Haar witte haren waren gevlochten, zoals bijna altijd, en vastgebonden met zwarte linten. Het haar dat nog wel los hing, wapperde zachtjes met de wind mee. Om haar rode ogen zat een wat slordig lijntje van haar eyeliner, niet helemaal recht. Het was haar die ochtend niet gelukt het vervloekte lijntje recht te trekken. Ze had het tot drie keer toe opnieuw geprobeerd, maar had het daarna gewoon opgegeven.
De zwarte spijkerbroek die ze droeg, was redelijk versleten door de vele malen dat Terra haar nagels erin had gezet en via de broek naar de schouder van haar bazin geklommen was. Ze droeg een wit hemdje onder de zwarte colbert, maar een jas was in geen velden of wegen te bekennen. Op een of andere vreemde wijs had ze het totaal niet koud, terwijl de temperaturen van de herfst niet bepaald aangenaam waren. Niet verschrikkelijk, maar als je bedacht dat ze het altijd erg snel koud had, was het een wonder dat ze niet allang dood gevroren was.
Terra trippelde naast haar bazin. De zwarte vacht van de Tasmaanse duivel leek wel zilverkleurig door het maanlicht dat erop viel. Het zou niet heel lang meer duren voordat de zon tevoorschijn zou komen en iedereen wakker zou worden. Ze had even tijd voor zichzelf gewild voordat iedereen wakker zou worden en haar alleen maar zou irriteren.
De negen messen die ze altijd bij zich droeg, glansden in het maanlicht en het feit dat ze zo duidelijk zichtbaar waren, betekende enkel dat Tári geen andere in de buurt verwachtte. Zelfs als ze iemand tegen zou komen, zou het haar weinig uitmaken. Dit was een van die dagen, waarop ze iedereen in haar buurt kon hebben, zolang ze haar niet uitdaagde.
Terra stopte met lopen en keek hoopvol naar haar bazin. Tári glimlachte even en wenkte dat het dier vast vooruit mocht lopen. Terra twijfelde geen moment meer en rende voor haar bazin uit. Terra leek het altijd te weten als ze naar het stille meer gingen. Het bleef een plek met veel herinneringen. Goede en slechte, zoals eigenlijk alle plekken hier. Er waren geen plekken meer die alleen goede of alleen slechte herinneringen hadden. Een paar maanden geleden nog wel, nu niet meer. Overal waar ze kwam, kwamen er goede en slechte herinneringen bij haar naar boven.
Toen ze het meer in zicht kreeg, verscheen er een glimlach op haar gezicht. De koude lucht, met een zweem van ochtenddouw. Het witte licht van de maan, zichtbaar in het meer. De laatste sterren die nog even wilden blijven staan, voordat de zon hen weg zou jagen. De tientallen kleine puntjes die de zwarte nacht licht hadden gegeven, verzwakte en zouden verdwenen zijn over minder dan een half uur, maar tot die tijd zou Tári ervan genieten. Genietend van de ochtenddouw, die het gras vochtig maakte en de vacht van Terra nat maakte. Genietend van de stilte om haar heen. De enkele vogel die al begon te zingen leek steeds minder te durven, bang de stilte te doorbreken. Ze genoot van het stille meer, dat in het donker als een spiegel werkte en een uitlaat put leek voor alle gedachtes.
Alle herinneringen kwamen naar boven en de glimlach rond haar lippen werd breder toen ze alle slechte herinneringen wegjaagde en enkel de goede toeliet. Haar voeten bewogen automatisch toen ze naar het water liep. Ze hurkte neer en liet haar hand het water in glijden. Het water was koud en liet haar beseffen hoe koud het eigenlijk was, maar het zorgde er niet voor dat ze het echt kouder kreeg.
Ze draaide haar hoofd even om en keek naar Terra, die vrolijk door het natte gras rende, alsof ze het verleden opnieuw beleefde. Tári sloot haar ogen even en opende ze pas toen haar ogen weer op het water gericht waren. Ze verzonk in gedachte en schrok toen Terra ineens naast haar stond. In het donker zag je pas echt goed hoe klein het diertje eigenlijk was. Ze was klein voor haar soort en leeftijd en Tári wist ondertussen zeker dat het diertje niet groter meer zou worden. De Tasmaanse duivel zelf, leek er niet heel veel problemen mee te hebben, maar ze had dan ook nog nooit een andere soortgenoot gezien. Niet dat Tári wist tenminste. Ze kon nooit weten wat er met het arme diertje was gebeurd voordat ze haar bij het vuilnis in een kooitje had gevonden.
Terra gromde kort en drukte haar natte snuit tegen Tári’s broek, die meteen nat werd, onder anderen door de vacht van het diertje, dat ook nat was door de ochtenddouw.
Tári legde haar hand op Terra’s rug en wilde net iets tegen het dier zeggen, toen de Tasmaanse duivel opkeek en duidelijk maakte dat ze niet meer alleen waren. Onbewust wist Tári al dat haar verlangen naar stilte, nu niet meer verder ging. De stilte zou doorbroken worden op het moment dat ze de aanwezigheid van de nog onbekende erkende. Toch stond ze op en draaide ze zich om.

Door het weinige licht dat op het terrein aanwezig was, zag het masker op zijn gezicht er bijna nog enger uit dan het normaal was. Op de een of andere manier vonden mensen het ding eng, waarschijnlijk omdat er altijd en soort grijns op stond. Als ze zijn gezicht bekeken zouden hebben, zouden ze helemaal geen probleem meer hebben met het masker. Dat was ook de reden dat Amelia dat masker gemaakt had, anders had hij zich vast en zeker nooit meer ergens kunnen komen. Het lange gestalte liep met zijn handen in zijn zakken over het schoolterrein heen en vloekte zachtjes toen hij voelde hoe het water langzaam zijn schoenen binnen liep en zijn sokken nat maakte. Het douw had het gras helemaal nat gemaakt en de stoffen gympen aan zijn voeten hielden nu niet direct veel tegen. Ach ja, dan had hij maar natte voeten, het was nu niet dat hij er dood aan zou gaan. Riku had vroeger ’s nachts genoeg op hoge daken gezeten terwijl de regen met bakken uit de hemel viel, dus dit was nog niet zo erg. Diezelfde natte voeten brachten hem richting het stille meer, een plek waar hij de laatste dagen al bijna meer geweest was dan in de toren. Het water bleef hem gewoon fascineren en er werd gezegd dat het wateroppervlak er ’s nachts nog magischer uitzag dan overdag. Dat was eigenlijk net hetzelfde als het feit dat hij de maan veel mooier vond dan de zon, omdat het iets mysterieus uitstraalde en daar hield Riku ergens wel van, mysterieuze dingen. Hij was zelf niet direct iemand die goed te doorgronden was.
Een schim die aan de rand van het meer stond, zorgde ervoor dat hij abrupt bleef stilstaan. Shadraan, de soorten magicians die hij normaal zou moeten uitroeien. Dat was gewoon het ‘instinct’ dat ze jaren geleden in zijn hoofd gestopt hadden voor een of andere oorlog die er op dat moment gewoed had. Hij had zich er na een tijdje misschien volledig tegen verzet, maar dat wilde niet zeggen dat het helemaal verdwenen was. Riku klemde zijn kaken stevig op elkaar terwijl hij diep in en uit ademde en terug kalm probeerde te worden. Natuurlijk had hij kunnen weten dat er hier een heleboel Shadranen rondliepen, zelfs het schoolhoofd was er een. Hij moest zich echt gaan aanpassen wilde hij hier blijven en zijn taak wilde uitvoeren. De jongen wilde echt moeite doen om ervoor te zorgen eat hij terug de volledige controle over lichaam en geest terug had, maar dat was veel makkelijk gezege dan gedaan. Hij was na zijn ontsnapping geen Shadraan meer tegengekomen, dus had hij nog niet kunnen kijken hoeveel wilskracht hij ontwikkeld had. Als het aan hem gelegen had, zou hij er ook nooit meer eentje tegengekomen zijn, zou hij veilig in een bos in Noord-Puffoon gebleven zijn zodat hij nooit meer iemand kwaad zou kunnen doen. Amilia was diegene die hem had overgehaald om de veilige haven te verlaten en de werele te gaan ontdekken. De inmiddels al bejaarde vrouw had ook wel gezien dat Riku helemaal weg aan het kwijnen was en ze vond het verschrikkelijk om haar beste vriend zo te zien lijden. Ze hadden samzn veel meegemaakt, hadden samen altijd een geheim gehad waar maar heel weinig mensen iets van afwisten. Amilia was zo ongeveer de enigste nog levenee persoon die wist wat er met zijn gezicht gebeurd was en waarom hij een masker droeg. Zij was namelijk diegene die het ding ontworpen had en er later ook een plastieke exemplaar van had gemaakt zodat het veel langer mee zou gaan. De papieren maskers had hij na een tijdje altijd moeten vervangen doordat het kapot gegaan was van de regen of iets dergelijks.

Met de vrolijke herinneringen in zijn hoofd, kwam de lange jonge man terug in beweging en liep recht op het gedaante af. Dit was misschien het moment om eens te testen of hij doorheen de jaren genoeg wilskracht had opgedaan en hij al zijn handelingen zelf kon bepalen. Pas toen hij een paar stappen dichter was, merkte hij het beestje aan haar voeten pas op. Wat voor dier het was wist hij niet precies, maar het was duidelijk dat ze zijn aanwezigheid al opgemerkt had. Misschien was het wel een of andere soort die ze alleen in Shadra hadden. Niet dat Riku wist welke soorten dieren er allemaal op Puffoon rondliepen. Het enige dier dat hij echt kende was een kat, voor de rest had hij gewoon niets anders leren kennen. Vlak achter het meisje -iets dat haar lichaamsbouw wel duidelijk maakte- bleef hij staan terwijl hij zijn blik nog altijd op het dier aan haar voeten gericht hield. Pas toen hij vanuit zijn ooghoek beweging opmerkte, gleed zijn aandacht van het dier naar het meisje dat ondertussen was opgestaan en zich met haar gezicht naar hem toedraaide. Een klein grijnsje vormde zich om zijn lippen, ookal wist hij dat ze dat onmogelijk kon zien tenzij hij zijn masker een stukje naar boven zou zetten. Het was een gewoonte en gewoontes leerde je niet zo snel af. "Zou jij eigenlijk niet in bed horen te liggen?" De nonchalantie in zijn stem pastte helemaal samen met zijn lichaamshouding dat haast verveling uitstraalde. Normaal zou hij zich niet zo snel moeien met dat soort zaken, maar iets anderd widt hij gewoon niet te verzinnen. "Voor zover ik weet ligt elke leerling nog in bed en is het niet toegestaan om voor dag en dauw naar buiten te glippen, toch?" Het was een gok, een pure gok om het meisje wat uit te dagen. Uitdagingen had hij al een tijdje niet gehad en het feit dat ze een Shadraan was, maakte het een heel stuk minder moeilijk. Het was geweldig na zoveel jaar nog eens iemand kwaad proberen te maken om daarna de verwarring op hun gezichten te zien als hij ineens uit het niets zou verdwijnen om achter hen weer op de duiken. Voor hem was het een spelletje, een gevaarlijk spelletje waarmee hij in zijn kinderjaren al best veel vijanden mee had gemaakt.

Het stille meer was een plek vol herinneringen, maar ook een plek waar ze alles kon vergeten. Even gewoon zichzelf kon zijn. Geen masker voor hoefde te houden, zodat niemand haar zwaktes zou zien. Hier kon ze even alles van zich af schudden, voordat er een nieuwe dag begon; een nieuwe dag met nieuwe herinneringen die weer een plekje in haar hoofd moesten vinden. Ze had er steeds meer moeite mee alles een goed plekje te geven, was elke keer weer bang dat ze uiteindelijk enkel de slechte herinneringen over zou houden, ook al wist ze dat dat bijna geen mogelijkheid was. De ketting rond haar nek was het bewijs dat ze nooit alle goede herinneringen zou verliezen. Er hingen slechte herinneringen aan de gouden zandloper rond haar hals, maar net zoveel goede.
Het water, dat de zilveren glans van de maan weerspiegelde, leek ook een spiegel te zijn waar ze zichzelf in kon zien. De Tári die maar weinige kende. Een meisje dat andere graag kwetsten, maar dat ondertussen meer problemen had dan ze zelf toe wilde geven, meer problemen dan telbaar waren op twee handen. En die problemen werden elke dag groter en meer.
Nu ze hier was en haar spiegelbeeld in het water zag, wilde ze niet meer aan die problemen denken en ook al wist ze dat ze dat nog voordat de zon op zou komen, vergeten zou zijn, beloofde ze zichzelf dat er vandaag geen nieuwe problemen meer bij zouden komen.
De stilte en koele lucht maakte het plaatje af. Perfect, zoals het zou moeten, maar waar het vrijwel nooit de kans voor kreeg. Die stilte werd enkel verbroken op het moment dat ze opstond en zich omdraaide, om de onbekende achter haar aan te kunnen kijken. Ze wist dat zodra ze die handeling had gedaan, ze niet meer terug kon en het plaatje niet meer perfect zou zijn.
De glimlach verdween van haar gezicht en de twinkeling in haar ogen verdween. De jongen die voor haar stond, droeg een masker. Ze had kneep haar ogen tot spleetjes en hield haar hoofd iets schuin, alsof ze op die manier door het ding heen kon kijken. Hoe zeer ze het ook zou willen, het zou haar nooit lukken. Terra, die nog steeds achter haar bazin stond, zette haar nagels in Tári’s broek en maakte er weer nieuwe gaten in. Het beestje klom naar de schouder van haar bazin en maakte de zwarte colbert nat.
"Zou jij eigenlijk niet in bed horen te liggen?" De stem klonk nonchalant en Tári trok haar wenkbrauwen licht op. Haar ogen gleden over de gedaante voor haar en ze besefte ineens dat hij eruit zag alsof het hem weinig kon schelen. Ze wist alleen nog niet zeker of dat aan haar lag of niet. Haar hoofd werkte niet helemaal mee.
"Voor zover ik weet ligt elke leerling nog in bed en is het niet toegestaan om voor dag en dauw naar buiten te glippen, toch?" Terra gromde zachtjes, bijna onhoorbaar. Tári boog haar hoofd en grinnikte zachtjes. Regels. Wie bedacht die dingen nou? Iedereen wist dat regels gebroken konden worden. Niet alle, natuurlijk, sommige konden gewoon niet gebroken worden, maar de regels die gebroken konden worden, waren het zo makkelijk. Bovendien kwam toch bijna niemand er achter.
Tári keek weer op, met de grijns nog steeds rond haar lippen. ‘Om te beginnen ben je niet echt goed in het begroeten van andere, wel?’ Als hij iedereen op deze manier begroette, zou hij niet veel vrienden maken. Niet iedereen vond het amusant om meteen een vraag te beantwoorden. Ze knikte kort en spreidde haar armen. ‘En om je vraag te beantwoorden. Precies omdat iedereen nog braafjes in hun warme bedjes liggen, ben ik hier.’ Ze trok haar armen terug en legde haar hand op de rug van Terra, om te voorkomen dat het dier commentaar zou gaan geven. Ze hield haar hoofd weer schuin en haar wang raakte de natte vacht van het dier. ‘Maar normaal gesproken loopt er echt niemand buiten rond.’ Zei ze rustig, alsof er niks was wat de rust die als een soort mantel om haar heen hing, kon verbreken.

Tári vertrouwde volledig op de Tasmaanse duivel. Dat had het dier ook gedaan toen ze het arme ding had gevonden en ondanks alle waarschuwingen van haar ouders had gewassen en had gehouden als huisdier. De twee waren vanaf dat moment onafscheidelijk geweest. Terra had Tári gewaarschuwd als dat nodig was geweest, getroost als niemand anders in de buurt van het wit harige meisje kon komen zonder afgeblaft te worden. En dat alles was enkel erger geworden na het incident in het duistere bos. Dus als Terra waarschuwde dat er iemand aankwam, twijfelde ze er geen moment over dat er iemand aankwam. Dat die persoon een masker droeg, had Terra haar op geen enkele manier kunnen laten weten.
Ze wilde dol graag door het masker heen kijken, zien wie er voor haar stond. Zelf droeg ze geen maskers, niet op die manier althans. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, wetend dat wat ze ook deed, ze nooit door het masker heen zou kunnen kijken.
Terra klom via Tári’s broek haar schouder op en toonde al net zoveel belangstelling voor het masker. Het beestje was altijd al nieuwsgierig geweest, zelfs als het dier wist dat het haar in de grootste problemen kon brengen.
"Zou jij eigenlijk niet in bed horen te liggen?" Tári hoorde de nonchalante klank in de stem en haar wenkbrauwen gingen licht omhoog. "Voor zover ik weet ligt elke leerling nog in bed en is het niet toegestaan om voor dag en dauw naar buiten te glippen, toch?" Terra’s gegrom negerend, boog Tári haar hoofd en grinnikte ze zachtjes. Het was overduidelijk niet zijn sterkste punt, iemand begroeten. Ze kon het ook echt niet laten er een opmerking over te maken. ‘Om te beginnen ben je niet echt goed in het begroeten van andere, wel?’
“Het begroeten van mensen is nooit mijn sterkste kant geweest, misschien omdat ik niet perse iedereen die ik zie moet leren kennen.” Sprak de jongen nadat hij zijn schouders iets opgehaald had. Tári knikte. Ze kon niet ontkennen dat hij een punt had, maar als je iemand begroette, hoefde dat nog niet te betekenen dat je de persoon wilde kennen. Had zij Lieke ooit willen kennen de eerste keer dat ze het meisje simpel had begroet? Nee. Ze had de geruchten over het meisje gehoord en voelde er op dat moment weinig voor om vrienden met haar te worden. Kijk waar ze nu was.. Ze maakte zich al zorgen als ze geen brief van Lieke of Sam kreeg, ook al zei een klein deel in haar, dat ze beter af was zonder een van die twee.
‘Iemand begroeten, betekend niet dat je die persoon wilt leren kennen.’ Misschien lag het aan haar, maar het voelde alsof ze haar vader hoorde. De man die altijd de regels had gemaakt en haar altijd als zijn kleine prinses had gezien, tot het moment dat hij het niet meer kon ontkennen en moest toegeven dat zijn kleine prinses niks beter was dan een van haar vrienden. Hij had haar net zo hard verstoten als haar moeder had gedaan. Van haar moeder had ze het altijd kunnen begrijpen, van hem niet.
‘En om je vraag te beantwoorden. Precies omdat iedereen nog braafjes in hun warme bedjes liggen, ben ik hier.’ Zei ze, nadat ze haar armen had gespreid. Haar hand ging naar Terra’s rug, waar hij bleef rusten. Ze wilde niet dat het diertje meer commentaar zou geven en dit was een van de weinige manieren die nu zouden helpen. Ze hield haar hoofd schuin totdat die de vacht van de Tasmaanse duivel raakte. Haar stem klonk zacht toen ze zei: ‘Maar normaal gesproken loopt er echt niemand buiten rond.’
De jongen voor haar kantelde zijn hoofd. “Nu dus wel,” Na die woorden zette de jongen zijn hoofd weer recht, terwijl Tári haar hoofd op Terra’s rug liet rusten. Ze voelde het beest nog steeds zachtjes trillen, al wist ze niet zeker of het nog steeds van het grommen was of dat het dier het koud begon te krijgen. Het dier was nooit helemaal normaal geweest. Ze was in elk geval al veel te klein voor haar soort en leeftijd, ze at niet zoals elke andere Tasmaanse duivel en zo kon ze nog wel een hele lijst opnoemen.
“Jij bent dus zo een van de vele leerlingen hier die de regels aan zijn laars lapt, proficiat.” De jongen begon rustig in zijn handen te klappen, terwijl hij zijn gewicht van zijn ene been, naar de andere verplaatste. Terra bewoog iets en maakte een geluid dat zowel grommen als piepen had kunnen zijn. Een teken dat het dier iets opgemerkt had, dat haar bazin nog niet eens opgevallen was. Tári hield haar hoofd recht en kneep haar ogen tot spleetjes. Ze snapte niet wat het dier zag, dat zij over het hoofd zag. Toen het kwartje viel, twinkelde haar ogen kort en begon ze zacht te lachen. Ze knikte kort en sloot haar ogen.
“Wel, je gaat vanaf nu waarschijnlijk nooit de enige zijn die ’s nachts op het terrein ronddwaalt. Ik slaap meestal niet echt goed en wat frisse lucht kan wonderen doen.” Ze grijnsde even en opende haar ogen, die nog steeds twinkelde. ‘Dan zit er maar een ding op, een betere plek zoeken om mijn rustige ochtend door te brengen. Jammer, want dit blijft een geweldige plek om naar de laatste minuten van de maan te staren. Heel even nog kijken naar de schoonheid die de nacht met zich mee brengt, voordat er een nieuwe zon opkomt en er een nieuwe dag begint, zoals alle dagen. Veel te simpel en saai.’ Ze keek de jongen onderzoekend aan. Haar stem had iets dramatisch geklonken en ze kon er niks aan doen dat ze nog wel even door had willen gaan met haar dramatische verhaaltje. Ze wist waar de jongen mee bezig was, maar ze wist ook dat als hij inderdaad de juiste snaar raakte, ze zichzelf niet meer in de hand zou hebben. Er waren niet veel dingen die haar echt kwaad maakte, maar als je ze eenmaal gevonden had, kon je ervanuit gaan dat je haar kwaad had. De trainingen van Damian hadden dan geen zin meer. Alle keren dat hij haar had gezegd rustig te blijven, zodat ze nog steeds wist wat ze deed, verdwenen dan als sneeuw voor de zon uit haar herinneringen. Vaak besefte ze pas dagen later dat ze weer niet naar hem had geluisterd. Gelukkig waren er niet veel mensen die die paar punten ontdekte, maar op de een of andere manier wilde ze weten of het de jongen voor haar zou lukken.

Sorry voor de laatheid..

Ze was het met de jongen eens; je wilde geen gesprek met elke wildvreemde die je in je leven tegen kwam. Vreemd kon ze het dus ook niet noemen dat hij haar niet normaal had begroet, onbeleefd echter wel. Het waren die kleine manieren waar ze zichzelf nog steeds aan hield, die haar toch nog verbonden met het huis waar ze liever nooit meer kwam. Het huis waar ze al die manieren had geleerd, de manieren die haar enkel in de weg stonden.
“Misschien niet altijd, maar er wordt meestal wel een heel gesprek gestard na de begroeting. Niet dat er altiid een begroting voor nodig is aangezien wij ook aan de praat zijn geraakt.” Tári knikte kort en enigszins afwezig. Hij had een punt, maar voor zover ze zich kon herinneren had hij zijn mond open gedaan en had zij er enkel een reactie op gegeven. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen en ze knikte nogmaals: ‘Als mijn geheugen me niet in de steek laat, was jij de gene die als eerste het woord nam.’ Ze keek de jongen met iets samengeknepen ogen aan. Ze vroeg zich af of hij er zelf wel bij stil gestaan had. Had hij zelf bedacht dat hij de gene was die haar aan had gesproken en dat zij enkel opgestaan was en hem een reactie had gegeven?
Toen de jongen haar na begon te doen, koste het de Tasmaanse duivel niet veel moeite om te beseffen wat de jongen aan het doen was en dat liet ze haar bazin ook weten ook. Het geluid dat  uit het bekje van het dier kwam was maar al te bekend.
In al die tijd dat ze het dier had, was ze elk geluidje gaan herkennen. Het dier had niet heel erg veel verschillende geluiden die ze kon maken, maar de manier waarop Terra de geluiden elke keer weer wist te combineren – waarvan Tári zelf ook niet snapte hoe het dier het deed – waren duidelijk zat. Bovendien had het dier nog verschillende manieren om zich duidelijk te maken als Tári haar niet begreep. Als ze eten voor het beest wilde klaar zetten en Terra was het er niet mee eens en Tári negeerde de grom, dan kon ze er de donder op zeggen dat ze gebeten werd. Hoe vaak ze Terra’s natte neus ook wel niet in haar oor had gehad, was ook al niet meer op twee handen te tellen. Allang niet meer.
Toen ze de Tasmaanse duivel begreep, begon ze te lachen en haar ogen begonnen te twinkelen. De jongen woelde even met zijn handen door zijn zwarte haren en Tári keek er met dezelfde twinkelende ogen naar. Dat ze het niet eerder gezien had. Wat maakte het ook uit? Als het de jongen zou lukken erachter te komen hoe je haar kwaad maakte, zou hij een van de weinige zijn. Mats had het geweten, maar hij was er per ongeluk achter gekomen en ondanks dat had hij het geweten ook. Eigenlijk was er maar een persoon die erachter was gekomen met opzet. En dat was Damian. Als deze jongen erachter zou komen, zou hij de tweede zijn.
“De maan is inderdaad wel iets moois om naar te kijken. Een planeet verlicht door de zon zodat je toch een hand voor ogen zou kunnen zien als je buiten komt in het donker, maar niet licht genoeg om alles te kunnen verlichten.” Sprak de jongen. Het viel haar pas op toen hij al halverwege zijn zin was. Hij had lang gewacht voordat hij op haar reageerde. Die gedachte liet haar even haar ogen sluiten. Damian was zo vaak kwaad geworden als ze haar ogen weer eens sloot en niet op de persoon tegenover haar lette, tegenstander of niet. Ze vertrouwde er echter op dat Terra haar zou waarschuwen op het moment dat er iets zou gebeuren. Bovendien voelde ze de riem vol met messen overduidelijk aan haar middel hangen. Negen stuks. Ze vroeg zich af of ze de tiende ooit terug zou vinden. Misschien moest ze eens opzoek gaan in het duistere bos.
Ze opende haar ogen en zag net hoe de jongen weer gewoon ging staan. Terra ging even op haar achterpoten zitten, wankelde wat en liet zich toen weer op vier poten vallen, waardoor de nageltjes van haar voorste pootjes zelfs door de colbert te voelen waren. Het was dat Tári er aan gewend was geraakt, anders had het nog behoorlijk wat pijn gedaan.
“Deed je het bij je thuis ook, naar de maan kijken? Of waren je ouders zo fucked up dat je dat zelfs niet mocht?” Terra begon zacht te grommen en Tári glimlachte even. Ze legde haar hand op de rug van het dier, dat zachtjes trilde en haar kopje voorzichtig tegen Tári’s kaak drukte. Uit haar rode ogen verdween de twinkeling en ook haar glimlach verdween. Er bleef enkel een kleine krulling in haar lippen te zien. Ze liet haar hand op de rug van Terra liggen, die zich zo dicht mogelijk tegen haar bazin drukte.
‘Mijn ouders waren niet geweldig en wilde dat ik zo snel mogelijk naar huis kwam, maar dat wil niet zeggen dat ik dat deed.’ Nee, haar ouders waren niet geweldig, niet redelijk, maar vreselijk. Ze hadden nooit gedacht aan hoe zij zich voelde. Nooit niet. ‘En ja, ik keek vaak naar de maan.’ De rust die de maan uitstraalde, maakte haar ook rustig. Voordat ze Damian had ontmoet, had ze nooit stilgestaan bij het bestaan van de maan. Ze wist het ding te vinden, maar het maakte haar helemaal niks uit. Pas toen Damian haar had gevraagd of ze iets op kon noemen wat niemand haar af kon pakken en waar ze rustig van werd, was de grote witte schijf haar als eerste te binnen geschoten. Damian had haar er elke training weer aan herinnerd.
Tári beet even op haar lip en liet de Tasmaanse duivel los, die zacht piepte, amper hoorbaar. Tári negeerde het, maar hield de bewegingen van het dier wel goed in de gaten. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en keek de jongen afwachtend aan. ‘Wat is je naam eigenlijk?’ Vroeg ze zachter dan ze daarvoor had gesproken.

Als je haar nu zou vragen of ze het een ramp vond dat de jongen haar kwaad probeerde te maken, zou haar antwoord een simpele nee zijn. Ze had er totaal geen problemen mee, niet zolang hij er niet achter zou komen wat nou haar gevoelige snaren waren. In de loop der jaren had ze er meer gekregen. Toen ze naar deze school kwam, had ze er niet meer dan twee, nu had ze er toch al drie of vier. En dan was ze er nog niet eens helemaal zeker van of ze zichzelf wel zo goed kende dat ze al haar gevoelige plekken kende.
Haar reactie op de woorden van de jongen, leken iets met hem te doen. Langzamerhand begon ze te genieten van zijn spelletje. Het was overduidelijk niet enkel voor hem amusant. De vraag die de jongen stelde, maakte haar wat minder vrolijk, maar niet genoeg. Ze gaf een eerlijk antwoord op de vraag, voor zover ze een eerlijk antwoord wilde geven althans. Ze had net zo goed kunnen liegen, maar het was niet eens in haar opgekomen om erover te liegen. Wat was er het zin van? Als deze jongen uit wilde figulieren wat haar gevoelige plekken waren, zou hij er toch wel een keertje achter gekomen zijn. Bovendien kon het geen kwaad. Ze had niks gezegd wat hij tegen haar kon gebruiken. Ze had enkel bevestigd wat hij had gezegd.
Ze vroeg hem hoe hij heette. Het was sowieso fijn om de naam van een ander te weten, ook al wist ze dat hij de hare dan ook wilde weten en dat was iets wat ze liever voor haar hield, een van de trekjes die ze van Damian over had genomen. “Zach… Riku.” Tári trok haar wenkbrauwen langzaam op. Had ze het goed gehoord of werd ze nu echt gek? Had de jongen een andere naam willen zeggen? Terra drukte haar natte snuit tegen Tári’s oor en blies zachtjes. Tári grijnsde zwakjes. Juist.
“En de jouwe?” Tári glimlachte even en knikte met haar hoofd, als een groet, alsof ze de jongen net pas tegen gekomen was en het hele gesprek hiervoor nooit gebeurd was. ‘Tári.’ Ze hield haar hoofd iets scheef, tot haar wang de vacht van het dier raakte. ‘En dit is Terra.’ Terra gromde zacht en bleef daarna doodstil. Tári zette haar hoofd weer recht.
“Je ouders waren dus niet zo geliefd. Hoe zat het dan met je overige familie? Een broer misschien? Of een vriendje, dat zorgt ook altijd voor lekker veel drama.” He enige wat er aan Tári zelf te zien was, was dat de wolkjes die uit haar mond kwamen, schokkerig werden. Haar adem stokte en haar ogen bleven de jongen emotieloos aankijken. Terra gromde luid en sprong op de grond, voor haar bazin met haar tanden ontbloot. Tári keek de Tasmaanse duivel kort aan. ‘Terra.’ De Tasmaanse duivel hield meteen haar mond dicht, maar bleef wel in de zelfde houding staan. De jongen had twee van de punten te pakken. Niet de ergste twee, maar wel twee stuks. Twee stuks in een keer.
Haar hand gleed naar de gouden ketting rond haar hals. Het was een gouden ketting in de vorm van een zandloper. Ze had een fout begaan. Het was misschien een tijd terug, maar het bleef een fout die ze zichzelf nooit helemaal zou kunnen vergeven. En dan had je haar broer, Claus. Dat was een punt waar je haar altijd mee te pakken zou krijgen.
Ze knikte kort naar de jongen. ‘Hm, goed gedaan.’ Ze lachte even kil, geen enkele emotie klonk erin door. Alle vreugde was uit haar ogen en stem verdwenen. ‘Je hebt Terra kwaad gemaakt. Het is natuurlijk een begin.’ Iemand die haar goed zou kennen, zou weten dat de emotieloosheid in haar stem het enige was wat haar rustig hield. Ze was al aan het bedenken hoe ze Riku hiervoor terug zou pakken.

Zichzelf voorstellen moest wel, als de ander het haar vroeg. Dan kon ze moeilijk haar mond houden. Dat ze Terra’s naam erbij gaf, was ook een gewoonte geworden. Dat scheelde de persoon tegenover haar een hele hoop praatwerk en zij hoefde minder te luisteren naar het gezeik van de persoon voor haar.
Bij de vraag van de jongen, stokte haar adem. Ja, ze vond het amusant om zijn spel mee te spelen, ze had alleen gehoopt dat hij niet zover gekomen was. Ze wilde het niet graag toegeven, maar beide waren een zwak punt. Pijnlijk. Terra deed wat zij op dat moment niet kon, Riku waarschuwen. De Tasmaanse duivel sprong van de schouder van Tári, die hem na even geluisterd te hebben naar het gegrom, halt liet houden. Het dier kon altijd nog haar frustratie uiten, niet nu. Ze wist te weinig van de persoon voor haar om erop te vertrouwen dat Terra hem gewoon aan kon vallen. Ze wilde de veiligheid van het dier niet op het spel zetten, dan had ze nog liever de rest van haar leven ruzie met het dier.
De reactie die Tári gaf, was voor haar het meest voor de hand liggend. Hem complimenteren voor he kwaad maken van een klein dier. “Het is inderdaad een begin, maar ik stel voor dat we verder gaan met je vriendje, zullen we?” Sprak Riku, terwijl zijn ogen niet van Terra afwenden en hij zijn handen in zijn broekzakken stopte. Tári kneep haar ogen tot spleetjes en beet zacht op haar tong, waarna ze haar wenkbrauwen optrok. ‘Krijg ik werkelijk een keus van je?’ Ze schudde langzaam haar hoofd, iets wat overging in een knikkende beweging toen Riku verder ging en bevestigde dat ze gelijk had en dat ze geen keus kreeg. Al had ze nee gezegd, was de jongen doodleuk door gegaan. Het leek hem werkelijk niks te schelen.
“Ik ga ervanuit dat hij nog leeft, gecondoleerd als dat niet zo is. Maar stel dat hij nog leeft, wie van jullie heeft het dan verknoeid? Ben jij vreemd gegaan en heb je hem gekwetst of is het net andersom? Ik heb veel theorieën, maar ik denk dat deze toch het meest voor de hand liggend is, right?” Riku was heen en weer gaan lopen, maar wende zijn blik nog steeds niet van Terra af. Door de woorden van de jongen, deed Tári onbewust een stap achteruit. Ja, hij leefde nog. Tenminste, daar ging ze vanuit. Haar hand ging onbewust naar de ketting rond haar hals toen ze de woorden van Riku meerdere keren in haar hoofd herhaalde. Zij was het geweest.. Ze merkte niet dat ze haar blik af had gewend en hard op haar lip beet. Bij de gedachte aan de fout die ze had gemaakt, werd ze misselijk. Ze was allang blij dat ze uiteindelijk als vrienden uit elkaar waren gegaan, maar dat nam niet weg dat zij alles verpest had, dat zij hem pijn gedaan had. Meer pijn dan ze zelf ooit zou begrijpen. Ze had hem gesmeekt, had gehuild toen ze het hem vertelde, maar de pijn die hij op dat moment gevoeld moest hebben, kende ze niet. Ze wilde het kennen, ze wilde weten hoeveel pijn ze hem gedaan had.
“Waar of niet?” Tári keek op en liet de gouden ketting in de vorm van een zandloper los. Het was het laatste ding dat ze van hem gekregen had en ze had het ding werkelijk altijd om. Misschien zou het minder pijnlijk zijn als ze dat kreng gewoon af deed en ergens ver weg stopte, maar elke keer als ze op het punt stond de ketting af te doen, ging er een steek door haar hart en kon ze het gewoon echt niet. Ze keek Riku recht aan en deed haar best zo emotieloos mogelijk over te komen, ook al wist ze dat haar ogen haar pijn verraadden. Hij had inderdaad een hele gevoelige snaar te pakken. Dit was echter een punt waardoor ze eerder in huilen uit zou barsten, dan kwaad zou worden. Ze keek even naar Terra en klakte kort met haar tong, waarna het dier een stukje dichterbij kwam staan. Ze wilde Terra in haar buurt hebben, gewoon voor het geval dat..
‘Ja. Ja, je hebt gelijk. Wie het verpest heeft, mag je helemaal zelf invullen. Weet alleen dat je alles zelf uit mag zoeken.’ Het kwam er bitser uit dan de bedoeling was, maar misschien was dat nu wel helemaal geen probleem.

Ze was verbaasd over het feit dat de jongen toch een van de gevoelige snaren had gevonden. Misschien had ze er rekening mee moeten houden.. Zo moeilijk waren ze ook niet te vinden eigenlijk, maar de meeste namen de moeite niet. Ze moest het hem nageven, hij was een doorzetter. Een irritante doorzetter, maar een doorzetter.
Twee keer.. Twee keer had hij het goed. Ze had de schrik niet van haar gezicht kunnen mijden toen hij haar de vraag stelde wie het verpest had. Ja, zij was de gene die het verpest had, zij was zo dom geweest. Hij was er altijd voor haar geweest, maar zij had hem laten stikken.. Het enige goede was dat ze het hem zelf op had kunnen biechten. Hij was kwaad geweest, teleurgesteld, verdrietig en alles was haar fout. Ja, het was haar fout. Moest ze dat soms over de daken schreeuwen? Moest de hele school horen wat voor een achterbakse trut ze was? Prima! Als ze dan van deze idioot af was, prima, dan zou ze het haar part de rest van haar leven tegen iedereen zeggen. Schaamde ze zich ervoor? Natuurlijk, maar dat was in haar ogen haar verdiende loon.
Het feit dat ze van de jongen af wilde en er zoiets stoms voor zou doen, zou ze nooit toegeven. Haar antwoord op zijn vraag was dan ook de enige die ze kon bedenken zonder zichzelf in een nog lastigere positie te brengen. De jongen mocht zelf maar uitzoeken wie het verpest had, ook al zou dan niet de moeilijkste poging alle tijden worden.
Ze riep Terra terug. Ze vertrouwde de jongen voor geen meter en ze was niet van plan om Terra in de problemen te brengen als ze het kon voorkomen. De zachte lach van de kant van de jongen, maakte haar niet veel uit. Als Terra in haar buurt was, kon ze het dier zelf nog beschermen, als de jongen die gedachte grappig vond, prima.
“Wel, ik gok dat jij diegene bent die het verpest heeft. De uitdrukking op je gezicht en je reactie verraadde je. Als hij het verpest zou hebben zou je waarschijnlijk meer woede dan verdriet uitstralen.” Zijn stem was zachter dan voorheen en als ze het goed hoorde, hoorde ze ook een stuk minder spot in zijn stem. Maakte dat haar minder gefrustreerd? Nee, totaal niet.
“Er zijn twee opties: oftewel was je hem zo beu dat je hem gewoon gedumpt hebt, oftewel ben je vreemd gegaan en is hij er op de een of andere manier achter gekomen. Ik vind het niet erg dat ik er helemaal zelf moet achter komen. Ik hou wel van wat giswerk, maar als je je geroepen voelt om me te verbeteren of het verhaal helemaal te vertellen mag je me altijd onderbreken.” Daar was het weer, de spot. Tári trok haar wenkbrauwen op en begon kil te lachen. Terra keek haar bazin stomverbaasd aan, maar Tári reageerde er niet op. Ze keek de jongen met twinkelende ogen aan en zei nog half lachend: ‘Werkelijk? Mankeert er iets aan je oren?’ Ze grinnikte zacht, maar er klonk enkel de kilte in, verder was er geen enkele emotie te horen in de lach en de lach bereikte haar ogen ook niet. De twinkeling verdween en haar ogen keken emotieloos, bijna doods naar de jongen. ‘Ik zei je net nog dat je alles zelf uit mag zoeken. Je hebt er duidelijk geen moeite mee, je bent immers al een heel eind op weg. Mijn hulp heb je niet eens nodig.’ Ze klakte een keer met haar tong en schudde haar hoofd. ‘En al had je mijn hulp nodig, je krijgt het niet. Daar was ik toch al duidelijk genoeg in?’

Het was irritant genoeg dat hij haar uit probeerde te dagen. In het begin was het nog leuk geweest, maar dat was over geweest zodra hij op het juiste pad terecht was gekomen. Hij had van alle wegen, de juiste weten te kiezen en dat irriteerde haar mateloos.
“ Er heeft altijd iets aan mijn oren gemankeerd nadat die explosie veroorzaakt was. Blijkbaar zat ik toen net iets te dichtbij.” Was het antwoord op haar vraag of er wat aan zijn oren mankeerde. Ze had geen idee waar hij het over had, maar iets zei haar dat hij dat expres deed. Alsof hij wilde dat zijn spelletje nu van twee kanten af zou komen. Wilde ze met hem meespelen? Nee.. Ze wilde zich omdraaien en weg lopen, maar dat zou dan een van de eerste keren zijn en ze wilde zich niet zo snel laten kennen. Dat kon hij toch echt vergeten.
“Ik dacht al dat ik geen hulp zou krijgen, maar proberen kan nooit kwaad.” Nee, natuurlijk zou hij geen hulp krijgen. Als hij hulp van haar wilde krijgen, zou hij heel wat in huis moeten hebben. De mondhoeken van de jongen krulde op en niet lang daarna begon hij met zijn vinger te draaien. Er ontstond een kleine tornado, de jongen wende zijn blik op de Tasmaanse duivel en de kleine tornado bewoog richting het dier. De tornado zorgde ervoor dat Terra de lucht in getild werd en een aantal keren ronddraaide. Het diertje piepte luidt en Tári’s ogen werden groot. Ze keek de jongen kwaad aan en siste: ‘Laat haar met rust!’ Als de jongen zo graag wilde dat ze uit haar slof zou springen, prima, dat kon ze wel voor hem regelen. Hij mocht alles proberen, haar kwetsen tot op het bod, maar van de Tasmaanse duivel bleef hij af.
Niemand, helemaal niemand, kwam aan de Tasmaanse duivel. Het dier was praktisch alles voor haar en als iemand het dier zo graag pijn wilde doen, dan betekende dat oorlog. ‘Als je me zo graag kwaad hebt, prima! Maar laat Terra met rust, ze heeft je niks aangedaan!’ Haar ogen spoten vuur en haar stem klonk kil. Ze deed een stap naar de jongen toe en ging verder: ‘Niemand hier heeft je eigenlijk iets aangedaan, maar goed, als je zo graag iemand de schuld wilt geven, geef mij dan de schuld.’ Ondanks de woede die duidelijk van haar gezicht en lichaamshouding af te lezen waren, klonk haar stem nog redelijk beheerst. Ze was niet van plan meteen helemaal uit haar slof te schieten, dat verdiende de jongen niet. Hij deed er teveel moeite voor en dat plezier wilde ze hem niet doen, echt niet.
‘Laat. Haar. Met. Rust.’ Herhaalde ze nogmaals. Nee, ze had het helemaal gehad met deze jongen. Zodra Terra weer bij haar zou staan, zou ze in staat zijn de jongen een klap in zijn gezicht te geven. Met liefde zelfs..

Beetje heel slecht.. sorry..

Niemand, helemaal niemand, kwam aan haar Tasmaanse duivel. Zelfs Damian had dat nooit voor elkaar gekregen zonder haar boos te maken. Dus deze gast ook niet. Nu hij met zijn poten – indirect – aan haar geliefde Tasmaanse duivel kwam, haalde hij zich een hele tirade op de hals. Hij leek echter niet te reageren op haar eerste pogingen hem te stoppen. Op het moment dat ze begon te schreeuwen, keek hij haar met een schuin hoofd aan. Als ze eenmaal begon te schreeuwen, was het meestal al te laat. Dan had je haar nog niet heel kwaad, maar dan was je goed op weg.
Uiteindelijk begon de tornado langzamer te draaien en viel Terra met een plof op de grond. Tári keek het dier een beetje bezorgd aan. Nog steeds een beetje angstig en in de war keek het diertje om zich heen, voordat het naar haar bazin liep, niet helemaal in een rechtte lijn en met een zacht gepiep.
“Waar zou ik iemand de schuld van moeten geven? Ik leef al een hele tijd, denk je niet dat ik al genoeg mensen de schuld heb kunnen geven van dingen die gebeurd zijn? Daarbij bevinden we ons niet op Puffoon en daar zitten de meeste mensen die ik de schuld zou kunnen geven moest dat nodig zijn.” Hij trok zijn trui iets naar beneden en liet de mouwen over zijn handen glijden. Tári negeerde zijn woorden en hurkte neer om Terra op te pakken. Ze hield het dier in haar armen en aaide het rustig, terwijl ze zachtjes tussen haar tanden blies om het diertje rustig te krijgen.
“Al zou ik Shadranen ook best de schuld kunnen geven voor het beginnen van die kleine schermutseling tegen Puffoon zo’n honderd jaar geleden. Als ze dat niet gedaan hadden, was ik gewoon net als ieder ander normaal mens oud geworden en gestorven als het mijn tijd was.” Ze hield keek langzaam op bij het horen van zijn toon. Ze liet haar hand op Terra’s rug rusten en schudde langzaam haar hoofd. ‘Ik kan me voorstellen dat je andere de schuld wilt geven van alle problemen die je hebt, echt.’ Haar stem klonk rustig, maar sloeg net zo snel weer om, terug naar de hatelijke, kille stem. Ze deed een stap naar hem toe en siste: ‘Maar je blijft met je tengels van Terra af. Altijd, overal.’ Ze liet Terra naar haar schouder kruipen, waar het beestje ging liggen en haar kopje tegen Tári’s wang legde. Ze voelde hoe het diertje heel iets trilde, iets wat haar alleen maar kwader maakte. ‘Ik heb geen zin om meer te doen dan je een waarschuwing geven, ik ben vroeger uit bed gegaan voor rust, maar de eerst volgende keer dat je haar weer iets doet, doe ik je wat.’ Ze meende het en dat wat te horen ook. Of hij nou krachtiger was of niet, ze zou er met plezier alles aan doen om hem ervoor terug te pakken, hoe lang het ook zou duren en wat de gevolgen ook mochten zijn.
Terra piepte zacht en Tári deed weer een pas achteruit, was niet van plan hem een nieuwe kans te geven. ‘Als je zo graag iemand wilt pesten, pijn wilt doen, pak mij dan.’ Je mocht met haar doen wat je wilde, zolang je de Tasmaanse duivel maar met rust liet.

Hoop dat je er wat mee kan...