Zijn blauwe ogen dof, een krampachtige glimlach die ervoor moest zorgen dat mensen niet zouden zien hoe hij zich werkelijk voelde. Maar het was zolang geleden geweest dat hij zijn glimlach had moeten neppen dat hij het was verleerd… Hoewel je dingen eigenlijk nooit echt verleerde, aangezien je lichaam het altijd wel onthield. Wat dat betreft leek je lichaam soms een beter geheugen te hebben dan je hersens. Het was een vreemde gedachte, maar iedere vorm van afleiding was welkom op het moment. Zolang die afleiding maar niets met haar te maken had. Hij kon het niet uit zijn hoofd krijgen. Iedere keer als hij zijn ogen ook maar een keer seconde gesloten had zag hij haar voor zich. Haar lange blonden haren, haar diepblauwe ogen… O, wat wou hij graag verzinken in de pracht van die ogen. Hij zou er alles voor over hebben. Maar het mocht niet en kon niet. Het was voorbij en het zou enkel ongepast en gênant zijn als het gebeurde. Dus moest hij het vermijden. Haar helemaal vermijden. Als hij enkel al een glimp van haar zou opvangen zou hij zichzelf niet meer tegen kunnen houden.
Hij beet op zijn lip, kneep zijn ogen dicht en haalde diep adem. Hij voelde wel dat de tranen opwelden, maar hij wou niet huilen. Dan zou hij zeker weer terug bij af zijn. Hij moest rustig worden, zijn gedachtes weer helder krijgen. Hij moest niet aan haar denken, de herinneringen waren zowel zoet als pijnlijk. Het geluid van stromend water dat steeds harder klonk op de achtergrond zorgde al voor een rustgevend effect. Maar het was ook pijnlijk. Deze hele plek was pijnlijk. En sowieso was alles wat met water te maken had pijnlijk op het moment. Het was haar magie geweest, haar element. Hij schudde zijn hoofd. Niet doen, niet aan haar denken.
Langzaam ging hij zitten, leunde met zijn rug tegen de barst van een boom. Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen erom heen. Hier had hij haar voor het eerst gezien… Hier hadden ze alles uitgepraat. Hier was het gene begonnen dat nu was geëindigd. Stiekem had hij gehoopt dat hij ook alles had kunnen eindigen op deze plek. Het had toch een speciaal plekje in zijn hart gekregen, en dat zou ook altijd zo blijven. Misschien was hij er daarom wel naartoe gegaan. Hij voelde zich rot, en was gewoon gebroken van binnen. En hier hoopte hij de troost te vinden waar hij zo wanhopig naar zocht.

» Iedereen welkom c:
Maar het liefst iemand die Roxas beetje kan troosten x')

Krampachtig probeerde hij zijn handen tot vuisten te ballen, maar dit werd gehinderd door het feit dat de stof van zijn broek er een stokje voor stak. Hij kneep zijn ogen dicht, als een wanhopige poging om zijn tranen binnen te houden. Het was echter al te laat om ze helemaal tegen te houden. Er was er al eentje opgeweld in zijn ooghoek, maar hij weigerde deze zijn reis af te laten maken. Maar aanstalten om hem weg te halen deed hij ook niet. Als hij zijn ogen dicht zou houden zou hij gewoon daar blijven zitten… Als het goed was.
Het was triest, diep triest. Het voelde alsof hij zich zover had verlaagd dat er geen weg meer naar boven was. Die ladder die er eens was geweest was weg gehaald. Tegelijkertijd met Kijito. Alles was eigenlijk van hem afgenomen toen het over was tussen hun twee. Hij miste het… Dat fijne gevoel, de zoete momenten. Nu zouden ze enkel ongepast zijn en ook nog een ongemakkelijk. Hij kon haar geen hele levensverhalen meer vertellen enkel door haar aan te kijken, half te verzinken in haar prachtige ogen. En hetzelfde gold voor haar. Het leek alsof ze niet meer met elkaar konden communiceren. Ze moesten práten. En dat was het vreemdste van alles, wat nooit zou wennen. Maar het was ook hetgene wat had laten zien dat het allang over was, en er geen discussie meer over viel te houden. Het was over, punt. Een punt die het einde vormde achter een verhaal.

Met een ruk keek de jongen op, zijn ogen wijd open gaf daardoor die eenzame traan de kans om over zijn wang te lopen. Hij vervloekte zichzelf, en schold zichzelf ook nog eens een beetje uit voor zijn actie. Geweldig, nu zou hij ook weer bekend staan als meneertje overgevoelig. Zou hij vast medelijden opwekken bij anderen, heerlijk. Niet dus. Het was hatelijk en hij wou het niet. Hij wou niet dat mensen zich bekommerden om hem; enkel om het feit dat hij dan jaloers op ze zou zijn. Aangezien hij dit vermogen zelf niet had. En hun wel.
Een fris, maar zacht briesje trok hem uit zijn gedachtes; deed hem weer realiseren dat er iemand was. Een meisje, bruine haren zwakjes dansend op de wind en haar blik bezorgd. Had hij wel kunnen zien aankomen. Het duurde hem een paar seconden om zich te realiseren hoe dom hij er wel niet uit moest zien in haar ogen. Met een lichte blos op zijn wangen door zijn schaamte voor zichzelf wendde hij zijn blik af. ‘Er is niets,’ gaf hij kortaf antwoord met een hese stem. Harder dan nodig was veegde hij het natte spoor dat de traan had achter gelaten op zijn wang weg. Hij kwam langzaam overeind, hapte daarna gelijk één keer naar adem. Ze was kleiner… Wat hij niet gewend was. Hij was gegroeid in de tijd dat hij weg was geweest, en het bleef nog steeds vreemd om een beetje neer te moeten kijken op de mensen tegenover je.
‘Ik heb je hier nog nooit eerder gezien,’ begon hij met een zachte stem, ‘Ben je nieuw?’ Het was heel goed mogelijk dat er nieuwe leerlingen waren gekomen op SSA in de tijd dat hij weg was. Maar hij stelde de vraag enkel, met nagemaakte belangstelling, om te voorkomen dat ze toch zou aandringen met haar; Is er iets, vraagje. Waar hij op het moment geen zin in had, en ook geen behoefte voor voelde om te beantwoordde. Koppig, dat was hij geworden. Misschien wel goed, kwam je gelijk al wat zekerder van je zaak over. Maar zijn voorheen zo onzekere persoonlijkheid had wel zijn charme gehad. En Kijito was degene die dat had bewezen.

» Ja hoor, hartstikke leuk (;
Roxas moet meer mensen kennen hier ;o

Ondanks het feit dat hij iets groter was voelde hij zich nogal nietig tegenover het meisje. Haar nieuwsgierige blik, hij was schattig dat kon hij niet ontkennen, maar het deed hem ook pijn. Die blik had Kijito ook soms aan hem gegeven. Oké, ze leken niet op elkaar. Maar alle meisjes van die leeftijd leken wel op de een of andere manier op elkaar. Dan had je het natuurlijk over trekjes, bepaalde dingen in het uiterlijk dat hun jonge leeftijd accentueerde et cetera. Niet dat hij de persoon was met de leeftijd die op al dat soort dingen zou letten, maar het viel hem soms gewoon op. Hoe vreemd, en eigenlijk ook wel eng, het was.
‘’Zo, Eillish dus. Dat is een mooie naam,’ grijnsde hij, weliswaar met moeite; maar wel gemeend. Als hij dan al een gesprek met haar aanging kon hij er beter het beste van maken. Ze was nieuw, en hij wou niet de persoon zijn die haar een slechte indruk zou geven van Starshine. Wie weet zou ze denken dat iedereen op de academie depressief zou worden, of iets in die richting. ‘Ik ben Roxas, aangenaam.’ Hij stak zijn hand naar haar uit; gewoonte die hij weer had aangeleerd toen hij weer eens bij zijn ouders was. Al die mensen die daar kwamen en gingen… Dan was het logisch dat formeel gedrag als dat een automatisme werd.
Hij was dankbaar voor het feit dat er niet meer over de eerste vraag van het gesprek werd doorgegaan. Of Eillish had doorgehad dat hij het er liever niet over had, of ze vond het wel goed zo en speelde gewoon het spelletje met hem mee; niet wetende waar het over ging. Maar ze was oud genoeg, in zijn ogen, om het te snappen. En dat waardeerde hij. ‘Vertel mij eens, Eillish, wat voor magie beheers je? En wat is je geboorteplaneet, als ik het vragen mag.’ Hij wou vermijden dat er onaangename stiltes vielen. Enkel omdat hij zichzelf dan weer zou gaan herinneren aan de mentale pijn die hij momenteel voelde.
‘Heeft je naam trouwens ook nog een betekenis?’ vroeg hij zachtjes. Dan maar veel vragen stellen, een andere optie had hij niet. ‘Het spijt me, maar ik weet de betekenis van mijn eigen naam niet – als hij al een betekenis heeft. Mijn ouders hebben hem gewoon aan mij gegeven, waarschijnlijk omdat hij mooi klinkt in hun oren. En meer weet ik er niet over,’ beantwoordde hij zijn eigen vraag alvast, voor het geval dat ze hem terug zou willen kaatsen. Haar nieuwsgierige blik zou het daartoe wel hebben gelijk, als die bij haar aard paste dan.

» Flutpost ;x
En volgens mij val je in herhaling ;o

Hij scheen de kracht niet te hebben om echt een stevige handdruk te geven. Hoewel dit altijd onbewust aantoonde dat de persoon die je tegenover je had een sympathiek iemand was. Niet dat iedereen daarop zou letten, noch dat iedereen het wist. Maar uit onderzoek, hoewel het fascinerend bleef dat iemand überhaupt onderzoek ernaar deed, was gebleken dat het dus zo scheen te zijn. Het bleef sowieso al een vreemd iets; de hand schudden van iemand. Hij wist de diepere betekenis er niet van, enkel dat het formeel was om te doen. En het was hem aangeleerd. Toen hij klein was, was het er zelfs ingestampt. Maar dat was een ander verhaal.
Zijn glimlach veranderde vrijwel meteen in een krampachtige, deed zijn uiterste best om dat lachje ook op zijn gelaat te houden. Het zou verraden waar het onderwerp overging waar hij zo emotioneel over deed, en werd. Hij wou niet dat de buitenwereld het wist. Het was zijn probleem en dat zou ook zo blijven. Bovendien schaamde hij zich er ook voor, waarom wist hij niet; het was gewoon zo. En hij had geen zin om die reden ook te achterhalen, hij werd er alleen maar gefrustreerd van. Boos op zichzelf, door de fouten die hij had gemaakt in zijn leven. En dit was een van de grootste, maar het was beter zo… Hoopte hij.
Maar haar lach hielp al mee met zijn glimlach, die hij koste was het kost op rond zijn lippen wou laten staan. Haar antwoord kwam eigenlijk een beetje op het zijne neer, best komisch in een zeker opzicht. Maar om er echt een reactie op te geven met woorden was een beetje overbodig, dan zou hij wanhopig overkomen; wou perse de stilte vermijden die kon vallen. Ieder moment.
‘Ik ben geboren en getogen op Nova,’ beantwoordde hij de ene helft van haar vraag, waarna hij zweeg. Zijn blik gleed naar zijn handpalm, waar hij een tijdje naar staarde. ‘En ik beheers lichtmagie, hoewel beheersen een beetje overdreven is,’ mompelde hij, nog steeds starend naar zijn hand. Hij had het nog steeds niet volledig onder de knie, maar het ging al beter dan toen hij hier pas was aangekomen. En als hij het al volledig beheerste zou hij ook niet meer een school of academie moeten. Of onderwezen worden door een privé leraar.
Hij glimlachte zwakjes naar het meisje. ‘Tot nu toe heb ik meer vragen gesteld dan jou, en ik ben niet eens nieuw,’ merkte hij droogjes op, ‘Niet dat ik me eraan zou storen als je een stortvloed van vragen op me losliet. Ik begrijp best dat mensen graag willen weten wie ze tegenover zich hebben et cetera. Alhoewel ik niet weet of ik wel zo interessant ben als je hoopt.’ Zijn vragen waren eigenlijk een beetje op, hij was het niet gewend om dingen aan mensen te vragen. Want hij ging ook niet echt snel een gesprek met ze aan. Maar misschien zou Eillish nog wat willen vragen?

» Is niet erg hoor x')
Het viel me gewoon op ;p