Aan roken deed hij niet, voornamelijk met de redenen dat hij zijn gebit niet wilde verpesten en liever niet aan zijn eind kwam door verteerde longen als gefroisseerde vuilniszakken. En eerlijk is eerlijk; bovendien putte je er niet bepaald een voordeel uit met die walgelijke stank. Het nestelde zich in de vezels van je kleding en je haar en voor je het wist werd de vanaf dan altijd aanwezige walm een deel van je. Niet bepaald aantrekkelijk. Maar op de lege momenten zoals deze had hij sterk behoefte aan de anesthesie van ontspanningsmiddelen; je lichaam en geest hoefden de ervaring niet eigen te zijn om een kalmerende klik in je hersenen om te zetten. Het gevoel van het dunne cilinderkokertje van een sigaret tussen je vingers of de tuit van een drankfles aan je lippen alleen al kon bij sommige mensen kalmerend werken.
Eén keer. Eén keer en niet meer; hij had het geweten, toen hij ooit eens een sigaret had gedeeld met Madeline. Verzonken in een doezelige begoocheling hadden ze hun tweede jeugd herleefd, tabak inhalerend, eerst zij, dan hij, en vervolgens hadden ze er nog een wijnfles achteraan gedaan tot deze slechts met een bodempje in het gras vergeten werd. Achter de strenge achterhaalde theorieën waar hij zich stug aan vast bleef houden was hij een modernere man dan sommigen van hem dachten. Het hoorde erbij, het recupereren. Helaas riepen dit soort melancholieke aangelegenheden ook de meer teerhartige herinneringen op.
Afwezig in de verte starend liet Savador een hand over de spijl van het balustradehek glijden, als ware het dat het gevoel van het koude staal tegen zijn handpalm een ankerpunt moest vormen om in het hier en nu te blijven. Een sombere uitdrukking maakte zich van zijn gelaat meester.
Vandaag was het Valentijnsdag. Vier á vijf jaar geleden had hij Diva op dit tijdstip bij haar hand genomen en haar de mooiste plekjes bij nacht laten zien. Toen was ze er nog. Alleen zij tweetjes, de nacht en de maan, nog kindloos en pas verloofd - en natuurlijk meer van elkaar houdend dan de meest bedreven dichter ooit met woorden kon omschrijven. Een omschrijving bestond simpelweg niet.
Peinzend keek hij naar de trouwring om zijn vinger, die eenzaam en incompleet aan zijn linkerhand in het maanlicht blonk. Zijn wenkbrauwen trokken zich naar elkaar toe in een beroerde frons voor hij zich met een kleine ademteug van de balustrade af duwde en zich rechtte. Hij draaide even zoekend om zijn as, vond een witgelakte gietijzeren terrasstoel met krullerige ornamenten waar hij zijn colbert en mantel overheen kon draperen en reikte naar het borstzakje van zijn overhemd. Haar kleine foto van tien bij vijftien centimeter was gevouwen en gekreukeld, maar de sprekende blauwe ogen als saffieren, de glanzende zwarte lokken en de zachte rozige lippen die naar hem glimlachten waren onmiskenbaar. Hij zou haar nog uit duizenden herkennen, als ze nog in leven was geweest. Gevuld met een plots immens verzadigd gevoel zakten zijn schouders iets in toen hij een zachte zucht slaakte. Zijn mondhoeken krulden zich om tot een triest glimlachje op zijn smalle lippen terwijl zijn vingers de foto gladstreken: het speciale glimlachje dat alleen voor haar was bestemd zoals zij ook haar speciale glimlach voor hem had bewaard, inmiddels gebrekkig aan het behagen dat hij toen had gevoeld, en afgezwakt door rouw en verdriet.
Het was bij lange na niet genoeg meer. Dat gevoel van tevredenheid was maar een fractie van een fractie van een seconde, en de leegte schreeuwde om opgevuld te worden. In de vorm van Château 'D Rouge en Merlot Blanc, het liefst in extra grote glazen. Na een avondwandeling die uitliep tot een bestemmingsloze zwerftocht verschanste hij zich dan in de meest dichtstbijzijnde kroeg, met een hand over zijn pijnlijke kloppende slapen over de bar gebogen, ergens in een hoekje zover mogelijk van het andere gezelschap vandaan. In de vorm van een aantrekkelijke vrouw die zich ver over een tafel boog, een glas aanreikend aan een vriendin, maar intussen de achterliggende reden in de handeling onthullend door hem met een verleidelijke glimlach een uitzicht in haar shirt te bieden. Het volgende moment bevond hij zich dan in de toiletten, ergens in een krap toilethokje waar hij zichzelf verloor in een heftige zoensessie met een vrouw die hij slechts van gewisselde blik kende, die vervolgens wild door zijn haren streek en zijn overhemd al half open had getrokken voor hij haar onder haar bovenbenen optilde en haar met haar rug tegen de wand bonsde. Het enige aan wie en aan wat hij kon denken tijdens die vlugge seks was Diva. Zijn gezicht was al vaak van verdriet betrokken voor hij aan zijn hoogtepunt toekwam en de tippelaarster kortaf duidelijk maakte dat hij alleen wilde zijn als ze haar handen over zijn borst liet glijden, vragend om meer met een ergerlijke pruillip en irritante groot opgezette ogen vol onschuld. Hij deed het niet om meer, niet om de gezelligheid en al helemaal niet om de liefde. Het was een pure uitweg en niets meer dan dat - en om die reden eindigde het er vaak mee dat hij zich tegen de wand door zijn knieën liet zakken zodra zijn zeer korttijdige vrijpartner verontwaardigd haar vertrek maakte, zijn broek nog half op zijn heupen en zijn betrokken gezicht verborgen in zijn handen. Dat gebeurde niet zomaar een avondje, zomaar voor zijn lol. Het was zowat ieder weekend raak geweest vlak na haar dood, en bezweken aan het kapotte gevoel had hij niet eens het besef meer gehad wat hij deed, wat hem te doen stond. De volgende ochtend, als het ochtendlicht dan als een sluipmoordenaar zijn kamer binnensloop en hem in zijn bed herinnerde aan zijn vreselijke kater, het koude zweet, de stank van caférook en zijn kleren waarop nog vage lippenstiftafdrukken op waren te zien, dan herinnerde hij zichzelf weer hoe doodongelukkig hij zich voelde. Hij was haar schuldig aan zoveel zonden. Toen al, en nu nog meer. Wat haatte hij zichzelf erom.
Hoelang moest hij nu al buiten staan? Een uur? Anderhalf? De maan was al naar een hoger punt aan de hemel geklommen en het leek alsof onzichtbare krekels in het struikgewas onder het balkon luider tjirpten. Hij wist het niet. Wat hij wel wist was dat iemand - waarschijnlijk één van de medeorganisatoren - een deel van de voor deze avond geregelde drankvoorraad onder één van de gietijzeren stoeltjes had geplaatst. Een kleine verloren krat. De enige fles die er al uit was gehaald was de wijn, en die hield hij nu al een tijdje geopend in zijn handen. Zijn gezicht glom en zijn haren waren bij de punten vochtig van het zweet, waardoor een paar verloren plukken over zijn voorhoofd hingen en meedeinsten bij de geringste beweging. Met grote afschuw jegens zichzelf zette hij de halflege fles op de grond en schoof het rinkelend onder een stoel. Hij stond net met zijn armen op het balustradehek geleund en wreef loom de logheid uit zijn gezicht toen hij gezelschap scheen te krijgen. Nog net buiten gezichtsveld slaagde hij erin Diva's foto snel maar zorgvuldig terug te stoppen. Er kwam nog iemand naar buiten, precies wat hij nu nodig had. Binnen was het hele feest te doen; konden ze gewoon niet blijven waar ze hoorden te zijn? Verdomme.
Hij wilde er de moeite en de waardigheid niet aan spenderen om zijn hoofd te draaien en te zien wie hem vergezelde. In plaats daarvan bleef hij roerloos bij het hek staan, een elleboog op de stang en een vuist steunend tegen zijn klamme voorhoofd. Hij wierp haar enkel een niet-genietende blik toe vanuit zijn ooghoeken - want het was een zij: de golvende lijn van haar lichaam en haar contouren wist hij duidelijk te kunnen onderscheiden door de warme gloed die haar door de glazen deuren van de zaal van achteren bescheen. In het halfduister leken alle kleuren een grijstoon te hebben, maar hij wist het zeker: rood haar en een rode jurk. Hij hoefde haar heldere stem die de eens zo zegenende nachtstilte verstoorde niet te horen om te weten dat zij het was.
Een antwoord gaf Savador haar niet. Niet direct. Hij leunde over de stang en staarde nors voor zich uit, alsof de vage zwarte vlek in de verte die het roerloze bos was zoveel interessanter was. Maar het was wel tot hem doorgedrongen wat ze hem vroeg en het zinde hem niet. Hij was met een date. Ze was er altijd, daar in zijn borstzakje.
Het enige wat ze in de tussentijd van hem kreeg was een korte grimmige blik voor hij zijn aandacht weer op het bos vestigde. 'Vind je dat een normale zaak, je leerkracht op die plaats tormenteren?' morde hij tussen neus en lippen door, haar vraag totaal negerend. Hij was nog lang niet vergeten wat ze hem geflikt had. En hij was er vrij zeker van dat dat ook niet zo gauw zou gebeuren ook.

Zoals hij daar stond met zijn gevouwen armen steunend op de balustrade, zijn ledige blik gericht op één enkel punt, leek hij te zijn opgeslokt door zijn eigen spiraal van gedachten. Zijn brede schouders zakten zo nu en dan zichtbaar in als hij door zijn neus uitademde, half zuchtend. Iedere keer was het weer anders: de sfeer, de mensen, de nacht. En toch kwam het iedere keer weer op hetzelfde neer, want het was de eenzaamheid die door de jaren heen een gat had geknaagd. Het bleek al te groot te zijn om te helen. Even leek er weer bezinning in zijn goudgele ogen terug te komen toen er een iets te aangeschoten feestganger in de zaal achter hem uitbundig boven de muziek uit gilde. Algauw sloeg hij zijn blik weer neer, zijn gelaat zwak verlicht door de warme gloed van de vuurkorven onder hem en zijn ogen bijna een vurig oranje. Geheel in strijd met de kille uitstraling die menigmaal als een onzichtbare mantel om hem heen hing. Wat moest het simpel zijn om jong en zorgeloos te zijn, met school als de enige verplichting die je werd opgelegd. Om uit je dak te kunnen gaan met vrienden en vriendinnen, genietend en feestend en alle dagen die in het teken stonden van het jolijt van de eeuwige jeugd. Na de overgang van volwassenheid wierp het lot je echter in een geheel andere wereld en was je het voorgoed kwijt. Dat kon je niet begrijpen als je nog kind was, tot je zelf de ervaring kon delen. Alle bewust begaande fouten troffen je des te harder. Ervoor vluchten kon niet. Je werd gedwongen de consequenties ervan te onderzien. Het leven werd van een feest een zoektocht om jezelf te vinden en eindigde niet voor je dood. Misschien nog niet eens erna. Hij was er nog lang niet.

De aanwezigheid van zo'n jonge onwetende ziel riep een stekende ergernis in hem op. De glazen deur die van de zaal naar het balkon leidde viel met een bevestigende klik weer dicht en de nacht werd weer bezeten door een bedrukkende stilte.
Hij had haar wel gezien. Vanuit zijn ooghoeken was ze er als een surrealistische hersenschim, en zelfs als hij zijn hoofd afwendde kon hij haar aanwezigheid blijven voelen als een pulserende ader. Voor deze avond was het buitenbalkon toegankelijk gebied voor iedereen, maar ze had hier niets te zoeken. Donderjagend op de dansvloer tussen haar leeftijdsgenootjes, nummers aanroepend en met het zoveelste drankglas bovenop tafels dansend - dat was haar plaats. Met een beetje bevattingsvermogen was het beslist ook niet moeilijk te zien dat hij nu niet bepaald in de stemming was voor gezelschap. Waar was ze überhaupt mee bezig? In het halfduister wierp Savador zo nu en dan een duffe blik haar kant uit, die voornamelijk aandeed wat ze in godsnaam van hem moest hebben dat ze zomaar onbeschroomd bij hem in de buurt kwam staan. Maar het was ook duidelijk dat hij was aangedaan door een mengeling van wrok, verlorenheid en verwarring, een licht na-effect van de drank. Er klonk een zacht snik-achtig geluid dat door kon gaan als een binnensmonds grinnikje, ze hield haar glas buiten de balustrade ondersteboven. Zijn gezicht glom van het klamme zweet toen hij deze iets meer naar links draaide om haar in het geheel te kunnen aanschouwen. Onwillig vestigde zijn aandacht zich op de details die opmerkelijk meer opvielen aan haar nachtcontour. De rode haartjes achter in haar nek die over haar huid streken als ze haar hoofd boog of rechtte. De golvende lijn van een jonge vrouwenrug. Een geprofileerd achterste. Een enkel bloot been. Borsten.
Toch al het pad bijster wendde hij zijn moeilijke gezicht met wat schokkerige bewegingen van haar af, al viel dit nauwelijks op. Een hand streek over de helft van zijn vermoeide gezicht. Dit was niet wat hij op het moment kon gebruiken.
Natuurlijk moest ze haar stem verheffen: dat lag in haar verbaal agressieve, tienerlijke aard. Maar hij had geen zin om hier een verhitte discussie te gaan staan houden terwijl iedereen buiten mee kon genieten. Negen van de tien keer had het toch geen zin met types zoals zij. Plukkend aan een losse naad van zijn overhemd draaide Savador haar de rug toe en liet zich met een nalatige zucht neerzijgen op één van de gietijzeren terrasstoeltjes, nauwelijks luisterend naar haar geklaag. Dat was maar schijn. Het was niet zijn intentie geweest om dat hele incident weer op te halen, maar hij stond nog steeds hachelijk tegenover haar. Het liefst vergat hij het en sprak hij er niet meer over, en kijk wat ze deed: ze peuterde dezelfde woede in hem los als die hem verzwolgen had die avond op zijn kantoor. Ontstemd liet hij een snuif horen, liet zijn handen met een plof op zijn schoot vallen die daarvoor nog laconiek over zijn nek wreven en wierp een blik vol verontwaardiging over de balustrade, alsof hij iemand wilde vinden die zijn gevoel van misnoegen kon komen bekrachtigen. 'Dolk,' corrigeerde hij haar wrevelig in zichzelf door haar verdere gezeur heen, al was het natuurlijk vrijwel niet te verstaan. Niet dat het er verder aan toedeed, maar toch. Bij Medusa, weet je feiten als je me al moet lastigvallen. Geagiteerd draaide hij uiteindelijk zijn hoofd in een kleine ruk opzij om over zijn schouder een blik in haar richting te werpen. Niet eens geheel tot haar - meer op de stenen grond bij haar hakken. Hij vond het niet echt waard en bovendien was hij al moe genoeg. 'Als jij wil dat ik meer van je ontneem dan je privileges moet je vooral zo doorgaan,' waarschuwde Savador haar wrevelig. Zijn vreugdeloze ogen keken toen wel naar haar gezicht, en vervolgens naar de glazen deur die terug naar de balzaal leidde. Erachter zag hij een jongen staan met roomkleurig haar en accenten met een schaakbord-patroon in zijn tenue verwerkt. Goh, ze stonden voor haar in de rij. Mooi.
'Moet jij daarbinnen geen grenzen gaan verleggen op het gebied van drinkgelag?' vroeg hij toen nors, met een klein knikje van zijn hoofd richting de deur. Zwijgend gebaar en stille hint. Hij had genoeg aan de eenzame sereniteit als metgezel.