Ryou staarde in de spiegel naar zichzelf. Dikke wallen hadden zich verplaatst onder zijn ogen en hij wist al meteen wie daar de oorzaak van was: Yami. Yami was zijn andere helft die opgesloten zat in zijn hoofd, maar bij momenten dat hij extreem kwaad werd tevoorschijn kwam en Ryou's lichaam overnam. Voor nu nam hij alleen maar Ryou's geest over, wat op sommige momenten echt vervelend kon zijn. Zo liet Yami hem ook vaak genoeg nachtmerries beleven als hij de vorige dag iets verkeerds had gedaan. Hoe Yami precies in zijn hoofd gekomen was en hoe het kon dat hij soms Ryou's lichaam kon overnemen, wist de jongen zelf niet. Hij had Yami al vanaf zijn geboorte in zijn hoofd zitten en soms geloofde hij dat hij het allemaal zelf verzon, maar Yami klonk gewoon zo levendig en ging nooit weg. Altijd had hij wel commentaar op alles en iedereen. Ryou vond het dan ook een zegen dat anderen hem niet konden horen. Het enige wat er veranderde als Yami in staat was om zijn lichaam over te nemen was dat zijn stem rauwer en dieper werd, dat zijn ogen wat meer paarsig werden en dat een duistere gloed over zijn gezicht gleed. Ryou had het vroeger in de donkere steegjes, waar hij vaak als slachtoffer werd uitgekozen omdat hij er juist zo onschuldig uitzag, vaak genoeg meegemaakt dat Yami het roer van hem overnam als hij zichzelf niet meer onder controle had. Hij wist dan ook totaal niet wat hij deed en had bijvoorbeeld het volgende moment zijn volle verstand weer en een wild kloppend hart, terwijl hij achter zich gekreun hoorde. Ryou vermoedde dat het iets duisters was, iets Shadraans. Of dat hij gewoon op een verkeerde manier geboren was met de verkeerde gedachtegang. In elk geval was Yami altijd een deel van zijn leven geweest en had hij daar altijd mee moeten omgaan, of hij dat nu leuk vond of niet. Ryou keek zichzelf een hele tijd aan in de spiegel, totdat Yami hem uit begon te foeteren. Ryou zuchtte, keerde zijn spiegelbeeld de rug toe en nam gauw een kam door zijn haren, waarna hij het huiswerk gewoon op tafel liet liggen en zijn slaapzaal uit liep. Hij probeerde Yami zo goed mogelijk te negeren die smerige opmerkingen maakte over de korte rokjes van de meisjes die ze passeerden en liep gauw de trap af, zodat hij dankzij zijn inspanning Yami een beetje kon wegdenken.

Ryou had de uitgang bereikt van de school en Yami had zo ongeveer wel twintig opmerkingen kunnen maken. Ryou was echter al blij dat Yami's opmerkingen gericht waren naar de omgeving en niet naar hemzelf. Als hij opmerkingen van Yami zou krijgen, zou hij zich pas echt onzeker gaan voelen. De jongen draaide zich om toen hij Yami hoorde mompelen of een kop met ontploft haar en zag een jongen langskomen wiens krullen overeind op zijn hoofd stonden. Ryou rolde geïrriteerd met zijn ogen. Hij zag verderop een geit samen met een jongen. Je houdt je verrekte kop toe dacht hij naar Yami toe, waarop hij gelijk weer uitgefoeterd werd door Yami zelf. Hij zuchtte even en voelde de druk in zijn hoofd afnemen toen Yami inderdaad besloot om zijn mond maar gewoon te houden. Hij had echt het gevoel alsof hij dit allemaal maar verzon en gewoon stemmetjes in zijn hoofd hoorde, maar hoe kon het dan dat hij op die extreme momenten gewoon niet meer wist wat hij deed, net alsof hij écht overgenomen werd? Ryou zette zijn gedachten aan de kant toen hij de jongen naderde. 'Hoi,' zei hij vriendelijk, waarna hij zijn hand opstak. Hij hoorde Yami in zijn hoofd bekritiserende opmerkingen maken over het kapsel van het joch en probeerde deze zo goed mogelijk te negeren. Ondanks dat Yami altijd zo slecht praatte over anderen, was Ryou de vriendelijkheid zelve. Hij hield niet van ruzies, vooral omdat hij bang was dat hij dan de controle zou verliezen. 'Leuke geit,' grinnikte hij, waarna hij een blik wierp op het geitje en de opmerking ('Wat een verachtelijk, lelijk ding!') van Yami in zijn hoofd negeerde. Hij stak zijn handen in zijn zakken en wist eigenlijk niet zo goed meer wat hij kon zeggen, dus wachtte hij af op wat de jongen zou gaan zeggen.

OOC: Ik hoop dat ik het Ryou-Yami-gedoe een beetje goed heb uitgelegd ^^

Ryou haalde opgelucht adem toen de jongen zelf ook heel vriendelijk bleek te zijn. Tegenwoordig was er maar genoeg aanleiding voor Yami nodig om het van hem over te nemen en dat geluk wilde Ryou hem niet gunnen. Dan schold hij hem maar helemaal blauw in zijn hoofd, als Yami maar geen controle kreeg over het lichaam van Ryou, vond Ryou het goed. Hij negeerde Yami's opmerking die opnieuw over het geitje ging en besloot om naast de jongen te gaan zitten. Hij wierp een blik opzij naar het geitje. Het geitje leek bang voor hem te zijn. Raar. Zo angstaanjagend zag hij er toch niet uit? Ach, het zou wel gewoon het aard van het beestje zijn, dacht hij zo. Hij hoorde Yami bespottelijke opmerkingen maken over het geitje en negeerde deze zo goed en zo kwaad als hij kon. Hij wist dat als hij nu ging reageren op die irritante stem dat het wel eens goed kon zijn dat hij de dingen hardop zei. En dat was wat Yami wilde veroorzaken. Want als Ryou hardop tegen Yami zou praten, zou dat niet goed uitpakken tegenover diegene die bij hem zat. Die zou dan juist denken dat Ryou het tegen hém had. Nee, dat wilde hij voorkomen. Hij beet dus maar op zijn kaken en liet de opmerkingen van Yami passeren terwijl hij zich zoveel mogelijk op de jongen probeerde te concentreren en op wat deze allemaal zei. Algauw stelde de jongen zich voor als Kit. Kit. Een aparte naam, dat wel. Maar het was zeker geen lelijke naam. 'Ik vind van wel,' hoorde hij de duistere stem van Yami algauw in zijn hoofd zeggen. Hij wilde dat hij de stem kon buitensluiten, wilde dat hij in een ander lichaam geboren was of zo. Of dat Yami in een ander lichaam geboren was en lekker iemand anders ging treiteren. Hij haatte zijn tweede persoonlijkheid. 'Ik ben Ryou,' zei hij vriendelijk tegen de jongen. Ook hij glimlachte vriendelijk naar de jongen. Hij hoorde Yami kotsgeluiden maken in zijn hoofd en daarna mompelend een beetje gas terugnemen. Ha. Eindelijk. Een beetje rust. Nu had Ryou de volledige aandacht voor Kit en diens geitje. Hij stak voorzichtig zijn hand uit naar het geitje, niet wetende wat het geitje zou doen. Hij had aan de manier waarop Kit zijn woorden uitsprak al opgemerkt dat het een vrouwtje was. Hij was benieuwd hoe ze heette.

'Hoe heet je geit?' vroeg hij aan Kit. Hij ging nu op zijn knieën zitten en stak zijn hand voorzichtig uit. Het idee dat ze dadelijk zijn hand zou afbijten liet hij maar zo ver mogelijk weg in zijn achterhoofd. Hij wilde er niet aan denken dat hij dadelijk nog maar een bloederig stompje over zou houden. Hij hoorde Yami grinniken in zijn hoofd en wenste hem een vervloeking toe. Yami's lol werd hierdoor echter alleen maar groter en Ryou besloot dat het verstandiger was om niet meer op Yami te reageren. 'Hoe doe je dat eigenlijk met haar in de slaapzaal?' vroeg hij vervolgens verwonderd. 'Ligt ze naast je bed vast aan een stuk touw of zo?' Hij keek Kit uiterst serieus aan om te laten weten dat hij niet met de jongen aan het spotten was. Yami was ondertussen aan het schateren in zijn hoofd, waardoor Ryou moeite moest doen om niet te gaan blozen. Ach, Yami vond alles leuk wat hij vroeg en had overal commentaar op en niet altijd de beste, dus waarom zou hij zich er daar wat van aantrekken? Nee, hij kon zich nu gewoon beter op Kit reageren en afwachten wat hij zou gaan zeggen.