forget the things

Er was bijna niemand in de omgeving. De enige twee die er waren was Aviana en een eerste jaar. Zelf had ze een geïrriteerde uitdrukking terwijl de jongen stoer probeerde te kijken, maar in zijn ogen zag je de duidelijke angst. Niet dat het aviana veel kon schelen. hij had er zelf voor gezocht. Had haar geïrriteerd, op haar zenuwen gewerkt. In he begin had ze dat gewoon vierkant genegeerd. maar hij wist maar niet van ophouden. dus uiteindelijk besloot ze er maar eens een punt achter te zitten. Hem duidelijk maken dat hij over de schreef is gegaan. Hij had het moeten zien aankomen. Haar spieren waren gespannen geworden. en haar blik was hard. De hele tijd had ze even goed moeten diep inademen om niet te gaan uitvliegen. Hij had het gezien. had gezien dat hij haar had weten te raken; en kijk wat er nu van is gekomen. Hier stonden ze beide tegen over elkaar. De jongen meer en meer zijn angst laten zien terwijl Aviana alleen maar grijnsde.

Als je alleen maar naar de uitdrukking keek zou je het niet begrijpen. Vanaf dat je zag wat er rond hen was dan wel. De jongen zat vast in een door rotsen dat uit de grond waren gekomen. het enige wat nog zichtbaar was, was zijn gezicht. Al de rest zat vast en verborgen in de rotsen. Op haar gemakjes stapte ze op hem af. "Ik hoop dat je nu je lesje wel hebt geleerd. Misschien dat ik je hier een uurtje nog vast hou, zodat ik zeker weet dat je de hint hebt begrepen en me niet nog eens ga zitten irriteren." angstig schudde de jonge zijn hoofd. "Mooi zo..." Midden in haar zin stopte ze en draaide ze zich om. Ze hoorde iemand komen en ze fronste lichtjes. Werd haar plezier verstoord? Licht geïrriteerd wachtte ze op de persoon.

(RYAN)

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Het wwas vandaag voor hem een rustige dag geweest, bijna niemand die hem lastigviel en dat stelde hem enigszins gerust. Hij had nu zijn neef al een paar keer gezien, maar hij had nog altijd niet de moed gehad om tegen hem te beginnen spreken, wat hem natuurlijk uitermate irriteerde, want hoe kon hij anders te weten komen waar zijn vader zat, de vader die er nooit voor hem was geweest en die hij het liefste wilde laten lijden voor wat hij zijn moeder had aangedaan? Zijn goudbruine ogen keken naar het gesteente dat hij wegschopte terwijl hij wandelde met zijn handen in zijn broekzakken. Zijn blik viel op een kleine jongen die tegen hem opbotste, klein voor hem dan toch. De jongen keek hem vuil aan en schelde hem de huid vol. “Pardon...?” begon Ryan met een geïrriteerde ondertoon in zijn stem en hij kreeg een slag in zijn maag van de jongen, wat hem helemaal razend maakte. Ryan pakte het kleine joch op aan zijn kleding en sloeg hem in het gezicht, om hem dan te laten vallen. “Klotejoch..” mompelde hij terwijl hij de kleine nog eens nastampte als duidelijk teken dat hij niet lastiggevallen wilde worden om dan verder te wandelen. Zijn gedachten gingen weer naar hoe hij het ging aanpakken met zijn neef, want hij wilde op de een of andere manier toch contact zoeken, maar aan de andere kant kon het onthullen van zijn achternaam voor een hoop problemen zorgen. Drake kende zijn oom vast goed genoeg om meteen een oordeel te vellen over Ryan zelf, want zo waren zwakke mensen: vooroordelen over hoe de persoon was vanwege zijn ouders. Een zucht verliet Ryan’s mond en hij slofte verder, nog steeds diep in gedachten verzonken

Met een frons wandelde hij verder, kuierde hij door de oude ruïnes om zich naar een plek te begeven waar hij kon oefenen. Met zijn handen maakte hij bewegingen om de stenen rond hem langzaamaan in beweging te zetten en met een korte stoot enorm hard naar voren te duwen, zijn goudbruine ogen keken naar het roodharige meisje voor een korte poos voor hij weer verderging met zijn training, nog steeds stond zijn gezichtsuitdrukking op onweren, wat niet veel goeds voorspelde.

♥ Isa

Aviana had echt gehoopt dat ze niet gestoord zou worden. Dat ze gewoon het kind kon angst aanjagen. Want daar hield Aviana nu toch wel lichtjes van. Op zich zou je dat nooit verwachten. Ze zag er ook niet zo uit. Haar broer zei niet zonder reden 'Your a nightmare, dressed like a daydream' Aviana had moeite om de gedachten aan haar broer uit haar hoofd te krijgen. Ze moest zich maar weer eens focussen om het kind dat haar zwaar had geïrriteerd. De kleintjes van tegenwoordig waren dan ook zo arrogant. Het zou hun nog eens zwaar in de problemen brengen. Dat wist Avi nu al. Het irriteerde Avi dan toch ook even dat ze iemand hoorde, of beter gezegt voelde aankomen. De voetstappen die de trillingen maakten op de grond maakte het Aviana duidelijk dat er iemand op komst was. Daardoor keek ze even niet meer naar de eerste jaar en draaide ze zich om. Het kind had waarschijnlijk daardoor zijn kans gezien en bij haar vandoor gegaan.

toevallig wel richting een andere persoon. In stilte keek ze toe hoe de eerste jaar uit woede en vernedering van bij aviana zijn woede uitte op de andere magiër. Best wel stom want hi was zeker drie koppen groter dan de jonge dame dus zeker vier koppen groter dan het jongetje. Ze schoot dan ook bijna in de lach toen het een vuistlag gaf in de maag van de grote gast. In stilte keek ze dan ook toe hoe de nieuwe het kleintje ophief om dan een volle vuistslag in zijn gezicht te geven, en dan er nog eens tegen te schoppen wanneer het kind op de grond lag. De hele tijd hield Aviana beide in de gaten. Vanaf dat het kind er kreunend vandoor is gegaan draaide Aviana zich naar de andere gast om. " Vond je dat niet een beetje overdreven?" Vroeg ze licht geamuseerd. niet dat het haar wat kon schelen. Het kind had het eigenlijk best wel zelf uitgelokt.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan kreeg zijn hele mond vol van een klein kind dat het absoluut niet kon schelen dat hij zo veel kleiner was als Ryan, die met een frons naar het kleine mannetje keek. Nog steeds werd hij de huid vol gescholden alsof het absoluut niets voorstelde. Alsof het er niet toe deed dat de persoon voor hem vier koppen groter was en er veel sterker uitzag dan hemzelf. “Pardon...?” zei Ryan met een geïrriteerde ondertoon tegen de kleine jongen die als antwoord een vuistslag tegen zijn maag gaf, wat hem eigenlijk niets dood, maar toch werd hij er razend om, zwakken hoorden hem zelfs niet eens aan te raken. Zijn goudbruine ogen keken hem vol walging aan, gewoon doordat hij hem had aangeraakt. Ryan pakte het kleine joch op aan zijn kleding en sloeg hem in het gezicht, om hem dan te laten vallen. “Klotejoch..” mompelde hij terwijl hij de kleine nog eens nastampte als duidelijk teken dat hij niet lastiggevallen wilde worden. Zijn gedachten gingen bij het wandelen weer naar hoe hij het ging aanpakken bij Drake, maar zodra hij zijn naam zou bekend maken en wiens zoon hij was, zou het voor dat zwakke joch vast genoeg zijn om vooroordelen te vormen voor zichzelf. Dit ging nog lastiger worden dan hij had gehoopt, want hij was jammer genoeg de zoon van Raymond Burned. Een zucht verliet Ryan’s mond en hij slofte verder, nog steeds diep in gedachten verzonken.

Met nog steeds diezelfde geïrriteerde blik en frons op zijn gezicht kuierde hij verder door de oude ruïnes, een plek zoekend om te trainen. Zo kon hij zijn gedachten verzetten en zo leerde hij zijn concentratie hoog te houden. Terwijl hij bezig was met stenen te verschuiven en te verbrokkelen met zijn magie, werd hij verstoord door een stem. Hij had eventjes naar de meid gekeken en nu wilde ze meteen al aandacht, geweldig. Ryan kwam uit zijn horsestance en keek het meisje met een geïrriteerde blik aan, was hij te hard geweest in haar ogen? Hij keek haar walgend aan terwijl hij zijn hoofd had gebogen om te laten zien dat hij zich beter voelde dan haar. “Voor mijn part valt het miserabele kind in een kuil vol met pieken en heb ik hem er zelf ingeduwd,” zei hij met een duidelijk geïrriteerde stem “Wat kan het mij nou schelen of ik te hard ben geweest of niet? Hij voelde zich beter en ik zette hem gewoon op zijn plek,” zei hij, duidelijk laten merkend dat hij haar aanwezigheid niet op prijs stelde, zeker niet omdat ze al te dicht bij hem was gekomen voor zijn normen.

♥ Isa

Aviana keek nog even kort naar het kind dat er vandoor was gegaan. Het heeft misschien wel een trauma opgelopen. Misschien dat hij nu wel zijn les geleerd zou hebben. al vindt ze jammer dat het waarschijnlijk van de reus hier voor haar dan van haar. Wat ze best wel jammer vond. Misschien als ze hem nog eens tegen komt dat ze hem het duidelijk kan maken. Ach ze zal wel zien. Even zonk ze weer in haar eigen gedachten. Of beter gezegd herinneringen. Vlug schudde ze even haar hoofd om er uit te geraken. Zo kon ze zich weer focussen om de lange voor haar. Die was echt groot. Het begon haar nek zelf lichtjes pijn te doen door de hele tijd omhoog te moeten kijken. Dat ze maar geen krampen er van kreeg. Ze keek hem recht aan. haar ogen bewogen af en toe een beetje. Liet het over heel zijn uiterlijk gaan, en nam alles goed in haar op.

“Voor mijn part valt het miserabele kind in een kuil vol met pieken en heb ik hem er zelf ingeduwd,” zei hij met een duidelijk geïrriteerde stem “Wat kan het mij nou schelen of ik te hard ben geweest of niet? Hij voelde zich beter en ik zette hem gewoon op zijn plek,” Koeltjes keek ze hem aan. Wat kon haar het schelen dat ze hier ongewild was of niet. Aviana was hier trouwens veel eerder dan hij. Hij was dus eigenlijk degene die alles had verstoord. Hij was degene die het eerst jaartje had doen laten vluchten. Kort haalde haar schouders. " Je zegt dat je hem op zijn plek zette omdat hij dacht beter te zijn. Maar als ik je zo goed bekijk ben je het nu zelf aan het doen, dear." Sprak ze op een zoete toon." Ben je trouwens met het verkeerde been uit bed gestapt ofzo? Of heb je je tijd van de maand?' Ze gaat haar echt niet laten doen. Ook al is hij zovele koppen groter als haar.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Misschien was hij hier wel niet zo lang als zij, maar hij wilde dat ze wegging en hem meed net zoals de rest en zij dus wegging want hij ging zijn plek om te trainen echt niet afgeven op dit moment. Hij wilde hier zijn voor te trainen, wat dus iets nuttigs doen was, wat zij hier deed kon hem niet schelen, hij was hier nu, ze moest maar oprotten. Hij was voor haar speciaal uit zijn horsestance gekomen en hij had zich compleet op zijn volle lengte gezet, hij torende compleet boven haar uit en dat kon misschien in zijn voordeel werken sinds mensen vaak geïmponeerd raakten door zijn lengte. Jep, dit ging hij gebruiken als zijn grootste troef hier. Hij had daarnet nog wat geoefend en zijn aardmagie ging nog even vlot als altijd, dus mocht het helemaal uit de hand lopen, had hij nog altijd dat om naar te grijpen, want dit kind leek hem een uitdaging, een uitdaging om haar bang te maken.

“Voor mijn part valt het miserabele kind in een kuil vol met pieken en heb ik hem er zelf ingeduwd,” zei hij met een duidelijk geïrriteerde stem “Wat kan het mij nou schelen of ik te hard ben geweest of niet? Hij voelde zich beter en ik zette hem gewoon op zijn plek,” zei hij, duidelijk laten merkend dat hij haar aanwezigheid niet op prijs stelde, zeker niet omdat ze al te dicht bij hem was gekomen voor zijn normen. Ze reageerde, vreselijk irritant dat ze de woorden vond om tegen hém te spreken. Hij voelde zich daadwerkelijk veel beter dan het kind hier en dat liet hij van zich afstralen. " Je zegt dat je hem op zijn plek zette omdat hij dacht beter te zijn. Maar als ik je zo goed bekijk ben je het nu zelf aan het doen, dear." Sprak ze op een zoete toon die hem deed kokhalzen, de toon waarop ze sprak was werkelijk gewoon misselijkmakend." Ben je trouwens met het verkeerde been uit bed gestapt ofzo? Of heb je je tijd van de maand?'
Ryan gromde terwijl hij zijn tanden op elkaar drukte, je kon aan hem zien dat hij dit niet pikte. “Wil je problemen kleine meid? Dan zou ik zo blijven spreken tegen me,” zei hij op een razende toon, hij was een bom die elke moment kon barsten, hij liet niet over zich heenlopen, zeker niet door zo'n kleine meid.

♥ Isa

Als hij dacht dat ze weg zou gaan had hij pech. haar eerste doel was eigenlijk geweest om te trainen. Ze wou haar magie sterker maken. haarzelf sterker maken. Maar die jochie had het al haar rust verstoord door het arrogante gedrag. Het kind had waarschijnlijk een weddenschap aangegaan met zijn vrienden want ze had nog in de verte een groepje kinderen horen wegrennen. Hielden die zich alleen maar met zoiets zinloos bezig? Nu dat het joch weg was, was ze van plan om weer te gaan trainen. Het enige probleem was, was deze bonenstaak. Ze hield er niet van als nog iemand in de buurt is. het zou automatisch een deel van haar concentratie naar de persoon in haar buurt gaat. De afleiding had ze dus helemaal niet nodig. Zeker niet van deze zuurpruim. Al moest ze toegeven dat hij er wel zeer goed uitzag. Niet dat het veel uitmaakte. Hij dacht nog steeds dat hij beter was. een trekje dat ze niet graag had.

Geïrriteerd trok ze een wenkbrauw op toen hij zijn volle lengte tegen haar gebruikt. Wie dat hij wel dat hij was? De koning? “Wil je problemen kleine meid? Dan zou ik zo blijven spreken tegen me,” Droogjes kijkt ze hem aan. Meende hij dat nou serieus? " Kleine meid? ik ben hier de gewone lengte. Jij bent degene die hier zo mega groot moet zijn" ze snuift kort. Ze stompte even met haar voet tegen de grond. meteen daarna vloog er een steen tegen Ryan zijn achterhoofd van een onbekende kant. Aviana zelf had nog steeds dezelfde uitdrukking op haar gezicht waardoor het moeilijk was om te zien of zij het had gedaan of niet. "en jij bent de enige die hier de problemen zoekt, niet ik" sprak ze onschuldig. Wat eigenlijk wel de volledige waarheid was. Deze gast was degene die meteen fel in de aanval was gegaan. Niet zij.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan wilde hier trainen, maar dat kreng wilde maar niet weggaan, wat hem tot het uiterste irriteerde. Al was hij hier misschien niet eerder, hij wilde hier verdomme trainen maar dat mocht blijkbaar niet, want kennelijk was hij niet gewenst hier, niet dat dat hem wat kon schelen. Hij wilde gewoon dat ze oprotte, al was dat blijkbaar nu uitgesloten. Ze ging niet weg en hij ook niet. Dus dit ging gewoon survival van de fittest worden en Ryan begon verbaal haar te kleineren, dit leek voor hem voorlopig de beste manier om haar weg te krijgen, innerlijk was hij haar nu al aan het vermoorden met een stenen spiets in zijn handen. Een kleine grijns verscheen op zijn lippen bij de gedachte daaraan en hij begon met zijn woordentirade: “Wil je problemen kleine meid? Dan zou ik zo blijven spreken tegen me.” Dit ging helemaal lekker, hij voelde zich al helemaal in zijn element nu.

" Kleine meid? ik ben hier de gewone lengte. Jij bent degene die hier zo mega groot moet zijn" hij kon zo al zien aan haar reactie dat hij haar pissed had gekregen. Hij lachte schamper en keek haar aan, met gekruiste armen en zag hoe ze met haar voet stampte en vlak daarna een steen tegen zijn achterhoofd vloog. Hij viel door de impact op de grond en bloed vond zijn weg van zijn voorhoofd naar beneden. Dit was de druppel. "en jij bent de enige die hier de problemen zoekt, niet ik"
Zij was sowieso diegene geweest die de steen in beweging had gezet, de stamp met haar voet en het feit dat hier niemand verder was, zei genoeg voor hem.
Ryan stond langzaamaan op, ging door zijn lichtbruin gekleurde haren en wreef even over zijn sidecut, om dan naar zijn voorhoofd te gaan. Zijn vingers hingen meteen al vol met het plakkerige spul dat je bloed kon noemen. Zijn goudbruine ogen keken vernietigend naar de meid om dan meteen in actie te schieten. Hij begon bewegingen te maken met zijn handen en armen en er kwamen pieken vanuit de stukken steen rond hem die rond hem bewogen. “Veel plezier klein kreng,” zei hij met een razende blik terwijl hij zijn handen naar voor duwde om zo de pieken richting haar te laten gaan, eens zien of ze deze kon ontwijken en nog zoveel praat had na zijn actie van nu.

♥ Isa

Hoe langer ze hier stond met hem te praten hoe meer hij op haar zenuwen begon te werken. Waarom aanvaarde hij nou gewoon niet dat zij hier eerder was. Dat hij een ander plaatje gaat zoeken. Zo erg is dat nou ook weer niet. Al kan zij dat ook doen, toch deed ze het niet. Zij was hier eerder, dus moet hij maar oprotten. Het kon haar niks schelen of hij het niet wou. Ze vond het best jammer dat hij zo'n arrogant karakter had, want hij was echt wel nog een sexy plaatje. Voor een tweede keer liet ze haar ogen over zijn lichaam glijden. Een plaatje was hij zeker. Hot... voor een seconde liet ze haar gedachten van deze gast voor haar verder dwalen dan goed voor haar was. Kort schudde ze even haar hoofd. God daar hoort ze niet eens aan te denken. Ze was nog steeds geïrriteerd door hem. En dat moet zo ook blijven.

Misschien was het inderdaad niet haar beste idee om een steen van achter zijn rug tegen zijn hoofd te smijten. Maar hij zit zwaar op haar zenuwen te werken. Dus ze moest zich laten afkoelen. En de enige manier was toch even met haar magie bezig te zijn. Met amusement in haar ogen keek ze aan hoe hij weer recht kwam. Al verscheen er een lichte frons van bezorgdheid op haar voorhoofd toen ze zag dat hij wel degelijk aan het bloeden was. Is het dan harder aangekomen dan ze had verwacht? brommend keek ze toe hoe hij pieken vanuit te grond haalde. hij was dus ook aarde. Wel dat maakte het dus makkelijker voor haar “Veel plezier klein kreng,” Kort balde Aviana haar handen. Noemde hij haar nou serieus een kreng? " Zal ik doen" sprak ze spottend. Met haar rechter hand maakte ze een zwaaibeweging voor haar van het moment dat zijn pieken op haar af kwamen. meteen veranderde zijn pieken in zandkorrels en vielen allemaal als sneeuw op de grond. " Het was niet de bedoeling om hem te laten bloeden " Mompelde ze zachtjes tegen haar zelf. Achter dat deed ze niks meer. Geen aanval of verdeding. Ze keek hem alleen maar bedenkelijk aan.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan was kwaad, geïrriteerd door deze jongedame voor zich, die niet in zijn buurt moest komen, het liefst wilde hij geen mensen in een 100 meter van zich. Hij vond het vreselijk om contact te maken, hield zich liever op een afstand en was gewoon liever compleet alleen met zijn gedachten. Ze was beter gewoon weggegaan, want deze plek vond hij ideaal om te trainen en als hij iets ideaal vond, bleef hij bij zijn besluit om er te gaan trainen. Zo graag stond hij zijn plekjes niet af en deze keer was hij het zeker niet van plan want misschien ging ze deze plaats wel compleet ruïneren. Dan was er helemaal niets meer met deze plek aan te vangen en dit wilde hij helemaal niet riskeren.

Toen ze een steen tegen zijn hoofd liet komen door middel van haar voet op de grond te stampen, was het menens. Ryan viel op de grond, met gezicht tegen het harde gesteente en hij voelde de bonzende pijn al meteen opkomen. Toen hij rechtstond wist hij al verdomd goed dat hij een wonde had op zijn voorhoofd, maar om het nog dramatischer te maken ging door zijn lichtbruin gekleurde haren en wreef even over zijn sidecut, om dan naar zijn voorhoofd te gaan. Zijn vingers hingen meteen al vol met het plakkerige spul dat je bloed kon noemen. Zijn goudbruine ogen gingen naar de roodharige meid en hij keek haar vernietigend aan, om dan meteen tot in een aanvalspositie over te gaan. Hij begon bewegingen te maken met zijn handen en armen en er kwamen pieken vanuit de stukken steen rond hem die rond hem bewogen. “Veel plezier klein kreng,” zei hij met een razende blik terwijl hij zijn handen naar voor duwde om zo de pieken richting haar te laten gaan, die haast meteen tot zand werden gemaakt nadat ze een opmerking had gemaakt waar hij zelfs niet eens naar had geluisterd. Hij gromde wat terwijl hij op de grond zakte, die steen was harder aangekomen dan hij had verwacht, zijn handen die er al erg gehavend uitzagen gingen naar zijn voorhoofd, lichtjes kreunde hij terwijl zijn handen al langzaamaan de kleur kregen van het bloed dat uit de wonde kwam. Hij gaf het meisje geen verdere aandacht meer en met zijn linkerhand ging hij naar zijn tas voor een papieren zakdoek om die op de wonde te drukken, in de hoop deze te stelpen zodat het zou ophouden.

♥ Isa

Aviana had totaal niet verwacht dat ze vandaag in een gevecht zou belanden. Niet dat ze dat zo erg vond. Het hield haar namelijk in form. Het enige probleem was dat ze er niet echt veel zin in had. Ze was nog moe van de lange reis van haar planeet. en nog eens van die bijlessen. Het was dan ook te verwachten dat ze in het begin had gehoopt op een rustige dag. Blijkbaar was het niet het moment voor een kalme dag. Daarvoor in de plaats werd dat eerst verpest door een eerste jaartje met een te grote mond en het verstand van een eekhoorn. De jonge dame had er dan ook een plezier van gemaakt om hem angstig te maken. Alleen werd ook dat verpest. Deze keer door de tegenovergestelde lengte van de eerstejaar. De jonge man was namelijk twee koppen groter dan haar -aangezien ze dat stiekem heeft berekend.

Uit frustratie had ze hem bezeert. al had ze blijkbaar niet echt op haar kracht gelet. Iets dat ze beter wel had gedaan. Hij was namelijk met zijn hand erover gegaan en wanneer hij die terug trok zag ze hoeveel het werkelijk bloede. Meteen voelde ze zich al schuldig. normaal zou Aviana zich nooit schuldig voelen, alleen de moment dat het haar bedoeling niet was geweest om hem zeer te doen. De aanval had ze van hem dan ook laten verdwijnen en was zelf niet weer gaan aanvallen. Daarin de plaats werd haar bezorgdheid alleen maar erger toen hij op de grond zakte. Al haar frustratie en irritatie verdween toen ze vooruit schoot. Ze haalde een zakdoek uit haar eigen tas voor hij het kon doen. Ging dan op haar knieën voor hem zitten en drukte voorzichtig het doekje tegen zijn wonde. De bezorgdheid en schuldgevoel duidelijk zichtbaar op haar gezicht "Het spijt me. Dat was totaal niet mijn bedoeling" verontschuldigde ze zich meteen. "doet het veel pijn?"

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had niet verwacht dat de wonde zo veel pijn zou doen, eerst leek het alleen maar zeurderige pijn te zijn, maar zodra hij de stenen pieken had gestuurd richting het kreng had hij de steken van pijn heftig gevoeld. Een licht gegrom stootte hij uit toen hij zag hoe zijn aanval simpelweg nietig werd gemaakt. Dus zij had ook aardemagie en dat was dus niet goed, hij kon vast niet veel tegen haar doen nu, dus het had ook geen zin nog meer stuff naar haar te gooien. Ryan zakte op de grond en zat nu op zijn knieën te kreunen vanwege de pijn die hij voelde, het bonzen in zijn hoofd bleef maar aanhouden. Het deed hem terugkeren naar die tijd dat hij in elkaar geslagen werd door een bende.

“Hé klein mannetje! Je niet verroeren!” zei een mannelijke stem, hij was hoogstens twintig en een paar mannen grepen de kleine Ryan vast en sleurden hem mee naar één van de donkere steegjes van Erd om hem daar op de grond te gooien en en hem in elkaar te slagen en alles wat hij had te roven. Hij lag daar op de grond, bloedde als een rund. Als hij niet was gevonden, was hij nu dood geweest.

Zijn ogen richtte hij op toen het meisje zijn wonden aan het stelpen was, meteen fronste hij, hij zag hoe ze er bezorgd uit zag en hij wendde zijn blik af, hij wilde die emotie niet meer zien dus hij sloot zijn ogen en klemde zijn kaken op elkaar. "Het spijt me. Dat was totaal niet mijn bedoeling" verontschuldigde ze zich meteen. "doet het veel pijn?"
“Wat denk je nou zelf,” sneerde hij haar toe terwijl hij zijn goudbruine ogen weer openden en haar vol woede en pijn aankeek, ze raakte hem niet rechtstreeks aan, maar toch deinsde hij lichtjes achteruit, tonend dat hij het wel zelf kon. “Ik kan prima voor mezelf zorgen, ik ben geen klein kind meer,” mompelde hij terwijl hij haar hand ruw wegduwde en zelf de wonde nog voor een laatste keer afveegde. “Ik heb geen nieuwe moeder nodig,” mompelde hij terwijl hij zich van haar distantieerde en op een steen ging zitten, mokkend.

♥ Isa

Het was helemaal niet haar bedoeling geweest hem werkelijk zeer te doen, hem te laten bloeden. Misschien had ze wat voorzichtiger moeten zijn. of helemaal geen steen tegen zijn hoofd hebben gesmeten. maar ze kon er niks aan doen. hij had haar wat opgejaagd, en ze reageerde er iets te fel op. Ze had er meteen spijt van. Het schuld gevoel borrelde in haar op. Waardoor ze dan ook meteen in actie schoot. Het was zelf een vreemde actie voor haar eigen. Normaal zou ze gedacht hebben dat het zijn eigen schuld was. Het was dan ook vreemd dat ze zo helemaal niet dacht en alleen maar schuldgevoel kreeg. Ook al was het zijn eigen schuld, aangezien hij het uitgelokt had. Kort schudde Aviana even met haar hoofd om haar verwarde gedachten aan de kant te duwen en zich te focussen op de wonde van degene voor haar.

“Wat denk je nou zelf,” sneerde hij haar toe. Aviana moest zich inhouden om niet te gaan zitten draaien met haar ogen. " Geen idee, de ene heeft een hogere pijngrens dan andere" sprak ze schouderophalend. Zij kon voorbeeld veel meer tegen pijn dan de meeste meisjes. Al had ze daar wel haar redenen voor. Avi was er ook voor getraind. Een frons verscheen op haar gezicht toen ze hem terug zag trekken. Wat had hij opeens. Het is niet dat ze hem opnieuw ging aanvallen ofzo. “Ik kan prima voor mezelf zorgen, ik ben geen klein kind meer,” onverwacht duwde hij haar ruw weg waardoor ze op haar kont viel. Ze bromde lichtjes. " Ik wou je alleen maar helpen. jasses voel je toch niet meteen zo aangevallen" De jonge dame haalde even diep adem om niet nog meer dingen uit haar mond te laten glippen. “Ik heb geen nieuwe moeder nodig,” Droogjes trok ze een wenkbrauw op. meende hij dat nou serieus? Zonder iets te zeggen pakt ze de zakdoek af. "ik wil helemaal je moeder ook niet spelen. maar ik kan beter de wonde zien dan jij. Zelf als je nog in een spiegel zou kunnen kijken. En als je het niet goed genoeg verzorgt, gaat het infecteren. En wil je dat? Want dan wordt het alleen maar pijnlijker" Met een koppige uitdrukking keek ze hem aan.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had geen idee waarom ze met een steen naar hem had gegooid, maar het maakte hem alleen maar kwader, wat als gevolg had dat hij haar terug aanviel, wat niet veel effect leek te hebben omdat ze aardemagie bezat, net zoals hij. Natuurlijk vond hij het vreselijk dat hij zelfs niet eens een krasje op haar kon achterlaten en door het gebons dat hard klonk in zijn hoofd dat door de wonde kwam die rijkelijk bloed liet stromen over zijn gezicht, ging hij zitten. Zijn hand kort tegen zijn hoofd drukkend, wat leidde tot een rode hand.

Ryan had zijn ogen gesloten, want hij was in gedachten afgedwaald in een stukje van zijn verleden waarin hij voor dood was achtergelaten en bestolen door een bende. Een man had hem gered, hij had enorm veel geluk gehad en dat wist hij dondersgoed, maar de dood van zijn moeder had een deuk in zijn leven achter gelaten waardoor hij niet meer de oude was. Eenmaal hij uit zijn gedachtenspiraal was, was zij er nog steeds, het meisje dat een steen tegen zijn achterhoofd had gegooid. Toen vroeg ze of hij pijn had, natuurlijk had hij pijn! Zijn goudbruine ogen openden zich om haar pisnijdig aan te kijken en haar toe te sneren: “Wat denk je nou zelf,” het was simpel om te zien dat als hij ging zitten, hij inderdaad pijn had. " Geen idee, de ene heeft een hogere pijngrens dan andere" sprak ze schouderophalend en Ryan rolde met zijn ogen onopvallend. Ik kan prima voor mezelf zorgen, ik ben geen klein kind meer,” onverwacht duwde hij haar ruw weg waardoor ze op haar kont viel. Ze bromde lichtjes. " Ik wou je alleen maar helpen. jasses voel je toch niet meteen zo aangevallen" even dacht hij dat ze klaar was met spreken, maar blijkbaar toch niet want al snel ging ze verder met haar preek nadat hij zei dat hij geen nieuwe moeder nodig had. Hij had zich een eindje verder gezet toen hij de laatste bloeddruppels van de wonde schoonveegde. "ik wil helemaal je moeder ook niet spelen. maar ik kan beter de wonde zien dan jij. Zelf als je nog in een spiegel zou kunnen kijken. En als je het niet goed genoeg verzorgt, gaat het infecteren. En wil je dat? Want dan wordt het alleen maar pijnlijker" zei ze en hij keek niet op, hij zat daar, gebogen op die steen te schokschouderen, de tranen verdringend jegens de dood van zijn moeder twee maanden geleden. Hij kon niet ontkennen dat hij haar verschrikkelijk miste. “I- ik kan prima voor mezelf zorgen...” mompelde hij met een hese stem, proberend zich sterk te houden.

♥ Isa

Opzicht begreep ze niet waarom hij zo koppig moest doen. Het was gewoon een simpele wonde verzorgen. Aviana heeft dit al veel vaker moeten doen. Niet dat ze er perfect kon gaan voorzorgen. maar met de toch wel redelijk vele ervaring dat zij had met wonden verzorgen, zou je wel begrijpen waarom ze er zoveel over weet. En dus ook waarom ze meteen in actie schoot nadat ze zijn wonde had gezien. Het leek toch wel iets dieper te zijn dan ze had verwacht. Wat het schuldgevoel alleen maar verergerde. En zijn pijnlijke uitdrukking hielp nu ook weer niet echt. Ze slaakte dan ook een onhoorbare zucht. Haar ene hand liet ze kort door haar vuurrode haren strijken en veegde enkele plukjes haar van voor haar ogen. Al duurde het niet lang voor die weer voor haar ogen lagen te hangen. Aviana inspecteerde de wonde. Schatte hoe diep het was en hoe erg het was. Achter het eens goed bekeken te hebben had ze tot de conclusie gekomen dat het niet zozeer genaaid moest worden.

Het verbaasde Aviana dat hij zich had terug getrokken. Niemand hoort zo te reageren. Al kon ze wel zien dat hij net als haar zeer koppig was. Daardoor was het ook moeilijker om tot hem door te dringen. niet dat dat haar tegen gaat houden. Soms moet je toe geven voor je eigen bestwil. En hij moest dit nu wel toegeven. De jongedame liet het hem dan ook duidelijk zien dat ze niet ging opgeven voor dit. De frons op haar voorhoofd werd dieper toen zijn uitstraling van woede en koppigheid overging naar verdriet. Deed het zoveel zeer? Of was het iets anders? . “I- ik kan prima voor mezelf zorgen...” Bedenkelijk keek ze hem weer aan, en ging dan naast hem zitten. " Dat weet ik. " langzaam en voorzichtig begon ze zijn wonde weer schoon te vegen. " Maar soms kan het geen kwaad om hulp te vragen. Je kan namelijk niet alle last op jezelf nemen. Het zal jezelf alsinds niet helpen." Sprak ze op een zachte toon. Er was geen medelijden te horen. Alleen maar tederheid.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan kon een heel koppig iemand zijn, koppiger dan wie dan maar ook, die wonde wilde hij zelf schoonmaken! Hij had daar niemand voor nodig, vroeger werd hij al genoeg gepampert en dit wilde hij niet door iemand anders laten doen. Alleen zijn moeder mocht dat en nou ja, zij was er niet meer, dus bleef alleen maar hijzelf over om zichzelf te verzorgen. Dus zij moest niet haar plaats proberen in te nemen, hij voelde zich bedreigt, puur omdat ze zo dicht kwam, zo dicht in zijn persoonlijke ruimte en dit vond hij niet aangenaam, helemaal niet. Hij had geprobeerd zijn pijnlijke uitdrukking te verbergen, maar hij kon het niet, het aanhoudende bonzen, het bracht hem zoveel herinneringen terug, van toen hij als dood werd achtergelaten door een bende. Als hij niet gered was geweest, had hij nu dood geweest en dat wist hij goed genoeg.

Hij trok zich terug toen ze de wonde enigszins probeerde schoon te maken, hij wilde het zelf doen, hij wilde zich niet als een klein kind voelen dat het hand van de mama constant moest vasthouden. Hij besloot een eindje verderop te gaan zitten, in de hoop dat ze wegging, hem met rust liet. Hem alleen liet met zijn gedachten, maar dit ging kennelijk niet gebeuren. “I- ik kan prima voor mezelf zorgen...” zei hij met een lichtelijk hese stem en hij voelde dat ze naast hem was komen zitten en hij schoof op, zodat er toch een afstand was tussen hen beiden, maar dan drong ze zijn persoonlijke ruimte weer in als een mug die werd aangetrokken door bloed. " Dat weet ik. " zei ze en ze ging verder met het stelpen van zijn wonde, die al redelijk droger was geworden. " Maar soms kan het geen kwaad om hulp te vragen. Je kan namelijk niet alle last op jezelf nemen. Het zal jezelf alsinds niet helpen."
“Ik heb geen hulp nodig, ik heb sinds de dood van mijn moeder twee maanden geleden alles zelf moeten doen en dat ging ook prima,” zei hij met een doffe ondertoon in zijn stem, terwijl zijn ogen leeg naar de grond voor zich keken. “Ik heb geen hulp... nodig” herhaalde hij nogmaals, onzekerheid die in zijn toon van spreken te horen was terwijl het duidelijk was dat hij aan het vechten was tegen zijn emoties.

♥ Isa

Avi keek de jongen bedenkelijk aan. Hij was nogal verwarrend, had hij eigenlijk wel een goeie reden om zo kwaad en agressief te doen. Wat had ze nu hem eigenlijk misdaan? Behalve dan dei steen tegeijn zijn hoofd te hebben gesmeten, maar zelf voordat was hij zeer onbeschot en arrogant aan het doen. Dus daaraan kan het niet liggen. Technies gezien had hij echt geen reden. Uit koppigheid wou Aviana de jongen helpen aangezien het wel haar schuld was dat hij nu zat te bloeden. daarom wou ze hem ook helpen. maar nee, ook hiervoor was hij te koppig om toe te geven. Niet dat zij veel beter was. De jonge gast had zich teruggetrokken, was zelf wat verderop gaan zitten. Toch hield dat haar niet tegen om te stoppen met haar bezorgdheid. Aviana probeerde het tot hem door te laten dringen dat het niet erg was om af en toe wat hulp te vragen. Alleen leek het maar niet tot hem door te dringen.

“Ik heb geen hulp nodig, ik heb sinds de dood van mijn moeder twee maanden geleden alles zelf moeten doen en dat ging ook prima,” De enige reactie dat ze daarop kon geven was het draaien met haar ogen. Meende hij dat nu serieus? " Het spijt me van je moeder, maar ik heb het niet over dat soort hulp. Ik heb het over vrienden hulp. Je hebt iemand nodig waar je steun kunt van krijgen. Iemand waarbij je weet dat hij of zij er voor je zal zijn en je grote mond aan kan. Het je niet kwalijk zal nemen wanneer je in een slechte stemming bent. "Legde ze zo goed mogelijk uit. " Die vrienden gaan je niet vertroetelen. Nee die gaan wel je eens beledigen om er voor te zorgen dat je niet te arrogant wordt. Dat soort dingen doen vrienden voor elkaar. Ze steunen je als je even in de put bent." Aviana slaakte even een diepe zucht.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan Burned, zo koppig als een Erdse steenezel, hij gaf niet toe dat hij zich eenzaam voelde, dat hij nood had aan een uithuilschouder en een geode vriend die hem steunde door dik en dun. Dit wilde hij niet toegeven, hij was liever alleen met zijn eigen gedachten, op zichzelf. Want hij was al altijd een soort van loner geweest. De enigste die ooit tot hem door was gedrongen was Marco, een jongen die hij nu al een aantal maanden niet meer had gezien omdat hij voor zijn moeder had moeten zorgen omdat het gif in actie was geschoten. Het meisje wilde hem helpen en dat was lief en aardig van haar, maar hij had het niet nodig, hij wilde niet gepampert worden. Zijn goudbruine ogen keken haar aan toen hij dat tegen haar zei en dan kwam hij met het zwaardere geschut omdat ze niet wilde luisteren: “Ik heb geen hulp nodig, ik heb sinds de dood van mijn moeder twee maanden geleden alles zelf moeten doen en dat ging ook prima,”

Nadat hij dat had gezegd, zag hij hoe ze met haar ogen rolde en hij klemde zijn handen kort tot een vuist, en terwijl ze haar uitleg gaf, zag je hoe hij zijn best deed om niet in een woede uitbarsting te schieten. " Het spijt me van je moeder, maar ik heb het niet over dat soort hulp. Ik heb het over vrienden hulp. Je hebt iemand nodig waar je steun kunt van krijgen. Iemand waarbij je weet dat hij of zij er voor je zal zijn en je grote mond aan kan. Het je niet kwalijk zal nemen wanneer je in een slechte stemming bent. " probeerde ze nu... een vriendschap met hem aan te gaan? Zijn ogen zochten vol minachting de hare op en zagen hoe kalm haar uitdrukking was. Hij besloot verder te luisteren naar wat ze te zeggen had voor hij een antwoord ging geven. " Die vrienden gaan je niet vertroetelen. Nee die gaan wel je eens beledigen om er voor te zorgen dat je niet te arrogant wordt. Dat soort dingen doen vrienden voor elkaar. Ze steunen je als je even in de put bent." Ze eindigde haar uitleg met een zucht en Ryan steunde met zijn hoofd op zijn vuist, haar aankijkend. “Dus je wilt hier zeggen dat ik vrienden nodig heb? Ik heb ze niet nodig, ik kan het prima op me ukkie.. Ik loop hier nu al achttien jaar lang rond als Ryan, mezelf dus en heb nooit problemen gehad met alleen te zijn. Dus... dat brengt me tot het feit dat ik geen vrienden nodig heb,” zei hij met een emotieloze stem terwijl hij zijn best deed als zijn emoties weg te stoppen, zodat ze daar niet kon op inwerken, allez, dat dacht hij toch.

♥ Isa

Aviana had het eigenlijk allang moeten opgeven. Wat had het voor zin om tegen een persoon te praten, hem proberen te overtuigen wat juist en fout was als hij te koppig was. Te koppig om te luisteren of toe te geven dat ze juist was en hij niet. Het was zoals alsof je een steen probeerde te overtuigen te gaan wandelen. Een onmogelijke taak dus. Het was dan ook de reden waarom Avi stilaan haar geduld beetje per beetje begon te verliezen. En geduld had ze nog wel redelijk. Al hangt dat wel van haar stemming af. Het was nog niet zozeer te zien dat ze het geduld begon kwijt te geraken. Ze praatte namelijk nog altijd op een zachte rustige toon. Het gaat wel niet lang meer duren voor ook dat gaat veranderen, net als haar stemmingswisseling. Het was toch niet zo moeilijk om rationeel te denken en dingen te zien dat je eerst niet zag.

“Dus je wilt hier zeggen dat ik vrienden nodig heb? Ik heb ze niet nodig, ik kan het prima op me ukkie.. Ik loop hier nu al achttien jaar lang rond als Ryan, mezelf dus en heb nooit problemen gehad met alleen te zijn. Dus... dat brengt me tot het feit dat ik geen vrienden nodig heb,” Voor de zoveelste keer probeerde Aviana haarzelf weer te kalmeren door diep te ademen. Wanneer dat niet lukte telde ze tot 10 maar zelf dat werkte niet meer. Ze begon zijn zwakke excuses beu te worden. Iedereen had vrienden nodig, je mag dat dan zoveel ontkennen als je wilt. Toch heeft iedereen zijn steun nodig van een bepaalde persoon die hij vertrouwd. Gefrustreerd sprong ze recht en keek hem met vurige ogen aan 'GENOEG! ten eerste Hou op met jezelf medelijden. Daar geraak je verder niks mee. Alleen maar je leven nog moeilijker maken. "Ten tweede iedereen heeft vrienden nodig. als ik goed naar je kijk dan zie ik hoe eenzaam je bent. En dat komt alleen maar doordat je niemand in je persoonlijke ruimte laat. Ik zeg niet dat je iedereen te vriend moet nemen. Maar laat tenminste een persoon binnen. Zodat hij of zij je kan steunen. Die persoon gaat niet zeggen wat je goed en fout doet. Die gaat je steunen ook al maak je juist een fout! Probeer het nou gewoon met een iemand. Lukt het niet dan win jij, en laat ik je voorgoed met rust." Bedenkelijk keek ze hem aan " Want ik ga je echt niet met rust laten tot je het tenminste hebt geprobeerd."

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had het liefste gewild dat ze nu was weggegaan, maar hij nam de moeite niet om te zeggen dat ze moest opkrassen. Een fris briesje blies door zijn haren en hij wilde met zijn gedachten alleen zijn. Normaal was hij niet de persoon die zo stil was, maar ach, wat kon het hem nog schelen dat hij de mensheid niet negeerde? Het meisje bood haar hulp aan, allemaal wel goed en wel, maar hij wilde het niet, hij dacht dat hij het niet nodig had, dus dan was dat ook niet in zijn ogen. Waarom was ze hier nog altijd? Zijn goudbruine ogen keken haar aan, haar observerend, van haar lange rode haren tot haar bloedrode ogen.

“Dus je wilt hier zeggen dat ik vrienden nodig heb? Ik heb ze niet nodig, ik kan het prima op me ukkie.. Ik loop hier nu al achttien jaar lang rond als Ryan, mezelf dus en heb nooit problemen gehad met alleen te zijn. Dus... dat brengt me tot het feit dat ik geen vrienden nodig heb,” Ryan merkte hoe ze langzaamaan haar geduld begon te verliezen en eigenlijk, was hij helemaal niet bang voor haar, maar ach, hij wilde niet nog een steen tegen zijn hoofd, toch niet op dezelfde plek dan toch. Haar vurige ogen lieten hem ongeïnteresseerd naar haar kijken, zijn goudbruine ogen bleven haar aankijken, tot ze begon te spreken, dan kon je zijn irissen zien verkleinen en weer vergroten, als teken dat haar reactie hem even deed schrikken. 'GENOEG! ten eerste Hou op met jezelf medelijden. Daar geraak je verder niks mee. Alleen maar je leven nog moeilijker maken. "Ten tweede iedereen heeft vrienden nodig. als ik goed naar je kijk dan zie ik hoe eenzaam je bent. En dat komt alleen maar doordat je niemand in je persoonlijke ruimte laat. Ik zeg niet dat je iedereen te vriend moet nemen. Maar laat tenminste een persoon binnen. Zodat hij of zij je kan steunen. Die persoon gaat niet zeggen wat je goed en fout doet. Die gaat je steunen ook al maak je juist een fout! Probeer het nou gewoon met een iemand. Lukt het niet dan win jij, en laat ik je voorgoed met rust." Bedenkelijk keek ze hem aan " Want ik ga je echt niet met rust laten tot je het tenminste hebt geprobeerd." Ryan keek haar aan en hij stond op, zijn goudbruine ogen op haar rustend, zijn handen voor zijn borst geslagen en hij zei met een emotieloze stem: “Hoe denk je het vol te houden bij me? Je staat bijna nu al op springen,” zei hij voor hij weer ging zitten. “Niemand heeft de kracht hier op deze school om met mij een vriendschap staande te houden, dus dat is de rede waarom ik liever alleen ben, ik heb niemand nodig omdat niemand me aankan, zelfs jij niet en als je me het tegendeel kunt bewijzen, mag je dat zeker doen steengooier,” zei hij nadat hij zijn schouders had opgehaald, zijn goudgele ogen weer op het gesteente voor zich gericht. Hij had haar gewoon steengooier genoemd puur omdat hij haar naam niet wist.

♥ Isa

Voor een tijdje was ze vergeten dat er nog veel koppigere mensen op de wereld waren dan haar. Maar de gast voor haar deed haar dat weer mooi herinneren. Damn, waarom deed hij toch zo koppig? Het bracht je uiteindelijk niks op. het maakte je alleen maar eenzaam en kreeg je vaak nog eens een deprimerend gevoel en leven. Niet dat die mensen dat zouden beseffen of willen toegeven, want ook daarvoor dat zijn ze te koppig. Het was trouwens ook moeilijk om met zo'n mensen mee om te gaan. het enige probleem hier was, dat Aviana ook te koppig is om op te geven. Ze wou door zijn harde hoofd doordringen. Hem doen beseffen dat hij nu is niet goed is. Om een of andere onbegrijpende reden wou ze hem helpen. Aviana had nu wel allang geraden dat ze of veel geduld nodig moet hebben, of volhardingen hem moet overtuigen. Als dit maar niet maanden lang gaat duren, want zoveel geduld had ze nu ook weer niet.

“Hoe denk je het vol te houden bij me? Je staat bijna nu al op springen,” zei hij voor hij weer ging zitten. Droogjes keek ze hem aan "Ik mag dan wel 'op springen staan' En ontploffen misschien ook. maar je moet niet denken dat ik het daarachter gewoon ga opgeven? ik ga gewoon blijven doordoen. Als dat betekend dat ik iedere dag wel eens moet schreeuwen dan zij het zo. " En ze meende iedere woord dat ze zei. “Niemand heeft de kracht hier op deze school om met mij een vriendschap staande te houden, dus dat is de rede waarom ik liever alleen ben, ik heb niemand nodig omdat niemand me aankan, zelfs jij niet en als je me het tegendeel kunt bewijzen, mag je dat zeker doen steengooier,” Nonchalant stak ze haar handen in haar leren jasje terwijl ze hem recht aan keek. " Dat komt omdat je die iemand nog niet hebt ontmoet." Zei ze grijnsend. " En jep, ik neem die uitdaging wel met plezier aan. Omdat ik weet dat ik je wel aankan. Ik sta hier nog steeds toch? Ookal heb je me al meerdere keren duidelijk gemaakt dat ik hier niet gewild bent " Even grinnikte ze, o ja zijn signalen heeft ze wel ontvangen. Maar die gewoonweg genegeerd. " Dat zegt al iets over me " Eventjes rekte ze zich geeuwend uit. " En noem me Aviana, in Plaats van steengooier." stelde ze zich uiteindelijk voor

_{"They see me rollin'
They hatin' "}

Natuurlijk voelde Ryan zich eenzaam, maar niemand was goed genoeg in zijn ogen, mensen benaderden hem niet, meden hem zelfs. Dus Ryan was gewoon maar alleen, hem boeide het niet of hij nou vrienden had of niet, hij had ze niet nodig en als ze hem niet nuttig leken, waren ze alleen maar een last om te dragen. Want dan kwamen ze je opzadelen met hun problemen en dan trokken ze je mee in een put, jep dat was dus iets wat hij niet wilde, hij had al genoeg problemen op zichzelf. Maar dit kind, deed verdomd goed haar best om door hem te proberen te breken, waarom deed ze dit eigenlijk? Wat was het nut? Ze ging er toch nooit door geraken, dat dacht hij toch. De enige die er door was geraakt was Marco, en dat was van voor dat hij deze muren had proberen op te trekken. Zij ging ze niet hier ter plekken neerhalen alsof ze een titan was ofzo, nee. Niet hier, niet nu. Liefst nooit, maar dat was vast onvermijdelijk.

“Hoe denk je het vol te houden bij me? Je staat bijna nu al op springen,” zei hij voor hij weer ging zitten. Droogjes keek ze hem aan "Ik mag dan wel 'op springen staan' En ontploffen misschien ook. maar je moet niet denken dat ik het daarachter gewoon ga opgeven? ik ga gewoon blijven doordoen. Als dat betekend dat ik iedere dag wel eens moet schreeuwen dan zij het zo. " Ryan keek haar aan, meende ze nou serieus dat ze ging door blijven doen? Dat betekende al bijna dat ze enorm geïnteresseerd in hem was en dat jaagde hem angst aan eigenlijk. “Niemand heeft de kracht hier op deze school om met mij een vriendschap staande te houden, dus dat is de rede waarom ik liever alleen ben, ik heb niemand nodig omdat niemand me aankan, zelfs jij niet en als je me het tegendeel kunt bewijzen, mag je dat zeker doen steengooier,” Ryans goudbruine ogen werden kleiner bij elk woord dat ze verder nog zei en zijn linkeroog twitchte. Dat komt omdat je die iemand nog niet hebt ontmoet." Zei ze grijnsend. " En jep, ik neem die uitdaging wel met plezier aan. Omdat ik weet dat ik je wel aankan. Ik sta hier nog steeds toch? Ookal heb je me al meerdere keren duidelijk gemaakt dat ik hier niet gewild bent " Even grinnikte ze, " Dat zegt al iets over me " Eventjes rekte ze zich geeuwend uit. " En noem me Aviana, in Plaats van steengooier."
Ryan gedraagde zich al wat losser, een grijns toverde hij op zijn gezicht en hij keek haar aan met zijn goudbruine ogen. Ze had al bewezen dat ze per se hem beter wilde leren kennen, ach waarom ook niet? Dan leerde ze maar hoe meedogenloos Ryan J. Burned kon zijn. “Nou je zou haast denken dat je op me crusht, of een abnormale interesse in me hebt, omdat je per sé mij wilt kraken,” zei hij al lachend terwijl hij zijn blik afwendde. “Nou Miss stenengooiende Aviana, waarom ik?”

♥ Isa

Aviana begon zich lichtjes af te vragen waarom ze zoveel moeite voor hem doet. Ze kende hem niet. Dit was de eerste keer dat ze hem had ontmoet. Dus de echte reden waarom ze zo koppig bleef vasthouden en vastberaden bleef wist ze zelf eerlijk gezegd zelf ook niet. Het maakte niet veel uit. Het enige wat telde was dat ze hem ging bewijzen dat ze wel degelijk door die muren van hem kon doordringen. Zelf had ze er ook wel een paar stevige muren rond haarzelf gebouwd. Dus ze wist dat het niet makkelijk was. Al is nooit iets makkelijks. Het leven is gewoon al niet makkelijk. Avi bestudeerde hem even aandachtig, van kop tot teen. Ze nam alles goed in haar op. Achter dat ze hem aandachtig had bekeken keek ze even weg. Naar hun omgeving. Het was goed dat er nog niemand was gekomen. Er was geen nood aan afleiding.

Al de hele tijd had ze blijven doordrammen. Maar ook voor haar was er een moment dat ze haar geduld verloor. En daardoor schreeuwde ze wel lichtjes. Je kon het haar nochtans niet echt kwalijk nemen. “Nou je zou haast denken dat je op me crusht, of een abnormale interesse in me hebt, omdat je per sé mij wilt kraken,” Avi haar ogen gingen wagenwijd open. Voelde hoe haar wangen meteen begonnen op te warmen en zo haar wangen een roze kleurtje gaven. " N.nee! dat... jij.... hoe... Dat heeft er helemaal niks mee te maken. " Sprak ze met een rood gezicht terwijl ze haar armen over elkaar voor haar borstkas sloeg. “Nou Miss stenengooiende Aviana, waarom ik?” In stilte draaide ze haar hoofd van hem weg en staarde voor even naar de grond. " Iedereen heeft een vriend nodig. Niemand hoort alleen te zijn op de wereld." Was haar simpele uitleggen dat zoveel betekenis kon uitdrukken.

_{"The world can never get me on my level..
I'm just dreaming of tearing you apart.."}

Ryan had besloten dit kind een kans te geven, om zich te bewijzen, maar nog steeds was zijn humeur niet al te best, zijn moeder kwam er nog steeds niet mee terug tevoorschijn vanuit de dood. Natuurlijk was dat onmogelijk, niets in de wereld kon haar terugbrengen en dat werd hem met elke seconde dat ze langer dood was overduidelijk. Zijn gedachten over haar waren dat ze het ging opgeven voor er nog maar een procentje van zijn muur was afgebrokkeld, ze ging niet slagen en dat dacht hij nu al puur omdat ze al bijna haar geduld was verloren toen ze ging doordrammen, plus de steen die ze tegen zijn hoofd had gesmeten door middel van magie hielp nou ook niet bepaald. Een grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij zich al meteen losser ging gedragen, puur omdat hij haar wilde belonen voor zo door te zetten, ze zou vast wel snel genoeg doorhebben hoe een last hij kon zijn en hoe meedogenloos hij was. Met zijn moodswings, zijn uit de hoogte doenerij, zijn egoïstische gedrag. Allemaal punten waaraan mensen zich konden dood ergeren. Ryan’s goudgele ogen keken haar aan, observerend.

“Nou je zou haast denken dat je op me crusht, of een abnormale interesse in me hebt, omdat je per sé mij wilt kraken,” zei hij al lachend terwijl hij zijn blik afwendde. “Nou Miss stenengooiende Aviana, waarom ik?”
Zijn blik richtte hij bijna meteen weer op Aviana toen hij haar hoorde stamelen: N.nee! dat... jij.... hoe... Dat heeft er helemaal niks mee te maken. " Sprak ze met een rood gezicht terwijl ze haar armen over elkaar voor haar borstkas sloeg. Hij klemde zijn tong tussen zijn tanden om niet meteen in lachen uit te barsten en keek haar nog eventjes serieus aan terwijl ze antwoordde, haar blik niet op hem gericht: " Iedereen heeft een vriend nodig. Niemand hoort alleen te zijn op de wereld."
Hij begon zachtjes te lachen om dan vlak voor haar te gaan staan, zijn hand leunend tegen een van de oude muren van de ruïnes. “Je zou je gezicht moeten zien! Priceless!” zei hij terwijl hij haast helemaal neer ging van het lachen. Na een tijdje koelde hij af en stond hij nog steeds in diezelfde positie, vragend: “Waarom denk je dat jij geschikt bent dan?”

♥ Isa

Ryan bracht haar in de war. De hele tijd was hij zo koppig geweest. En nu opeens begon hij los te worden? Was ze erin geslaagd om hem wat te laten ontspannen, of was hij haar gewoon aan het testen? Het was moeilijk voor haar om er aan uit te geraken. Toch deed ze haar best. Misschien was hij wel degelijk los aan het komen. Dat betekende dat al die moeite van haar eindelijk wordt beloond. Waarom bleef hij niet gewoon zijn koppigheid. Dat kon ze tenminste wel begrijpen en makkelijk gaan bestrijden. Maar die losheid, wel niet meteen aangezien ze het niet gewoon was. Had niet verwacht zo snel en onverwacht te zien te krijgen. Aviana had zich er niet op kunnen voorbereiden en was dan daardoor ook even uit haar balans geraakt. Zijn volgende woorden brachten haar nog meer uit balans. Liet haar zonder problemen blozen. Voelde hoe haar wangen bijna heel haar hoofd warm werd.

Haar gezicht werd alleen maar roder wanneer hij in de lach schoot. Dit was helemaal niet grappig! Dit vond zij helemaal niet grappig. Je lacht gewoon niet iemand uit wanneer die bloost.. Al zou zij dat ook wel doen... Maar dat doet er nu niet toe. Verstoord keek ze op wanneer hij dichterbij kwam. Meteen zette ze enkele stappen achteruit. Gewoon om de ruimte tussen hen vrij te houden. Al werd dat plan snel gestopt wanneer ze tegen de muur terecht kwam. Met wagenwijd ogen staarde ze hem aan. Haar hoofd helemaal in haar nek om zo naar hem op te kunnen kijken. “Je zou je gezicht moeten zien! Priceless!” Onbewust maakte ze een pruillipje. De blos op haar wangen bleven even fel te zien. Hij was zo dicht bij. Aviana voelde zijn warmte afstralen, leek haast haar eigen lichaam te strelen. "n.niet... grappig!" haar gezicht zat bijna tegen zijn borstkas. Hij was zelf zo dichtbij dat ze zijn borstkas gewoon een tedere kus zou kunnen geven. Die gedachten maakten het er nou ook niet gemakkelijker op. “Waarom denk je dat jij geschikt bent dan?” Verstrooid keek Aviana op " w.what?" Ze had zijn vraag niet echt gehoord. haar gedachten over Ryan zijn lichaam waren met haar te loop gegaan. " Oh.. em. Dat uh heb ik niet gezegd. Ik wil het g.gewoon proberen" Binnensmonds vloekte ze. Dit is de eerste keer dat een jonge gast zo'n zwaar effect op haar heeft gehad. En dat verontruste haar nogal.

PROFILE MAGICIAN

» Forget it!
» I will never forget it, though..
» Trying to forget who I was
» I never forget you ║ Yosh
» [❤] Let's drink and forget.

forget the things

forget the things

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen