Drake liep door het woud van het kasteel, de bomen bewogen zachtjes in de wind, alles was zo vredig hier. Hij stelde zich voor wat er hier allemaal verborgen moest zitten, wat er allemaal gebeurd moest zijn in het verleden. Hij liep langs de rivier, tot de waterval, waar hij wat dronk, stapte door de bomen en kon even de menigte van mensen en gezeur achter zich laten. Drake sloot zijn ogen en nam een diepe teug lucht, door zijn neus, de frisse zuurstof die diep zijn longen in drong. Toen hij uitzuchte opende hij zijn oranje ogen weer. Normaal waren ze bruin, lichtbruin. Alleen in het licht van de zon, leken ze soms oranje, en ze konden vlammen wanneer hij boos was. Sinds eeuwen had Drake eigenlijk weer eens wat lichtere kleren aan. Een gewone spijkerbroek, wit overhemd en rood met zwart gestreepte blouse, van een wat grove stof. Hij had een breakdown achter de rug, waar hij bijna depressief was geweest. Gelukkig was hij er nu wat bovenop. Hij had er een soort vriendin bij, Celia. Hij kon meer mensen op school, begon vrienden te krijgen en vond dat nog leuk ook. De wandeling door het bos was als een soort verfrissing, hij wilde overnieuw beginnen. De jongen keek om zich heen en zetten muziek op, heerlijk plus de bosgeluiden bewoog hij zich voort door de stammen en struiken. Even klom hij in een boom, zodat hij beter uitzicht had over het land. Het was een soort iets van een kat, hij wilde graag boven op dingen zitten, vanaf een hoogte bekijken en observeren. Nu zag hij ook de lucht grauw kleuren. Drake nam een caramel snoepje uit zijn zak die hij had mee genomen en fronste even. Het snoepje was lekker, alleen regen vond hij minder. Toch weerhield iets hem ervan om weer naar binnen toe te gaan. Hij leunde met zijn rug verder tegen de stam van de boom, in de verte zag Drake opeens iemand komen aanlopen. Hij zag het bruine haar van het meisje dansen in de oprukkende wind, ze liep daar zo heel rustig, zijn aandacht was gewekt. Waarscheinlijk had ze hem nog niet opgemerkt, maar dat hij hij ook niet verwacht. Ondertussen was het begonnen met regenen en klom Drake uit de boom, bleef er even tegenaan staan terwijl hij naar de onbekende keek. Ze had een paraplu omhoog gestoken zag hij nu, zijn handen hingen in zijn broekzakken. Drake had het meisje nog niet eerder gezien, hoe dichterbij ze kwam, hoe nieuwsgieriger zijn ogen werden. Op een bepaalt moment was ze bij hem en keek Drake haar vriendelijk aan. Gelukkig voor haar was hij dus in een goed humeur, vandaag met een goed been uit bed gestapt. Alleen de regen tikte nog steeds eigenwijs tegen zijn schouders aan terwijl hij langs de takken van de boom en uit de lucht naar beneden kwam. "Als je zo in de regen blijft staan, raak je nog verkouden," hoorde hij haar zeggen toen ze bij hem stond. Drake keek haar aan, grinnikte even. Drake was eigenlijk nooit verkouden doordat de magie in zijn lichaam hem altijd op temperatuur hield. Behalve als hij gewond was en er geen controle meer over had, zoals in het krot, dan kon hij ook zweetaanvallen krijgen en andere ellendige dingen. Voor nu, was alles goed. ''Maak je geen zorgen, dat komt wel goed.'' sprak hij. Drake haalde zijn hand door het zwarte haar, zodat het minder voor zijn ogen zat. Hij keek het meisje nu aan, ''En ik ben niet van suiker hoor.''