‘En wat voor een type mag ik dan wel zijn?’ Ze had zich niet op een wedervraag voorbereid. Haar opmerking was bluffend bedoeld. Nu moest ze wel iets intelligent klinkend ter plekke zien te verzinnen. ‘Nou... een dierenliefhebber, afschuwelijk open, zo positief dat je een pessimistische zowat wegjaagt, vaak glimlachend en uiteraard klunzig, heel klunzig.’ Op haar vingers telde ze de opsomming na. Vijf. Ze had vijf eigenschappen over hem weten te benoemen. ‘Hij is zo handig dat voorover in het water vallen zijn specialiteit is geworden. En gedraagt zich zo blond, als hij eruit ziet.’ Het laatste was vanzelfsprekend niet waar. Het was meer bedoeld om hem te testen. De wind speelde met haar donkere lokken en blies ze zijn richting op.
Zijn kalme gelaatsexpressie liet niets doorschemeren. ‘Dat zou leuk staan.’ Zonet had hij er nog een klein lachje van af weten te brengen. Nu probeerde hij haar woorden te ontkennen door met zijn hoofd te schudden. ‘Condes. Mijn achternaam is Condes.’ Ze proefde zijn naam: ‘Kit Condes...’ Het paste niet bij hem. ‘Ik had het niet verwacht. Het is zo normaal.’ Niet dat er iets mis was met degelijke achternamen. ‘Ik had zoiets als Kit Kaito liever gehoord.’ Ze schudde verbeten haar hoofd en verbeterde zichzelf: ‘Nee, dat klinkt als een inspiratieloze artiestennaam. Iemand uit een onbekende boyband, die wanhopig probeert door te breken. En dat ben jij zeker niet. Laten wij het maar op Kit Condes houden. Kit Condes, de poëzieschrijver.’

‘Misschien is dat nog helemaal niet zo’n gek idee.’ Opnieuw die warme glimlach. Hopend dat hij het echt gemeend had, ging zij er verder op in: ‘Waar en hoe laat wil je afspreken?’ Van de zenuwen beet zij op haar lip. Als hij haar uitnodiging niet zo serieus had genomen als zij zou ze nu overduidelijk voor de gek staan.
‘Maar ik houd echt niet van dansen, hoor.’ Uit haar ooghoeken zag zij hoe hij zijn wenkbrauwen optrok. ‘Ja, dat is inderdaad raar: het hele gebeuren voor het bal zelf leuk vinden, maar wel een hekel aan dansen, vrijwel het enige wat je op een bal doet, hebben. Ze ging op haar zij liggen, zodat ze hem beter kon aankijken. ‘Ik neem aan dat je er wel van geniet? Dansen, bedoel ik.’ Ze snapte het wel. Daarvoor had zij genoeg mensen op de dansvloer gezien. Sommigen gleden zelfs in een trance weg. Het voelde vast fantastisch om in de massa op te gaan. Zij had echter altijd het gevoel gehad dat zij erbuiten viel.
‘Weet je wat? Ik ga er gewoon naar toe. Dan heb ik weer iets om ernaar uit te kijken.’ Haar haar deinde alweer op de wind mee. Positiviteit werkte echt aanstekelijk. ‘Dat klinkt beter.’ Ze wist al bijna zeker welke woorden hierna volgen zouden. Iets over haar opmerking over dansen. ‘Maar dan moet je op zijn minst een keer dansen. Je kan niet de hele tijd alleen maar toekijken.’ Zijn plagende blik kreeg een dubieuze expressie van haar terug. ‘Dan verander ik mijn definitie van dansen wel naar stilstaand op de dansvloer staan. Of je moet mij zo gek weten te krijgen dat ik me dronken laat voeren door jou.’ Dan moest hij zelf ook krankzinnig zijn, aangezien zij nog steeds minderjarig was. ‘Als bonus krijg je mijn beruchte dansbeweging, de ramenwasser ook te zien. Of we maken een deal. Jij draagt een masker en ik waag me aan dansje van jouw keus.’ Met haar hand naar hem uitgestoken, keek zij hem opgewekt aan. Van tevoren wist ze al dat ze hier spijt van zou krijgen. Net zoals die ene keer toen zij zich ingeschreven had voor een gymlesje turnen. En... toch had zij het gedaan. Was het verlangen naar iets nieuws in haar leven zo groot geweest? Zelfs zij kon geen fatsoenlijke uitleg op die vraag geven.
In haar gedachtes ging zij het hele gesprek voor een tweede keer na. Ze was wel erg egocentrisch bezig geweest, had hem geen ruimte gegeven om over zijn ervaringen te praten. Terwijl ze zich voorgenomen had om dit jaar meer aan de meemens te denken. ‘En hoe zagen de feestjes op jouw vorige school eruit?’ Heel even flitste een beeld van een met lichtjes bezaaide ruimte door haar hoofd heen. Haar verbeeldingskracht was opnieuw met haar aan het spelen. ‘Veel mensen? Waren er ook docenten die strikt de wacht hielden bij de toiletten? Misschien locale lekkernijen door bereidwillige ouders gemaakt?’

‘En wat voor een type mag ik dan wel zijn?’ Nieuwsgierigheid, leerde hij het werkelijk nooit af? ‘Nou... een dierenliefhebber, afschuwelijk open, zo positief dat je een pessimistische zowat wegjaagt, vaak glimlachend en uiteraard klunzig, heel klunzig.’ Kit grijnsde breed. Hij moest het haar nageven, ze was zeker niet blind. Al was hij niet altijd de enorme optimist die hij nu was. Hij kon ook wel eens een enorme pessimist zijn. Zijn wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog bij aar volgende woorden. ‘Hij is zo handig dat voorover in het water vallen zijn specialiteit is geworden. En gedraagt zich zo blond, als hij eruit ziet.’ De wind speelde met haar haren en blies ze zijn kant op. Hij knikte. ‘Dat ik in het water viel, was niet het gevolg van mijn handigheid, maar van mijn onnadenkendheid. Als het mijn onhandigheid was geweest, was ik waarschijnlijk simpelweg gevallen en in een poging op te staan in het water gevallen.’ Dat was een echte actie van hem geweest, dit was een actie van Nica geweest. ‘En gedraag ik me dan zo blond?’ Hij keek het meisje met twinkelende ogen aan.
‘Kit Condes...’ Herhaalde Yagami zijn naam. Als ze het zo zei, miste hij iets in de naam, een naam die hij het liefst nooit had willen hebben, maar die hij ondertussen voor geen goud wilde missen. ‘Ik had het niet verwacht. Het is zo normaal.’ Kit lachte even. Het klonk bijna alsof er iets mis was met normale namen. ‘Ik had zoiets als Kit Kaito liever gehoord.’ Nog voor hij iets kon zeggen schudde ze haar hoofd. ‘Nee, dat klinkt als een inspiratieloze artiestennaam. Iemand uit een onbekende boyband, die wanhopig probeert door te breken. En dat ben jij zeker niet. Laten wij het maar op Kit Condes houden. Kit Condes, de poëzieschrijver.’ Kit glimlachte en sloot zijn ogen. Hij kon weinig zeggen op haar woorden. Het enige wat hij kon doen was haar gelijk geven. De naam klonk vreemd, ook al hoorde het bij hem.

‘Misschien is dat nog helemaal niet zo’n gek idee.’ Hij glimlachte naar haar. Het was geen vreemd idee. ‘Waar en hoe laat wil je afspreken?’ Hij keek even naar het water. ‘Zeg het maar.’ Hij keek haar met een bijna geruststellende blik aan. Hij was nooit echt een held met tijden. Altijd als hij ergens rond een bepaalde tijd afgesproken had, kwam hij te laat. Alleen als een ander hem gezegd had ergens op tijd te komen, was hij er altijd op tijd. Of nou ja, meestal dan.
‘Maar ik houd echt niet van dansen, hoor.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op, niet zozeer uit verbazing, eerder uit fascinatie. Hij kende maar weinig meisjes die niet dol waren op dansen. Wat waarschijnlijk lag aan de meisjes die hij tegen kwam. ‘Ja, dat is inderdaad raar: het hele gebeuren voor het bal zelf leuk vinden, maar wel een hekel aan dansen, vrijwel het enige wat je op een bal doet, hebben.’ Yagami ging op haar zij liggen en Kit keek haar kalm aan, zei niks, gaf haar de kans om het volgende te zeggen of om nog even te zwijgen. ‘Ik neem aan dat je er wel van geniet? Dansen, bedoel ik.’ Kit glimlachte en knikte. ‘Ja, zeker.’ Hij vond het geweldig om te dansen, op de muziek te kunnen bewegen.
‘Weet je wat? Ik ga er gewoon naar toe. Dan heb ik weer iets om ernaar uit te kijken.’ Die woorden toverde opnieuw een glimlach rond zijn lippen. ‘Dat klinkt beter.’ De woorden die volgde, waren niet geheel gemeend, het meisje had immers nog een eigen wil, maar ze zou hem hoe dan ook een plezier doen als ze naar zijn woorden luisterde. ‘Maar dan moet je op zijn minst een keer dansen. Je kan niet de hele tijd alleen maar toekijken.’
‘Dan verander ik mijn definitie van dansen wel naar stilstaand op de dansvloer staan. Of je moet mij zo gek weten te krijgen dat ik me dronken laat voeren door jou.’ Kit grijnsde. ‘Die nieuwe definitie van je, bevalt me niet helemaal, maar dat tweede idee is misschien nog niet eens zo heel slecht.’ Meende hij het? Absoluut niet. Niemand zou moeten drinken zonder dat ze het zelf wilde. Als bonus krijg je mijn beruchte dansbeweging, de ramenwasser ook te zien. Of we maken een deal. Jij draagt een masker en ik waag me aan dansje van jouw keus.’ Met haar hand uitgestoken, keek ze hem opgewekt aan. Hij keek naar haar hand en toen gleden zijn ogen weer naar die van haar. Hij beet even op zijn lip. Het enige masker dat hij had, had hij ergens onder in zijn koffer laten zitten, in de hoop dat hij er alleen gebruik van hoefde te maken in een echte noodsituatie. Telde dit als zo’n situatie? Ja.
Hij pakte haar hand en knikte. ‘Afgesproken. Ik draag een masker en jij waagt een dansje, naar mijn keus.’ Zijn ogen twinkelde en er stond een enorme glimlach rond zijn lippen. Hij wilde dat masker wel eens tevoorschijn halen voor deze afspraak. ‘Maar, dan moet je er wel voor zorgen dat je die hele zwerm mensen, die zo ontzettend dol zijn op mysterie, een beetje uit mijn buurt blijven.’ Hij kneep even zacht in haar hand voor hij die los liet. Hij hield zijn hoofd iets schuin, terwijl hij haar afwachtend aankeek.
‘En hoe zagen de feestjes op jouw vorige school eruit? Veel mensen? Waren er ook docenten die strikt de wacht hielden bij de toiletten? Misschien locale lekkernijen door bereidwillige ouders gemaakt?’ Kit lachte zacht om haar vraag. Hij schudde zijn hoofd. ‘Hisashi en ik zijn eigenlijk maar een keer naar een van de feesten op onze oude school geweest. En toen waren we ook heel snel weer weg.’ Hij lachte bij de gedachte aan het gezicht van zijn broer, toen die al het eten had gezien en daarna had beseft hoe weinig mensen er in de buurt stonden. ‘Het eten was er misselijkmakend en de muziek die te horen was, kon ik geen muziek noemen, eerder kattengejank.’ Hisashi en hij hadden elkaar aangekeken, hadden zich omgedraaid en waren net zo snel weer verdwenen als ze gekomen waren. ‘We hebben wel een hele hoop familiefeesten gehad. Dat waren geweldige feesten.’ Zijn gedachtes gingen meteen uit naar het grote feest dat elk jaar werd gehouden op oudjaarsavond. De enorme zaal die hun vader had gehuurd, de hapjes en drankjes waar je een moord voor zou doen.. En niet te vergeten de enorme ruzies die het opleverde als Hisashi een pak aan moest. ‘Dat waren geweldige feesten. Elk werd het een dag gehouden. Een hele ochtend de tijd om ons voor te bereiden en de rest van de middag, avond en soms zelfs de dag erna door feesten. Dansen, eten.’ Hij herinnerde zich de blik van Leylya toen hij haar voor het eerst uitgenodigd had voor het feest. Haar broer had haar gezegd gewoon te gaan, hoe bang ze ook was voor slechte reacties. En alle reacties die het meisje had gehad, waren positief geweest. Al had ze de hele avond van hem aan moeten horen dat ze iets te goed haar best had gedaan er mooi uit te zien. ‘En dan de eerste twee dagen erna, waarin je overal spierpijn had en met een beetje pech hadden onze ouders een rotbui.’ Hun vader stond de dag erna altijd op met een enorme kater en wilde dan zijn bed niet uitkomen, waardoor hun moeder alles alleen op had moeten ruimen, wat haar niet bepaald vrolijker had gemaakt.
Kit keek Yagami met een vrolijke blik aan. Hij miste die tijd, maar was blij dat ondanks alles de herinneringen nog zo scherp waren en hem elke keer weer opnieuw opvrolijkte.

Kit ging zoals gepland direct in de verdediging. ‘Dat ik in het water viel, was niet het gevolg van mijn handigheid, maar van mijn onnadenkendheid. Als het mijn onhandigheid was geweest, was ik waarschijnlijk simpelweg gevallen en in een poging op te staan in het water gevallen.’ Een slecht onderdrukte lach verraadde haar onmiddellijk. ‘Hmm… wie of wat was dan de oorzaak ervan geweest?’ Zijn volgende vraag kwam ook snel. ‘En gedraag ik me dan zo blond?’ Ze schudde lichtjes haar hoofd.  Hij nam haar wel erg serieus. ‘Nee, om eerlijk te zijn bluf ik de helft van de tijd of citeer ik boeken, verhalen, inspirerende mensen en liedjes. Blijkbaar klinkt het geloofwaardig en slim.’ Mensen zagen haar vaak als het wijze en stille meisje. Zij wist ook niet waar het aanlag. Ze had zelden werkelijk briljante ingevingen en verspilde haar woorden vooral aan kleine praatjes. Dat de docenten haar vrij snel als boven gemiddeld bestempelden, snapte zij nog wel. Feitjes en woorden erin stampen, koste nauwelijks moeite voor haar. Alleen maar wat tijd.

Opgelucht hoorde zij hem zonder raar op te kijken, antwoorden. ‘Zeg het maar.’ Wellicht was ze iets te vroeg blij geweest. Haar laten beslissen, was het onverstandigste wat je kon doen. Zij kon behoorlijk besluiteloos zijn. In het bijzonder op dit soort momenten. Haar gedachtegang ging vlug op zoek naar het meest logisch klinkende antwoord. ‘Eum… gewoon voor de grote zaal klinkt het best, denk ik. Ik wil je niet dat hele eind naar boven laten afleggen. De schoolleiding heeft ons bijna helemaal bovenin een toren geplaatst, lekker afgelegen. En ik weet zeker dat ik jouw slaapzaal niet vinden zal. Bovendien kan je elkaar daar ook het makkelijkst vinden.’ Qua tijd was zij er nog niet uit. Normaal gesproken sprak zij een half uur van tevoren af. Alleen toen woonde zij niet praktisch gezien in de school. ‘Ik ben vergeten wanneer het zou beginnen. Maar vijf minuten voordat het begint, klinkt redelijk?’ De vraagtekens in haar stem waren duidelijk hoorbaar. ‘Als je het tijdstip naar een paar minuten vroeger of later wilt verzetten, heb ik er geen problemen mee,’ maakte zij ruimte voor bezwaren vrij.
‘Ja, zeker.’ Zijn glimlach liet merken hoeveel plezier het hem bracht. Ze was er graag op ingegaan. Het probleem was dat ze er helemaal niets over te zeggen had. Ze kende geen bizarre danspasjes, noch had zij ooit een beroemde danser ontmoet. Het enige wat zij kon doen, was knikken.
‘Die nieuwe definitie van je, bevalt me niet helemaal, maar dat tweede idee is misschien nog niet eens zo heel slecht.’ Echt waar? Zelfs hij had dus een duivelse kant. Voor een moment  zag zij hem twijfelen. Zijn ogen schoten van haar hand terug naar haar ogen. Heel even leek het erop dat hij haar aanbod af zou wijzen.
Geheel uit onverwachte hoek pakte hij haar hand vast en sloot daarmee de pact. ‘Afgesproken. Ik draag een masker en jij waagt een dansje, naar mijn keus.’ Zijn glimlach was verdacht vrolijker dan normaal. En zijn ogen leken bijna licht uit te stralen. Haar wenkbrauwen gingen omhoog van de verbazing, gevolgd door een dubieuze blik van haar kant. ‘Ik weet niet of ik mezelf een schouderklopje moet geven, omdat ik jou zo vrolijk heb gemaakt of dat ik uit angst in een hoekje moet gaan zitten. ‘ Met een net zo zonnige glimlach probeerde zij zijn reactie te peilen. Blijheid werkte echt aanstekelijk. ‘Hoe dan ook... als ik jou was, zou ik iets onvergetelijks verzinnen. In feite zou je mij kunnen bevelen om met een leraa-‘ Ze onderbrak zichzelf halverwege de zin. Ze had hem al veel te veel ideeën ingefluisterd. ‘Laat ik nou maar geen duivelse plannetjes bazelen, voordat je het werkelijk gaat uitvoeren.’ Het was deels grappend bedoeld, maar ergens was zij wel bang dat het echt zou gebeuren.  
‘Maar, dan moet je er wel voor zorgen dat je die hele zwerm mensen, die zo ontzettend dol zijn op mysterie, een beetje uit mijn buurt blijven.’ Door zijn afwachtende blik wilde zij hem een fatsoenlijk antwoord geven. Haar mond klapte desondanks al open en het eerste wat in haar opkwam, werd al weer hardop uitgesproken. ‘Ik denk dat ik ze wel weet weg te houden met mijn eigenaardige gedaante en messcherpe blik. Will je die avond liever de ijskoude huurmoordenaar of toch het jaloerse zusje aan je zijde?’ Wat stom van haar. In alle haast om eroverheen te praten, gaf zij hem geen kans om op haar vraag te reageren. ‘Maak je daar maar geen zorgen over,’ probeerde zij hem ditmaal wat ernstiger gerust te stellen.
‘Hisashi en ik zijn eigenlijk maar een keer naar een van de feesten op onze oude school geweest. En toen waren we ook heel snel weer weg. Het eten was er misselijkmakend en de muziek die te horen was, kon ik geen muziek noemen, eerder kattengejank.’ Aan haar gesmoorde gegrinnik was te horen dat zij naar hem aan het luisteren was. ‘We hebben wel een hele hoop familiefeesten gehad. Dat waren geweldige feesten. Elk werd het een dag gehouden. Een hele ochtend de tijd om ons voor te bereiden en de rest van de middag, avond en soms zelfs de dag erna door feesten. Dansen, eten.’ Voor veel mensen was dit het ultieme paradijs. Eerst uitslapen en daarna vreten en feestvieren. Een klein knikje gaf aan dat ze er nog steeds bij was. ‘En dan de eerste twee dagen erna, waarin je overal spierpijn had en met een beetje pech hadden onze ouders een rotbui.’ Ze veranderde van positie, voordat zij iets zei. ‘Dat klinkt echt geweldig. Jullie zijn dus allemaal feestbeesten?’ De vraag bleef voorzichtig in de lucht zweven. Ze wist dat zijn familie nogal gevoelig lag.

De slecht onderdrukte lach van haar kant, liet hem zwakjes glimlachen. ‘Hmm… wie of wat was dan de oorzaak ervan geweest?’ Kit sloot zijn ogen en wees naar Nica. ‘Dat ding daar.’ Hij opende zijn ogen weer en keek Yagami serieus aan, al lag er iets in zijn ogen, waardoor je makkelijk kon denken dat hij een grapje maakte, wat dus niet het geval was.
‘En gedraag ik me dan zo blond?’ Zijn moeder had het wel eens kunnen zeggen toen hij nog klein was. Hij was dan altijd boos op haar geweest, omdat zijn tweelingbroer exact de zelfde haarkleur had en ze nooit wat tegen hem had gezegd. Na de dood van zijn moeder was hij er echter op gaan letten en hoe hij het ook bekeek, de vrouw had gelijk gehad. Hij kon verdomde blond zijn.
Yagami schudde haar hoofd. ‘Nee, om eerlijk te zijn bluf ik de helft van de tijd of citeer ik boeken, verhalen, inspirerende mensen en liedjes. Blijkbaar klinkt het geloofwaardig en slim.’ Kit glimlachte. ‘Ik ga je iets zeggen wat je niet gaat verwachten, maar ik moet je gelijk geven.’ Hij grijnsde. ‘Ik doe mijn best, maar mijn haarkleur zegt soms inderdaad genoeg.’ De meeste mensen zouden hun slechte eigenschappen voor zichzelf houden, voor zever dat kon, maar hij deed er nooit moeilijk over. Iedereen had slechte eigenschappen of eigenschappen waar ze zelf niet tevreden over waren. Sommige waren erger dan andere, maar alle eigenschappen, goed en slecht, maakte iemand tot wie die was en hij was blij met wie hij was, dus waarom zou hij moeilijk doen over zijn eigenschappen?

‘Zeg het maar.’ Hem laten beslissen? Prima, ze mocht zo zeggen dat ze wilde dat hij het zei, maar dan was de kans groot dat hij te laat zou komen en dat wilde hij haar niet aandoen.
‘Eum… gewoon voor de grote zaal klinkt het best, denk ik. Ik wil je niet dat hele eind naar boven laten afleggen. De schoolleiding heeft ons bijna helemaal bovenin een toren geplaatst, lekker afgelegen. En ik weet zeker dat ik jouw slaapzaal niet vinden zal. Bovendien kan je elkaar daar ook het makkelijkst vinden.’ Kit knikte. Hij had er geen problemen mee gehad als ze had gewild dat hij naar haar toe gekomen was. ‘Ik ben vergeten wanneer het zou beginnen. Maar vijf minuten voordat het begint, klinkt redelijk?’ Hij beet op zijn lip om zijn lach in te houden bij het horen van haar vragende stem. ‘Als je het tijdstip naar een paar minuten vroeger of later wilt verzetten, heb ik er geen problemen mee,’ Hij grijnsde. ‘Ik heb het je al eens eerder gezegd; maak je niet zo druk. Ik vroeg je wat jij wilde, dus dan is het goed.’ Hij keek haar even veelbetekenend aan. ‘Vijf minuten van te voren, bij de grote zaal. Dat moet goed gaan.. Hoop ik..’ Hij trok even een pijnlijk gezicht. ‘Ik hoop dat je me kan vergeven als ik iets te laat ben..?’ Dit keer was hij degene die haar twijfelend aankeek. Ook al kwam hij eerder op tijd als iemand anders hem zei ergens om een bepaalde tijd te zijn, hij kon het ooit helemaal zeker weten. Hij was geen held als het ging om op tijd komen..
‘Afgesproken. Ik draag een masker en jij waagt een dansje, naar mijn keus.’ Zijn glimlach verbreedde zich en zijn ogen begon enorm te glimmen. Yagami trok haar wenkbrauwen op. ‘Ik weet niet of ik mezelf een schouderklopje moet geven, omdat ik jou zo vrolijk heb gemaakt of dat ik uit angst in een hoekje moet gaan zitten.’ Kit grinnikte. ‘Als je echt een slim meisje bent, doe je van beide wat.’ Er waren niet heel veel mensen die hem zo vrolijk kregen. Vrolijk was hij meestal wel, maar zo vrolijk kwam niet heel erg vaak voor. En ondanks dat, kon diezelfde vrolijkheid ook een hoop problemen betekenen.
‘Hoe dan ook... als ik jou was, zou ik iets onvergetelijks verzinnen. In feite zou je mij kunnen bevelen om met een leraa- Laat ik nou maar geen duivelse plannetjes bazelen, voordat je het werkelijk gaat uitvoeren.’ Kits ogen twinkelde even kort, voordat hij ze sloot. Hij was niet van plan haar zo te plagen, maar hij vond het prima haar wel even in die waan te laten. Hij opende zijn ogen en keek haar kalm aan. ‘Je zal het niet zomaar hebben gezegd. Ergens is het je grootste droom om met een leraar te dansen, dus wie ben ik om je die droom te ontnemen?’ Hij bleef haar met die blik aankijken, was nieuwsgierig naar haar reactie.
‘Ik denk dat ik ze wel weet weg te houden met mijn eigenaardige gedaante en messcherpe blik. Will je die avond liever de ijskoude huurmoordenaar of toch het jaloerse zusje aan je zijde?’ Hij grijnsde, maar kreeg niet de kans iets te zeggen, voordat ze verder ging. ‘Maak je daar maar geen zorgen over,’ Hij knikte. ‘Dus je bent er zelf al uit? Welke van de twee je kiest.’ Hij wist dat ze het serieus had bedoelt, maar hij kon het simpelweg niet laten.
‘Hisashi en ik zijn eigenlijk maar een keer naar een van de feesten op onze oude school geweest. En toen waren we ook heel snel weer weg. Het eten was er misselijkmakend en de muziek die te horen was, kon ik geen muziek noemen, eerder kattengejank.’ Hij hoorde een gesmoord gegrinnik van haar kant. Hij kon zich voorstellen dat het leuk moest klinken, maar op dat moment was hij er niet bepaald blij mee geweest. Niemand zat te wachten op gehoorbeschadiging.
‘We hebben wel een hele hoop familiefeesten gehad. Dat waren geweldige feesten. Elk werd het een dag gehouden. Een hele ochtend de tijd om ons voor te bereiden en de rest van de middag, avond en soms zelfs de dag erna door feesten. Dansen, eten.’ Hij zou die dagen nooit vergeten. ‘En dan de eerste twee dagen erna, waarin je overal spierpijn had en met een beetje pech hadden onze ouders een rotbui.’ Hij herinnerde zich het gevloek en getier van zijn moeder als hun vader zijn bed weer niet uit wilde komen. Yagami ging iets verzitten, voordat ze vroeg: ‘Dat klinkt echt geweldig. Jullie zijn dus allemaal feestbeesten?’ Hij keek haar even onderzoekend aan, voordat hij langzaam zijn hoofd schudde en zacht lachte. ‘Nee, niet echt.’ Hij keek even naar het zwarte geitje en liet zijn vingers even over de horentjes van het geitje glijden. ‘Hisashi had altijd een hekel aan de kleding die hij aan moest van onze ouders en ik geloof dat de enige reden dat mijn vader het elke keer organiseerde, was voor de drank.’ Dat die twee het nooit met elkaar hadden kunnen vinden, begreep hij nog steeds niet. Ze leken meer op elkaar dan ze zelf door hadden gehad.
Kit keek Yagami met een glimlach aan. ‘Mijn moeder was het grootste feestbeest van ons allemaal. Ik doe het vooral voor het dansen.. En misschien een beetje voor het eten.’ Hij trok zijn linkerbeen op en keek haar even onderzoekend aan. Zijn ogen gleden naar haar handen en de vraag die hij eerder niet had willen stellen, stelde hij nu. ‘Waarom zijn je handen zo koud?’ Zijn stem klonk rustig, maar iets in zijn blik leek op bezorgdheid. Hij legde zijn hoofd op zijn knie en keek haar aan. Misschien was het een stomme vraag, het was immers niet zo heel erg warm, maar misschien was het ook wel een hele logische vraag. Hij zou er wel achter komen.

‘Dat ding daar,’ was zijn antwoord, terwijl hij naar zijn geitje wees. Een gemeende lach vulde de stilte op. Leedvermaak vond zij zelden het lachen waard, maar voor dit soort dingen maakte zij graag een uitzondering. Het was noch gemeen, noch honend bedoeld. Zij zag het als iets wat je vertelde om andere te doen grinniken en niets meer of minder.
‘Ik ga je iets zeggen wat je niet gaat verwachten, maar ik moet je gelijk geven. Ik doe mijn best, maar mijn haarkleur zegt soms inderdaad genoeg.’ Hij was niet bang voor zelfspot. Dat kon zij absoluut waarderen. ‘Je zou je haar kunnen verven. Alhoewel zwart jou niet zou staan. Ik denk dat rood of lichtbruin, als je niet zo van felle kleuren houdt het beste bij jou passen. Maar geloof me, ik ben genoeg mensen tegengekomen die totaal niet blond zijn en zich wel op die manier gedragen. Het heeft niks te maken met haarkleur. Je haar kan je zo makkelijk veranderen.’ En je karakter niet. Hoe vaak had ze wel niet geprobeerd om spontaner te worden? ‘Ik ben zo van brunette in een zwartharige veranderd. Van de ene op de andere dag en niemand had er eigenlijk ooit wat over gezegd.’ Als je haar ouders niet meetelden. Die waren sowieso tegen alles wat niet puur natuur was. En tevens zij hadden haar –zoals zij het noemden- ijdelheid uiteindelijk geaccepteerd.

‘Ik heb het je al eens eerder gezegd; maak je niet zo druk. Ik vroeg je wat jij wilde, dus dan is het goed.’ Hij deed voor haar gevoel te veel zijn best om haar haar zin te geven. Een lichte frons ontstond op haar voorhoofd. ‘Ik maak me niet druk.’ Die leugen gleed moeiteloos haar mond uit. Ze maakte zich zo vaak zorgen om dingen die er niet toededen. Ter compromis kon ze heel onverschillig omgaan met belangrijke dingen. ‘Vijf minuten van te voren, bij de grote zaal. Dat moet goed gaan.. Hoop ik... Ik hoop dat je me kan vergeven als ik iets te laat ben..?’ Iets wat op een vergevensgezinde glimlach moest verstellen, sierde haar gezicht. ‘Maar natuurlijk. Ik ben er wel gewend aangeraakt.’ Haar tweede, kleine leugen tegen hem. Ze wilde niet overkomen als een kreng of erger nog: hem kwetsen. Ze haatte de mensen die te laat kwamen niet zozeer, eerder de tijd die zij alleen moest doorbrengen zonder iets nuttigs uit te kunnen voeren en de blikken. Zij had altijd het gevoel dat mensen haar aanstaarden, als zij op iemand aan het wachten was. ‘’Kijk, dat meisje staat daar helemaal alleen,’’ kon zij hen bijna horen fluisteren. Of zij was simpelweg hartstikke paranoïde.
‘Je zal het niet zomaar hebben gezegd. Ergens is het je grootste droom om met een leraar te dansen, dus wie ben ik om je die droom te ontnemen?’ Ze bespeurde zijn gezicht af, op zoek naar een teken dat hij met haar aan het dollen was. Onderwijl had schaamte zich vanuit haar buik door heel haar lichaam verspreid. Het verwarmde haar hele gelaat, maar niet op de prettige manier. Bij de gedachte dat zij -met haar houterige bewegingen- de dansvloer op zou gaan samen met een leraar veranderde haar mond in een nerveuze streep. Als zij het type was geweest dat bloosde, had zij het nu zeker gedaan. ‘Kit...,’ kreeg zij er met moeite uitgeperst. ‘Dat meen je toch niet echt?’ Haar ogen kriskrasten zenuwachtig door het landschap heen, niet wetend waarnaar zij kijken moesten.
‘Dus je bent er zelf al uit? Welke van de twee je kiest.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Eigenlijk nog niet, nee. Wie weet kies ik voor iets totaal anders...’ Ze wist niet eens wat zij aantrekken zou, laat staan welke rol zij die avond spelen zou. ‘Ik denk persoonlijk dat het jaloerse zusje niet echt weggelegd voor mij is. Het lengteverschil is dan wel goed, maar voor de rest lijken wij qua uiterlijk niet op elkaar.’
Kit ontkrachte haar vraag met een simpele schudbeweging en een slap lachje. ‘Nee, niet echt. Hisashi had altijd een hekel aan de kleding die hij aan moest van onze ouders en ik geloof dat de enige reden dat mijn vader het elke keer organiseerde, was voor de drank.’ Ze hield haar hoofd schuin. Maar natuurlijk, bij feestjes hoorden altijd bier en wijn. Mensen hielden ervan om smoesjes te verzinnen, zodat hun gedrag acceptabel gevonden werd. Inclusief haarzelf. Een wrange glimlach verscheen op haar gezicht bij die constatering.
‘Mijn moeder was het grootste feestbeest van ons allemaal. Ik doe het vooral voor het dansen.. En misschien een beetje voor het eten.’ Eten. Daar kon zij zich wel thuis vinden. Ze was ermee opgegroeid: haar familie hield zich er veel mee bezig, haar vrienden praatten er geregeld over en de cultuur waarin zij opgegroeid was, was deels gericht op voedsel. Ze had er aan de keerzijde meerdere, slechte herinneringen, die zij liever vergat meegemaakt. Zelf koken was zeker een ander verhaal. Recepten voor beginners gingen haar nog wel af. Inheemse specialiteiten kon je beter aan iemand anders overlaten. ‘Wat is je favoriete maaltijd of soort eten? Oh en je moet maïs op je brood echt een keer proberen. Brood is niet mijn meest geliefde etenswaar, maar ik heb er vaak genoeg rare combinaties op gedaan.’
‘Waarom zijn je handen zo koud?’ Haar ogen vernauwden zich voor kort. Die vraag had zij niet aan zien komen. Ze dwong zichzelf om weer te ontspannen en haar mondhoeken omhoog te duwen. Het was maar een vraag uit nieuwsgierigheid. Bovendien was het niets persoonlijks. ‘Slechte doorbloeding en ik kleed me nooit warm genoeg. Hoofdzakelijk het laatste. Mensen vroegen mij altijd of ik het niet koud had, als ik weer eens in shorts door de school heen huppelde. Op een gegeven moment was het een ingesleten gewoonte geworden en beantwoordden zij hun eigen vraag zelf met: ‘‘Het is Yagami. Die heeft het nooit koud’’’ Zelfs de winter kon haar er niet van weerhouden om delicate jurkjes uit de kast te trekken. Zo was zij op die dag gehuld in een wit zomerkleedje. ‘Maak je niet zo druk,’ repeteerde zij zijn woorden van daarnet. Het was niet eens met opzet gedaan. ‘Echt waar. Ik kan prima voor mijzelf zorgen.’ Ze was niet meer op zoek naar medelijden. Haar ogen zochten de zijnen en probeerden haar emoties over te brengen aan hem.

‘Je zou je haar kunnen verven. Alhoewel zwart jou niet zou staan. Ik denk dat rood of lichtbruin, als je niet zo van felle kleuren houdt het beste bij jou passen. Maar geloof me, ik ben genoeg mensen tegengekomen die totaal niet blond zijn en zich wel op die manier gedragen. Het heeft niks te maken met haarkleur. Je haar kan je zo makkelijk veranderen.’ Was haar reactie op zijn woorden. Hij grijnsde. ‘Ik weet niet of een donkere kleur me echt zou staan.’ Hij was er eigenlijk bijna zeker van dat dat niet het geval zou zijn. ‘Ik ben zo van brunette in een zwartharige veranderd. Van de ene op de andere dag en niemand had er eigenlijk ooit wat over gezegd.’ Het enige wat hij kon doen, was knikken. Hij kon zich voorstellen dat er niets over gezegd was. Er zouden altijd mensen tussen zitten die simpelweg hu mond hielden, maar de overgang van bruin naar zwart, was kleiner dan die van blond naar bruin of van blond naar zwart.

‘Ik heb het je al eens eerder gezegd; maak je niet zo druk. Ik vroeg je wat jij wilde, dus dan is het goed.’ Hij had het haar niet voor niets gevraagd. Hij snapte niet helemaal waarom ze zou denken dat hij, zelfs als hij haar vroeg wanneer zij het prettigst vond, de tijd nog wilde veranderen. Als hij een tijd in zijn hoofd had gehad, had hij die echt wel gezegd.
‘Ik maak me niet druk.’ Kit knikte en keek haar serieus aan. ‘Daarom vraag je mij nog een keer of ik wel tevreden ben met je keuze. Ik gaf je niet voor niets die keuze.’ Zijn woorden waren kalm en serieus. Misschien zag hij het gewoon verkeerd, maar de meeste mensen die zeker waren van hun zaak, wilde niet per se nog een bevestiging.
‘Vijf minuten van te voren, bij de grote zaal. Dat moet goed gaan.. Hoop ik… Ik hoop dat je me kan vergeven als ik iets te laat ben..?’ Vragen kon ooit kwaad, toch? Hij zou zijn best doen op tijd te komen, maar hij kon haar hoe dan ook vast waarschuwen dat het mogelijk was dat hij te laat zou komen. ‘Maar natuurlijk. Ik ben er wel gewend aangeraakt.’ Hij trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. ‘Kom je zoveel mensen tegen die je laten wachten dan? Zoveel dat je er zelfs gewend aan bent geraakt?’ Hij wilde haar zo geloven, hij had geen reden dat niet te doen.
‘Kit...,’ Yagami was behoorlijk van zijn woorden geschrokken en hij kon niet zeggen dat hij er geen plezier in had. Misschien had hij er teveel plezier in. ‘Dat meen je toch niet echt?’ Haar ogen gingen het hele landschap af. Kit sloot zijn ogen. ‘Ik wil niet eens weten waarom je eraan twijfelt dat ik het zou menen.’ Zijn stem klonk serieus, maar de grijns die zijn lippen sierde, zorgde voor een dubbel beeld.
‘Eigenlijk nog niet, nee. Wie weet kies ik voor iets totaal anders...’ Gaf ze als antwoord op zijn vraag. ‘Ik denk persoonlijk dat het jaloerse zusje niet echt weggelegd voor mij is. Het lengteverschil is dan wel goed, maar voor de rest lijken wij qua uiterlijk niet op elkaar.’ Kit knikte even. Ze had gelijk. Volkomen gelijk.
‘Wat is je favoriete maaltijd of soort eten? Oh en je moet maïs op je brood echt een keer proberen. Brood is niet mijn meest geliefde etenswaar, maar ik heb er vaak genoeg rare combinaties op gedaan.’ Kit haalde zijn schouders op en gaf haar een soort gelijk antwoord als wat hij haar gegeven had toen ze hem had gevraagd welke boeken hij graag las: ‘Ik eet alles. Er zijn maar heel weinig dingen die ik niet lekker vindt.’ Als hij erover nadacht, had hij geen bepaalde maaltijd die hij echt het lekkerste vond. Of beter gezegd, hij had er nooit over nagedacht.
‘Waarom zijn je handen zo koud?’ Vroeg hij haar, zowel uit nieuwsgierigheid als om de stilte te breken. ‘Slechte doorbloeding en ik kleed me nooit warm genoeg. Hoofdzakelijk het laatste. Mensen vroegen mij altijd of ik het niet koud had, als ik weer eens in shorts door de school heen huppelde. Op een gegeven moment was het een ingesleten gewoonte geworden en beantwoordden zij hun eigen vraag zelf met: ‘‘Het is Yagami. Die heeft het nooit koud’’’ Kit knikte even en keek naar het zomerjurkje dat ze aanhad. Misschien klonk het inderdaad verdomde logisch. ‘Maak je niet zo druk. Echt waar. Ik kan prima voor mijzelf zorgen.’ Kit fronste. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik dar anders over dacht.’

Flutje, sorry..

‘Daarom vraag je mij nog een keer of ik wel tevreden ben met je keuze. Ik gaf je niet voor niets die keuze.’ Ze wilde er niet over gaan kibbelen met hem, maar ze wilde hem ook niet gelijk geven. Het was kinderachtig van haar en dat wist ze. ‘Ik wil niet over je heen rijden. Daarom vraag ik het aan jou na. Verschillende mensen hebben een verschillende perceptie van tijd.’ Bah, het laatste klonk uitgesproken betweteriger dan in haar hoofd.
‘Kom je zoveel mensen tegen die je laten wachten dan? Zoveel dat je er zelfs gewend aan bent geraakt?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ik ken er maar twee die chronisch te laat komen. Ik heb alleen zo vaak op ze moeten wachten dat ik het nu prima verdragen kan.’ Dat was geen verzinsel. Er waren echt mensen die met wat geluk vijf minuten later arriveerden en als zij pech had een half uur te laat aankwamen.
‘Ik wil niet eens weten waarom je eraan twijfelt dat ik het zou menen.’ Zou zij nu als laf bestempeld worden als zij zich zou terug trekken? Natuurlijk wilde zij niet zo snel opgeven, maar alleen de gedachte eraan maakte haar benauwd en net zo zenuwachtig als wanneer zij een presentatie houden moest. Wanhopig gooide ze haar beste kaart op tafel neer. ‘Ik doe een week lang al je rotklusjes, zolang je dat niet door laat gaan.’ Kamers afstoffen, kleding opvouwen en brieven verzenden werden tenminste achter de schermen gedaan. Dat betekende dat de kans op voor schut lopen aanzienlijk kleiner was. Ze deed haar best om de wanhoop niet op haar stem over te laten slaan. Mensen konden het ruiken en zouden er gretig  gebruik van maken.
‘Ik eet alles. Er zijn maar heel weinig dingen die ik niet lekker vindt.’ Zijn woorden deden haar twijfelen. Tot nu toe had hij elke poging tot een conversatie afgewezen. Ze was dan niet even sociaal als de meeste personen, maar haar vragen waren naar haar idee niet  slecht genoeg om hem te doen zwijgen. Ze besloot om het daarbij te laten. Kennelijk wilde hij er niet op verder ingaan.
‘Ik heb nooit gezegd dat ik daar anders over dacht.’ Het was wel zo op haar overgekomen en dat liet ze duidelijk merken. ‘Die indruk wekte je wel op met die vraag.’ Haar stem was rustig, bijna vlak. Ze was niet geïrriteerd, wilde hem enkel dat laten weten.
Stilletjes werden al haar spullen bij elkaar geraapt. Het was beter om weg te gaan, nu de stiltes nog niet verstikkend aanvoelde. Zelf had zij er geen problemen mee, met hier en daar een stilte. Jammer dat de meerderheid er anders over dacht. Dat was de reden dat men gesprekken met haar snel als ongemakkelijk beschrijven.
Voor de tweede keer controleerde zij of zij alles had. Ze wist bijna zeker dat ze iets vergeten was. Haar leesboek lag bovenop haar schetsboek. Voor een moment werd er door het boek heen gebladerd. De muesli reep lag er nog steeds onaangebroken erin. Niets leek veranderd. In haar hoofd ging zij alle gebeurtenissen van die dag na. Ze was wakker geworden en vrijwel direct daarna hiernaartoe gegaan om wat te lezen en misschien iets te tekenen. Met haar oortje- Haar muziek, waar is haar iPod gebleven? ‘’Dit is het allernieuwste model. Zo klein en licht dat je het amper merkt als je hem bij je hebt,’’ had de verkoopster het product aangeprezen, toen zij met haar ouders dat ding uitgebreid aan het bewonderen was. Uiteraard had de vrouw een ding verzwegen: het was daardoor ook makkelijk kwijt te raken. Nee, een ervaren verkoper hoorde dat soort dingen te verzwijgen. Niemand was gek genoeg om iets gebrekkigs in huis te nemen.
Half in paniek doorzocht zij het grasveld. Om als een halve idioot dit hele stuk grond door te rennen, leek haar niet zo’n goed idee en redelijk overbodig. Hij moest namelijk hier ergens in de buurt gevallen zijn. Wanneer had zij hem ook al weer voor het laatst gezien?

OOC: Zullen wij dit anders afronden? Yagami is inmiddels door al haar gespreksstof heen. Als je nog wilt en kan, kunnen we ook nog later een nieuw topicje met dat Valentijnsbal doen.

‘Ik wil niet over je heen rijden. Daarom vraag ik het aan jou na. Verschillende mensen hebben een verschillende perceptie van tijd.’ Gaf ze antwoordt op zijn vraag. Hij knikte even en dacht even na. Hij kon haar geen ongelijk geven, al kon hij net zo goed niet zeggen dat hij zijn woorden terug zou nemen.
‘Kom je zoveel mensen tegen die je laten wachten dan? Zoveel dat je er zelfs gewend aan bent geraakt?’ Meestal raakte je niet gewend aan dat soort dingen. ‘Nee, ik ken er maar twee die chronisch te laat komen. Ik heb alleen zo vaak op ze moeten wachten dat ik het nu prima verdragen kan.’ Hij lachte zacht. Twee waren er genoeg. Hij hoopte dat hij niet de derde zou worden..
‘Ik doe een week lang al je rotklusjes, zolang je dat niet door laat gaan.’ Kit trok zijn wenkbrauwen op. Meende ze dit? Was ze werkelijk van plan om dat te doen? Hij gaf het niet graag toe, maar hij had hier echt heel veel plezier in. Hij knikte even. ‘Hm..’ Hij deed net of hij nadacht en keek zijdelings naar het zwartje geitje, dat enigszins onhandig gras uit de grond trok, terwijl het beestje te lui was om op te staan en moeite te doen voor het gras. Zijn ogen gleden weer naar Yagami en hij grijnsde. ‘Sorry, maar ik weet niet of dat een eerlijke deal zou zijn.’ Zijn ogen twinkelde even, voordat hij lachend zei: ‘Want dat zou oneerlijk voor jou zijn.’ Hij keek haar met een plagende blik aan. ‘Ik beloof je, en ik kan je verzekeren dat ik mijn beloftes niet breek, dat ik je geen verschrikkelijke danspartner aan zal wijzen.’ Zijn blik was enigszins vragend, alsof hij haar zwijgend vroeg of ze hem geloofde.
‘Ik heb nooit gezegd dat ik daar anders over dacht.’ Hij wist dat het erop geleken had, maar die woorden had hij nooit in zijn mond genomen en zo was het ook niet bedoeld. ‘Die indruk wekte je wel op met die vraag.’ Hij knikte even. ‘Hm.. Sorry. Ik denk dat ik soms zo over kan komen, ja.’ Hij glimlachte. ‘Ik zal er in het vervolg rekening mee proberen te houden.’ Hij meende het, hij zou het proberen.
Yagami begon haar spullen bij elkaar te rapen en Kit grijnsde even toen Nica opkeek van haar grasmaaltijd. Het geitje mekkerde even en Kit aaide over haar kopje heen. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen Yagami iets leek te zoeken. Hij keek naar de plekken waar haar spullen net gelegen hadden en probeerde erachter te komen wat ze miste, voordat hij erna zou vragen. Hij fronste toen hij maar een ding miste. Hij keek om zich heen, zoekend naar de iPod, die hij eigenlijk maar voor een fractie van een seconde had gezien toen Yagami haar spullen los had moeten laten omdat hij haar naar de grond had getrokken.
Toen hij het ding niet kon vinden, schoten zijn ogen naar de enige plek waar geen van hen nog had gekeken – voor zover hij wist althans. ‘Nica, sta eens op.’ Hij klakte met zijn tong en het geitje keek hem even aan, maar besloot te blijven liggen waar ze lag. Kit zuchtte en stond op. Hij tilde het geitje op. Iets wat hem de laatste tijd steeds slechter afging. Ze werd groter en zwaarder. Op de plek waar het geitje net nog haar kopje had liggen om van het gras te genieten, lag de iPod. Kit zette Nica weer neer, die meteen kwaad blaatte en een eindje van hem weg rende. Kit keek het geitje na, voordat hij zich terug wende naar Yagami. ‘Ik geloof dat er iemand terug naar binnen wilt.’ Hij boog zijn hoofd iets en glimlachte. ‘Vijf minuten van te voren bij de grote zaal.’ Herhaalde hij nog een keer, meer voor zichzelf dan voor haar. ‘Hopelijk herken je me met het masker op.’ Hij grijnsde en knikte een keer kort, voordat hij uit gewoonte zijn hand opstak. ‘Tot dan.’ Hij keek haar nog even aan, voordat hij zich omdraaide en weg wilde lopen. Toen hij bij Nica aangekomen was, die een eind van Yagami vandaan stond, stak hij nog een keer zijn hand op als gedag.

Willen en kunnen is nooit een probleem ^^

‘Hm..’ Was dat geen goede ruil? In haar oren had het wel als een hele aanlokkelijke geklonken. Sorry, maar ik weet niet of dat een eerlijke deal zou zijn.’ Wat wilde hij nog meer? Een dienstmeisje voor het leven kon hij beter uit zijn hoofd zetten. Onzeker beet zij op de binnenkant van haar wang. De zenuwen, die door lichaam heen gierden, waren ondragelijk. ‘Ik beloof je, en ik kan je verzekeren dat ik mijn beloftes niet breek, dat ik je geen verschrikkelijke danspartner aan zal wijzen.’ Ze knikte langzaam, niet wetend welk deel van zijn woorden geloven kon. De lach in zijn stem had gemeend geklonken. Aan de andere kant had hij haar net met een marmeren gezichtsuitdrukking wijs gemaakt dat hij het plannetje met plezier uit zou voeren. Ergens in haar onderbuik was het koortsachtige gevoel wel nog aanwezig. ‘Mooi zo...’ Ze had zijn vragende blik gezien, maar deed geen enkele moeite om emotie te tonen. Wat hij kon, kon zij ook.
‘Nica, sta eens op.’ Ze keek toe hoe hij zijn huisdier optilde. Tot haar verbazing lag haar iPod daadwerkelijk daar. ‘Hartstikke,’ liet zij hem haar erkenning blijken, terwijl haar vingers het vertrouwde stukje metaal omsloten, ‘bedankt, Kit.’ Wonderbaarlijk  was er geen enkel krasje op het beeldscherm te bekennen.
‘Ik geloof dat er iemand terug naar binnen wilt.’ Ze had geen idee of hij het nou over haar of zijn geitje had. Dus ze zei niets. Als je zwijgt, kan je ook niets verkeerds zeggen. ‘Vijf minuten van te voren bij de grote zaal.’ Ze wist dat hij het meer tegen zichzelf had en toch reageerde zij erop. ‘Vijf minuten van tevoren bij de grote zaal,’ beaamde zij hem. ‘Hopelijk herken je me met het masker op.’  Nu hij het er over had; dat zou inderdaad nog een probleem kunnen worden. ‘Ik hoop het ook...’ Een beeld van haar, ongeduldig de massa afspeurend, terwijl hij voor haar stond, flitste haar voorbij. Het bracht een kleine glimlach op haar gezicht. ‘Tot dan.’ Verwilderd keek zij op. ‘Tot ziens,’ wist ze uit te brengen. Haar ogen volgden voor een moment zijn bewegingen. Toen zij zag dat hij zijn hand opstak ter afscheidsgroet deed zij hetzelfde. Met een snelle beweging draaide zij zich om en liep zonder om te kijken de tegenovergesteld richting op. Ze wilde de onverwachte ontmoeting even bevatten. De zeer eigenaardige ontmoeting beter gezegd.

OOC: Ik stuur je wel even een PM. Dat is wat makkelijker.