Only the water

Yleah had altijd al gehouden van de waterval. Het gaf haar rust. Ze kon er alleen zijn, want ze wist de tijden en de plekjes waar niemand kwam. Ze kon alleen zijn, maar het kabaal van het water was net te hard, zodat haar nare gedachten haar hoofd niet over konden nemen. Op die manier voelde ze zich dus veilig bij het water.
Want haar hoofd maakte overuren. Zeker nu ze al zo hoog in de jaren zat van de school, werd ze onzeker. Wat ging ze toen als ze klaar was? Daarnaast waren er sommige leerlingen van haar jaar, met wie ze het niet goed kon vinden. Logisch natuurlijk, je kon niet bevriend zijn met iedereen. Het had Yleah moeite gekost dat te accepteren, maar nu had ze zich daarbij neergelegd.
Maar dat gold niet voor de stem in haar hoofd. Het meisje in haar hoofd had Yleah namelijk nooit met rust gelaten, en bleef maar schreeuwen dat Yleah beter haar best moest doen, dat ze maar mensen het naar hun zin moest maken. Dat het wel mogelijk moest zijn dat iedereen haar aardig vond. Yleah probeerde het, maar het putte haar uit.

Daarom vond het ze het fijn om af en toe even tot rust te komen in de natuur. Natuurlijk was het ook omdat ze een woud magiër was, dat ze toch een stukje dichter bij de natuur stond. Het gaf haar een fijn gevoel.

Het was haar al een beetje gelukt om meer met de mensheid bevriend te raken, maar toch bleef het aan haar knagen. De herinneringen kwamen als ware nachtmerries haar pesten in haar slaap, hoewel Shyvana haar best deed en een missie aangevraagd had om haar geweten wat te sussen was er nog geen reactie geweest. Kennelijk wilde niemand haar helpen of waren de jongelui bang om ook afgewezen te worden? Ze wist het niet natuurlijk, maar het maakte dat ze zich toch teleur gesteld voelde. Ze besloot om wat te gaan zwemmen. Het meer had ze al uit geprobeerd en dat beviel haar wel, maar het meertje bij de waterval had Shyvana nog niet uit getest. Dus had ze heel vroeg op de dag toen de zon net haar stralen op de kleine planeet scheen op gestaan en haar machtige vleugels uit gespreid. Shyvana sliep liever buiten dan in de grot die de mens hier een kasteel noemde. De stenen waren onnatuurlijk aangebracht en voelde vreemd aan haar schubben. Hoog scherend door de lucht had ze in een paar slagen de waterval bereikt. Shy dook naar beneden en vlak boven het meertje waar de waterval in viel spreiden ze haar vleugels om zich daarna rustig in het water weg te laten zakken. Het water kwam niet hoger dan net over haar ellebogen van haar voorpoten. Dit kwam natuurlijk omdat ze in haar oorspronkelijke vorm was en als een reusachtige draak viel dat natuurlijk wel op dat het meertje hier maar zo ondiep voor haar was. Op Cassia kon ze ongestoord het water in duiken zonder problemen. Hier en in het grote meer moest ze oppassen of de drakin zou haar hals breken. Shyvana legde zich neer en vouwde haar vleugels op voor ze zich onderdompelde en in het water verdween. Ze tilde haar kop na enige tijd weer op om wat lucht te halen voor ze iemand zag lopen. Uit een oude reactie trok ze haar kop weer onder water en keek net onder het wateroppervlak toe wie het was en of het geen kwade bedoelingen had. Shyvana gromde inwendig tegen zichzelf en schudden haar kop wat wervelend water voort bracht. Ze besloot om zich toch maar te tonen en drukte zich op waardoor er eerst een grote waterheuvel leek te ontstaan die halve wegen haar recht stand op vier poten brak. Ze tilde haar kop op en een natuurlijke grom-achting geluid kwam uit haar keel rollen, maar het was niet op het mens gericht, maar dat gebeurde wel vaker en Shyvana was er gewent aan. Ze schudden het water uit haar oren en ze draaide haar kop iets richting de leerling en keek haar met haar fel gele ogen aan. Ze liet nog niet merken dat ze kon spreken, maar dat zou ze vast wel begrijpen toch?

(Als het mag?)

Wat haar opviel is dat het water niet rustig lag. Het lag niet stil. Logisch natuurlijk, aangezien de waterval in het meertje donderde. Maar het was verder op dat het water bewoog, en niet in de richting van de waterval. Er zat iets in het water. Yleah was meteen gefocust en trok haar benen op. Ze zette haar handen achter haar op de grond en tuurde naar het water. Er was iets. Langzaam begon het water omhoog te komen, als een reusachtige golf. Een reusachtige golf waarvoor Yleah nog steeds de aanleiding niet zag. Het zou natuurlijk ook kunnen dat er in de bosjes een water magiër stond en dat hij of zij dit veroorzaakte. Maar nee, nu brak het water en kwam een duidelijk een dier uit zetten. En wat voor. Het was een draak, en Yleah meende haar te herkennen als de adviseur van de Legendarische water magiër. Maar meer wist ze ook niet van de enorme draak. Het dier liet een gegrom horen waardoor Yleah wat geschrokken in elkaar kromp.
"Ho - ho maar. Ik zal u niets doen," sprak ze zachtjes. Ha, wat een grap. Wat kon ze überhaupt tegen zo'n draak. Ze zou niet eens durven. Yleah liet haar ogen over het lichaam van het dier gaan, want wauw. Ze had niet vaak de kans gekregen om een draak zo dichtbij te zien. Natuurlijk had ze bij haar thuis de vuurdraak, maar die was weer heel anders dan deze. Toch voelde ze zich ook wat benauwd worden. Dat was het ding met dieren, ze konden je moeiteloos aanvoelen. Beter dan mensen. De draak zou zo kunnen door hebben hoe Yleah zich echt voelde.
"Ik ben Yleah," zei ze maar zachtjes, niet goed wetende wat ze nu eigenlijk moest. Ze wist dat de draak kon praten. Tenzij ze het mis had en dit niet de adviseur van de water magiër was.
"U bent de adviseur van de Legendarische Water Magiër, niet waar? Het is een eer om u te ontmoeten."

Vroeger voordat de mensen van Cassia zich tegen haar volk richten had Shyvana het wel eens leuk gevonden om jonkies van de mens met haar grote te laten schrikken, maar tegenwoordig was ze voorzichtiger geworden. Ze voelde dat het meisje zag ze nu zich geen raad wist, maar ze probeerde er het beste er van te maken. Shy reageerde niet meteen maar deed twee stappen naar voren en ging daarna rustig liggen. Langzaam zodat er niet te veel water naar de kant rolde. Toen ze eenmaal lag nog ze haar kop zo dat het jonkie niet extreem omhoog hoefde te kijken. 'Ik doe je ook niets jonkie.' zei ze met zwaardere stem dan wanneer ze in haar tweede vorm sprak. Shyvana knikte op het voorstellen van het mensenkind. 'Aangenaam Yleah, mijn naam is Shyvana. Adviseur van de heer van het water. Waar kom jij vandaan? Zo als je wel zou kunnen raden is mijn thuis planeet Cassia.' begroeten Shyvana haar en ze legde haar kop neer en keek haar met een oog aan.

In eerste instantie reageerde de draak niet op Yleahs woorden, maar zette enkel langzaam tweestappen vooruit, en bewoog toen haar reusachtige lichaam langzaam naar de grond. Totdat ze met haar kop een paar meter van Yleah op de grond lag. Nog steeds moest het meisje redelijk omhoog kijken, maar al een stuk minder dan wanneer het dier op vier poten had gestaan.
De stem van de blauwe draak was zwaarder dan Yleah had verwacht, maar klonk niet onvriendelijk. Ze glimlachte na de eerste woorden van de draak. Nee, natuurlijk had ze niet echt verwacht dat de adviseur haar iets zou doen, maar in eerste instantie schrok de grootte van het dier Yleah wel af. Maakte haar alert.
Shyvana, dat was haar naam. En inderdaad de adviseur van de heer van het water. Was het bizar dat ze dit meemaakte? Hoeveel leerlingen konden zeggen met de adviseur te hebben gepraat? Yleah had geen idee.
"Aangenaam. Mijn thuis planeet is Gren. Ik zit nu in het vijfde jaar op de academie." sprak ze. Inmiddels had Yleah haar gespannen houding losgelaten. Ze liet haar benen in een kleermakerszit hangen en legde haar handen op haar schoot.
"Sorry als ik u stoor, trouwens. Ik had niet door dat u hier al aan het zwemmen was."

Het mensen kind ontspande zich gelukkig. Shyvana's eigen spieren ontspande zich ook. Haar blik viel op het meisje dat nog rijkelijk omhoog kijken moest. Ze besloot om het jonkie een plezier te doen en veranderde zich in haar meer menselijkere vorm. ze kromp aanzienlijk. Voor voelde het al zo vertrouwd, maar voor andere zag het misschien anders uit dat wist ze natuurlijk niet. Shy rekte zich nog even uit en liep nog een klein stukje naar haar toe waarna ze ging zitten. 'Zo beter?' vroeg ze met een lichte glimlach op haar snuit. Toen Yleah een kleine sorry zei over dat ze niet wist dat zij hier aan het zwemmen was, moest Shyvana zacht lachen. Ook in deze vorm was het een raar schurend geluid alsof iemand die flinke keelpijn had. [b.]'Deze kleine poel?'[/b] vroeg Shyvana en ze bleef zacht lachen. 'Ik kan me normaal net onderhouden hier, maar het is aardig van je.' zei ze nagrinnikend en legde naar staart even zacht tegen de wang van het meisje aan voor ze hem weer neer legde.

Shyvana ontspande zelf ook - Yleah zag het krachtige lichaam iets meer naar beneden zakken, wat dus aangaf dat de spieren die eerste gespannen waren, nu ontspannen werden. Ineens begon de draak te krimpen, en binnen een paar seconden had ze een andere vorm aangenomen. Kleiner, meer het formaat van Yleah zelf. De draak liep een paar passen naar haar toe en ging toen naast haar zitten.
"Ik wist niet eens dat dat kon. Hebben alle adviseurs 2 vormen?" vroeg Yleah nieuwsgierig. Natuurlijk, zij zelf had ook een dierlijke vorm en een mensen vorm, dus ze had het ook wel kunnen bedenken.
Shyvana lachte een beetje om Yleah's verontschuldiging, en legde zachtjes haar staart tegen haar wang aan. Yleah glimlachte verlegen en keek naar de grond.
"In Cassia zullen natuurlijk wel zeeën zijn waar je echt onderwater kan duiken. Dan is dit inderdaad niets." Yleah was nog nooit op Cassia geweest - misschien toen ze klein was, maar dat wist ze dan niet meer - maar wist wel wat van de planeet in theorie.

De reactie op haar verandering was minder schrikachtig dan dat het meisje op haar verschijning reageerde. Logies ook wel. Nu zag ze er nog wel draakachtig uit, maar ook meer menselijker. De vraag of alle adviseur zich in een tweede vorm konden veranderen liet Shyvana even nadenken. 'Niet dat ik weet? Ik kan me zo veranderen omdat ik voor honderde jaren ineens heel erg ziek werd en enkel gered kon worden door menselijke organen. Toen der tijd was de mensheid nog zich aan het ontwikkelen, maar de behandeling slaagde en ik kwam er achter dat ik mezelf ook in deze vorm kon veranderen. Zo werd ik een soort... euh, tussens spreker tussen de mensen en mijn volk de ijsdraken van Cassia.' zei ze met lichtelijke heimwee, maar ze had tolk willen zeggen al kwam ze op dat moment er even niet meer op. Yleah begon over de zee"en van Cassia en Shyvana knikte. 'Ja de water planeet bestaan uit weinig land en het water daar is zeer diep. Daar zou mijn grote wel duizenden keren van de boden inpassen en op sommige plekken zowaar nog wel meer. ' Ja Cassia het was voor haar de perfecte plek. Voor elke ijs of waterdraak dan ook. Maar die gedachten lieten het verdriet weer in haar opwellen. Shyvana keek weg en probeerde haar verdriet te verbergen. De beelden schoten opnieuw voor haar geestensoog voorbij. Het was een afschuwelijke afslachting geweest!

Shyvana leek even te moeten nadenken over Yleah's vraag. Maar het meisje schrok enigsinds van het antwoord.
"Oh, jeetje, sorry." Nou ja, ze kon het ook niet van te voren weten natuurlijk. Yleah hoorde de heimwee in de stem van de draak. "Mis je ze? De andere draken? Kan je niet zo vaak terug naar de thuisplaneet?"
Yleah keek de draak aan. Volgensmij had dit dier ook het een en ander meegemaakt. Yleah kon het zien aan de ogen. Shyvana vertelde dat de zeeën in Cassia inderdaad vele malen dieper waren dan dit 'poeltje' zoals ze had genoemd had. Nu voelde ze duidelijk de stemming van de draak veranderen. Er ging iets om in haar gedachten. Yleah legde bezorgd haar hand op Shyvana's staart, en keek de draak aan. "Hey, gaat het wel?"

Ze snapte de verontschuldigen van Yleah wel, het meisje kon dat niet geweten hebben. Shyvana knikte daarom enkel even. Ze kon echter wel haar heimwee gehoord hebben. De hand was troostend geweest. Shyvana schrok op uit haar gedachten en keek haar met open gesperde ogen aan waar haar pupillen wel gevaarlijk smal stonden. Maar ze herkende het m er nsen kind wel als niet gevaarlijk. 'Sorry voor die reactie, de herinneren van vroeger kwamen even boven drijven.' verontschuldigde ze zich even en schudden haar kop even. 'Als het gekunnen had was ik wel eens naar hen toe gegaan. Echter ben ik nog voor zo ver ik weet de enige overgeblevende van mijn volk. ' hoewel ze zich groot probeerde te houden, klonk haar stem toch anders dan dat ze gewild had. Er klonk meer verdriet in door en ook lichtelijk verslagenheid in door.

Shyvana rukte ineens haar kop opzij en keek Yleah met gevaarlijke ogen aan. Yleah schrok en haalde haar hand snel van de staart af.
"Ho, sorry. Niks aan de hand." zei ze snel. Shyvana kalmeerde al snel en zei dat het kwam door herinneringen van vroeger. Yleah knikte langzaam.
"Wil je erover praten?" vroeg ze voorzichtig, ze wilde niet opdringerig zijn, maar ze wist dat het kon helpen. Natuurlijk was het moeilijk in het begin, maar het kon zo erg opluchten. Maar dat merkte je pas als je erover gepraat had. En dat was voor sommigen een hele stap. Voor Yleah zelf ook. Ze zat met zoveel dingen die niemand wist. Die niemand van haar af kon lezen, en die ze ook niemand zou vertellen. Want je moest er echt aan trekken bij Yleah. Het eruit trekken. En dat deed niemand, omdat niemand zag dat het meisje iets dwars zat.
Het volgende wat Shyvana zei liet het meisje sprakeloos achter.
"Oh... Ik... Oh, wat erg..." Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze legde haar hand weer op Shyvana's staart als troostend gebaar.

Yleah trok haar hand snel van haar staart weg en ze kalmeerde al wat, maar ze voelde haar woede jegens het menselijke ras weer door haar koele lichaam op borrelen. Zij kon er niets aan doen en ook de stand van haar ogen werden weer normaal. Ze voelde zich verdrietig om het verlies van haar volk en familie. 'Als jij dat wilt? Het is nogal... zware kost voor een jonkie zoals jij?' vroeg ze met zachte stem. Enkel 1 ander persoon kenden haar verleden. Dat was de here van het water en misschien ook wel wat mensen op Cassia, maar dan meer omdat ze ooit een legende hadden gehoord over de oorlog tussen de mensen des tijd tegen een horde ijsdraken? Maar zo was het niet gegaan, tenminste niet wat er in de boeken stond. Toen Shyvana over haar familie vertelde dat ze niet meer naar hen terug kon stamelde het meisje wel even, maar dat begreep ze heel goed. 'Vroeger leefden de mensen in harmonie met de natuur. Maar een van de sterkste magiërs vond dat wij in de weg stonden in de grootsheid van de mensen...' zei ze en boog haar hoofd wat naar beneden. Ze voelde de hand van het meisje weer, maar nu reageerde ze niet zo fel, maar keek haar wel aan. De pijn lag in haar grote gelige ogen te lezen, maar ze kon er weinig aan doen. De pijn van het verlies was nu eenmaal groot.

Yleah bleef even geschrokken en op haar hoede naar Shyvana kijken, totdat deze weer ontspande, waarna Yleah ook weer ontspande. Shyvana vroeg haar of ze het wel echt wilde horen, omdat het nog al heftig was. Yleah sloeg haar ogen neer en glimlachte wat triest.
"Ik ben wel zware kost gewend," haar stem klonk ineens heel anders, zachter, kwetsbaarder. Zodra ze dat door had hief ze haar hoofd weer op en glimlachte om te doen alsof ze zich gewoon goed voelde.
"En misschien kan ik je helpen. Dat zou ik fijn vinden." zei ze. Shyvana begon te vertellen over vroeger. Een grote magiër was de draken dus zat geweest. Wat verschrikkelijk. Maar waarom? En waarom konden de draken ze niet tegenhouden?
"Dat... Is verschrikkelijk... Maar konden jullie niets doen?" vroeg ze. "Niet vervelend bedoeld, ik onderschat uw volk uiteraard niet!" zei ze er snel achteraan.

De woorden van het meisje lieten haar even lichtjes strak naar het meisje kijken. Ze was zware kost gewend? Hm... 'Goed maar als jij dadelijk ook wat over jouw zware kost verteld?!' Shyvana klonk vast beraden en ze wilde geen weerwoord van het meisje hebben. Ze begon te vertellen en nadat ze bij het eerste gestopt was om haar hoofd weer helder te krijgen schrok ze lichtjes op uit haar gedachten en keek Yleah weer aan, want ze had haar blik af gedraaid tijdens het vertellen. 'Natuurlijk doe je dat niet anders was je niet zo verrast geweest om me te zien.' zei ze met een flauwe glimlach. 'Toen der tijd was het nog niet zo bekent van de legendarische magiërs, maar er waren altijd wel sterkere magiërs dan andere. We deden ons best en wierpen grote en sterke verdedigingen op. Ze vielen ons aan tijdens de winters, maar de mensen waren sluw genoeg om ons in onze slaap te verrassen. Ze kregen de magie van het water steeds beter onder controle waar wij hen ook bij geholpen hadden. Ik probeerde wakker te blijven en de jonkies, de ouderen en de eieren te beschermen, maar ik kon het niet alleen. Ze doden eerst de sterkste onder ons op gemene wijze. Alles wat wij vingen zat vol vergif, maar de dieren zelf deed het niets. Ze kende door dat we samen met hen om gingen dat we tegen bepaalde edelstenen niet konden en dat die giftig voor ons waren. Hun laatste aanval brak door een van de stevigste verdedigingen ooit. We hadden ons in de koudste grot terug getrokken waar mensen zelden kwamen. Hun aanvoerde kwam met een list van zogenaamde wapenstilstand. Daar hadden we nooit op in moeten gaan. Ze vingen onder mij nog drie andere strijdbare draken. Wij kunnen heel sterk zijn, maar ook onze magie is begrenst als er weinig tot geen voedsel vergaard kon worden. De man had grote respect voor mijn manier van leiding geven en dat toonde hij door elk lid dat nog van mijn volk over was voor mijn ogen af te slachten. Ik heb nog nooit zo gesmeekt om iets gedaan te krijgen, maar hij leek me niet te horen en ging gewoon door met de slachting. De oudere draken lieten hun begaan ze hadden genoeg van Cassia gezien en wilde hun rust, maar de jongen die nog een heel leven voor zich hadden?! De eieren liet hij wel heel al dreigde hij eerst ook die stuk te maken, maar toen vroeg hij mij of ik zijn huisdier wilde worden...' haar stem was kwetsbaar en vol verdriet. Tranen welde op in haar blauwe ogen en ze kon ze niet bedwingen. Het was een ding die ze kende zins ze menselijke organen in zich gekregen had. Hoewel Shyvana er dankbaar voor was, vond ze het ook een vreselijk iets. Ze hoorde niet te huilen. Shy kende geen mythisch wezen dat huilen kon.

Yleah beet op haar lip toen Shyvana instemde om haar verhaal te vertellen, mits Yleah haar ook vertelde wat haar dwarszat. De toon van het dier dulde geen tegenspraak. Yleah zou hoe dan ook het niet in haar hoofd halen om de draak tegen te spreken.
Shyvana vertelde verder. Hoe verder het verhaal vorderde, hoe meer Yleah de pijn van het dier naast haar voelde, en ze voelde de tranen in haar ogen opwellen.
"Dat is verschrikkelijk. Je hebt nee gezegd neem ik aan?" Yleah keek Shyvana aan. "En... De eieren? Waar zijn die nu?". Misschien wist de draak dit zelf niet eens. Maar wat verschrikkelijk, dat de magiërs zich zo tegen de draken hadden toegekeerd. Yleah kon er met haar hoofd niet bij. Verzorging van Fabeldieren was haar favoriete vak. Ze zou het nooit in haar hoofd halen een dier pijn te doen. Zeker een draak niet, die zelf ook magische krachten had. Yleah was er natuurlijk zelf ook niet sterk genoeg voor.
Ze besefde dat het nu wel haar beurt was om te vertellen. Maar haar verhaal, haar 'problemen' leken zo klein naast die van Shyvana. Zo nutteloos. Ze stelde zich aan. Maar ze kon er nu ook niet meer onderuit, en Shyvana zou het haarfijn aan kunnen voelen wanneer ze het verhaal bij elkaar zou liegen.
"Ik heb gewoon een druk hoofd, dat is hoe ik het het makkelijkste kan uitleggen. Ik maak me heel snel druk. Zowel over schoolresultaten, over wat anderen van me denken. Maar ook andere dingen, zoals of ik dik ben of niet. Of ik de moeite waard ben. De standaard tiener meisjes dingen. Het is niet belangrijk. Ik heb de afgelopen jaren veel meegemaakt, waardoor ik mijn vertrouwen in mensen een beetje heb verloren." Verdere details gaf ze niet. Ze zei niet dat ze vaak met haar hoofd tegen de muur bonkte, zodat het pijn deed. Ze verstelde niet dat ze met haar armen tegen een muur aan sloeg. Ze vertelde niet dat ze verkracht was. Ze hield het achter, omdat ze zich er teveel voor schaamde en het niet durfde te vertellen.

De woorden van Yleah lieten haar even flauwtjes glimlachen. 'Ik beet hem bijna zijn rechterhand eraf. Jammer genoeg wist hij hem te behouden naar mijn weten. Maar ik liet niet los tot ze me buitenwesten geslagen hadden.' zei Shyvana en kon een brede grijns niet verbergen. Van dat stukje hield ze nu eenmaal en eigenlijk smaakte mensen bloed zo slecht nog niet, maar hoewel draken bloeddorstig konden zijn vond Shyvana dat ze pas mensen moest aanvallen als het echt nodig was. Nu was het de beurt aan het mensen kind om met een deel van haar verhaal te komen. Shy luisterde aandachtig en knikte, maar ze voelde dat ze nog iets verborgen hield. 'Dat kan erg zijn. Ik was mijn vertrouwen in de mens ook verloren tot Tyr langs kwam en me uit mijn ijzige gevangenis bevrijden. Eerst had ik hem ook willen aanvallen, maar ik was te zwak om hem meer te bezorgen dan hoofdpijn en tuitende oren door een woedende brul in zijn gezicht te hebben geplaatst. Maar dat is nog niet alles wat je dwars zit. Ik heb je alles verteld wat ik me nog kan herinneren, maar van de eieren is geen spoor geweest. Ik weet dat ze op Cassia in het historisch bureau alles op geschreven hebben van wat er op Cassia gebeurd was, maar ik krijg er geen enkele inzagen in. Ik zou dol graag willen weten wat er van de eieren gekomen is al ben ik bang voor het antwoord, maar toch wil ik het weten. Dus kom maar op ik vertel je zware kost niet door.' zei Shyvana zich nog op tijd herinnerend wat Yleah haar nog gevraagd had. Ze legde haar beklauwde hand op haar schouder en ze keek haar vriendelijk toch licht doordringend aan. Hoewel de meeste draken er geen doekjes omwonden wist Shy dat ze voorzichtig met dit mensen kind moest omgaan. Het was vast niet niets...

"Maar waarom krijg je er geen inzage in dan? En de heer van het water, kan hij niets doen? Of.. Of is dat raar om te vragen? Dat weet ik eigenlijk niet. Sorry als dit heel brutaal is, dat is uiteraard niet de bedoeling." zei Yleah. Shyvana vroeg nog een keer om Yleah's verhaal te vertellen, en het meisje voelde de klauw van de draak op haar schouder. Ze keek de draak aan, keek toen weer naar het water voor hun en wreef toen wat zenuwachtig met haar handen over elkaar heen.
Het bleef even stil voor ze toch hakkelend begon te vertellen. "Ik... - Er hebben... jongens aan me gezeten... En," Haar stem begon te trillen, waarna ze de laatste woorden in sneltrein vaart en onverstaanbaar uitsprak. "Ze hebben me verkracht."
Hierna keek ze weg, zette haar nagels hard in haar arm om de tranen tegen te houden. "Niemand anders weet dit..." fluisterde ze erachter aan.

Shyvana luisterde naar wat ze zei. Hoewel het bijna niet te verstaan was kon ze toch eruit opmaken dat het arme kind iets vreselijk overkomen was. Ze ontvouwde haar vleugel die het dichtsbij Yleah was en vouwde die om haar heen. Te gelijke tijd rolde er een zachte grom uit haar keel. Deze was niet bedoeld voor het meisje, maar voor de jongens die haar dit aangedaan hadden. Shy trok haar dicht tegen zich aan en sloeg haar armen om haar heen en legde haar kop op haar hoofdje. 'Rustig maar, het is jouw schuld niet. Maar de hunne. ' zei ze zacht en wikkelde haar staart rond hen heen. Ze was net als zij door iets verschrikkelijk heen gegaan. Beide met een traumatische ervaring. 'Je mag altijd bij me komen wanneer dat nodig is. Mochten die Snert jongen je weer eens wat aan doen roep me dan, dan kom ik meteen.' fluisterde ze zacht tegen Yleah. Ze had natuurlijk haar verplichtingen tegenover Tyr als adviseur, maar ze zou dit kleine jonkie ook helpen als dat nodig was natuurlijk! Ze was de vorige vraag van het meisje hierdoor helemaal vergeten en had haar in een troostende poging tussen haar armen genomen.

Deels had ze gehoopt dat Shyvana het laatste niet verstaan had. Maar dat had ze wel. De draak vouwde haar vleugel aan de kant van het meisje uit en sloeg die om Yleah heen. Ze werd tegen Shyvana aangetrokken en de draak nam haar in haar armen, terwijl ze ook haar staart om de twee heen wikkelde. Yleah krulde zich helemaal tegen de draak aan op en nu kwamen ook de tranen langzaam naar buiten.
"Nee, ik weet dat het niet mijn schuld is... Maar het was zo verschrikkelijk... Het deed zoveel pijn..." Yleah huiverde en legde zichzelf tegen het lichaam van de draak aan. Het voelde fijn zo, vertrouwd.
"Maar je verplichtingen tegenover de heer van het water dan?" Yleah keek Shyvana aan. "En, dat kan ik toch niet doen? Ik kan je niet elke keer roepen als ik ze zie, alleen omdat ik bang ben om wat ze hebben gedaan... Dat kan ik niet van je vragen..." zei ze. "Al waardeer ik het heel erg."

Het mensen kind draaide zich zo dat ze tegen haar geschubde lichaam aan lag. Shyvana voelde haar verdriet door de tranen van het meisje dat soms op haar schubben drupte. Haar woorden klonken en ze luisterde naar het meisje. 'Als de heer van het water me nodig heeft staat hij voorop natuurlijk, maar je hoeft me ook niet te roepen als je hem alleen ziet, maar mocht hij zich weer aan jouw willen vergrijpen dan moet je me roepen goed?' zei ze zacht en tilde haar kop op om haar hals daarna te buigen en Yleah aan te kijken. Ze wist dat ze deze belofte half waar zou kunnen maken. Als ze zich niet in dienst van Tyr had gesteld had ze Yleah nooit ontmoet en was ze misschien voor eeuwig op Cassia gebleven? Of als hij haar niet gevonden had was ze misschien ooit wel gestorven geweest in dat ijs? Een rilling trok door haar lichaam heen. Walging!!! nog zo'n vreemde emotie die ze naast verdriet voor die reddende operatie nog nooit gekend had...

Yleah voelde zich kwetsbaar, klein, in de vleugels van de draak. Maar tegelijk voelde ze zich ook veilig. Het maakte dat ze tot rust kwam. Wel is waar kwam een groot deel van haar opgekropte emotie eruit, maar dat was goed. Dat was juist wat het meisje nodig had.
"Dank je wel, dat is echt heel lief van je." zei Yleah, terwijl ze met een hand haar ogen afveegde. Ze wist niet of ze het echt zou doen, of ze Shyvana echt zou durven roepen. Yleah hoopte dat ze er niet achter hoefde te komen, dat ze de jongens gewoon niet meer tegen zou komen. Of dat ze in ieder geval dan gewoon door liepen.

Het mensen kind bedankte haar en Shyvana wreef haar even over der kleine ruggetje in haar ogen klein. Ze wist dat het moeilijk moest zijn geweest, maar ze wilde haar enkel helpen. Zulke ervaringen die ze beide door gemaakt of door maakten waren nooit leuk en al zeker niet aan te raden. 'Graag gedaan. Zulke dingen zouden eigenlijk nooit mogen gebeuren.' zei ze zacht en wist dat Yleah haar waarschijnlijk nooit roepen zou. Maar dat vond ze niet zo erg, want ze wilde enkel dat het meisje wist dat ze op haar bouwen kon als het nodig was. 'Maar mocht je ooit iemand nodig hebben om tegen te praten kom me gerust opzoeken of roep me dan maar.' zei ze en maakte zich ietsjes los waarbij ze naar het meisje kijken kon, zonder haar hals vreemd te hoeven verdraaien.

Yleah voelde dat de draak voorzichtig over haar rug wreef. Het werkte wel, het kalmeerde haar. "Dat klopt, maar er is helaas niets aan te doen..." Dat was wat ze nu dagelijks tegen zichzelf zei. Gecombineerd met dat het niet haar schuld was. Want het was belangrijk dat ze dat geloofde.
"Bedankt, dat zal ik doen. Ik moet nu weer naar school. Ik heb nog genoeg te doen. Bedankt voor het gesprek, Shyvana. Ik zal je niet vergeten."
Yleah stond op, legde haar hand op de schouder van de draak en draaide zich toen om, om terug naar de school te lopen.

-Topic uit-

Het was zo'n dapper meisje! Shyvana voelde hoe ze zich van haar os maakte en ze luisterde naar wat ze zei. Shy knikte en glimlachte zacht naar haar. 'Is goed, hoor. Ga maar gauw. Ik wil je niet van de les afhouden.' zei ze knikkend en voelde haar handje op haar schouder. Daarna stond Shyvana op en keek haar na. Ze mocht dan jong zijn, maar Yleah was al erg wijs voor haar leeftijd zo vond zij zelf. De draak spreiden haar vleugels en vloog weg. Ze had honger gekregen en wilde haar maag graag vullen.

(Topic uit)

PROFILE MAGICIAN

» Look to the water and believe I can swim in the water...
» Look to the water
» Look to the water
» Once again at the water~!
» Playing with water.

Only the water

Only the water

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen