Bijtend op zijn lip, sloeg Riku een paar keer met zijn zwarte vleugels zonder echt op te stijgen. Zijn witte haren leken ineens een heel stuk harder op te vallen door de grote zwarte dingen die uit zijn rug groeiden. Vroeger hadden zijn haren nog in contrast gestaan met zijn vleugels, waren ze allebei zwart geweest. Hij moest nog altijd wennen aan zijn nieuwe uiterlijk, moest wennen aan het feit dat er geen masker meer op zijn gezicht stond om de littekens te verbergen. Nu was alles zichtbaar en kon iedereen zien op welke plekken een mes juist door zijn gezicht gekliefd had. De enige wonde die niet zichtbaar was voor mensen was , was de wonde aan zijn rechteroog. Of zeg maar oogkas aangezien het ook niet meer is, niet meer tenminste. Natuurlijk had hij vroeger wel twee ogen gehad, maar op de een of andere manier hadden de wetenschappers het nodig gevonden om een van de twee eruit te halen zonder hem ook maar te verdoven. Als mensen dat zouden weten, zouden ze er waarschijnlijk niet meer zo raar van opkijken dat hij een trauma had opgelopen en daarbij ook een fobie voor messen en alles dat met dokters te maken had. Zo zou hij nooit vrijwillig ook maar een stap in de ziekenboeg zette, alleen als het echt niet anders kon.

Met een zucht sloeg Riku nog een paar keer met zijn vleugels voordat hij een korte aanloop nam en de lucht in ging. Een vrolijke uitdrukking verscheen op zijn gezicht terwijl hij voelde hoe de wind door zijn haren heen waaide. Het was geen harde wind, maar aangezien hij met aanzienlijke snelheid door de lucht kliefde, voelde hij het toch harder dan dat hij gewoon op de grond zou staan. Het shirt dat losjes om zijn lichaam heen hing, maakte een wat wapperend geluid toen hij een duikvlucht richting het meer nam, om daarna net optijd terug op te trekken. Iemand die niet zo geoefend was als hij, zou waarschijnlijk met heel zijn klikken en klakken in het water beland zijn. Het had ook een hele poos geduurd voordat Riku het zelf onder de knie had gekregen. De eerste paar keer dat hij het probeerde, was hij best hard en vaak op zijn gezicht gegaan. Mensen hadden het na een tijd zelfs al niet raar meer gevonden dat zijn shirt kapot waren en er op heel zijn lichaam schaafwonden stonden. Oh well, hij had toch geleer dhoe dat het moest en had de kunst van het vliegen toch bijna zo goed als onder de knie. Natuurlijk waren er nog altijd dingen die beter konden. Je was nooit klaar met leren. Zelfs na vierhonderd jaar leerde hij nog altijd dingen bij, meestal van mensen die nog niet eens de helft van het universum gezien hadden. Als hij eerlijk moest zijn, was hij best gefascineerd door de mensen die in deze eeuw geboren waren. Ze waren niets anders gewend dan met de technologie van tegenwoordig om te gaan. Daarbij was het karakter van de mens door de jaren heen ook drastisch veranderd. Waar de meeste mensen vroeger erg stil zouden zijn geweest, leek iedereen nu altijd hun mond open te willen trekken om zijn of haar mening te kunnen uiten. Hij had eraan moeten wennen voordat hij zelf even hard ging meedoen en van zich liet horen op de momenten dat hij het geschikt vond om van zich te laten horen.

Een meisje dat maar eenzaam over het grasplein liep, trok zijn aandacht. Eigenlijk was het niet direct het meisje waar hij naar keek, eerder het beest dat op haar schouder zat en er vandoor ging van zodra haar bazin zich tegen een boom aan had gezet. Een lichte grijns speelde om zijn lippen terwijl hij zich langzaam naar de grond liet zakken en toch op een paar meten afstand voor haar lande. Het was wel duidelijk dat Tári al haar aandacht in de brief in haar handen stak, anders zou ze hem wel gehoord hebben. Langzaam zakte hij door zijn knieën totdat hij op zijn hurken zat voordat hij zijn hoofd een stukje opzij kantelde zodat hij haar gezicht kon zien. “Je hebt iets op je gezicht hangen, hier zo.” Zijn rode oog bleef op haar gezicht hangen terwijl hij met zijn vinger tegen de onderkant van zijn oog wees. Hij ging maar niet op het feit dat ze gehuild had en er nog altijd een verdwaalde traan over haar wang liep in, wilde voor een keer eens een beetje vriendelijk overkomen. “Gaat het wel, Tári?” Zijn stem was, in tegenstelling tot zijn uiterlijk nog altijd niets verandert. De spottende ondertoon was nog altijd aanwezig, al ging deze nu gepaard met een iets of wat bezorgde. Hij was het niet gewend om de ander te zien huilen, had haar voor zover hij wist nog niet zien huilen. Ze was ooit alleen nog maar serieus kwaad op hem geworden, maar dat had hij toendertijd wel zelf gezocht. Niet dat hij het in de toekomst niet nog eens ging proberen, maar nu leek hem niet direct het geschikte moment.

Eigenlijk joeg het hem angst aan dat iemand die normaal altijd zo zelfzeker uit de hoek kwam, op het andere moment ineens helemaal gebroken tegen een boom kon zitten met een simpele brief in haar handen. Het bevestigde alleen maar dat mensen makkelijk te breken waren. Hijzelf was ook ooit helemaal gebroken geweest, al had dat er wel voor gezorgd dat het nu niet zo makkelijk meer was om hem klein te krijgen. Er was nog amper iets dat hem echt kon raken en dat zorgde er eigenlijk voor dat hij al zoveel vijanden gemaakt had. Riku maakte anderen altijd belachelijk om ervoor te zorgen dat zijn eigen gevoelens niet te zichtbaar werden en maakte mensen meestal zo kwaad dat ze niet meer fatsoenlijk op hem letten, hem alleen maar wilde vermoorden of toch op z’n minst een klap wilde verkopen. Tári was ook zo iemand geweest, iemand die hij zo hard de kast op had gejaagd dat ze haar zelfbeheersing bijna was kwijtgeraakt. Het had lang geduurd voordat hij haar zover had gekregen, maar na een tijdje was het toch gelukt. Zijn mondhoeken krulden om in een grijns toen hij aan die nacht terugdacht. Het was een hele uitdaging geweest om haar kwaad te krijgen en hij hield wel van uitdagingen.

De grijns verdween echter al snel terug van zijn gezicht op het moment dat hij zag dat ze gehuild had. Riku had eigenlijk nooit begrepen waarom meisjes juist make-up op deden. Ok, het kon hun mooier maakte, maar meisje huilden aan de andere kant ook veel sneller dan jongens waardoor ze al gauw op een panda gingen lijken. Het feit dat haar mond open viel van zodra hij haar naam gezegd had, zorgde ervoor dat zijn mondhoeken toch even omhoog trokken voordat hij zijn uitdrukking weer neutraal maakte. Ze herkende hem echt niet meer, anders had ze hem waarschijnlijk allang een klap gegeven of iets dergelijks. Het feit dat ze gewoon antwoorde op zijn vraag –eerlijk antwoordde- zorgde ervoor dat hij zijn hoofd een stukje kantelde en haar aankeek. Hij was het helemaal eens met het volgende dat ze zei, maar het zou waarschijnlijk niet zo’n goed idee zijn om dat nu te gaan zeggen. Shadranen waren in zijn ogen sowieso al gek, maar dat ging hij niet van de daken schreeuwen. Hij wilde liever geen leger Shadranen achter hem aan.
“Volgens mij is er wel degelijk iets aan de hand, maar als je het niet wilt vertellen hoef ik het ook niet te weten. Ik wilde alleen maar helpen.” Riku pruilde lichtjes terwijl hij met zijn hand door zijn witte haren woelde, er wel voor zorgend dat zijn linkeroog achter zijn pony verborgen bleef. “Je herkend me echt niet, huh?” De pretlichtjes dansten gewoon op en neer in zijn rode kijkers en voor een kort moment bewoog hij zijn vleugels weer om ze in de juiste positie te zetten. Met een plof liet hij zich op zijn achterwerk vallen aangezien zo lang op zijn hurken blijven zitten niet echt goed was voor zijn knieën. “Heb je een tip nodig of denk je dat he het zo wel zou kunnen raden?” Langzaam ontstond er een bal van wind tussen zijn handen vanaf het moment dat hij deze ophield en een paar centimeter uit elkaar hield. Hij had het altijd geweldig gevonden om met zo’n bolletje te spelen, om het groter en kleiner te maken en te laten rondtollen op de grond. Zo’n bal kon makkelijk mensen onderuit halen en daar deed hij het ook juist voor. Het was hilarisch om de gezichten van mensen te zien op het moment dat ze onderuit werden gehaald en op het moment dat ze beseften dat ze onderuit gehaald waren door een simpel bolletje wind.

Ergens kon hij echt niet wachten om haar reactie te zien. Hij was op korte tijd wel erg hard veranderd en aangezien niemand zijn gezicht ooit gezien had, herkende niemand hem. Het enige dat mensen misschien een hint zou kunnen geven, was het litteken dat over heel de lengte van zijn gezicht, door zijn rechteroog liep. Het was bekend dat hij een masker had gedragen door littekens, mensen wisten alleen niet precies wat voor littekens. Zo was er ook niemand die wist dat hij een oog miste. Het masker had dat feitje verborgen en na nam zijn pony die functie over. Zijn haar was dik genoeg om ervoor te zorgen dat zijn oog amper te zien was en niemand dus kon zeggen dat hij een oog mistte zonder eerst zijn pony aan de kant te strijken. Riku schudde even zijn hoofd toen er gezegd werd dat het waarschijnlijk niets was. “Wat jij wilt,” mompelde hij zachtjes als reactie op haar woorden. Hij wilde echt helpen, maar als ze niets zei kon hij er ook niets aan doen. Hij kon haar moeilijk opvrolijken als hij niet wist waar het over ging, toch? Goed dat hij een alternatief wist, iets had voor haar om over na te denken zodat ze haar gedachten ergens anders op kon richten.
Riku strekte zijn benen ontspannen voor zich uit, zorgde ervoor dat ze juist naast Tári kwamen te liggen terwijl hij een bolletje wind creëerde. Van onder zijn wimpers uit, bleef hij haar gezicht in het oog houden en een grijnsje verscheen op zijn gezicht op het moment dat hij aan haar uitdrukking kon zien dat de puzzelstukjes in elkaar gevallen waren. Mooi, nu kon ze hem in ieder geval met zijn naam aanpreken. Het balletje wind verdween van zodra ze zijn naam uitsprak en zijn mondhoeken krulden om in een brede grijns. De haat die in haar stem doorgeklonken had, negeerde hij maar even. Hij kon haar het niet direct kwalijk nemen dat ze hem haatte, ze was immers niet de enige. Daarbij had hij echt zijn best gedaan om haar kwaad te kregen, om ervoor te zorgen dat ze hem haatte. “Tot nu toe is er nog niemand die me herkend heeft zo zonder dat masker op mijn gezicht terwijl je toch wel zou verwachten dat mensen mijn prettige karaktertrekken zouden herkennen.” Hij grinnikte zachtjes terwijl hij zijn vingers over de zwarte veren van zijn rechtervleugel liet glijden. “Ik dacht dat het misschien tijd was om te stoppen met mezelf te verbergen. Soms wordt het best saai om altijd zo.. mysterieus over te komen. Daarbij lijken de meeste wonden op mijn gezicht al wel verdwenen te zijn, dus waarom nog met een masker rondlopen.” Bij die woorden liet hij zijn vingers van zijn veren naar het litteken op zijn gezicht gaan en volgde de gehele lijn met zijn vingertoppen. “Een kleine oneffenheid, meer is het niet.” De meeste littekens waren niet meer dan dat, zijn oog was dan weer iets anders. Dat miste die oneffenheid, leek meer op een zwart gat waar je zo in kon vallen. Vandaar dat het waarschijnlijk heel lang ging duren voordat iemand het zou weten aangezien hij niemand bang wilde maken, niet wilde dat ze met een grote boog om hem heen zouden lopen.

Als hij eerlijk moest zijn, verraste het hem best hard toen de brief naar hem uitgestoken werd en wat verwonderd nam hij het papier aan. Hij had er bijna naast gegrepen door het feit dat hij geen dieptezicht had –aangezien hij maar een oog had waar hij ook echt nog door kon kijken- en zich niet echt concentreerde. Hij kon zijn fout nog net op tijd herstellen door net iets meer naar boven te grijpen waardoor hij het papier wel kon vastpakken. Zijn rode oog gleed op een sneltempo over de tekst heen terwijl hij de woorden een voor een in zich opnam. Langzaam begon hij te begrijpen waarom Tári er zo down bij zat. Hijzelf zou zich er misschien een heel stuk minder van aantrekken, maar dat kwam waarschijnlijk door het feit dat hij geen echte vrienden had. En toch kon hij op de een of andere manier met het meisje meeleven. Hij leefde al lang genoeg en had al genoeg mensen ontmoet om te weten wat zoiets met een mens deed. Zonder iets te zeggen gaf hij de brief terug terwijl hij op de binnenkant van zijn kaak beet, een tick die hij een paar jaar geleden van iemand had overgenomen.

De grijns was weer in alle glorie op zijn gezicht verschenen toen Tári geraden had wie hij juist was en hij moest de neiging onderdrukken om in zijn handen te klappen. Hij moest zeggen dat hij best onder de indruk was van het feit dat ze had geweten wie hij was op het moment dat hij alleen maar met een bolletje lucht aan het spelen was. Wellicht had ze voor de rest nog geen luchtmagician ontmoet, of toch niet eentje die even sterk was als hem. “Eigenlijk niet nee, ik wed dat niemand ooit verwacht had dat ik er niet direct… demonisch uitzie. De rode ogen kloppen misschien wel bij hun verbeelding, maar ik ben er zeker van dat niemand zo’n pretty face verwacht had.” Ja, hij was weer helemaal vol van zichzelf. Vroeger om het feit dat hij een fancy masker had en meer met zijn magie kon dan anderen. Nu omdat hij er –volgens hem dan- helemaal niet lelijk uitzag en het feit dat hij meer kon met zijn magie dan anderen. “Maar je hebt me dan ook maar een keer gesproken. Ik ben best onvoorspelbaar weet je? Op het ene moment kan ik best irritant zijn en het bloed onder je nagels vandaan halen terwijl ik op het andere moment best gezellig ben om mee om te gaan, hangt van mijn humeur af.” Dat was niet gelogen. Het gebeurde eigenlijk zelden dat hij zich twee keer hetzelfde gedroeg als hij iemand tegenkwam waardoor niemand wist hoe hij juist op de ander zou kunnen reageren.

De pretlichtjes verdwenen bijna volledig uit zijn oog op het moment dat hij zijn hand over zijn litteken liet gaan en verschillende herinneringen hem leken te overspoelen. Zijn blik gleed terug naar Tári toen ze iets opmerkte en zonder iets te zeggen, knikte hij gewoon. Momenteel had hij gewoon niets meer te vertellen, toch niets dat over dit onderwerp ging. “Misschien was het opblazen van een gebouw inderdaad niet zo’n goed idee, maar is dat een reden om mijn vader voor mijn ogen te vermoorden? Ik was tien for God’s sake.” Onbewust was hij bij de laatste paar woorden bijna gaan schreeuwen en snel sloeg hij een hand voor zijn mond toen hij mensen zag kijken. “Dat was niet de bedoeling.” Die woorden sloegen niet alleen op het feit dat hij geschreeuwd had, maar ook op het feit dat hij haar verteld had wat hij juist verkeerd had gedaan. “Eerst mijn vader vermoorden en er dan voor zorgen dat ik meer dan vijftig jaar lang geen zonlicht meer zie.” Deze keer had hij zijn stem tot een minimum volume laten dalen terwijl hij zenuwachtig met zijn vingers speelde. Waarom vertelde hij die dingen überhaupt, om te laten zien dat Tári heus niet de enige was die erge dingen had meegemaakt?

Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen hij haar hoorde lachen. Echt lachen, niet het soort lachen dat mensen wel eens deden als ze dachten dat het nodig was, maar hetgeen dat gezegd was niet erg grappig vonden of iets dergelijks. Het was hem dus gelukt om haar aan het lachen te krijgen: mission accomplished. De reactie die hij kreeg op zijn woorden, verraste hem toch enigszins. Hij had verwacht dat juist van alle mensen Tári diegene was geweest die hem zo lelijk mogelijk had voorgesteld. “Hoe had je me dan wel voorgesteld en met welke kleur ogen?” Hij was gewoon nieuwsgierig naar het antwoord, meer niet. Riku wilde van iedereen graag weten hoe ze hem juist voorgesteld hadden en hoe dicht ze bij de waarheid gezeten hadden. Hij wist van verschillende mensen dat ze hem anders hadden voorgesteld. De meesten waren ook verbaasd dat zijn haar normaal een witte kleur had, terwijl het daarvoor altijd zwart geweest was. Vooral bij meisjes reageerde hij dan vaak sarcastisch, vroeg of ze nog nooit van haarverf gehoord hadden. Voor zover hij wist waren het meestal de meisjes die zoiets gebruikten.

De grijns op zijn gezicht werd bijna nog breder toen hij dacht aan een van de momenten dat hij eens echt ruzie met iemand had gehad. Die persoon had zijn lesje wel geleerd en zou hem waarschijnlijk niet snel meer komen lastig vallen. “Als ik echt ruzie met iemand heb, vliegt die persoon waarschijnlijk binnen een paar minuten naar de andere kant van Kovomaka. Het duurt meestal wel even voordat mensen hem daar dan ook terug gevonden hebben.” Het was een keer gebeurd, een keer en hij had bijna de dood van die man op zijn geweten gehad. Wist hij veel dat hij zo kwaad kon worden en iemand zo hard weg kon blazen dat ‘ie in de ruimte terecht kwam? “Maar ik zou waarschijnlijk altijd wel irritant zijn, dat ligt gewoon in mijn aard.” Meestal verpestte hij momenten ook nog eens. Hij kon op het ene moment best lief zijn, om het daarna echt helemaal te gaan verpesten door een stomme opmerking te maken. Of het altijd de bedoeling was? Niet altijd, maar meestal wel.

Zijn uitbarsting zorgde ervoor dat een heleboel mensen omkeken en Tári’s huisdier had het blijkbaar ook gehoord sinds hij haar ineens hun kant zag oplopen. Riku schonk echter geen aandacht aan het beestje, hij had haar wel genoeg last bezorgt de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden. Zonder iets te zeggen luisterde hij naar wat Tári te vertellen had, maar schudde al snel zijn hoofd toen haar woorden echt tot hem doordrongen. “Nee, dat wil je niet, echt niet. Het maakt niet uit wat je vader gedaan heeft, het is en blijft je vader. Jij hebt nog de kans om het met hem goed te maken. Ik heb die kans niet meer. Weet je wat het laatste is dat ik tegen hem gezegd heb? Dat hij een idioot is en dat ik gewild zou hebben dat hij er niet meer was.” Zijn rode ogen waren op zijn vingers gericht terwijl er mee speelde. Hoe dikwijls had hij wel niet gewenst dat hij de tijd kon terugdraaien en ervoor kon zorgen dat dat niet zijn laatste woorden geweest waren? Zo dikwijls, maar hij kon er niets aan veranderen. Het zou geweldig zijn moest hij terug in de tijd kunnen reizen en tegen zijn jongere zelf zeggen dat hij wat liever voor zijn ouweheer moest zijn.