‘Het blijft een foto. Ik had erover nagedacht, als jij het was geweest. Met een foto kan ik echter niet zoveel.’ Hij boog zijn hoofd iets, zodat de twinkeling in zijn ogen niet te zien was. De glimlach wist hij te onderdrukken, maar als je goed oplette zag je wel iets van beide doorschemeren.
Met een eenvoudige beweging schudde ze haar hoofd. ‘Niets spannends. Gewoon het standaardplan. Niets om je hoofd erover te breken.’ Hij fronste. ‘Ik wil het weten. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.’ Ze deed het alweer.. Alweer maakte ze hem nieuwsgierig, alweer kreeg ze het voor elkaar om hem te laten zeuren over een reactie. ‘Als je het niet had willen uitleggen, had je er niet over moeten beginnen. Een standaardplan kan nog steeds alles betekenen.’ In zijn woorden had een zachte lach doorgeklonken en hij keek haar met speels twinkelende ogen aan. Al moest hij haar de kieteldood geven, hij wilde haar zogenaamde standaardplan weten.
‘Zie je? Als ik lieg doe ik het ook goed.’ Niet overtuigd sloeg zij haar armen over elkaar heen. ‘Je bent een zeer beroerde leugenaar. Het verklaart wel waarom je er zo tegen bent.’ Hij keek haar even aan en knikte. ‘Niet helemaal.. Mijn hekel aan liegen, komt door mijn verleden. Ik heb teveel leugens gezien en gehoord die mensen kapot hebben gemaakt, vriendschappen hebben gesloopt. Dat is waarom ik niet tegen je zou liegen.’ Hij glimlachte zwakjes. Zijn woorden waren serieus gesproken, maar aan zijn gezicht was te zien dat zijn eigen woorden hem niet raakte. Het verleden was het verleden. Hij kon er wel om blijven zeuren en treuren, maar dat zou het niet veranderen. Hij had het al verwerkt en kon het nu ook achter zich laten.
‘Alleen de mensen die hun eigen leugens ook geloven, zijn geboren leugenaars.’ Sprak ze, nadat ze haar hoofd had geschud. Hij grijnsde en knikte. Misschien had ze daar nog wel gelijk in, ja.
‘Inderdaad een beetje te snel.’ Er verscheen een vermakelijke glimlach rond haar lippen. Hij wende zijn blik af en knikte. ‘Sorry, nogmaals.’ Hij keek haar aan en glimlachte.
‘Ja, je weet het antwoord al. Kom op, Kit.’ Ze staarde hem stug aan. Hij lachte zacht en hief zijn handen. ‘Oké, oké, ik houd mijn mond wel.’ Waarschijnlijk kon hij dat inderdaad het beste doen. Stil zijn.
‘Je moet nog veel leren.’ Ze keek hem doordringend aan, voordat zij haar ogen sloot. Zo zacht dat het nauwelijks verstaanbaar was, zei ze erachteraan: ‘Nou ja, je hebt mij wel in een hoekje weten te drijven. Dat moet ik toegeven.’ Toen ze haar ogen openden, was er een niet te lezen emotie op haar gezicht aanwezig. Hij bleef haar even zwijgend aankijken. Hij besloot er geen reactie op te geven, wist eigenlijk ook niet hoe hij erop kon reageren zonder iets te zeggen wat bot over zou komen.
‘Heb je een leuke avond gehad, ondanks de minpuntjes?’ Ze slikte, waarna ze hem een opgewekte glimlach toonde. ‘Het was geweldig,’ Zijn ogen twinkelde en een glimlach brak door op zijn gezicht. ‘En wat vind jij ervan?’ Hij bleef haar even aankijken, voordat hij antwoord gaf. ‘Het was een van de beste avonden ooit.’ Hij meende het. Hij had het ontzettend naar zijn zin gehad, wist nu al dat hij deze avond waarschijnlijk nooit ging vergeten. Wilde die ook nooit vergeten.
‘Hier rechts af,’ Hij wende zijn blik naar rechts toen ze zijn mouw vast pakte en grinnikte zacht. Ja, die was hij echt voorbij gelopen zonder het een blik waardig te gunnen. Dat wist hij zeker.
Haar gezichtsuitdrukking werd leeg en hij keek haar vragend aan. ‘Wat is er?’
Bij haar kamer aangekomen, liet hij zijn ogen even over de gang heen glijden, voordat zijn blik weer op haar gevestigd was. Hij slikte even en glimlachte zwakjes. Ergens in zijn hoofd spookte het gevaar dat Claire elk moment uit het niets kon verschijnen, maar hij negeerde dat kleine alarmbelletje volkomen. Zijn ogen twinkelde even toen hij enigszins twijfelend het masker losknoopte bij haar. Hij deed zijn best om het snel te doen, maar daar faalde hij in. Zijn vingers leken niet echt te doen wat hij wilde. Een hele avond was hij samen met haar geweest en nu, nu de avond eigenlijk al voorbij was, begon hij zenuwachtig te worden?
Eindelijk had hij het masker los en pakte hij die met twee handen vast. Hij keek er even naar, voordat hij zijn blik weer op Yagami vestigde en weer recht voor haar ging staan. Zijn ogen bleven op de hare gericht, terwijl ze zwakjes twinkelde. Waar hij iets eerder die avond in staat was geweest zijn blik af e wendde, bleef hij haar nu aanstaren. Hij voelde zijn hart ergens in zijn keel kloppen en klemde het masker iets strakker vast om te voorkomen dat hij begon te trillen. Zonder er voor een tweede keer over na te denken, boog hij zich naar haar toe en kuste hij haar. Op het moment dat zijn lippen de hare raakte, werden zijn ogen groot en deed hij een paar passen achteruit. Hij keek haar twijfelend aan. ‘Yagami.. Ik.. Sorry, ik..’ Hij keek haar geschrokken aan. Geschrokken van zijn eigen actie.

En hij hapte – zoals verwacht – toe als een klein kind. ‘Ik wil het weten. ‘Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.’ Vasthoudend schudde ze haar hoofd. ‘Als je het niet had willen uitleggen, had je er niet over moeten beginnen. Een standaardplan kan nog steeds alles betekenen.’ Het was een goed argument, maar ze zou hem standvastig blijven twijfelen. ‘Nee.’ Een helder woordje maakte al haar intenties duidelijk.
‘Niet helemaal... Mijn hekel aan liegen, komt door mijn verleden. Ik heb teveel leugens gezien en gehoord die mensen kapot hebben gemaakt, vriendschappen hebben gesloopt. Dat is waarom ik niet tegen je zou liegen.’ Ze knikte. Het was meer dan goed te begrijpen. ‘Daar kan ik me inleven...’ Een raadselachtige glimlach verscheen samen met een paar willekeurige herinneringen.
‘Het was een van de beste avonden ooit.’ Haar glimlach werd nog breder. ‘Dat is...’ Elk positief woord dat zij kon bedenken, klonk niet goed genoeg. Ze zou haar zin toch af moeten maken. ‘... fijn om te horen.’ Er was in een soort van opluchting in haar stem te vinden. Een die ze zelf ook niet kon uitleggen.
‘Wat is er?’ Ze schudde enkel haar hoofd. In plaats van antwoord te geven, trok zij nog harder aan zijn mouw. Hierop reageren, zou alles alleen ingewikkelder maken. Niet meer te bevatten maken voor haar hersenen.
Geduldig wachtte zij op het moment dat hij het masker los had. Ze had zelf een eeuwigheid erover gedaan om het ding vast te krijgen, dus het omgekeerde zou minstens zo lang moeten duren.
Binnen in haar buik was een raar gevoel ontstaan toen hij recht voor haar stond en haar bleef aankijken. Het ene moment wendde zij zijn blik nog af en het volgende moment had hij zich over haar heen gebogen. Het ging helemaal, zoals het altijd in boeken beschreven werd. Behalve dat zijn aanraking haar geen elektrische vonkjes opleverde. Nee, duizend en een gedachtes spatten als alternatief uiteen.
Verdoofd door de overvloed aan gevoelens en haar eigen ideeën keek zij enkel toe hoe hij achteruit stapte, hoe het vraagteken in zijn ogen veranderde in verbazing. Al die tijd deed ze niets. Ze deed geen moeite om achteruit te deinzen, noch om de afstand tussen hen te verkleinen. ‘Yagami... Ik... Sorry, ik...’ In haar stem was een beheerste emotie te horen, terwijl haar hoofd alles probeerde te bevatten. ‘Excuseer jezelf niet. Als je wilt dat ik dit vergeet, dan zeg je het en dan zal ik het uit mijn geheugen bannen.’ Het was niet de hele waarheid. Ze kon echter moeilijk zeggen dat ze zich zou gaan gedragen, alsof er niets gebeurd was. Het gevoel van zijn lippen op de hare zou zij waarschijnlijk niet zo snel vergeten.
Er was haar door het voorval iets duidelijk waren geworden: ze moest hem dringend een ding vragen en een ding vertellen. En ze kon niet bepalen welk belangrijker was. Ze zou ze hoe dan ook moeten zeggen, want anders zou zij er later van spijt van krijgen. Tegen die tijd zou alles vast al uitgelopen zijn tot een puinhoop. Haar stem had al voor haar besloten; haar stembanden maakten al klanken voor zij het kon stoppen. ‘Stop met denken dat ik volmaakt ben.’ Haar expressie en stem veranderden van neutraal naar ijskoud zakelijk. Het was slechts een masker, dat zij droeg, om hem de waarschuwing tot hem door te laten dringen. Anders zou hij het niet begrijpen. ‘Dat geldt voor elke relatie die je met mij wilt aangaan. Dit zeg ik niet omdat ik bescheiden ben. Maar omdat je jezelf onnodig verdriet aan zult doen met dat soort dwaze, naïeve gedachtes. Niemand zal jou op het einde van de dag ertegen beschermen behalve jijzelf.’ Een zwarte schaduw kwam na deze woorden over haar gezicht heen. Ze hoopte in stilte dat ze overtuigend genoeg was geweest. Natuurlijk zou zij proberen de slechte dingen beperkt te houden. Alleen ze was er niet altijd en zelfs, als zij haar best erop deed, zou zij nog steeds hier en daar mensen kwetsen.
‘Nog een ding wat ik moet weten.’ Haar gezichtsuitdrukking verzachtte. Op een vlakke toon vervolgde zij: ‘Lijk ik op haar?’ Ze doelde op Leylya. Wie anders? Hij had haar niet zo veel over het meisje verteld, dus er was een mogelijkheid dat zij veel weg van zijn vorige liefde had. Iets wat ze eigenlijk liever niet hoopte. Ze wilde niet dat iemand haar leuk vond, omdat zij op een dode leek. Ze zuchtte bij die gedachtes en verborg haar gezicht in haar handen. Ze kon het niet meer; die kille dekmantel ophouden.

‘Ik wil het weten. Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.’ Ze schudde vasthoudend haar hoofd. ‘Als je het niet had willen uitleggen, had je er niet over moeten beginnen. Een standaardplan kan nog steeds alles betekenen.’ Op de een of andere manier had hij het vermoeden dat dit niet genoeg was om het te horen te krijgen. Zijn vermoeden bleek goed te zijn, toen ze zei: ‘Nee.’ Hij beet op zijn lip en dacht even na. ‘Wat ben je van plan, Yagami? Het achter mijn rug om te doen?’ Hij fronste en probeerde een tweede argument te bedenken waarom ze het hem zou moeten vertellen, maar hij kwam er simpelweg niet op.
‘Daar kan ik me inleven...’ Er verscheen een raadselachtige glimlach op haar gezicht en hij hield zijn hoofd iets schuin, zei er echter niks over. Als ze het hem wilde vertellen, deed ze dat vast wel.. Hoopte hij althans.
‘Het was een van de beste avonden ooit.’ Haar glimlach werd nog breder. ‘Dat is...’ Hij wachtte geduldig tot ze haar zin af zou maken, terwijl er een grijns rond zijn lippen verscheen. ‘... fijn om te horen.’ Hij lachte zacht en knikte kort. Hij had de vage zweem van opluchting niet gemist.
Hij kon zichzelf wel vervloeken terwijl hij het masker los probeerde te maken. Hij was allang blij dat ze er niks over zei, maar hij hoopte dat ze ook niet merkte dat zijn handen niet deden wat hij wilde. Het was een wonder dat ze nog niet trilden..
Toen hij weer voor haar ging staan, leek zijn hoofd leeg. Er gingen wel gedachtes door heen, maar toch leek het stil. Hij was niet in staat zijn blik af te wende, zoals hij dat eerder wel gekund had. Hij was enkel in staat om haar aan te staren, haar in zich op te nemen alsof dit de eerste keer was dat hij haar zag. Uiteindelijk boog hij zich naar haar toe en kuste hij haar. Geschrokken door zijn eigen, onnadenkende actie, werden zijn ogen groot en deed hij enkele passen achteruit.
‘Yagami... Ik... Sorry, ik...’ Ze bleef staan, deed geen moeite om van hem weg te lopen of naar hem toe te lopen. Het tweede had hij niet verwacht.. Het eerste wel.. ‘Excuseer jezelf niet. Als je wilt dat ik dit vergeet, dan zeg je het en dan zal ik het uit mijn geheugen bannen.’ Haar stem klonk beheerst. Hij keek haar zwijgend aan. Hij wilde niet dat ze dit vergat.. En tegelijkertijd wilde hij niet dat ze het zou onthouden als het inderdaad maar van een kant kwam. Hij schudde langzaam zijn hoofd en zijn stem klonk twijfelend toen hij zacht zei: ‘Nee.. Dat wil ik niet..’ Hij keek haar nog steeds een beetje geschrokken aan. Hij kon zichzelf op dit moment echt wel iets aandoen.
‘Stop met denken dat ik volmaakt ben.’ Hij schrok een beetje toen haar stem van neutraal naar ijskoud zakelijk ging. Hij wilde commentaar geven op haar woorden, maar kreeg er de kans niet voor. ‘Dat geldt voor elke relatie die je met mij wilt aangaan. Dit zeg ik niet omdat ik bescheiden ben. Maar omdat je jezelf onnodig verdriet aan zult doen met dat soort dwaze, naïeve gedachtes. Niemand zal jou op het einde van de dag ertegen beschermen behalve jijzelf.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. Hij negeerde de donkere schaduw die over haar gezicht was gevallen, wilde geen genoegen nemen met haar woorden. ‘Iedereen heeft slechte kanten, dat wilt niet zeggen dat je niet volmaakt kunt zijn..’ Hij slikte even. ‘Misschien doe ik mezelf verdriet aan, maar heb je erbij stil gestaan dat dat misschien de moeite waard is?’ Hij keek haar vragend aan. Ergens in zijn ogen lag een sprankje hoop. Hoop dat ze hem zou begrijpen. Hoop dat ze hem wilde geloven.
‘Nog een ding wat ik moet weten.’ Haar gezichtsuitdrukking verzachte. ‘Lijk ik op haar?’ Ze zuchte en liet haar hoofd in haar handen vallen. Hij bleef haar even zwijgend aankijken, voordat hij zijn hoofd schudde. ‘Nee.’ Absoluut niet. Hij had geen enkel puntje gevonden waarin de twee op elkaar leken. Leylya had altijd haar best gedaan om in de problemen te komen, was er dol op geweest om mensen te irriteren, als ze er zelfs maar plezier aan over hield. Dat was een van de redenen geweest dat hij zo vaak ruzie met haar gehad had. Hij glimlachte zwakjes en schudde nogmaals zijn hoofd. ‘In geen enkel opzicht.’

‘Wat ben je van plan, Yagami? Het achter mijn rug om te doen?’ Ze keek nietszeggend in de verte, alsof ze zijn idee aan het overwegen was. ‘Ik zei niet dat je er nooit achter zou komen.’ Ze was het ook niet van plan om het geheim te houden voor hem. Naar haar idee was het nergens voor nodig. Ze wilde hem enkel plagen. ‘Als je het echt had willen weten, had je iets meer je druk op mij gezet.’ Een vrolijke glimlach kwam tevoorschijn.
Ze wachtte in stilte op zijn reactie. Aan de ene kant wilde ze dolgraag dat hij ja zou zeggen. Dat zou alles vele malen minder gecompliceerd maken. Dan zou ze er niet meer over na moeten denken. Uiteindelijk zou deze avond dan niets meer lijken dan een vage droom. ‘Nee... dat wil ik niet...’ Nog steeds was zij niet zeker van haar zaak. Toch knikte ze en zei er bovenop: ‘Dan zal ik het niet vergeten.’ Het was eerder een herinnering aan zichzelf dat hij het echt gezegd had.
‘Iedereen heeft slechte kanten, dat wilt niet zeggen dat je niet volmaakt kunt zijn...’ Geïrriteerd door zijn verzet veranderden haar lippen in een streep. Ze had niet gedacht dat hij haar meteen gelijk zou geven, maar wel gehoopt op iets minder verzet. ‘Misschien doe ik mezelf verdriet aan, maar heb je erbij stil gestaan dat het misschien de moeite waard is?’ Aan het klein beetje hoop in zijn ogen te zien, leerde hij het nooit. Koppig negeerde zij die zo goed als het ging. ‘Ik weet niet wat jij jezelf wijs probeert te maken. Maar echt...’ Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘... er zijn manieren om gelukkig te zijn zonder jezelf zo veel pijn te geven. Nou weet ik zeker dat je eroverheen zou komen, als ik je ter plekke zou afwijzen. Maar wat ben je van plan te gaan doen, als ik door een overdosis dood ga? Of door per ongeluk een slagader te raken in mijn pols?’ Ze was het al lang niet meer van plan; doodgaan. Ze gebruikte het enkel als een voorbeeld en hoopte dat hij er verder niet te veel op in zou gaan. Zelf was zij namelijk niet van plan om de komende maanden een terugval zou krijgen. ‘Ga je dan in een hoekje zitten kniezen dat ik zo perfect was, dat ik het niet verdiende en dat het niet mijn eigen schuld was? Zelfs als er bewijzen boven komen drijven? Kom op, Kit.’ Pas nadat ze alles uitgesproken had, realiseerde zij zich wat zij daadwerkelijk gezegd had, hoe harteloos haar woorden klonken. Het liefst wilde ze alles terugnemen, maar dan zouden haar beweringen van daarnet zijn effect verliezen. En dit was juist een van de weinige keren dat zij de ander echt overtuigen. Zelfs al betekende het dat ze de koelbloedige houding voor een tijdje langer moest aanhouden.
‘Nee. In geen enkel opzicht.’ Ze had geen ellenlange uitleg erover verwacht. Misschien wel een iets uitgebreider antwoord dan dat. ‘Echt?’ Een ongewilde vlaag van jaloezie kwam door haar vraag heen. Maar natuurlijk kon dat er ook nog bij. Ze had hem een paar secondes terug ijskoud aan Leylya herinnerd. Meerdere keren zelfs. En nu gaat ze het jaloerse wicht uithangen, terwijl ze hem echt leuk vond. Alleen zij moest alles door de war gaan schoppen met haar idiote vragen en opmerkingen die haar dwarszaten.
Ze haalde diep in, overwoog haar opties en zette behoedzaam een paar stappen in zijn richting. Sneller dan zij doorhad, stond ze pal recht voor hem, dichtbij genoeg om zijn lichaamsgeur te kunnen ruiken. ‘Ken je’ zei ze, terwijl ze haar vingers door de zijne vlocht, ‘dat soort moment-’ Zijn warme hand liet haar abrupt zwijgen. Misschien was het beter om niets te zeggen; ze had ergens het idee dat beiden niet verder ermee zouden komen. In plaats daarvan liet zij haar lippen vluchtig over zijn wang heengaan. Haar actie werd gevolgd door een bedenkelijke blik, die hem probeerde te doorgronden samen met de neiging om zijn hand los te laten. Het kon best zo zijn dat hij het niet prettig vond of geïrriteerd was door haar acties van daarnet. Een ander stemmetje in haar hield haar echter voor dat hij zichzelf wel losmaakte, als hij dat wilde Het was niet zo dat haar greep ontzettend stevig was.

‘Ik zei niet dat je er nooit achter zou komen.’ Hij knikte instemmend. Daar had ze een punt. ‘Als je het echt had willen weten, had je iets meer je druk op mij gezet.’ Een vrolijke glimlach verscheen op har gezicht en hij wende even grijnzend zijn blik af. ‘Goed, goed, jij je zin.’ Hij keek haar weer aan en schudde langzaam, lachend zijn hoofd.
‘Nee… dat wil ik niet…’ Hij wilde het echt niet. De kleine tweestrijd die kort in zijn hoofd had gewoeld, was duidelijk gewonnen door een van de twee stemmetjes. Misschien wel het stemmetje waar hij het meteen mee eens was geweest. Yagami knikte. ‘Dan zal ik het niet vergeten.’ Hij keek haar enkel aan, gaf er geen reactie op. Hij had zijn mond open willen doen, maar was er niet eens aan toe gekomen voordat hij zichzelf had gezegd dat het niet slim was zijn woorden te uiten, waarom wist hij alleen niet helemaal.
‘Iedereen heeft slechte kanten, dat wilt niet zeggen dat je niet volmaakt kunt zijn...’ Hij zag dat ze zich irriteerde aan zijn woorden, maar dat maakte hem niet uit. Ze kon nog zo geïrriteerd raken van zijn woorden, het was in zijn ogen juist. Waarom maakte slechte kanten meteen dat je onvolmaakt zou zijn? Die slechte kanten had iedereen, iedereen had kanten waar die zelf niet blij mee was of waar andere zich mateloos aan irriteerde, maar die zelfde kanten, zorgden voor een evenwicht. Een evenwicht dat weldegelijk nodig was. De slechte kanten waren een deel van die perfectie.
‘Misschien doe ik mezelf verdriet aan, maar heb je erbij stil gestaan dat het misschien de moeite waard is?’ Misschien had ze gelijk, maar het was het waard. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij het niet zou proberen. ‘Ik weet niet wat jij jezelf wijs probeert te maken. Maar echt...’ Ze sloeg haar armen over elkaar en hij keek haar geduldig aan. ‘... er zijn manieren om gelukkig te zijn zonder jezelf zo veel pijn te geven. Nou weet ik zeker dat je eroverheen zou komen, als ik je ter plekke zou afwijzen. Maar wat ben je van plan te gaan doen, als ik door een overdosis dood ga? Of door per ongeluk een slagader te raken in mijn pols?’ Zwijgend bleef hij haar aankijken. ‘Ga je dan in een hoekje zitten kniezen dat ik zo perfect was, dat ik het niet verdiende en dat het niet mijn eigen schuld was? Zelfs als er bewijzen boven komen drijven? Kom op, Kit.’ Hij bleef nog even stil, voordat hij slikte en zijn hoofd schudde. Hij wende zijn blik even af en dacht na over zijn woorden, moest moeite doen de juiste woorden te kiezen. ‘Ik heb je net gezegd dat iedereen slechte kanten heeft, die slechte kanten zijn een deel van de perfectie, maken die perfectie.’ Hij keek haar weer aan. ‘En mocht je dood gaan op een van die idiote manieren, zal ik nog steeds blijven zeggen dat je perfect was. Misschien niet in alles, maar voor mij, Yagami, in mijn ogen, ben je perfect.’ Hij klemde zijn kaken op elkaar en vervloekte zichzelf al voordat hij de woorden uit gesproken had. ‘En mocht zoiets gebeuren, zal ik kwaad op je zijn, razend, maar ik zou proberen te begrijpen waarom.’ Het was botter uit zijn mond gekomen dan hij dat had gewild. Eigenlijk was het sowieso sneller zijn mond uit gekomen dat hij wilde. Maar hoe dan ook, hij meende het, elk woord.
‘Echt?’ De vlaag van jaloezie klonk in haar stem en zijn ogen twinkelde even. Ze kreeg het niet alleen voor elkaar hem nieuwsgierig te maken, maar slaagde er ook al aardig in om hem te verbazen. ‘Ja, echt.’ Zei hij zachtjes. Ze had hem misschien een beetje geraakt met haar voorgaande vraag, maar hij had het kunnen begrijpen. Hij zou waarschijnlijk de zelfde vraag hebben, al snapte hij niet geheel waar die jaloezie vandaan kwam.
Ze deed een paar stappen naar hem toe, tot ze pal voor hem stond. ‘Ken je’ Ze vlocht haar vingers in de zijne en zijn hoofd draaide over uren. Het ene moment leek het of ze hem het liefst weg zou willen sturen, het andere moment gebeurde er dit. ‘dat soort moment-’ Ze stopte abrupt. Hij keek haar zwijgend aan. Toen haar lippen vluchtig over zijn wang gingen, kon hij even niks anders dan haar aanstaren. Toen hij haar bedenkelijke blik zag, kneep hij zacht in haar hand en verscheen er een kleine glimlach rond zijn lippen. Langzaam werd het stil in zijn hoofd en kreeg hij de kans rustig over zijn woorden na te denken.
Toen hij zijn mond uiteindelijk opende, kwam er nog even geen geluid uit zijn mond. Er verscheen een kleine frons op zijn gezicht en zijn blik werd twijfelend. ‘Je bent werkelijk een wonderbaarlijk meisje..’ Zijn stem klonk schor. Hij kneep nogmaals zachtjes in haar hand en keek haar even aan, voordat hij haar op haar voorhoofd kuste.

Meh.. Beetje flut, sorry

‘Ik heb je net gezegd dat iedereen slechte kanten heeft, die slechte kanten zijn een van de perfectie, maken die perfectie.’ Hij had haar rotopmerkingen beter opgenomen dan verwacht. Hoewel ze niet kon bepalen of  ze dit beter vond. ‘En mocht je dood gaan op een van die idiote manieren, zal ik nog steeds blijven zeggen dat je perfect was. Misschien niet in alles, maar voor mij, Yagami, in mijn ogen, ben je perfect.’ Ze voelde zich ergens gevleid, nog steeds en ook woest. Woest omdat hij niet ophield met haar te verheerlijken. Het was niet zo erg dat ze hem wilde slaan. Maar met de neiging om haar hoofd tegen de muur aan te gooien, kwam zij er vreselijk dichtbij. Waarom begreep hij haar niet, kon ze niet tot hem doordringen? ‘En mocht zoiets gebeuren, zal ik kwaad op je zijn, razend, maar ik zou proberen te begrijpen waarom.’ De vlammen van woede in haar binnensten hadden nu ook haar mond bereikt. De woorden kwamen er als gif uitgerold. Ze waren snel, maar ook zeer effectief. Het soort gif, wat in eerste instantie onschadelijk leek en daarna plotseling het slachtoffer in een adem vermoordde. ‘Er valt er niets aan te begrijpen, als ik het zelf ook niet weet. Ik weet niet eens welke reden er was voor mij om mij verschrikkelijk te voelen. Ik was niet dakloos, had genoeg eten om zo dik te worden, als ik wilde en toch was ik depressief. Met een kleine letter ‘d’ weliswaar. Maar ik was het wel. Ja, wat een lacher.’ Een cynische lach weerkaatste in de gangen na. Het was een deel van haar act en ook weer niet... Op dat ogenblik kon het haar echt niets schelen dat ze niet eens kon zeggen of ze goed in haar rol zat of echt nijdig was en dat zij het woord hardop uitgesproken had. Depressief. Het woord schreeuwde om medelijden en aandacht en van zichzelf mocht zij zich niet aanstellen daarover. Ze had enkele mensen delen over haar donkere periode verteld. Echter had zij dat woord nooit over haar lippen kunnen krijgen. Ze was zich ervan bewust dat er genoeg anderen waren, die het veel erger hadden.
Onverstoorbaar vervolgde ze op een nog sneller tempo: ‘Dus nee, je zou het niet kunnen begrijpen. Ook al zou door hetzelfde heengaan. Geen enkel geval is hetzelfde als het vorige. Je zou het echt niet begrijpen.’ Haar stem sloeg door de inspanning over. Het leek zich te begeven. Niet gewend om zo veel woorden zo snel achter elkaar te produceren. Ze negeerde het en bleef op hetzelfde snelheid verder praten. ‘Houd er gewoon mee op. Accepteer gewoon dat je mij toevallig genoeg hebt leren kennen om met mij mee te kunnen leven. En dat je voor de rest niet genoeg over mij weet om te kunnen beweren dat ik volmaakt bent. Jij bent niet de persoon die al heel zijn leven in mijn lichaam zit. Jij weet niet wat ik allemaal denk en voel en weet en hoor...’ Zo snel als haar koude zinnen gekomen waren met haar woede, waren zij ook verdwenen. Het leek opeens allemaal weg te zijn. Foetsie. Het was opgebrand. Maar koppig hield zij de kilte in haar houding vast. Een oplettend oog zou echter de twijfel in haar gezicht opgemerkt hebben. Ze kon dit alles lastig als een kaartenhuis ineen laten storten. Daarvoor had zij er te veel moeite in gestopt. Er was geen uitweg meer. Kordaat sloeg zij haar armen over elkaar. Het teken dat het gesprek naar haar idee afgelopen was. Niets discussiëren. Zij had gelijk. Punt.
Het wachten was voor de verandering ondraaglijk. Ze wilde meteen weten waar hij aan dacht. Niet minutenlang op zijn woorden te hoeven wachten. Toch wachtte zij zoals altijd in stilte. Er was een grote kans dat ze hem overdonderd had met haar acute stemmingswisseling. Ze kon er een scene van maken, als zij dat wilde en dat had zij deze keer ook gedaan. In haar gedachtes ging zij opnieuw terug naar haar impulsieve, kwetsende uitspraken. Ze echoden als spoken na in haar hoofd. Zijn stem deed haar opschrikken uit de verse herinnering. ‘Je bent werkelijk een wonderbaarlijk meisje...’ Ze produceerde een schuldbewuste glimlach. ‘Zegt de persoon die ervoor zorgt dat ik me zo gedraag,’ zei ze zwakjes. Het was wel zo. Hij had haar zover weten te krijgen om uit te barsten, zijn oren vol te stelpen met niet overdachte woorden en zich als een heethoofd aan haar standpunt vast te bijten.
De kus op haar voorhoofd, die daarna volgde, wist haar helemaal te kalmeren. Het nam haar twijfels over zijn stemming weg. Nee, iemand die nog steeds boos was, zou nooit zo op haar reageren.
Nog steeds terughoudend legde zij haar vrije hand op zijn borstkas. Deze keer twijfelde ze niet omdat ze niet wist op welke hoogte hij stond, maar meer doordat ze het hele gebeuren als zeer intiem ervoer. Het kwam vooral doordat zij zich in dit soort situaties voor de volle honderd procent bewust was van alle aanrakingen. Ze kon zelfs zijn hartslag door de stof van zijn blouse heen voelen. Enerzijds wilde ze het liefst haar gezicht opnieuw in zijn kleren verstoppen en naar het gestellende geluid van zijn lichaam luisteren. Aan de andere kant wilde zij de kus overdoen. Het tweede zou meer moed vergen, maar begon wel steeds aanlokkelijker te worden... Na enkele fracties strekte zij zich uit, sloot zij haar ogen en plaatste haar lippen op de zijne. De verwachte gedachte-explosie in haar hoofd kwam niet opzetten. Ze wist niet waarom, maar op dat ogenblik wilde en kon ze er geen aandacht aan geven. Het enige waarop zij zich kon concentreren, was zijn lichaam, zijn warme huid en zijn zachte lippen.
Geleidelijk aan was ze van voorzichtig naar hartstochtelijk overgegaan. In haar hand was het stukje stof van zijn blouse zowat verfrommeld en zijn hand had zij ondertussen bijna fijn geknepen. Het kwam vooral, doordat ze naarmate de secondes verstreken, steeds meer achter haar eigen keuze ging staan. Hoewel het ook hielp dat zij geen onderbreking van haar kamergenoten verwachtte; die feestbeesten bleven altijd tot het einde.
En er bestond een mogelijkheid dat ze jaren later haar naïeve vroegere zelf zou bespotten voor dit. Maar op dat moment had zij zeker geen spijt van haar keus. Misschien niet eens van haar stomme uitbarsting. Nee, niet eens van haar idiote oprisping. Haar lippen krulden omhoog in een welgemeende glimlach toen zij die constatering maakte.

OOC: Ik begon te typen en toen gebeurde dit. Meerderheid is achtergrondinformatie etc. aka onzin though. Hoop dat mijn vage manier van inspiratie hebben jou helpt?

‘Er valt er niets aan te begrijpen, als ik het zelf ook niet weet. Ik weet niet eens welke reden er was voor mij om mij verschrikkelijk te voelen. Ik was niet dakloos, had genoeg eten om zo dik te worden, als ik wilde en toch was ik depressief. Met een kleine letter ‘d’ weliswaar. Maar ik was het wel. Ja, wat een lacher.’ Haar woorden klonken als vergif. Een cynische lach weerkaatste over de gangen en hij keek haar onderzoekend aan. Zijn stem klonk zacht, bijna voorzichtig, toen hij op bijna fluistertoon zei: ‘De kleinste dingen kunnen een mens tot op de ziel raken..’ Hij negeerde haar woorden over de depressiviteit, wilde haar niet dwingen hem iets te vertellen wat ze niet wilde, niet kon. Hij had haar al duidelijk gemaakt dat hij altijd naar haar zou luisteren als ze hem nodig had. Altijd. Ook als er midden in de nacht ineens iets in haar opkwam dat ze kwijt wilde. Hij zag dus geen reden om erover verder te gaan.
Op een nog sneller tempo ging ze verder. ‘Dus nee, je zou het niet kunnen begrijpen. Ook al zou door hetzelfde heengaan. Geen enkel geval is hetzelfde als het vorige. Je zou het echt niet begrijpen.’ Hij wende zijn blik af toen haar stem over sloeg, beet zacht op zijn tong om te voorkomen dat hij iets zou zeggen. ‘Houd er gewoon mee op. Accepteer gewoon dat je mij toevallig genoeg hebt leren kennen om met mij mee te kunnen leven. En dat je voor de rest niet genoeg over mij weet om te kunnen beweren dat ik volmaakt bent. Jij bent niet de persoon die al heel zijn leven in mijn lichaam zit. Jij weet niet wat ik allemaal denk en voel en weet en hoor...’ Hij keek haar knikkend aan, toen ze haar armen over elkaar sloeg. Hij slikte even. ‘Misschien heb je gelijk, misschien zou ik je niet begrijpen en toch zou ik het proberen. Ik zou proberen het te begrijpen, zelfs als jij het niet begrijpt. Ik zou net zo lang zoeken tot ik een reden heb gevonden of er honderd procent zeker van ben dat je er geen enkele reden voor had.’ Hij hield even zijn mond voordat hij zijn volgende woorden uitsprak. ‘En nogmaals, in mijn ogen ben je volmaakt. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar dat neemt niet weg hoe ik het zie, het voel. Want als ik dat zou gaan ontkennen, zou ik ontkennen hoe ik me voel en dat wil ik niet.’ Hij keek haar strak aan. Van hem mocht ze kwaad op hem worden om zijn woorden, hij wist in elk geval dat het de waarheid was en dat hij daar niks aan wilde veranderen. Niks aan kon veranderen.
Hij kon niet ontkennen dat haar volgorde van acties hem een beetje overdonderden, al kon hij het haar net zo goed niet kwalijk nemen. ‘Je bent werkelijk een wonderbaarlijk meisje...’ Er verscheen een schuldbewuste glimlach op haar gezicht en zijn ogen twinkelde even. ‘Zegt de persoon die ervoor zorgt dat ik me zo gedraag,’ Hij glimlachte en knikte schuldbewust.
Hij kuste haar op haar voorhoofd. Het was bijna als een automatisme gegaan. Bijna. Er was toch echt haar eerdere, vluchtige kus op zijn wang voor nodig geweest. Terughoudend legde ze haar hand op zijn borstkas. Hij glimlachte zwakjes. Ze strekte zich uit en kuste hem op zijn lippen. Hij kuste haar terug en er verscheen een kleine grijns rond zijn lippen toen ze van voorzichtig naar hartstochtelijk ging. Ze kneep hard in zijn hand, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Zijn vrije hand ging naar haar kaak, terwijl hij mee ging in haar kus. Hij had amper door dat hij het masker losgelaten had en het ding op de grond gevallen was. Eigenlijk was er heel weinig dat hij op dit moment door had, behalve de acties van Yagami.
Hij onderbrak de kus en keek haar met twinkelende ogen aan. Hij pakte een plukje haar en stopte die achter haar oor. Zijn ogen gleden weer naar de hare en hij glimlachte voordat hij zacht in haar hand kneep. Zijn ogen gleden over haar gezicht en zijn glimlach werd nog iets breder. Zowel de kus op zijn wang als deze, hadden hem gerustgesteld, maar nog steeds ging zijn hart enorm te keer. Hij slikte even en fluisterde zacht: ‘Blijven we hier staan?’ Zijn woorden waren voorzichtig gesproken. Hij was er niet helemaal van overtuigd of het de beste woordkeuze aller tijden was, maar hij wist wel dat hij zich hier op de een of andere manier bekeken voelde, terwijl de gangen praktisch leeg waren..

‘Misschien heb je gelijk, misschien zou ik je niet begrijpen en toch zou ik het proberen. Ik zou proberen het te begrijpen, zelf als jij het niet begrijpt. Ik zou net zo lang zoeken tot ik een reden heb gevonden of er honderd procent zeker van ben dat je er geen enkele reden voor had.’ Ze staarde hem enkel aan, weigerde ook maar met haar ogen te knipperen. Het was een nieuwe tactiek, binnen een paar secondes verzonnen. Improviseren, werd het ook wel genoemd. Aangezien de koude trut uithangen niet werkte bij hem en de ziedende orkaan blijkbaar ook niet. Maar als hij geen antwoord kreeg, kon hij zelf ook niet zo veel zeggen, toch? ‘En nogmaals, in mijn ogen ben je volmaakt. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar dat neemt niet weg hoe ik het zie, het voel. Want als ik dat zou gaan ontkennen, zou ik ontkennen hoe ik me voel en dat wil ik niet.’ Nog meer gezwijg en gestaar volgde, alhoewel haar hoop op de ‘overwinning’ steeds kleiner werd. Met hem viel echt niet te praten. Zelfs de zeldzame momenten waarop zij gelijk wilde hebben, kreeg zij niet gegund. Prima, als hij ook opeens stil zou vallen en ook begon te staren, zou ze er min of meer zand overheen schoppen. Hem gelijk geven? Nee.
De kus eindigde net zo spontaan als hij begonnen was. Tussen haar wimpers door gluurde zij naar de contouren van zijn gezicht. ‘Blijven we hier staan?’ Haar enige respons was hoofd geschud. Ze probeerde tijd te winnen. Kostbare tijd. Terwijl ze losmaakte van hem en de weg naar de deur blokkeerde. Want ze had het flauwe vermoeden dat het daar een akelige bende was. Op normalere dagen was het er ook niet netjes, beter gezegd gezellig uit orde. Maar zo’n avondje opmaken, zou zeker de nodige schade aangericht hebben. Er viel niet met zekerheid te zeggen hoe veel rommel de meiden erbij gemaakt hadden, na haar vertrek. In het ergste geval was de vloer bezaaid met kledingstukken, die twee secondes voor het feest begonnen was, afgekeurd waren; lagen er over verscheidene bedframes heen lingeriestukken gedrapeerd; zaten de tafeltjes onder het witte make-uppoeder en geurde het hele vertrek naar etenswaren. Dus zou ze hem op een subtiele manier de deur uit moeten werken. Liever dat dan hem schoorvoetend de kamer laten zien. Meer dan driekwart was niet eens haar rommel en toch zou ze zich ervoor schamen. Typisch iets voor haar.
Haar oog viel even op het gevallen masker. Perfect – eigenlijk niet, maar het was haar laatste uitweg. Behendig raapte zij het op en drukte het in zijn handen. ‘Breng deze maar terug naar je kamer, voordat je hem straks nog een keer laat vallen,’ zei ze met een plagerige fonkel in haar ogen. ‘Ik zou me anders heel schuldig voelen.’ Bijna had ze hem een duwtje richting de trap gegeven, maar dat zou iets te doorzichtig zijn geweest. Ze was wanhopig, alleen niet zo wanhopig om hem weg te krijgen.

Gestaar. Zwijgend gestaar. Dat was wat hij kreeg op zijn woorden. Hij glimlachte zwakjes. Iets aan haar stilte maakte duidelijk dat ze het opgegeven had hem tegen te spreken, al bleek uit die zelfde stilte dat ze net zo goed te koppig was hem gelijk te geven. ‘Niks? Helemaal niks?’ Hij fronste en hield zijn hoofd iets schuin. ‘Geen nieuwe argumenten, nieuwe situaties?’ Hij knikte kort en keek haar even zwijgend aan. Als hij eerlijk was, moest hij zeggen dat het voelde als een kleine overwinning, ook al wist hij heel zeker dat dat het niet was. Hij wist dat ze hem nooit gelijk zou geven. Of nu in elk geval nog niet. Voorlopig nog niet. Hij boog zijn hoofd iets en schudde die zachtjes bij die gedachte.
Toen hij de kus had onderbroken, kwam een vraag uit zijn mond, waar hij al enige spijt van had voordat die zijn mond uitgerold was. ‘Blijven we hier staan?’ Hij had het niet bot gezegd en toch voelde het alsof dat wel het geval was. Ze schudde haar hoofd als antwoord op zijn vraag. Ze maakte zich van hem los en blokkeerde de deur. Hij hield zijn hoofd iets schuin, terwijl hij haar kalm aankeek. Ze pakte uiteindelijk het masker van de grond en drukte die in zijn handen. Nu pas besefte hij dat hij het ding had laten vallen. Zijn ogen bleven op het masker hangen. ‘Breng deze maar terug naar je kamer, voordat je hem straks nog een keer laat vallen,’ Hij keek op en zag haar ogen plagerig twinkelen. ‘Ik zou me anders heel schuldig voelen.’ Hij bleef even stil en liet zijn armen langs zijn lichaam vallen, terwijl hij het masker in zijn linkerhand hield. Zijn ogen bleven kalm in de hare kijken, terwijl er langzaam een glimlach rond zijn lippen verscheen. Hij lachte zacht terwijl hij zei: ‘Als je me weg wilt hebben kan je het ook zeggen, dat weet je, hm?’ Hij gaf haar een kus op haar slaap en keek haar toen met twinkelende ogen aan. Hij probeerde een goede reden te bedenken waarom ze hem zo graag weg wilde, maar er waren te veel dingen die hij kon bedenken. Een paar van die dingen klopte waarschijnlijk al niet, maar toch bleven ze in zijn hoofd hangen.
Heel even keek hij naar zijn masker. Ze had haar hoofd geschud toen hij haar had gevraagd of ze hier bleven staan, deze reactie had hij daar echter niet op verwacht. Hij keek weer op, zijn ogen iets tot spleetjes geknepen. De twinkeling in haar ogen toen ze hem het masker had gegeven daarbij opgeteld.. Hij schudde langzaam zijn hoofd, voordat hij die iets schuin hield. Haar actie was iets te subtiel geweest naar zijn zin. ‘Maar er is een andere reden of niet soms?’ Hij beet op zijn lip, terwijl er een glimlach op zijn gelaat verscheen.

Iets van zijn glimlach stond haar niet aan. Ze wilde het eraf vegen. Hij deed net alsof hij al gewonnen had. Oké, ze had tenslotte niets terug gezegd, maar dat was haar eigen beslissing geweest. ‘Niks? Helemaal niks?’ Geen enkele verandering in haar houding: ze bleef hem hardnekkig aankijken. ‘Geen nieuwe argumenten, nieuwe situaties?’ En toen begon ze te twijfelen aan haar besluit. Iets zeggen leek plotseling aanlokkelijk. Maar in beide situaties zou hij toch soort van gelijk krijgen. Stilte stond voor hem gelijk aan zich overgeven en praten, voelde voor haar als verraad tegenover zichzelf. Ze had namelijk zich een paar secondes terug zich voorgenomen om te zwijgen. Met dat inzicht balde ze haar handen samen. Nu was ze ook nog eens boos op zichzelf. Omdat zij zichzelf in een hoekje heeft gedreven door haar eigen toedoen. Het was duidelijk dat zij de nodige ervaring van ruzies aangaan, miste. Ze deed haar mond open, dicht en weer open. Inmiddels wist ze ook wel dat ze een keuze moest maken. Dus zei ze killer dan ze bedoeld had: ‘Misschien heb ik geen zin om met jou, zo’n ontwetend organisme, er verder over te ruziën.’ Ze hoopte vurig dat de stortvloed emotie de slechte inhoud van haar statement zou maskeren.
Hij bleef te lang stil. Zo lang dat zij zelfs bijna dacht dat zij hem gekwetst had. Nerveus richtte zij haar blik op de grond. ‘Als je me weg wilt hebben kan je het ook zeggen, dat weet je, hm?’ Het eerste wat zij zag toen zij opkeek, was dat hij naar haar toeboog om haar een kus op haar slaap te geven. Ze liet het toe, hoewel ze zich afvroeg wat het nut ervan was. Als hij dacht dat hij zichzelf daarmee de slaapzaal in kon krijgen, moest hij meer tijd met haar door gaan brengen. De reden waarom zou ze hem echter niet ontzeggen. Er was geen enkele aanleiding meer om er vaag over te blijven doen. Ze was duidelijk niet discreet genoeg geweest. Dat was haar eigen schuld. ‘Ja en ‘ga weg’ zeggen, klinkt heel aardig. Vooral nadat je diegene gezoend hebt.’ Ze kon het niet laten om haar vingers voorzichtig over haar lippen heen te laten gleden na die woorden. Het was kinderachtig, sentimenteel en cliché en totaal niet te weerstaan. Niet dat ze opeens anders aanvoelden dan ervoor; nog steeds waren zij zacht en het waren gewoon haar lippen. Dezelfde dingen die zij aan het begin van de avond ingekleurd had met lippenstift.
‘Maar er is een andere reden of niet soms?’ Ze knikte. ‘Het is niets persoonlijks. Ik bewaar geen andere jongen’, zei ze droogjes, terwijl ze naar de deur wees, ’ daar of zo.’ En rolde met haar ogen. Fijn, ging ze hem lekker ook wantrouwig maken. Alleen zij moest zo nodig iemand achterdochtige ideeën influisteren. ‘Laten we het erop houden dat er in deze kamer veel troep te bezichtigen valt,’ sloot zij haar verhaal af en keek achter zich, waarna ze vlug haar hoofd afwendde. Ze had het idee dat de deur zo open kon vallen. Al onder het gewicht van haar blik.

Het verbaasde hem dat ze niks meer te zeggen had. Hij had verwacht dat er wel iets uit haar mond was gekomen. Toen haar mond na zijn worden open ging, weer sloot en vervolgens opnieuw opende trok hij zijn wenkbrauwen iets op. ‘Misschien heb ik geen zin om met jou, zo’n onwetend organisme, er verder over te ruziën.’ Ondanks de kille toon in har stem, begon hij zacht te lachen. Hij hief zijn handen in de lucht en knikte kort. ‘Sorry.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Het was een discussie, geen ruzie. Mensen hebben niet zo snel ruzie met me.’ Hij sloot zijn ogen even en een kleine glimlach sierde zijn lippen. ‘Maar deze discussie is dus door geen van beide gewonnen..’ Hij opende zijn ogen, die kort twinkelde, voordat hij zijn hoofd iets scheef hield. ‘Jammer.’ Het had hem niet zoveel uitgemaakt als zij had gewonnen, hij was alleen niet zo dol op onafgemaakte discussies.
‘Als je me weg wilt hebben kan je het ook zeggen, dat weet je, hm?’ Vroeg hij haar, voordat hij haar een kus op haar slaap gaf. Het was meer als een automatisme gegaan. Er zat geen echte reden achter. ‘Ja en ‘ga weg’ zeggen, klinkt heel aardig. Vooral nadat je diegene gezoend hebt.’ Ze liet haar vingers voorzichtig over haar lippen gaan. Hij glimlachte en knikte. ‘En toch kan je het gewoon zeggen. Je hoeft er niet meteen een bevel van te maken, als je het had gevraagd, was ik ook wel weggegaan.’ Hij keek haar aan met twinkelende ogen. Door haar beweging zou hij bijna zeggen dat ze zichzelf verbaasd had met de kus. Hij kon niet zeggen dat hij zeker wist dat ze dat niet was, want hij kon niet in haar hoofd kijken. Gelukkig niet.. Hij wilde niet eens weten wat er de afgelopen minuten allemaal door haar hoofd was gegaan. Hij wist wat er door zijn hoofd was gegaan en hij was de gene geweest met de domme acties..
‘Maar er is een andere reden of niet soms?’ Vroeg hij, nadat hij had beseft dat haar poging hem weg te krijgen, en tikkeltje te subtiel was geweest. Of in elk geval een poging ertoe. Ze knikte en zijn hoofd kantelde iets. ‘Het is niets persoonlijks. Ik bewaar geen andere jongen’, zei ze droogjes, terwijl ze naar de deur wees, ’ daar of zo.’ Ze rolde met haar ogen. Hij grijnsde, maar hield zijn mond. Hij was niet bang geweest om een andere jongen aan te treffen in haar kamer. Misschien was hij naïef om het te denken, maar hij zag haar niet aan voor zo’n soort meisje.
‘Laten we het erop houden dat er in deze kamer veel troep te bezichtigen valt,’ Ze keek even achter zich en wende toen haar blik weer van de deur af. Hij wende zijn blik even af, in de hoop dat ze de grijns niet had gezien. ‘Wat is dat toch met meisjes en rommel.’ Als het omgekeerd was, had hij hetzelfde gedaan. Het enige verschil was, dat zijn kamer maar in een hoek een rommel was. Op de een of andere manier kregen zijn kamergenoot en hij het voor elkaar al hun troep op heen hoop te gooien. De rest van de kamer was bijna te schoon.. ‘Alsof we geen rommel gewend zijn.’ Hij keek haar weer aan en een plagende twinkeling glinsterde in zijn ogen. Hij keek haar even zwijgend aan en knikte toen. ‘Maar als je wilt dat ik ga, zal ik doen wat je vraagt.’ Zijn glimlach werd iets breder. ‘Ik zou je alleen naar je kamer brengen, niet?’ Dat was immers wat hij gevraagd had, of eigenlijk, gezegd had. Hij zou haar naar haar kamer brengen. Meer niet. Zijn blik bleef op haar hangen. Hij wist wat hij had gezegd en toch was er iets waardoor hij bleef staan.

Verbaasd trok zij haar wenkbrauwen op toen zijn lach de hele ruimte in beslag leek te nemen. Het was niet onprettig, ze had het alleen niet verwacht. Hij had werkelijk de ‘perfecte’ momenten uit te kiezen. ‘Sorry.’ Verwarring schoot over haar gezicht heen. Verontschuldigde hij zich voor het lachen of iets anders? Op dat moment had het voor bijna alles kunnen zijn. ‘Het was een discussie, geen ruzie. Mensen hebben niet zo snel ruzie met me.’ Ze sloot haar ogen voor een moment om daar over na te denken. Voor haar leek het echter nog steeds meer op een ruzie. Weer lagen hun definities van een woord ver uit elkaar. Verstandig hield zij haar mond. Het zou nogal ironisch zijn, als zij ruzie zouden krijgen over of het een echte ruzie was, toch? ‘Maar deze discussie is dus door geen van beide gewonnen... Jammer.’ Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd aan en zuchtte. ‘Is dat serieus het eerste waar jij aandenkt?’ Oké, het was zo’n beetje het enige waar zij heel de tijd aan gedacht had. Maar als zij op zijn plaats had gestaan, had zij zich wel anders gedragen en zich zorgen gemaakt om andere dingen. Of was zij de enige persoon die zoiets na een kus als een belediging zag?
‘En toch kan je het gewoon zeggen. Je hoeft er niet meteen een bevel van te maken, als je het had gevraagd, was ik ook wel weggegaan.’ Ze lachte stiekem in zichzelf. ‘Door die enge blik in je ogen zou ik bijna denken dat je een of andere perverse gedachte had,’ mompelde ze zachtjes en richtte haar blik op de vloer. Eigenlijk was die blik niet eng, ergens wel aantrekkelijk, maar dat zou hij nooit zomaar van haar te horen krijgen. Misschien was zij wel de persoon hier met perverse gedachtes.
Alsof het voorval nooit gebeurd is, sloeg zij haar ogen op en zei nonchalant: ‘Dat is waar. Ik zal dat bewaren voor de volgende keer, oké? Wees zo vrij om hetzelfde te doen, als je mij zat wordt.’
‘Wat is dat toch met meisjes en rommel. Alsof we geen rommel gewend zijn.’ Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Het gaat om het principe. Mijn ouders ontvingen ook nooit visite, als het thuis een rotzooi is.’ Het was simpelweg onbeleefd om gasten in een bende te laten plaatsnemen.
‘Maar als je wilt dat ik ga, zal ik doen wat je vraagt.’ Ze liet opgelucht een zucht ontsnappen. Gelukkig bleef hij daar niet over doorgaan. Hij begreep het naar haar idee niet helemaal, maar hij zeurde er ook niet over door. Dat was al genoeg voor haar. ‘Ik zou je alleen naar je kamer brengen, niet?’ Ze knikte ter bevestiging.
Ondanks zijn woorden stond hij daar nog steeds. Ze had geen idee waarom en wilde er net naar vragen toen een dringendere vraag in haar opkwam. ‘Wacht.’ Een zeer overbodig woordje, maar voor het geval dat hij opeens besloot weg te lopen. ‘Waar is jouw kamer eigenlijk?’ Het was oneerlijk dat hij wel wist waar haar kamer was en zo ieder moment gewoon kon aankloppen. Dat betekende namelijk dat ze de slaapzaal continue redelijk schoon zou moeten houden. En dan had zij het nog niet eens over haar kamergenoten gehad of het feit dat zij daar niet altijd rondhing.
‘Misschien dat ik jou in de nabije toekomst wil opzoeken,’ legde zij haar vorige vraag met een zwakke glimlach op haar gezicht uit. Ze had hem tenslotte beloofd om naar hem toe te komen, als ze iemand nodig had om mee te praten. En ze haatte het om beloftes te breken. Dus nu zat zij eraan vast. Het was deels haar eigen schuld: ze had nee kunnen zeggen. En toch had zij dat niet gedaan.

Het was bijna onmogelijk niet te lachen. De woordkeuze en de poging kil te klinken, lieten hem lachen. ‘Sorry.’ Het was zowel voor het lachen, als voor zijn gezeur over het onderwerp. ‘Het was een discussie, geen ruzie. Mensen hebben niet zo snel ruzie met me.’ Ze sloot haar ogen. ‘Maar deze discussie is dus door geen van beide gewonnen... Jammer.’ Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd en zuchtte. ‘Is dat serieus het eerste waar jij aandenkt?’ Hij bleef haar even aankijken, bijna verbaasd, voordat hij zijn armen spreiden en zijn hoofd schudde. ‘Ja!’ Hij liet zijn armen weer naast zijn lichaam vallen. ‘Ik heb een hekel aan onafgemaakte discussies. Altijd gehad.’ En hij zich elke keer maar weer afvragen waarom Hisashi en hij soms zulke ijle lange discussies konden hebben. Hij was koppig en misschien was zijn broer nog wel iets koppiger.
‘Door die enge blik in je ogen zou ik bijna denken dat je een of andere perverse gedachte had,’ Hij keek haar even zwijgend aan. ‘Eng?’ Hij fronste. Hij schudde zijn hoofd. ‘En je hoeft je geen zorgen te maken. Er schoot niks door mijn hoofd heen waar jij je zorgen om hoeft te maken.’ De laatste keer dat hij dat deze avond had gezegd, had uitgepakt in de situatie van een paar minuten geleden. Nee, zijn dwaze actie van toen straks, was hij niet vergeten en zou hij ook niet snel vergeten. Maar nog steeds had hij er geen spijt van.
‘Dat is waar. Ik zal dat bewaren voor de volgende keer, oké? Wees zo vrij om hetzelfde te doen, als je mij zat wordt.’ Hij glimlachte en boog zijn hoofd. ‘Maar natuurlijk.’ Zijn glimlach werd breder na zijn woorden. Hij betwijfelde of hij haar zo makkelijk weg zou sturen, maar dat was iets wat hij niet hardop zou zeggen.
‘Het gaat om het principe. Mijn ouders ontvingen ook nooit visite, als het thuis een rotzooi is.’ Zei ze, nadat ze haar armen over elkaar geslagen had. Een kleine glimlach sierde zijn lippen bij de gedachte aan zijn moeder. Zijn moeder was in staat geweest rommel op te pakken en je ermee te begraven als je niet naar haar luisterde en het niet opruimde. Ondanks het feit dat nooit echt een rommel maker was geweest, waren er wel momenten geweest dat hij zijn moeder het moeilijk gemaakt had. Als hij rommel maakte, deed hij het ook meteen goed. Meestal had hij dan niet eens door dat hij zoveel rommel maakte. ‘Weet ik. En toch snap ik niet dat je je er zo druk over maakt.’ Of dat helemaal waar was, wist hij niet zeker. Hij had zich ook dood geschaamd als hij in haar schoenen stond.
‘Maar als je wilt dat ik ga, zal ik doen wat je vraagt.’ De opgeluchte zucht was hem niet ontgaan. Heel even twinkelde zijn ogen plagerig en schoot de gedachte door zijn hoofd om nog even door te gaan, maar hij deed het niet. Hij had het haar al moeilijk genoeg gemaakt. ‘Ik zou je alleen naar je kamer brengen, niet?’ Ze knikte ter bevestiging.
Ondanks zijn woorden bleef hij staan. Vreemd genoeg wist hij zelf niet helemaal waarom. ‘Wacht.’ Hij moest een glimlach onderdrukken en bleef haar geduldig aankijken. ‘Waar is jouw kamer eigenlijk?’ Zijn glimlach brak door en hij sloot zijn ogen even. ‘Misschien dat ik jou in de nabije toekomst wil opzoeken,’ Hij opende zijn ogen en knikte. ‘Om te beginnen, moet je naar de water magician etage toe.’ Hij beet even op zijn lip en schudde kort zijn hoofd. ‘Ik betwijfel of de kamer erg moeilijk te vinden is..’ Een zacht lachje verliet zijn mond. Zijn kamergenoot of hij, makte behoorlijk wat herrie. Samen waren ze nog erger en als Nica een slechte dag had, leek het wel oorlog in de kamer. Hij wende zijn blik even af en fronste. Hij zuchtte kort. Hij moest toegeven dat hij simpel weg geen held was als het ging om het uitleggen van plaatsen. Hij keek op met een twijfelende blik. ‘Als je het dan nog niet kan vinden.. Hebben we denk ik een klein probleempje.’ Hij wende zijn blik weer af. ‘Het uitleggen van wegen is niet echt mijn ding.. laat staan het uitleggen van een bepaalde plek.’ Hij keek haar aan. ‘Sorry..’ Zijn stem klonk zacht. Hij vervloekte het op dit moment dat hij haar geen betere uitleg kon geven. Hij had haar gezegd naar hem toe te komen als ze met iemand wilde praten en nu kon hij niet eens uitleggen waar ze precies moest zijn. Iemand die behoefte had aan een luisterend oor, zou echt blij zijn als ze eerst een half uur moesten zoeken naar dat luisterend oor.. Hij hoopte dat die woede gericht op zichzelf, niet doorschemerde.

‘Ja!’ Met moeite hield zij haar gezicht in een frons. Het was meer dan amusant om hem theatraal te zien gedragen. ‘Ik heb een hekel aan onafgemaakte discussies. Altijd gehad.’ Haar wenkbrauwen gingen omhoog, iets wat door had kunnen gaan als een teken van minachting. Haar voorstel beweerde echter het tegenovergestelde. Ondanks de emotie – beter verwoord het gebrek eraan, klonk het enigszins verzoenend. ‘Laten we erover ophouden.’ Ze had bewust die woordkeuze uitgekozen. Het was niet geweldig, had wel wat aardiger gemogen. Maar het was beter dan ‘laten we alles vergeten’ of ‘ik smacht naar jouw vergeving’. Het eerste zou sowieso niet gebeuren en het tweede klonk te kruiperig. Ze moest dan niet het imago van een koppige ruziezoeker hooghouden, maar dat was zelfs te laag voor haar. Ook zij had een ego.
‘Eng?’ Ze knikte en dreunde een ter plekke verzonnen toelichting op: ‘Eng: iets wat men de angst aanjaagt. Soms zelfs tot een hartaanval aan toe.’ Ze kon het niet laten om er een klein glimlach erachteraan te gooien. ‘En je hoeft je geen zorgen te maken. Er schoot niks door mijn hoofd heen waar jij je zorgen om hoeft te maken.’ Er begon een patroon in hun gesprekken te ontstaan. Nu al. Eens kijken of zij die doorbreken kon. ‘Ik denk dat ik voor mijzelf wel kan bepalen waar ik mijn hoofd over wil breken. Maar ik zal jou voor deze ene zeldzame keer geloven.’
‘Weet ik. En toch snap ik niet dat je je er zo druk over maakt.’ Haar antwoord luidde twee, korte woorden: ‘Ik wel.’ Geen verdere uitleg. Hij kon echt niet van haar verwachten dat ze het over de merken ondergoed die haar kamergenoten droegen, zou vertellen. Liever niet. Zeg maar gerust in haar hele leven niet.
‘Om te beginnen, moet je naar de water magician etage toe.’ Ze knikte in de wetenschap dat dat vanzelfsprekend was, aangezien zijn broer zich blijkbaar ergens op de dark magican etage thuishield. Het was nogal moeilijk om iemand te vermijden, als je op dezelfde etage als diegene sliep. ‘Ik betwijfel of de kamer erg moeilijk te vinden is... Als je het dan nog niet kan vinden... hebben we denk ik een klein probleempje.’ Lichtelijk geraakt keek zij hem aan. Als hij haar daar niet wilde hebben, kon hij dat gerust zeggen. Beter dan zo’n omslachtige manier gebruiken. Ze zou het raar vinden, maar het recht in haar gezicht zeggen, was nog altijd beter. ‘Het uitleggen van wegen is niet echt mijn ding... laat staan het uitleggen van een bepaalde plek...’ O. Haar mond vormde een verbaasd rondje. Opeens leek dat een veel logischere verklaring. ‘Sorry...’ Ze klopte zachtjes op zijn schouder. Meest zinloze beweging die zij zichzelf maar niet kon afleren. ‘Ik denk dat ik wel ver kom met de beschrijving ‘blonde jongen die ongeveer zo lang’, zei ze geruststellend en hield haar hand op zijn ooghoogte, ’is en een geit als huisdier heeft.’ De weg en gunsten vragen aan vreemden waren niet haar favoriete bezigheden. Maar ze zou er niet over klagen; hij kon er ook niets aan doen dat hij beroerd was in de weg uitleggen. Ze wist hoe frustrerend het was, als je iemand niet kon helpen, desondanks hoe graag je het ook wilde. En stiekem was het ook een stille goedmaker voor de gedachte van daarnet dat hij haar uit zijn kamer wilde weren. Haar absurde vermoedens toch.
‘Als je nog iets te zeggen hebt, moet je het nu doen.’ Ze begon zich naderhand af te vragen hoe hij dat deed; uitgebreid de tijd nemen en haar daarbij nieuwsgierig maken. Als je goed keek, kon je zelfs een benieuwde fonkel in haar ogen te vinden. ‘Misschien de reden waarom je plots stil bleef staan?’, suggereerde ze plagerig.

‘Laten we erover ophouden.’ Hij boog zijn hoofd en grijnsde. ‘Misschien is dat een slim plan.’ Hij had moeilijk iets anders kunnen zeggen. Hij kende zichzelf en wist dat hij uren door kon gaan over hetzelfde ding, als hij er maar een reden voor had. En een onafgemaakte discussie was de perfecte reden in zijn ogen.
‘Eng: iets wat men de angst aanjaagt. Soms zelfs tot een hartaanval aan toe.’ Lachend schudde hij zijn hoofd. ‘O, dus dat is wat eng betekend.’ Hij grijnsde. ‘Maar was ik zo angstaanjagend?’ Zijn ogen twinkelde plagend. Hij was nooit echt het type geweest dat snel ruzie maakte en de meeste vonden hem dan ook zeker niet angstaanjagend, maar hij wist wel dat hij het kon zijn. Als je maar lang genoeg doorging, kwam de Shadraan die in hem schuilde vanzelf naar boven. Boos kreeg je hem niet snel, maar als het je eenmaal gelukt was, was dat vaak ook de laatste keer dat je zou proberen in zijn buurt te komen. Al waren er altijd koppige mensen, die bleven proberen andere uit te dagen.
‘En je hoeft je geen zorgen te maken. Er schoot niks door mijn hoofd heen waar jij je zorgen om hoeft te maken.’ Bijna ging hij zijn eigen woorden wantrouwen. ‘Ik denk dat ik voor mijzelf wel kan bepalen waar ik mijn hoofd over wil breken. Maar ik zal jou voor deze ene zeldzame keer geloven.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Deze ene keer?’ Hij fronste en wende zijn blik af, waarna hij haar weer aankeek. ‘Dan ben ik niet erg geloofwaardig.’ Een grijns sierde langzaam zijn lippen.
‘Om te beginnen, moet je naar de water magician etage toe.’ Het kon verwarrend zijn voor sommige. Een tweeling, waarvan een zich op de ene etage, de ander zich op de andere etage bevond. Soms snapte hij het zelf niet eens. Zijn broer, die uiteindelijk toch de grootste hekel had gehad aan hun vader, had er toch voor gekozen om zich te focussen op dark magic.
‘Ik betwijfel of de kamer erg moeilijk te vinden is... Als je het dan nog niet kan vinden... hebben we denk ik een klein probleempje.’ Lichtelijk geraakt keek ze hem aan. Hij wende zijn blik af en vervloekte zichzelf in stilte. ‘Het uitleggen van wegen is niet echt mijn ding... laat staan het uitleggen van een bepaalde plek...’ De verbaasde uitdrukking op haar gezicht, maakte hem stiekem blij. Dat betekende dat ze iets anders verwacht had en hij haar dus niet echt geraakt had met zijn woorden. Of dat hoopte hij tenminste. ‘Sorry...’ Ze klopte zachtjes op zijn schouder. ‘Ik denk dat ik wel ver kom met de beschrijving ‘blonde jongen die ongeveer zo lang’ Zei ze geruststellend terwijl ze haar hand op zijn ooghoogte hield. ’is en een geit als huisdier heeft.’ Hij keek haar dankbaar aan en glimlachte zwakjes. ‘Dankje.’ Zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hoofd iets boog, bijna een onopgemerkte beweging.
‘Als je nog iets te zeggen hebt, moet je het nu doen.’ Hij keek haar even verdwaasd aan. ‘Misschien de reden waarom je plots stil bleef staan?’ Hij bleef haar met die blik aankijken, had het zelf eigenlijk niet eens door. Waarom was hij blijven staan? Als hij eerlijk was wist hij het niet eens. Hij had geen goede reden gehad om te blijven staan, geen enkele reden.
Hij knipperde even met zijn ogen en liet zijn blik toen over haar gezicht glijden. Hij slikte even en glimlachte. Een vraag kwam bij hem naar boven. Een vraag die hij aan zichzelf kon stellen, maar die hij net zo goed aan haar kon stellen. Uiteindelijk zouden beide partijen diezelfde vraag moeten beantwoorden. Zijn blik kruiste de hare weer. Voor een fractie van een seconde twijfelde hij, maar toen bedacht hij zich dat hij deze avond al behoorlijk stom was geweest. Meer dan eens. Dat was al begonnen toen hij te laat was gekomen. Alweer. Iets in hem zei hem dat dit weer iets stoms was, maar toch opende hij zijn mond. ‘Waarom?’ Hij slikte. Het woordje was zijn mond al uit, nu moest hij haar nog een uitleg geven voor die vraag. Die vage vraag, waarvan hij bang werd voor haar reactie. ‘Waarom kuste je me?’ Hij had door hoe stom de vraag was. Waarschijnlijk was het een van de stomste vragen die hij zou stellen in zijn leven en toch was de vraag over zijn lippen gekomen. Zijn ogen bleven op de hare hangen, bang voor haar antwoord, maar net zo bang voor haar reactie

‘O, dus dat is wat eng betekend.’ Ze knikte. ‘Maar was ik zo angstaanjagend?’ Met plezier ging ze daarop in. Had hij maar niet naar zoiets moeten vragen.
Haar hand legde zij op zijn schouder, een veerlichte aanraking, terwijl zij zich uitstrekte en haar kin op haar hand plaatste. ‘Altijd. Jij bent altijd angstaanjagend,’ fluisterde ze zo zacht dat het zelfs van zo dichtbij nauwelijks hoorbaar was. Vanzelfsprekend was het niet waar. Ze was veel afgrijselijkere figuren tegengekomen. Bovendien had ze hem nooit zo veel met hem gepraat, als hij op een van die mensen geleken had.
Ondanks het feit dat ze geen excuus meer had om zo dichtbij hem te zijn, bleef zij zo staan. Het voelde iets te prettig aan: zo tegen hem aan te leunen. Met slechts een aanrakingpunt dat deze keer niet voor een conflict in haar hoofd zorgde, maar haar juist kalmeerde.
‘Deze ene keer?’ Glimlachend knikte ze. ‘Dan ben ik niet erg geloofwaardig.’ Ze haalde simpelweg haar schouders op. ‘Ik ga daar geen commentaar op geven.’ Nee, haar gezichtsuitdrukking zei al genoeg, meer dan zij zelf kon. Dat zij het eigenlijk niet erg voor dat hij niet geloofwaardig was en dat zij juist degene was met verkeerde gedachten.
‘Dankje.’ Ze kon een zacht grinnik niet laten. ‘Ik neem je dank graag aan, alhoewel ik nog niets gedaan heb. En het ligt toch voor de hand dat ik de weg dan vraag?’ Het was wel zo. Ze zou echter niet moeilijk daarover gaan doen. Sommigen konden overbodige excuses en bedankjes eenvoudigweg niet laten.
‘Waarom?’ Verward trok zij haar wenkbrauwen omhoog. Als hij iets wilde weten, kon hij beter wat specifieker zijn. Met zo’n warrige vraag kon ze weinig. ‘Waarom kuste je me?’ Meteen wilde ze haar wens ongedaan maken. En al weer had het universum bewezen dat haar wensen haar niet per se gelukkig zouden maken. Nee, die zouden haar eerder in een plasje water veranderen. ‘Waarom?’, herhaalde ze hem ongelovig, waarna ze even stil viel. In haar hoofd begon zij de nodige connecties te maken om een samenhangende uitleg te geven. ‘Omdat jij mij eerst kuste, omdat ik je leuk vind.’ Samen met de woorden kroop een warm gevoel door haar lichaam heen; schaamte. Verlegen wendde ze haar hoofd af. Niet al weer. Ze kon de blosjes op haar wangen al visualiseren en het beeld stond haar niet echt aan. ‘En omdat het hardop zeggen nog erger is... Soms is het makkelijker om iets te doen dan te zeggen en soms ook niet.’ In dat geval was het laten zien wel gemakkelijker geweest.
Niet wetend waarom hij het überhaupt gevraagd had, zuchtte zij. ‘Kijk, ik ben niet zo’n iemand die op elke jongen springt, oké? Voor het geval je dat denkt. Misschien dat ik het ooit ga doen uit eenzaamheid, maar niet nu, niet eens in de nabije toekomst.’ Dit was zeker niet het antwoord wat zij hem had willen geven. Het verre ervan. En toch wilde ze het hem ook niet verzwijgen, want het was wel de waarheid. Eenzaamheid kon haar rare dingen laten doen, zo veel mensen. ‘Dus daar hoef je geen zorgen over te maken.’ Zodra zij de roodheid weg voelde zakken, keek zij hem weer aan. Met lichte tegenzin, maar ze moest zeker weten of haar boodschap aangekomen en begrepen was.

‘Maar was ik zo angstaanjagend?’ Ze legde haar hand op zijn schouder en hij bleef haar rustig aankijken. Ze strekte zich uit en legde haar kin op haar hand. Zijn ogen twinkelde even. ‘Altijd. Jij bent altijd angstaanjagend,’ Haar stem was zo zacht, dat het zelfs van zo dichtbij amper hoorbaar was. Zijn ogen twinkelde even gemeen, voordat er een grijns rond zijn lippen kwam. ‘Daag je me nu uit?’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en hield zijn hoofd iets schuin, zodat hij haar beter aan kon kijken. ‘Dat is niet slim van je, straks wordt ik nog eng.’ Hij grijnsde breed.
‘Deze ene keer?’ Glimlachend knikte ze. ‘Dan ben ik niet erg geloofwaardig.’ Ze haalde simpelweg haar schouders op. ‘Ik ga daar geen commentaar op geven.’ Haar gezichtsuitdrukking zei genoeg. Hij glimlachte en knikte kort.
‘Ik neem je dank graag aan, alhoewel ik nog niets gedaan heb. En het ligt toch voor de hand dat ik de weg dan vraag?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Daar bedank ik je niet voor. Ik bedank je omdat je het laat zijn zoals het is.’ Er waren genoeg mensen die waren gaan zeuren na zoiets. Zijn ogen twinkelde dankbaar, terwijl er een glimlach rond zijn lippen verscheen.
‘Waarom?’ De verwarde reactie die ze hem gaf, maakte duidelijk dat hij wel iets meer uitleg moest geven. Hij zou die ook geven, hoe bang hij ook was voor het gevolg. Hij wilde de vraag stellen, wilde gewoon een antwoord hebben. ‘Waarom kuste je me?’
‘Waarom?’ Herhaalde ze zijn vraag. Hij slikte even, bang dat hij haar beledigd had op een of andere manier. ‘Omdat jij mij eerst kuste, omdat ik je leuk vind.’ Zijn hart sloeg een paar slagen over en zijn ogen twinkelde zwakjes. Ze wende haar blik af en hij glimlachte zwakjes. Meer hoefde hij niet te horen en toch kreeg hij geen woord over zijn lippen om te voorkomen dat ze een verdere uitleg zou geven. ‘En omdat het hardop zeggen nog erger is... Soms is het makkelijker om iets te doen dan te zeggen en soms ook niet.’ Hij slikte en knikte zacht. Hij kon niet anders dan haar daar gelijk in geven. Ze zuchtte. ‘Kijk, ik ben niet zo’n iemand die op elke jongen springt, oké? Voor het geval je dat denkt. Misschien dat ik het ooit ga doen uit eenzaamheid, maar niet nu, niet eens in de nabije toekomst.’ Hij keek haar aan. ‘Dus daar hoef je geen zorgen over te maken.’ De rode kleur die iets daarvoor op haar gezicht verschenen was, was verdwenen en ze keek hem weer aan. Hij bleef stil, had wel zijn mond open om iets te zeggen, maar er kwam niks uit zijn mond. Zijn ogen spraken echter boekdelen. Ze twinkelde op een vreemde manier en de glimlach die zijn lippen sierde, was net groot genoeg om te kunnen zien.
Hij schudde langzaam zijn hoofd, voordat hij die iets boog. ‘Dat denk ik niet en daar ben ik ook niet bang voor.’ Hij pakte haar hand vast en keek haar recht aan. ‘En je eerste zin was al genoeg antwoord..’ Hij kneep zachtjes in haar hand. Hij keek haar nog even met die twinkelende ogen aan, voordat hij zich naar haar toe boog en haar kuste.

‘Daag je me nu uit?’ Het was inderdaad een manier om haar woorden op te vatten. ‘Dat is niet slim van je, straks wordt ik nog eng.’ Ze zette haar lippen tegen zijn oor aan. Een actie die voor kippenvel op haar armen zorgde. ‘Het kan nooit erger zijn dan de dingen waar ik de rillingen van krijg. Wat wil je gaan doen?’ Wist zij veel wat er voor hem onder het kopje ‘eng’ viel. ‘Mij in een claustrofobisch hok opsluiten? Of iets meer in de trant van mij in het donker besluipen en daarna laten schrikken?’ Ze moest de acute neiging haar gezicht in zijn hals te drukken, wegduwen. Ten eerste zou dat – licht uitgedrukt – niet in de context passen en te tweede zou ze achteraf haar hoofd tegen ieder willekeurig hard ding willen gooien.
En daar begon het analyseren weer. De verborgen glimlach die zijn hele gezicht uitstraalde, was haar daarom ook niet ontgaan. ‘Dat denk ik niet en daar ben ik ook niet bang voor.’ Waarom had hij het dan gevra- Zijn warme aanraking legde haar zeurderige kant het zwijgen op. ‘En je eerste zin was al genoeg antwoord...’ Zodra hij zijn hoofd boog, wist zij al wat er komen zou. Toch kon het niet laten om voor even haar adem in te houden, te doen of hij haar een reusachtig pakketje voor kerstmis gegeven had, dat zij uit moest pakken. Wat er ook gebeuren zou.
‘Au!’ Een gemene steek liep dwars door haar benen heen; een teken dat ze haar schoenen al lang uit had moeten trekken. Van de schrik duwde ze hem weg. N niet ruw genoeg om hem op de grond te krijgen. Nee, hij zou op zijn slechts 50 centimeters verderop terechtkomen. Ondanks dat, schrok ze van zichzelf. ’S-sorry.’ Niet goed genoeg: te warrig en de toon waarop zij het zei, was vlak. ‘Een pijnscheut,’ probeerde ze nogmaals, waarna ze haastig haar mond weer dichtdeed. Het zou nogal raar zijn om daar een uitleg van honderd woorden daaraan te wijden. Het bleven een meisjesproblemen; hakken te lang aanhouden. Iets wat het andere geslacht nooit volledig zou snappen.
Haar mondhoeken waren intussen naar beneden gaan wijzen. Alles begon er steeds meer op te wijzen dat ze hun bijeenkomst beter een andere keer konden voortzetten. Zijn opmerking ‘blijven we hier staan?’ was het eerste teken geweest, daarna haar vermoedelijke rommelige kamer en nu dit. Ze was dan niet goedgelovig, maar toch. Alhoewel het misschien ook een positieve kant had... Dit zorgde er ook voor dat niet te enthousiast over dit hele gebeuren zou worden. Niets is zwart-wit, nietwaar?
Binnen een ademhaling had zij haar volgende actie al beraamd: nog meer ongelukken voorkomen door de directe aanpak te gebruiken. Op die manier zou ze zichzelf en de blaren, en de verspilde tijd en moeite besparen. Ze sprak langzamer dan gewoonlijk, zodat ze de juiste emoties in haar stem kon stoppen. Vriendelijkheid en vreugde, juist ja. ‘Ik zie je een andere keer, oké? Slaap lekker.’ Zij stak haar hand, in de wetenschap dat ze nog altijd lachwekkend slecht in omhelzingen geven was, half op. Even fronste ze. Misschien was ze iets te afstandelijk geweest. Dus gaf ze twee kussen. Een voor elke wang.
Een gelukzalige glimlach brak door op haar gezicht. Alleen al het vooruitzicht van haar warme bed maakte haar blij. Dan kon ze de lattenbodem boven haar uitvoerig bestuderen, terwijl ze alle gebeurtenissen van vanavond zou herhalen in haar hoofd en duizendmaal met haar tenen wiebelde om te verzekeren dat ze nog aan haar voeten vastzaten. Waarna ze hopelijk in een diepe, droomloze slaap zou vallen. Op een onverklaarbare wijze ontwaakte zij het meest uitgerust na dat soort nachten.

OOC: Ik ga proberen mijn slaapgebrek weg te werken, zodat ik de volgende keer wat helderder ben tijdens het typen en niet aan kerst en lekker slapen, denk...

‘Dat is niet slim van je, straks wordt ik nog eng.’ Ze zette haar lippen tegen zijn oor en de haartjes in zijn nek gingen rechtop staan. Niet op de ongemakkelijke manier, al moest hij toegeven dat het op dit moment ook niet bepaald iets was waar hij op zat te wachten. ‘Het kan nooit erger zijn dan de dingen waar ik de rillingen van krijg. Wat wil je gaan doen?’ Hij grinnikte zachtjes. ‘Mij in een claustrofobisch hok opsluiten? Of iets meer in de trant van mij in het donker besluipen en daarna laten schrikken?’ Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. ‘Hm.. Nee, dat zou te veel voor de hand liggen.’ Zijn ogen twinkelde geheimzinnig en de grijns veranderde in iets wat bijna duivels te noemen was. ‘Maar, je denkt toch niet dat ik je mijn gemene plannetjes ga vertellen, zodat je jezelf kan voorbereiden erop?’ Zijn hoofd kantelde en zijn wenkbrauwen gingen vragend omhoog. Nee, als hij haar echt angst aan wilde jagen, zou ze niet weten wat hij van plan was tot het al te laat was. Hij was misschien geen goede leugenaar, een bar slechte eigenlijk, maar dingen verzwijgen kon hij wel. Eigenlijk was dat een van de weinige dingen die hij bij iedereen kon. Het verzwijgen van dingen. Verzwijgen van zijn verleden, zijn gevoelens, zijn gedachtes. Al begon hij langzamerhand te twijfelend of het hem bij iedereen zou lukken..
‘Dat denk ik niet en daar ben ik ook niet bang voor.’ Hij pakte haar hand vast. ‘En je eerste zin was al genoeg antwoord...’ Hij boog zich naar haar toe om haar te kussen.
‘Au!’ Ze duwde hem van zich af en hij keek haar met een beetje een verbaasde blik aan, al lag er ook een soort bezorgdheid in zijn ogen. Had hij haar pijn gedaan? Lang hoefde hij niet te wachten op het antwoord op die vraag. ’S-sorry.’ Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Een pijnscheut,’ Zijn ogen gleden over haar heen en bleven op haar schoenen hangen. Heel even vroeg hij zich af of ze zichzelf tijdens haar halve val eerder die avond bezeerd had, toen hij ineens besefte dat ze al de hele avond liep op die schoenen.
Zijn ogen gleden terug naar haar gezicht. ‘Een sorry is niet nodig.’ Hij glimlachte. Hij kon niet ontkennen dat hij blij was dat ze het had gezegd, het was een bevestiging geweest dat hij haar geen pijn gedaan had, maar toch vond hij het niet geheel nodig. Het was een simpele reactie geweest, een reactie die de meeste zouden hebben.
‘Ik zie je een andere keer, oké? Slaap lekker.’ Hij glimlachte toen hij besefte dat ze hem een aantal minuten geleden al duidelijk had willen maken dat de avond voorbij was. Ze stak haar hand half op. Hij pakte haar hand en volgde haar voorbeeld toen ze hem twee kussen gaf. Een voor elke wang. De gelukzalige glimlach ontging hem niet. Hij kneep kort in haar hand en boog zijn hoofd toen iets. ‘Slaap lekker. De volgende keer dat we elkaar zien, trek dan schoenen aan die niet als martelwerktuigen kunnen dienen.’ Hij knipoogde, een gebaar dat niet vaak bij hem voorkwam, eigenlijk ook niet nodig was als je de plagerige ondertoon in zijn stem hoorde. Hij liet haar hand los en keek haar nog even aan, voordat hij breed glimlachte en zijn ogen kort twinkelde. In de twinkeling was zijn geluk te lezen. Hij knikte kort, voordat hij zich omdraaide om te voorkomen dat ze zag dat zijn glimlach alleen maar groter werd. Heel even keek hij nog over zijn schouder en knikte hij nogmaals kort, voordat hij op weg ging naar zijn eigen kamer.
Hij was benieuwd of Nica haar drinkensbak had laten staan en hij niet eerst alles droog hoefde te maken voordat hij kon slapen. Hij hoopte dat ze het ding had laten staan en rustig lag te slapen, want het liefst kroop hij meteen zijn bed in. Het was een geweldige avond geweest, maar dat nam niet weg dat het laat was en hij moe was. Hij betwijfelde alleen of hij zo makkelijk in slaap zou komen.. Er verscheen een grijns rond zijn lippen bij die gedachte en heel even gleden zijn ogen naar het masker. Hij wist eigenlijk wel zeker dat hem dat niet zo makkelijk zou lukken.

Je hoort niet vaak dat mensen aan kerst denken bij slaapgebrek XD

Voor haar lichaam besloot ongecontroleerd te gaan rillen, trok zij zich terug. Ze had hem wel genoeg geplaagd voor nu. ‘Hm... Nee, dat zou te veel voor de hand liggen.’ Ze haalde vragend haar wenkbrauwen op, wachtte op een verdere opheldering. ‘Maar je denkt toch niet dat je mijn gemene plannetjes ga vertellen, zodat je jezelf kan voorbereiden erop?’ Ze schudde haar hoofd. Daar had hij een punt. In de kinderboeken verklapten de schurken hun duistere intenties altijd al veel te vroeg, waardoor de held of helden het op een wonderbaarlijke manier konden voorkomen. Logisch dat hij die rol van een mislukkeling zijn niet op zich wilde nemen.
‘Een sorry is niet nodig.’ Misschien niet. Alleen jammer dat het haar mond al uit was en dat zij geen woorden ongedaan kon maken. Daarom liet ze het maar zoals het was.
‘Slaap lekker. De volgende keer dat we elkaar zien, trek dan schoenen aan die niet als martelwerktuigen kunnen dienen.’ Ze had haar tegenwerping al klaar, haar mond was zelfs al open. En toch sprak zij het niet hardop uit. Het klonk nogal dom om te zeggen dat ze zonder die schoenen al lang over haar jurk heen gestruikeld was en dat ze de jurk echt niet in had kunnen korten. Dat zou de vakkundige steken in de zoom te min gedaan hebben. Nog meer dingen die ze hem beter niet kon vertellen, omdat hij er toch niets mee kon.
Deze keer had zij helaas geen opmerking voor hem klaar liggen. In plaats van die hypothetische opmerking stak zij dus haar hand nogmaals op. Ze wachtte geduldig, totdat zijn gestalte een was geworden met de schaduwen, voor zij de deur open durfde te duwen met haar voet. Zelfs zonder het licht aan te flikkeren, kon ze de bergen kleding op de grond zien liggen. De gordijnen voor het raam waren namelijk wagenwijd open gelaten en nodigde de maneschijn zo de slaapzaal binnen. ‘Ik ben thuis,’ mompelde ze bijna melodieus tegen alle levenloze voorwerpen in het vertrek; zoals verwacht, had zij de kamer voor zichzelf. In ieder geval voor dat moment.

OOC: Mijn tekort aan slaap is zeg maar mijn enige bron van mijn raarheid.
Also kort eindpostje. Ennn ik durf niet te kijken hoe veel wij hier gespamd hebben.