Met een frons keek hij naar het zwarte geitje dat hem droogjes aankeek. Als het dier had kunnen lachen, had dat het gedaan. Kit rolde met zijn ogen. Hij beet even op zijn lip en zijn ogen vlogen naar de klok. Hij had nog een half uur om op tijd te komen. Dat moest te doen zijn. Hoopte hij dan toch. Hij wilde het Yagami niet aandoen om te moeten wachten. Hij dwong haar al om een keer te dansen. Zijn ogen gleden terug naar spiegel en hij keek naar zijn kleding. Het had erger gekund. Het was het netste wat hij had kunnen vinden. Hij droeg een witte blouse met een donkerblauwe colbert eroverheen en een broek in dezelfde kleur als de colbert. Hij beet op zijn lip en wende zich naar de zwarte koffer die in de hoek van de kamer stond. Hij had het ding niet meer aangeraakt sinds hij hier was. Het ding zat onder het stof en als hij eerlijk was zou hij nog eerder een nieuwe koffer kopen dan deze opnieuw te gebruiken tegen de tijd dat hij hier weg zou gaan.
Nica blaatte even en drukte haar kopje tegen zijn been aan. Hij deed zijn mond open om het dier erop te wijzen haar gezichtje niet aan zijn broek af te vegen, maar hij klapte zijn mond weer dicht. Hij zakte door zijn benen en liet zijn hoofd tegen de kop van het dier vallen. Toen hij zijn hoofd terug trok zei hij zachtjes: ‘Het is goed, kleintje. Soms moet je over een grens heen stappen..’ Terwijl hij naar de koffer liep, liet hij zijn vingertoppen over de rug van het geitje glijden.
Hij hurkte neer bij de koffer en beet op zijn lip toen hij het masker eruit haalde. Waarom had hij zo’n hekel aan het ding? Niet zo moeilijk. De laatste keer dat hij het gedragen had, was op de laatste verjaardag geweest die hij met Leylya had gevierd. Haar broer was jarig geweest en ze had per se gewild dat hij zou komen en hoe kon je zonder masker op een gemaskerd bal komen? Niet, nee. Kit liep naar zijn nachtkastje en ging op de rand van zijn bed zitten. Hij opende het nachtkastje en pakte er een doekje uit, waarmee hij het masker afdeed.
Vervolgens stond hij weer op en ging hij voor de spiegel staan. Hij bond het masker vast en haalde even diep adem. Kom op, het was maar een masker. Een nietige herinnering. Was hij nu echt van plan te gaan zeggen dat een kleine herinnering hem een afspraak liet breken. Nee.. Echt niet. Hij had haar beloofd een masker te dragen en dat zou hij dan ook doen ook.
Het marine blauwe masker verhulde zijn voorhoofd voor de helft, een deel van zijn neus en waar de meeste andere maskers aan de onderkant van de ogen rond liep, liepen er bij zijn masker twee punten over zijn jukbeenderen heen. De eerste centimeter onder zijn ogen liep het masker rond, daarna begonnen de punten, die de vorm van zijn gezicht volgde. Op het masker waren enkele versieringen aangebracht.
Hij keek naar zijn eigen goudbruine ogen en slaakte een zucht. Hij draaide zich om naar Nica, die haar kopje iets scheef hield. ‘Goed genoeg denk je?’ Nica blaatte kort en het kleine staartje van het geitje ging opgewonden heen en weer. Kit aaide het dier even en zette een bak met eten en een bak met drinken neer. Hij keek het dier veelbetekenend aan. ‘Als je een van die bakken omgooit, heb je een probleem, duidelijk?’ Hij had getwijfeld of hij het de bakken neer wilde zetten, omdat hij wist dat Nica zijn gedrag behoorlijk over genomen had. Ze was een net zo grote, misschien zelfs grotere, kluns dan hij en het zou hem helemaal niks verbazen als hij straks op zijn kamer kwam en alles onder zat.
Nica blaatte weer en liep voorzichtig naar de bakken toe, die ze ging testen op stevigheid. Het dier stopte haar snuit erin en bewoog de bak heen en weer. ‘Nica!’ Het geitje keek rustig op, zich van geen kwaad bewust. ‘Rustig doen met die dingen of ik haal ze weg.’ Nica blaatte nog eens, liep naar het bed en sprong er wat onhandig op. Kit zuchtte even. Hij had echt geen idee hoe het dier dat deed, maar zolang ze haar nek niet brak vond hij het prima.
Hij liep naar het zwarte geitje toe drukte een kus op haar kopje en keek haar streng aan. ‘Braaf zijn.’ Hij wist dat Nica het niet leuk vond om alleen te zijn. Toen hij het dier net had, was hij een keer weg gegaan en had hij haar helemaal overstuur terug gevonden. Het was minder geworden, maar nog niet helemaal verdwenen.
Hij wierp nog een blik op de klok. Een kwartier. Dat moest hij redden, hij kon zelfs ruim op tijd zijn. Hij wierp nog een vluchtige blik in de spiegel, voordat hij de deur open deed en op weg ging naar de afgesproken plek.
Hij negeerde de nieuwsgierige blikken van sommige leerlingen, al maakte de blikken de aanwezigheid van het masker pijnlijk duidelijk. Hij haalde diep adem. Niet aan denken. Beloofd is beloofd. Bovendien heeft het masker alleen goede herinneringen, wat was het probleem? Er ontsnapte een lach uit zijn mond toen hij besefte wat hij deed. Nog niet zo lang geleden had hij Yagami gezegd niet overal zo druk over te doen en wat deed hij nou zelf?
Toen hij bij de grote zaal kwam, keek hij om zich heen. Hij was er niet helemaal zeker van of hij zich nou vergist had in de tijd of dat hij gewoon weg te vroeg was. Zijn ogen gleden over alle leerlingen heen. Hij draaide zich een kwartslag en een glimlach verscheen rond zijn lippen toen hij de persoon waar hij naar had gezocht, had gevonden.

Liefkozend streek zij haar jurk glad en draaide een rondje voor de spiegel. Ze had haar moeder zover gekregen om haar oude kerstgala jurk op de spoedpost te doen. De geur van thuis hing nog in de jurk rond, desondanks dat het al een hele week aan de lucht van deze school blootgesteld was. Maar dat was niet de enige reden waarom zij per se deze jurk aan had willen trekken: de sprankelende glitters deden haar voelen als een echte prinses; liet haar figuur ook beter uitkomen met de wijde rok en de dieprode kleur die langzaam overliep tot oranje deed haar haarkleur beter tot zijn recht komen. Dat de bandeau top haar –naar haar idee ietwat mollige- armen zichtbaar liet en dat de rok niet bedoeld was voor iemand van 1 meter 64 klein moest zij maar negeren. Daarbij verhielpen haar veel te hoge schoenen het tweede probleem. Een hele avond op die ondingen rondlopen –met andere woorden rond hinkelen- had zij er wel voor over.
Zonder aan te kondigen stormden plotseling haar kamergenoten samen met een stelletje vrienden de slaapzaal binnen. Op een kort tikje op haar rug draaide Yagami zich om. ‘Zou je ons alsjeblieft willen helpen met onze make-up?’ Ze had een paar secondes nodig om die woorden tot haar door te laten dringen. Haar opmaakkunsten waren de rest zo gezien niet ontgaan. ‘Maar natuurlijk...’ Het was er al uit, voor ze het doorhad. Eigenlijk moest zij nog veel doen. Ze had de resterende, twee uren gereserveerd voor een ingewikkeld haarkapsel en een kunstwerkje op haar gezicht. Nu zat zij dus hier in haar beeldige jurk, maar nog wel met haar haar in de krulspelden en haar gezicht helemaal naakt een groepje meiden op te maken. Hoewel zij hier wel voldoening uit haalde: het was altijd fijn om mensen te helpen en anderen onder de poeder kunnen gooien, overkwam haar niet zo vaak. Haar broertje was op het zachts gezegd nooit zo geamuseerd geweest van haar impulsieve uitingen op zijn gezicht.
Onder Yagami’s behendige vingers transformeerde het zoveelste meisje in een elegante en mysterieuze vrouwe. Het proces wist haar nog steeds te boeien. Ergens in haar hoofd schreeuwde haar rationele kant wel dat ze al een anderhalf uur bezig was. Ze negeerde die opmerking voor even en bracht de grote poederkwast over het fragiele gezichtje heen. ‘Zo, ik denk dat je klaar bent. Wat vind je ervan?’ Een handspiegel werd tevoorschijn gehaald en voor het gezicht van het meisje gehouden. Haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde haar mening meteen. Een dankbare blik was namelijk niet zo moeilijk te herkennen. ‘Dankjewel, ik heb het zeker nooit zo kunnen krijgen,’ uitte zij haar dank, voordat zij terug haar vriendinnen ging om haar ‘nieuwe gezicht’ te laten zien en de laatste preparaties te treffen. Yagami’s mondhoeken krulden omhoog in een voorzichtige glimlach. ‘Graag gedaan.’ Nogmaals gleden haar ogen het groepje af.
Een zijdelingse blik richting de klok vertelde haar dat ze niet meer veel tijd had. Nog maar een kleine twintig minuten om precies te zijn. ‘Sorry, maar ik moet mijn eigen voorbereidingen ook af maken. Het spijt mij echt.’ Ze meende het ook; het was zeker jammer voor de ongelukkigen. Maar op dat moment was het belangrijker dat zij haar eigen zaakjes bij elkaar had.
Binnen een oogwenk had de rij mensen zich over de hele slaapzaal verspreid. Degene die wel het geluk hadden gehad, hielpen de overige meiden met het klaarmaken. Dat was wel zo aardig van hen.
Zelf wendde Yagami zich weer tot de spiegel en begon de krulspelden uit haar haar te verwijderen. Ze sloot haar ogen voor kort, in een poging om haar zenuwen onder bedwang te houden. Het was maar een dans hield zij zichzelf voor. Maar een dans, die haar houterige manier van bewegen zou onthullen. In het dagelijkse leven wist zij het prima verborgen te houden, op de dansvloer niet zo. De maat houden, rug recht, borst vooruit. Allemaal dingen waar zij constant aan moest denken. Nee, die gingen haar nooit natuurlijk af.
In een tweede poging om zichzelf te kalmeren, keek zij de twee, fleurige rozen op haar nachtkastje even aan. Langzaam voelde zij het effect hebben. Het was zeker fijn om te weten dat iemand aan haar gedacht had en in zekere mate ook triest. Triest voor degene die het gestuurd had. Zij had immers zelf geen rozen gestuurd: ze deed er niet aan.
Onder begeleiding van haar geneurie werd er een zwierig kapsel in elkaar geflanst. Het had iets weg van een slordig opgestoken paardenstaart. Tevreden keek zij haar spiegelbeeld aan. Nu nog alleen de finishing touches...

Laat, ze was laat. Helemaal opgegaan in haar bezigheden en daardoor later dan gepland vertrokken. Helaas leek er aan de traptreden ook geen einde te komen. Het was een hele procedure om van de ene traptrede naar de andere af te dalen. Daarom sloeg zij af en toe een trede over: dat scheelde tijd. Met haar rechthand hield zij de trapleuning vast, terwijl zij met de andere hand haar jurk omhoog probeerde te houden. Onderweg zag zij meerdere malen groepjes mensen haar met groot gemak passeren. De meeste meiden hadden zonder blikken en blozen hun schoenen uitgetrokken en daalden zo bijna dansend de trappen af. Heel even kwam zij in de verleiding om ook haar schoenen uit te trekken. Net toen ze voorzichtig haar grote teen de vloer liet beroeren, herinnerde zij zichzelf eraan dat de vloer hier niet schoon was. Ze had mensen meerdere malen hier drinken zien morsen, met modderschoenen rond zien rondlopen en nog meer onhygiënische dingen, waar zij liever niet aan denken wilde. Koppig zette zij door en bereikte naar haar gevoel twintig minuten later pas de gewenste verdieping.
Het eerste wat zij deed, was de omgeving onderzoeken. Het begon al iets drukker te worden.  Nergens was Kit te vinden. Blijkbaar was hij dus echt slecht in op tijd komen; zij was namelijk iets later gearriveerd. Niet dat ze hier achterin veel kon zien: iedereen stond immers voor haar. Ongeduldig duwde zij zich tussen de menigte door en zocht een plek op waar zij vrij zicht had. Net toen zij het plekje gevonden leek te hebben, trok een persoon de aandacht vanuit haar ooghoeken; een jongeman die zijn gezicht verborgen had achter een marineblauw masker. Voor zover zij het wist, waren er niet zoveel mensen die gemaskerd gekomen waren. De lengte en blonde haarkleur leken ook gelijk aan die van Kit. Voordat ze hem aan wilde tikken, controleerde zij toch zijn hals: gewoon voor de zekerheid. Geen ketting te bekennen. Mooi, het was in ieder geval dus niet zijn broer, Hihashi.
Kit was haar echter al voor: hij had zich een kwartslag omgedraaid en de inmiddels bekende glimlach op zijn gezicht getoverd. Voor een fractie gleed haar blik over zijn kleding heen. Hij had duidelijk zijn best erop gedaan: de  verschillende tinten blauw pasten goed bij elkaar en accentueerden zijn goudbruine ogen. ‘Ik wilde je net aantikken,’ vatte zij de meest recente secondes van haar leven samen. Zij wachtte geduldig op zijn woorden, gokkend dat het ging over of hij wel op tijd gekomen was.

Dress + hair:

OOC: Ik had nog tijd over, dus hij is een dagje vroeger dan verwacht. Jep, veel overbodige details.

Het was vreemd. Een enorme klunzige val in het water – wat niet zijn fout was – had een ontmoeting opgeleverd, dat ook meteen het begin van een vriendschap was geweest. Hij had het geitje misschien moeten bedanken voor haar schrikkerige gedrag, maar had dat niet gedaan. Toch was het het geitje geweest dat hem in het water had geduwd en hem op die manier kennis had laten maken met Yagami, die op haar beurt ervoor had gezorgd dat hij langzaam maar zeker weer begon te geloven in het woordje vriendschap.
Hij moest het toegeven, ze was een bijzonder meisje. Niet veel mensen hadden het ook maar geprobeerd hem dat vertrouwen terug te geven. Geen eigenlijk. Hij kon dan ook niet ontkennen dat hij zich verheugd had op deze dag. Hij had zijn best gedaan om het niet te laten merken, want hij was er bijna zeker van dat zijn kamergenoot hem vierkant uit had gelachen, alleen al bij het horen van het woord bal, maar ondanks dat wist hij niet helemaal zeker of het hem was gelukt het te verbloemen.
Het was lang geleden dat hij zich zo verheugd had op een bal. Om het bal zelf, niet om het eten. Hij hoopte alleen wel dat hij niet de enige was.. Ook al was Yagami de gene geweest die had voorgesteld om erheen te gaan, was hij ergens bang dat ze het had gezegd, voordat ze erover nagedacht had. Die gedachte had hij alleen heel snel weer van zich afgeschut. Ze was niet achterlijk. Ze wist wat ze zei en anders had ze zich diezelfde dag ook nog terug kunnen trekken.
Zijn ogen spoorde alle mensen af. Keurde ze af en gingen weer naar de volgende. Toen hij zich een kwartslag draaide, vond hij wie hij zocht. Een glimlach verscheen rond zijn lippen. ‘Ik wilde je net aantikken,’ Kit lachte zacht en zijn ogen twinkelde even toen zijn ogen over haar heen gleden. ‘Je ziet er prachtig uit.’ Hij keek haar aan en fronste. ‘Ben ik slecht geworden in zoeken of hebben we allebei een probleem met op tijd komen?’ Zijn ogen twinkelde even terwijl hij sprak. Hij wilde gewoon zeker weten of hij haar had laten wachten. Hij had het subtieler kunnen vragen, maar de woorden waren zijn mond toch al ontsnapt.
Hij keek even om zich heen. Hij had het minder druk verwacht. Hij moest toegeven dat hij niet had verwacht dat zoveel mensen zouden komen, dat zoveel mensen zin hadden in een bal.
Zijn ogen gleden terug naar Yagami. ‘Ben je er al uit hoe je alle nieuwsgierige mensen weg gaat houden?’ De laatste keer dat hij haar die vraag had gesteld, had ze hem geen antwoord kunnen geven. Hij verwachtte niet dat ze ook maar een seconde na had gedacht over die vraag in de dagen die tussen hun eerste ontmoeting en vandaag zaten. Onbewust vroeg hij zich af of ze er wel zoveel aan gedacht had.
Zijn ogen gleden naar haar voeten. Hij had haar een belofte gemaakt, maar daar zou hij nu nog niet op terug komen. Hij stak zijn hand uit en glimlachte. ‘Wil je hier blijven staan of zullen we naar binnen gaan?’ Hij hield haar zijn hand voor. Nee, hij zou haar nog niet kwellen om te dansen, maar dat betekende niet dat ze hier hoefde te blijven staan.

Kits twinkelende ogen en aangename lach hadden haar niet gewaarschuwd voor het volgende compliment. ‘Je ziet er prachtig uit.’ Haar ogen verraadden hoe blij zij erdoor werd, hoewel haar mond haar nonchalant probeerde te laten overkomen. ‘Dankjewel, jij ziet er ook niet slecht uit.’ Op haar gezicht verscheen een aarzelende glimlach. Zij wilde niet te gretig overkomen.‘Ben ik slecht geworden in zoeken of hebben we allebei een probleem met op tijd komen?’ Hij was in ieder geval niet zo bang geweest om het op een omslachtige manier te vragen. Of erger nog: haar veelvuldig zijn excuses ervoor aan te bieden. Ze wist nooit raad ermee, hoe ze erop moest reageren. Iedere mogelijke reactie liet haar toch als een kreng voelen. ‘Jij beweert dat jij vaak te laat komt en ik, ik ben soms gewoon niet van mijn bezigheden weg te slepen. Zoals vandaag.’
De tijd die Kit gebruikte om de ruimte te verkennen, gebruikte zij nuttig door haar ademhaling weer onder controle te krijgen. De zenuwen waren nog steeds aanwezig. Het was zo irritant. Vervelend om te merken hoe zulke kleine dingetjes haar nog altijd konden teisteren.
‘Ben je er al uit hoe je alle nieuwsgierige mensen weg gaat houden?’ Ze schudde lichtjes haar hoofd. ‘Ik had aangenomen dat ze ons niet zouden durven te benaderen. Ik heb een soort aura om mij heen, voor het geval je het niet opgemerkt had. Ik ben geen ijskoningin, maar ik nodig mensen ook niet bepaald uit.’ Ze haalde haar schouders quasi onverschillig op. Natuurlijk vond ze het niet leuk. Erover zeuren was echter iets te. ‘En anders kan je je masker gewoon afdoen. Dat is geen probleem wat mij betreft.’ Ze vond het echt niet erg. Het was enkel een klein ideetje geweest, wat onverwachts doorgeslagen was. Kit stak zijn hand uit met een brede glimlach op zijn gezicht. ‘Wil je hier blijven staan of zullen we naar binnen gaan?’ Haar ogen gingen van zijn hand naar zijn gezicht en weer terug naar zijn hand. Vanzelfsprekend zou ze hem niet op het tweede deel van hun afspraak wijzen: er was een kleine kans dat hij het vergeten was. Hier stil blijven staan, was alleen ook raar. De zaal ingaan zou hem vast niet onmiddellijk eraan herinneren. Voorzichtig plaatste zij haar hand op de zijne. Het voelde onwennig aan. ‘Gra-‘ Midden in haar woord werd haar aandacht getrokken door een roodharige meisje die vrolijk met een magere, slungelige jongen in hun richting zwaaide. Yagami’s ogen werden tot spleetjes geknepen en hadden twee, lange secondes nodig om hen te identificeren; het waren haar kamergenoot en haar date. Yagami verstijfde meteen zich ervan bewust zijnd dat zij hier stond met haar hand in de hand van een andere jongen. Ze kende haar kamergenoot niet zo goed, maar zelfs zij wist dat die hen niet zonder een ellenlange gesprek weg zou laten komen. Ongegeneerde vragen zoals ‘‘wie is Kit precies en hoe lang zij zijn jullie al samen?’’ zouden onvermijdelijk zijn. Die pittige tante was een ware kletstante en de steeds breder wordende grijns op haar gezicht bevestigde dat alleen. In een rap tempo bewoog het koppel richting hen. Als Yagami niets zou doen, zou het nog een lange avond worden. Een hele lange avond.
Zonder erover na te denken, greep zij Kit vast bij de pols en glipte tussen de mensen door. Haar greep was niet al te stevig geweest en eruit komen, zou niet moeilijk zijn. Naar haar kamergenoot toegaan, mocht van haar part. Hij moest haar alleen niet vertellen dat zij hem niet gewaarschuwd had voor het kruisverhoor. De eerste paar minuten ging zij nog kriskras door de zaal heen. Pas daarna besloot zij om een strategisch plekje op te zoeken; haar oog viel op een drukbezochte eettafeltje. Midden in de zaal en dus niet makkelijk te bereiken. De plek waar ze het laatst gevonden zou worden. Ja, in de slaapzaal zou zij alsnog door allerlei vragen belaagd worden. Maar hé, dan werd zij tenminste nu met rust gelaten. Wie weet vergat haar kamergenoot het gewoon. Het was een onrealistisch idee, maar toch.

Het compliment dat hij haar gaf, was ergens behoorlijk cliché, maar hij meende het. Ze zag er werkelijk prachtig uit. Haar ogen verraadden hoe blij het compliment haar maakte. ‘Dankjewel, jij ziet er ook niet slecht uit.’ Kit lachte zacht om haar woorden. Hij schudde zijn hoofd en zei half lachend: ‘Dankje.’ Hij hield even een pauze en moest zich inhouden om niet opnieuw te lachen. ‘En wees niet zo bescheiden.’ De plagende ondertoon die ze inmiddels zou moeten kennen, weerklonk in zijn stem. Het was geen zonde om bescheiden te zijn, maar op avonden als dit tutte je je toch niet op om bescheiden te zijn?
‘Ben ik slecht geworden in zoeken of hebben we allebei een probleem met op tijd komen?’ Vroeg hij haar. Hij had enkel op de klok gekeken voordat hij zijn kamer uit was gelopen en had eigenlijk geen idee of hij op tijd was of te laat. Bovendien wist hij niet hoe lang zij hier al gestaan had. ‘Jij beweert dat jij vaak te laat komt en ik, ik ben soms gewoon niet van mijn bezigheden weg te slepen. Zoals vandaag.’ Hij grijnsde even en keek naar haar kleding en kapsel. Hij zou er niet over door gaan, maar hij had een vreemd vermoeden dat hij begreep wat ze bedoelde met die bezigheden. Zeker als hij terug dacht aan wat ze tegen hem had gezegd bij het stille meer.
Hij wende zijn blik van Yagami af en keek even om zich heen. Hij vroeg zich onwillekeurig af waarom er zoveel leerlingen waren. Er zouden genoeg leerlingen zijn die totaal niet zaten te wachten op iets als dit, maar toch was het hier verdomde druk..
‘Ben je er al uit hoe je alle nieuwsgierige mensen weg gaat houden?’ Vroeg hij haar toen hij haar weer aankeek. Yagami schudde lichtjes haar hoofd. ‘Ik had aangenomen dat ze ons niet zouden durven te benaderen. Ik heb een soort aura om mij heen, voor het geval je het niet opgemerkt had. Ik ben geen ijskoningin, maar ik nodig mensen ook niet bepaald uit.’ Ze haalde haar schouders onverschillig op en Kit keek haar even onderzoekend aan, voordat hij zacht zei: ‘Niet zo negatief over jezelf. Iedereen die niet bij je in de buurt wilt komen, zijn zelf ijskoninginnen en koningen.’ Hij keek haar veelbetekenend aan.
‘En anders kan je je masker gewoon afdoen. Dat is geen probleem wat mij betreft.’ Kit trok zijn wenkbrauwen op en zijn ogen twinkelde even kort. ‘Vergeet het maar. We hadden een afspraak en als ik mijn deel van de afspraak breek, is er geen afspraak meer.’ Hij was de afspraak absoluut niet vergeten. Hoe kon hij ook? Alleen al bij de herinnering aan haar geschrokken reactie toen ze dacht dat ze hem op een idee had gebracht. Nee, hij was niet van plan die afspraak zomaar te vergeten en hij zou het masker dus ook ophouden ook.
Hij stak zijn hand naar haar uit en glimlachte breed. ‘Wil je hier blijven staan of zullen we naar binnen gaan?’ Yagami’s ogen gingen van zijn hand, naar zijn gezicht en weer terug naar zijn hand. Hij hield geduldig zijn hand op, wachtend op haar antwoord. Voorzichtig plaatste ze haar hand in de zijne. ‘Gra-‘ Haar blik gleed van hem weg en hij volgde haar blik. Zijn blik belande bij een roodharig meisje en een jongen. Zijn ogen gleden terug naar Yagami en toen weer naar het stel. Het was duidelijk dat Yagami een van de twee kende, of allebei. Net toen hij zijn mond open wilde doen en ernaar wilde vragen, pakte Yagami zijn pols vast en trok hem mee tussen de mensen door. Haar greep was slapjes genoeg om zich eruit los te maken, maar ze zou het niet zonder rede gedaan hebben en dus liep hij maar gewoon met haar mee. Toen ze eindelijk stil stond keek Kit haar met een vragende blik aan, al verraadde de enorme glimlach dat hij zijn lach in moest houden. ‘Ga je me nog uitleggen waarom je ineens zoveel haast had om weg te komen of krijg ik dat nooit te weten?’ Ergens achter in zijn hoofd klonk er een stemmetje die hem erop wees dat hij hetzelfde gedaan had bij een persoon.. Nee, twee. Hij had Yagami echter nog niet gehoord over broers of zussen, dus ging hij maar weer terug naar een mogelijkheid. Haar kamergenoot.
Hij keek onwillekeurig om zich heen. Hij was benieuwd of haar actie zin had gehad. Voor hetzelfde geld zat ze opgescheept met een van de nieuwsgierigste kamergenootjes die je kon hebben.

Yagami’s gezichtsuitdrukking veranderde langzaam van neutraal naar onderzoekend. Zijn warrige geschud en halve lachje waren lastig te plaatsen. ‘Dankje.’ Een korte pauze viel, waarin het duidelijk zichtbaar was dat hij zijn lach probeerde in te houden. Was er soms iets mis met haar gezicht? Ze had de eerste, paar minuten niets grappigs gezegd noch gedaan. Veel tijd om erover na te denken, had zij niet. ‘En wees niet zo bescheiden.’ Op zijn plagerij had zij al snel een wederopmerking. ‘Ik ben gewoon soms gewoon niet arrogant genoeg. Dat is iets anders.’ De bijdehante opmerkingen van haar broertje hadden haar manier van praten ongewild beïnvloed. Iedereen waarmee zij regelmatig haar tijd doorbracht, had dat gedaan.
Ze moest zich inspannen om hem verstaanbaar te krijgen. Het was hier al zo druk en haar oren waren niet de beste meer. Haar oortjes waren de mede-plichtigen. ‘Niet zo negatief over jezelf. Iedereen die niet bij je in de buurt wilt komen, zijn zelf ijskoninginnen en koningen.’ Haar mond veranderde in een strakke streep. ‘Bedankt voor je lovende woorden. Maar ik zeg enkel de waarheid.’ Een zwak glimlachje verscheen ditmaal om haar lippen. Het was fijn als men haar probeerde te complimenteren. Ze kon er echt van genieten. Te vaak maakte haar echter alleen ongemakkelijk. ‘Vergeet het maar. We hadden een afspraak en als ik mijn deel van de afspraak breek, is er geen afspraak meer.’ Een zachte fluistering verliet haar mond: ‘We kunnen het andere deel van de afspraak ook vergeten.’ Zodra zij het gezegd had, had zij er al spijt van. Het zou het hele doel van de avond wegnemen. En zij was zeker geen lafaard, ze zou er niet van wegrennen en het enkel uitstellen. Twee, vijf, dertig minuten later zou toch amper een verschil maken, toch?
Tot haar verrassing had Kit zich niet losgetrokken  van haar en liet hij zich gewillig door de menigte meesleuren. Zijn vragende blik ging gepaard met zijn beroemde glimlach en een vraag naar opheldering. ‘Ga je me nog uitleggen waarom je ineens zoveel haast had om weg te komen of krijg ik dat nooit te weten?’ Ontdaan knipperde zij met haar ogen. Zij was helemaal vergeten dat hij geen idee had met wie hij zojuist te maken had, wat er gebeurd was. ‘Heb jij dat dan nooit met bepaalde mensen dat je gewoon van hen vandaan wilt lopen op bepaalde moment, gewoon omdat? Mijn kamergenoot is dus zo eentje.’ Het kwam eruit als een diepe zucht. ‘Praatgraag, roddeltante, nieuwsgierig en komt af op’, beschreef zij het meisje, ’alles dat glimt. Ik vermoed dat haar dierlijke vorm daarom een ekster is.’ Met haar vingers op haar arm tikkend verzekerde zij zich ervan dat haar kamergenoot hen uit het oog verloren was. Voor een ogenblik nam zij de hele groep mensen onder de loep. ‘Vraag jij je ook wel eens af hoe mensen eruit zien in hun dierlijke vorm?’ Het floepte er gewoon uit: de vraag die haar al heel lang dwars zat. Je kon niet zomaar op iemand afstappen en vragen of zij hun dierlijke vorm wilden openbaren.
‘Het is een rare vraag, hè?’ Met haar hand wuifde zij haar vraag weer weg. Naadloos veranderde zij het onderwerp terug naar het vorige. ‘Bereid je trouwens voor. Voor het geval dat.’ Het geval dat een roodharig duiveltje op zijn schouder zou tikken.  ‘Maar voor de rest is ze wel een leuke persoonlijkheid om een kamer mee te delen. Zij brengt wat leven in de brouwerij zoals ouderen altijd zeggen.’ Die opmerking was nogal een understatement.
Inmiddels was het aantal mensen rondom de tafel redelijk geslonken. Het was nog druk, maar eerder prettig druk. Niet op de benauwde manier. ‘Wil je trouwens wat eten? Nu we toch al hier zijn...’ Ze was zijn woorden over hoe geweldig het eten op zijn familiefeestjes was niet vergeten. En ergens had zij wel lichte trek gekregen. Haar verlangen naar zoetigheden kwam altijd op de meest ‘gepaste’ momenten opzetten.
Voor een ogenblik leidden een handjevol voorbij vliegende cupido’s haar af. Het was raar, raar om telkens objecten in de lucht te zien bewegen. Al snel waren haar kijkers weer op Kit gericht.

‘Ik ben gewoon soms gewoon niet arrogant genoeg. Dat is iets anders.’ Een van de dingen die hij leuk aan haar vond. Ze had werkelijk altijd een weerwoord. Wat hij ook zei. En dat zorgde er ook voor dat hij eigenlijk geen twee keer na dacht over zijn woorden, niet bang was dat hij twee keer na moest denken, omdat hij iemand anders nog zou kwetsen. ‘Dan is het een beetje van beide.’ Hij keek haar met een grijns aan.
‘Niet zo negatief over jezelf. Iedereen die niet bij je in de buurt wilt komen, zijn zelf ijskoninginnen en koningen.’ Hij was toch ook in haar buurt gekomen of in elk geval gebleven. Zij had immers op die plons gereageerd..
‘Bedankt voor je lovende woorden. Maar ik zeg enkel de waarheid.’ Van eens strakke streep veranderde haar lippen in een zwakke glimlach. Begon ze nou alweer? Hij kreeg bijna déjà vu. ‘Misschien doe ik wel hetzelfde.’ Hij had zijn voorgaande woorden niet als compliment bedoelt, eerder als ongeloof. Hij had niks gemerkt van deze aura en hij betwijfelde of echt zoveel mensen als zij dacht het hadden opgemerkt. Hij wist bijna zeker van niet, al kon hij niet in het hoofd van andere kijken en kon hij dat dus nooit met zekerheid zeggen.
‘Vergeet het maar. We hadden een afspraak en als ik mijn deel van de afspraak breek, is er geen afspraak meer.’ Sputterde hij tegen. ‘We kunnen het andere deel van de afspraak ook vergeten.’ Kits ogen twinkelde even. ‘We vergeten helemaal niks.’ Heel even moest hij zich eraan herinneren hoe ze gereageerd had toen hij de vorige keer tegen haar neus tikte, maar hij deed niks, bleef haar alleen met die twinkelende ogen aankijken.

Toen ze hem los had gelaten, keek hij haar met een vragende blik aan, al was er ook duidelijk een enorme glimlach zichtbaar. ‘Ga je me nog uitleggen waarom je ineens zoveel haast had om weg te komen of krijg ik dat nooit te weten?’ Ze knipperde even met haar ogen. ‘Heb jij dat dan nooit met bepaalde mensen dat je gewoon van hen vandaan wilt lopen op bepaalde moment, gewoon omdat? Mijn kamergenoot is dus zo eentje.’ Kit grijnsde. ‘Ik geloof dat ik wel zulke mensen ken.’ Zijn broer stond op nummer een. Als hij die hier nu tegen zou komen, wist hij een ding heel zeker; zijn wereld zou instorten. Als Hisashi hem hier nu zag staan, zou hij de hele school door moeten rennen om het te overleven.. Zijn broer was in sommige opzichten nog erger dan hun vader dat was geweest en als hij ooit kinderen zou krijgen, zou Kit behoorlijk veel medelijden hebben met die kinderen.
‘Praatgraag, roddeltante, nieuwsgierig en komt af op alles dat glimt. Ik vermoed dat haar dierlijke vorm daarom een ekster is.’ Beschreef Yagami haar kamergenoot. Ze tikte met haar vinger op haar arm. ‘Vraag jij je ook wel eens af hoe mensen eruit zien in hun dierlijke vorm?’ Hij keek op bij haar vraag en dacht even na. Hij vroeg het zich nooit echt af, nee, maar nu ze het zei, was er misschien wel een deel in hem dat het wilde weten. ‘Het is een rare vraag, hè?’ Ze wuifde haar vraag weg, maar Kit zei rustig: ‘Valt wel mee.’ Hij keek haar recht aan. ‘Al heb je me nu wel nieuwsgierig gemaakt.’ Alweer. Ze was er behoorlijk goed in hem nieuwsgierig te maken naar van alles en nog wat.
‘Bereid je trouwens voor. Voor het geval dat.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Maar voor de rest is ze wel een leuke persoonlijkheid om een kamer mee te delen. Zij brengt wat leven in de brouwerij zoals ouderen altijd zeggen.’ Hij keek haar even zwijgend aan, voordat hij vroeg: ‘Heb je er zo weinig vertrouwen in dat ik tegen een paar lastige vragen kan? Dat ik je kamergenoot niet aan kan?’ Hij had jaren lang met zijn eigen spiegelbeeld op een kamer geslapen en daarna had hij zijn kamergenoot hier gekregen. Hij kon wel tegen een paar onmogelijke vragen en in de aantal jaren had hij geleerd hoe hij van die mensen af kon komen. Hij wist alleen niet of het hem bij haar kamergenoot zou lukken. Zo te horen was het een standvastig meisje.
‘Wil je trouwens wat eten? Nu we toch al hier zijn...’ Kits ogen groeide iets bij die woorden en hij knikte. ‘Eten kan altijd, niet?’ Als je hem over eten hoorde praten zou je bijna niet geloven dat hij de waarheid sprak. Zijn postuur leek alles behalve op dat van iemand die dol was op eten. Al kon hij dat goed te danken hebben aan de training.
Hij keek even naar het eten. ‘Als het tenminste beter is dan op mijn vorige school.’ Hij lachte zacht. Als het eten hetzelfde zou zijn als op zijn vorige school, stond nu al vast dat hij de rest van de avond niks zou eten. Geen hap.

‘Dan is het een beetje van beide.’ Zijn grijns kreeg een gemeende glimlach van haar kant terug.
‘Misschien doe ik wel hetzelfde.’ Als ze tegen hem in zou gaan, zou het nog een langdradige discussie worden. Daarom deed zij een poging om zich te verzoenen met hem. ‘Laten wij dit gesprek maar gewoon vergeten,’ stelde zij voor. Ontelbare keren had dat simpele zinnetje haar en andere mensen uit benarde situaties weten te redden. Echt die beschamende gesprekken vergeten, deed niemand natuurlijk. Want pijnlijke conversaties waren meestal de meest gedenkwaardige. Er werd er dan gewoon nooit meer in het openbaar over gepraat.
‘We vergeten helemaal niks.’ Helemaal in tweestrijd wist zij niet hoe ze reageren moest. De besluiteloosheid was overduidelijk van haar expressie af te lezen. ‘Vergeet jij eigenlijk wel eens ooit wat?’ vroeg zij uiteindelijk. Nu zij erover nadacht, had hij wel verdacht veel details en dingen die zij bij hun vorige ontmoeting gezegd had, onthouden. Het was haar taak om onbruikbare bijzonderheden in te prenten, niet de zijne. ‘Welk shirt had jij op die dag alweer aan?’ Ze wilde hem uittesten met een paar –zogenaamde- onschuldige vragen.

‘Ik geloof dat ik wel zulke mensen ken.’ Ze had werkelijk geen idee over wie het zou kunnen hebben. Daarvoor kende zij hem nog niet goed genoeg. Wijs besloot zij om er niet op in te gaan.
‘Valt wel mee. Al heb je me nu wel nieuwsgierig gemaakt.’ Een veelbetekenende expressie ontspon zich op haar gezicht. ‘Ik ben een hinde, als dat helpt...’ Terugdenken aan de allereerste keer veranderen, bracht veel emoties bij haar op. Het had haar absoluut verbaasd. Om een of andere reden had ze een kleiner dier in gedachten gehad. Een kat of een eekhoorn misschien. ‘...en er zijn hier vast ook een paar draken.’ In informatieve boeken over dierlijke vormen werden draken altijd als eerste genoemd. Vast omdat ze er indrukwekkend uitzien en daardoor een grote impressie achterlieten bij de meesten.
‘Heb je er zo weinig vertrouwen in dat ik tegen een paar lastige vragen kan? Dat ik je kamergenoot niet aan kan?’ Verraste signalen werden naar Kit gestuurd. Die jongen wist werkelijk haar uitspraken een totaal andere betekenis te geven. ‘Nee, ik wil gewoon niet dat je lastiggevallen wordt en bovendien wil ik’, zei ze half lachend, ’je vanavond helemaal voor mijzelf houden.’ Eigenlijk zat er tot op zekere hoogte een kern van waarheid in. Twee op twee gesprekken met kennissen erbij lukten nooit bij haar: ze was dan gedoemd om op de achtergrond te blijven.
Vrijwel onmiddellijk werden Kits ogen groter, knikte hij gewillig. De gelijkenis tussen een klein jongetje die in een heel groot speelgoedwinkeltje stond, en Kit was niet ver te zoeken. Haar gezicht wist zichzelf voor een moment in een plooi te bedwingen. Niet lachen, laat hem uitpraten. ‘Eten kan altijd, niet?’ Haar ingehouden lach borrelde vanuit haar buik op en resulteerde in onbedwongen geproest. Ze voelde mensen rondom hen aankijken, maar besteedde er geen aandacht aan. ‘Sorry, je had die uitdrukking van je moe-’ Midden in de zin werd zij onderbroken door een nieuwe lachbui. ‘Het herinnerde me aan die kleine kindjes die met kerst iets uit mochten zoeken in zo’n groot warenhuis,’ voegde zij na hikkend eraan toe.
Yagami leunde lichtjes over de tafel heen, zodat ze aan de grote kom gevuld met vloeistof ruiken kon. Ze trok haar neus op, toen zij alcohol rook. Hersencellen uitroeien liet zij graag aan anderen over. Daar had zij geen problemen mee, zolang zij het maar niet was. ‘Als het tenminste beter is dan op mijn vorige school.’ Een zachte grinnik ontglipte haar. ‘En anders eet ik het wel op. Ik lust praktisch gezien alles met suiker.’ Weloverwogen legde zij een sierlijk uitziende cakeje in haar hand. De witte versieringen erbovenop glommen uitnodigend in het licht.

‘Laten wij dit gesprek maar gewoon vergeten,’ Kit grijnsde even en knikte kort. Misschien was dat nog niet eens zo’n slecht idee. ‘Als je maar niet vergeet dat jij begon.’ Hij keek haar met die grijns aan. Zij was degene geweest die over haar aura was begonnen. Hij wilde het best hierbij laten, als ze dat maar niet zou vergeten.
‘We vergeten helemaal niks.’ Bij het zien van de besluiteloosheid op haar gezicht, beet hij zacht op zijn lip. ‘Vergeet jij eigenlijk wel eens ooit wat?’ Kit dacht even na en knikte toen. ‘Ik ben een mens, dus vast wel eens wat, ja.’ De tijd.. Hij vergat de tijd wel eens. ‘Welk shirt had jij op die dag alweer aan?’ Kit fronste even en hield zijn hoofd schuin, een beweging die hij vaker maakte. ‘Wit.. Ik geloof dat die wit was..’ Was hij zeker? Nee, maar dat bleek toch al uit zijn zin? Hij gokte wit, omdat de meeste van zijn shirts wit waren. Wat eigenlijk een hopeloze kleur was.. Zeker als je besloot om het stille meer in te vallen.

‘Valt wel mee. Al heb je me nu wel nieuwsgierig gemaakt.’ Reageerde hij op haar vraag. Dit meisje had echt een gave hem nieuwsgierig te maken. Alle pogingen niet nieuwsgierig te worden, leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen als ze sprak. Alsof ze precies wist hoe ze hem nieuwsgierig moest maken, alsof ze zijn gedachtes kon lezen..
‘Ik ben een hinde, als dat helpt en er zijn hier vast ook een paar draken.’ Kit glimlachte en kon er niks aan doen dat hij zacht grinnikte. ‘Ik ben blij dat je niet een of ander roofdier bent.’ Hij fronste en keek even de andere kant op, voordat hij half lachend zei: ‘Als we elkaar ooit tegen komen in onze dierlijke vorm weet ik in elk geval dat je niet in de verleiding komt me op te eten.’ Iets wat hij soms bij zijn broer wel had.. Het verschil tussen zijn broer en hem werd behoorlijk duidelijk gemaakt door hun dierlijke vorm.
Hij keek Yagami weer aan en gaf een reactie op haar waarschuwing. ‘Heb je er zo weinig vertrouwen in dat ik tegen een paar lastige vragen kan? Dat ik je kamergenoot niet aan kan?’ Yagami reageerde verrast op zijn woorden. ‘Nee, ik wil gewoon niet dat je lastiggevallen wordt en bovendien wil ik je vanavond helemaal voor mijzelf houden.’ Zei ze half lachend. Kit trok zijn wenkbrauwen op en grinnikte en weer was er die neiging. Die neiging kort tegen haar neus te tikken. Inhouden, gewoon inhouden. Hij had immers gemerkt hoe ze erop had gereageerd en het was niet zijn bedoeling haar weg te jagen. ‘Ben ik dan zulk fijn gezelschap?’ Zijn ogen twinkelde even bij die vraag, plagend.
Bij haar vraag of hij wat te eten wilde, werden zijn ogen iets groter en knikte hij. Natuurlijk. Hoe kon ze het überhaupt vragen? ‘Eten kan altijd, niet?’ Yagami begon te lachen, iets wat al snel veranderde in een onbedwongen geproest. Rond Kits lippen verscheen een glimlach. Zijn ogen schoten even naar rechts toen hij blikken voelde, maar besteedde er na die ene blik geen aandacht meer aan. Ze mochten kijken, zij waren hier immers ook voor hun eigen plezier.
‘Sorry, je had die uitdrukking van je moe-’ Begon ze, maar werd onderbroken door een nieuwe lachbui. Kit keek haar geduldig aan, liet haar rustig uitlachen. ‘Het herinnerde me aan die kleine kindjes die met kerst iets uit mochten zoeken in zo’n groot warenhuis,’ Kit grinnikte zacht en boog zijn hoofd iets, waardoor zijn blonde haren deels over zijn masker vielen. Toen hij opkeek lachte hij zacht. ‘Misschien voelde ik me ook even zo.’ Zei hij zacht lachend. Deze ruimte was zijn warenhuis en het eten was zijn speelgoed. Al moest hij er nog achter komen of hij blij zou zijn met zijn met zijn nieuwe speelgoed. ‘Als het tenminste beter is dan op mijn vorige school.’ Zo niet, was hij er zeker van dat hij zijn speelgoed kapot zou maken. Dat stond simpelweg vast.
Yagami had zich licht over de tafel heen gebogen en had de grote kom met vloeistof duidelijk afgewezen. Een zacht gegrinnik ontglipte haar bij zijn woorden. ‘En anders eet ik het wel op. Ik lust praktisch gezien alles met suiker.’ Kit glimlachte en keek even zwijgend naar het meisje. Hij moest toegeven dat ze er inderdaad uitzag als een zoetekauw. Yagami pakte een cakeje en legde die in haar hand. Kit liet zijn ogen over het eten glijden en besloot een van de cakejes te nemen waar met roze glazuur op geschilderd was. Hij nam enigszins twijfelt een hap, er bijna vanuit gaand dat het ongelofelijk smerig zou zijn. Zijn oude school had een hoop verpest op het gebied van eten. Hij bleef even stil na zijn hap en knikte toen langzaam. ‘Misschien..’ Begon hij met een kalme stem. ‘Valt het nog best wel mee.’ Het viel heel erg mee. Het was eigenlijk nog best wel lekker.

‘Als je maar niet vergeet dat jij begon.’ Iets wat een grom moest voorstellen, maakte duidelijk dat Yagami de strijd niet helemaal opgegeven had. In ieder geval niet in haar hoofd. ‘Nee, dat vergeet ik echt niet, Kit.’ Ze legde de nadruk op zijn naam om aan te geven dat hij gewonnen had voor nu. Ze zou niet willen weten hoe een echte discussie tussen hen tweeën uit zou lopen. Het zou zeker een tijdje duren, voordat hij die kant van haar zou leren kennen. Het was ook maar een klein deel van haarzelf. Je had een grotere kans om haar dromerig uit het raam starend tegen te komen dan in een serieuze gedachtewisseling verwikkeld.
Ik ben een mens, dus vast wel eens wat, ja.’ Was het echt zo of beweerde hij dat enkel? Daar zou ze snel achterkomen. ‘Wit.. Ik geloof dat die wit was..’ Haar ogen verwijdden een beetje. Hij had dat ook nog eens goed. ‘Je had inderdaad wit aan,’ bevestigde zij hem. Ze wist het zeker, want zijn shirt was druipnat geweest en scheen verschrikkelijk door. Als en ongenode gast kwam het beeld van hem met een ontbloot bovenlijf bij haar binnendansen. Voor een oogwenk was haar blik op zijn romp gericht, voelde haar lichaam uit schaamte warmer worden en vestigde haar aandacht vlot op een punt net naast Kit. Het was een van de trucjes die zij toepaste, wanneer zij iemand niet recht in het gezicht durfde of wilde aankijken. De persoon waarop het toegepast werd, merkte het zelden op. Ze besloot niet meer verder te vragen naar die dag om nog meer ongewilde gedachtes te vermijden.

Kit moest al weer grinniken. Ze ging ervan uit dat het om een binnenpretje ging en liet een korte stilte vallen. ‘Ik ben blij dat je niet een of ander roofdier bent.’ Had hij daarom geglimlacht? Omdat zij geen bedreigende dier was? ‘Er is niets mis met een roofdier zijn, hoor. Dat zegt echter niet dat ik een roofdier zou willen zijn.’ Het was handig voor in een gevecht en daarmee was ook alles gezegd. Om eerlijk te zijn gebruikte zij haar dierlijke vorm enkel om buiten rondjes te rennen. De wind langs haar lichaam, even je hoofd legen en alleen zijn. Heerlijk. ‘Als we elkaar ooit tegen komen in onze dierlijke vorm weet ik in elk geval dat je niet in de verleiding komt me op te eten.’ Dat klonk alsof hij het genoeg malen meegemaakt had. Ze schudde resoluut haar hoofd. ‘Dat zou ik nooit doen. Ik heb het sowieso niet op de meeste vleessoorten. Wat ben jij dan precies?’ Het eerste dat in haar opkwam was een muis; muizen werden altijd opgegeten. ‘Een knaagdier?’ probeerde zij. Haar ogen waren gevuld met belangstelling, klaar om alle informatie te absorberen.
Hij trok zijn wenkbrauwen op, grinnikte. ‘Ben ik dan zulk fijn gezelschap?’ Over een antwoord werd er niet lang nagedacht; die kwam meteen. ‘Je bent een goede persoon.’ Hoe legde je dit nou weer uit? ‘Ik weet niet wat het precies is. Ik heb simpelweg een goed gevoel bij jou.’ Meer dan zweverige formuleringen wist zij er niet van te maken. Een lichte frons gaf aan dat ze aan het nadenken was. Een tal aan woorden en citaten flitsten haar voorbij. Maar geen enkele uitdrukking kon haar denkwijze over hem helder uitdrukken. ‘Ik kan gewoon met jou over van alles praten. Dingen die ik normaal denk en niet uitspreek.’ Nog steeds heel onduidelijk, maar ze had haar bevindingen voor een deel weten uit te leggen.
Toen Kit zijn hoofd boog, veegde zij de verdwaalde lokken haar uit zijn gezicht. Het ging zo natuurlijk. Ze schrok heel even van zijn plotselinge gelach, voelde alsof hij haar betrapt had en haar gezicht opnieuw warm worden. ‘Misschien voelde ik me ook even zo.’ Opgelucht greep zij de kans om over haar rare actie van daarnet heen te spreken. Hij had het vast niet opgemerkt. Gewoon door blijven ratelen. ‘Je hebt geluk dat ik goed met kinderen om kan gaan.’ De vrolijke façade moest haar beschamende gevoelens verbloemen.
‘Misschien...’ Rustig wachtte zij op wat hij te zeggen had. Met haar cakeje nog steeds in haar hand. Gereed om dat ding zo in haar mond te laten vallen. ‘Valt het nog best wel mee.’ Zijn oordeel was het teken voor haar om te proeven. De zoete smaak bracht haar terug naar de zomer. Een van haar minst geliefde jaargetijden en tevens ook de ene waarin vele herinneringen gemaakt zijn. Bloemetjes, zij kon de geurende bloemen bijna ruiken en het natte gras onder haar voeten voelen. ‘Zomer...’ Het woord bleef half in haar keel hangen. Alsof het verboden was om het uit te spreken. Ze brak een stukje van haar cake af en hield het voor zijn neus.

OOC: meh inspiratieloos.

De meeste mensen die hem niet kende, zouden niet begrijpen waarom hij zo snel kleine discussies aanging met iedereen die maar met hem in discussie wilde gaan. Net als deze, kleine, discussie. Waar ging het eigenlijk over? Of ze nou bescheiden of niet arrogant was.
‘Nee, dat vergeet ik echt niet, Kit.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin toen ze zijn naam met nadruk uitsprak en zijn ogen twinkelde zwakjes. Ze gaf hem gelijk.. Misschien was dat maar goed ook. Waarschijnlijk had hij anders eeuwen door kunnen gaan om zoiets kleins. Als je hem maar de kans gaf.
Toen ze hem vroeg of hij überhaupt ooit wel eens iets verga, gaf hij een eerlijk antwoord. Hij was een mens en het is menselijk dingen te vergeten. In zijn geval was de tijd hier een perfect voorbeeld van. Wie had het ooit uitgevonden? Waarschijnlijk iemand die er geen moment bij stil had gestaan dat je door een paar simpele cijfertjes op een wijzerplaat, een hele hoop kon verpesten. Hij tenminste wel. Hoe vaak zijn ouders hem niet met die veelbetekenende blik aan hadden gekeken.. Hij was er iets beter in geworden, maar toch was het niet zijn sterkste punt en zat hij er dikwijls een paar minuten – soms iets meer dan een paar – naast.
‘Wit.. Ik geloof dat die wit was..’ Hij zag haar ogen groeien en hij deed zijn best de opluchting van zijn gelaat te houden. Hij had een hele hoop wit en eigenlijk was dat een van de weinige mogelijkheden en toch had het iets anders kunnen zijn. ‘Je had inderdaad wit aan,’ Hij glimlachte zwak en keek Yagami even aan, voordat hij kalm zei: ‘Als jij het nog weet, is je geheugen ook niet zo vreselijk.’ ’ Zijn stem klonk serieus, enkel de twinkeling in zijn ogen liet blijken dat het geen belediging was en hij haar aan het plagen was.

‘Ik ben blij dat je niet een of ander roofdier bent.’ Zei hij na zijn gegrinnik. ‘Er is niets mis met een roofdier zijn, hoor. Dat zegt echter niet dat ik een roofdier zou willen zijn.’ Kit liet zijn blik even over haar heen glijden en knikte een keer kort. Vreemd genoeg zou het hem niet helemaal verbaasd hebben als ze een roofdier was geweest, al as er ook iets dat hem zei dat een roofdier absoluut niet bij haar paste. ‘Als we elkaar ooit tegen komen in onze dierlijke vorm weet ik in elk geval dat je niet in de verleiding komt me op te eten.’ Zijn broer was de eerste geweest die zijn dierlijke vorm te weten was gekomen en Kit was behoorlijk teleurgesteld geweest toen hij achter de zijne was gekomen.
Yagami schudde resoluut haar hoofd. ‘Dat zou ik nooit doen. Ik heb het sowieso niet op de meeste vleessoorten. Wat ben jij dan precies? Een knaagdier?’ Hij keek haar strak aan. Haar ogen waren gevuld met belangstelling en als hij eerlijk was, bleef hij het een uitzonderlijk meisje vinden. Hij keek haar met een pijnlijke blik aan. ‘Niet echt..’ Hij wende zijn blik even af en toen hij haar weer aankeek lachte hij zacht. ‘Ik ben een stokstaartje.’ In vergelijking met de caracal die zijn broer was, was het best een wanhopig dier. En toch, was hij er nooit geheel ontevreden mee geweest.
‘Je bent een goede persoon.’ Antwoordde ze hem. ‘Ik weet niet wat het precies is. Ik heb simpelweg een goed gevoel bij jou.’ Er verscheen een twinkeling in zijn ogen bij die woorden en de frons die ze trok. Pas bij haar laatste zijn verscheen er een glimlach rond zijn lippen. ‘Ik kan gewoon met jou over van alles praten. Dingen die ik normaal denk en niet uitspreek.’ Hij sloot zijn ogen even en toen hij ze weer opende, keek hij haar even zwijgend aan. ‘Dingen die je normaal niet uitspreekt?’ Zijn glimlach was warm, net als de twinkeling in zijn ogen. Ze deed het weer. Ze maakte hem weer nieuwsgierig.
Hij boog zijn hoofd toen ze haar vergelijking maakte, probeerde de enorme grijns te verbergen. Toen hij weer opkeek, lachte hij. ‘Misschien voelde ik me ook even zo.’ Haar gezicht had een iets rode blos gekregen, alsof hij haar in verlegenheid had gebracht, haar reactie leek daar echter niet op. ‘Je hebt geluk dat ik goed met kinderen om kan gaan.’ Hij keek haar even met een grijns aan en knikte toen. Hij besloot niet in te gaan op de kleur die ze net daarvoor gekregen had.
Toen hij een hap van zijn cakeje genomen had, kwam zijn mening. ‘Misschien...’ Hij moest toegeven, dit smaakte honderden, nee, duizenden keren beter dan de cakejes op zijn vorige school. ‘Valt het nog best wel mee.’ Na zijn woorden leek er een soort knop om te gaan bij Yagami. Van een rustige, afwachtende stand, wachtend op zijn reactie, ging ze over naar het proeven van haar cakeje.
‘Zomer...’ Kit glimlachte om dat kleine woordje. Ze brak een stukje van haar cake af en hield het voor zijn neus. Kit keek er even naar, voor zijn ogen naar Yagami gleden. ‘Weet je zeker dat je een stuk van je zomer cake aan me wilt geven?’ Nog voordat ze een antwoord kon geven, stopte hij het stuk in zijn mond, zonder het eerst van haar over te nemen. Hij stond er geen seconde bij stil of ze er een probleem mee kon hebben. Het ging bijna automatisch. Hij sloeg zijn ogen ten hemel en keek Yagami weer aan toen hij het stukje door had geslikt. Hij beet op zijn lip en knikte, als teken dat hij de cake lekker vond. Dit keer brak hij een stuk van zijn cake af en hield het haar voor. Daarna gleden zijn ogen door de zaal. ‘Denk je niet dat je roodharige vriendin ook ooit honger gaat krijgen?’ Hij keek haar weer aan met een vragende blik. Hij begreep ondertussen waarom Yagami weg was gelopen, maar waarom ze deze plek uit gekozen had om het roodharige meisje te ontlopen, begreep hij nog niet helemaal..

‘Als jij het nog weet, is je geheugen ook niet zo vreselijk.’ Het was doorsnee commentaar voor haar. Eentje die ze eigenlijk zag aankomen en niets achterzocht. Zijn fonkelende ogen waren haar daarom totaal ontgaan. ‘Ik heb de gave om overbodige dingen te herinneren en flarden van mijn kindertijd totaal uit mijn geheugen te wissen.’ Soms was het leuk dingen te vergeten en later er per toeval achter te komen en zo nu en dan was niets meer dan vervelend. Irritant om belangrijkere zaken niet op te kunnen roepen.

‘Niet echt...’ De gepijnigde blik in zijn ogen vertelde haar dat het nogal gevoelig lag. ‘Ik ben een stokstaartje.’ Ze trok haar wenkbrauwen verbaasd op. ‘Wat is er mis met een stokstaartje? Stokstaartjes zijn schattig.’ En daar ontglipte het woord wat zo’n beetje iedereens mannelijkheid die zij tegengekomen was, ontnomen heeft, haar opnieuw. Schattig. Geen enkele jongen leek dat als een compliment op te vatten, terwijl zij het meestal wel zo bedoelde. Ze wist nog steeds niet wat er mis mee was, maar wel dat ze dat woord op geen enkele voorwaarde mocht noemen. ‘Ik bedoel een stokstaartje is een leuk diertje. Het is niet zo standaard.’ Haar poging om het goed te praten verliep niet zo geweldig. Zelfs in haar oren klonk het zwakjes. De overtuiging, noch de geloofwaardigheid was nergens in haar stem te vinden.
Niet wetend of ogen sluiten een goed of slecht teken was, plukte zij aan haar nagels. Misschien had zij iets te veel van zichzelf vrijgegeven. Zichzelf door middel van kleine feiten blootstellen, kon haar keer op keer zenuwachtig maken en toch kon ze het nooit laten. ‘Dingen die je normaal niet uitspreekt?’ Haar bezorgde frons veranderde in de neutrale stand van gezicht. Zijn warme glimlach moedigde haar aan om zichzelf te verduidelijken. ‘Ongewone vragen, willekeurige feitjes over mijzelf en cryptische uitspraken onder andere.’ Ze keek hem even aan om zijn reactie te peilen. ‘Nou ja, de laatste twee dingen doe ik ook als ik te weinig slaap heb gehad of bij mensen ben waarvan ik weet dat zij het tolereren.’ Ze wilde hem niet laten denken dat hij zo speciaal was, wist niet eens precies waarom zij dat gedaan had. Talrijke mogelijkheden gingen door haar heen. Uit gewoonte pinden haar nagels zich in het vlees van haar bovenarmen vast. Haar hoofd erbij houden, moest en zou ze doen. Dit was niet het moment om zich over te geven aan haar denkwereld.
‘Weet je zeker dat je een stuk van je zomer cake aan me wilt geven?’ Er was geen tijd om te reageren: hij had het zo van haar hand afgegeten. Van haar voetstuk gebracht, zweefde haar hand nog ergens in de lucht. Zij greep dan ook dankbaar de kans om zijn cake te proeven. Nu stond zij tenminste niet meer als een wassen beeld voor zich uit te staren met haar arm voor zich uit. Precies wat zij nodig had om zichzelf te hervatten. ‘Ik denk dat ik mezelf wel kan voeren in tegenstelling’, zei ze en nam een hap, express om hem te plagen, ‘tot jou.’ Over gebeurtenissen heen praten begon haar specialiteit te worden.
‘Denk je niet dat je roodharige vriendin ook ooit honger gaat krijgen?’ Net toen ze wilde antwoorden dook een akelig bekend gezicht achter Kit vandaan op. Claire. ‘Bedoel je mij? En wie is dit lekkere ding eigenlijk? Ik weet zeker dat wij hem onthouden hadden, als wij hem al eerder ontmoet hadden, toch Alvin?’ Met zijn handen in zijn broekzakken gestopt kwam degene waar zij het tegen had, achter haar aan aangeslenterd. Ter begroeting stak hij zijn hand loom op. ‘Yo.’. Een sarcastische gedachte over hoe cliché het wel niet was dat ze uitgerekend nu opdook, viel niet te onderdrukken en kwam samen met gemeende glimlach. Die zou ze in ieder geval niet meer hoeven te faken. ‘Claire, wat een perfecte timing. Als altijd... Claire en Alvin, dit is dus Kit. Kit, dit zijn dus Claire en Alvin. Claire als in mijn kamergenoot.’ Zoals gebruikelijk praatte Claire door de formaliteiten heen en ging zij meteen over op de rits schaamteloze vragen en opmerkingen. Haar spontaniteit was de afgelopen uren ook niet veranderd: zij had haar kin op Kits schouder genesteld. Een vertrouwd gebaar. Claire deed het bij vrijwel iedereen inclusief Yagami. ‘Dusss... hoe lang heeft zij jou al geheim voor ons weten te houden? Ik weet zeker dat jullie al, voordat zij hier gearriveerd was, kenden. Ik had al het vermoeder dat zij stiekem wat achterhield voor mij. Zij negeert de aanwezigheid van haar aanbidders altijd. En over jongens praten of ze smachtend nakijken in de gang zit er zeker niet in. Dus je moet wel verdomd goed zijn om haar zo in te pakken.’ Een geringe stilte daalde over het gezelschap heen. Claire moest zo te merken even naar adem happen. Haar ogen gleden verlekkerd op de manier waarop alleen zij het kon, over Kits gezicht heen. ‘En hoezo dat masker? Het is wel leuk enzo, maar ik zou heel graag je gezicht willen zien.’ Haar handen gleden al naar zijn achterhoofd, klaar om het masker los te wrikken. ‘Claire, alsjeblieft,’ kwam Yagami tussenbeiden, elke letter griezelig accentuerend. In haar stem waren de geërgerde gevoelens duidelijk merkbaar. Met gespannen schouders en haar tanden op elkaar geklemd zag ze er niet bepaald charmant uit. Zij had al die beschamende dingen over haar - waarvan de helft zeker niet waar was - en ongemanierde gedrag van Claire kunnen verdragen, maar als ze nu ook hem ging zitten frunniken, zou ze te ver gaan. ‘Ik. Meen. Het.’
Claire knipperde driemaal met haar ogen, voor zij zich terugtrok. ‘Oké, oké.’ Ze wist dat het serieus begon te worden en plakte zich weer tegen haar date aan. Haar armen werden bezitterig om hem heengeslagen, terwijl zij het oogcontact met Kit wist te onderhouden. Het plaatje werd afgemaakt, toen zij haar bovenlichaam nog dichter tegen hem aanduwde. Alvin leek het niet te deren. Zo te merken, had hij meer dan genoeg tijd met haar door gebracht en was hij aan haar gedrag gewend geraakt. ‘Maar alleen omdat je ons vandaag nog geholpen hebt,’ kon ze niet laten om eraan toe te voegen met een grijns. Yagami ontspande zich een beetje in de wetenschap dat Claire het laatste niet echt zo bedoeld had. ‘Jullie hadden geluk dat ik vandaag in zo’n goede bui was. Anders had ik van jullie beeldige clowns gemaakt.’ Ze meende zulke sadistische dingen zelden. Nee, zelfs de mensen die zij niet mocht, gunde zij het niet. Claire haalde haar schouders enkel op. Door dit soort uitspraken liepen gesprekken tussen hen altijd vast.
Of er niets gebeurd was, vervolgde Claire met dezelfde enthousiasme het gesprek. ‘Goed... Waar waren wij gebleven? Familie, heb jij nog een leuke broer of neef? Ik zoek namelijk nog iemand om met een vriendin van mij te koppelen.’ Alleen eraan denken, maakte Claire al opgewonden. Ze stond op en neer te springen met haar handen in haar gezicht wapperend. Iedere andere persoon zou er uit hebben gezien als een absolute idioot, maar bij haar paste het wel om een vage reden.
Tussen Claire’s gebrabbel door wist Yagami Kit een verontschuldigende blik te sturen. ‘Sorry voor haar gedrag,’ mimede ze hem. ‘Ik had je wel gewaarschuwd.’ Ze haalde haar schouders op en trok een wat-moeten-wij-nu-doen gezicht.
‘Ik zelf heb Alvin natuurlijk al. En wat doe jij eigenlijk in je vrije tijd? Je favoriete kleur en magiesoort? Vertel ons alles over jezelf. Ik ben uiteindelijk de persoon die jullie goedkeuring moet geven.’ Haar gegiechel werkte aanstekelijk en binnen een mum van tijd stond Alvin ook half grinnikend erbij. Tevens Yagami kon een aarzelend lachje niet tegenhouden. Ze had de hele tijd eigenlijk nauwelijks geluid gemaakt, heeft Kit al het praten laten doen.

‘Ik heb de gave om overbodige dingen te herinneren en flarden van mijn kindertijd totaal uit mijn geheugen te wissen.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Een mens kan niet iets vergeten. Dat is simpelweg onmogelijk. Het zit altijd nog ergens in je hoofd.’ Hoe hij er ooit op was gekomen, wist hij nog steeds niet, maar na een discussie met Hisashi en Leylya, hadden ze hem – met enige tegenzin – gelijk gegeven.

‘Wat is er mis met een stokstaartje? Stokstaartjes zijn schattig.’ Kit keek haar even zwijgend aan. ‘Ik bedoel een stokstaartje is een leuk diertje. Het is niet zo standaard.’ Hij schoot in de lach bij het horen van haar tweede poging. Hij had er geen problemen mee schattig genoemd te worden. Zolang je hem geen bijnamen gaf, zoals zijn broer altijd goed kon, was er niks aan de hand. ‘Maak je geen zorgen, ik had je niks aangedaan als je het bij je eerste woordenkeuze had gelaten.’ Hij knikte kort. ‘Maar er is op zich niks mis met stokstaartjes, het is alleen dat Hisashi zijn dierlijke vorm eerder wist en ik had gehoopt op iets.. Gelijkmatigs.’ Hij kon niet ontkennen dat een stokstaartje een perfect dier voor hem was, maar dat kleine stukje in hem dat altijd tegen zijn broer op had gekeken, baalde er enorm van dat hij een stokstaatje was.
‘Ongewone vragen, willekeurige feitjes over mijzelf en cryptische uitspraken onder andere.’ Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Nou ja, de laatste twee dingen doe ik ook als ik te weinig slaap heb gehad of bij mensen ben waarvan ik weet dat zij het tolereren.’ Hij grinnikte zacht. ‘Dus ik zit vooral opgescheept met de ongewone vragen?’ Hij dacht even na en keek haar toen met een lichte frons aan. ‘Het kan aan mij liggen, maar ik kan me geen ongewone vragen herinneren.. Al is er nooit iemand geweest die me naar mijn dierlijke vorm gevraagd heeft.’ Het kon hem ontgaan zijn of zij had een andere definitie van ongewone vragen.
‘Weet je zeker dat je een stuk van je zomer cake aan me wilt geven?’ Vroeg hij haar, voordat hij zonder op een antwoord te wachten, het stukje uit haar hand at. Hij zag in zijn ooghoek dat haar hand in de lucht bleef hangen, maar gaf als enige reactie een stuk van zijn cake aan haar. ‘Ik denk dat ik mezelf wel kan voeren in tegenstelling’ Zei ze en nam een hap. Kit grijnsde. ‘tot jou.’ Hij schudde zacht lachend zijn hoofd. ‘Au..’ Zei hij quasi verdrietig.
Hij wende zijn blik even van Yagami. ‘Denk je niet dat je roodharige vriendin ook ooit honger gaat krijgen?’ Zijn blik gleed weer naar Yagami, die geen tijd had antwoord te geven. ‘Bedoel je mij? En wie is dit lekkere ding eigenlijk? Ik weet zeker dat wij hem onthouden hadden, als wij hem al eerder ontmoet hadden, toch Alvin?’ Kit draaide zich een kwartslag en keek Yagami even kort aan. Er twinkelde kort iets in zijn ogen. Het had een verontschuldiging kunnen zijn, omdat ze uit het niets tevoorschijn gekomen was, toen hij over haar begon. Maar het had ook plezier kunnen betekenen, puur omdat Yagami haar best gedaan had het meisje te ontlopen en er behoorlijk in gefaald had, bleek nu.
Een jongen, met zijn handen in zijn broekzakken, kwam aan geslenterd. Kit keek hem even onderzoekend aan en moest een grijns onderdrukken. Hij zag eruit alsof hij mee gesleurd was zonder het te willen. Alsof het roodharige meisje hem ertoe gedwongen had. ‘Yo.’ Sprak de jongen, nadat die zijn hand de lucht in gestoken had.
‘Claire, wat een perfecte timing. Als altijd... Claire en Alvin, dit is dus Kit. Kit, dit zijn dus Claire en Alvin. Claire als in mijn kamergenoot.’ Kit boog licht zijn hoofd en keek toen naar Claire, die al begonnen was met het vragenvuur, waar Yagami hem voor gewaarschuwd had. ‘Dusss... hoe lang heeft zij jou al geheim voor ons weten te houden? Ik weet zeker dat jullie al, voordat zij hier gearriveerd was, kenden. Ik had al het vermoeder dat zij stiekem wat achterhield voor mij. Zij negeert de aanwezigheid van haar aanbidders altijd. En over jongens praten of ze smachtend nakijken in de gang zit er zeker niet in. Dus je moet wel verdomd goed zijn om haar zo in te pakken.’ Kit grinnikte zacht en keek zijdelings naar Yagami. ‘Het is dus nooit in je opgekomen dat er simpelweg geen jongen tussen zit die ze ziet zitten?’ Ze had hem gewaarschuwd, ja, maar na alle discussies die hij had gevoerd in zijn leven, moest hij dit wel overleven.
‘En hoezo dat masker? Het is wel leuk enzo, maar ik zou heel graag je gezicht willen zien.’ Toen hij in zijn ooghoek haar hand zag, pakte hij rustig haar pols vast. Hij was niet van plan om dat masker af te doen tot ook Yagami haar deel van de afspraak had vervult.
‘Claire, alsjeblieft,’ Elk woord werd goed geaccentueerd. Kit sloot zijn ogen bij de toon die in haar stem door kwam. Was ze er heel zeker van dat ze hem had moeten waarschuwen en niet zichzelf? Hij opende zijn ogen en keek Yagami met dezelfde geruststellende blik aan als hij een aantal dagen eerder gedaan had. ‘Ik. Meen. Het.’ Hij keek weer naar Claire, die zich terug trok.
‘Oké, oké.’ Kit trok licht zijn wenkbrauwen op toen Claire bezitterig haar armen om Alvin heen sloeg. ‘Maar alleen omdat je ons vandaag nog geholpen hebt,’ Maakte Claire haar zin af, met een grijns. ‘Jullie hadden geluk dat ik vandaag in zo’n goede bui was. Anders had ik van jullie beeldige clowns gemaakt.’ Reageerde Yagami op Claires woorden. ‘Het geeft niet. Zolang je het op een vraag houdt en rustig wacht op een antwoord.’ Zei hij tegen Claire. In zijn stem klonk een toon door die hij niet vaak in zijn stem gebruikte. Het klonk als een waarschuwing en de neutrale blik in zijn ogen liet blijken dat ze het echt beter bij een vraag had kunnen houden.
‘Goed... Waar waren wij gebleven? Familie, heb jij nog een leuke broer of neef? Ik zoek namelijk nog iemand om met een vriendin van mij te koppelen.’ Kit klemde zijn kaken op elkaar en keek het meisje zwijgend aan. Wist ze heel erg zeker dat ze daar een reactie op wilde? Hij had misschien wel een waardeloos verleden met zijn broer, maar het bleef zij tweelingbroer. ‘Ja, ik heb een broer en nee, je zult een ander moeten zoeken om aan je vriendin te koppelen.’ Er klonk niks van zijn gedachtes terug in zijn stem en in zijn ogen twinkelde de zelfde glinstering als bijna altijd.
Yagami wierp hem een verontschuldigende blik. ‘Sorry voor haar gedrag,’ Mimede ze. ‘Ik had je wel gewaarschuwd.’ Ze haalde haar schouders op en de blik die volgde liet hem zijn hoofd iets kantelen.
‘Ik zelf heb Alvin natuurlijk al. En wat doe jij eigenlijk in je vrije tijd? Je favoriete kleur en magiesoort? Vertel ons alles over jezelf. Ik ben uiteindelijk de persoon die jullie goedkeuring moet geven.’ Ging Claire rustig verder. Kit glimlachte even. ‘Wat ik doe in mijn vrije tijd, wat mijn favoriete kleur is of mijn magiesoort, ga ik je niet vertellen. En alles vertellen over mezelf doe ik zelden.’ Hij wierp Yagami even een veelbetekenende blik toe. ‘Als je ook maar iets van die dingen wilt ween, zal je er zelf achter moeten komen. Ik zal het je in elk geval niet vertellen.’ Hij wende zijn blik even af en toen hij haar weer aankeek boog hij zijn hoofd iets. ‘Maar als jullie ons nu willen excuseren.’ Hij liep naar Yagami en fluisterde in haar oor, op zo’n toon dat Claire en Alvin het niet konden horen: ‘Misschien is het nu tijd om jou deel van de afspraak te vervullen.’ Hij trok zijn hoofd terug en hield zijn hand op. Zijn ogen twinkelde even geruststellend. Hij had haar beloofd dat ze niet hoefde te dansen met een of andere leraar of met een of andere onbekende. Beloftes brak hij niet, anders maakte hij ze ook niet.

‘Een mens kan niet iets vergeten. Dat is simpelweg onmogelijk. Het zit altijd nog ergens in je hoofd.’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes, dacht na over waar zij die theorie eerder gehoord had. Biologie, het klonk als iets wat ze bij biologie ooit gekregen had. Thuis lagen er vast blaadjes vol gekladderd over. Ze had haar aantekeningen altijd zo netjes mogelijk bijgehouden. ‘Doel jij op het onderbewustzijn? Dat die alles opslaat? Dat wil ik best wel geloven.’

‘Maak je geen zorgen, ik had je niks aangedaan als je het bij je eerste woordenkeuze had gelaten. Maar er is op zich niks mis met stokstaartjes, het is alleen dat Hisashi zijn dierlijke vorm eerder wist en ik had gehoopt op iets.. Gelijkmatigs.’ Een mengeling van medeleven en herkenning schoot over haar façade heen. ‘Ik snap wat je bedoelt. Wat ben ik blij dat ik geen last heb gehad van magiecompetitie. Schoolcijfers vergelijken met mijn broertje vond ik al erg genoeg.’ Haar cijfers waren weliswaar mooi, maar hij had haar – toegegeven –  zonder enige twijfel in dat opzicht overtroffen. Een klas overslaan zou zij hem niet nadoen.
‘Dus ik zit vooral opgescheept met de ongewone vragen?’ Ze had het niet van die kant bekeken. Desalniettemin klonk het opeens logisch.‘Theoretisch gezien,  wel ja. In praktijk heb ik meer te bieden dan dat.’ De grijns rondom haar lippen maakte duidelijk dat zij het laatste niet zelfingenomen bedoeld had, enkel zelfspottend. Ze gebruikte het vooral als zelfverdediging, maar af en toe ook voor humoristische doeleindes. ‘Het kan aan mij liggen, maar ik kan me geen ongewone vragen herinneren... Al is er nooit iemand geweest die me naar mijn dierlijke vorm gevraagd heeft.’ Ze hield haar hoofd scheef, zich niet realiserend  dat ze Kits bewegingen al begon over te nemen. ‘Misschien leef ik in een bubbel waar alle vragen bizar zijn.’ Haar donkere ogen gaven de woorden een dubieuzere betekenis dan ze oorspronkelijk bedoeld had. Het was wel waar. Ze leefde echt in een bubbel. Een bubbel waar elke dag op de andere geleken had. En in deze nieuwe omgeving zou zij haar eigen wereldje opnieuw moeten opbouwen.
‘Au...’ Als reactie porde zij hem zachtjes in zijn zij. ‘Je ego komt er wel overheen,’ grapte ze en liet de rest van het cakeje haar keel inglijden. Het had een opmerkelijke smaak, eentje de zij niet kon beschrijven. Geen enkele emotie of jaargetij leek eraan verbonden te zijn. Alsnog gaf het een warm gevoel in haar onderbuik. ‘Dankje.’ Een gemakkelijk woordje, dat zoveel impact kon hebben en soms haar dag kon opvrolijken.
‘Het is dus nooit in je opgekomen dat er simpelweg geen jongen tussen zit die ze ziet zitten?’ Claire’s open mond en opgetrokken wenkbrauwen indiceerde haar gedachten. ‘Maar er zitten zoveel leuke jongens hier op school. Anders kan je ook nog ergens een knappe one night stand oppikken. Je kan ze tegenwoordig overal vinden, hè,’ weerlegde zij zijn argument. Al die tijd had Yagami alle misverstanden over haar over zich heen laten komen, maar dit ging erg ver. ‘Nee Claire, ik denk dat niemand dat hier doet. En ten tweede: ik heb geen aanbidders.’
Claire zond een van haar vele doordringende blikken. ‘En van waren die twee rozen dan?’ De plotseling scherpe ondertoon in haar stem bracht Yagami even van haar wijs. Ze treuzelde. Een fractie te lang.
‘Een vriend. Het was een bedankje.’ De pauze, die pauze had haar gesmeerde leugen verpest. Claire glimlachte, nu zij wist dat Yagami het echt niet wist.
‘Dus het was anoniem gestuurd hmm?’ Ze pauzeerde, alsof ze op een bevestiging wachtte. Ze kreeg een zwijgende Yagami terug. ‘Nou ja, we weten in ieder geval beiden niet wie dat was,’ vatte Claire het beknopte gesprek samen, sloeg haar armen tevreden over elkaar. Aan de geringe stilte was te merken had zij genoeg voldoening eruit geput.
‘Het geeft niet. Zolang je het op een vraag houdt en rustig wacht op een antwoord.’ Een verwende trek verscheen op Claire’s gezicht. Ze was het duidelijk niet gewend om op haar plaats gezet te worden. ‘Hmpf.’ Ze zette zich er echter bijna direct eroverheen en walste naar de volgende vraag.
‘Goed... Waar waren wij gebleven? Familie, heb jij nog een leuke broer of neef? Ik zoek namelijk nog iemand om met een vriendin van mij te koppelen.’ Net toen Yagami nogmaals in wilde grijpen, antwoordde Kit: ‘Ja, ik heb een broer en nee, je zult een ander moeten zoeken om aan je vriendin te koppelen.’ Het was dat hij het er met Yagami over gehad had, anders had zij niet geweten dat er iets mis met hem was. ‘Dat is jammer voor jouw broer dan. Ik vind wel iemand anders voor haar.’ Claire gooide haar haar achteloos naar achter.
Kit probeerde een einde aan het gesprek te brengen, desondanks zijn vriendelijke uitstraling. ‘Wat ik doe in mijn vrije tijd, wat mijn favoriete kleur is of mijn magiesoort, ga ik je niet vertellen. En alles vertellen over mezelf doe ik zelden.’ Een samenzweerderig lachje kon Yagami niet laten. ‘Als je ook maar iets van die dingen wilt weten, zal je er zelf achter moeten komen. Ik zal het je in elk geval niet vertellen.’ Eerst keek Claire hem verontwaardigd aan. Als een afgewezen hond. Plotseling begonnen haar ogen verdacht helder te glimmen. Die greep zo’n uitdaging, avontuur – hoe je het ook noemen wilt – maar al te graag aan. Waarom had Yagami het idee dat Claire Kits dossier binnen een paar dagen in haar handen zou hebben?
Kit wendde zijn blik af, boog zijn hoofd iets, voor hij zijn definitieve afscheid uitsprak: ‘Maar als jullie ons nu willen excuseren.’ Hij liep naar Yagami toe en fluisterde nauwelijks hoorbaar in haar oor: ‘Misschien is het nu tijd om jou deel van de afspraak te vervullen.’ Haar gezicht wrong zich in allerlei vreemde bochten. Ze had gehoopt dat zij het iets langer uit had kunnen stellen. De gelegenheid om te antwoorden, kreeg zij niet. ‘Yagami, waar ga je naar toe?’, hoorde zij Claire in de achtergrond zeuren. Andere mensen zou ze genegeerd hebben, gewoon doen alsof ze niets gehoord had. Dat ging alleen moeilijk als het je kamergenoot was. Op een gegeven moment zou ze toch met haar moeten afhandelen. Ze wierp Claire een samenzwerende blik over haar schouder heen. Eentje die vertelde dat ze het er nog later over zouden hebben. Hier en daar zou Yagami vanzelfsprekend dingen weglaten: niet iedereen hoefde natuurlijk alles te weten. Dat deed zij zo vaak en het had tot nu toe gewerkt.
Voor de eerste keer leek Claire de hint te snappen en verdween geruisloos in de menigte, hen achterlatend. Vast om op zoek naar de rest van haar aanhang te gaan en het verhaal in details te vertellen. Een korte stilte daalde over het gezelschap heen.

‘Je hebt haar nog redelijk goed van je af weten te praten. Ik heb de eerste keer er wat meer tijd voor nodig gehad. Ik denk dat je nog niet van haar af bent.’ Ze kon er een spel van maken en kijken hoe lang ze het uit zou kunnen houden, voordat Kit weer zou beginnen over haar deel van de afspraak. Of ervoor zorgen dat ze hier snel van af was... Alleen de vorige keer had hij haar verteld dat hij haar met een docent zou koppelen om vervolgens het tegenovergestelde te beweren. Nog steeds was zij er niet uit wat hij werkelijk bedoeld had. Dat was wat haar het meest dwars zat. Met die dingen in haar achterhoofd reikte zij zich naar zijn oor uit. Haar vingers omklemden zijn schouder om zichzelf enige houvast te bieden. Ze aarzelde een tijdje, zette zichzelf uiteindelijk tot om met een zachte stem te fluisteren: ‘Als het een docent is, ben ik weg.’ Niet dat zij ver zou komen. Met moeite de trap bereiken zou misschien lukken, maar het ging om het principe. ‘En als jij het bent, hoop ik dat je een beter gevoel voor ritme hebt dan ik,’ voegde zij er nog stiller aan toe, terwijl zij haar hand van zijn schouder afhaalde en in de zijne liet glijden. Inmiddels wist zij hoe warm zijn hand aanhoorde te voelen en toch zou die beweging haar nooit vanzelfsprekend afgaan.

‘Doel jij op het onderbewustzijn? Dat die alles opslaat? Dat wil ik best wel geloven.’ Kit knikte kort. ‘Ook, ja. Maar het hele brein slaat dingen op.’ Het onderbewuste speelde weldegelijk een hele grote rol in zijn logica, maar er was meer. Er was altijd meer. Wat er vaak voor zorgde dat de meeste afhaakte als hij begon over logische dingen. Of dingen die voor hem logisch waren althans.

‘Maak je geen zorgen, ik had je niks aangedaan als je het bij je eerste woordenkeuze had gelaten. Maar er is op zich niks mis met stokstaartjes, het is alleen dat Hisashi zijn dierlijke vorm eerder wist en ik had gehoopt op iets.. Gelijkmatigs.’ Reageerde hij op haar opmerking. ‘Ik snap wat je bedoelt. Wat ben ik blij dat ik geen last heb gehad van magiecompetitie. Schoolcijfers vergelijken met mijn broertje vond ik al erg genoeg.’ Sprak ze, nadat er een mengeling van herkenning en medeleven over haar gelaat getrokken was. Kit grijnsde. ‘We hebben het er nooit echt over gehad. Hij heeft me nooit gewezen op mijn dierlijke vorm of iets in die richting, maar het is het idee..’ Het idee dat hij de zwakke was van de twee, dat hij een stuk minder kon dan zijn broer..
‘Theoretisch gezien, wel ja. In praktijk heb ik meer te bieden dan dat.’ Kit keek haar even met een grijns aan. ‘O? Meen je dat?’ Haar opmerking had gevraagd om een soort gelijke reactie. Zijn ogen twinkelde even plagend.
‘Misschien leef ik in een bubbel waar alle vragen bizar zijn.’ Kit keek haar even met een frons aan. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Een bubbel waar alle vragen bizar zijn?’ Het klonk in zijn oren nog vreemder als hij het zei..
Yagami prikte hem in zijn zij en hij lachte zacht. ‘Je ego komt er wel overheen,’ Kit grinnikte. ‘Je klinkt zeer overtuigd. Hoe weet je dat zo zeker?’

De hele vragenregen waar Yagami hem voor gewaarschuwd had, kreeg hij op zich af. ‘Het is dus nooit in je opgekomen dat er simpelweg geen jongen tussen zit die ze ziet zitten?’ De open mond en de opgetrokken wenkbrauwen, zorgde ervoor dat hij een grijns moest onderdrukken. ‘Maar er zitten zoveel leuke jongens hier op school. Anders kan je ook nog ergens een knappe one night stand oppikken. Je kan ze tegenwoordig overal vinden, hè,’ Hij wilde net zijn mond open doen, toen Yagami hem voor was. ‘Nee Claire, ik denk dat niemand dat hier doet. En ten tweede: ik heb geen aanbidders.’ Kit keek Yagami even aan, voordat hij zijn ogen weer op Claire liet glijden. ‘En van waren die twee rozen dan?’ De scherpe ondertoon in haar stem liet hem zijn wenkbrauwen optrekken. Zijn ogen gleden terug naar Yagami, die net iets te lang wachtte voor ze een reactie gaf. ‘Een vriend. Het was een bedankje.’ Kits ogen bleven op Yagami gericht, ook toen Claire een reactie gaf. ‘Dus het was anoniem gestuurd hmm?’ Het roodharige meisje hield haar mond even. ‘Nou ja, we weten in ieder geval beiden niet wie dat was,’ Kit trok zijn wenkbrauwen even op, in een stille vraag of het goed ging, naar Yagami.
‘Het geeft niet. Zolang je het op een vraag houdt en rustig wacht op een antwoord.’ De verwende blik op het gezicht van Claire, liet hem even zwakjes zijn hoofd schudde. ‘Hmpf.’ Was ze werkelijk zo gewend om altijd haar gelijk te krijgen? Een antwoord? Hij kon haar in elk geval vast melden dat ze dat niet zo heel snel van hem zou krijgen.
‘Goed... Waar waren wij gebleven? Familie, heb jij nog een leuke broer of neef? Ik zoek namelijk nog iemand om met een vriendin van mij te koppelen.’ Hij moest zich inhouden om het meisje een rustig antwoord te geven. ‘Ja, ik heb een broer en nee, je zult een ander moeten zoeken om aan je vriendin te koppelen.’ Op de dag dat zijn broer gekoppeld werd, tekende iemand zijn doodsvonnis. Als zijn broer iemand leuk vond, kwam dat vanzelf wel. ‘Dat is jammer voor jouw broer dan. Ik vind wel iemand anders voor haar.’ Kit knikte. ‘Slim plan.’ Reageerde hij iets feller dan hij had gewild.
‘Wat ik doe in mijn vrije tijd, wat mijn favoriete kleur is of mijn magiesoort, ga ik je niet vertellen. En alles vertellen over mezelf doe ik zelden.’ Hij wierp Yagami een veelbetekenende blik toe, die op haar beurt een samenzweerderig lachje liet ontsnappen. ‘Als je ook maar iets van die dingen wilt weten, zal je er zelf achter moeten komen. Ik zal het je in elk geval niet vertellen.’ Claire keek hem verontwaardigd aan, voordat haar ogen ineens helder begonnen te glimmen. Kit hief zijn hoofd iets. Wat ze ook van plan was, ze moest het zelf maar weten. Elke trauma die ze op zou lopen als ze erachter zou komen wie hij was, was haar probleem.
Hij wende even zijn blik af, boog zijn hoofd en excuseerde zich, voor hij naar Yagami toe liep en in haar oor fluisterde: ‘Misschien is het nu tijd om jou deel van de afspraak te vervullen.’ Kans om te reageren, kreeg Yagami niet. ‘Yagami, waar ga je naar toe?’ Hij liet het aan haar over om te reageren. Wonderbaarlijk genoeg verdween Claire ook echt in de menigte na een blik van Yagami.

‘Je hebt haar nog redelijk goed van je af weten te praten. Ik heb de eerste keer er wat meer tijd voor nodig gehad. Ik denk dat je nog niet van haar af bent.’ Kit grinnikte even. ‘Je vergeet dat ik een tweelingbroer heb. Ik ben heel wat discussies gewend en een discussie met iemand die er alles aan doet om je tot de domste te maken, is moeilijker dan een discussie met een wild vreemde.’ Hij glimlachte even. ‘En als ze me zo ontzettend graag nog eens tegen wilt komen, moet ze dat zelf weten. Zolang ze de juiste vragen stelt.’ Zijn ogen twinkelde even plagend. Hij kon zich voorstellen dat het meisje het nog lastig kon krijgen met hem.
Yagami reikte zich uit naar zijn oor, haar vingers omklemde zijn schouder als houvast. Ze twijfelde even, voordat ze in zijn oor fluisterde: ‘Als het een docent is, ben ik weg. En als jij het bent, hoop ik dat je een beter gevoel voor ritme hebt dan ik,’ Voegde ze er nog stiller aan toe, terwijl ze haar hand van zijn schouder haalde en langzaam in de zijne liet glijden. Kit kneep er zacht in. ‘Ik breek geen beloftes.’ Zijn ogen gleden over haar gezicht. ‘Ik heb je beloofd dat ik je niet met een leraar zou laten dansen, dus als je me de eer wilt doen met me te dansen..’ Hij kneep nogmaals in haar hand en glimlachte zwakjes. ‘En als je me die eer wilt doen, hoef je je geen zorgen te maken over mijn ritme gevoel.’ Zijn ogen twinkelde toen zijn ogen de hare weer kruiste.

‘Ook, ja. Maar het hele brein slaat dingen op.’ Yagami fronste, niet vattend wat Kit daadwerkelijk bedoelde. ‘Ik heb er nog nooit van gehoord. Hoe bedoel je dat dan precies?’ En de nerd in haar was toen vrijgekomen. Gereed om alle informatie op te slaan en te inspecteren.
‘We hebben het er nooit echt over gehad. Hij heeft me nooit gewezen op mijn dierlijke vorm of iets in die richting, maar het is het idee...’ Ze keek hem met oprechte blik recht in de ogen aan. Het was verschrikkelijk als mensen zichzelf naar beneden praatten. Ze wist hoe een laag zelfbeeld een persoon afmaken kon. ‘Het wordt toch niet zo vaak gebruikt en ik weet zeker dat er dingen zijn waar jij beter in bent. Hoe cliché dit ook mag klinken.’ Het was echt cliché, leek of ze die zin regelrecht uit een fout boek overgenomen had. De vriendelijk glimlach op haar lippen vertelde echter dat zij het meende. Meer dan dat kon zij niet doen. Ze was altijd al slecht in mensen opvrolijken geweest.
‘O? Meen je dat?’ Zijn twinkelende ogen maakten duidelijk dat hij het plagend bedoelde. Toch moest zij er simpelweg op ingaan. ‘Ik kan heel snel lezen, waardoor ik je het einde kan spoilen’, zei ze, haar vinger in de lucht stekend, ’voordat jij met het boek begonnen bent. Onderschat de krachten van de kleine mensjes niet.’ In alle opwinding zwaaide zij haar vinger bijna recht in zijn gezicht. Voorzichtig liet ze haar vinger weer zakken. Haar ogen weerspiegelden een zekere spijt voor die actie.
Kit keek haar fronsend aan, schudde langzaam zijn hoofd. ‘Een bubbel waar alle vragen bizar zijn?’ Ze knikte iets minder zeker van haar woorden. ‘Een bubbel waar alle vragen bizar zijn,’ herhaalde zij zichzelf. Ze wist dat het antwoord hem niet genoeg voldoening zou brengen, maar ook dat het hem uitleggen onmogelijk was.
‘Je klinkt zeer overtuigd. Hoe weet je dat zo zeker?’ Ze sloeg haar schouders vastbesloten over elkaar heen. Als hij zo graag gelijk wilde hebben, zou hij gelijk krijgen. ‘Fijn, je ego is gewoon veel te groot om van deze nederlaag te herstellen. En je zal de rest van de avond honger lijden; ik ga je namelijk niet meer te eten geven.’ Tevreden met haar antwoord schonk zij hem een uitdagende grijns, waar ook iets onschuldigs ook leek te liggen. Hij had immers gelijk gekregen, toch? Op een bitterzoete manier, maar toch.

Kit was zo verstandig geweest om het gesprek tussen Claire en Yagami niet te verstoren. Yagami had zijn verscheidene blikken tussen de stiltes door opgemerkt, maar niet op gereageerd. Ze had haar volle concentratie nodig gehad voor Claire. Die was soms scherper dan je zou willen. Pas toen hij zijn wenkbrauwen optrok, keek zij hem voor een moment aan en haalde haar schouders half op. Ze had deze conversatie kunnen verwachten. Claire was deze keer er nog redelijk laat bij geweest. Ze was vast door de hele chaos voor het gala vergeten om er eerder naar te vragen.
‘Slim plan,’ reageerde hij iets feller dan gewild. Claire deed haar mond open,dicht en weer open. De twijfel was op haar gezicht te lezen. ‘Weet je...’ Opnieuw die expressie. ‘...Laat maar.’ Lichtelijk geraakt pulkte zij wat aan haar nagels.
‘Als je ook maar iets van die dingen wilt weten, zal je er zelf achter moeten komen. Ik zal het je in elk geval niet vertellen.’ Kit hief zijn hoofd iets. En als respons staarde Claire hem nog hardnekkiger aan. ‘Ik denk dat ik jou nog wel een keer tegen zal komen,’ sneerde zij hem toe, duidelijk makend dat zij het laatste woord had. Haar blik bleef zijn bewegingen achtervolgen, zelfs nadat hij zijn aandacht op Yagami gevestigd had.

‘Je vergeet dat ik een tweelingbroer heb. Ik ben heel wat discussies gewend en een discussie met iemand die er alles aan doet om je tot de domste te maken, is moeilijker dan een discussie met een wild vreemde. En als ze me zo ontzettend graag nog eens tegen wilt komen, moet ze dat zelf weten. Zolang ze de juiste vragen stelt.’ Yagami kon een lachje door zijn naïviteit niet geheel bedwingen. ‘Ik denk niet dat ze het houdt bij vragen. Eerder dat ze je jouw dossier gaat stelen. Ze heeft zo haar connecties... Ze is niet zomaar een opdringerige figuur.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ze doet het op de goede manier.’ Ter verduidelijking maakte zij aanhalingstekens in de lucht bij het woord ‘goed’.
Een zacht kneepje en vier woorden behoorden haar gerust stellen: ‘Ik breek geen beloftes.’ Ogenblikkelijk schoot een achterdochtige wedergedachte door haar heen: mensen die dat zeggen, zijn juist niet betrouwbaar. Ze sprak het echter niet hardop uit; dat zou de sfeer alleen bederven. ‘Ik heb je beloofd dat ik je niet met een leraar zou laten dansen, dus als je me de eer wilt doen met me te dansen...’ Maar iets in haar wilde zijn belofte geloven. Haar ogen hielden de zijne voor een seconde vast. Wijzer werd zij er niet van: ze wist zo weinig als zij aan het begin van de avond geweten had. Hij kneep nog eens in haar slappe hand en glimlachte, waarop zij hem een doordringende blik toewierp. ‘En als je me die eer wilt doen, hoef je je geen zorgen te maken over mijn ritme gevoel.’ Toen zijn ogen de hare opnieuw kruisten, wist zij het zeker: er was geen uitweg meer. Haar wantrouwen maakte plaats voor nieuwe gevoelens: nervositeit, schaamte, verlegenheid en misselijkheid streden allemaal om voorrang. Ze perste haar lippen op elkaar. Rustig haalde ze via haar mond adem. In en uit... Beter. ‘Zullen wij nu gaan, voor ik me bedenk?’, vroeg zij alsof er niets gebeurd was. Deze keer was zij degene die in de ander zijn hand kneep.

‘Ik heb er nog nooit van gehoord. Hoe bedoel je dat dan precies?’ Kit glimlachte even. ‘Alles wat je hoort, ziet, voelt, wordt opgeslagen. Ook als je denkt dit niet het geval is. Niet enkel het onderbewustzijn slaat al die gegevens op, maar ook je bewustzijn. Vaak maar voor even, voordat het wegzinkt naar je onderbewustzijn, maar het zit er even.’ Hij hoopte dat zijn uitleg iets meer duidelijkheid bood, want hij moest eerlijk zijn dat hij het niet bepaald beter uit kon leggen.
‘Het wordt toch niet zo vaak gebruikt en ik weet zeker dat er dingen zijn waar jij beter in bent. Hoe cliché dit ook mag klinken.’ Hij glimlachte even om haar woorden en knikte kort. Die dingen waren er vast wel, ja, daar maakte hij zich ook geen zorgen om. ‘Dankje.’ Zei hij kort als reactie, al was het wel echt gemeend.
‘O? Meen je dat?’ Zijn ogen twinkelde even plagend. ‘Ik kan heel snel lezen, waardoor ik je het einde kan spoilen’ Zei ze, haar vinger in de lucht stekend. ’voordat jij met het boek begonnen bent. Onderschat de krachten van de kleine mensjes niet.’ Ze zwaaide haar vinger bijna in zijn gezicht, voordat ze die langzaam liet zakken en hem aankeek met ogen die en zekere spijt voor haar actie weerspiegelde. Kit grijnsde even. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik je onderschat.’ Onbewust vroeg hij zich af wat er gebeurd was als hij dat wel had gedaan. Waarschijnlijk had karma hem er dan behoorlijk voor terug gepakt. Zou ook niet echt iets nieuws zijn.
‘Een bubbel waar alle vragen bizar zijn,’ Herhaalde ze haar woorden. Hij knikte even kort en twijfelde even voordat hij zijn hoofd iets schuin hield. ‘Alle vragen?’ Dat waren haar woorden.. Zelf was hij er nog niet helemaal over uit waarom hij haar die vraag stelde.
‘Je klinkt zeer overtuigd. Hoe weet je dat zo zeker?’ Yagami sloeg haar armen vastberaden over elkaar. ‘Fijn, je ego is gewoon veel te groot om van deze nederlaag te herstellen. En je zal de rest van de avond honger lijden; ik ga je namelijk niet meer te eten geven.’ Kit schoot in de lach. ‘Mijn ego is veel te groot, hm?’ Hij schudde zijn hoofd en grinnikte. ‘En is dat laatste een belofte of een dreigement?’

Op de vragende blik die hij Yagami toe wierp, haalde zij als reactie haar schouders op. Hij knikte langzaam.
‘Slim plan,’ Reageerde hij iets feller dan gewild op Claires woorden. Het meisje opende, sloot en opende haar mond. Kit trok zijn wenkbrauwen amper waarneembaar op bij de beweging van het meisje. ‘Weet je...’ Begon ze. ‘...Laat maar.’ Het meisje plukte aan haar nagels en Kit beet op de binnen kant van zijn wang. ‘Zo simpel?’ Kwam er zacht uit zijn mond. Meer op zichzelf gericht dan op haar, maar hoorbaar genoeg voor de andere.
‘Ik denk dat ik jou nog wel een keer tegen zal komen,’ Snauwde ze. Kit knikte even beleefd. Het zou hem helemaal niks verbazen, nee.

‘Je vergeet dat ik een tweelingbroer heb. Ik ben heel wat discussies gewend en een discussie met iemand die er alles aan doet om je tot de domste te maken, is moeilijker dan een discussie met een wild vreemde. En als ze me zo ontzettend graag nog eens tegen wilt komen, moet ze dat zelf weten. Zolang ze de juiste vragen stelt.’ Yagami liet een lachje ontsnappen. ‘Ik denk niet dat ze het houdt bij vragen. Eerder dat ze je jouw dossier gaat stelen. Ze heeft zo haar connecties... Ze is niet zomaar een opdringerige figuur.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ze doet het op de goede manier.’ Ze maakte bij het woordje goed, aanhalingstekens met haar handen. Kit fronste en keek haar even zwijgend aan, voordat hij rustig zei: ‘Ik geloof dat je vergeet wat ze tegen zal komen in dat dossier. Ten tweede, zelfs na het lezen van mijn dossier zal ze haar vragen hebben.’ Hij grinnikte zacht. ‘En ik doe er nooit wat mee, maar zoals ik al zei, de verkeerde vragen kunnen verkeerd uitpakken. Ik ben en blijf half Shadraan.’ Er waren een hele hoop vragen die geen consequenties hadden, maar er waren er een paar die je beter niet kon stellen. Claire leek hem een meisje dat door zou kunnen gaan tot ze alles wist. In zijn geval, was dat het domste wat ze kon doen. De grens lag ver, maar hij was er.
‘Ik breek geen beloftes.’ ’ Daarvoor maakte je geen beloftes. Hij maakte ook enkel en alleen beloftes als hij wist dat hij ze na kon komen. ‘Ik heb je beloofd dat ik je niet met een leraar zou laten dansen, dus als je me de eer wilt doen met me te dansen...’ Hij kneep nog eens in haar handen en glimlachte. ‘En als je me die eer wilt doen, hoef je je geen zorgen te maken over mijn ritme gevoel.’ Zijn ogen kruiste de hare weer. ‘Zullen wij nu gaan, voor ik me bedenk?’ Ze kneep in zijn hand en Kit keek haar even aan, voordat hij glimlachte. ‘Vertrouw me en maak je niet zo druk.’ Hij keek haar even onderzoekend aan. Hij wist dat ze er niet om stond te springen. Hij verstrakte zijn greep om haar hand iets en trok haar mee, van de eettafel weg, richting de groepjes dansende mensen. Hij glimlachte geruststellend en keek haar vragend aan. Hij pakte haar hand anders vast en legde zijn hand losjes op haar heup. Eigenlijk raakte hij enkel haar jurk, was er niet helemaal zeker van of ze stond te trappelen om deze houding, wist eigenlijk wel zeker van niet.

‘Alles wat je hoort, ziet, voelt, wordt opgeslagen. Ook als je denkt dit niet het geval is. Niet enkel het onderbewustzijn slaat al die gegevens op, maar ook je bewustzijn. Vaak maar voor even, voordat het wegzinkt naar je onderbewustzijn, maar het zit er even.’ Ze knikte als teken dat ze hem gehoord had en nam zich voor om binnenkort er meer over op te zoeken. Een hele conversatie erover beginnen, leek haar in deze setting niet zo gepast.
‘Dankje.’ Haar enige antwoord was een warme blik. Ze had geen idee of het überhaupt gewerkt had. Nou ja, in ieder geval had ze haar goed bedoelde daad van de dag al weer voltooid.
‘Ik heb nooit gezegd dat ik je onderschat.’ Ongelovig keek zij hem aan. ‘Dat komt omdat niemand het ooit zegt als hij mij onderschat. Maar echt waar iedere persoon kan iemand van het mannelijke geslacht neerhalen. Het is algemeen bekend wat je daarvoor moet doen.’ Een van de eerste dingen die haar ouders haar geleerd hadden voor het geval ze ooit meegesleurd zou worden. Of erger.
‘Alle vragen?’ Zoals hij het zei, klonk het zeer melodramatisch. Oké, ze was overduidelijk aan het overdrijven. ‘Nou ja... niet alle vragen. Ik overdrijf te veel over de verkeerde dingen.’
‘Mijn ego is veel te groot, hm?’ Hij schudde zijn hoofd en grinnikte. ‘En is dat laatste een belofte of een dreigement?’ Zogenaamd geïrriteerd keek zij hem aan. ‘Je zit helemaal fout: het is een feit.’

‘Zo simpel?’ Claires ogen vernauwden zich tot geniepige spleetjes. Ze kon duidelijk binnen iedere oogwenk op Kit neerstorten. Haar armen waren al gespannen, gereed om klappen uit te delen. Alvin ontging het niet en trok haar vlug in een tedere omhelzing, waarbij haar gezicht de andere kant op werd geduwd. Ze wist niet echt wat haar overkwam, maar gooide toch haar armen om zijn nek heen. Dankbaar zond Yagami Alvin een glimlachje. Hij stak zijn vrije hand op ter erkenning. Die jongen was slimmer dan hij deed blijken. Waarom hij uitgerekend Claire had uitgekozen, was helaas niet duidelijk voor haar. Misschien hield hij gewoon van dat soort types.

‘Ik geloof dat je vergeet wat ze tegen zal komen in dat dossier. Ten tweede, zelfs na het lezen van mijn dossier zal ze haar vragen hebben.’ Kit grinnikte zacht. ‘En ik doe er nooit wat mee, maar zoals ik al zei, de verkeerde vragen kunnen verkeerd uitpakken. Ik ben en blijf half Shadraan.’ Iets aan zijn beweringen leek niet te kloppen. Ze had een halve minuut nodig om er achter te komen wat er precies niet juist was. ‘Ik wist niet dat ze nu al in iemands verleden konden gluren.’ Kippenvel spreidde zich als een waarschuwing uit over haar armen. Als dat zo was, zou ze zeker niet willen weten wat er allemaal in haar dossier stond, wie die allemaal al bekeken hadden. ‘Ik ga ervan uit dat je nooit iemand van de schoolleiding over verteld hebt? En...stop alsjeblieft mensen niet in hokjes. Ik heb genoeg niet-Shadranen vervloekingen naar elkaar horen roepen.’ Zelf kende zij ook genoeg lelijke verwensingen en als een keer iets vreselijk misging, bestond er een kans dat zij iets lelijks eruit gooide.
‘Vertrouw me en maak je niet zo druk.’ Dat was niet haar grootste zorg. ‘Ik denk eerder dat het probleem is dat ik mijn eigen lichaam niet kan vertrouwen. Het doet niet wat ik wil als ik aan het dansen ben.’ Dat klonk op een zeker manier wel erg verkeerd, dus verbeterde zij zichzelf: ‘Ik wil naar rechts lopen en het wilt rechtdoor rennen. Recht door de muur heen.’ Ze voelde zijn greep verstrakken en liet zich wiebelig naar de groepjes dansers leiden. Haar kleine tenen werden bij iedere stap langzaamaan plat gedrukt in haar schoenen. Desondanks wist ze keurig rechtop te blijven staan. Hij glimlachte geruststellend, terwijl hij haar vragend aankeek. ‘Je hebt me hier al in gesleept, dus ga niet twijfelen en doe wat je altijd doet.’ Haar uitspraak had vast meer impact gehad, als de zenuwen geen donkere schaduw over haar gezicht heen geworpen hadden. Het miste nu een beetje zijn effect. Kit pakte haar hand anders vast en legde zijn hand op haar heup. Het was dat zij het zag, anders had zij het niet eens opgemerkt. Gelukkig wist zij net wel waar zij haar vrije hand moest laten: op zijn rug. Haar hand lag er slechts op als een lichte veer, klaar om ieder moment ervan af te vallen.
Wat daarna geacht was te gebeuren, was een groot mysterie voor haar. Daarom controleerde zij haar postuur. Rug recht, borst vooruit, de pijn in haar voeten negeren. Check. Het moeilijkste gedeelte was deze pose aanhouden, wanneer zij in beweging was. De komende wist-zij-hoeveel-minuten. Oh en niet op zijn tenen stappen natuurlijk. ‘Eerlijk gezegd, heb ik geen idee wat ik nu hoor te doen,’ gaf ze suf toe.

‘Ik heb nooit gezegd dat ik je onderschat.’ Ze keek hem ongelovig aan. ‘Dat komt omdat niemand het ooit zegt als hij mij onderschat. Maar echt waar iedere persoon kan iemand van het mannelijke geslacht neerhalen. Het is algemeen bekend wat je daarvoor moet doen.’ Hij hield zijn hoofd iets scheef en kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Algemeen bekend, hm? Dus elke man is hetzelfde?’ Hij bleef haar even onderzoekend aankijken voordat hij zijn hoofd schudde.
‘Nou ja... niet alle vragen. Ik overdrijf te veel over de verkeerde dingen.’ Hij grinnikte even. ‘Welke vragen bijvoorbeeld?’ Als er vragen waren die er niet binnen vielen, waren er dus ook vragen die er wel binnen vielen.
‘Mijn ego is veel te groot, hm?’ Hij schudde zijn hoofd en grinnikte. ‘En is dat laatste een belofte of een dreigement?’ Ze keek hem zogenaamd geïrriteerd aan. ‘Je zit helemaal fout: het is een feit.’ Kit grinnikte zacht en schudde zijn hoofd. ‘We zullen zien.’

‘Ik geloof dat je vergeet wat ze tegen zal komen in dat dossier. Ten tweede, zelfs na het lezen van mijn dossier zal ze haar vragen hebben.’ Kit grinnikte zacht. ‘En ik doe er nooit wat mee, maar zoals ik al zei, de verkeerde vragen kunnen verkeerd uitpakken. Ik ben en blijf half Shadraan.’ Yagami had een halve minuut nodig, voordat ze iets zei. ‘Ik wist niet dat ze nu al in iemands verleden konden gluren. Ik ga ervan uit dat je nooit iemand van de schoolleiding over verteld hebt? En...stop alsjeblieft mensen niet in hokjes. Ik heb genoeg niet-Shadranen vervloekingen naar elkaar horen roepen.’ Kit keek haar rustig aan. ‘Daar is een dossier voor..’ Hij glimlachte even. ‘En begrijp me niet verkeerd, maar als je mijn grens over gaat, roep ik al niet meer. Al lang niet meer.’ Op het moment dat hij begon te schreeuwen, had je je laatste kans om weg te lopen, ging je verder, dan liep je de kans dat hij volledig stil viel en op dat moment was er geen uitweg meer. ‘Ik stop niemand in hokjes, ik waarschuw enkel voor de karaktereigenschappen die ik weldegelijk bezit.’ Hij kende de woede en haar die ergens ver weg verscholen zat. Woede en haat jegens alles en iedereen, dat eruit kwam op het moment dat je zijn grens over ging.
‘Ik denk eerder dat het probleem is dat ik mijn eigen lichaam niet kan vertrouwen. Het doet niet wat ik wil als ik aan het dansen ben. Ik wil naar rechts lopen en het wilt rechtdoor rennen. Recht door de muur heen.’ Hij glimlachte even, voordat hij zijn greep verstrakte en haar meetrok.
Hij keek haar vragend aan, terwijl een geruststellende glimlach zijn lippen sierde. ‘Je hebt me hier al in gesleept, dus ga niet twijfelen en doe wat je altijd doet.’ Hij sloot zijn ogen even en knikte kort. Hij pakte haar hand anders vast en legde zijn hand op haar heup, waarna zij haar hand plaatste.
‘Eerlijk gezegd, heb ik geen idee wat ik nu hoor te doen,’ Hij glimlachte. ‘Hoeft ook niet, volg me maar gewoon.’ Hij zette zijn rechtervoet naar voren en opende de dans op deze manier. Hij leidde haar door de dans en aan het einde van de dans glimlachte hij warm. Hij boog zijn hoofd lichtjes als bedankje. Hij wist hoe vreselijk ze het vond en dat maakte zijn dankbaarheid alleen maar groter. ‘Dankjewel.’ Zijn ogen gleden even over haar gezicht, voordat hij langzaam knikte en zachtjes vroeg: ‘Zal ik je beloven dat ik je nooit meer vraag te dansen?’ Zijn ogen twinkelde even bij zijn woorden en heel langzaam verscheen er een glimlach rond zijn lippen.

Flutje.. Hoop dat je er wat mee kan

Kit hield zijn hoofd iets scheef en kneep zijn ogen tot spleetjes. Het was duidelijk dat iets in haar woorden hem niet bevallen had. ‘Algemeen bekend, hm? Dus elke man is hetzelfde?’Hij keek haar onderzoekend aan waarna hij zijn hoofd schudde. ‘Nu zit je mijn woorden te verdraaien. Als elke man hetzelfde zou zijn, zou…’ Ze beet even op haar lip. Nee, die zin zou ze niet afmaken om misverstanden en een beschamende bekentenis van haar kant te voorkomen. ‘Ik ben geen feminist ofzo. Ga alleen niet beweren dat jij niet dubbel zou klappen, als ik tussen jouw benen zou mikken.’ De duivelachtige ondertoon in haar stem klonk echt genoeg om hem achteruit te doen deinzen. Als hij haar echter beter kende, zou hij ook horen te weten dat zij zo’n vals trucje nooit als eerste optie zou gebruiken. Eigenlijk stond het op de lijst na het gebruik van haar scherpe nagels.
‘Welke vragen bijvoorbeeld?’ Ze keek hem glazig aan. Natuurlijk wilde hij er meer over weten; het was immers Kit. ‘Die niet kunnen? Zeer persoonlijke vragen, vage vragen, die niemand ooit echt heeft kunnen beantwoorden, en vragen die niets met het alledaagse leven te maken hebben.’
Hij grinnikte zacht, schudde zijn hoofd en zei slechts: ‘We zullen zien.’ Iets in hem deed haar vechtlust oplaaien. Haar ogen reflecteerden een onnatuurlijke vurigheid. Als het Vinno, haar broertje, was geweest en ze niet een jurk aanhad, waren ze vast in een kinderachtig nepgevecht verwikkeld geraakt.
‘Daar is een dossier voor.’ Hij glimlachte even. ‘Ik dacht eerder dat dossiers werden gebruikt om de informatie die zij wisten over jou, op te slaan. Niet dat ze het als een excuus zouden gebruiken om in iemands rond te neuzen.’ Haar houding en stem waren neutraal, lieten niet blijken dat ze er een grote afkeur voor had. ‘En begrijp me niet verkeerd, maar als je mijn grens overgaat, roep ik al niet meer. Al lang niet meer.’ Haar ogen werden door nieuwsgierigheid een tikkeltje groter. Ze wilde hem heel graag onderbreken met een vraag, maar kreeg het voor elkaar om hem uit te laten praten. ‘Ik stop niemand in hokjes, ik waarschuw enkel voor de karaktereigenschappen die ik weldegelijk bezit.’ Ze liet haar stemvolume onbewust dalen. Liet het klinken als een ziel die uit de nacht opgedoemd was, klaar om hem van zijn grootste geheimen te ontdoen. ‘Karaktereigenschappen die je liever voor jezelf houdt?’
‘Hoeft ook niet, volg me maar gewoon.’ Hij opende de dans door zijn rechtervoet naar voren te zetten. Ze volgde zijn voorbeeld. Wonder boven wonder kreeg zij het voor elkaar om niet op zijn tenen te stampen of te vallen tijdens de dans. En ergens was het wel leuk om de jurk haar bewegingen te zien volgen. Als een trouwe schaduw op een heldere zomerdag.
Aan het einde van de dans glimlachte hij warm en boog ter bedankje lichtjes zijn hoofd. ‘Dankjewel.’ ‘Zal ik je beloven dat ik je nooit meer vraag te dansen?’ Zijn ogen twinkelden en werden gevolgd door een glimlach rond zijn lippen. ‘Nooit?’ In een impuls pakte zij zijn hand vast en deed een poging tot een rondje draaien. Haar linkervoet schoot echter uit haar schoen, landde een meter verderop en zorgde ervoor dat zij desgeoriënteerd naar achter tuimelde. Doordat zij zijn hand nog vast had, trok zij hem half mee. Slim, slim van haar om zichzelf na de dans belachelijk te gaan maken. De omgeving leek als een wirwar kleuren aan haar voorbij te flitsen. Ergens in ordeloosheid vond zij het tegenovergestelde: rust. Ze sloot haar ogen en liet alles over haar heenkomen. Als ze zou vallen, zou ze het doen. Als ze opgevangen zou worden, moge het zo zijn.

‘Algemeen bekend, hm? Dus elke man is hetzelfde?’ Hij keek haar onderzoekend aan en schudde toen zijn hoofd. ‘Nu zit je mijn woorden te verdraaien. Als elke man hetzelfde zou zijn, zou…’ Yagami stopte even en hij grijnsde breed. ‘Hm-mh, ik luister.’ Aan zijn stem was te horen dat hij een lach in moest houden. ‘Ik ben geen feminist ofzo. Ga alleen niet beweren dat jij niet dubbel zou klappen, als ik tussen jouw benen zou mikken.’ Kit kneep zijn ogen tot spleetjes en knikte. ‘Ik hoop.. dat je die neiging nooit krijgt..’ Of beter gezegd, hij hoopte dat hij haar er geen reden toe zou geven.
‘Welke vragen bijvoorbeeld?’ Ze keek hem glazig aan en hij wierp haar een geduldige blik toe. ‘Die niet kunnen? Zeer persoonlijke vragen, vage vragen, die niemand ooit echt heeft kunnen beantwoorden, en vragen die niets met het alledaagse leven te maken hebben.’ Hij begon te lachen. ‘Dat zijn een hele hoop vragen die je niet zomaar stelt.’ Hij boog zijn hoofd iets en zijn stem veranderde in iets wat net luider was dan een fluistertoon. ‘Al snap ik niet helemaal waarom.. Als iemand je geen antwoord wilt geven, doet hij of zij dat toch niet.’ Hij keek haar vragend aan.
‘Daar is een dossier voor.’ Hij glimlachte even, geamuseerd door haar eerdere woorden. ‘Ik dacht eerder dat dossiers werden gebruikt om de informatie die zij wisten over jou, op te slaan. Niet dat ze het als een excuus zouden gebruiken om in iemands rond te neuzen.’ Hij knikte kort. ‘Tja.. Ik denk alleen dat een school als deze graag weet wat voor een leerlingen ze op het terrein rond hebben lopen.’ Logisch, als je erover nadacht, maar tegelijkertijd behoorlijk frustrerend. Alsof je je hele leven open en bloot legde, puur om ergens les te krijgen.
‘En begrijp me niet verkeerd, maar als je mijn grens overgaat, roep ik al niet meer. Al lang niet meer.’ Hij zag haar ogen iets groter worden en hij hield zijn hoofd heel iets schuin. ‘Ik stop niemand in hokjes, ik waarschuw enkel voor de karaktereigenschappen die ik weldegelijk bezit.’ Ging hij verder, haar vergrootte ogen negerend. Yagami’s stem daalde. ‘Karaktereigenschappen die je liever voor jezelf houdt?’ Kit fronste even en nam even de tijd na te denken over die vraag. Hij had het nog nooit zo bekeken.. ‘Nee.. En ja..’ Hij keek haar met een blik aan dat zowel vertrouwen als bewondering kon zijn. ‘Ik zou ze niet voor mezelf willen houden, noch zou ik ze delen met iedereen.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘En ik hoop dat de mensen waarmee ik het deel, het nooit mee hoeven te maken.’
Aan het einde van de dans, glimlachte hij warm en boog hij zijn hoofd in een bedankje. ‘Dankjewel.’ Zijn ogen gleden over haar gezicht, voor hij vroeg: ‘Zal ik je beloven dat ik je nooit meer vraag te dansen?’ Zijn ogen twinkelde en rond zijn lippen verscheen een glimlach. ‘Nooit?’ Yagami pakte zijn hand vast en draaide een rondje. In het rondje, schoot haar linkervoet uit haar schoentje, die een meter verderop terecht kwam. Ze tuimelde naar achteren en trok hem half mee, doordat ze zijn hand nog steeds vast had. Hij kon zichzelf net op tijd herstellen om haar op te vangen. Geschrokken keek hij haar aan. ‘Yagami?’ Vroeg hij toen hij zag dat ze haar ogen gesloten had. In zijn stem klonk een zweem van bezorgdheid. ‘Gaat het?’ Hij kon niet ontkennen dat hij nog nooit zo blij was geweest dat hij iemand opgevangen had. Zijn bezorgde ogen bleven op haar gericht en er lag een zweem van schrik in de glinstering van zijn ogen.

‘Hm-mh, ik luister.’ Hij moest zonder twijfel moeite doen om zijn lach in te houden. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, zich afvragend of het wel verstandig was om haar woorden af te maken. Op het allerlaatst zei zij zo snel dat het nauwelijks verstaanbaar was: ‘Als elke man hetzelfde was, zou ik spontaan lesbisch worden.’ Ze stopte tussen de twee zinnen door en gaf hem een beschamende blik. Op een iets normaler tempo vervolgde zij: ‘Ik wil niet met iemand samen zijn die op mijn vader, mijn oude overbuurman en op die ene stagiaire lijkt. Ik wil niet iedere keer denken dat ik met hen in gesprek ben, terwijl ik met hem praat. Niet denken dat ik gevoelens heb voor iemand die gelijk is aan mijn kalende oom.’ Licht nerveus speelde zij met een losgeraakte pluk haar. Misschien waren haar laatste zinnen iets te veel informatie geweest.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en knikte. ‘Ik hoop dat je die neiging nooit krijgt.’ Ze liet die kwaadaardige glimlach opnieuw verschijnen. ‘Ik hoop het ook voor je.’
Hij begon te lachen. ‘Dat zijn een hele hoop vragen die je niet zomaar stelt.’ Hij boog zijn hoofd iets om op een samenzweerderige toon te zeggen: ‘Al snap ik niet helemaal waarom… Als iemand je geen antwoord wilt geven, doet hij of zij dat toch niet.’ Zijn opmerking deed haar grinniken en op eenzelfde manier zei zij: ‘Een verkeerde vraag en je krijgt een minpunt. Daar gelden andere spelregels.’

‘Tja… ik denk alleen dat een school als deze graag weer wat voor een leerlingen ze op het terrein rond hebben lopen.’ Onmiddellijk dacht zij terug aan dat claustrofobische hok en was zij er al over begonnen. ‘Slechte smoes. Op mijn eerste avond, nee eerder nacht kreeg ik al te maken met een aparte persoon. Ik was de school na het eten aan het verkennen. Op een of andere manier was het opeens middernacht. Ik had hoofdpijn, ging daarom naar de ziekenzaal…’ Achteraf gezien was het best wel onverstandig van haar geweest. Alsof ze de schooldokter op dat tijdstip had kunnen verwachten. Nee, de donkere nachten kondigden juist ongure types, akelige situaties en duistere nachten aan. ‘Er brandde licht in dat kleine opslagkamertje daar vlakbij. Dus besloot ik om even te kijken wat er aan de hand was. Voordat ik het wist, zat ik opgesloten in een benauwde ruimte met een jongen.’ Ze pauzeerde een moment, zodat zij de juiste bewoording kon kiezen. Ze wilde het verhaal het liefst zo luchtig mogelijk houden. ‘Gelukkig had een andere persoon mij gezien en had hij de deur neer proberen te halen. Jammer dat hij bewusteloos neerviel, een deel van zijn geheugen kwijtraakte en mij later aanwees als hun ontvoerder. Die andere stemde maar al te graag met hem in. Zo was ik opeens veranderd van het slachtoffer naar de dader…’ Ze fronste even uit verwarring. Wat raar dat zij de rest zich niet meer helder voor ogen kon halen. Vlagen van de gebeurtenis gingen aan haar voorbij. Twijfelachtig beschreef zij hetgeen wat zij voor zich zag: ‘Vreemde pillen glommen mij tegemoet. Ze leken mij te roepen. Ik dacht niet helder na. En de volgende ochtend was mijn horloge weg. De deur was open; hij ging weg…’ Ze had door dat ze in wartaal praatte, kon er niets aan doen en ging snel weer over op volledige zinnen. ‘Sorry, ik heb geen idee waar dat laatste opsloeg. Ik denk dat het niet zo erg was, gezien ik hier nog ben.’ Haar mond vormde een serene glimlach, in tegenstelling tot haar huidige stemming. Ze vond het storend dat ze die herinnering niet helder op kon roepen. Het was haar nooit eerder opgevallen dat bepaalde dingen van die nacht aan haar voorbij zijn gegaan. Het enige wat zij kon bedenken was dat het met die pillen te maken had. Al snel onderdrukte zij de drang om er verder over na te denken. Ze zou vandaag geen steek verder ermee komen en bovendien was zij vandaag niet alleen. Ze zou het wel een andere keer verder uitpluizen.
Hij fronste en nam de tijd om erover na te denken. ‘Nee… En ja…’ Hij wierp haar een dubieuze blik, waarvan ze niet wist wat ze ermee moest doen. ‘Ik zou ze niet voor mezelf willen houden, noch zou ik ze delen met iedereen.’ Op zijn zwakke glimlach krulden haar mondhoeken omhoog. ‘En ik hoop dat de mensen waarmee ik het deel, het nooit mee hoeven te maken.’ Ze begreep wat hij bedoelde. Talrijke voorbeelden kwamen in haar op. ‘Iedereen heeft dingen die ze liever niet delen met heel de wereld.’
Een seconde had zij het idee dat ze zo elegant als een baksteen de grond zou raken. Tot zij voelde hoe Kit haar opving. Automatisch krulden haar vingers zich om een stukje van zijn blouse. Bang dat ze alsnog de grond van dichtbij zou krijgen te zien. ‘Yagami?’ Haar ogen sprongen open, gleden zijn gezicht af. ‘Gaat het?’ Spontaan sloeg de rust in haar over naar schaamte. Zonder na te denken verborg zij haar rozige gezicht in zijn kleding en murmelde: ‘Ja… ik denk het wel.’ Ze wist bijna zeker dat mensen hen nu aankeken, maar durfde het niet te bevestigen. Ze wilde hun geamuseerde gezichtsuitdrukkingen en afkeurende blikken niet zien, noch hun lacherige grapjes erover horen.
Zich ervan bewust dat ze plotseling wel heel dicht tegen hem aanstond, maakte zij zich voorzichtig los en raapte haar schoen op. ‘Dankjewel. Ik denk dat je me net gered hebt van iets verschrikkelijks.’ De gegeneerdheid was nog steeds niet helemaal weggetrokken: haar stem sloeg even over; haar hart maakte onregelmatige, maar vluchtige slagen en in haar ogen was – als je goed keek – een verwilderde blik te vinden.

‘Als elke man hetzelfde was, zou ik spontaan lesbisch worden.’ Haar woorden waren amper te verstaan geweest, maar hij had ze gehoord. Er verscheen een grijns rond zijn lippen. Hij kon begrijpen wat ze bedoelde. Ergens toch wel. Ze wierp hem een beschaamde blik. ‘Ik wil niet met iemand samen zijn die op mijn vader, mijn oude overbuurman en op die ene stagiaire lijkt. Ik wil niet iedere keer denken dat ik met hen in gesprek ben, terwijl ik met hem praat. Niet denken dat ik gevoelens heb voor iemand die gelijk is aan mijn kalende oom.’ Kit hield zijn hoofd iets schuin. Hij kneep zijn ogen iets samen en keek haar vragend aan. ‘Wat bedoel je?’ Hij begreep haar deels, maar hij hoopte dat ze het zelf zou herhalen. Niet alleen voor hem, ook voor zichzelf.
‘Ik hoop dat je die neiging nooit krijgt.’ De kwaadaardige glimlach verscheen opnieuw. ‘Ik hoop het ook voor je.’ Kit keek haar achterdochtig aan. ‘Dan zijn we het daar over eens..’ Enige twijfel klonk door in zijn stem, niet helemaal zeker of ze er ooit reden toe zou hebben. Hij hoopte het daadwerkelijk niet..
‘Dat zijn een hele hoop vragen die je niet zomaar stelt. Al snap ik niet helemaal waarom… Als iemand je geen antwoord wilt geven, doet hij of zij dat toch niet.’ Ze grinnikte. ‘Een verkeerde vraag en je krijgt een minpunt. Daar gelden andere spelregels.’ Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd. ‘Een minpunt? Was de vraag dan zo vreselijk?’

‘Slechte smoes. Op mijn eerste avond, nee eerder nacht kreeg ik al te maken met een aparte persoon. Ik was de school na het eten aan het verkennen. Op een of andere manier was het opeens middernacht. Ik had hoofdpijn, ging daarom naar de ziekenzaal…’ Kits blik veranderde naar serieus. Hij zei niks, liet haar gewoon praten. Luisterde rustig naar haar woorden. ‘Er brandde licht in dat kleine opslagkamertje daar vlakbij. Dus besloot ik om even te kijken wat er aan de hand was. Voordat ik het wist, zat ik opgesloten in een benauwde ruimte met een jongen.’ Kit fronste licht en zijn mond ging een stukje open, terwijl zijn ogen over haar gezicht gleden. Ze nam even de tijd voordat ze verder ging. ‘Gelukkig had een andere persoon mij gezien en had hij de deur neer proberen te halen. Jammer dat hij bewusteloos neerviel, een deel van zijn geheugen kwijtraakte en mij later aanwees als hun ontvoerder. Die andere stemde maar al te graag met hem in. Zo was ik opeens veranderd van het slachtoffer naar de dader…’ Ze fronste even. ‘Vreemde pillen glommen mij tegemoet. Ze leken mij te roepen. Ik dacht niet helder na. En de volgende ochtend was mijn horloge weg. De deur was open; hij ging weg…’ Kit keek haar peinzend aan. ‘Sorry, ik heb geen idee waar dat laatste opsloeg. Ik denk dat het niet zo erg was, gezien ik hier nog ben.’ Er verscheen een serene glimlach rond haar lippen. Kit schudde langzaam zijn hoofd. ‘Je kan altijd naar een van de leraren gaan. En het maakt niet uit of het erg was of niet. Het heeft iets met je gedaan, daar kun je niet omheen, en dat zou al genoeg reden moeten zijn om het tegen iemand te zeggen.’ Zijn stem klonk rustig, maar ergens klonk er een zweem haat doorheen. Bij het horen van haar verhaal had het hem doen denken aan de jongens die hij ooit vrienden had genoemd. Jongens die alles behalve vrienden waren. Wie zei dat als ze deze twee weer tegen kwam, ze niet hetzelfde zouden doen? Of op zijn minst een van de twee? Inderdaad, niemand.
‘Iedereen heeft dingen die ze liever niet delen met heel de wereld.’ Hij glimlachte. ‘Het gaat niet om het niet willen delen. Na alles heb ik geleerd dat het handig kan zijn om iets achter de hand te hebben.’ En toch had ze gelijk. Hij was er zeker niet trots op. Die karaktereigenschappen maakte duidelijk dat hij de zoon was van zijn vader. De zoon van een moordenaar. Hij had zielsveel van de man gehouden, maar hij kon niet ontkennen wat hij gedaan had. Hij droeg al te veel van zijn vader met zich mee. De herinneringen, de naam.. Hoe kon hij hier dan trots op zijn?
‘Yagami?’ Ze sloeg haar ogen open, die over zijn gezicht gleden. ‘Gaat het?’ Ze had zijn blouse vastgepakt op het moment dat hij haar opgevangen had. En nu verborg ze haar gezicht in zijn kleding, maar hij had haar rode gezicht al gezien. ‘Ja… ik denk het wel.’ Kit fronste even. Zijn ogen gleden naar een groepje mensen, die hen aan stonden te gapen. Zijn blik werd even kwaad en hij trok zijn wenkbrauwen op. De meeste schudde hun hoofd en wende toen hun blik weer af, maar een enkeling bleef hen koppig aanstaren.
Yagami maakte zich voorzichtig los en raapte haar schoon op. Kit keek haar kalm aan en in zijn ogen was nog een sprankje bezorgdheid te zien. ‘Dankjewel. Ik denk dat je me net gered hebt van iets verschrikkelijks.’ Haar stem sloeg even over. Kit zuchtte zacht. Hij keek haar recht aan en zag de verwilderde blik in haar ogen. ‘Weet je heel zeker dat het gaat?’ De eerste woorden slaagde hij erin de bezorgdheid uit zijn stem te houden, maar die kwam halverwege zijn zin door de kalmte heen. Al was het hem gelukt, hij had diezelfde bezorgdheid niet uit zijn ogen kunnen mijden. Hij deed zijn masker af en deed een stap naar haar toe. Hij hield zijn hoofd iets schuin. ‘Wil je wat drinken?’ Water.. Het was iets dat hem vaak zat had geholpen als hij geschrokken was. Misschien hielp het haar ook.

Kit kneep zijn ogen samen en keek haar vragend aan. ‘Wat bedoel je?’ Ergens in Yagami onstond een sprankje argwaan. Ze hoopte dat hij het niet met opzet gevraagd had om haar nog een keer die pijnlijke woorden uit te laten spreken. Natuurlijk kon ze er ook een minder beschamende samenvatting van maken. Het laatste klonk beter. ‘Ik zou nooit met iemand samen willen zijn die mij te veel doet denken aan andere mensen waarmee ik liever geen relatie heb. Ik denk niet dat jij dat zou willen. Of in ieder geval de meeste mensen niet.’
‘Dan we het daar over eens…’ Ze bedekte haar mond met haar hand, alsof ze erover na moest denken. Zou ze daadwerkelijk hetzelfde flikken bij hem als hij bij haar gedaan had? Eerst het ene beweren en daarna het omgekeerde claimen? Het was tenslotte wel erg gemeen van hem geweest en hij had haar zeker laten schrikken. ‘Nee, ik denk dat de komende tien jaar die neiging niet zal krijgen. Ik zou het bijna op mijn favoriete smaak snoepjes zweren.’ Toen ze haar hand weghaalde, was een onschuldige expressie zichtbaar. Ze moest zich inhouden om het niet te theatraal te maken. Hij zou haar in ieder geval vandaag niet wimperwapperend en meisjesachtig giechelend te zien krijgen, waarschijnlijk niet eens in een van de opvolgende maanden. De echte vraag was of iemand haar überhaupt ooit zo zou meemaken.

Hij lachte zachtjes en schudde zijn hoofd. ‘Een minpunt? Was de vraag dan zo vreselijk?’ Ze bevestigde hem met een knikje. ‘Ja, je twijfelde aan het systeem. Moet je nooit doen. In ieder geval niet in het openbaar.’ Haar vingers gleden over haar sleutelbeen heen. Een bedachtzaam gebaar, dat aangaf dat ze op het punt stond om iets eraan toe te voegen. ‘Dat zou een goed boek maken: de vreemde jongen die te veel zinloze vragen stelde. Ik zou hem in ieder geval lezen.’ Zo uitgesproken klonk het raar. Nou ja, haar humor was inderdaad raar. Die constatering veroorzaakte een brede glimlach.
Bij zijn geschud tuitte zij haar lippen, probeerde hem te lezen. ‘Je kan altijd naar een van de leraren gaan. En het maakt niet uit of het erg was of niet. Het heeft iets met je gedaan, daar kun je niet omheen, en dat zou al genoeg reden moeten zijn om het te tegen iemand te zeggen.’ De haat in zijn stem deed haar van hem af verwijderen. Eigenlijk wilde ze hem recht in de ogen aankijken en vertellen dat haat niets op zou lossen, maar dat zou te naïef klinken. Niemand zou veranderen zo’n overweldigende emotie proberen te veranderen op basis van een ander haar mening. In plaats daarvan gaf zij hem slechts rationele antwoorden. ‘Ik denk niet ze mij geloven zouden. Ze hebben mij uitgemaakt voor een mentaal gestoorde. Ik had pillen bij me en ik kan de helft van die nacht me niet herinneren. Dat is al meer dan genoeg bewijs. En die ene jongen is veel beter in mensen overtuigen dan ik ben. Bovendien denken de meeste docenten dat ze de problemen kunnen laten verdwijnen met hun aanwezigheid. Maar in werkelijkheid doen ze niets anders dan de oude, negatieve gevoelens oproepen.’ Haar doordringende blik zette haar antwoord meer kracht bij. Ondertussen zocht ze naar een voorbeeld, aangezien de laatste zin nogal nietszeggend klonk in haar oren. ‘Er was eens in mijn vriendengroepje onderling ruzie ontstaan. Op een gegeven moment was de klas daardoor in tweeën verdeeld. Je weet wel hoe dat soort dingen gaan. Vriendjes worden erbij roepen en er wordt dan gekeken wie de meeste heeft. Leerkrachten waren erbij gehaald en je raadt het al: gesprekken die hen hoorden te verzoenen, zorgden ervoor dat ze elkaar nog meer gingen haten. Het is ook niet meer goed gekomen. ’ Ongewild was ze van het ene kwestie overgestapt naar een ander onderwerp. Ze had geen idee waarom ze telkens moest denken aan het verleden als ze met hem praatte. Hij was duidelijk geen psychologisch figuur en om eerlijk te zijn had ze er ook geen behoefte aan.
‘Het gaat niet om het niet willen delen. Na alles heb ik geleerd dat het handig kan zijn om iets achter de hand te hebben.’ Ze keek hem neutraal aan. Hij kon van haar part die blik interpreteren zoals hij dat wilde. ‘Hoe jij het noemen wilt…’ Ook haar woorden waren vaagjes en nietszeggend. Opengelaten voor zijn fantasie.
‘Weet je heel zeker dat het gaat?’ Zijn bezorgdheid was haar niet ontgaan. Ze dwong haar lichaam om tot rust te komen; het was helemaal niet haar bedoeling geweest om mensen ongerust te maken. Het was immers allemaal haar eigen schuld geweest. ‘Ja, publieke vernedering doet fysiek minder pijn dan een val van de trap,’ zei ze met een half lachje om haar grap overtuigender te laten klinken en wurmde met een zucht haar voet in haar schoen. Ze keek op toen hij haar aansprak. Even schoot verwarring over haar gezicht heen: het was vreemd om zijn blote gezicht eindelijk weer te zien. ‘Wil je wat drinken?’ Ze stak haar hand op ter teken dat ze het zelf kon en zei de eigenlijk overbodige zin: ‘Ja graag, maar ik haal het wel zelf.’ Het was niet eens zo’n slecht idee… Acuut had zij de drang om alleen te zijn, even haar gedachtes voor haarzelf te hebben.
Zonder te wachten of er verder over na te denken, wankelde zij tussen de massa door. Onderweg maakte ze haar inmiddels door de war geraakte staart los. Misschien niet zo slim aangezien het hier benauwd was, alleen dit voelde beter. Bij een rustig eettafeltje bleef zij stilstaan en dronk op de automatische piloot een paar willekeurige bekertjes leeg. Haar ogen staarden afwezig voor zich uit, terwijl haar hoofd helemaal leeg was. Heerlijk, dit soort momenten. Pas na de vierde beker besefte zij zich dat zij van Kit weggelopen was. Wat een geweldig gezelschap is zij toch. Ze had totaal oog voor de mensen rondom haar gehad. Het zou nog best wel kunnen dat hij al die tijd naast haar had gestaan zonder opgemerkt te zijn door haar.

‘Ik zou nooit met iemand samen willen zijn die mij te veel doet denken aan andere mensen waarmee ik liever geen relatie heb. Ik denk niet dat jij dat zou willen. Of in ieder geval de meeste mensen niet.’ Hij knikte kort als teken dat hij begreep wat ze bedoelde.
‘Dan zijn we het daar over eens…’ Ze bedekte haar mond met haar hand. ‘Nee, ik denk dat de komende tien jaar die neiging niet zal krijgen. Ik zou het bijna op mijn favoriete smaak snoepjes zweren.’ Er was een onschuldige expressie te zien toen ze haar hand weg haalde. Kit grijnsde. ‘Laat ik er dan maar voor zorgen dat ik je langer dan tien jaar te vriend houd.’

‘Ja, je twijfelde aan het systeem. Moet je nooit doen. In ieder geval niet in het openbaar.’ Gaf ze hem antwoord. Hij keek haar even zwijgend aan. ‘Dus als ik het nooit had gezegd, was er niks aan de hand geweest?’ Hij knikte even. ‘Klinkt logisch..’ Het klonk logisch, daar kon hij simpelweg niet omheen.
‘Dat zou een goed boek maken: de vreemde jongen die te veel zinloze vragen stelde. Ik zou hem in ieder geval lezen.’ Kit lachte zacht. ‘Is dat niet een erg lange titel?’ Hij keek haar met licht opgetrokken wenkbrauwen en een glimlach aan. De glimlach rond haar lippen hielp ook mee aan zijn glimlach.
‘Je kan altijd naar een van de leraren gaan. En het maakt niet uit of het erg was of niet. Het heeft iets met je gedaan, daar kun je niet omheen, en dat zou al genoeg reden moeten zijn om het te tegen iemand te zeggen.’ De haat had hij simpelweg niet uit zijn stem kunnen houden. Het maakte hem niet uit wat er precies gebeurd was, haar verhaal deed hem veel te veel denken aan de jongens die hij het liefst stuk voor stuk doodsangsten aan zou willen jagen. Bovendien hield hij er niet van als andere zijn vrienden lastig vielen. Op welke manier dan ook.
‘Ik denk niet ze mij geloven zouden. Ze hebben mij uitgemaakt voor een mentaal gestoorde. Ik had pillen bij me en ik kan de helft van die nacht me niet herinneren. Dat is al meer dan genoeg bewijs. En die ene jongen is veel beter in mensen overtuigen dan ik ben. Bovendien denken de meeste docenten dat ze de problemen kunnen laten verdwijnen met hun aanwezigheid. Maar in werkelijkheid doen ze niets anders dan de oude, negatieve gevoelens oproepen.’ Ze keek hem met een doordringende blik aan. Hij schudde nogmaals zijn hoofd. ‘Als iemand aan je twijfelt kan je ze altijd vragen waarom je zoiets zou verzinnen. Ik neem aan dat niemand zit te wachten op problemen. En misschien klinkt het niet echt heel geloofwaardig als je zegt dat je je niet alles meer herinnerd, maar ook dat zal niemand ooit zomaar zeggen.. Of de meeste mensen niet.’ Misschien had ze gelijk en zou het geen zin hebben, maar misschien had ze het ook mis en liep ze de kans dat de jongen terug zou komen.
‘Er was eens in mijn vriendengroepje onderling ruzie ontstaan. Op een gegeven moment was de klas daardoor in tweeën verdeeld. Je weet wel hoe dat soort dingen gaan. Vriendjes worden erbij roepen en er wordt dan gekeken wie de meeste heeft. Leerkrachten waren erbij gehaald en je raadt het al: gesprekken die hen hoorden te verzoenen, zorgden ervoor dat ze elkaar nog meer gingen haten. Het is ook niet meer goed gekomen. ’ Hij wende zijn blik af en knikte kort. ‘Dit gaat alleen niet om een vriend, wel? En zo te horen klinkt hij niet echt als iemand die je mag.’
‘Hoe jij het noemen wilt…’ Hij glimlachte even, ging er niet verder op in. In eerste instantie wilde hij zeggen dat hij niet hetzelfde als zij had bedoeld en simpelweg andere woorden had gebruikt, maar dat hij iets anders bedoelde. Hij deed het alleen niet, hij had geen zin om nog een zinloze discussie aan te wakkeren. Die hadden ze al genoeg gehad en het zou hem niks verbazen als er ook nog wel een paar zouden komen. Dan niet vandaan, dan wel in de komende weken of maanden.
‘Weet je heel zeker dat het gaat?’ Hij wilde haar dolgraag geloven, haar reactie liet hem echter twijfelen aan haar woorden. ‘Ja, publieke vernedering doet fysiek minder pijn dan een val van de trap,’ Zei ze met een half lachje. Hij bleef haar zwijgend aankijken. Hij kon niet geloven dat ze werkelijk dacht dat hij het enkel had over fysieke pijn. Vaak was die pijn nog het minst pijnlijk. Fysieke pijn was een godsgeschenk in vergelijking met mentale pijn.
Hij liep dichter naar haar toe, nadat hij zijn masker af gedaan had. De verwarring was van haar gezicht af te lezen, voor een fractie van een seconde. ‘Wil je wat drinken?’ Ze stak haar hand op, als teken dat ze het zelf kon pakken. ‘Ja graag, maar ik haal het wel zelf.’ Ze liep richting een rustig eettafeltje. Hij zuchtte even, maar bleef staan. Zijn goudbruine ogen volgde het meisje, terwijl hij iets probeerde te verzinnen. Iets om haar te laten vergeten wat er net was gebeurd, al was het maar voor een paar seconde. Heel even een werkelijke glimlach op har gezicht toveren, moest op de een of andere manier te doen zijn.
Hij beet op zijn lip en liep langzaam naar haar toe. Hij bleef even achter haar staan, voor hij naast haar ging staan. Hij keek haar rustig aan, nog steeds twijfelend over wat hij moest doen.
‘Iedereen valt wel eens.’ De woorden waren zijn mond nog niet uit of hij vervloekte de woorden al. Als dit het beste was wat hij had kunnen verzinnen, moest hij er echt iets aan gaan doen. Hij wende zijn blik even af en keek haar toen weer aan. Zijn ogen gleden over haar haren, voor hij zacht lachte. ‘Een perfecte avond is het niet te noemen, wel?’ Hij keek haar recht aan en beet op zijn lip.