Langzaam liep hij over afgebroken stukken steen die met een witte laag waren bedekt, ooit waren die stenen deel van de academie het twede gebouw ervan hij vroeg zich af wat ze daar dan eigenlijk deden en of ze dan nu geen ruimte-tekort zouden hebben. Ach. Hij keek naar boven, de wolken trokken langzaam voorbij.. Hij zag een zwarte vogel over de lucht zweven, een raaf, waarschijnlijk vloog die maar ergens heen maar zouden die niet allang weg moeten zijn? Hmm. Hij had geen verstand van vogels en pijnigde zijn hersens er alleen maar mee om er aan te denken. Nu hij alleen was dacht hij aan het Rozenbal, o wat was het toch een populair onderwerp de afgelopen dagen, hij zou toch alleen gaan, maar iniedergeval niet met iemand waar hij verliefd op was en dat zou ook niet zo snel gebeuren, echt dat zou nog eeuwen duren. "Kou?" een zwarte pup met gele ogen kwam op hem afgerend. Hij zorgde voor Kou en gaf hem vaak eten, al was hij niet echt van hem al moest hij wel toegeven dat Kou de eerste zou zijn met wie hij naar het Rozenbal zou gaan. De pup sprong tegen hem op en blafte een paar keer. "Kou je moet echt weer terug gaan, dit is geen plek voor jou" hij duwde de pup weg en gaf hem een aai over zijn bol, toch volgde hij hem nog. Nagisa draaide zich om en maakte een gebaar dat hij weg moest gaan.. Staar. De pup sprong alleen weer tegen hem op. Agh zoveel kwaad kan hij ook niet doen. 'Wat doe jij hier?! Dit is geen plek voor types zoals jij!' Ah. Hij liep naar de jongen toe, een raaf. Misschien was het die raaf van daar net wel. "Wat voor type ben ik dan? Sorry, maar ik heb geen kaartje op me geplakt met een 'type' er op" hij glimlachte hem sluw toe met zijn ogen gesloten, ja, dít soort mensen mocht hij niet. "En waarom moet je weten wat ik hier doe? Ben je verliefd op me ofzo?" hij grijnsde en opende zijn ogen, misschien kon dit nog wel is leuk worden. Al zou die jongen ook hem is boos kunnen maken, misschien, hij maakte liever zijn woorden dan zijn handen vuil als hij er toch geen reden voor had. Het mocht ook niet zo worden als vroeger, gelukkig wist niemand hier daar wat van en ze zouden het ook nooit weten. Hij wist al dat dit soort mensen ook op deze school zouden zitten, maar hoe meer mensen, hoe gekker ze zijn hoe leuker je schoolleven is, meestal. Want voor Mei was alles slecht afgelopen.. God. Hij wou het gewoon vergeten, voor die tijd was het altijd leuk met zijn vrienden, maar ook dat wou hij vergeten, alles. Al wist hij zelf maar al te goed dat hij niet kon wegrennen van het verleden. Oops. Hij was bijna de jongen tegenover hem vergeten, hoe zou hij eigenlijk heette? Hij deed de moeite niet om het te vragen, hij zou waarschijnlijk toch niet antwoorden. Hij wreef even in zijn handen en blies erin voordat hij ze weer in zijn zakken stopte, Kou was ondertussen gaan zitten ergens op een steen maar hij besteedde er verder geen aandacht aan.

Hij plofte neer op een steen en leunde met zijn voorhoofd op zijn handpalm, zijn vingers staken zijn blonde haren wat omhoog. Had hij maar nooit gedacht dat hij hier wel een goede slaapplaats zou kunnen vinden, de boom in het grasveld was daar veel beter voor. 'Hoor je dat nou Roman, meneer hier denkt dat we gek zijn.' Ja, je bent gek. Dát is wat hij wou zeggen want in zijn ogen was het een gek. Maar dan op een andere manier dan hypere gekko's. Hij gaf geen antwoord op wat hij zei. 'Aawww, heeft meneer zo een eigen dunk dat hij denkt dat de hele wereld om hem draait?' Even fronsde hij en verdween de grijns van zijn gezicht, al was er daarna geen grijns of frons meer over. "Tuurlijk niet. De wereld draait al om de zon." hij zuchtte en verwachtte weer een tegenspraak zoals je eigenlijk altijd wel doet tegen iemand die je niet mag, of 'haat'. De jongen sprong op, hij had geen idee waarom zitten was toch echt veel fijner in zijn ogen. 'Is dat jouw hond?' Hij keek even naar Kou, naar de onbekende jongen en daarna naar de raaf die hij eerder Roman noemde. "Nee, ik geef hem alleen eten en soms volgt hij me." En hij vond het prima dat Kou dat deed, tenzij hij nou echt irritant zou lopen springen enzo. De raaf begon ongeduldig heen en weer te lopen en bewegen, misschien was Kou wel de oorzaak daarvan. 'Maar goed, je vroeg me waarom ik wil weten waarom jij hier bent?' Hij kwam er nog op terug ook, agh. "Ja, dat klopt." 'Ten eerste omdat ik hier al was en ik niet graag gestoord word. Ten tweede omdat je Roman van stuur maakt..' Volgensmij begon hij boos te worden, of eigenlijk was hij dat waarschijnlijk al heel de tijd. "Als je nou stil geweest was had ik de moeite niet gedaan hier heen te lopen. En volgensmij is het Kou die Roman vanstreek maakt, sorry maar daar kan ik niks aan doen. Die pup blijft me volgen." Kou blafte en had Roman waarschijnlijk ook al door. Hij stond op en keek naar Kou die op het punt stond tegen de jongen op te springen, Nagisa hurkte en sloeg zijn armen om de pup heen, hij verlosde iets waardoor alleen zijn handen nog op de pup zijn borst waren. "Geen raafjes pesten, Kou" hij glimlachte met gesloten ogen naar de pup die nog een beetje aan het dansen was en uit zijn greep probeerde te ontsnappen. Na een tijdje werd de pup wat kalmer al bleef Nagisa hem nog steeds vasthouden, just in case. Bovendien zou die jongen echt boos worden als Kou druk werd, althans dat dacht hij. En veel zin had hij niet in een ruzie of gevecht.

'Je meent het..' Hij had geen zin daarop te antwoorden, hij had ook niet veel meer van hem verwacht want in zijn ogen was hij niet een bepaald sociaal persoon. Hij liet Kou los, gaf hem een aai over zijn bol en ging daarna weer rechtop staan. Nagisa had niet veel anders verwacht, Kou sprong tegen de jongen op en begon druk te blaffen naar de raaf die rondjes vloog boven z'n hoofd. Al was hij er misschien niet zo blij mee zou het iniedergeval een stuk minder stil en saai zijn hier. Die stilte was prima, meestal als hij alleen was en niet met een of ander persoon dat hij vandaag pas ontmoet had en een slechte indruk op hem had gemaakt. 'Hoe heet je?' Hij had niet verwacht dat zijn naam nog gevraagd zou worden, maar eerlijk gezegd wou hij ook zijn naam weten. Het heeft ook geen zin om iemand als 'de jongen' aan te spreken want daar zijn er zoveel van. "Nagisa. En jij?" Het zou wel degelijk nuttig zijn om gelijk zijn naam te vragen inplaats een halve eeuw later. Hij liet zich tegen een groot rest-stuk van de ruïne vallen die niet heel ver van hem vandaan stond. Hij keek naar boven, de wolken waren redelijk grijs geworden sinds hij hier was gekomen. Het kwam niet volledig onverwacht, enkele sneeuwvlokken dwarrelde langzaam naar beneden, het ging niet hard, gelukkig niet. Maar hij zat er nou ook niet voor te springen voor die koude sneeuw. Het liefst zou hij nu gewoon weglopen, maar dan zou alles weer zo saai worden en nu had hij tenminste iemand om mee te 'praten', nee hij ging liever weg hier al wou hij toch eerst de naam van hem weten. Zeker nu hij ook al zijn naam wist. Hinata Nagisa, al zei hij enkel Nagisa het had toch geen nut hem te vertellen dat zijn Familienaam Hinata is, hij vroeg er niet om en zou er ook niks aan hebben.

Hij heette dus Axes. Hij had er zin in om zich uitterekken en te gapen, maar iets hield hem tegen. Blijkbaar had Axes het niet op hem, want tegen Kou was hij wel aardig. Daar was hij dan nog wel blij mee. "Je kent me niet. Of ben je zo'n iemand die allemaal 'roddels' gaat verzinnen over iemand die je niet kent?" Agh, het heeft geen zin iemand zoiets wijs te maken zeker niet iemand als hem. Heel langzaam sprak hij de komende vraag uit, moeilijk, vast heel moeilijk om gewoon te praten. "Boeit dat? Ik heb je al verteld dat je die mond van je had moeten houden als je alleen wou blijven. Maargoed, wat mij betreft vertrek ik." eindelijk had hij een kans om te vertrekkken toch wachtte hij op de reactie van Axes. Hoe graag hij er ook niet op zou reageren. Het was saai hier, koud en hij zat opgeschept met iemand die chagrijnig was. Dat soort mensen waren het laagste 'soort' van deze planeet. Het liefst zou hij hem wijsmaken wat voor idioot-gedrag hij wel niet vertoonde maar dan zou hij te veel woorden aan hem verspillen, aan iemand die hem toch zou negeren. Zucht. Hij richte zijn blik maar op Kou die druk aan het rond dartelen was en soms tegen Axes aansprong, waarschijnlijk mocht hij hem wel. Agh, zo zijn dieren, de grootste bitch kan nog de beste dierenvriend zijn. Althans.. Het zou wel kunnen, of Kou was gewoon een gekke hond oke dat was ook zo. Hij wou echt de warmte opzoeken..