In een tevergeefse poging probeerde Quana zich nog tegen hem te verzetten, maar het lukte haar maar amper. Natuurlijk, hij was ouder en fysiek was hij waarschijnlijk sterker als man zijnde. Hoe het met haar kracht in magie zat wist hij niet; misschien overtrof ze hem op dat gebied en maakte ze hem dik in. Zodra Axel klaar was met het kietelen richtte hij zich nog zacht nalachend op en liet een hand door zijn wat warrig geworden lokken gaan. Wat nonchalant gaf hij antwoord op Quana's vraag dat hij in de vakantie waarschijnlijk ook hier bleef, en zag daarbij niet in dat het een onopmerkbare hartsprong bij Quana veroorzaakte. Vakanties waren zo lang en saai, iedere dag weer eenzelfde sleur. Eigenlijk net zoals in schooltijden, veel anders deed hij niet. Axel richtte zijn groene ogen bedenkelijk op de blauwstrakke hemel boven hen. Nu hij erover nadacht wist hij eigenlijk helemaal niet of Roxas bleef in de vakantie. Hij had zich het volgende moment op Quana gericht om haar dezelfde vraag terug te stellen. Met de halve vriendschappelijke grijns bleef hij Quana zijdelings aankijken, maar ze moest er blijkbaar nog even over nadenken. Axel gaf haar alle tijd die ze nodig mocht hebben en zweeg tot ze weer begon te spreken: 'Ik denk dat ik me bij je voeg, Ax. Ik zie ook niet in waarom ik naar een andere planeet zou gaan. Er valt weinig te doen daar. Tenslotte ga ik dan je babyface missen.'
Hij lachte zacht om Quana's worden en wuifde haar ongemeende belediging met een hand weg. 'Dan denk je toch gewoon aan mijn babyface?' glimlachte hij met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen. Desnoods moest ze in de spiegel kijken, zag ze ook een grappig gezicht. Die gedachte was geheel ongemeend bedoeld, want Axel kon niet zeggen dat Quana nu lelijk was. Langzaam liet hij zich half overeind zittend en half liggend op zijn rug neerzakken toen Quana ook weer was gaan liggen. Steunend op zijn ellebogen kon hij haar vanuit zijn ooghoeken zwijgend aan blijven kijken. Zwak glimlachend keek hij toe hoe ze haar vuurkrachten aan hem toonde door een kring van vuur te maken, met steeds kleiner wordende spiralen. Uiteindelijk liet ze het uitspatten tot mooie vonken. Axels blik gleed weer grijnzend naar Quana. 'Trouwens, ik ga je toch nog eens uitdagen voor een schijngevecht. Wedden dat ik win,' blufte ze op een quasi arrogante wijze. Met een zichtbaar enthousiasme in zijn felle groene ogen kwam Axel helemaal overeind en keek op Quana neer. 'Ha! Voordat je ook maar een vuurvonkje op me af kan schieten heb ik je dik ingemaakt,' sprak hij groot en ook niet helemaal gemeend op zijn beurt met een brede grijns op zijn gelaat.

Quana keek hem grijnzend aan. Ze kon zo al zien dat hij het niet meende. Als je nu eenmaal een middag met elkaar spendeerde, dan wist je dat sommige dingen gemeend waren en anderen niet. En dit was er zo eentje die niet gemeend was. Ze keek hem aan met een paar pretlichtjes in haar ogen. Ze hoorde de lucht boven zich betrekken en keek naar boven. Ongemerkt was de lucht al aardig grijs geworden. Waarschijnlijk zouden de eerste regendruppels en harde klappen die het teken gaven van onweer niet lang op zich laten wachten. Quana kreeg gelijk. Niet lang nadat ze die conclusie in haar hoofd getrokken had, hoorde ze al een harde klap, gevolgd door nog meer gedonder. Ze keek opzij naar Axel. 'Pas maar op dat je warrige, mooie, rode haar niet in de war komt,' zei ze plagend, alhoewel ze wel moest toegeven dat ze jaloers was op zijn rode haar, die in leuke pieken op zijn hoofd stonden. Zo'n kleur, zou dat haar staan? Met een scheef hoofd keek ze naar Axel. Ze keek naar de voor haar wat onstabiele tak waar ze op zaten. Of was het nu met de donder dat hij onstabiel leek? Ze keek nog eens naar de tak. In haar ogen bewoog de tak te veel mee. Quana besloot geen angst te tonen en deed net alsof ze niks zag, terwijl haar gedachten naar een tak gingen die door midden brak. Axel liggend op de grond, met allemaal bloed op zijn gezicht en zij die hem probeerde wakker te maken. Ze sloot haar ogen en een korte huivering drong door haar heen. Waarom dacht ze nu van die erge dingen, gelijk met een hoop donder? Ze schudde lichtelijk haar hoofd, alsof ze zichzelf hartstikke belachelijk vond en legde haar hoofd neer. Ze probeerde haar lichaam te ontspannen. Onder het bladerdek was de regen nog niet zo hard te voelen. 'Oh nee, mijn haar,' zei ze met een hoogstemmetje en ze moest onwillekeurig grijnzen, terwijl ze haar ogen naar die van Axel liet gaan. Haar halsslagader leek wel voelbaar te kloppen.

- Ik moet ècht eens op andere topics gaan reageren ^^ Ik stel het steeds uit -

- Sorry! ;x

Quana's grijns die hij geschonken kreeg verriedde eigenlijk al dat ze wist dat zijn woorden alles behalve beledigend of gemeend bedoeld waren. Axel gaf haar een triomfantelijk grijnsje terug, al was het vooral om zijn plagende woorden te versterken. Er waren zelfs pretlichtjes in haar ogen te zien. Axel merkte niet echt dat de lucht boven hen inmiddels al flink aan het betrekken was. Zijn blik was weer in de verte gericht, waar de lucht nog helder en onbewolkt was. Het zou vast en zeker niet lang meer duren voor er daar ook grote dreigwolken hingen. Een hels gedonder vebrak de stilte en liet nietsvermoedende zangvogels verschrikt dekking zoeken toen er vervolgens ook nog eens regen viel. Langzaam liet Axel zijn groene ogen naar de donkere ophoping boven hen gaan en liet zijn gezicht natregenen. 'Pas maar op dat je warrige, mooie, rode haar niet in de war komt,' deed Quana weer een geslaagde poging tot plagen naast hem, en Axel draaide zijn hoofd om haar glimlachend aan te kijken. 'Ik kan van jou ook eens een keer een egel maken,' plaagde hij terug, doelend dat hij haar haar in dezelfde pieklokken kon omtoveren. 'Met genoeg gel en haarspray moet dat lukken.' Hij wist echter niet of het te doen was, maar het was ook maar een geintje om haar terug te pakken. Straks stemde ze er nog echt mee in ook. Hij zag het al voor zich; Quana met grote lange pieken op haar hoofd alsof er iets in haar gezicht ontploft was. Met een glimlach draaide Axel zijn hoofd en richtte zich weer op het uitgestrekte landschap in de verte. De regen leek met bakken uit de hemel te vallen en binnen een mum van tijd was hij volledig doorweekt. Niet dat het hem veel uitmaakte; het gevoel van regen op je huid vond hij verfrissend en verkoelend. 'Oh nee, mijn haar,' waarschijnlijk weer een plagend bedoeld grapje, maar Axel was al voorzichtig opgestaan om zijn lange zwarte leren jas los te ritsen. 'Hier,' zei hij met een glimlach terwijl hij zijn jas aan Quana gaf. Eronder droeg hij enkel een zwart shirt met lange mouwen en een zwarte broek, en het was nu ook te zien dat hij een paar felrood gekleurde zweetbandjes om zijn polsen droeg. Simpele kleding, meer had hij niet nodig. Langzaam liet Axel zich weer op het bladerdek zakken en voelde de stof van zijn broek waar hij op zat meteen nat worden. 'Wil je anders schuilen?' vroeg hij Quana. 'Ik vind het ook niet erg om hier te blijven zitten. Maar als je droog blijven fijner vind..' Met een glimlach bleef hij Quana aankijken. Axel gaf haar de gelegenheid om te kiezen.

- Geen probleem! -

'Nee joh, wat maakt een beetje regen nu uit?' zei Quana, terwijl ze haar schouder ophaalde. Ze keek naar zijn jas, eerder een mantel en trok het aan. Het ding viel tot net onder haar jurk, zodat alleen haar lange benen nog zichtbaar waren. Ze had lange, bleke benen, vond ze. Nu dankzij de regen zagen ze er nog bleker uit en Quana sloeg haar ogen neer. De jas dekte in elk geval wel haar schouders, wat wel fijner was zodat ze geen koud had. Ze keek naar Axel. Ze stond op, zette een knie naast zijn zij neer aan de linkerkant en de andere aan zijn rechterkant, zodat ze op zijn buik zat. 'Oh, doe, doe, doe!' zei ze en ze schudde hem heen en weer met haar handen tegen zijn schouders. Haar ogen begonnen te glinsteren, zich totaal niet schamend om hoe ze zat en wat hij daarvan kon denken. 'Geef me een nieuwe look, oh God Axel,' zei ze en ze deed een melige trek met haar ogen. De donder begon te rollen en Quana keek naar boven. 'Fijn als je me zou helpen!' riep ze naar de donder toe en lachend liet ze zich weer langs hem vallen. De tak bewoog gevaarlijk heen en weer. Er waren ook rukwinden opgedoken en Quana hield zich rustig vast, terwijl ze haar hoofd weer neerlegde naast dat van Axel en samen met hem naar de wolken keek. Haar mascara zou nu wel helemaal van haar ogen zijn. Stom gehuil en stomme regen ook, ze kwamen juist op het foute moment. De regen was nog redelijk lekker, maar dat gehuil van daarstraks was stom, zeker omdat Axel erbij was. 'Bedankt voor je jas, trouwens, hij zit lekker,' zei ze gemeend en ze glimlachte naar hem. Haar tanden, die even bleek waren als haar benen, kwamen even tevoorschijn en ze sloot haar mond weer. Ze keek naar haar benen en wou het liefst de jas er zo veel mogelijk aan over trekken. Dat kon ze trouwens wel doen. Ze trok haar benen op, waardoor haar jurk naar beneden gleed - dit niet zichtbaar door Axels jas, gelukkig - en trok de onderkant van de jas er zo goed mogelijk overheen. Tot aan haar voeten werd het gemaskeerd, als ze haar benen maar in die houding hield. Dat zou gaan slapen na een tijdje, maar het was maar zodat Axel niet zag hoe bleek ze eigenlijk was. Ze schaamde zich er een beetje voor. 'Ik hou van j....' begon ze en ze verzon er gauw een ander einde aan dan ze in gedachten had. Ze had de 'j' al uitgesproken, maar die kon ze wel makkelijk maskeren. '... de heerlijk neerstriemende regen,' maakte ze er gauw van en ze bloosde, wat misschien niet te zien was, misschien ook wel. In ieder geval klonk het niet als een grapje en daar had Quana wel spijt van. Ze meende het ook echt, maar ze wou dat ze het niet uitgefloept had. Ze zweeg en keek naar de regen en luisterde. Haar hele gezicht werd binnen een paar minuten kleddernat.

- Oeeh, veel inspiratie *klikt op voorbeeld* Ugh... Kleine post -

- Mwaha vind de uwes toch nog redelijk groot hurr ;D

Uit voorzorgd had Axel haar de vraag gesteld, maar het leek Quana niet echt veel uit te maken. 'Nee joh, wat maakt een beetje regen nu uit?' Hij keek glimlachend toe hoe Quana zijn lange leren jas aannam en die aantrok. De jas had een lange zoom die tot je enkels reikte en bovendien een handige kap. In het geheel was het misschien een klein beetje te groot voor Quana, maar het was altijd nog beter dan niets. Tevreden richtte hij zijn aandacht weer op de regen, hoe de kille druppels op zijn huid kletsnat door zijn kleding drongen en het vuur binnenin hem verkoelden. Met gesloten ogen had Axel zijn hoofd wat genietend opgeheven, maar zijn ogen schoten direct weer open toen hij opeens een druk op zijn buik voelde. 'Oh, doe, doe, doe!' riep Quana terwijl ze hem heen en weer schudde. Axel wist nauwelijks wat hem overkwam en kon haar alleen maar met wat verwijdde ogen aanstaren. 'Geef me een nieuwe look, oh God Axel,' het geschud ging door en Quana was overduidelijk melig. 'Oké, oké!' probeerde hij haar met half opgeheven handen tot stilte te manen, ook in de hoop dat het geschud zou stoppen. 'Rustig!' maakte hij nog eens duidelijk, maar er gleed daarna weer een onvermijdelijk glimlachje op zijn gelaat toen ze vervolgens doelloos naar de donder riep. Het was soms toch ook een maffie zo nu en dan. Quana ging van hem af en liet zich lachend naast hem vallen, waardoor de tak vervaarlijk heen en weer bewoog. Axel, die de situatie wel vertrouwde, maakte zich er niet echt zorgen om. In plaats daarvan had hij in liggende positie zijn armen weer onder zijn hoofd gevouwen en keek samen met Quana naar de dreigende voorbij drijvende wolken, zijn knalrode haar soms naar één kant opgewaaid door de plotselinge rukwinden. 'Bedankt voor je jas, trouwens, hij zit lekker,' hoorde hij Quana na enige tijd door het geluid van de regen en de wind heen zeggen. Axel draaide zijn hoofd om haar een glimlach terug te schenken, en stak een wijsvinger op. 'Daarom heb ik 'm ook gekocht,' zei hij met zijn priemende wijsvingertje. Hij had vlak daarna zijn hoofd weer teruggedraaid om zich opnieuw op het wolkendek te richten, maar hield Quana vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Haar schaamte half beseffend zag hij hoe ze met behulp van zijn lange jas haar bleke benen bedekte, of het moest zijn dat ze het daar koud had. Hij had zijn blik alweer op de wolken gevestigd toen ze opeens weer begon te spreken: 'Ik hou van j....' Met een vriendelijke glimlach en een vragende blik keek hij Quana aan. 'Hmm?'
Ze mocht het zeggen als ze iets te zeggen had, tuurlijk. No shame.
'... de heerlijk neerstriemende regen,' maakte ze uiteindelijk haar zin af. Om de een of andere reden die hij zelf ook niet echt wist schoot Axel even in de lach. 'Ik ook,' sprak hij gemeend, met nog steeds de glimlach op zijn gelaat nu zijn blik weer op de wolken waren gericht. Zijn felgroene ogen dwaalden weer af naar Quana. 'En ik hou ook wel van een bleek tintje,' voegde hij er aan toe, glimlachend doelend op Quana's bleke huidskleur en dat ze zich er absoluut niet voor hoefde te schamen.

'Goh je meent het,' mompelde Quana, terwijl ze rood werd en naar haar bleke benen keek. Argwanend keek ze naar Axel, maar hij leek het te menen. Ze liet de strak naar beneden gehouden jas voorzichtig los, zodat het wat naar boven ging en haar benen blootgesteld werden. Quana keek er even twijfelend naar en liet zich toen zakken. 'Jou,' zei ze en ze keek opzij. 'Je weet wel, van dat houden van,' grijnsde ze en ze werd rood, want ze wou het niet opnieuw zeggen. Ze wreef over haar benen. Jammer dat er geen make-up opzat voor een filmset en dat het gewoon echt haar bloedeigen bleke benen waren, anders had ze de make-up er nu al afgehaald. Maar het was permanent. Ze was gewoon bleek. Niets aan te doen. 'Ik had mijn zin veranderd, naar de regen, maar ja, zoals jij het zegt: ik moet me niet schamen,' zei Quana en ze mompelde er zachtjes achteraan: 'Alhoewel ik geen idee heb waarom ik me niet zou moeten schamen voor mijn bleke benen.' Ze wierp er een blik op alsof het gif was, wat het natuurlijk niet was. Ze overdreef gewoon een klein beetje. Ze voelde een beetje pijn in haar buik en slikte, waarna het weer verdween. Ze zakte toen zo voorzichtig mogelijk naast Axel neer, met gevolgd dat de mantel nog meer omhoog ging en naast haar benen ook haar knieën en een stukje bovenbeen zichtbaar werd. Met een priemende blik keek ze naar het bleke gezicht voor zich. Twee bleke benen, die nog bleker vertoond werden dankzij de regen en de wolken. Ze hield van regen, dat was dan wel weer zo, maar ze hield er niet van als haar benen dan nog bleker werden dan ze waren. Mensen wierpen blikken op haar. Dat wou ze niet. Ze was al genoeg aangekeken vroeger en had al een vervelende jeugd achter de rug. Ze hield haar blik toen geconcentreerd op de lucht. Een tak naast hun kraakte verdacht en Quana liet haar blik langzaam opzij glijden. 'We worden dadelijk nog levend vermoord door een neervallende tak,' zei ze en glimlachend keek ze opzij naar Axel. 'Niet dat ik daar echt bang voor ben,' mompelde ze erachteraan en ze krabde over haar hoofd. Ze zag dat haar lange zwart haren een beetje warig vielen tot vlak boven haar borst. Ze bracht ze weer met moeite in stijl, grijnsde en keek weer naar de lucht, het gekraak deze keer negerend dat van alle kanten leken te komen, maar wel een zwaar gevoel hebbend, alsof er dadelijk een tak uit het niets op hun afkwam. Ze slikte al bij het idee.

- Dank u -

'Goh je meent het,' reageerde Quana alsof ze zijn opmerking niet geloofde. Met zijn wenkbrauwen wat opgetrokken en met een veronderstelde uitdrukking op zijn gezicht dat hij echt geen geintje maakte knikte Axel haar toe. 'Ik meen het,' zei hij op een extra bevestigend toontje. Er verscheen een glimlach op zijn gelaat toen Quana het steeds bedekken van haar benen opgaf en het maar accepteerde. Het mocht dan misschien wel lijkbleek ogen, in veel gevallen vond hij het mooi. Quana werd er alleen nog maar mooier op; hij kon haar niet voorstellen met een gebruinde tint. 'Jou.'
Loompjes draaide Axel zijn hoofd terug om Quana weer aan te kijken, weer met die vragende maar vriendelijke blik. 'Je weet wel, van dat houden van,' verduidelijkte ze het voor hem. Voor een moment viel Axel stil, waarin hij haar in die stilte alleen maar met stomheid geslagen kon aanstaren. Houden van hem. Whut? Quana had een duidelijke verkleuring op haar gezicht en Axel betwijfelde het of dit weer een poging was om hem te plagen. Zijn ogen volgden hoe haar handen over haar bleke benen gingen, een richtpunt om zijn aandacht op te vestigen terwijl hij diep in gedachten verzonken nadacht. 'Ooh,' zei hij zachtjes, zijn afwezige blik nog steeds op haar benen gericht. Bij God niet wetend hoe hij ermee moest omgaan, hoe hij het kon begrijpen. Hij snapte al niet veel emoties, maar liefde was het uiterlijke hoogtepunt. Misschien maakte ze toch wel een grapje en maakte hij zich druk om niks. 'Ik had mijn zin veranderd, naar de regen, maar ja, zoals jij het zegt: ik moet me niet schamen,' begon Quana weer te spreken. Door zijn afwezigheid duurde het een tijdje voor het volledig tot hem doordrong. Een geintje; niet dus. 'Alhoewel ik geen idee heb waarom ik me niet zou moeten schamen voor mijn bleke benen.'
Met veel moeite wist hij een weifelachtig glimlachje op zijn gelaat te krijgen en kwam hij in een zittende positie overeind. 'Je bent origineel geboren, en dat ben je nog steeds. Verlaat de wereld niet als een kopie door dingen aan jezelf waar je onzeker over bent te veranderen. Je bent goed zoals je bent,' sprak hij bemoedigend. Axel zweeg daarna in een doodse stilte. Ietwat ongemakkelijk na wat Quana hem verteld had, had hij zijn been opgetrokken en zijn arm te rusten gelegd op zijn knieën. Zijn blik was afwezig en roerloos weer gericht in de verte terwijl de regen op hem neer bleef dalen. Net als hij bleef Quana ook zwijgen, waardoor de situatie alleen nog maar ongemakkelijker werd dan het al was. De stilte, op het gedonder en het neerdalen van de regen na, werd verbroken door een vervaarlijk krakend geluid van een tak. 'We worden dadelijk nog levend vermoord door een neervallende tak,' Axel glimlachte zwakjes naar Quana terug. 'Niet dat ik daar echt bang voor ben,' voegde Quana er aan toe. Langzaam hief Axel een nog in een leren handschoen gestoken hand op en klopte er Quana mee zacht zuchtend op haar schouder terwijl zijn blik gewoon in de verte gericht bleef. 'Misschien niet, maar we hebben er niets aan als je dood bent. Het is misschien veiliger om nu met beide benen op de grond te staan,' zei hij waarna er een glimlach op zijn gelaat verscheen en hij Quana aankeek. 'We dienen nu onbewust als twee menselijke bliksemafleiders. En ik wil mijn haar niet nog meer in een ontplofte coupe hebben dan dat het al is.'

De opmerking van Axel zorgde ervoor dat ze in de lach schoot. 'Geloof me, daar hoeft niet meer bij te komen,' zei ze grappend, terwijl ze naar zijn haren keek. Was het eigenlijk goed geweest om haar zin toch te verduidelijken voor hem? Hij leek er niet echt... Nou ja, hij leek er niet veel boodschap aan te hebben. Of nee, of jawel, juist wel, maar hij leek er niet veel mee te kunnen. Hij leek het ongemakkelijk te vinden. Goh, als hij dat al ongemakkelijk vond, dan moest hij maar eens afwachten wat er ècht in haar keel en in haar hart zat opgekropt. Ze zuchtte en grijnsde toen breed. 'Goed dan,' zei ze en ze keek naar beneden. Ze keek, voordat ze de sprong had ingeschat en nu ging wagen, nog een keer grijnzend achterom naar Axel, terwijl de rollende donder weer boven hun klonk. 'Geloof me, ik ben weinig bang voor de dood,' zei ze, waarna ze even veelbetekenend naar haar benen keek. De blekte tint was alleen maar erger geworden. Ze zuchtte. Daarna zette ze haar kont dichter naar de rand van de tak, waarna ze haar ogen sloot. 'Ik zie je beneden!' riep ze nog boven de donder uit, waarna ze zich afzette. Was dit nu echt een goed idee? vroeg zij zich af toen ze sprong. Had ze gewoon niet beter veilig via een tak kunnen gaan? Nou ja, niks meer aan te doen. Ze haalde diep adem toen ze een bruine tak zag naderen. Die had ze niet zien aankomen. Ze zette zich schrap. Haar voeten kwamen netjes op de tak neer en ze boog door haar knieën om de klap in zijn geheel op te vangen. Daarna sprong ze nog een keer. Deze keer kwam ze op de grond en ze zette een hand op de grond om zichzelf steun te geven. Ze richtte zich af. Haar been klopte verschrikkelijk, maar ze negeerde het. Opnieuw klonk er gekraak. Ze keek opzij. Haar ogen werden groot. 'Axel, kom naar beneden, nu!' schreeuwde ze in paniek, toen ze een boom die gevaarlijk dichtbij hun stond naar de boom waar Axel nu in zat. Ze keek paniekerig naar de boom. Een tak brak af. Jeezus, het ging er wel heel hard aan toe! Axel zou zich in dat geval wat minder zorgen kunnen maken over zijn haar en meer zorgen kunnen maken over de boom die op vallen stond naast hun. Toen die begon te kraken en te buigen richting Axels boom, besloot Quana haar kracht te gebruiken. Ze zette een krachtig Cassiaans krachtveld omhoog. Ze zorgde dat het ijs ervoor zorgde dat de boom op zijn plek bleef. Het zweet parelde langs haar voorhoofd toen ze het zo veel mogelijk overeind hield, om de boom van zijn val tegen te houden. Dit ging ze volhouden totdat Axel naar beneden kwam. Alleen, hoe lang duurde dat?

- Jeej, drama -

Een klein jolig grijnsje verscheen op zijn gezicht toen Quana zijn geinende woorden blijkbaar wel grappig vond. 'Geloof me, daar hoeft niet meer bij te komen,' Axel glimlachte haar breed toe. 'Dat bedoel ik,' zei hij grijnzend om zijn argument dat het beneden momenteel iets veiliger zal zijn te versterken. 'Goed dan.' Quana leek ermee in te stemmen. Hijzelf bleef zwijgend in dezelfde positie zitten terwijl hij toekeek hoe ze in beweging kwam en aanstalten maakte om te springen. Vanaf hier?! Het bladerdek waar ze opzaten was toch wel een paar enkele meters van de grond verwijderd. Kwam je verkeerd terecht, dan had je kans op een gebroken been. En vooral me deze stortregen was de grond modderig en dus onstabieler. Met een bezorgde frons keek Axel haar aan toen Quana nog een keer grijnzend naar hem achterom keek. 'Geloof me, ik ben weinig bang voor de dood,' dat mocht wel zo zijn, maar grenzen opzoeken was fout. Subiet zat hij hier met een halfdode Quana. Maar ze leek voor nu geen angst te kennen en schoof in zittende positie dichter naar de rand toe. 'Voorzichti-!' Hij was al half overeind gesprongen toen Quana over de rand verdween. 'Ik zie je beneden!' hoorde hij nog boven het helse kabaal van de donder uit. Het onweer en de striemende regen negerend snelde Axel naar de rand. Tot zijn grootste opluchting za hij Quana veilig op een tak, waarna ze nogmaals sprong en netjes op de grond terecht kwam. Dat ze niet ergens aan bleef hangen met zijn lange leren jas aan verbaasde hem. Scherp afgetekend tegen de donkere grijze lucht torende Axels gestalte ter hooge van het bladerdek hoog boven alles uit vanaf de grond gezien. Over zijn gezicht gleed een opgeluchte grijns. Waar had hij zich zo druk om gemaakt? Met zijn uitdrukkig weer geheel kalm en gladjes keek hij op Quana neer. Maar haar al net zo kalme gezicht leek op slag te veranderen toen haar ogen zich om de een of andere reden vergrootten. 'Axel, kom naar beneden, nu!' Pas nu drong het luide gekraak tot hem door en draaide hij zijn hoofd met een ruk opzij. Ook zijn gifgroene ogen verwijden zich van schrik toen er een boom kantelde en recht op hem afkwam. De boom waar hij opstond leek even hevig te tillen toen er een tak afbrak, en hij moest zich noodgedwonge aan een andere tak vasthouden om in balans te blijven. Plotseling werd de omvallende boom gehinderd en schaafden de takken langs een op het eerste gezicht haast onzichtbaar krachtveld. De grootheid van de klap die daardoor veroorzaakt werd deed Axel alsnog zijn evenwicht verliezen. Hij kon zich nog net vastgrijpen aan een dunne tak waar hij nu in een benauwde situatie aan bungelde. Onder een grote hap lucht en veel inspanning trok hij zich op, rolde zich aan de tak achteruit alsof het een duikelrek was zodat hij de tak uiteindelijk tegen zijn buik had drukken en zich nu veilig omhoog kon werken. Voordat Quana de boom niet meer kon houden en hij verbruizeld zou worden onder het houtwerk kwam ook Axel veilig - maar buiten adem - op de grond terecht. Hij had wat takjes en bladeren in zijn haar wat hem een verwilderde look gaf en hij was doorweekt. Zijn hand sloot zich om die van Quana en al rennend trok hij haar veilig uit de buurt van de valgrage bomen, tot ze een stukje open grasveld naderden. Verstrooid ging zijn pas over naar sloffend voor hij in een modderplas viel. Of liever gezegd; voor hij zich bewust in een modderplas liet vallen. Daar barstte hij in de modder in lachen uit. Zijn gelach schalde over het open stuk en leek zelfs de donder te overstemmen, en Axel legde zijn onderarm over zijn gezicht om nog steeds lachend zijn ogen te verbergen tegen het felle licht van de flitsen boven hen. Niet precies zelf wetend waarom hij nu zo moest lachen, maa het was een lange tijd geleden sinds de laatste keer dat hij een naïeve situatie beleefde en er zoveel plezier uit had kunnen halen.

Gelijk toe Quana voelde dat ze weggetrokken werd, ging het krachtschild kapot en verloor de boom zijn evenwicht, waarna die krakend tegen een andere boom aanviel. Als een soort dominoblok - maar dan wel een hele grote! - viel deze ook om, maar meer kon ze al niet zien, aangezien Axel haar veilig meegetrokken had. Haar voeten volgden hem, niet bewust zijnd waar ze heen gingen. Ze was een beetje verstrooid, totdat ze iets kleverigs voelde en Axel keihard hoorde lachen. Verbaasd keek ze hem aan, nu pas opmerkend dat hij helemaal onder het vuil zat. Trouwens, hij was niet de enige! Verbaasd keek ze naar haar eigen jurk en haar bleke benen, die een bruine tint hadden gekregen. Maar dan wel een erg bruine. De verbazing sloeg over en ook Quana moest lachen. Zag hun nu liggen. Weg rennend voor de donder, vallend in een modderplas en vervolgens hard lachend. Samen met Axel lachte ze, totdat de tranen over haar wangen liepen. Het was eigenlijk best grappig, als je het zo bekeek. Ze moesten en zouden wegrennen voor de donder en nu lagen ze in een modderplas, door Axels nogal stuntelige manier van rennen. Nu ze eraan terugdacht, had hij zichzelf ook op een nogal stuntelige manier kunnen redden van een dodelijke val. Ze schudde lachend haar hoofd en keek naar de flitsen. Het blauw in haar ogen werd af en toe wit-gelig verlicht. Hier in het grasveld liggen was in ieder geval veiliger dan liggen op een boom waar de donder overheerste. Misschien had ze Axel gered, misschien ook niet. Hij was er zelf ook vast wel uitgekomen, bedacht ze zich. Ze keek naar de donkere jas van Axel, die nu nog een donkerde tint had gekregen. Nou ja, het was in elk geval niet haar schuld dat ze in een modderplas waren beland, dus dat was ook weer een voordeel. Ze keek een beetje gek voor zich uit en liet haar hoofd een beetje opkijken. Natuurlijk waren de punten van haar haren ook weer lekker onder de modder. Je word bedankt, Axel. Toch was ze niet boos op hem. Eigenlijk kon je uit deze situatie heel veel fun halen, als je humoristisch was, in elk geval. Lachend keek ze Axel aan. Zijn groene ogen zaten vol pret, wat er ook voor zorgde dat bij haar pret te vinden was.

Pas nadat ze zo'n beetje uitgelachen was, merkte ze dat ze op Axel lag. Axel had haar natuurlijk in zijn val meegesleurd en ze was op hem gevallen. 'Sorry,' zei ze lachend, maar met een rood hoofd. Ze ging van hem af, zodat haar hele lijf zich bevond in de modder. Ze vond het niet erg. Ze had straks toch zin in een potje badkuipzitten. Ze zat meestal in de douche, haar benen gekruist en opgetrokken, met haar armen eromheen, haar hoofd zakkend tegen de muur en haar ogen gesloten, terwijl de warme waterstralen langs haar dropen en haar huid verwarmden op een fijne manier, wat ze niet goed merkte, omdat haar gedachten dan vol waren van vroeger. Toen ze haar ogen opende, die ze automatisch aan die herinnering gesloten had, merkte ze op dat ze op dezelfde manier zat als in haar herinneringen aan de douche. Ze had haar benen gekruist en opgetrokken, haar armen steunend eromheen en haar hoofd op haar knieën deze keer, kijkend naar Axel. Haar hart leek wel een overwerkende motor, maar dat kon ook nog van de schrik daarnet zijn. Ze had geluk gehad dat haar val niet dodelijk geweest was en dat haar krachtschild krachtig genoeg geweest was. Ze keek naar Axel. De regen striemde op hun neer, maar Quana durfde het moment niet te verbreken. Het was een humoristisch moment, ze wou geen spelbreker zijn. Ze keek naar haar voeten en bloosde lichtelijk. Toch, als ze hier bleven, zouden ze kou vatten en verkouden zijn. Ook niet bepaald leuk, ook al deed Axel niet aan lessen. Hij had vast geen zin om de hele dag verkouden in bed te liggen en zij eigenlijk ook niet. 'Wat dacht je ervan om wat te gaan eten in de kantine?' schreeuwde Quana boven het slechte weer uit. Ze keek Axel vragend aan. Ze merkte nu pas op dat ze aan het rillen was. Zij had het dus blijkbaar wel ondertussen koud gehad, ook al had ze dat niet opgemerkt. Alleen Axels groene ogen en zijn rode ogen waren tot nu toe aan haar gedachten gekomen, maar voor de rest niks. Voor zover ze wist, spookte hij al de hele dag in haar gedachten rond sinds ze hem ontmoet had en dat maakte haar gek. Ook gewoon het verlangen om er iets over te zeggen, maar wetend dat het een onbeantwoorde liefde zou worden. Wie wou er nu een meid met een bleek huidje? Ze schudde haar hoofd. Ze werd gek. Ze was gek. Jups, totally crazy!

- Zo'n posten krijg je nu als je Cee Lo Green - Bigger Lights City luistert -