De luchtige zomerjurk omsloot haar smalle taille, gaven de vrouwelijke vormen het juiste aanblik. De wapperende stof rond haar benen waarbij ze maar een hand over had om deze niet te wild te laten bewegen. De jurk enkel in beweging gebracht door de werkelijke en natuurlijke wind. Haar sneeuwwitte haren waren losjes in een staart gebonden, waarbij de staart over haar schouder naar voren viel. In de hand die de jurk niet tegen hield hield ze een draagbare parasol vast, stond aan de waterkant van het meer waarbij haar blote voeten ondergedompeld waren in het water. Een stukje achter haar op het gras stond een comfortabele stoel met daarnaast een bijpassend klaptafeltje. De serene glimlach op haar lippen speelde op bij de kalme, kabbelende bewegingen van het meer door de wind zelf. Haar hand liet de jurk met rust, kwam omhoog om haar hand sierlijk in de lucht te brengen. 'Vrouwe, we moeten uw planning hebben,' klonk een zachte beleefde stem achter haar. De man in de nette kleding had het duidelijk ongemakkelijk met dit weer, zijn ogen op de half ontblote rug van Neara gericht. Deze draaide haar hoofd kalmpjes om, om de man met een sierlijke glimlach aan te kijken. 'Kom op, Joseph. Geniet van de opkomende lente, die planning kunnen we ook later afmaken. Ze verwachtten me pas weer aan het einde van de volgende week op Puffoon,' beantwoorde ze zijn woorden helder, haar ogen kalm in die van de man gericht met de glimlach nog op haar lippen. Joseph zelf werd duidelijk ongemakkelijk bij de uitdrukking op Neara's gezicht, sloeg zijn ogen neer waarbij hij een haast onhoorbare zucht slaakte. Neara draaide zich glimlachend om, waarbij de charme die eerst op haar gezicht had gelegen nu weer plaats had gemaakt voor de elegante rust. Met haar soepele stappen die doorgolfde in de rest van haar lichaam liep ze terug naar de stoel. 'Nou, vertel me,' kalm zakte ze terug in de stoel, zette de parasol in een houder neer en zette haar ellebogen op het tafeltje terwijl Joseph met een opgelucht gezicht voorover boog om met zijn vinger wat dingen op het papier aan te wijzen.

- Mag ik??

Haar korte haren hingen achter haar, maar ze voelde niet de bekende streling van haar haren over haar rug die open was door de jurk die ze droeg. Ze had vandaag haar haren niet bij de rest van haar haar ingebonden, had er geen zin in gehad om dat te doen. Ze zouden toch samen gaan vliegen. Niet met Fire, maar Sky was degene met wie ze vandaag een tochtje zou maken. Fire en zij waren nog steeds uit elkaar, hadden een soort van ruzie om wat er was gebeurd. Het zuiveringsritueel had hen uit elkaar gehaald en tot nu toe nog niet bij elkaar gebracht. Dus ontweken ze elkaar. Ze wist wel dat Fire in de buurt was, maar ze liet zich niet zien totdat het daarvoor tijd was. Bovendien was het mythische wezen jaloers op Sky, die wel mee mocht op tochtjes en samen lekker gingen vliegen. Dat zou nog een keer tot een uitbarsting komen, maar daar maakte ze zich nu geen zorgen om. Romance had Sky al helemaal geborsteld waarna ze haar staldeur open gooide en met haar naar buiten liep. Eenmaal buiten keek Romance recht in de lichtblauwe ogen van Sky en kroelde haar onder haar kin. Van tevredenheid begon de Svaldivari te spinnen en sloot even haar ogen. Maar Romance was voorbereid op wat er ging komen en zag heel even de staart al heen en weer gaan. Toen Sky haar ogen openden en zich klaarmaakte om op haar af te springen, was Romance al in de lucht gesprongen en had zich zo gedraaid dat ze nu op de rug van Sky zat. Precies op de plek waar haar scherpe klauwen en tanden niet konden komen. De positie voor het vliegen. ‘Eerst vliegen, meisje. Daarna gaan we spelen.’, zei ze zacht lachend waarna de Svaldivari mokkend de lucht in ging. Het was echt een totaal andere ervaring om met een Svaldivari te vliegen als je altijd een Pegasus gewend was, maar ze leerde de bewegingen van Sky al. Dat was in haar voordeel, want dan kon ze zich beter vasthouden en meegaan in de bewegingen waardoor ze geen last vormde voor haar en vooral tijdens de zwerkbaltoernooien was dit handig. Al snel waren ze boven de wolken uitgekomen en ze maakte een klein luchtschild voor haar ogen om wel te kunnen blijven kijken zonder dat de wind, de natuurlijke en de wind die ze creëerden, haar ogen lieten tranen. Na een uurtje werd Sky moe, haar conditie was nog niet al te best, en ze begonnen af te dalen. Tijdens de vlucht scheerden ze nog even over het water en aan de kant stopten ze waarna ze van Sky afgleed en haar een dikke knuffel gaf. Ze had genoten van dit tochtje, had het nodig gehad om haar gedachten leeg te krijgen. Sky wist niets van de gedachtes die ze had, de dingen die ze moest doen en Fire wel. Dat was ook een van de redenen dat ze niet bij Fire in de buurt wilde zijn. Ze wilde het uitstellen. Ze had er geen zin in om nu al weer naar Puffoon te gaan en daar iets te doen wat ze nooit gedacht zou hebben van zichzelf. Grafschennis. Je kon niet dieper zinken dan dat, maar ze wist dat ze het uiteindelijk moest doen om de laatste wens van haar oma te waarborgen. Een reis te maken naar de uiteinden van haar geest en wereld om achter de waarheid te komen. De waarheid die ze zo graag wilde hebben.

Tuuurlijk, hij staat al heel lang open 8D

Ontspannen in de stoel, waarbij haar normaal constant golvende haar in een simpele staart was gestoken en haar normale witte gewaad had plaats gemaakt voor een luchtige zomerjurk. Haar slanke benen over elkaar geslagen waarbij haar elleboog op een van de armleuningen van de stoel leunde, haar kin rustend op deze hand terwijl ze kalmpjes naar de stem van Joseph luisterde. De man die nog geheel strak in pak stond was half over het tafeltje gebogen om op een zakelijke stem over een stukje papier te praten dat voor hun beide lag. 'Daarbij verzocht hij of je naar het oostelijke district wilde komen omdat er een paar zaken nog afgehandeld moeten worden, een paar van vorige keer en er zijn wat nieuwe bij gekomen. Maar daarover licht ik je wel in als we onderweg zijn,' het was duidelijk dat Joseph alles zo compact mogelijk wilde houden, aangezien Neara's aandacht er al de gehele dag niet bij was. Zijn wenkbrauwen die lichtjes naar elkaar toe gekropen waren telkens als hij zijn ogen op haar richtte gaven aan dat zelfs hij het niet helemaal volgde. Neara's zilveren ogen waren in de pure serene kalmte en met haar onbeweeglijke lichaam ook op de zakelijke papieren gericht. Haar bewustzijn die verder ging dan alleen de vierkanten meters waar zij tweeën zich bevonden raakte amper afgeleid door de veranderingen in de lucht die de Svaldivari maakte met zijn berijder maakte naarmate deze ook weer dichter bij de grond kwam. Zonder te kijken wist ze elke beweging die het dier met het meisje maakte toen deze een stuk verderop lande naast het water. Ogen en oren waren zintuigen die bij haar overbodig waren, voornamelijk op dit gebied. 'Ik had gehoopt dat ze zelf wel eens het verstand kregen om dit op te lossen,' verzuchtte haar stem lichtelijk geïrriteerd, waarbij ze haar rug weer rechtte en ze haar armen over de armleuningen liet liggen waarbij haar ogen over het meer gleden. 'En dan beweren ze volwassen te zijn,' de serene trek werd ergens lichtelijk gebroken door de verharding in haar ogen die amper zichtbaar was. 'Vrouwe,' was het enige antwoord met de nederige ondertoon van de man naast zich die zijn handen op zijn rug in elkaar liet glijden en rechtop ging staan. 'Kijk, de activiteiten zorgen ook voor vermaak buiten de uren,' glimlachte ze vaagjes, had haar ogen langzaam doorgegleden naar de gevleugelde katachtige met het witharige meisje ernaast. 'Wanneer waren de tijden die we hadden om zo zorgeloos te vliegen,' de glimlach op haar lippen verzachtte de harde woorden, de tedere blik in haar ogen was weer onder het toezien van Josephs scherpe blik erin gekomen zodra ze de zilveren poelen werkelijk op het kind gericht had. 'De last die u draagt kan zwaar zijn, maar iedereen heeft u nodig,' weerklonk de mannelijke stem zacht, en de haast strenge ondertoon deed Neara's ogen terug schieten naar de man waarbij haar glimlach geamuseerd verbreedde. 'Dat blijkt maar weer uit die kleuters,' doelend op de problemen die de heersers van het oostelijke district blijkbaar niet zelf konden oplossen. Ook bij Josephs even emotieloze gelaat krulde zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Deze man was de enige in Neara's oogbeeld die niet als menselijke man doorging, de man die haar beter kende dan wie dan ook en wie in haar ogen een afstammeling was van het ras van Azule. De wonderlijke vogels uit het Rijk der Winden dat nog vele geheimen niet had onthuld, deze man als vermomming om haar nog enige rust te geven. Rustig gleden Neara's ogen weer terug naar het meisje en het dier, om daar zonder zichtbare nieuwsgierigheid in de serene kalmte die ze uitstraalde te blijven hangen. 'Ik vraag me af hoe de leerlingen de school vinden. Na alle stijve feitjes heeft niemand me ooit meningen verteld,' sprak ze hardop uit, haar stem nog zacht en sereen waarbij haar ogen zonder hapering op het kind gericht bleven. Een zachte fluistering gleed door de lucht, deed een kleine bries aanvullen die speels rond het meisje cirkelde. Kom eens hier, lief kind. Als je wilt weerklonk Neara's zachte stem in de fluisteringen zonder dat ze haar lippen van elkaar had gebracht in het meisje haar oren.

Romance was gaan zitten zolang Sky aan het drinken was. Ze keek rustig naar de Svaldivari en naar de mooie aftekening die ze had en dacht onwillekeurig aan Fire. Waarschijnlijk zat ze hoog verscholen tussen de wolken en probeerde ze niet te worden opgemerkt door Sky die veel sneller zoiets aanvoelde dan zij deed. Toen glimlachte ze. Sky wilde toch spelen? Nou, dan zou ze eens beginnen. Ze was van de winter al begonnen met dit truukje te leren, maar met sneeuw was het veel gemakkelijker dan met water. Ze ging naar voren zodat ze op haar knieën zat en stak haar handen uit om met een kleine luchtvlaag een klein schepje water op te pakken. Je moest klein beginnen. Daarna draaide ze haar handen om de lucht eronder vast te houden en naar boven te brengen. Ze glimlachte licht toen ze in haar ooghoeken zag dat Sky haar achterdochtig aankeek. ‘Waag het niet Sky.’, fluisterde ze zacht. Ze kon van hieruit niet de staart van de Svaldivari zien, maar ze verwachtte het al wel. Toen het dier op haar afkwam, liet ze het water gaan en voelde ze hoe ze door Sky een stuk naar achteren werd geduwd. Ze stond snel op en maakte zich klaar om naar Sky toe te rennen om haar te gaan pesten als ze niet de stem had gehoord die haar vervulde. De stem die werd gebracht door de wind alsof die één was met de persoon. Haar gezicht draaide zich om om de persoon te zoeken waar de stem vanaf kwam. Ze zag aan de andere kant van het meer iemand zitten en besloot dat dat diegene zou moeten zijn wie haar had gevraagd te komen. ‘Kom je Sky?’, vroeg ze aan het dier en liep alvast weg, maar toen ze merkte dat Sky niet meeliep stopte ze. Ze grijnsde licht toen ze zag dat Sky haar hoofd waardig in de lucht had gestoken. ‘Het spijt me. Zou ik u mogen vragen mij te vergezellen?’, zei ze waarbij ze een diepe buiging maakte. Blijkbaar werkte het, want Sky blies haar in haar gezicht waarna ze samen in de richting van de vrouw liepen. Ondertussen voelde ze iets. Een verandering. Alsof haar eigen zelf zich toetrok naar de vrouw die daar zat. Denk aan je manieren wanneer je bij haar bent. Romance knikte licht op de woorden van Fire die door haar gedachten schoten. Fire was nooit ver weg en zou haar altijd begeleiden waar ze ook was. De belofte die ze elkaar hadden gedaan. Ze deelden alles en zouden elkaar beschermen al zou dat de dood van een van hen betekenen. Uiteindelijk waren ze bij de vrouw aangekomen en haar blik gleed heel even snel over de man naast haar neer. Door de houding van de man leek het haar al snel dat de vrouw die in de stoel zat, hoger in rang stond dan hijzelf. Ze maakte een lichte reverence voor de vrouw.

De in pak gehulde man achter haar had zijn haast emotieloze kalme ogen nu ook op het meisje aan de andere kant van het meer gericht. Neara's eigen, zilveren irissen bleven op haar gericht nadat haar fluisterende stem door de sluimerende wind had weerklonken. Het spelende meisje had voor een moment haar aandacht niet op de Svaldivari gericht, zag haar zoekende gelaat totdat de ogen het pad met die van haar kruiste en daar bleven hangen. Even bleven hun ogen naar elkaar kijken, totdat het meisje in beweging kwam en hopelijk reageerde op het verzoek van Neara. Na enige secondes volgde het dier het meisje terwijl deze langs de waterkant om het meer heen liep naar de stoel en het tafeltje van Neara. In de houder aan de comfortabele stoel was de draagbare parasol vastgeklemd, gaf een enkele en kleine schaduw over haar egale en slanke gezicht. In de serene, haast bewegingsloze houding bleef ze het meisje met de lichte glimlach aankijken terwijl ze dichterbij kwam. Joseph leek een bewegingsloos standbeeld, zijn houding statig maar ergens onderdanig. Een sereen plaatje van totale rust, Neara met de natuurlijke sierlijkheid en het standbeeld achter haar dat enige geheimzinnigheid uitstraalde. Zodra het meisje door haar knieën zakte lichte ze haar eigen hoofd op van haar hand om deze kalmpjes over de armleuning van de stoel te laten hangen. 'Dank je, voor het verhoren van mijn vraag,' klonk haar zuiveren stem zachtjes maar duidelijk hoorbaar, de glimlach die haar lippen nog steeds sierde stond al even kalm als de rest van haar gelaat. 'Ik ben Neara, en dit is Joseph,' sprak ze waarbij ze bij het voorstellen van de man achter haar haar ene hand wat oplichtte ter verwijzing, waarbij Joseph met zijn handen op zijn rug zijn hoofd boog. 'Aangenaam,' klonk zijn diepe stem al even kalm, alsof hij geheel aangepast was op Neara's gehele uiterlijk om niet op te vallen. 'Ik hoopte dat ik even wat van je tijd mocht lenen, om je een paar vragen te stellen,' Neara had haar ogen weer op het meisje gericht, waarbij de hand die eerst Joseph had aangewezen nu een simpele ronding maakte waarbij schuin tegenover Neara en aan het kleine tafeltje een haast mistige gloed leek te ontstaan. Het weerkaatsende licht deed de transparante vormen van een tweede stoel weergeven, stevig genoeg om op te zitten door de verschillen in luchtdruk en de kolkende wind massa van binnen die vaag zichtbaar was. Met een glimlach en haar hand die weer soepeltjes aanduidde dat ze plaats mocht nemen leunde haar ellebogen op de armleuningen van haar eigen stoel waarna ze haar handen op haar schoot in elkaar liet glijden.

Kalmpjes keek Romance toe hoe de vrouw bewoog. Zelfs al zat ze daar, leek ze het totaalplaatje van elegantie en perfectie. Iedere handeling leek bedachtzaam, maar tegelijkertijd zo natuurlijk dat romance wist dat ze hier niet met zomaar iemand te maken had. Deze vrouw had iets aparts of was apart, maar in alle goede manieren. ‘Graag gedaan.’, antwoordde ze terug. Haar stem iets zachter dan normaal. Had al wel door dat het niet noodzakelijk was om hard te praten aangezien de vrouw haar zou kunnen verstaan. Het liefst sprak ze altijd zacht, vond het niet nodig om hard te praten en gelukkig kon ze daarvoor altijd bij een van de dieren of Ace terecht. Daar kon ze altijd zijn wie ze echt was of wilde zijn zonder dat het haar kwalijk werd genomen. Romance knikte de man toe toen de vrouw die Neara heette, hem voorstelde waardoor haar vermoeden nog een keer werd bevestigd. De man stond lager in rang dan de vrouw. ‘Het is een eer uw beiden te ontmoeten. Mijn naam is Romance. Romance of Collocan.’, sprak ze terug. De woorden rolden gewoon uit haar mond. De lessen van haar grootmoeder bleven altijd bij haar wat ze ook zou willen proberen en dit was een van haar manieren om iemand te begroeten. Daarna keek Romance weer naar Neara, had de blik gevoeld die nooit van haar af was gegaan. ‘Maar natuurlijk.’ Romance voelde even een verandering in de lucht en keek achterom waar de contouren van een stoel leken te staan. Het was duidelijk dat deze vrouw wist wat ze deed en Romance liep gerustgesteld naar achteren om plaats te nemen op de stoel. Automatisch sloeg ze haar ene been over de andere, maar hield haar handen op de leuningen om toch een beetje haarzelf te blijven en niet alles in blinde gehoorzaamheid van haar grootmoeder zou doen. Even keek ze naar Sky die was gaan liggen en met haar intelligente blik naar de mensen om haar heen keek en romance wenste even dat het niet Sky was die daar lag, maar Fire. Fire die wist hoe ze zich precies moest gedragen, wanneer het beter was om niet te spreken en die dingen beter kon verduidelijken. Nu had ze die steun niet. Niet direct althans, want de eenhoorn bevond zich nog steeds in de lucht, ver genoeg om niet door haar of Sky te worden opgemerkt. Even was haar blik vol verdriet voordat ze dat wegknipperde en zich naar Neara draaide. ‘Wat wilde u vragen?’, vroeg Romance terwijl haar paarskleurige ogen op de zilveren van Neara waren gericht.

Sorry dat het allemaal zo lang duurt, drukheid kan soms vervelend zijn

De vriendelijke glimlach deed Neara's mondhoeken sereen omkrullen toen het meisje zichzelf voorstelde. Even later had ze Romance voorzien van een zitplaats, zodat het meisje niet hoefde te blijven staan. De Svaldivari was gaan liggen naast het meisje, de houding van het dier kalm en rustig. Toen Romance de vraag stelde kwam Joseph geluidloos in beweging. Getraind door zijn meesteres ruimde hij de spullen op het tafeltje op terwijl Neara haar ogen in die van Romance richtte. 'Zoals je waarschijnlijk weet is het de taak van ons Legendarische Magicans het beschermen van de balans, met daarbij als symbool deze school,' begon ze de inleiding van haar verhaal. 'Maar, het is naar mijn mening nogal gevoelloos. Elk feitje over de school kun je achter komen in de geschreven documenten, maar de meningen van de leerlingen worden naar mijn idee nooit naar het licht gebracht,' haar ogen waren niet uit die van Romance gegleden terwijl ze sprak, haar houding haast bewegingsloos. Joseph was in geen velden en wegen te bekennen, evenals de papieren die daarnet nog op het tafeltje hadden gelegen. Haar mondhoeken krulde weer wat terug omhoog, waarschijnlijk zou het meisje de vragen al zien aankomen na zo'n inleiding. 'Dus ik wilde je eigenlijk gewoon naar jou mening vragen. Wat je van de lessen vind, tot hoe de leraren zich gedragen en hoe de school is ingedeeld. Onze taak is dan wel jullie veiligheid te garanderen, maar enige extra's zijn altijd welkom, niet?' even trokken haar mondhoeken verder op in de vragende glimlach om ze daarna weer naar de serene glimlach terug te laten zakken. De kans om antwoord te geven op dit soort vragen had zij nooit gehad, en haar zwakte voor kinderen gaf haar genoeg kracht om dit te vragen. 'Daarnaast wil ik misschien ook graag je achterliggende reden weten waarom je naar deze school bent gekomen,' maakte ze haar vragenronde af, had haar hand soepel omhoog gehaald om haar kin hierop te laten rusten.

De aandacht van Romance was gericht op Neara, maar in haar ooghoeken zag ze duidelijk hoe de man genaamd Joseph begon te bewegen en de spullen van het tafeltje opruimde. Hij deed het zo zacht dat ze niets hoorde en alleen door haar ogen had gemerkt dat hij zich had bewogen. Echter was het dat ze al haar aandacht vestigde op Neara toen ze begon te praten. Met de eerste simpele zin merkte ze dat haar ogen groter waren geworden. Ze had het dus goed gehad dat deze vrouw anders was dan anderen en dat ze zoveel meer kon dan ze zou kunnen verwachten, maar het was geen moment in haar opgekomen dat Neara een Legendarische Magician was. Dat was ook de reden dat ze zo ontzettend goed en elegant was. Ze was van een andere tijd en had vele jaren gehad om de luchtmagie tot in de perfectie te leren. Ze moest zich even herstellen en kreeg een klein stukje maar half mee voordat ze weer alles opving en ook in haar hersenen kon verwerken. Romance glimlachte zacht. De vraag was misschien iets te duidelijk te begrijpen door haar laatste woorden en ze kon met moeite haar gedachten erbij houden, want die schoten meteen naar allerlei herinneringen die ze had sinds ze hier was gekomen. Zodra Romance zeker wist dat Neara klaar was met haar verhaal en haar aankeek met een blik die leek alsof ze wachtte op haar antwoord die Romance wel wilde geven. ‘Ik zal maar starten met de reden dat ik hier ben gekomen. Sinds deze school is opgezet jaren geleden, is het een traditie dat onze familie lessen volgt aan deze school. Zo heeft mijn vader ook hier lessen gevolgd, maar door omstandigheden kwam ik bij mijn oma terecht.’ Romances blik was strakker en iets bitter toen ze het over de omstandigheden had, maar het had geen zin om daar nu over uit te weiden. ‘Zij vond het echter niet verstandig om me al naar de school toe te sturen toen ik oud genoeg was en daarom heeft ze gewacht en me zelf lessen gegeven. Maar ze stierf en toen ben ik samen met mijn vriendin gaan reizen. We hadden geen geld nodig om te kunnen overleven, want de natuur kon je voldoende geven, maar op een gegeven moment wilde ik toch doen wat mijn familie altijd heeft gedaan en heb toen verschillende baantjes gehad op verschillende planeten om zo geld te verdienen om hier naartoe te komen. Ik kan pas bij het geld van mijn ouders en oma wanneer ik 18 ben geworden. Ik heb het geluk dat ik maar één soort les wilde volgen waardoor de kosten veel lager werden en sinds ik ook muziekles volg, weet Fire op de een of andere manier aan het geld te komen dat nodig is om het geld te betalen. Ik volg verder alleen de lessen van Master Akito, al is het wel jammer dat er de laatste tijd zoveel lessen uitvallen omdat hij weg is. Hij geeft erg gevarieerd les en wilde ook een uitstapje doen naar Puffoon om daar deel te kunnen nemen aan de vliegraces of gezellig het alleen te bekijken. Zijn lessen zijn over het algemeen erg goed en er is, volgens mij tenminste, ook een grote verbetering dat we een nieuwe stagiair is. Zo hoeven we gelukkig nog niet veel te missen en kunnen we met vragen tenminste bij iemand terecht.’ Romance glimlachte licht onder het praten en het voelde op een of andere manier wel goed om het zo te vertellen. ‘Ik ken helaas ook niet veel van de docenten, maar over het algemeen gedragen ze zich goed. Soms is het zo dat je een keer met elkaar in botsing komt, maar ik ben ongehavend uit de strijd gekomen dus dat is dan wel weer fijn.’ Ondanks haar glimlach en luchtige woorden waren haar ogen een klein beetje aan het vlammen, nog steeds woedend om wat er toen was gebeurd en wat Savador Jaydon en daarna haar aan had willen doen. Misschien was het toen ook wel slimmer geweest om Jaydon niet te helpen, maar dat was haar instinct. Ze kwam vroeger ook altijd met de gewonde dieren uit het bos thuis en was van zichzelf erg zorgzaam al verborg ze die kant meestal. Het had haar al veel problemen en erge situaties gegeven en dat wilde ze eigenlijk niet meer. ‘Ik zou de school zeker aanraden bij anderen, vooral sinds de extra activiteiten erbij zijn gekomen. Het is normaal haast niet mogelijk om met een Svaldivari in aanraking te komen of niet Sky?’, zei ze lachend tegen Sky die even iets van een zucht liet horen. Romance liet haar hand zakken om die even over de kop van Sky te leggen en haar te aaien. ‘Bovendien sluit Fire me liever op in meters ijs dan dat ze me naar een van jullie soort toebrengt.’ Romance glimlachte terwijl haar blik op Sky bleef liggen en haar kroelde onder haar oren waardoor het dier bijna begon te spinnen. Zo lekker vond ze dat.

-Ik hoop dat ik iets heb gezegd waarop je kunt reageren.. O.O