontwijken. Probeerde hij iets te verbergen? Hij had er vast zijn redenen voor. Dat nam niet weg dat hij haar nieuwsgierig had gemaakt.
Bijna had zij spijt van haar onbedachte gebaar gekregen. Totdat hij abrupt haar hand vastpakte. Normaal gesproken zou zij zich nu firm, maar zachtjes los gemaakt hebben. Haar personal space was iets wat zij zeer waardeerde. Die kans kreeg zij niet, want hij had middelerwijl haar andere hand ook beetgepakt. Met een plof vielen al haar spullen uit haar hand: het boek sloeg open, de pagina's zwierden mee met de wind, zijn shirt dwarrelde het gras tegemoet en haar ipod landde er sierlijk bovenop. Veel tijd om er aandacht aan te besteden had zij niet.
Hij had haar al op de grond doen zitten. De plekken waar hij haar aangeraakt had, voelden nog warm aan. Opgeteld met zijn blik, die zij als ongemakkelijk ervoer en de klamme stilte was het niet zo prettig, nee. ‘Als je iets niet begrijpt of als je niet wilt dat ik verder vertel, moet je het zeggen, oké?’ Opgelucht dat hij de stilte had doorbroken, antwoordde zij hem: 'Ik denk dat ik degene ben die geacht wordt het te zeggen... Ik meen het.' Opnieuw die blik. Niets anders dan haar ogen afwenden, restte haar. Ze kon er echt niet tegen. Niet dat zij het tegen hem zou zeggen. Vooral niet op dit moment.

‘Ik heb zelden iemand ontmoet die op deze manier reageert op mijn.. Enigszins stomme reacties, dus ik hoop niet dat we elkaar hierna nooit meer zien..’ Hij meende het. Hij had veel te weinig mensen ontmoet die zo op hem reageerde, zelfs zijn broer was soms uit de kamer gelopen en was pas terug gekomen als die zeker was geweest dat Kit zijn kop zou houden. Yagami hield haar hoofd schuin, reikte naar haar neus en fronste. Een handeling die veel te serieus over kwam. 'Je zei precies wat ik dacht. Wat raar is, aangezien we echt verschillend zijn.' Kit keek haar even zwijgend aan en kikte toen. ‘Je hoeft niet hetzelfde te zijn om elkaars gedachte te kunnen raden.’ Hij glimlachte. ‘Vaak kan je het beter met elkaar vinden als je juist helemaal niet op elkaar lijkt.’ Hij had er genoeg ervaring mee. Hij had het zelden kunnen vinden met mensen die hetzelfde dachten als hij. Die waren er niet zoveel, maar als hij ze tegen kwam, leken ze het altijd beter te weten, ook al dachten ze ergens precies hetzelfde over.
‘Maak je geen zorgen. Ik nam je niet serieus, al meende ik wel wat ik zei. Als je weg wilt, kan ik je moeilijk tegen houden, wel?’ Reageerde hij op haar opmerking. 'Nou, je zou me in een wurggreep kunnen houden. Indien je het goed doet, kan ik geen enkele kant op. Of je kan mij drogeren. Dat vergt wel meer tijd en geduld...' Tijdens haar worden, waren Kits ogen gegroeid. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik zou je niet tegen willen houden. Je hebt een eigen vrije wil en bent oud en wijs genoeg om zelf het besluit te nemen waar je wilt zijn en waar niet.’ Hij glimlachte even. ‘En ik ben nooit goed geweest in een wurggreep.. Nooit niet, dus al zou ik je hier willen houden, dan zou jij het uiteindelijk winnen denk ik.’ Hij glimlachte vriendelijk. Hisashi had het altijd van hem gewonnen en eigenlijk iedereen had het altijd van hem gewonnen. Zelfs Leylya had de kracht gehad hem in een wurggreep te houden, alsof het niks was geweest.
Voordat hij haar hand vast pakte, twijfelde hij even. Er waren niet veel mensen die het verhaal kende. Hij had Hisashi alles uitgelegd en hij was ooit een meisje tegen gekomen die hij over Leylya had verteld, maar dat waren de enige twee wie hij het ooit had verteld.
Toen hij eindelijk besloten had haar hand te pakken, kreeg ze van hem geen tijd om te reageren. Hij pakte al snel haar andere hand en zag hoe alles op de grond viel. Hij besteedde er geen aandacht aan en trok haar naar de koude grond. Heel even spookte het door zijn hoofd dat ze straks nog ziek van hem werd, maar de gedachte was een korte bries door zijn gedachtenis en te zwak om hem er nog eens over na te laten denken. Hij voelde hoe koud haar handen waren en hij zou haar dolgraag vragen waarom ze zo koud waren, maar nu moest hij het haar eerst uitleggen. Ze had het recht te weten waarom hij de littekens had, ook al moest hij er meer voor uitleggen dan hem lief was. Uitleggen wat de littekens waren, was bijna hetzelfde als zijn hele levensverhaal vertellen. Zonder het ene puzzelstukje kon je het andere onmogelijk plaatsen. Hij moest dus vanaf het begin beginnen en hij wist wat voor een rot verhaal het was.
Nog even zweeg hij, voordat hij zei: ‘Als je iets niet begrijpt of als je niet wilt dat ik verder vertel, moet je het zeggen, oké?’ Hij wilde haar niet dwingen te luisteren naar zijn verhaal. 'Ik denk dat ik degene ben die geacht wordt het te zeggen... Ik meen het.' Hij zag hoe ze haar ogen afwendde en hij beet even op zijn lip. Hij sloot zijn ogen en volgde haar voorbeeld. Niet omdat hij haar niet aan wilde kijken, maar omdat ze haar blik niet zonder reden af had gewend en ondanks hij de reden niet een twee drie kon raden, begreep hij wel dat ze hem niet aan wilde kijken.
‘Er is maar een iemand anders die ik dit ooit heb verteld, maar hij was bij de helft van het verhaal..’ Hij kneep zijn ogen dicht en haalde diep adem. De zachte piep in zijn oren volkomen negerend, begon hij zijn uitleg: ‘Ik ben een deel van een tweeling. Mijn broer en ik zijn beide op Cassia geboren, net als onze moeder. Onze vader kwam echter van Shadra..’ Bij de gedachte aan zijn ouders verscheen er een glimlach rond zijn lippen. ‘Toen mijn broer en ik bijna tien jaar oud waren, stierf onze moeder. Onze vader vertrok met ons meteen naar Shadra. Elke vraag die we hem stelde over onze moeder, wees hij af. Vooral mijn broer was kapot van de dood van onze moeder..’ Hij herinnerde zich hoe hij Hisashi had horen huilen, al zou zijn broer het nooit toegeven. Hij had gehoord hoe hij zichzelf nachten lang in slaap had gehuild. ‘Ik vertelde je toen straks dat ik niet meer weet wat echte vriendschap is.. Toen ik zestien was, is het meisje waar ik zielsveel van hield, vermoordt door de jongens die ik ooit vrienden noemde.’ Hij opende zijn ogen en keek naar de lucht. Hij haalde diep adem en ging verder: ‘Ik was die avond laat nog naar buiten gegaan. Ze was bij ons thuis langs gegaan en mijn vader heeft haar gezegd dat ik later thuis zou zijn. Ongeduldig als ze was, is ze me gaan zoeken. Ze vond me, we kregen ruzie en ik ben kwaad weggelopen. De ochtend erna, kwam haar broer aan de deur en hij vertelde me dat ze dood was..’ Hij klemde zijn kiezen even op elkaar en keek Yagami recht aan. Zijn ogen stonden emotieloos, maar er lag een vreemde twinkeling in, die het dichtst bij woede in de buurt kwam. ‘Die dag zwoer ik dat ik wraak zou nemen, ik dacht er daarna alleen nooit meer aan.. Tot, nog geen jaar later, Hisashi en ik een keer in de gang stonden en onze vader hoorde praten. We hoorde hem zeggen dat hij..’ Kit sloot zijn ogen en legde zijn hand op de kop van Nica. ‘We hoorde hem zeggen dat onze moeder geen natuurlijke dood was gestorven en dat hij ons wilde gebruiken voor een of ander stom plan.. Toen Hisashi dat hoorde, werd hij gek. Hij is een van de impulsiefste mensen die je ooit tegen zult komen en dat bleek. Zonder twee keer na te denken, pakte hij zijn zo geliefde mes en stak hij onze vader dood..’ Zijn stem was veranderd in zacht gefluister en aan zijn stem kon je horen dat hij moest vechten tegen het ontstaan van de brok in zijn keel. ‘Ik ben altijd dol geweest op mijn vader en ik toen ik besefte wat er gebeurd was, ben ik enorm tegen hem uitgevallen. Onze ruzie was zo erg dat we besloten hebben om uit elkaar te gaan. Het was maar een jaar, maar door alles wat er gebeurd was, besloot ik terug te komen op mijn wraak. Mijn verdriet en wanhoop was alleen sterker. Ik begon te drinken..’ Hij opende zijn ogen en keek Yagami met een zwakke glimlach aan. ‘Ik kwam de verkeerde mensen tegen en kwam terecht in situaties waar ik niet in thuis hoorde.. Ik kwam terecht in vechtpartijen, niet altijd alleen met vuisten of magie..’ Zijn ogen gleden even naar zijn borst, voor hij Yagami weer aankeek. ‘Dat is hoe ik aan de littekens kom.’ Hij liet zijn hand van Nica’s kop glijden en wendde zijn blik af, niet helemaal zeker wat hij nu moest doen.

‘Je hoeft niet hetzelfde te zijn om elkaars gedachte te kunnen raden.’ Hij glimlachte. ‘Vaak kan je het beter met elkaar vinden als je juist helemaal niet op elkaar lijkt.’ De zinnen zetten haar aan het denken. Ze realiseerde zich dat ze maar een minieme fractie van het leven gezien en meegemaakt had. ‘Je hebt gelijk. Je hebt helemaal gelijk,’ beaamde ze hem. Dikwijls had zij zich erop betrapt dat zij dat vergeten was. En nu alweer. Ook zij was niets meer dan het materiaal waarvan de dromen van de mensen van gemaakt zijn: niets.

‘Ik zou je niet tegen willen houden. Je hebt een eigen vrije wil en bent oud en wijs genoeg om zelf het besluit te nemen waar je wilt zijn en waar niet.’ Ze was wijs en oud genoeg. Het klonk grappig, bijna ironisch uit zijn mond. Haar hele leven had zij te horen gekregen van haar ouders dat zij beter de beslissingen voor haar konden nemen. Dat zij meer levenservaring hadden. Het laatste zou ze nooit ontkennen. Ondanks dat vond zij dat ze meerdere malen een beter beslissing en manier van denken had dan haar ouders. Dat was een van de suboorzaken geweest om naar deze school te komen.
Gewoon haar eigen leven in eigen handen hebben. Daarbij kwam ook de vanzelfsprekende verantwoordelijkheidsgevoel bij kijken. Iets wat ze soms wilde negeren.
‘En ik ben nooit goed geweest in een wurggreep.. Nooit niet, dus al zou ik je hier willen houden, dan zou jij het uiteindelijk winnen denk ik.’ Haar wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog. Zwaktes vrijgeven werd niet zo veelvuldig gedaan. In ieder geval niet door de mensen die zij kende. ‘Dat zou best kunnen, als er wel adrenaline door mijn lichaam heen zou pompen. Aan mijn kleine 1,64 meter zou ik in ieder geval niet te danken hebben.’ De ondertoon in haar stem werd zo speels mogelijk gehouden. Ze wilde niet meteen al weer een dieper en wellicht gevoelig onderwerp voor hem aansnijden.

‘Er is maar een iemand anders die ik dit ooit heb verteld, maar hij was bij de helft van het verhaal..’ Die opmerking trok ogenblikkelijk haar aandacht. Haar blik focusten zich weer op zijn gezicht. Ze wist niet of zij zich nu vereerd moest voelen. Zijn ogen gingen opnieuw dicht. Heel even vroeg zij zich af of zij niet te veel van hem vroeg. Ze nam zich voor o hem eerst uit te laten spreken en hem pas daarna de nodige vragen zou stellen. Hem onnodig belasten, was het laatste waarop zij uit was.
‘Ik ben een deel van een tweeling. Mijn broer en ik zijn beide op Cassia geboren, net als onze moeder. Onze vader kwam echter van Shadra..’ Het eerste wat in haar opkwam was dat hij dus een water- en/of darkmagican was. Het vermogen om op willekeurige momenten informatie uit andermans gezegdes te vissen, zat nog steeds in haar.
Toen mijn broer en ik bijna tien jaar oud waren, stierf onze moeder. Onze vader vertrok met ons meteen naar Shadra. Elke vraag die we hem stelde over onze moeder, wees hij af. Vooral mijn broer was kapot van de dood van onze moeder..’ Zijn verhaal ging hier al bergafwaarts. Niets was echter opmerkelijk. Zijn vader, die niets wilde vertellen, kon ook nog aan het rouwen zijn toentertijd. Pas een paar fracties later zou zij er achter komen wat hij allemaal heeft moeten doorstaan. Ze knikte kort om aan te geven dat ze luisterde.
‘Ik vertelde je toen straks dat ik niet meer weet wat echte vriendschap is.. Toen ik zestien was, is het meisje waar ik zielsveel van hield, vermoord door de jongens die ik ooit vrienden noemde.’ Yagami, lichtelijk geschrokken door de woorden, gaf geen kik. Zij had dood maar enkele gelegenheden meegemaakt, ervan gehoord, was er nooit zo erg betrokken bij die mensen geweest. Dit verhaal was grofweg wreed. Het was een wonder dat hij geen alles hatende persoon is geworden. De woorden die erna volgden, kwamen niet meer bij haar aan. Ze was in haar gedachtes alweer blijven hangen. ‘Ik was die avond laat nog naar buiten gegaan. Ze was bij ons thuis langs gegaan en mijn vader heeft haar gezegd dat ik later thuis zou zijn. Ongeduldig als ze was, is ze me gaan zoeken. Ze vond me, we kregen ruzie en ik ben kwaad weggelopen. De ochtend erna, kwam haar broer aan de deur en hij vertelde me dat ze dood was..’ Pas bij het woordje dood kreeg zij weer grip op de werkelijkheid. Zij bestudeerde zijn gezicht nogmaals. Het was duidelijk te zien dat hij het lastig had. Zij wilde hem troosten, wist slechts niet hoe. Ze was nooit goed geweest in dat soort dingen. Haar woorden waren op de verkeerde momenten vlijmscherp als messen en iemand een warme knuffel geven, deed zij niet vaak. Tenslotte volstond zij met een simpel gebaar: haar hand legde zij voorzichtig op zijn hand.
‘Die dag zwoer ik dat ik wraak zou nemen, ik dacht er daarna alleen nooit meer aan...’ Wraak. Wraak was verleidelijk. Ze was alleen bezorgd dat de haat hem op zou slokken. Zoiets gunde zij niemand. Want het leven was veel meer dan ervoor zorgen dat iemand zijn of haar verdiende loon krijgt. ‘Tot, nog geen jaar later, Hisashi en ik een keer in de gang stonden en onze vader hoorde praten. We hoorde hem zeggen dat hij.. We hoorde hem zeggen dat onze moeder geen natuurlijke dood was gestorven en dat hij ons wilde gebruiken voor een of ander stom plan.. Toen Hisashi dat hoorde, werd hij gek. Hij is een van de impulsiefste mensen die je ooit tegen zult komen en dat bleek. Zonder twee keer na te denken, pakte hij zijn zo geliefde mes en stak hij onze vader dood..’ Het was zeker onvoorzienbaar. Ergens begreep ze zijn broer wel. Bij gelegenheid waren emoties sterker dan het verstand. Hisashi had Kit vast ook willen beschermen. Niemand wist wat hun lot was geweest, als hun vader wel in leven was gebleven. Dat praatte de moord nog steeds niet goed. Een leven nemen was zelden gepast.
‘Ik ben altijd dol geweest op mijn vader en ik toen ik besefte wat er gebeurd was, ben ik enorm tegen hem uitgevallen. Onze ruzie was zo erg dat we besloten hebben om uit elkaar te gaan. Het was maar een jaar, maar door alles wat er gebeurd was, besloot ik terug te komen op mijn wraak. Mijn verdriet en wanhoop was alleen sterker. Ik begon te drinken..’ Drinken... De volmaakte manier om alles te vergeten. Zo had zij tenminste gehoord. Haar hand kneep nu harder dan nodig in de zijne. Ze wilde hem gewoon laten weten dat zij nog steeds bij hem was.  ‘Ik kwam de verkeerde mensen tegen en kwam terecht in situaties waar ik niet in thuis hoorde.. Ik kwam terecht in vechtpartijen, niet altijd alleen met vuisten of magie..’ Zijn laatste zin riep vraagtekens bij haar op. Bedoelde hij dat hij ook mensen het leven heeft genomen? Een, twee, vier minuten verstreken en zij wist nog altijd niet wat ze hierop zeggen kon. Het eerste wat eruit kwam, klonk slapjes: ‘Het spijt me echt...’ De vragen die zij daarvoor had, durfde zij niet meer te stellen. Het zou dan alleen maar pijnlijker voor hem worden.

‘Dat zou best kunnen, als er wel adrenaline door mijn lichaam heen zou pompen. Aan mijn kleine 1,64 meter zou ik in ieder geval niet te danken hebben.’ Hij glimlachte even toen hij haar ondertoon hoorde. Hij hield zijn hoofd iets schuin en keek haar met twinkelende ogen aan. ‘Lengte hoeft niet veel uit te maken. Kleine mensen komen vaak verder dan lange mensen. Niet altijd, maar wel vaak.’ Hij trok zijn wenkbrauwen even op, alsof hij haar zwijgend vroeg of ze hem begreep.

‘Er is maar een iemand anders die ik dit ooit heb verteld, maar hij was bij de helft van het verhaal..’ Het betekende niet dat hij het nooit iemand wilde vertellen, het liefst zou hij het van de daken schreeuwen, het van zich af schreeuwen. Het maakte hem weinig uit wat andere dachten. Andere wilden alleen nooit naar hem luisteren..
‘Ik ben een deel van een tweeling. Mijn broer en ik zijn beide op Cassia geboren, net als onze moeder. Onze vader kwam echter van Shadra..’ Na alles wat hij meegemaakt had, had hij niks meer van Dark magic willen weten. Hij had gekozen gehad voor Water magic, al had Hisashi gekozen gehad voor Dark magic. Alsof zij broer zich ergens schuldig had gevoeld voor zijn daden, al wist hij heel goed dat zijn broer nooit schuld zou voelen voor die momenten. Hisashi has gedaan wat hij goed had geacht en dat was ook niet uit zijn hoofd te krijgen.
‘Toen mijn broer en ik bijna tien jaar oud waren, stierf onze moeder. Onze vader vertrok met ons meteen naar Shadra. Elke vraag die we hem stelde over onze moeder, wees hij af. Vooral mijn broer was kapot van de dood van onze moeder..’ Yagami knikte kort om aan te geven dat ze luisterde. ‘Ik vertelde je toen straks dat ik niet meer weet wat echte vriendschap is.. Toen ik zestien was, is het meisje waar ik zielsveel van hield, vermoord door de jongens die ik ooit vrienden noemde.’ Hij herinnerde zich hoe hij de jongens voor het laatst gezien had en dat was geweest toen Leylya nog in leven was..
‘Ik was die avond laat nog naar buiten gegaan. Ze was bij ons thuis langs gegaan en mijn vader heeft haar gezegd dat ik later thuis zou zijn. Ongeduldig als ze was, is ze me gaan zoeken. Ze vond me, we kregen ruzie en ik ben kwaad weggelopen. De ochtend erna, kwam haar broer aan de deur en hij vertelde me dat ze dood was..’ Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Het laatste wat hij gedaan had, was ruzie maken.. Hij had haar niet eens kunnen beschermen tegen zijn vrienden, puur omdat hij veel te druk bezig was met een stom meningsverschil dat nergens op sloeg.
Hij keek op toen Yagami haar hand op de zijne legde. Zijn ogen twinkelde kort, dankbaar. Dankbaar dat ze naar zijn verhaal wilde luisteren. Dankbaar dat ze een poging deed hem te troosten, hoe klein het gebaar ook was.
‘Die dag zwoer ik dat ik wraak zou nemen, ik dacht er daarna alleen nooit meer aan.. Tot, nog geen jaar later, Hisashi en ik een keer in de gang stonden en onze vader hoorde praten. We hoorde hem zeggen dat hij..’ Hij had er altijd moeite mee. Je vertelde niemand zomaar dat je vader je moeder had vermoordt.. ‘We hoorde hem zeggen dat onze moeder geen natuurlijke dood was gestorven en dat hij ons wilde gebruiken voor een of ander stom plan.. Toen Hisashi dat hoorde, werd hij gek. Hij is een van de impulsiefste mensen die je ooit tegen zult komen en dat bleek. Zonder twee keer na te denken, pakte hij zijn zo geliefde mes en stak hij onze vader dood..’ Hij had het zijn broer kwalijk genomen. De eerste keer dat ze elkaar hier tegen gekomen waren, hadden ze er nog ruzie over lopen maken. Zijn broer had hem zelfs gevraagd of hij zou willen dat hij een einde maakte aan zijn leven. Kit had hem toen gezegd dat Hisashi zijn gang moest gaan, ook al had zijn hele lichaam geschreeuwd dat hij zijn broer nodig had.
‘Ik ben altijd dol geweest op mijn vader en ik toen ik besefte wat er gebeurd was, ben ik enorm tegen hem uitgevallen. Onze ruzie was zo erg dat we besloten hebben om uit elkaar te gaan. Het was maar een jaar, maar door alles wat er gebeurd was, besloot ik terug te komen op mijn wraak. Mijn verdriet en wanhoop was alleen sterker. Ik begon te drinken..’ Ze kneep harder in zijn hand. Hij had er een hekel aan dat hij was gaan drinken, hij kon het alleen onmogelijk terug draaien. Het enige wat hij nu nog kon doen, was enkel drinken als hij echt niet anders kon. Zoals de onmogelijke momenten dat iedereen dronk en hij met geen mogelijkheid kon zeggen dat hij het niet wilde.
‘Ik kwam de verkeerde mensen tegen en kwam terecht in situaties waar ik niet in thuis hoorde.. Ik kwam terecht in vechtpartijen, niet altijd alleen met vuisten of magie..’ Een aantal minuten verstreken, voordat Yagami haar mond opende. ‘Het spijt me echt...’ Het klonk slapjes. Kit glimlachte even en keek haar even zwijgend aan. Het duurde even voor hij alle herinneringen weer verdrongen had. ‘Hoeft niet.’ Hij glimlachte geruststellend. ‘Alles wat er gebeurd is, was nodig om me te maken tot wie ik ben. Ik ben misschien beschadigd door die tijd, maar misschien waren ik en mijn broer wel precies hetzelfde als onze vader geworden als het niet was gebeurd.’ Nica trok haar kop terug en de warmte die het geitje had gehad tegen zijn blote bovenlijf, verdween. Het geitje twijfelde even, maar liep toen om Kit heen, legde haar snuit heel even tegen Yagami’s arm en huppelde toen van de twee vandaan. Kit keek het geitje na en glimlachte. ‘Je hoeft niet bang te zijn me iets te vragen. Als je tenminste vragen hebt.’ Hij keek het meisje aan en in zijn ogen was een soort rust te zien, alsof er een last van zijn schouders was gevallen.

‘Lengte hoeft niet veel uit te maken. Kleine mensen komen vaak verder dan lange mensen. Niet altijd, maar wel vaak.’ Voor haar gevoel was hij soms iets te optimistisch. 'Ik snap niet wat je bedoelt, maar ik zal je maar moeten geloven, denk ik?' Haar vraag bleef besluiteloos in de lucht hangen. Misschien doelde hij erop dat de meeste kleinere mensen een betere uithoudingsvermogen achten te hebben en tijdens het vluchten meer kans hadden om te overleven. Dat was alleen zo, indien het gewicht van die gene ook in verhouding was met zijn of haar lengte.

Ze had terstond spijt van haar flauwe excuses. Gelukkig besteedde hij er niet veel aandacht aan. ‘Alles wat er gebeurd is, was nodig om me te maken tot wie ik ben. Ik ben misschien beschadigd door die tijd, maar misschien waren ik en mijn broer wel precies hetzelfde als onze vader geworden als het niet was gebeurd.’ Het was fijn om te zien dat hij niet compleet verbitterd was geraakt door alle gebeurtenissen. Haar ogen werden een slag groter van verbazing bij zijn volgende woorden: 'Je hoeft niet bang te zijn me iets te vragen. Als je tenminste vragen hebt.' Het merendeel wilde niet meer kwijt dan zij losgelaten hadden. Was het wel zo verstandig om daadwerkelijk op zijn aanbod in te gaan? Ze had al een paar keer haar vrienden pijn gedaan. Vanzelfsprekend niet opzettelijk. Haar eerlijkheid tegenover haar geliefden stopte ook niet bij wat gevoeligere onderwerpen. Maar hij was iemand die zij pas vandaag ontmoet had. Zijn gevoelens zouden veilig moeten zijn.
De ene vraag die er het meest toedeed, werd met werkelijke zorgvuldigheid gesteld: 'Gaat het nu wel goed met jou?' Ze probeerde rustig, kalm en toch gemeend te klinken, wilde hem niet laten schrikken. Haar ogen doorboorden de zijnen. Ze wilden een oprecht antwoord en zou geen genoegen nemen met minder.
Niet dat zij wist wat zij hoorde te doen, als hij zou zeggen dat hij zich nog steeds ellendig voelde. Hem alleen achter laten, was sowieso geen optie dan. De gehele tijd om hem heen hangen, was bijna even erg. Voor beiden partijen. Ze wist hoe hinderlijk een stalker kon zijn.
De logische vervolgvraag besloot zij ook gelijk te vragen. 'En wat is er met je broer gebeurd? Hoe is het leven met hem omgegaan?' Er was een mogelijkheid dat hij ook hier op school zat. Dat was ergens wel logisch, maar ook weer niet. Deze school was een beste scholen en groot genoeg om elkaar te ontwijken, indien dat gewenst was. Aan de andere kant klonk het merkwaardig dat twee broers na een jaar elkaar ontweken te hebben weer opnieuw onder een dak samen leefden.
Intussen hadden in haar hoofd de overbodige vragen zich weer opgestapeld. Waren hij en Hisashi een eeneiige twee-eiige tweeling? Ze had nooit veel met biologie gehad. Gek genoeg had zij het op haar vorige school als een van haar vakken gekozen en kon er nog behoorlijk veel van herinneren.
Wat was de vader met hun van plan geweest? Er gingen veel horrorverhalen rond over tweelingen die gebruikt werden voor genetische onderzoeken. Vaak tegen hun vrije wil in, opgegeven door hun ouders voor de extra centjes.
En waarom hadden zijn vrienden het meisje vermoord? Hij had er niet veel over los gelaten. Denkelijk bewust. Ze gokte op jaloezie of een conflict wat niet opgelost was.
Onbewust had zij op de binnenkant van haar wang zitten kauwen, nadenkend over de vele mysteries. Ze nam zich voor om er later wat nadere informatie erover op te zoeken. Het was niet netjes om dat te doen en ze wist het ook. Zulke vragen aan hem stellen, durfde zij helaas niet. Dan was het opzoeken de resterende oplossing.

'Ik snap niet wat je bedoelt, maar ik zal je maar moeten geloven, denk ik?' Hij fronste even en zei toen: ‘Vaak zijn kleinere mensen sneller. Voor bukken bijvoorbeeld, hoeven ze een kleinere afstand af te leggen.’ Hij grijnsde. ‘Maar als je me nog niet snapt, geeft het niet.’ Niet iedereen begreep hem. Eigenlijk begrepen maar weinig mensen hem.

‘Alles wat er gebeurd is, was nodig om me te maken tot wie ik ben. Ik ben misschien beschadigd door die tijd, maar misschien waren ik en mijn broer wel precies hetzelfde als onze vader geworden als het niet was gebeurd.’ Antwoordde hij op haar woorden. Hij wilde niet eens weten wat er gebeurd was als het niet zo gelopen was.
‘Je hoeft niet bang te zijn me iets te vragen. Als je tenminste vragen hebt.’ Hij zag haar ogen groeien en lachte zacht. 'Gaat het nu wel goed met jou?' Ze sprak rustig en kalm. Kit keek haar grijnzend aan. ‘Ik heb je dit verhaal niet verteld om je bezorgd te maken, hm.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op, had niet helemaal verwacht dat ze die vraag zou stellen. ‘Maar om eerlijk te zijn, na alles, vrij goed. Natuurlijk heb ik mindere dagen, waarin ik helemaal niks wil, maar dat zijn er niet zoveel.’ Hij fronste en besefte dat het stil was, dat hij die onmogelijk piep niet meer hoorde. ‘Eigenlijk heb ik maar een paar echt slechte dingen over gehouden aan alles. Een onmogelijk kwijt te raken wraakzucht en.. Een klein probleem met mijn zintuigen..’ Hij grijnsde. Probleem.. Ja, dat was het soms zeker. Op dagen dat hij het totaal niet in de hand had, verloor hij met alle gemak van de wereld zijn bewustzijn. In die gevallen waren de pieptonen in zijn oren en de te felle lichtflitsen voor zijn geestesoog te heftig om ze buiten te sluiten. Meestal ging het goed en soms was hij het zelfs dankbaar. Al had hij er hoe dan ook een uitgesproken hekel aan.
'En wat is er met je broer gebeurd? Hoe is het leven met hem omgegaan?' Kit sloot zijn ogen, maar de glimlach was niet van zijn gezicht te wissen. ‘Hij heeft me nooit precies verteld wat hij in dat jaar gedaan heeft. Ik weet alleen dat hij zich, in tegenstelling tot mij, verdiept heeft in Dark magic en dat hij hier op de school ergens rond moet dwalen.’ Hij opende zijn ogen en keek het meisje zwijgend aan. Hij kon zich niet voorstellen dat deze twee, nogal simpele vragen, haar enige vragen waren.
Toen ze hem niks meer vroeg, keek hij even naar Nica, die iets verderop vrolijk rond sprong. Hij begreep soms echt niet waar het dier zoveel plezier in had. Het was alsof ze de wind achterna ging, alsof de wind met haar speelde en ze de beste maatjes ooit waren. Toen zijn ogen rustig terug naar Yagami gleden, ging zijn mond al open: ‘Verbeter me als ik het fout zie, maar ik geloof niet dat dit je enige vragen zijn.’ De wind stak kort op en toen die weer ging liggen zei hij zacht: ‘Ik meende het; je kan me alles vragen wat je wilt. Het zou onterecht zijn als ik je opzadel met het hele verhaal en daarna geen van je vragen beantwoord, of dusdanig weinig dat je met nog teveel vragen zit.’ Zijn ogen bleven in de hare haken en hij bleef haar met die blik aankijken.

‘Vaak zijn kleinere mensen sneller. Voor bukken bijvoorbeeld, hoeven ze een kleinere afstand af te leggen.’ Oh, op die manier bedoelde hij. Ze wilde dat ze hetzelfde kon zeggen voor het reiken naar de bovenste planken en raampjes. Ze was niet extreem klein, maar moest wel haar best doen om erbij te kunnen. ‘Maar als je me nog niet snapt, geeft het niet.’ Ze schudde haar hoofd bijna onmerkbaar en zei: 'Nee, ik snap je nu wel.' Gevolgd door een klein lachje van haar kant, niet wetend hoe ze erop moest ingaan.

‘Ik heb je dit verhaal niet verteld om je bezorgd te maken, hm.’ Hij had sympathie al lang aan moeten zien komen. Tenzij hij dacht dat zij harteloos was. 'Het is toch vanzelfsprekend dat ik me dat afvraag? Emoties: een van de dingen die mensen menselijk maakt.' En tegelijkertijd ook onmenselijk, voegde zij er in haar gedachtes eraan toe. ‘Maar om eerlijk te zijn, na alles, vrij goed. Natuurlijk heb ik mindere dagen, waarin ik helemaal niks wil, maar dat zijn er niet zoveel.’ Was hij nu een mooi sprookje aan het opdissen om geen medelij te krijgen van haar of was het werkelijk zo? Bijna had ze hem willen onderbreken. ‘Eigenlijk heb ik maar een paar echt slechte dingen over gehouden aan alles.’ Er was blijkbaar nog meer te vertellen. ‘Een onmogelijk kwijt te raken wraakzucht en ... Een klein probleem met mijn zintuigen..’ Het laatste trok meteen haar aandacht. 'En wat bedoel je daar precies mee? Heb je het ooit na laten kijken?' Met dergelijke kwaaltjes voor een onbepaalde tijd rondlopen zonder te weten wat het is, is nooit verstandig. Het kon zich uit gaan breiden en er was een kleine kans dat het ook je ondergang kon worden. Dat zou dan wel een zeer ernstig geval zijn, maar toch.
‘Hij heeft me nooit precies verteld wat hij in dat jaar gedaan heeft. Ik weet alleen dat hij zich, in tegenstelling tot mij, verdiept heeft in Dark magic en dat hij hier op de school ergens rond moet dwalen.’ Dat was zeker interessant. Ze vroeg zich af hoe vaak zij elkaar tegengekomen zijn en hoe die ontmoetingen afgelopen waren.
Kit was kennelijk opmerkzamer dan zij aangenomen had. Ze nam zich voor om wat meer aan het vermogen om haar emoties te verbergen te werken. ‘Verbeter me als ik het fout zie, maar ik geloof niet dat dit je enige vragen zijn.’ De wind onderbrak hem even. Het wilde zijn aanwezigheid blijkbaar even benadrukken. ‘Ik meende het; je kan me alles vragen wat je wilt. Het zou onterecht zijn als ik je opzadel met het hele verhaal en daarna geen van je vragen beantwoord, of dusdanig weinig dat je met nog teveel vragen zit.’ Hij had erom gevraagd. Ze zou al die raadsels niet meer tot haarzelf houden. Wat zou ze als eerst vragen? De meest afzonderlijke vraag leek haar geplaatst, een bescheiden ijsbreker. 'Zijn jullie eigenlijk een eeneiige of twee-eiige tweeling?' De vraag klonk nu ze het uitgesproken had nogal vaag. Niet de eerste vraag die men zou stellen. Haar lippen vormden een verontschuldigende glimlach. Bijna wilde ze de rest van haar woorden weer inslikken. De rationele kant in haar vertelde haar daarentegen om door te gaan. Wie A zei, moest B ook zeggen, was haar argument. 'Ik vroeg af of hij identiek aan jou is... Dat zou namelijk wel raar zijn: een dubbelganger van jou in dezelfde school. Het zou echt typisch iets voor mij zijn om je broer dan tegen te komen en gewoon met hem te gaan praten, niet wetend dat hij jou niet is...'
Ze gaf hem de nodige pauze om op haar vraag te responderen. 'En wat bedoelde je precies met die vechtpartijen? Heb jij ook...' Zo snel kon zij geen verzachtende synoniem verzinnen voor het woord. Nu had zij geen andere keuze: ze moest de zin wel afmaken. '...vermoord?' Zelfs als hij het zou bevestigen, zou ze niet van hem wegrennen. Iedereen deed dingen waarvan ze later spijt kregen.
'Nog iets over je broer. Hoe vaak zijn jullie elkaar al tegengekomen En over je vader... zijn jullie er ooit achtergekomen wat hij van plan was met jullie? Waarom was hij in de eerste plaats met jullie moeder getrouwd? Hoe zit het overigens met jullie andere familieleden? Jullie moeten toch wel ergens familie hebben, waar jullie terecht konden?' De vragen struikelde over elkaar heen, wilden allemaal haar mond verlaten. Zodra zij de ene gesteld had, kwam er alweer een  correspondeerde vraag in haar op.
'Ik neem aan dat je traint, omdat je de jongens hun hetzelfde lot wilt laten begaan als haar... Wat ben je precies van plan om te gaan doen? Maar horen ze eigenlijk niet opgepakt te zijn? Of is de regering door de jaren heen nog beroerder geworden?' Met politiek hield zij zich gering mee bezig. Daarom wist ze er nauwelijks iets van af. Haar keel begon lichtelijk uitgedroogd te raken van de vele vragen. Ze besloot de stroom vragen af te sluiten met het gene waarover zij het meest getobd had. 'Waarom hadden zij eigenlijk het meisje omgebracht?' De uiteindelijk vraag viel zwaar op haar maag. Het was misschien iets te persoonlijk geweest. Een weg terug was er niet. Het enige wat zij nu kon doen, was wachten. Wachten op zijn reactie.

‘Ik heb je dit verhaal niet verteld om je bezorgd te maken, hm.’ Hij had het moeten verwachten, maar had gehoopt dat het mee was gevallen en dat dat niet de eerste vraag was die in haar hoofd opgekomen was.
'Het is toch vanzelfsprekend dat ik me dat afvraag? Emoties: een van de dingen die mensen menselijk maakt.' Hij knikte kort op haar woorden en ging verder: ‘Maar om eerlijk te zijn, na alles, vrij goed. Natuurlijk heb ik mindere dagen, waarin ik helemaal niks wil, maar dat zijn er niet zoveel.’ Het klonk veel te positief, maar hij kon simpelweg niet ontkennen dat het mee viel. Nadat hij van zijn drankprobleem afgekomen was, was hij langzaam maar zeker alles gaan verwerken en dat had goed uitgepakt. Hij had ook een stuk minder geluk kunnen hebben en rond lopen als een soort kopie van zijn vader. Hij wilde er niet eens aan denken. ‘Eigenlijk heb ik maar een paar echt slechte dingen over gehouden aan alles. Een onmogelijk kwijt te raken wraakzucht en.. Een klein probleem met mijn zintuigen..’ Hm-mh, een probleem.. Meestal wel, ja.
'En wat bedoel je daar precies mee? Heb je het ooit na laten kijken?' Hij sloot zijn ogen en glimlachte, had de vraag ergens wel zien aankomen. Hij opende zijn ogen en knikte. ‘Ik heb erna laten kijken. Er kon echter weinig aan gedaan worden. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven, die ik nooit in neem. Het werkt niet en ik wordt er behoorlijk misselijk van.’ Hij trok zijn neus op bij de gedachte aan het potje dat altijd op zijn nachtkastje stond. Vol met stof. ‘Maar ik heb vooral problemen met mijn zicht en gehoor. Voornamelijk als ik in een ruimte ben met een of meerdere mensen, krijg ik last van hoge pieptonen of lichtflitsen. Meestal valt het mee en blijft het bij een keer, maar soms krijg ik het niet onder controle en in die gevallen..’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en fronste. ‘In die gevallen is er een kans dat ik mijn bewustzijn verlies.’ Hij keek haar zwijgend aan.
‘Hij heeft me nooit precies verteld wat hij in dat jaar gedaan heeft. Ik weet alleen dat hij zich, in tegenstelling tot mij, verdiept heeft in Dark magic en dat hij hier op de school ergens rond moet dwalen.’ Was zijn antwoord op haar vraag was er gebeurd was met zijn broer. Hij kon alleen met geen mogelijkheid voorstellen dat ze al haar vragen al had gesteld. ‘Verbeter me als ik het fout zie, maar ik geloof niet dat dit je enige vragen zijn.’ De wind stak kort op en toen die weer ging liggen zei hij zacht: ‘Ik meende het; je kan me alles vragen wat je wilt. Het zou onterecht zijn als ik je opzadel met het hele verhaal en daarna geen van je vragen beantwoord, of dusdanig weinig dat je met nog teveel vragen zit.’ Hij kon niet anders dan glimlachen toen ze hem een vraag stelde. 'Zijn jullie eigenlijk een eeneiige of twee-eiige tweeling?' Ze glimlachte verontschuldigend. 'Ik vroeg af of hij identiek aan jou is... Dat zou namelijk wel raar zijn: een dubbelganger van jou in dezelfde school. Het zou echt typisch iets voor mij zijn om je broer dan tegen te komen en gewoon met hem te gaan praten, niet wetend dat hij jou niet is...' Kit grijnsde. ‘We zijn een twee-eiige tweeling, al geloven maar weinig mensen dat.’ Ze leken genoeg op elkaar om eeneiig te zijn en de meeste weigerde dan ook te geloven dat het een twee-eiige tweeling was. ‘Maar als je bang bent om de verkeerde te hebben; Hisashi heeft altijd een zilverkleurige ketting om in de vorm van een veer en heeft een slang die bijna altijd bij hem is. Al moet ik je wel waarschuwen voor de ketting. Als je hem ooit tegen komt, begin er maar niet over, dat is het mes waar hij zo dol op is.’ Toen hij had gezien dat Hisashi zijn mes dusdanig had bewerkt dat het net een ketting in de vorm van een veer was, had hij zijn broer keihard uitgelachen, maar had beseft hoe belangrijk het voor zijn broer was en was er nooit meer over begonnen. Dat was de beste tijd, de tijd waarin de twee nog beide ouders hadden gehad en bijna elke dag plezier hadden gehad.
'En wat bedoelde je precies met die vechtpartijen? Heb jij ook...' Hij hield zijn hoofd scheef en wachtte geduldig tot ze haar vraag af zou maken. '...vermoord?' Kit fronste even en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Voor zover ik weet, niet.. Maar ik moet wel eerlijk zijn dat ik me ook niet alles kan herinneren van die tijd, dus het zou best kunnen dat ik een keer een vreselijke fout heb gemaakt.’ In die tijd had hij niet alleen met zijn drankprobleem gezeten, maar waren de pieptonen en de lichtflitsen ook dikwijls te heftig geweest om in bedwang te houden en hij was dus ook vaak zat zijn bewustzijn verloren. Zes van de tien keer werd hij dan wakker en herinnerde hij zich maar de helft van alles wat er gebeurd was.
'Nog iets over je broer. Hoe vaak zijn jullie elkaar al tegengekomen En over je vader... zijn jullie er ooit achtergekomen wat hij van plan was met jullie? Waarom was hij in de eerste plaats met jullie moeder getrouwd? Hoe zit het overigens met jullie andere familieleden? Jullie moeten toch wel ergens familie hebben, waar jullie terecht konden?' Kit lachte zacht. ‘We zijn elkaar een aantal keer tegen gekomen. En Hisashi was te snel om erachter te komen wat onze vader precies met ons van plan was. Misschien als we iets langer hadden gewacht, hadden we het kunnen horen.’ Hij nam even de tijd om over de derde vraag na te denken, maar kwam uiteindelijk tot een antwoord dat hijzelf ook logisch vond klinken. ‘Ik denk dat mijn vader wel van mijn moeder hield, maar dat zij teveel van ons hield en hij zijn zieke plannetjes daardoor niet kon doorzetten. Waarschijnlijk zag hij geen andere optie.’ Hij moest ermee stoppen. Hij moest stoppen met zijn vader in bescherming te nemen, echt. ‘En nee, onze ouders waren beide enig kind en onze grootouders zijn overleden. We konden niet naar familie toe.’
'Ik neem aan dat je traint, omdat je de jongens hun hetzelfde lot wilt laten begaan als haar... Wat ben je precies van plan om te gaan doen? Maar horen ze eigenlijk niet opgepakt te zijn? Of is de regering door de jaren heen nog beroerder geworden?' Hij keek haar even onderzoekend aan en zuchtte toen zacht. ‘Begrijp me niet verkeerd, maar ik wil niet dat die jongens hetzelfde lot begaan als Leylya. Dat verdienen ze niet. Ik wil dat ze weten hoe het is om zo wanhopig te zijn. Ik ga hun leven zo zuur mogelijk maken, net zolang door gaan tot ze hun huis niet meer uit durven. En ik weet niet eens of ze niet al opgepakt zijn.’ Zijn woorden klonken verbitterd en zijn ogen twinkelde even hatelijk. Hij zou die jongens stuk voor stuk zo bang maken, dat ze nooit meer het gevoel van geluk zouden hebben, zouden vergeten wat het was. De dood verdiende ze niet, dan waren ze te snel van alles af. Ze moesten spijt hebben, terug willen draaien wat ze hadden gedaan en beseffen dat wat ze gedaan hadden niet terug te draaien is.
'Waarom hadden zij eigenlijk het meisje omgebracht?' Kit loot zijn ogen even en beeldde zich het gezicht van Leylya in. Haar grijsgroene ogen, haar koperkleurige haar dat zacht met de wind mee bewoog. Hij opende zijn ogen en glimlachte. ‘Ik weet het niet. De laatste keer dat ik ze heb gezien, was twee dagen voordat ze de stomste zet ooit deden.’ Zijn stem klonk rustig. Hij haalde diep adem toen hij merkte dat de herinneringen weer terug kwamen. Hij negeerde het en keek Yagami met een kalme blik aan. ‘Ben je door je vragen heen?’ Vroeg hij haar, terwijl een glimlach langzaam zijn mond begon te sieren.

‘Ik heb erna laten kijken. Er kon echter weinig aan gedaan worden. Ik kreeg medicijnen voorgeschreven, die ik nooit in neem. Het werkt niet en ik wordt er behoorlijk misselijk van.’ Hij had het tenminste geprobeerd. Ze had dezelfde ervaring met artsen gehad en snapte hoe frustrerend het kon zijn. 'Ik heb hetzelfde meegemaakt. Het was amusant om op de ene plaats te horen te krijgen dat ik op een speciaal dieet moest gaan om vervolgens in het stadje ernaast beweerd te krijgen dat ik naar een warmere plek moest verhuizen. Na verloop van tijd probeerde ik het niet eens meer uit. Nja... wat ik heb is niet zo ernstig, dus ik kan er wel mee leven. Het is gewoon een huidziekte, eczeem om precies te zijn.' Haar vingers gleden over de schilferige, rode plekken op haar elleboogholtes heen. Op diverse plekken waren ook kleine barstjes zichtbaar. Het zag er erger uit dan het was. De vieze blikken die zij af en toe toe toegeworpen kreeg, waren erger dan de jeuk zelf.
‘Maar ik heb vooral problemen met mijn zicht en gehoor. Voornamelijk als ik in een ruimte ben met een of meerdere mensen, krijg ik last van hoge pieptonen of lichtflitsen. Meestal valt het mee en blijft het bij een keer, maar soms krijg ik het niet onder controle en in die gevallen...’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en fronste. ‘In die gevallen is er een kans dat ik mijn bewustzijn verlies.’ Dat klonk behoorlijk alarmerend. Van het flauwvallen zelf zou hij zeker niet eronder door gaan. Aan de gedachte dat hij wel eens een tijdje weerloos tegen ongure types kon zijn, kreeg zij wel kippenvel op haar armen. Enge mannetjes in donkere steegjes verstopt, lurkend naar hun slachtoffer, daar had zij het over. Of onschuldig uitziende meisjes, die hun gedupeerde zo de kast in sleepten. Ze probeerde die beangstigende gedachtes uit haar hoofd te schudden. Ze wilde niemand onnodig bang maken, vooral zichzelf niet.

‘We zijn een twee-eiige tweeling, al geloven maar weinig mensen dat. Maar als je bang bent om de verkeerde te hebben; Hisashi heeft altijd een zilverkleurige ketting om in de vorm van een veer en heeft een slang die bijna altijd bij hem is. Al moet ik je wel waarschuwen voor de ketting. Als je hem ooit tegen komt, begin er maar niet over, dat is het mes waar hij zo dol op is,’ antwoordde hij haar geduldig. Ze voelde noch angst, noch verbazing door die aankondiging. Geen akelige scenario's deze keer. 'Bedankt voor de tip. Maar hij kan een lieftallig meisje moeilijk pijn doen, als zij zijn goede smaak qua sieraden complimenteert, toch?' Ze had de smaak alweer te pakken. Het was een goed teken dat ze weer enigszins humorloze opmerkingen wist te maken.
‘Voor zover ik weet, niet.. Maar ik moet wel eerlijk zijn dat ik me ook niet alles kan herinneren van die tijd, dus het zou best kunnen dat ik een keer een vreselijke fout heb gemaakt.’ Ze absorbeerde zijn woorden als een spons op, wist niets te zeggen, dus besloot zij hem om verder te laten praten. ‘We zijn elkaar een aantal keer tegen gekomen. En Hisashi was te snel om erachter te komen wat onze vader precies met ons van plan was. Misschien als we iets langer hadden gewacht, hadden we het kunnen horen.’ Ze waren blijkbaar dus niet zo van achter dingen aangaan. Het was waarschijnlijk ook veel te pijnlijk om het te doen, terwijl de herinnering nog vers was. ‘Ik denk dat mijn vader wel van mijn moeder hield, maar dat zij teveel van ons hield en hij zijn zieke plannetjes daardoor niet kon doorzetten. Waarschijnlijk zag hij geen andere optie,’ vervolgde hij zijn verhaal. Haar hersenen draaiden op volle toeren om die zin te bevatten. Ze begon het hardop te analyseren, tegen zichzelf te praten. 'Ik snap dat je moeder jullie wilden beschermen. Het is ook logisch, aangezien moeders een moedersinstinct hebben.  Dat is ook wetenschappelijk bewezen. Wie ik niet snap is jullie vader. Hij heeft dan wel geen moedersinstinct, maar...' Hoe moest zij de volgende zin simpel verwoorden? '...mijn vader heeft ooit gezegd dat pas als ik kinderen krijg, ik dan zal snappen dat ouders meer van kinderen houden dan andersom. Ik heb daarna nog een paar dingen hier en daar over gelezen en vrijwel iedere ouder heeft dat bevestigd. Er moet daarom een ander gevoel zijn dat sterker was bij jullie vader. De honger naar kennis of de behoefte naar geld wellicht?' Ze schudde haar hoofd. Het klonk onlogisch. Hij had gemakkelijk aan een andere tweeling kunnen komen. Er moest iets zijn wat hen bijzonder maakten.
‘En nee, onze ouders waren beide enig kind en onze grootouders zijn overleden. We konden niet naar familie toe.’ Familie was de eerste plek waar men naar toe ging bij problemen. Familie was de plek waar ze je niet uit konden schoppen, ongeacht hoe bizar en abnormaal je ook was. Ze besloot om de familie die zij had niet meer als vanzelfsprekend te zien. 'Probeer alsjeblieft op goede voet met je broer te staan. Het klinkt nu misschien belachelijk, maar jullie delen veel ervaringen en belevingen. Het is soms fijn om herinneringen op te halen en te weten dat je niet alleen bent.' Wat ironisch dat hij dit soort banale gezegdes van haar te horen kreeg. Degene die in het dieptepunt van haar leven haar familie de rug toegekeerd had.
Het antwoord op haar meest dringende vraag stelde haar zeker niet tevreden. ‘Ik weet het niet. De laatste keer dat ik ze heb gezien, was twee dagen voordat ze de stomste zet ooit deden.’ Haar ogen knepen zich in een reflex samen tot spleetjes. Zelf zweeg zij.
Zo te horen had hij haar vragenstroom niet als vervelend ervaren. Hij nodigde haar bijna uit om nog meer te vragen. ‘Ben je door je vragen heen?’ Voor zover zij wist, had zij nog maar een vraag, nee eerder een opmerking. 'Je hebt me nooit haar naam verteld.'

'Ik heb hetzelfde meegemaakt. Het was amusant om op de ene plaats te horen te krijgen dat ik op een speciaal dieet moest gaan om vervolgens in het stadje ernaast beweerd te krijgen dat ik naar een warmere plek moest verhuizen. Na verloop van tijd probeerde ik het niet eens meer uit. Nja... wat ik heb is niet zo ernstig, dus ik kan er wel mee leven. Het is gewoon een huidziekte, eczeem om precies te zijn.' Kit keek naar haar armen en knikte even. Hij kende het probleem. Hij had er zelf geen last van, maar hij kon wel een aantal mensen opnoemen die het wel hadden en hij wist hoe sommige erop reageerde. Hij had geen problemen met de mensen die er last van hadden, wel met de mensen die er altijd maar commentaar op moesten geven.
‘Maar ik heb vooral problemen met mijn zicht en gehoor. Voornamelijk als ik in een ruimte ben met een of meerdere mensen, krijg ik last van hoge pieptonen of lichtflitsen. Meestal valt het mee en blijft het bij een keer, maar soms krijg ik het niet onder controle en in die gevallen...’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en fronste. ‘In die gevallen is er een kans dat ik mijn bewustzijn verlies.’ Meestal bracht dat problemen met zich mee, maar heel soms reageerde mensen er te heftig op en kon hij er om lachen.

‘We zijn een twee-eiige tweeling, al geloven maar weinig mensen dat. Maar als je bang bent om de verkeerde te hebben; Hisashi heeft altijd een zilverkleurige ketting om in de vorm van een veer en heeft een slang die bijna altijd bij hem is. Al moet ik je wel waarschuwen voor de ketting. Als je hem ooit tegen komt, begin er maar niet over, dat is het mes waar hij zo dol op is,’ Hisashi hield te veel van dat mes in zijn ogen.
'Bedankt voor de tip. Maar hij kan een lieftallig meisje moeilijk pijn doen, als zij zijn goede smaak qua sieraden complimenteert, toch?' Hij lachte zacht. ‘Je zult versteld staan van zijn reactie. Hij heeft minder geduld met vreemde dan ik.’ Hij glimlachte. Zijn broer was grof en onnadenkend, wat soms een beetje te ver ging. Hij wilde haar gewoon waarschuwen, voor het geval dat.
‘We zijn elkaar een aantal keer tegen gekomen. En Hisashi was te snel om erachter te komen wat onze vader precies met ons van plan was. Misschien als we iets langer hadden gewacht, hadden we het kunnen horen.’ Hij had het graag gehoord, maar zijn vader had het hem niet meer kunnen vertellen..
‘Ik denk dat mijn vader wel van mijn moeder hield, maar dat zij teveel van ons hield en hij zijn zieke plannetjes daardoor niet kon doorzetten. Waarschijnlijk zag hij geen andere optie,’ Antwoordde hij op haar vraag. 'Ik snap dat je moeder jullie wilden beschermen. Het is ook logisch, aangezien moeders een moedersinstinct hebben. Dat is ook wetenschappelijk bewezen. Wie ik niet snap is jullie vader. Hij heeft dan wel geen moedersinstinct, maar...' Hij keek haar geduldig aan. '...mijn vader heeft ooit gezegd dat pas als ik kinderen krijg, ik dan zal snappen dat ouders meer van kinderen houden dan andersom. Ik heb daarna nog een paar dingen hier en daar over gelezen en vrijwel iedere ouder heeft dat bevestigd. Er moet daarom een ander gevoel zijn dat sterker was bij jullie vader. De honger naar kennis of de behoefte naar geld wellicht?' Kit glimlachte. ‘Naar geld kon hij niet verlangen, die had hij genoeg, meer dan zelfs. Kennis betwijfel ik ook. Ik geloof dat macht een grotere rol speelde. Van jongs af aan leerde hij ons al dat macht je ver brengt, dus ik denk dat het macht was. Hij heeft van ons gehouden, daar twijfel ik niet aan, de machtslust was alleen groter. Vele male groter.’ Hij hoopte dat zijn vader het gedaan had voor macht, dan kon hij het de man vergeven. Elke andere reden die hij bedacht, maakte hem al misselijk bij de gedachte.
‘En nee, onze ouders waren beide enig kind en onze grootouders zijn overleden. We konden niet naar familie toe.’ Misschien hadden ze nog wel familie die in leven was, maar dan wisten ze niet van hun bestaan af. 'Probeer alsjeblieft op goede voet met je broer te staan. Het klinkt nu misschien belachelijk, maar jullie delen veel ervaringen en belevingen. Het is soms fijn om herinneringen op te halen en te weten dat je niet alleen bent.' Kit grinnikte. ‘Maak je geen zorgen. We hebben soms nog ruzie en we weten allebei dat we de ander met rust moeten laten als die erom vraagt, maar we kunnen ook een normaal gesprek met elkaar aan gaan. Gelukkig.’
‘Ik weet het niet. De laatste keer dat ik ze heb gezien, was twee dagen voordat ze de stomste zet ooit deden.’ Yagami’s ogen werden tot spleetjes geknepen. ‘Ben je door je vragen heen?’ Vroeg hij haar. Ondertussen kon hij het begrijpen als ze er inderdaad doorheen was, maar misschien zweefde er nog ergens een vraag rond, die ze niet durfde te stellen.
'Je hebt me nooit haar naam verteld.' Kit glimlachte en zijn ogen twinkelde even. Zijn ogen gleden naar het water en op een fluistertoon gaf hij haar een antwoord: ‘Leylya. Haar naam was Leylya.’ Hij keek Yagami weer aan. Op zijn gezicht was een grote glimlach te zien en zijn ogen twinkelde, bijna alsof hij vrede had met haar dood. Bijna.

Haar wenkbrauwen gingen als reactie lichtjes omhoog. Ze was verbaasd dat ze hem aan het lachen gemaakt had. ‘Je zult versteld staan van zijn reactie. Hij heeft minder geduld met vreemde dan ik.’ Instinctief gaf zij hem een goede por in zijn zij. Doordat haar vrienden elkaar zo vaak vriendschappelijk beledigd hadden, had Yagami uiteindelijk een reflex ervoor ontwikkeld. Pas na een tijdje realiseerde zij zich wat gedaan had. 'Neem me niet kwalijk. Gaat het?' Ze hoopte dat ze hem geen pijn gedaan had.
‘Naar geld kon hij niet verlangen, die had hij genoeg, meer dan zelfs. Kennis betwijfel ik ook. Ik geloof dat macht een grotere rol speelde. Van jongs af aan leerde hij ons al dat macht je ver brengt, dus ik denk dat het macht was. Hij heeft van ons gehouden, daar twijfel ik niet aan, de machtslust was alleen groter. Vele male groter.’ De honger naar macht. Niet bepaald de meest voor de hand liggende keuze. Wellicht omdat zij dat soort mensen nooit tegengekomen was, noch er iets over gehoord had tot nu toe. Haar gedachtes gingen vrij snel alweer over naar zacht gemompel, wat meer op zichzelf gericht was: 'De drie, meest gebruikte dingen om macht te verwerven zijn: angst, kennis en liefde. Hij had dat soort essentiële informatie moeten weten, voordat hij met zijn plan begonnen was. Dan had hij zijn handen niet zo vuil hoeven te maken.' En was het niet zijn ondergang geworden. Zijn vrouw had hij dan ook gemakkelijk in leven kunnen laten.
‘Maak je geen zorgen. We hebben soms nog ruzie en we weten allebei dat we de ander met rust moeten laten als die erom vraagt, maar we kunnen ook een normaal gesprek met elkaar aan gaan. Gelukkig.’ Dat was geruststellend om te horen. Ze kon straks in ieder geval zonder schuldgevoel van hem afscheid nemen.
Zijn ogen geleden naar het water en op een fluistertoon vertelde hij haar naam: ‘Leylya. Haar naam was Leylya.’ Even zacht herhaalde Yagami haar naam: 'Leylya.' Een korte stilte gaf aan dat zij rouwde voor Leylya. 'Het is een mooie naam.' Zij zei het niet om haar een compliment te geven. Zij meende het. 'Als stoffen namen konden presenteren, had ik zacht fluweel voor de naam Leylya gekozen. Het is sierlijk, elegant en houdt je aan de andere kant ook warm op de killere dagen en is niet zo kwetsbaar.' Kits twinkelende ogen en grote glimlach deed haar haast denken dat hij er al overheen was. Alleen de gedachte aan hem, zonet toen hij voor het eerst over haar gesproken had, bewees het tegendeel.

Een van de vele stiltes volgde. Ze ging driftig op zoek naar een nieuw gespreksonderwerp. Haar verleden op tafel gooien was uitgesloten, zeker weten. Ze wilde niet nog een keer erin verdrinken. Over school viel wel altijd te praten. Alleen juist op dat moment wist zij er niets over te zeggen. De redding was zijn shirt geweest. Die lag nog steeds geduldig op de grond. Binnen een oogwenk was zij door haar knieën gezakt, het shirt vastgepakt en aan zijn rechtmatige eigenaar overhandigd. 'Dit is het beste wat ik heb kunnen doen. Mijn magie is niet de beste. Laten we het maar daar op houden.'
Met een snelle beweging draaide zij zich een kwartslag en liet zichzelf op haar rug vallen. Haar hand reikte naar de heldere hemel uit, hield het nodige zonlicht tegen. Op deze manier hoefde ze hem ook niet te zien aankleden. Natuurlijk had ze zeker een half uur tegen hem gepraat met een ontbloot bovenlijf. Maar dat was toch anders.
Terwijl zij daar op haar rug lag, schoot de vage herinnering aan het hele gedoe rondom valetijnsdag door haar hoofd heen. Het was een actueel onderwerp en veilig genoeg. 'Ik heb gehoord dat ze binnenkort een bal houden. Het zijn op dit moment niets meer dan geruchten, maar alsnog. Ben je er van plan om ernaartoe te gaan?'

Yagami was duidelijk verbaasd dat hij lachte. ‘Je zult versteld staan van zijn reactie. Hij heeft minder geduld met vreemde dan ik.’ Ze porde hem in zijn zij en hij keek haar even beledigd aan. Niet zozeer om haar actie, maar het feit dat hij er gewoon totaal niet tegen kon.
'Neem me niet kwalijk. Gaat het?' Zijn beledigde blik verdween en hij grijnsde. ‘Ik zit onder de litteken en jij denkt dat je me daar echt pijn mee deed?’ Hij schudde zijn hoofd en tikte tegen haar neus aan. ‘Maak je niet zo druk over alles, Yagami.’ Hij glimlachte en keek haar even zwijgend aan.
‘Naar geld kon hij niet verlangen, die had hij genoeg, meer dan zelfs. Kennis betwijfel ik ook. Ik geloof dat macht een grotere rol speelde. Van jongs af aan leerde hij ons al dat macht je ver brengt, dus ik denk dat het macht was. Hij heeft van ons gehouden, daar twijfel ik niet aan, de machtslust was alleen groter. Vele male groter.’ Antwoorde hij haar op haar vraag. Zacht mompelde ze, meer in zichzelf dat tegen hem: 'De drie, meest gebruikte dingen om macht te verwerven zijn: angst, kennis en liefde. Hij had dat soort essentiële informatie moeten weten, voordat hij met zijn plan begonnen was. Dan had hij zijn handen niet zo vuil hoeven te maken.' Kit fronste en glimlachte. ‘Hij had ze allemaal.’ Hisashi hield misschien niet van hun vader, maar zijn moeder en hij hadden ontzettend veel van de man gehouden. De man had voldoende kennis om je jaren lang te kunnen boeien met zijn verhalen en hij kon genoeg mensen opnoemen die de kriebels kregen van de man.
‘Leylya. Haar naam was Leylya.’ Zijn stem was veranderd in een fluistering en hij had kort naar het water gekeken, voor zijn ogen weer naar Yagami gleden. 'Leylya.' Herhaalde ze zachtjes. Kit was haar dankbaar voor de stilte die volgde. 'Het is een mooie naam.' Kit glimlachte en knikte. Het was een mooie naam, al had Leylya zelf dat nooit willen horen. 'Als stoffen namen konden presenteren, had ik zacht fluweel voor de naam Leylya gekozen. Het is sierlijk, elegant en houdt je aan de andere kant ook warm op de killere dagen en is niet zo kwetsbaar.' Kit lachte zacht. ‘Ze deed me altijd eerder denken aan een klaproos. Sterk en onbreekbaar als de wind hard waait, maar breekbaar en fragiel als je ertegen aan komt.’ Dat was ze precies. Als je haar de tijd gaf mee te gaan met je en zich aan te passen, was er niks aan de hand, maar als ze te snel moest reageren, brak ze.

De stilte die viel, werd onderbroken toen Yagami door haar knieën zakte en zijn shirt terug gaf. 'Dit is het beste wat ik heb kunnen doen. Mijn magie is niet de beste. Laten we het maar daar op houden.' Kit grijnsde toen ze haar blik afwende en zich op haar rug liet vallen. Hij trok het shirt over zijn hoofd. ‘Zeg dat niet over jezelf. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn, leerlingen hier op school zelfs, die er slechter in zijn.’
'Ik heb gehoord dat ze binnenkort een bal houden. Het zijn op dit moment niets meer dan geruchten, maar alsnog. Ben je er van plan om ernaartoe te gaan?' Kit keek haar even aan en keek toen langs haar. Hij floot tussen zijn tanden, een vrij hoog geluid, waardoor het geitje dat iets verderop nog steeds genoeg plezier had, opkeek en naar het toe kwam rennen. Kit plukte wat gras en gaf het aan het geitje, dat daarna tevreden naast hem in het gras ging liggen. ‘Ik heb geen idee..’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Naar een bal gaan in je eentje is niet bepaald iets wat ik zou doen.’ Hij liet zijn hand op Nica’s kop rusten. ‘En jij?’ Ze had de vraag als eerste gesteld en had kunnen verwachten dat hij diezelfde vraag terug zou kaatsen.

Interessant om te zien hoe zijn blik door een hele zin van een beledigde blik in een grimas kon veranderen. ‘Ik zit onder de litteken en jij denkt dat je me daar echt pijn mee deed?’ Hoofdschuddend tikte hij tegen haar neus aan. Haar lichaam reageerde er onmiddellijk op door twee passen achteruit te doen. Ze vond het niet fijn als men zomaar haar gezicht aanraakte. Hem erop wijzen, was weer iets te overdreven. Hij had het vast niet zo bedoeld. ‘Maak je niet zo druk over alles, Yagami.’ Hij snapte het niet. Het ging om het principe. ‘Het gaat niet altijd om de aangerichte, fysieke schade,’ luidde haar eigenwijze respons. In ruil voor zijn glimlach kreeg hij een soortgelijke glimlach van haar terug.
‘Hij had ze allemaal.’ Dan was zijn vader wel verschrikkelijk dwaas geweest. Hij had zijn plan zeker weten ook uit te voeren zonder definitieve schade aan te richten. Natuurlijk raadde zij duistere plannetjes niet aan. Schurkachtige listen zonder blijvende gevolgen waren nog altijd beter dan snode ideeën die de omgeving wel eeuwige geweld aandeden.
Hij bevestigde haar woorden met een knikje. ‘Ze deed me altijd eerder denken aan een klaproos. Sterk en onbreekbaar als de wind hard waait, maar breekbaar en fragiel als je ertegen aan komt.’ Zijn beschrijving over Leylya klonk gracieus, bijna poëtisch. ‘Heeft iemand jou ooit verteld dat jij een schrijver moet worden?’

Opgelucht zag zij hoe hij weer aangekleed en wel was. Dat zou met hem praten zeker eenvoudiger maken. ‘Zeg dat niet over jezelf. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn, leerlingen hier op school zelfs, die er slechter in zijn.’ Zelfs zij zelf kon niet ontkennen dat zij soms te bescheiden was. Haar magie kunsten waren echter een van de dingen waar ze echt beroerd in was. Door de vele wisselende hobby’s was het bestaan van haar luchtmagie naar de achtergrond verschoven en had ze het verwaarloosd. ‘Ik heb je alles wat ik kan zojuist laten zien.’ Ze doelde op het briesje wind dat zijn warrige kapsel veroorzaakt had. ‘Maar daarom ben ik juist hier. Je hoeft mij geen mooie leugens te vertellen.’ Leugens vertellen om valse hoop te verspreiden waren niet aan haar besteed.
Kit riep Nica met een simpele actie terug. Het geitje rende weldra meteen op haar eigenaar af. Ze keek toe hoe het diertje gulzig het gras opat en daaropvolgend in het gras neerplofte. Yagami stak haar hand voorzichtig naar het kleine wezentje uit. Voor zover zij het zich herinneren kon, had zij nog nooit een geitje geaaid. Ze wist niet wat zij verwachten moest. Haar vingers raakten voorzichtig Nica’s rug aan. De plek waar zij honden en katten ook normaliter aaide.
‘Ik heb geen idee..Naar een bal gaan in je eentje is niet bepaald iets wat ik zou doen.’ Ergens snapte ze het wel. Alleen rondhangen, terwijl de andere mensen in groepjes rondhingen, klonk niet bepaald ideaal. ‘Je zou een masker op kunnen doen. Mensen houden van mysterie. Ik garandeer je dat de mensen niet meer van je af te slaan zullen zijn,’ stelde zij in een vlaag van verstand voor. De volgende wedervraag had zij al zien aankomen. Het was simpel, maar effectief. ‘En jij?’ Zelf had ze ook geen idee. ‘Aan de ene kant is het geweldig om iedereen op zijn best te zien. De meisjes in een mooi, zwierige jurk, mooi opgemaakt en de jongemannen in een keurig gestreken pak. Inclusief de onberispelijk gevouwen stropdas en de kaarsrechte postuur. En jezelf klaarmaken voor het event is natuurlijk het leukste gedeelte van allemaal. Alhoewel de complimentjes over je uiterlijk en de sfeer zelf ook prettig zijn...’ Ze begon nu wel behoorlijk af te dwalen. ‘Er zit ook een keerzijde aan. Je bent zowat verplicht om te dansen. Ik vind dansen niet zo leuk, zachtjes uitgedrukt.’ De lach die volgde, klonk geforceerd in haar oren. Het was eigenlijk ook zo. Ze moest haar best doen om thuis niet te missen. Alle details die zij zojuist beschreven had, kwamen rechtstreeks uit haar herinneringen aan de feestjes van haar vorige school. ‘Ik zie het nog wel,’ concludeerde ze.

‘Ik zit onder de litteken en jij denkt dat je me daar echt pijn mee deed?’ Hoofdschuddend tikte hij tegen haar neus aan, iets wat voor hem bijna automatisme was. Yagami zette echter twee passen achteruit. Hij keek haar even kort aan, maar zei niks. Hij sloeg het alleen op in zijn geheugen. Het was duidelijk dat ze niet geweldig blij was met zijn actie.
‘Maak je niet zo druk over alles, Yagami.’ Hij glimlachte en kreeg – zoals eigenlijk al verwacht – een reactie van haar terug. ‘Het gaat niet altijd om de aangerichte, fysieke schade,’ Ze glimlachte. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘O? Vertel, waar zou het in dit geval wel om gaan?’ In zijn ogen twinkelde pretlichtjes.
‘Ze deed me altijd eerder denken aan een klaproos. Sterk en onbreekbaar als de wind hard waait, maar breekbaar en fragiel als je ertegen aan komt.’ Bovendien had ze de perfecte haarkleur gehad voor die vergelijking. Al was ze dikwijls knorrig geworden als hij haar vergeleek met een klaproos, al had hij altijd aan haar ogen kunnen zien dat ze heel goed wist dat hij gelijk had.
‘Heeft iemand jou ooit verteld dat jij een schrijver moet worden?’ Kit rok vragend zijn wenkbrauwen op. ‘Schrijver? Nee, hoezo?’ Hij keek haar vragend aan, benieuwd waarom ze hem het vroeg.

‘Zeg dat niet over jezelf. Ik weet zeker dat er genoeg mensen zijn, leerlingen hier op school zelfs, die er slechter in zijn.’ Ze was misschien niet de beste, maar hij vond niet dat ze zo negatief moest zijn. Alles was te leren.
‘Ik heb je alles wat ik kan zojuist laten zien.’ Kit keek haar even aan en knikte langzaam, alsof hij aan het twijfelen was of hij het wilde geloven. ‘Maar daarom ben ik juist hier. Je hoeft mij geen mooie leugens te vertellen.’ Kits ogen werden even iets groter en hij keek haar met een blik aan die in de buurt van ongeloof kwam, maar waar ook iets van een sprankje woede in lag. Het was een blik die je bijna niet kon raden. ‘Ik loog niet, Yagami..’ Hij keek haar serieus aan en schudde zijn hoofd. ‘Ik zei dat er vast wel mensen zijn die er slechter in zijn, dat is geen leugen, die zullen er echt wel zijn, dus zeg alsjeblieft niet dat ik tegen je loog.’ Liegen.. Het lag gevoeliger bij hem dan de meeste zouden denken. Hij had voor zijn gevoel jaren lang in een leugen geleefd en daarna was hij dwaas genoeg geweest om een eigen leugen te creëren. Hij had zichzelf gezworen – en niet alleen zichzelf – dat hij enkel en alleen nog zou liegen als hij niet anders kon. Zijn woorden waren niet gelogen geweest en het raakte hem dat het meisje tegen hem zei dat dat wel het geval was.
Kit floot Nica terug, die vrijwel meteen terug kwam rennen en van het gras at, dat Kit had geplukt, om daarna tevreden te gaan liggen. De wind was duidelijk niet meer interessant genoeg, anders had het geitje met geen mogelijkheid naar haar baas toe gekomen.
Kit keek Yagami even aan toen ze voorzichtig haar hand uitstak naar Nica. Toen haar hand Nica raakte, blaatte het dier kort en hief het haar kopje. Kit glimlachte. Beide leken ze zo hun twijfels e hebben, zowel Yagami als Nica.
‘Ik heb geen idee..Naar een bal gaan in je eentje is niet bepaald iets wat ik zou doen.’ Antwoordde hij op haar vraag. ‘Je zou een masker op kunnen doen. Mensen houden van mysterie. Ik garandeer je dat de mensen niet meer van je af te slaan zullen zijn,’ Kit grinnikte. ‘Ik denk niet dat ik me er zelf heel prettig bij zou voelen..’ Mysterie kon positief zijn, maar ook negatief en die dubbelheid zou hem simpelweg niet lekker zitten.
‘En jij?’ Kaatste hij de vraag terug. ‘Aan de ene kant is het geweldig om iedereen op zijn best te zien. De meisjes in een mooi, zwierige jurk, mooi opgemaakt en de jongemannen in een keurig gestreken pak. Inclusief de onberispelijk gevouwen stropdas en de kaarsrechte postuur. En jezelf klaarmaken voor het event is natuurlijk het leukste gedeelte van allemaal. Alhoewel de complimentjes over je uiterlijk en de sfeer zelf ook prettig zijn...’ Zijn mondhoeken gingen omhoog en zijn ogen twinkelde kort. Het was verbazingwekkend hoe snel dit meisje over kon gaan in haar eigen gedachtes, die enkel via een klein en veel te dun zijde draadje vast zaten aan het onderwerp waar je het met haar over had. ‘Er zit ook een keerzijde aan. Je bent zowat verplicht om te dansen. Ik vind dansen niet zo leuk, zachtjes uitgedrukt.’ Haar lach klonk geforceerd en hij hield zijn hoofd iets schuin. Iets in die geforceerde lach, zorgde ervoor dat hij er iets achter zocht.
‘Ik zie het nog wel,’ Kit schudde zijn hoofd. ‘Wat is er?’ Hij keek haar vragend aan en in zijn blik was duidelijk te zien dat hij een antwoord wilde, een kloppend antwoord.

‘O? Vertel, waar zou het in dit geval wel om gaan?’ Ze boog naar hem toe. Nu stond zij dichtbij genoeg, zodat hij haar gedempte antwoord kon verstaan en tegelijkertijd toch niet zo vlakbij dat het gemakkelijk werd. Nog steeds glimlachend fluisterde zij: ‘Iemand van jouw type zou het nooit begrijpen.’ De opmerking had als arrogant opgevat kunnen worden, als de plagerige ondertoon in haar stem niet hoorbaar was geweest.
Verbluft trok Kit zijn wenkbrauwen op. ‘Schrijver? Nee, hoezo?’ Een amusante expressie verscheen op haar gezicht. Andere mensen zouden de hint al lang begrepen hebben. ‘Soms klink je er echt als een.’ Het was als een compliment bedoeld, alhoewel het niet zo klonk. ‘Ik kijk nu al uit naar je toekomstige boek. De boek van de eeuw, geschreven door Kit zonder achternaam.’ Hij had haar zijn achternaam niet verteld, dus ze moest maar wat improviseren.

Met de seconde sloeg zijn gezichtsuitdrukking totaal om. Ze kon de emotie ervan niet precies plaatsen. Zijn grote ogen hadden makkelijk voor verbazing door kunnen gaan. Alleen het paste totaal niet in de context. ‘Ik loog niet, Yagami.. Ik zei dat er vast wel mensen zijn die er slechter in zijn, dat is geen leugen, die zullen er echt wel zijn, dus zeg alsjeblieft niet dat ik tegen je loog.’ Ze dacht geen tweede keer over haar weerwoord na. ‘Als je het zegt, zal het wel waar zijn. Je hebt niet gelogen,’ bevestigde zij hem gewoonweg. Hij leek niet zo’n ingewikkelde persoonlijkheid te hebben. Bij de meesten zou zij nog lang over de beknopte woordenwisseling nagetobd hebben.
De reactie die zij kreeg op haar poging om zich weer onder de dieren te begeven, was niet eens zo slecht. Ze was nooit goed geweest met dieren. Dus een bescheiden blaat was eigenlijk al een goede vooruitgang voor haar doen. Een kruising tussen een giechel en wat gegrinnik ontglipte haar. Het klonk verrassend meisjesachtig.
‘Ik denk niet dat ik me er zelf heel prettig bij zou voelen..’ Jammer, ze had hem graag met een masker op willen zien, druk in het weer met de om hem heen zwermende personen. ‘We zouden ook samen kunnen gaan.’ Naar haar idee klonk ze iets te gretig, alsof ze een goedkope versiertruc aan het uitproberen was. Hem op verkeerde ideeën was het laatste wat zij wilde.  ‘Niet als date, bedoel ik. Gewoon als vrienden,’ verbeterde zij zichzelf gauw. Het laatste woord kwam er twijfelachtig uit. Tegenwoordig werd het woord veel te snel gebruikt. Iedere persoon die je eens per zomer zag, werd nu al als een goede vriend bestempeld. Wegens gebrek aan een ander woord wat hun relatie fatsoenlijk kon omschrijven, was zij wel gedwongen om het te gebruiken.
Drie, alledaagse woorden wisten haar te verrassen: ‘Wat is er?’ Zijn opmerkzaamheid begon haar op de zenuwen te werken. Nou had ze geluk dat dit niet eens over iets verschrikkelijk persoonlijks ging. ‘Je bent scherper dan mij lief is.’ Haar gemurmel was enkel te verstaan voor degene die hun best deden. Ze deed haar ogen dicht, liet zichzelf toe om aan thuis te denken. ‘Op dit soort momenten kan ik aan niets anders dan aan thuis denken. We gingen eigenlijk nooit naar het Valentijnsbal. Nou ja, op onze school werd het een Valentijnsdisco genoemd... Dat zegt al genoeg over de kwaliteit ervan.’ In haar oren klonk disco net een tikje vulgairder dan bal. Wellicht dat het gewoon tussen haar oren zat. Inmiddels was haar rechthand ongecontroleerd het gras gaan plukken. Stil zitten leek onmogelijk. ‘Maar er waren genoeg andere gala’s, die wel gedenkwaardig waren. Het kerstgala was de gebeurtenis van het jaar. Reeds twee maanden van tevoren begonnen wij altijd erover te spectaculeren.’ Zo erover pratend, begonnen de herinneringen eraan steeds helderder te worden. Zij, in een van de ruime pashokjes met de bordeauxrode gordijnen keurig dicht, totdat een van haar vriendinnen bruut de ruimte binnenkwam. Ze negeerde de resterende beelden en vervolgde haar verhaal. ‘In feite was dat spannender dan het gala zelf. Poseren voor foto’s, de dansvloer op en met je veren pronken, is het enige wat er te doen valt. Toch mis ik het nu wel. Het zal niet hetzelfde zijn zonder hen...’ Haar ogen gleden weer open, tuurden de hemel opnieuw af en bestudeerden de dansende wolkjes. Het voelde fijn om datgene, wat haar al een tijdje dwars had gezeten luid en duidelijk te zeggen. Ja, het klonk minder erg dan ze het ervaren had. Er waren gewoon bepaalde dingen die je, zodra je uitgesproken had, overdreven klonken.
‘Maar ik houd echt niet van dansen, hoor,’ klonk het zwakjes van haar kant. ‘Ja, dat is inderdaad raar: het hele gebeuren voor het bal zelf leuk vinden, maar wel een hekel aan dansen, vrijwel het enige wat je op een bal doet, hebben.’ Ze had door hoe treurig ze nu klonk, wilde niet de indruk opwekken dat zij heel de dag jammerend doorbracht. In een ruk zat zij al weer rechtop. ‘Weet je wat? Ik ga er gewoon naar toe. Dan heb ik weer iets om ernaar uit te kijken.’ Dat klonk beter, veel beter.

‘Iemand van jouw type zou het nooit begrijpen.’ Fluisterde ze met een glimlach, nadat ze iets dichterbij was gekomen. Kit bleef haar even zwijgend aankijken voor hij op de zelfde zachte toon als zij had gedaan, vroeg: ‘En wat voor een type mag ik dan wel zijn?’ Terug trekken was geen optie voor haar, tenzij ze hem echt zou willen horen zeuren. Ze maakte hem nieuwsgierig en als hij ergens slecht tegen kon, was dat het. Hij hield het vaak in, maar als hij echt nieuwsgierig werd, was hij tot alles in staat en zou hij er alles aan doen om erachter te komen wat andere hem niet wilde vertellen. Hij wist hoe irritant het kon zijn, maar soms was zijn nieuwsgierigheid simpelweg te groot.
‘Schrijver? Nee, hoezo?’ Vroeg hij haar verbaasd. Hij had een hele hoop gehoord, maar dat nog niet. ‘Soms klink je er echt als een.’ Hij keek haar kalm aan, niet helemaal zeker of ze het goed bedoelde, al dacht hij bijna zeker te weten van wel. ‘Ik kijk nu al uit naar je toekomstige boek. De boek van de eeuw, geschreven door Kit zonder achternaam.’ Kit lachte zacht. ‘Dat zou leuk staan.’ Hij zag het al voor zich, maar schudde de gedachte van zich af. ‘Condes. Mijn achternaam is Condes.’ Als ze, om welke reden ook, zijn tweede naam ook wilde weten, zou ze meer moeten doen dan het enkel vragen. Hij was er trots op dat hij de naam van zijn vader gekregen had, maar er was een klein deel in hem dat hem juist daarom bang maakte dat hij meet op de man leek dan hij wilde.

‘Als je het zegt, zal het wel waar zijn. Je hebt niet gelogen,’ Hij was niet helemaal blij dat ze het zo makkelijk zei, al wilde hij er niet meer over doorgaan. Dat zou toch geen zin hebben. Het enige wat het zou doen, was het uitlokken van een discussie of zelfs een ruzie.
‘Ik denk niet dat ik me er zelf heel prettig bij zou voelen..’ Hij kon zich een feest herinneren in een tijd dat hij en zijn broer nog de beste vrienden waren en altijd samen waren. Het was een gemaskerd bal geweest. Leylya had getwijfeld wie van de twee ze als eerste had moeten begroeten. Ze hadden beide blond haar en hun oogkleur was exact hetzelfde. De kleding die ze aan hadden leek sprekend op elkaar en het enige dat ze van elkaar hadden verschild, was het masker. Hisashi had de voorspelbare keuze gemaakt en voor rood gekozen. Kit daarentegen had het op marineblauw gehouden. Hij herinnerde zich de lach van zijn broer toen het roodharige meisje hen om de beurt twijfelend aangekeken had. Ondanks alles, had de tweeling een totaal verschillende lach. Hisashi had Leylya nooit echt gekend, had het meisje eigenlijk maar een paar keer gezien, maar niemand zou de lach van zijn broer ooit vergeten als hij of zij die eenmaal gehoord had. Het klonk enigszins kil, maar er klonk altijd een zweem van rust doorheen, al kon zijn broer ook verdomde hatelijk lachen.
‘We zouden ook samen kunnen gaan.’ Kit keek op, maar zei niet meteen iets. ‘Niet als date, bedoel ik. Gewoon als vrienden,’ Hij glimlachte en knikte. Vrienden.. Hij kende het meisje eigenlijk pas net, maar het kon nooit kwaad toch? ‘Misschien is dat nog helemaal niet zo’n gek idee.’ Hij glimlachte even.
‘Wat is er?’ De vraag was er eerder uit dan hij eigenlijk doorhad. De geforceerde lach was er niet voor niets geweest en hij wilde weten wat er aan de hand was.
‘Je bent scherper dan mij lief is.’ Hij had het met moeite kunnen verstaan, maar bij het horen van die woorden, twinkelde zijn ogen even. Hij zei echter niets. Yagami sloot haar ogen en begon: ‘Op dit soort momenten kan ik aan niets anders dan aan thuis denken. We gingen eigenlijk nooit naar het Valentijnsbal. Nou ja, op onze school werd het een Valentijnsdisco genoemd... Dat zegt al genoeg over de kwaliteit ervan.’ Hij knikte langzaam, wist wel dat ze het niet kon zien, maar toch was het een gewoonte. Zijn blik gleed naar haar hand, die gras begon te plukken. ‘Maar er waren genoeg andere gala’s, die wel gedenkwaardig waren. Het kerstgala was de gebeurtenis van het jaar. Reeds twee maanden van tevoren begonnen wij altijd erover te spectaculeren.’ Hij grijnsde even bij haar woorden.
‘In feite was dat spannender dan het gala zelf. Poseren voor foto’s, de dansvloer op en met je veren pronken, is het enige wat er te doen valt. Toch mis ik het nu wel. Het zal niet hetzelfde zijn zonder hen...’ Ze opende haar ogen weer. Hij kon zich voorstellen dat zoiets vertellen als je thuis miste, niet makkelijk was.
‘Maar ik houd echt niet van dansen, hoor,’ Kit trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ja, dat is inderdaad raar: het hele gebeuren voor het bal zelf leuk vinden, maar wel een hekel aan dansen, vrijwel het enige wat je op een bal doet, hebben.’ Hijzelf was dol op dansen. Er waren momenten waarop hij liever niet danste, maar meestal was hij er dol op.
De toon in haar stem liet hem zwijgen. Hij wilde haar niet op een of andere manier kwetsen en op de een of andere manier had hij het idee dat zijn simpele vraag, dat wel gedaan had. Hij keek haar een beetje verbaasd aan toen ze ineens overeind schoot. ‘Weet je wat? Ik ga er gewoon naar toe. Dan heb ik weer iets om ernaar uit te kijken.’ Langzaam verscheen er een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat klinkt beter.’ Hij keek haar plagend aan. ‘Maar dan moet je op zijn minst een keer dansen. Je kan niet de hele tijd alleen maar toekijken.’ De plagende ondertoon liet merken dat hij het niet meende. Als ze het echt niet wilde, was dat haar keuze, al moest hij toegeven dat hij wel nieuwsgierig werd naar hoe goed ze was in dansen, ondanks het feit dat ze er een hekel aan had.

Hoop dat je er wat mee kan