Hij lachte vreugdeloos toen de storm opstak.

De wind blies door zijn broekspijpen en door zijn mouwen, deed de staart van zijn capuchon dansen. Hij maakte het alleen maar erger door zelf rond zijn as te draaien, armen uitgespreid, alsof hij een tol was. Hij tolde en tolde, stond in het oog van zijn zelfgemaakte storm en werd daarna het oog.
Een muur van rukwinden omringde de arena, schermde hem af van de rest van de wereld. De nieuwsgierige wereld waar hij niets mee te maken had kon hem niet zien en kon hem niet horen, ze kon hem niet bereiken en ze zouden hem nooit, nooit te pakken krijgen.

Hij lachte vreugdeloos toen hij zijn evenwicht verloor.

Zijn ene voet sloeg tegen zijn andere voet en hij viel, hij viel maar een meter maar hij kwam zo hard neer dat de lucht uit zijn longen sloeg en hij de botten in zijn rug voelde kraken. De storm vroeg hem of het goed ging, leek bijna rustiger te worden, maar hij riep dat het goed ging, riep zo hard dat het bijna eng was hoe hard. Hij riep nooit, riep alleen als hij zo was zoals hij nu was, verward en verwarrend, een wandelend, draaiend, liggend mysterie wat zichzelf niet eens oplossen kon.

Hij lachte vreugdeloos toen hij zichzelf omhoog hielp en het stof in de arena deed opwaaien.

Zandstormen werden het nu, nu de storm steeds dichterbij kwam en zich opsplitste in kleinere stormen, in wervelwinden, tornados. Callum weefde de winden met zijn dunne, lange vingers, volledig gefocust op de winden die om hem heen dansten. Zijn blauwe kledij zat onder het grauwe zand en zijn ooit felgele schoenen waren nu modderig bruin, maar hij kon er niet minder om geven.

Callum lachte vreugdeloos, ondanks dat hij meer plezier had dan ooit.

Callum went a biiit crazy.

Een van de twisters was niet de zijne. Een van de rukwinden stond niet onder zijn commando, danste niet in het chaotische ritme wat Callum dirigeerde. Een van de tornados was een vreemdeling, een onbekende factor in dit veld van vastgestelde variabelen.
Het was een ander, een andere magiër op zijn veld, een andere magiër in zijn spel, en het was een sterke – een niet sterke zou nooit door zijn winden heen zijn gebroken.
Blauwe ogen vernauwden achter dikke zwarte randen en dunne glazen, zijn vingers duwden de vreemde tornado weg. Zijn handen dwongen de vreemde wind in het ritme te waaien, de andere draaiende winden namen hem op in hun dans.
Maar het had effect – de jongen richtte zijn aandacht op het punt waar de wind vandaan was komen waaien.

Riku. Natuurlijk was het Riku. Ronodan zou hem nooit vereren met zijn aanwezigheid en welk incompetent kind zou hem kunnen benaderen? De enige mogelijkheid was Riku, en het was Riku. De Adviseur van de Lucht, een wezen dat Callum als een gelijke beschouwde. Hij wist dat het geen mens was, adviseurs waren nooit mensen, maar hij was meer zoals Callum dan alle mensen die de jongen ooit ontmoet had.
De witharige roodoog gooide een bal winden op hem af, waar de jongen slechts zijn hand tegen ophief. Het sloeg hem een meter terug, maar hij hield de bal in zijn hand en kneep, deed hem ontploffen in drie tornado’s die zich bij de rest voegden. Soms hoefde hij niet eens met de wind te spreken om zijn bedoelingen duidelijk te maken. Soms leek het of het element zijn gedachten kon lezen.

Het voorstel wat de adviseur hem deed intrigeerde hem, in tegenstelling tot de bal winden. Ronodan vond hem zwak, dat wist Callum heel goed. Ergens amuseerde de gedachte hem, dat de Legendarische Ronodan geen idee had wat een Geliefde van de Wind kon doen, maar de jongen had ook zo zijn trots.
Het was zijn trots die leidde tot een klein knikje van zijn hoofd. ‘Laat me zien dat je goed genoeg bent als opvolger, Riku.’ Hij draaide de rollen om. In plaats van zich te bewijzen (dat hoefde hij niet, in zijn ogen was hij meer dan sterk genoeg) wilde hij zien wat Riku kon.

Of hij zeker was. Hij was altijd zeker. Callum’s zelfvertrouwen was een van de weinige dingen die je als positief aan hem kon zien: hij was altijd verzekerd van zijn succes. Simpelweg omdat hij nooit een uitdaging aannam die hem te zwaar leek, omdat hij de wind aan zijn kant had, omdat hij altijd weg kon rennen als hij het niet meer hield.
Maar zo zelfverzekerd als hij was, was hij ook arrogant. De jongen was zich ervan bewust, maar deed het nooit zijn acties overheersen. Zijn arrogantie had hij verdient, in zijn ogen, en zelfs als hij dat niet had, waarom zou hij geven over de mening van anderen? Dat had hij zijn hele leven niet gedaan, waarom zou hij nu beginnen?
Met een knikje bevestigde hij Riku’s vraag dus. Ja, hij was er zeker van dat hij dit wilde doen. Hij wilde Riku in actie zien.

Hij nam zijn tijd en de opvolger wachtte, ondanks zijn onverbeterlijke ongeduld. Riku flikkerde, verscheen achter hem en fluisterde hem in zijn oor. Hoewel de jongen wist dat hij zou missen draaide hij zich bijna in slow motion om, haalde uit naar de adviseur. Hij miste – maar het idee was er. Ze zouden vechten, zouden elkaar niet behandelen als oude vrienden maar als iets wat leek op vijanden.
De tegenaanval, als je het zo kon noemen, kwam aan voordat de jongen zich ook maar had omgedraaid. De lucht sneed recht door het blauwe canvas van zijn broek, zijn shirt en zelfs door zijn bleke, papieren huid. De kracht smeet hem naar achteren, zijn lichaam liet bloedsporen achter in de lucht.

Zijn gezicht vertrok in een grimas. Zijn arm bloedde en zijn been bloedde, er zat een kras langs zijn hals. Hij gaf weinig om pijn, haatte het niet maar genoot er ook weinig om. Het was een nodig kwaad, iets wat hij zou verdragen als het hem hielp.
En het zou hem helpen, want de wind gierde om hem heen als een opgejaagd roofdier. HIJ HEEFT JE PIJN GEDAAN schreeuwde hij, HOE DURFT HIJ JE MET MIJ AAN TE VALLEN?
Van zijn kant kwam geen reactie, slechts die grimas en een knip van zijn vingers. Zand stoof op, vermengde zich met de lucht. Zelfs al hingen ze meters boven de grond, het zand verborg hem toch uit Riku’s zicht – dat verwachtte hij.

Hij schoot door de zandwolken heen, niet gevend om de korrels die zich in zijn wonden nestelden als maden in dood vlees. Achter de adviseur nam hij zijn plaats in, zette hij een windstoot in gang die hem uit balans zou brengen als Riku niets deed, die hem uit de lucht zou kunnen slaan als hij geen tegenaanval deed.

De wolken verborgen hem voor de wereld, verborgen de hele arena in een wolk van bruin stof. Dit was zijn soort magie, de wolken. Wolken en stoom en rook waren Callum’s specialiteit, niet windbeheersing, zoals menig persoon zou denken.
Het was niet sterker dan de wind, het was vele malen zwakker – maar het was zijn magie, en hij gebruikte het wanneer hij maar kon. Hij was een vluchter, geen vechter. Hij rende weg van gevechten, kwam helemaal niet in gevechten terecht. En als hij dat al raakte, dan rende hij zodra hij de kans kreeg, rende hij zodra er ook maar een druppel bloed viel – of dit nu zijn eigen bloed was of niet.
Maar hij rende niet. Er was geen enkele plek waar Riku hem niet zou kunnen vinden. Bovendien: was hij niet degene die dit gevecht was aangegaan?

Zijn aanval, die niet eens voor aanval zou mogen doorgaan, werd door Riku geblokkeerd – windstoot tegen windstoot, zoals elk luchtgevecht ooit begon. Daar was zijn element slecht in, daarin was de wind zwak. Planten konden verstrengelen, vuur kon verbranden, duisternis en licht verblindden allebei en aarde verpletterde, water bevroor. Lucht kon niets, slechts stoten en snijden, maar het was te blokkeren, zo makkelijk te blokkeren.
Wat niet te blokkeren was met een simpele stoot lucht was de voet die op zijn gezicht afkwam, maar daar hadden de goden hem armen voor gegeven. De klap kwam tegen zijn onderarm aan, die hij uitstak om zijn gezicht en bril te beschermen. De kracht smeet hem door de lucht heen, maar de wind duwde hem langzaam terug naar zijn originele positie.
Riku flitste naar de andere kant van de arena – de grijns op het gezicht van de zwartharige jongen werd breder. Oh, nu had hij hem boos. Niet Callum, maar zijn eeuwige compagnon.

De wind gierde en krijste rond de twee schijnbaar adolescente jongens, fluisterde in Callum’s oren, verontwaardigd en boos en bezorgd maar voornamelijk boos, want zijn geliefde was meerdere malen door dat witharige uitschot aangevallen. LAAT HEM AAN MIJ OVER, sprak hij, IK ZAL HEM LATEN ZIEN DAT HIJ ME NIET KAN GEBRUIKEn.
De jongen knikte niet, grijnsde niet breder, liet niets zien, sprak slechts een paar woorden in zijn eigen taal. ‘Is féidir leat cuimilt air a giotán, do gach cúram orm.’

En dat was precies wat de wind deed. Het stootte tegen de adviseur, rukte aan zijn kleding, probeerde hem uit elkaar en uit de lucht te trekken. Het schreeuwde, maar Callum wist vrij zeker dat hij de enige was die last had van dat gejank.