Moyra hupste van hot naar her in haar kamer, al haar spullen bijeen pakkend. Een raffelige handdoek, een zonnebril, ja, een zonnebril! Hoewel het ook weer niet zó zonnig was eigenlijk. Maar het was een leuk exemplaar, fluorescerend groen, op de hoekjes twee felgele eendjes en het had donkere spiegelende glazen. Ze schoof de zonnebril in haar haren, waar het een vloekende kleurencombinatie vormde.

Het was nog te koud om echt te gaan zwemmen, vermoedde het meisje, al had ze voor de zekerheid wel een bikini aangetrokken. Dat het koud kon zijn was iets wat zelfs zij door had, aangezien het halverwege de lente niet gelijk snikheet was. Nee, ze zou naar het meer gaan, waar het hopelijk niet al te saai en stil was, en daar gewoon een leuke dag hebben. Het was zondag, haar huiswerk was al netjes af en ze had dus echt vrij. Moyra was haar belofte aan Savador niet vergeten en haar cijfers waren daadwerkelijk flink omhoog geschroefd. Zelfs voor watermagie had ze een voldoende gescoord, een 7+. Geen geweldige score, maar wel iets om trots op te zijn, vond de jonge vuurmagiër. Hopelijk zou de Hoofdmeester dat ook vinden.
Ze droeg een korte broek van een onbestemde kleur tussen caramel en grijs in, een wit loszittend shirtje met een groot roze hart, zelfgeschilderd! Aan haar voeten droeg Moyra felgroene flipflops met gele versiersels. Als laatste detail had ze een paar gevlochten bandjes in allerlei regenboog kleuren om haar pols. Ja, deze dame dacht duidelijk zéér goed na over de prachtige kleurencombinaties in haar kleding. Ach, met felgekleurd haar als de hare kon je sowieso al weinig.
_______________
Aan het stille meer was het best rustig, vreemd genoeg. Het was immers een redelijk zonnige dag. Een dubbele zondag, yay. Moyra gooide haar handdoek verfrommeld neer op een stukje gras en schopte haar slippers eveneens uit. Heel voorzichtig stak ze een teen in het water, wat inderdaad toch best wel koud was. Maar dat zou haar niet tegenhouden. In tegendeel, in mum van tijd stond ze met beide benen in het ondiepe water en waadde een beetje rond. Ze voelde iets langs haar benen strijken en een verschrikt kreetje was te horen. Ze zag nog net een visje wegschieten, tot haar grote verbazing. Ja, ze was even helemaal vergeten dat dit een meer was, waar dus ook gewoon dieren in zaten. Hadden die het niet koud dan? Haar tenen werden wel een beetje koud nu ze zo lang stil stond. Moyra keek ietwat schichtig heen en weer, bijna alsof ze iets illegaals ging doen. Zo spannend was het helaas niet, het meisje bukte enkel voorover en liet vuurmagie haar handen verwarmen. Op de een of andere manier was dat een stuk makkelijker dan haar voeten warm houden, vreemd hé? Algauw voelde ze een verschil, het was net een tikje aangenamer om in het water te zijn. De verwarming was natuurlijk enkel lokaal, maar ze merkte wel dat een paar vissenvriendjes het ook prettig vonden! Die zwommen hartstikke dichtbij haar, net een aquarium, maar dan cooler!

[Voor el Ronodan c:]

De zon was nog niet eens op geweest toen Ronodan al naar buiten was gestapt. Hij wilde weg zijn van de school als iedereen zou ontwaken en de drukte zou beginnen. Hij had er geen behoefte aan om daar tussen te zitten. Hij begon steeds meer en meer terug te verlangen naar het rustgevende landschap van Puffoon. De hoge bergen, de toppen onzichtbaar door de mist die er hing. De vlaktes waar het gras en de bomen standaard óf links óf rechts opgeroeide door de eeuwige windstromen die het land teisterde. Hij miste het. Dit stuk rots kon niet tippen aan die schoonheid. Om alleen te zijn met zijn gedachten was Ronodan het bos in gelopen. Hij had de zon achter hem op zien komen, hem inhalen en elk plekje schaduw verlichten met waterige lente zonnestralen. Nu was hij weer onderweg terug naar de school. Hij kon helaas niet de hele dag door het bos ronddolen.

In de verte zag hij al tussen de bomen een paar strepen blauw die hem vertelde dat hij in de buurt van het meer kwam. Als hij het goed had onthouden was het van daar niet ver meer naar de school. Toen hij het geluid hoorde dat sterk leek op een vrouwelijke stem keek hij weer op. Hij versnelde zijn pas wat en zag tussen de bomen een meisje met rood haar. Ze stond in het water en droeg kleding in zoveel verschillende kleuren dat de bontgekleurde meubelen van Reá die hij laatst weg had gedaan er jaloers op zouden zijn geweest. Hij kende haar wel, besefte Ronodan zich later. Hij had haar nog nooit gesproken maar hij had haar wel eens door de gangen zien lopen. Altijd vrolijk en opgewekt met zo'n kinderlijke glimlach op haar gezicht. Wat zou hij graag die glimlach van haar schattige smoeltje vegen. De ijzeren band om zijn nek bracht hem terug naar de realiteit met een zacht corrigerend prikje. Ronodan liep door, achter haar langs op een paar meter afstand. Maar hij kon het niet laten. Met zijn hand begon het kleine rondjes te draaien. Daarna blies hij erin, alsof hij iets de kant van het meisje op blies. Wat begon als een briesje verzamelde onderweg naar het meisje meer en meer kracht waardoor er een korte windvlaag over haar heen spoelde. Met een beetje mazzel zou ze voorover in het water vallen. Dat zou een verrassende draai aan de dag geven. Alsof hij van niets wist liep Ronodan kalmpjes door, vanuit zijn ooghoeken spiekend naar het meisje met het rode haar.

(Ahh, Ro is being a prik xD)

Wiebelend met haar tenen voelde ze de modderige zandbodem bewegen, kleine wolken stof wervelden op in het water, maakten de heldere spiegel lichtelijk troebel. Door de bewegingen van haar voeten maakte ze twee kuiltjes, perfect op maat van haar voeten gevormd. Zachtjes humde Moyra een liedje, volkomen in haar nopjes met het hier en het nu. Ze was, zoals yoga meesters dat zouden noemen, zennnnn.

Toen er een briesje opstak leek dat nauwelijks tot de roodharige door te dringen. Toen de briesje overging in een bries, toen de bries een windstoot werd.. Toen kon ze er niet meer omheen. Net zoals de wind niet om haar heen leek te kunnen. ''Woah!'' klonk het verschrikt en daar verloor ze haar evenwicht al. Ohh shit! Er klonk echter geen splash. Moyra zag het water op zich af komen en in een reflex stak het meisje haar handen vooruit. Daarmee wist ze zich kunstig op te vangen, haar armen tot over haar ellebogen in het water. Haar ruime shirt bungelde ondertussen ook al half in het water, zag ze toen ze weer overeind kwam. Toen haar natte handen ook nog eens haar korte broek bevlekten was het eigenlijk al duidelijk. Een grijns gleed over haar gezicht. Weet je, waarom ook niet? Zonder enige aarzeling liet ze zichzelf ineen zakken, gleed het water in. De kou viel eigenlijk best mee, nee, het was gewoon verfrissend. Heerlijk! Ze kwam weer overeind, deed haar shirt uit en wrong zich uit haar kletsnatte broek. Gekleed in enkel een bikini achtig setje waadde Moyra een stukje dieper, van plan om, nu ze toch al nat was, ten volste te genieten van het water.

Zijn mond vertrok zich tot een streep toen het meisje het alles behalve erg had gevonden om voorover geduwd te zijn in het water. Jammer, maar je kon dan ook niet alles hebben. Ronodan wist niet precies waarom hij zo'n hekel had aan vrolijke of opgewekte mensen. Misschien omdat zulk soort mensen er altijd uitzagen alsof er geen zorgen in de wereld waren. De illusie van de naïevelingen. Problemen gingen niet weg door altijd maar vrolijkte zijn en te lachen. Weet je wat er dan gebeurde? Mensen verklaarde je voor gek, lachte je achter hun rug om uit en fluisterde dingen over je elke keer als je je omdraaide. Het was om paranoia van te worden. Mensen die zo vrolijk waren deden dat om niet aan andere dingen te hoeven denken. Wat er niet was kon je ook geen kwaad doen. Misschien werd hij daarom wel gek van dat soort gedrag. Juist omdat Ronodan die instelling nooit zelf meester zou kunnen maken. Alles kreeg zijn eigen tijd om overdacht te worden. Overal waar hij kwam waren zijn gedachte een grote chaos. Zijn brein probeerde alles te verwerken als een fabriek die teveel overuren draaide en het liefst vierentwintig uur per dag open was. Maar dat was niet gezond meer. Dus op een gegeven moment moest je stoppen met denken. Maar hoe deed je dat, stoppen met denken? Alleen de gedachte eraan was al verkeerd want dan was je opnieuw aan het denken.

Ronodan keek opnieuw naar het meisje. Hij had zijn pas ingehouden en stond haar ongegeneerd te bekijken. Niet op een wellustige manier. Ondanks alle zonden die hij had begaan in zijn leven, alle wetten die hij had overtreden. Nooit zou hij het zelfs maar overwegen een meer diepgaande relatie te houden met een minderjarige. En dit meisje was overduidelijk minderjarig, of anders heel jong in uiterlijk. Nee, hij bekeek haar zoals je een veeboer naar een koe zou zien kijken. In stilte beoordelend of ze wel genoeg melk zou geven om de prijs die ervoor gevraagd werd eruit terug te krijgen. Uiteindelijk kon hij die glimlach niet meer aan. Ronodan zette zichzelf in beweging en liep naar de rand van het water. 'Is het niet wat koud om nu al aan al dat waterballet te doen?' vroeg hij op een kalme manier. Pas nu hij zo dichtbij haar stond kon hij de magische energie die hoorde bij een vuur magiër voelen. Maar behalve dat voelde hij nog iets. Iets wat hem vertrouwder en bekender was. Hij hoorde haast eerder dan hij het voelde, het rustige, serene gezoem van lucht magie.

Met grote stappen waadde ze door het water, totdat ze diep genoeg was om te kunnen verdwijnen in de koele blauwe zee. Ze dook onder, voelde zich heel even een zeemeermin. Omringd door water dat haar zijdezachte huid streelde, een geschubde staart, aquamarijn van kleur en perfect contrasterend met haar lange rode haren, die vloeiend als inkt door de waterstromen dansten. Ja, een wonderlijke meermin, dat was ze voor heel even. Toen ze bovenkwam en haar zeiknatte haar in een zwiep naar achter positioneerde –zo eentje die je in films altijd zag- bleek ze echter niet alleen te zijn. De druppels die haar heftige beweging lanceerden vlogen ook in de richting van persoon numero twee, die Moyra een intense ‘zeemeermin’-blik toewierp. Zo’n beetje mysterieus, waterig? Ja? Begrijp je het nog?
'Is het niet wat koud om nu al aan al dat waterballet te doen?’ Ze grinnikte zachtjes zodra zijn vraag tot haar doordrong en schudde dan haar hoofd, wederom een druppel spray veroorzakend met haar haren. ‘Ja, nee, nouja, dat dacht ik dus ook hé! Maar toen struikelde ik en het valt best wel hartstikke mee.’ Na deze woorden volgde nog een kinderlijk lachje, waarna Moyra op samenzweerderige toon verder ging: ‘Wat ook, ehh, kan komen doordat ik het een beetje heb opgewarmd om me heen.’ Shh, niet doorvertellen- zeiden haar ogen. ‘Met vurige vlammen en nu is het een lekkere temperatuur. Wacht, hier..’ Moyra was in enkele stappen bij de waterrand en schepte wat water op, met haar handen in een kommetje gevouwen. ‘Voel maar zelf!’ Een beetje water sijpelde tussen haar vingers door, maar een flink laagje bleef toch staan. Haar rode ogen keken vol verwachting naar hem op, concluderend dat hij geen bekende van haar was, geen docent die ze al eens rond had zien lopen. Spannend! Ondertussen verwarmden haar handen onbewust het water steeds verder, waardoor het uiteindelijk zelfs zou gaan bubbelen en koken als het zo door ging.

Het liefst had Ronodan het meisje opgepakt en flink door elkaar geschud in de hoop dat haar brein naar de juiste plek stuiterde en die misselijkmakende glimlach eindelijk van haar gezicht zou verdwijnen. Hij wist niet waarom het hem irriteerde. Ze was niet de eerste die het deed in elk geval. Ze gedroeg zich in zijn ogen zo vreselijk kinderlijk. Misschien was het omdat zijn beeld van de maatschappij niet meer klopte. Hij was gewend aan het feit dat als kinderen eenmaal de twaalf waren gepasseerd dat ze oud genoeg waren om te werken of een vak te leren. Dat was zijn leefomgeving geweest. Toch kwam ze niet op hem over als een lui rijk kindje dat nooit een dag in haar leven zou hoeven werken. Ze was gewoon...speels. Dat was alles. Maar hij kon er absoluut niet tegen.

Ronodan sprak tegen haar. Waarom? Geen idee. Hij wist eigenlijk al niet eens waarom hij naar haar toegelopen was en niet gewoon zijn hoofd weer had gedraaid en was weg gegaan. Maar er was iets aan het meisje waardoor hij het gevoel had dat hij moest blijven al kon hij nu met nog geen mogelijkheid zeggen wat dat was. Ze grinnikte om zijn vraag. Een geluid waarbij hij graag haar kletsnatte shirt tot een prop had gevormd en in haar mond had geduwd om haar te laten stoppen. Zachte, maar daarom niet minder irritante, speldenprikjes kwamen hem weer begroeten. Het was net alsof hij Reá achter zich kon horen zeggen: ''Ah, ah, ah'' op zo'n vervelende belerende toon. De ijzeren band om zijn nek was het er niet mee eens dat hij zo dacht. Maar Ronodan kon er niks aan doen. Hij had het al gedacht voordat hij er erg in had. Ze gaf hem antwoord op zijn vraag, kwam zelfs uit het water om hem te laten voelen dat ze het opgewarmd had. Nu ze nog dichterbij stond moest hij helemaal naar beneden kijken. Zijn ogen, de een ijsblauw, de ander lichtbruin, keken van haar gezicht naar haar handen en weer terug. 'Niet doen. Je laat het koken als je zo doorgaat,' was het enige wat hij zei. Je hoefde geen genie in vuurmagie te zijn om te zien dat het kleine laagje water nu al belletjes begon te vertonen naarmate het steeds meer het kookpunt bereikte.