Ik had nog nooit zoveel mensen op dezelfde plek gezien. Ze waren allemaal zo anders van elkaar. Sommigen waren jong, met die kinderlijke uitdrukking op hun gezicht van iemand die de wereld nog moest ontdekken. Anderen waren al wat ouder. Hun gezichten werden getekend door de ervaringen die ze in hun leven hadden meegemaakt, hoe kort dat leven dan ook was. Ik was wel eens naar de nabij gelegen stad geweest die in de buurt van mijn dorp lag. Maar mensen daar waren altijd in beweging. Alles en iedereen raasde aan je voorbij. Hun leven was te druk om elkaar op te merken. Die gehaaste sfeer leek hier niet te hangen. Al was de drukte er wel. Ik voelde me niet op mijn plaats tussen al die mensen. Ik was niet verlegen aangelegd, al kon mijn natuurlijke zelfstandigheid en drang om de eenzaamheid op te zoeken dat soms wel doen lijken. Maar soms heb je gewoon het gevoel dat je ergens buiten valt. Al was ik net als de meeste mensen hier een leerling op de academie. Ik kwam hier, net als hen, om magie te studeren. Om mezelf te ontwikkelen. En misschien een beetje om aan thuis te ontsnappen. Maar ook daar zouden er ongetwijfeld meer van rondlopen op deze enorme school. Mijn blik ging omhoog naar het eindeloos verre plafond. Deze school leek je op te willen slokken. De hoge gewelven deden denken aan een kerk. Ik hees mijn tas wat beter over mijn schouder en ging op zoek naar een vrij tafeltje. Een bijna hopeloze zoektocht op dit uur van de dag. Misschien was het beter als ik later terug kwam, wanneer het iets rustiger zou zijn. Ik kon altijd eerst op zoek gaan naar de slaapzalen. Dan zou ik mijn spullen tenminste kwijt kunnen. Niet dat ik erg veel mee had. Dit zou maar voor een paar jaar zijn. Geen eeuwigheid. Ik moest beter opletten. Een jongen botste tegen me aan en gromde iets naar me. Ik gromde terug, zacht en dierlijk zoals ik in mijn wolvenvorm zou doen. Een vorm waar ik me zo vertrouwd in voelde. Ik keek de onbeleefde schoft na en blies een lok donkerblauw haar weg uit mijn zichtveld. Mijn zoektocht ging verder. Ik wilde het eigenlijk al bijna opgeven. Praktisch elk tafeltje was bezet. Maar toen zag ik er een in de hoek staan waar slechts een persoon aan zat. Ik twijfelde. De gedachte dat ik uiteindelijk met iemand moest gaan praten gaf de doorslag en ik liep doelgericht op het tafeltje af. De kleine, tengere gestalte die ik was in de zwart broek en het witte shirt met lange mouwen waar ik zo overduidelijk nog in moest groeien. Nee, ik was niet erg lang. Maar ik was ook nog jong. Ik hield mezelf maar voor dat mijn groeispurt nog wel zou komen. 'Pardon,' zei ik kalm en beleefd. 'Is deze plek bezet?' vroeg ik daarna wijzend op de lege plek aan de tafel waar de persoon tot dan toe in afgesloten eenzaamheid had gezeten. Voor hetzelfde geld was deze leerling met een reden helemaal achterin gaan zitten. Maar ik hoopte eigenlijk dat de medestudent ook wel in kon zien dat de eetzaal erg vol was op het moment.

- Voor Sareth. Ik hoop dat het wat is.

De persoon die ik had aangesproken was een jonge vrouw. Ze was overduidelijk ouder dan ik, maar ja, wie hier was dat niet? Als ik zo naar haar gezicht keek zou ik haar schatten op achttien jaar. Of een erg oud lijkende zestienjarige. Maar dat laatste leek me erg onwaarschijnlijk. Ze gedroeg, sprak en zelfs bewoog als een persoon die al bijna de stap had gemaakt van de laatste restjes kindertijd naar volwassen zijn. Ze had lichte haren en een glimlach op haar gezicht. Toch leek ze niet oprecht. Ik kreeg het gevoel bij haar dat ze zich anders voor probeerde te doen. Meer om van zichzelf te ontsnappen dan om de buitenwereld een sociaal acceptabel beeld te geven. Ze leek me het type dat hele nachten weg kon zijn. Drinken en feesten. Niet bepaald een levensstijl die me de moeite waard leek om te leven. Maar ze zou er wel een reden, of een nut voor hebben. Nu echter, leek ze helder genoeg om een gesprek mee aan te gaan. Ze had het enige tafeltje die niet volgepakt zat met andere leerlingen, dus zij had me de beste optie geleken om te benaderen. Haar stem was onder gesmeerd met bittere honing. Maar ze vond het in elk geval niet erg dat ik tegenover haar kwam zetten. Ik liet mijn schooltas die nog erg magertjes was van mijn smalle schouders glijden en zette hem naast de stoel op de grond nadat ik er een appel uit opgedoken had. Daarna schoof ik mezelf aan de tafel aan. 'Is de zaal altijd zo druk, of heeft iedereen gewoon toevallig een vrij uur?' Het was nutteloze conversatie. Het voegde niks toe aan deze wereld en was eigenlijk niks meer dan een schaamteloze verspilling van zuurstof. Maar ik wilde niet dat het stil bleef tussen ons. Ik kon niet tegen stilte. Al zou het niet echt stil zijn als je je zou concentreren op alle achtergrond geluiden die deze echoënde zaal produceerde. Ik hapte van mijn appel en proefde de zoete smaak van het ietwat melige vruchtvlees. Hij begon een beetje oud te worden. 'Eden Willows,' stelde ik mezelf voor nadat ik de hap had doorgeslikt. Je moest ergens beginnen toch?